Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Φιλοξενια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Φιλοξενια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Πέμπτη 13 Μαΐου 2010
Κυριακή 9 Μαΐου 2010
Πολυδιάσπασηαπέναντι στη λαίλαπα
Δεν πάει άλλο με τον σεκταρισμό, τη λογική «το μοναστήρι να 'ν' καλά», και την πολυδιάσπαση των αγώνων.
Απέναντι στο ενιαίο, παρά τις αντιθέσεις του, μέτωπο των ιμπεριαλιστών της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, απέναντι στο ενιαίο μέτωπο ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., και ΛΑΟΣ και κυρίως απέναντι σε μια επίθεση που δεν έχει προηγούμενο, η Αριστερά απτόητη συνεχίζει την πολυδιάσπασή της, όχι δα την προγραμματική, που είναι υπαρκτή, αλλά στη δράση για την αντίκρουση της αντιλαϊκής λαίλαπας που μας σαρώνει .
Ενώ σε κοινωνικό επίπεδο είναι σαφές ότι σήμερα όσο ποτέ άλλοτε πλήττονται βάναυσα τα συμφέροντα σύσσωμης της εργατικής τάξης, αλλά και ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού, ενώ σε ιδεολογικό επίπεδο υπάρχουν δυνατότητες συνεργασίας ακόμη και με νεορομαντικούς πατριώτες οι οποίοι διαβλέπουν τον κίνδυνο, ενώ σε πολιτικό επίπεδο είναι σαφές ότι από την αντιεξουσιαστική αριστερά μέχρι και τον ΣΥΡΙΖΑ, περνώντας από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κυρίως τη μεγάλη μάζα των ανέντακτων, αλλά και την πλειοψηφία εκείνων που ψηφίζουν τα αστικά κόμματα, όλοι διαφωνούν με τα αντιλαϊκά μέτρα, στην πράξη αυτή η διαφωνία εκφράζεται αποδυναμωμένα διότι διασπασμένα. Ακόμη και αυτή η στοιχειώδης ενότητα δράσης, που ισχύει εδώ και χρόνια στις πορείες για την επέτειο του Πολυτεχνείου, αποφεύγεται σαν από τον διάολο το λιβάνι.
Ζώντας στους μεγαλύτερους ή μικρότερους μικρόκοσμούς τους, οι συνιστώσες της αριστεράς, είτε δυσκολεύουν την ενότητά της με τις ταλαντεύσεις τους ανάμεσα στην ταξική πάλη και τη ρεφορμιστική πρακτική τους, είτε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που και αυτές φαίνεται να υποτιμούν το τι διακυβεύεται, κινούνται σε ρυθμούς χελώνας προς μια μετωπική ενωτική κατεύθυνση, είτε αρνούνται στην πράξη τη μετωπική δράση, έχοντας παντελή έλλειψη του πολιτισμού του διαλόγου και θέτοντας στο κίνημα συνθήματα και στόχους, με σκοπό να περιχαρακώσουν τις δυνάμεις τους.
Κυρίως η δεσπόζουσα κομμουνιστική συνιστώσα της αριστεράς, σε αντίθεση με τις διακηρύξεις της περί αναγκαιότητας του μετώπου, αλλά και με ό,τι συμβαίνει ακόμη και σε χώρες όπως π.χ. η Πορτογαλία, όπου υπάρχουν αντίστοιχες με αυτήν δυνάμεις, περηφανεύεται για τη μοναξιά της.
Αντί, όπως προτρέπει ο Μαρξ στο «Μανιφέστο», αυτοί των οποίων άλλωστε το κόμμα «δεν αποτελεί ένα ξεχωριστό κόμμα που αντιτίθεται στ' άλλα εργατικά κόμματα» [i] να τάσσονται για την επίτευξη των άμεσων σκοπών με άλλα κόμματα [ii] και να επιδιώκουν την κοινή δράση των προλεταρίων [iii], αντί, όπως προτρέπει ο Ενγκελς για την Αμερική, να συνεργάζονται ακόμη και με τους «αντιδραστικούς σοσιαλιστές» για επιμέρους ζητήματα και συγκεκριμένους στόχους [iv], αντί, όπως γράφει ο Λένιν, να ξεπερνούν τον δογματισμό και τον σεκταρισμό στοχεύοντας στην ενοποίηση του κινήματος [v], αντί, όπως τους καλεί ο ίδιος, «να πετάνε αποφασιστικά τις παραδόσεις του σεκταριστικού πνεύματος των στενών ομίλων» [vi] και να επιδιώκουν την πολιτική και κοινωνική συμμαχία απέναντι σε δοσμένο εχθρό, αντί να επιδιώκουν την ενότητα των πλατιών μαζών των προλεταρίων [vii], κάνουν ό,τι μπορούν για να την υπονομεύσουν.
Πέρα από την πίκρα, την απογοήτευση, την οργή που προκαλεί αυτή η απαράδεκτη στάση, είναι επιτακτική ανάγκη να συμβάλουμε όλοι ώστε να παρθούν μετωπικές πρωτοβουλίες, οι οποίες είναι βέβαιο ότι θα βρουν ανταπόκριση και επειδή αυτό αποτελεί επιτακτική ανάγκη των καιρών και επειδή εκφράζει τη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των οργανωμένων και μη αριστερών.
Προλετάριοι, και όλοι οι εκμεταλλευόμενοι της χώρας ενωθείτε!!! Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος όλων όσων επιδιώκουν να αντιπαλέψουν αποτελεσματικά τη νέα κατοχή, τους ντόπιους υποστηρικτές της, την πλαστότητα της κοινωνικής συνοχής που οι κυβερνώντες έχουν το θράσος να επικαλούνται.
[Ι] Κ. Μαρξ, Φρ. Ενγκελς, «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», εκδόσεις «Οδηγητής», σελίδα 53.
[ii] Στο ίδιο σελίδα 117.
[iii] Στο ίδιο σελίδα 71.
[iv] Engels to Florence Kelley Wischnewetsky. January 27, 1887 in http://www.marxists.org/archive/marx/works/1887/letters/87_01_27.htm
[v] Λένιν, Απαντα εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» τόμος 1, σελίδα 308.
[vi] Στο ίδιο, τόμος 8, σελίδα 94.
[vii] Στο ίδιο, τόμος 10, σελίδα 290.
Κυριακή 2 Μαΐου 2010
Κρίση και Αριστερά
Τελικά η κυβέρνηση σε πλήρη εναρμόνιση με την ΕΕ, επέλεξε να εναποθέσει τη λύση του πραγματικού και κάθε άλλο παρά προσχηματικού προβλήματος του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους της χώρας, στους συνεργαζόμενους διεθνείς θεσμικούς τοκογλύφους, ή κατά Μπρεχτ διεθνής ληστές , που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Γιώργος Ρούσης
Πρόκειται για μια κρίσιμη για το λαό μας απόφαση η οποία θα οδηγήσει στο ξεπούλημα του τόπου, σε σκληρότατα αντιλαϊκά μέτρα, και τη συνεπαγόμενη με αυτά ύφεση , και θα βυθίσει τη χώρα όλο και βαθύτερα στα χρέη, αντί να λύσει το πρόβλημα της εξυπηρέτησης τους.
Δια του λόγου το αληθές, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Δημήτρης Καζάκης, ενώ «την τελευταία δεκαετία (2000-2009) το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε στους δανειστές του περίπου 450 δις ευρώ[….]το δημόσιο χρέος της χώρας όχι μόνο δεν συγκρατήθηκε, αλλά αυξήθηκε την ίδια δεκαετία κατά 155 δις ευρώ» και αυτό παρόλο που τότε το ύψος των επιτοκίων δανεισμού ήταν το ίδιο με εκείνο της Γερμανίας.
Απέναντι σε αυτήν την ιστορική απόφαση, τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, πέρα από ορθούς μεν, γενικούς δε, αφορισμούς του τύπου «να πληρώσει η πλουτοκρατία», ή από αποσπασματικές προτάσεις του τύπου «εθνικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας», δεν έχουν διατυπώσει καμιά ολοκληρωμένη πρόταση.
Όχι ως ειδικός που δεν είμαι, αλλά ως κομμουνιστής που προσπαθώ να είμαι, προσωπικά θα προέκρινα να υιοθετούσε η Αριστερά τη στάση που πρώτες το 1776 υιοθέτησαν οι νεοσύστατές τότε ΗΠΑ απέναντι στην Μεγάλη Βρετανία, τη στάση που το 1914 υιοθέτησε ο μεγάλος επαναστάτης Ζαπάτα για το Μεξικό , τη στάση των μπολσεβίκων όταν κλήθηκαν να πληρώσουν τα τσαρικά δάνεια , τη στάση την οποία το 1985 πρότεινε ο Κάστρο να ακολουθήσουν οι υπερχρεωμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής. Ποια είναι αυτή; Απλή και ριζοσπαστική: «ακύρωση (σβήσιμο) των δανείων» , δηλαδή στάση πληρωμών. Και τούτο με το σκεπτικό του Μαρξ δηλαδή, ότι «το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου […] που ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος.» !!!!
Βεβαίως μια τέτοια απόφαση, συνεπάγεται άμεση έξοδο, τουλάχιστον από το ευρώ και την ΟΝΕ και συνδυασμό με μια φιλολαϊκή οικονομική πολιτική, κάτι που προφανώς είναι αδιανόητο να ακολουθήσουν τα αστικά κόμματα, όχι όμως και μια αριστερή λαϊκή κυβέρνηση.
Για ποιους λόγους λοιπόν η Αριστερά δεν προτείνει αυτήν τη λύση σαν τη δική της εναλλακτική πρόταση, ή εν πάση περιπτώσει δεν διαμορφώνει κάποια άλλη λύση τύπου Ισημερινού, Αργεντινής, Ντουμπάι …ή όποια άλλη κρίνει η ίδια ;
Είναι προφανές ότι για ένα τμήμα της αυτό οφείλεται κυρίως στην εσωτερική του πολιτική ανομοιογένεια και στο γεγονός ότι ακόμη και η πιο ριζοσπαστική μερίδα του δεν έχει αποφασίσει να τα σπάσει με την ΕΕ .
Για το υπόλοιπο τμήμα της όμως, που εμφανώς τουλάχιστον είναι μονολιθικό, τάσσεται ενάντια στην ΕΕ και δηλώνει αντικαπιταλιστικό, ποια ερμηνεία μπορεί να δοθεί; Μήπως τελικά αρνείται εν τη πράξει και αυτό μια ριζοσπαστική διέξοδο και αρκείται σε συνδικαλιστικού τύπου διεκδικήσεις με σοσιαλιστικό περιτύλιγμα; Ή μήπως αδυνατεί να επεξεργαστεί μια συγκροτημένη θέση, λόγω της συνειδητής υποτίμησης της θεωρίας και των θεωρητικών και αρκείται σε γενικολογίες, οι οποίες δεν απαιτούν ούτε γνώση, ούτε σοβαρή επεξεργασία για να διαμορφωθούν και να στηριχτούν …..;
Στην κάθε περίπτωση, η απουσία πρότασης της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, πέρα του ότι , έχει σαν συνέπεια να διευκολύνει την εμφάνιση των κυβερνητικών επιλογών ως μονόδρομο, κάτι σαν το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, πλήττει την φερεγγυότητα της ίδιας της Αριστεράς ως εναλλακτικής λύσης, ενώ αποτελεί μια ακόμη απόδειξη των εγγενών αδυναμιών της, οι οποίες γίνονται ακόμη πιο επώδυνες για το λαϊκό κίνημα, κάτω από τις παρούσες κρίσιμες συνθήκες.
Κατά την Eurostat το έλλειμμα του 2009 εκτιμάται στο 13,6% και το χρέος στο 115,1% του ΑΕΠ..
Όπως διατείνεται ένα τμήμα της Αριστεράς.
Ο Μπρεχτ στην «Όπερα της Πεντάρας» διερωτάται «τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της».
Τα οποία όπως προκύπτει από την εμπειρία των χωρών στις οποίες ενεπλάκη το ΔΝ,Τ θα είναι μεταξύ άλλων, απολύσεις ακόμη και μονίμων υπαλλήλων στο δημόσιο, απεριόριστες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, μείωση μισθών στο δημόσιο, αλλά και στο ιδιωτικό τομέα, μείωση συντάξεων , δραστική συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών , ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας…κλπ
Βλέπε Δημήτρη Καζάκη «Τι σημαίνει στάση πληρωμών και γιατί είναι αναγκαία,» εφημερίδα «Πριν», 11-4-2010
Βλέπε Committee for the Abolition of Third Word Debt στο http://www.cadtm.org/Les-annulations-de-dette-et
Βλέπε «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού» η οποία επικυρώθηκε από το III Πανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ και έγινε , Διάταγμα της ΠΚΕΕ της 21ης του Γενάρη (3 Φλεβάρη) 1918. Στο Λένιν, Άπαντα , «Σύγχρονη Εποχή», τόμος 35, σελίδα 222. και τόμος 37, σελίδα 583, υποσημείωση 72 .
Tη θέση αυτή τεκμηριώνει με τον καλύτερο τρόπο, ο Δημήτρης Καζάκης, και στο προαναφερόμενο άρθρο του, αλλά και σε μια σειρά άλλα, τα περισσότερα των οποίων δημοσιεύτηκαν στα τελευταία τεύχη της εφημερίδας το «Ποντίκι».
Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο» Εκδόσεις ‘Σύγχρονη Εποχή’ 1978,τόμος πρώτος σελίδα 779
Στον Ισημερινό το 2008 η κυβέρνηση Κορέα αποφάσισε να διακόψει την εξόφληση ενός τμήματος των δανείων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Η Αργεντινή κηρύσσοντας πτώχευση είδε άσπρη μέρα ,ενώ το Ντουμπάι επέλεξε την προσωρινή διακοπή εξυπηρέτησης του χρέους του..
Τελικά η κυβέρνηση σε πλήρη εναρμόνιση με την ΕΕ, επέλεξε να εναποθέσει τη λύση του πραγματικού και κάθε άλλο παρά προσχηματικού προβλήματος του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους της χώρας, στους συνεργαζόμενους διεθνείς θεσμικούς τοκογλύφους, ή κατά Μπρεχτ διεθνής ληστές , που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Γιώργος Ρούσης
Πρόκειται για μια κρίσιμη για το λαό μας απόφαση η οποία θα οδηγήσει στο ξεπούλημα του τόπου, σε σκληρότατα αντιλαϊκά μέτρα, και τη συνεπαγόμενη με αυτά ύφεση , και θα βυθίσει τη χώρα όλο και βαθύτερα στα χρέη, αντί να λύσει το πρόβλημα της εξυπηρέτησης τους.
Δια του λόγου το αληθές, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Δημήτρης Καζάκης, ενώ «την τελευταία δεκαετία (2000-2009) το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε στους δανειστές του περίπου 450 δις ευρώ[….]το δημόσιο χρέος της χώρας όχι μόνο δεν συγκρατήθηκε, αλλά αυξήθηκε την ίδια δεκαετία κατά 155 δις ευρώ» και αυτό παρόλο που τότε το ύψος των επιτοκίων δανεισμού ήταν το ίδιο με εκείνο της Γερμανίας.
Απέναντι σε αυτήν την ιστορική απόφαση, τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, πέρα από ορθούς μεν, γενικούς δε, αφορισμούς του τύπου «να πληρώσει η πλουτοκρατία», ή από αποσπασματικές προτάσεις του τύπου «εθνικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας», δεν έχουν διατυπώσει καμιά ολοκληρωμένη πρόταση.
Όχι ως ειδικός που δεν είμαι, αλλά ως κομμουνιστής που προσπαθώ να είμαι, προσωπικά θα προέκρινα να υιοθετούσε η Αριστερά τη στάση που πρώτες το 1776 υιοθέτησαν οι νεοσύστατές τότε ΗΠΑ απέναντι στην Μεγάλη Βρετανία, τη στάση που το 1914 υιοθέτησε ο μεγάλος επαναστάτης Ζαπάτα για το Μεξικό , τη στάση των μπολσεβίκων όταν κλήθηκαν να πληρώσουν τα τσαρικά δάνεια , τη στάση την οποία το 1985 πρότεινε ο Κάστρο να ακολουθήσουν οι υπερχρεωμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής. Ποια είναι αυτή; Απλή και ριζοσπαστική: «ακύρωση (σβήσιμο) των δανείων» , δηλαδή στάση πληρωμών. Και τούτο με το σκεπτικό του Μαρξ δηλαδή, ότι «το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου […] που ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος.» !!!!
Βεβαίως μια τέτοια απόφαση, συνεπάγεται άμεση έξοδο, τουλάχιστον από το ευρώ και την ΟΝΕ και συνδυασμό με μια φιλολαϊκή οικονομική πολιτική, κάτι που προφανώς είναι αδιανόητο να ακολουθήσουν τα αστικά κόμματα, όχι όμως και μια αριστερή λαϊκή κυβέρνηση.
Για ποιους λόγους λοιπόν η Αριστερά δεν προτείνει αυτήν τη λύση σαν τη δική της εναλλακτική πρόταση, ή εν πάση περιπτώσει δεν διαμορφώνει κάποια άλλη λύση τύπου Ισημερινού, Αργεντινής, Ντουμπάι …ή όποια άλλη κρίνει η ίδια ;
Είναι προφανές ότι για ένα τμήμα της αυτό οφείλεται κυρίως στην εσωτερική του πολιτική ανομοιογένεια και στο γεγονός ότι ακόμη και η πιο ριζοσπαστική μερίδα του δεν έχει αποφασίσει να τα σπάσει με την ΕΕ .
Για το υπόλοιπο τμήμα της όμως, που εμφανώς τουλάχιστον είναι μονολιθικό, τάσσεται ενάντια στην ΕΕ και δηλώνει αντικαπιταλιστικό, ποια ερμηνεία μπορεί να δοθεί; Μήπως τελικά αρνείται εν τη πράξει και αυτό μια ριζοσπαστική διέξοδο και αρκείται σε συνδικαλιστικού τύπου διεκδικήσεις με σοσιαλιστικό περιτύλιγμα; Ή μήπως αδυνατεί να επεξεργαστεί μια συγκροτημένη θέση, λόγω της συνειδητής υποτίμησης της θεωρίας και των θεωρητικών και αρκείται σε γενικολογίες, οι οποίες δεν απαιτούν ούτε γνώση, ούτε σοβαρή επεξεργασία για να διαμορφωθούν και να στηριχτούν …..;
Στην κάθε περίπτωση, η απουσία πρότασης της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, πέρα του ότι , έχει σαν συνέπεια να διευκολύνει την εμφάνιση των κυβερνητικών επιλογών ως μονόδρομο, κάτι σαν το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, πλήττει την φερεγγυότητα της ίδιας της Αριστεράς ως εναλλακτικής λύσης, ενώ αποτελεί μια ακόμη απόδειξη των εγγενών αδυναμιών της, οι οποίες γίνονται ακόμη πιο επώδυνες για το λαϊκό κίνημα, κάτω από τις παρούσες κρίσιμες συνθήκες.
Κατά την Eurostat το έλλειμμα του 2009 εκτιμάται στο 13,6% και το χρέος στο 115,1% του ΑΕΠ..
Όπως διατείνεται ένα τμήμα της Αριστεράς.
Ο Μπρεχτ στην «Όπερα της Πεντάρας» διερωτάται «τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της».
Τα οποία όπως προκύπτει από την εμπειρία των χωρών στις οποίες ενεπλάκη το ΔΝ,Τ θα είναι μεταξύ άλλων, απολύσεις ακόμη και μονίμων υπαλλήλων στο δημόσιο, απεριόριστες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, μείωση μισθών στο δημόσιο, αλλά και στο ιδιωτικό τομέα, μείωση συντάξεων , δραστική συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών , ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας…κλπ
Βλέπε Δημήτρη Καζάκη «Τι σημαίνει στάση πληρωμών και γιατί είναι αναγκαία,» εφημερίδα «Πριν», 11-4-2010
Βλέπε Committee for the Abolition of Third Word Debt στο http://www.cadtm.org/Les-annulations-de-dette-et
Βλέπε «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού» η οποία επικυρώθηκε από το III Πανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ και έγινε , Διάταγμα της ΠΚΕΕ της 21ης του Γενάρη (3 Φλεβάρη) 1918. Στο Λένιν, Άπαντα , «Σύγχρονη Εποχή», τόμος 35, σελίδα 222. και τόμος 37, σελίδα 583, υποσημείωση 72 .
Tη θέση αυτή τεκμηριώνει με τον καλύτερο τρόπο, ο Δημήτρης Καζάκης, και στο προαναφερόμενο άρθρο του, αλλά και σε μια σειρά άλλα, τα περισσότερα των οποίων δημοσιεύτηκαν στα τελευταία τεύχη της εφημερίδας το «Ποντίκι».
Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο» Εκδόσεις ‘Σύγχρονη Εποχή’ 1978,τόμος πρώτος σελίδα 779
Στον Ισημερινό το 2008 η κυβέρνηση Κορέα αποφάσισε να διακόψει την εξόφληση ενός τμήματος των δανείων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Η Αργεντινή κηρύσσοντας πτώχευση είδε άσπρη μέρα ,ενώ το Ντουμπάι επέλεξε την προσωρινή διακοπή εξυπηρέτησης του χρέους του..
Δευτέρα 26 Απριλίου 2010
Μια από τις πιο αντιδραστικές πτυχές αντιμετώπισης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, της ελληνικής εκδοχής της, και γενικότερα της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων, είναι ότι αυτές αντιμετωπίζονται λες και ο κυρίαρχος τρόπος παραγωγής στον οποίο εντάσσονται αποτελεί το τέλος του κόσμου, το τέλος της ιστορίας, και ότι τίποτε άλλο πέρα από αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει.
Αν όμως η ανθρωπότητα πορευόταν στη βάση αυτής της συλλογιστικής, τόσο στο πεδίο των θετικών επιστημών όσο και σ' εκείνο της κοινωνικής οργάνωσης, τότε ο Ηλιος έπρεπε να γυρίζει γύρω από τη Γη και όχι το αντίστροφο, όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα· τότε ο γύρος του κόσμου σε ογδόντα μέρες θα ήταν ακόμη μόνον ένα παραμύθι κι όχι μια μάλλον πανεύκολα υλοποιήσιμη δυνατότητα· τότε δεν θα κυριαρχούσαν οι αυτόματες μηχανές και οι κομπιούτερ, αλλά ο μύλος και το άροτρο· τότε η ανθρωπότητα θα παρέπαιε ακόμη στο δουλοκτητικό σύστημα...
Να, όμως, που, αν ακόμη και μεγάλοι επαναστάτες όπως ο Σπάρτακος ήταν δύσκολο να διανοηθούν έναν κόσμο πέρα από τον υπάρχοντα κατά την εποχή τους και εν προκειμένω ένα κόσμο με καταργημένη τη δουλεία(1), αυτή καταργήθηκε στο μεγαλύτερο τμήμα της ανθρωπότητας, και το ίδιο συνέβη αργότερα με τη φεουδαρχία, αλλά και με το απολυταρχικό κράτος, για να φθάσουμε στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες.
Σε αντίθεση λοιπόν με το πώς την αντιμετωπίζει η αστική ιδεολογία και η εγκλωβισμένη στη δίνη της αναρχίας της αγοράς τεχνοκρατική σκέψη, η υπάρχουσα πραγματικότητα πρέπει να αντιμετωπίζεται διαλεκτικά, να αντιμετωπίζεται δηλαδή στην κίνησή της και όχι στατικά, να αντιμετωπίζεται όχι ως κάτι μόνιμο και αμετακίνητο αλλά ως φορέας μιας παρελθούσας ιστορικής εξέλιξης και ταυτόχρονα ως φορέας μιας μελλοντικής προοπτικής.
Οπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο Γκιόργκ Λούκατς, «μόνον όταν ο άνθρωπος είναι σε θέση να συλλάβει το παρόν ως γίγνεσθαι, αναγνωρίζοντας τις τάσεις η διαλεκτική αντίθεση των οποίων του επιτρέπει να δημιουργήσει το μέλλον, [αυτό] το παρόν, μπορεί να γίνει το παρόν του. Μόνον όποιος έχει την έφεση και τη θέληση να γεννήσει το μέλλον μπορεί να δει τη συγκεκριμένη αλήθεια του παρόντος»,(2) μπορεί να δει ότι «μες στο [τωρινό] σκοτάδι βρίσκεται το [φωτεινό μας] μέλλον.»(3)
Μόνον μέσα από μια τέτοια ουτοπική (υπό την έννοια του μη υπάρχοντος και όχι του ανέφικτου) οπτική γωνία είναι δυνατόν να βρεθούν λύσεις ικανές να μας βγάλουν από τη σημερινή δομική κρίση του συστήματος. Σε αντίθετη περίπτωση, όταν δηλαδή το παρόν αντιμετωπίζεται ως κάτι το αξεπέραστο και οι εγγενείς αντιθέσεις του, από φορείς προόδου που μπορεί να γίνουν αν επιλυθούν με την υπέρβασή τους, αντιμετωπιστούν με μέτρα που το μόνο που κάνουν είναι να τις αναπαράγουν και μάλιστα με οξυμένη μορφή, τότε είναι βέβαιο ότι όχι μόνον δεν θα βγούμε από τη βαρβαρότητα αλλά θα βυθιστούμε ακόμη βαθύτερα σ' αυτήν.
Ας τολμήσουμε λοιπόν να στοχαστούμε πέρα και έξω από το στενό πλαίσιο του κυρίαρχου παρόντος, πέρα και έξω από τον ανορθολογισμό που αυτό γεννά και οι ιδεολογικοί του εκπρόσωποι μονοδιάστατα αναπαράγουν. Ας τολμήσουμε να φανταστούμε ότι ένας άλλος κόσμος πέρα και έξω από την προϊστορία της ανθρωπότητας που μας καταδυναστεύει είναι εφικτός.
Ας «επιβιβαστούμε /στις ράχες των γλάρων/ με τους αμετάφραστους πόθους μας».(4)
(1) Βλέπε Ρίγκομπερτ Γκίντερ, «Η εξέγερση του Σπάρτακου», «Σύγχρονη Εποχή» 1988, σελίδα 37.
(2) Georg Lukacs, «Histoire et conscience de classe», «Les Editions de minuit», 1960, σελίδα 251.
(3) Από το ποίημα «Για την αυτοκτονία του πρόσφυγα Β. Μπ.» του Μπέρτολντ Μπρεχτ.
(4) Από το ποίημα «Alles ist Weg» της Νάντιας Γαβαλά.Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010
14/03/2010
Ο κύριος 150.000 ευρώ και η καταδίκη της βίας
Το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να είναι ουρά της κυβερνητικής πολιτικής και των εργοδοτικών συμφερόντων.
"Δέχθηκα άνανδρη προσχεδιασμένη δολοφονική επίθεση στην απεργιακή συγκέντρωση που έκανε η ΓΣΕΕ": 9/3/2010, Δελτίο Τύπου - Δήλωση του Προέδρου της ΓΣΕΕ, Γιάννη Παναγόπουλου για την επίθεση εναντίον του και για την απεργία στις 11 Μάρτη. Ο λόγος γίνεται - για να μην ξεχνιόμαστε - για έναν άνθρωπο που ήταν ή είναι ταυτόχρονα, Διευθυντής στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου, αντιπρόεδρος στο ΔΣ του ΟΑΕΔ, μέλος του ΔΣ της ΔΕΗ, μέλος της ΟΚΕ Βρυξελλών και... πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Με συνολικές ετήσιες αποδοχές που φτάνουν τις 150.000 ευρώ το χρόνο (εφημερίδα 'Το Βήμα' 15/11/2009). Ο οποίος "σεμνά και ταπεινά" δηλώνει ως Άγιος Αυγουστίνος, αυτοπροσώπως ότι: "Δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι ανήκω στους αναξιοπαθούντες, στους φτωχούς. Ισχυρίζομαι όμως ότι για λόγους ηθικούς, πολιτικούς, ιδεολογικούς έχω ταχθεί να υπηρετώ τους μη προνομιούχους της μισθωτής εργασίας" (βλ. στο ίδιο δημοσίευμα). Διαμαρτύρεται ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ για το γιαούρτι που του χάλασε το κουστούμι του και έκανε ίσως κάπως προβληματική την είσοδό του στη Βουλή αμέσως μετά, όπου το ΠΑΣΟΚ ψήφιζε τα αντεργατικά μέτρα.
Ασφαλώς και το πρόβλημα της αντιπαράθεσης με τον υποταγμένο κρατικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, που υπηρετεί ο Γ. Παναγόπουλος επαγγελματικά και πολιτικά, δεν βρίσκεται στο πώς θα λερώσει κανείς τη φορεσιάς του, αλλά στο πώς οι εργαζόμενοι με την ανεξάρτητη ενωτική αγωνιστική δράση τους θα "τσαλακώσουν" τις πολιτικές γραμμές, που θέλουν το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ουρά της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής και των εργοδοτικών συμφερόντων. Σε αυτήν την δύσκολη και επιτακτικά αναγκαία κατεύθυνση στρατεύεται το ταξικό ρεύμα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, που ο κύριος Παναγόπουλος μισεί θανάσιμα.
Τα υποκριτικά καλέσματα για "καταδίκη της βίας", ηχούν προκλητικά στα αφτιά των εργαζομένων. Γιατί ο Mr. 150.000 ευρώ ετησίως", θέλει να ξεχάσουμε, ότι οι εργαζόμενοι που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί, είναι ανυπεράσπιστοι, λόγω και της δικής του δουλικότητας απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση και τους εργοδότες. Ανήμποροι απέναντι στη βία της Παρασκεύης: Σε 1.900 εργαζόμενους κάθε Παρασκευή του 2009, ανακοινώθηκε η απόλυση τους, για να προστεθούν στους χιλιάδες συμβασιούχους που απέλυσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με συμφωνία του Παναγόπουλου. Ανίσχυροι, απέναντι στην κυβερνητική βία των οικονομικών μέτρων: "Αποφασίζουμε και διατάζουμε" μείωση μισθών, επιβολή φόρων, σύνταξη στα 67 και βάλε.
Αν ο "Mr. 150.000 Ευρώ ετησίως", σηκώνει τους ώμους για όλα αυτά, θα πρέπει τουλάχιστον να απαντήσει στους εργαζόμενους, πως έφτασε στο σημείο, ως άθλιος κουκουλοφόρος της κατοχικής περιόδου, να επιδείξει και να παραγγείλει στα ΜΑΤ, την επίθεση ενάντια στο μπλοκ των πρωτοβάθμιων αγωνιστικών σωματείων στην απεργιακή διαδήλωση στις 11 Μαρτίου στην Αθήνα, έτσι ώστε όπως είπε ο επικεφαλής των ΜΑΤ "να διασφαλιστεί ότι θα περάσει πρώτα ανενόχλητη η πορεία της ΓΣΕΕ".
Αυτή την ωμή αστυνομική βία, ενάντια σε χιλιάδες διαδηλωτές, που επέλεξαν να πορευτούν κόντρα στις λιτανείες της ΓΣΕΕ, μαζί με την οικονομική και πολιτική βία κυβέρνησης και κράτους, είναι χρέος μας, όχι μόνο να την καταδικάσουμε, αλλά να την τσακίσουμε, με μαζικό εργατικό πολιτικό αγώνα. Που θα στηρίζεται σε όργανα συλλογικού αγώνα και όχι σε ατομικές πρακτικές και συμβολικές κινήσεις, που, δεν αρκούν και, από ένα σημείο και μετά, γίνονται εύκολα θύματα συκοφάντησης της δίκαιης λαϊκής οργής από τα κυβερνητικά παπαγαλάκια.
"Δέχθηκα άνανδρη προσχεδιασμένη δολοφονική επίθεση στην απεργιακή συγκέντρωση που έκανε η ΓΣΕΕ": 9/3/2010, Δελτίο Τύπου - Δήλωση του Προέδρου της ΓΣΕΕ, Γιάννη Παναγόπουλου για την επίθεση εναντίον του και για την απεργία στις 11 Μάρτη. Ο λόγος γίνεται - για να μην ξεχνιόμαστε - για έναν άνθρωπο που ήταν ή είναι ταυτόχρονα, Διευθυντής στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου, αντιπρόεδρος στο ΔΣ του ΟΑΕΔ, μέλος του ΔΣ της ΔΕΗ, μέλος της ΟΚΕ Βρυξελλών και... πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Με συνολικές ετήσιες αποδοχές που φτάνουν τις 150.000 ευρώ το χρόνο (εφημερίδα 'Το Βήμα' 15/11/2009). Ο οποίος "σεμνά και ταπεινά" δηλώνει ως Άγιος Αυγουστίνος, αυτοπροσώπως ότι: "Δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι ανήκω στους αναξιοπαθούντες, στους φτωχούς. Ισχυρίζομαι όμως ότι για λόγους ηθικούς, πολιτικούς, ιδεολογικούς έχω ταχθεί να υπηρετώ τους μη προνομιούχους της μισθωτής εργασίας" (βλ. στο ίδιο δημοσίευμα). Διαμαρτύρεται ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ για το γιαούρτι που του χάλασε το κουστούμι του και έκανε ίσως κάπως προβληματική την είσοδό του στη Βουλή αμέσως μετά, όπου το ΠΑΣΟΚ ψήφιζε τα αντεργατικά μέτρα.
Ασφαλώς και το πρόβλημα της αντιπαράθεσης με τον υποταγμένο κρατικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, που υπηρετεί ο Γ. Παναγόπουλος επαγγελματικά και πολιτικά, δεν βρίσκεται στο πώς θα λερώσει κανείς τη φορεσιάς του, αλλά στο πώς οι εργαζόμενοι με την ανεξάρτητη ενωτική αγωνιστική δράση τους θα "τσαλακώσουν" τις πολιτικές γραμμές, που θέλουν το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ουρά της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής και των εργοδοτικών συμφερόντων. Σε αυτήν την δύσκολη και επιτακτικά αναγκαία κατεύθυνση στρατεύεται το ταξικό ρεύμα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, που ο κύριος Παναγόπουλος μισεί θανάσιμα.
Τα υποκριτικά καλέσματα για "καταδίκη της βίας", ηχούν προκλητικά στα αφτιά των εργαζομένων. Γιατί ο Mr. 150.000 ευρώ ετησίως", θέλει να ξεχάσουμε, ότι οι εργαζόμενοι που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί, είναι ανυπεράσπιστοι, λόγω και της δικής του δουλικότητας απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση και τους εργοδότες. Ανήμποροι απέναντι στη βία της Παρασκεύης: Σε 1.900 εργαζόμενους κάθε Παρασκευή του 2009, ανακοινώθηκε η απόλυση τους, για να προστεθούν στους χιλιάδες συμβασιούχους που απέλυσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με συμφωνία του Παναγόπουλου. Ανίσχυροι, απέναντι στην κυβερνητική βία των οικονομικών μέτρων: "Αποφασίζουμε και διατάζουμε" μείωση μισθών, επιβολή φόρων, σύνταξη στα 67 και βάλε.
Αν ο "Mr. 150.000 Ευρώ ετησίως", σηκώνει τους ώμους για όλα αυτά, θα πρέπει τουλάχιστον να απαντήσει στους εργαζόμενους, πως έφτασε στο σημείο, ως άθλιος κουκουλοφόρος της κατοχικής περιόδου, να επιδείξει και να παραγγείλει στα ΜΑΤ, την επίθεση ενάντια στο μπλοκ των πρωτοβάθμιων αγωνιστικών σωματείων στην απεργιακή διαδήλωση στις 11 Μαρτίου στην Αθήνα, έτσι ώστε όπως είπε ο επικεφαλής των ΜΑΤ "να διασφαλιστεί ότι θα περάσει πρώτα ανενόχλητη η πορεία της ΓΣΕΕ".
Αυτή την ωμή αστυνομική βία, ενάντια σε χιλιάδες διαδηλωτές, που επέλεξαν να πορευτούν κόντρα στις λιτανείες της ΓΣΕΕ, μαζί με την οικονομική και πολιτική βία κυβέρνησης και κράτους, είναι χρέος μας, όχι μόνο να την καταδικάσουμε, αλλά να την τσακίσουμε, με μαζικό εργατικό πολιτικό αγώνα. Που θα στηρίζεται σε όργανα συλλογικού αγώνα και όχι σε ατομικές πρακτικές και συμβολικές κινήσεις, που, δεν αρκούν και, από ένα σημείο και μετά, γίνονται εύκολα θύματα συκοφάντησης της δίκαιης λαϊκής οργής από τα κυβερνητικά παπαγαλάκια.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ
ΠΡΙΝ 14/03/2010
ΠΡΙΝ 14/03/2010
14/03/2010
Ρωγμές στο οικοδόμημα της "παγκοσμιοποίησης"
Η πρόσφατη διεθνής περιοδεία του Γιώργου Παπανδρέου ήρθε να εξυπηρετήσει τον εσωτερικό κοινωνικό πόλεμο που έχει ξεκινήσει και η χείρα βοηθείας των Ομπάμα, Μέρκελ, Σαρκοζί ήταν στραμμένη στα αντιλαϊκά μέτρα που επιχειρεί να επιβάλει στους εργαζόμενους.
Αν πιστέψουμε την εικόνα που μας σερβίρει η προσκυνημένη δημοσιογραφία, ο Γιώργος Παπανδρέου είναι κάτι σαν σύγχρονος Μέτερνιχ της διεθνούς διπλωματίας. Τι κι αν η άδικη αυτή του η μοίρα τον καθήλωσε σε μια μικρή, ταπεινή χώρα της Βαλκανικής Χερσονήσου; Εξ Αθηνών ορμώμενος, αυτός ο... υπερμεγεθυμένος Κολοσσός της Ρόδου κατάφερε να γεφυρώσει κάτω από τα σκέλια του Ουάσονγκτον και Βρυξέλλες, να σαγηνεύσει Ομπάμα, Μέρκελ και Σαρκοζί και να ηγηθεί ενός πανίσχυρου ενιαίου μετώπου της παγκόσμιας εντιμότητας εναντίον των φοβερών και τρομερών "κερδοσκόπων". Οι ταλαίπωροι Έλληνες μπορούν να αισθάνονται βέβαιοι πλέον ότι οι θυσίες στις οποίες υποβάλλονται θα ανταμειφθούν σύντομα και ότι η χώρα τους, από καρπαζοεισπράκτορας του κάθε Ρεν και του κάθε Γιούνκερ, θα γίνει αξιοσέβαστος, ισότιμος εταίρο των ισχυρών χάρη στο πιο ισχυρό "εξαγώγιμο" προϊόν της, όπως χαρακτήρισε τον πρωθυπουργό ο αντιπρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ, Θόδωρος Κουλουμπής.
Ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι "εξαγώγιμος", μπορούμε να το προσυπογράψουμε πολύ ευχαρίστως. Το κατά πόσον ο ίδιος και η εξοντωτικά αντιλαϊκά πολιτική του είναι προϊόντα "εισαγώγιμα" στην Ελλάδα, όμως, μένει να αποδεχθεί στο πεδίο της ταξικής πάλης. Ούτε οι κυρίαρχοι κύκλοι φαίνεται να αισθάνονται αρκετά βέβαιοι, αν κρίνουμε από τα "προληπτικά πλήγματα" απρόκλητης, κρατικής βίας εναντίον των διαδηλωτών και την ιδεολογική τρομοκρατία από τα μέσα μαζικής χειραγώγησης. Υπό αυτό το πρίσμα, η πρόσφατη διεθνής περιοδεία του Γιώργου Παπανδρέου εξυπηρετούσε αποκλειστικά τον εσωτερικό, κοινωνικό πόλεμο που έχει ξεκινήσει: Ομπάμα, Μέρκελ και Σαρκοζί στήριξαν όχι βέβαια την Ελλάδα, αλλά τον πρωθυπουργό - τοποτηρητή και πολιορκητικό κριό τους εναντίον του ελληνικού λαού και όλων εκείνων που αυτός συμβολίζει - με τα αλλεπάλληλα "όχι" του στην ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη, με τον Δεκέμβρη που όλοι διαισθάνονται, άλλοι με ελπίδα και άλλοι με φρίκη, ότι κυοφορείται.
Είναι αλήθεια ότι η δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας στάθηκε αφορμή να αναθερμανθεί η συζήτηση περί επιβολής ρυθμιστικών ελέγχων πάνω στις πιο πειρατικές μορφές του τοκογλυφικού, χρηματιστικού κεφαλαίου. Λόγος γίνεται για τα διάφορα επενδυτικά ταμεία (funds) που τζογάρουν στην αγορά παραγώγων, ιδιαίτερα δε στα περίφημα ασφάλιστρα έναντι του κινδύνου κρατικής χρεωκοπίας (CDS), από τα σημαντικότερα εργαλεία κερδοσκοπικών παιχνιδιών που εκτινάσσουν στα ύψη το κόστος δανεισμού και αποσταθεροποιούν εθνικές οικονομίες.
Πρόκειται, αναμφίβολα, για πραγματικό και ζωτικής σημασίας πρόβλημα. Η αγορά παραγώγων έχει εξελιχθεί σε ασύλληπτων διαστάσεων "φούσκα", με συνολική αξία δέκα φορές μεγαλύτερη από την πραγματική οικονομία του πλανήτη. Μόνο η διαβόητη Goldman Sachs (η οποία τη μια μέρα βοηθούσε την κυβέρνηση Σημίτη να κρύβει τεχνητά το χρέος για να μπει στην ΟΝΕ με το μύθο της "ισχυρής Ελλάδας" και την άλλη στοιχημάτιζε πάνω στη χρεωκοπία της χώρας) έχει ετήσιο κύκλο εργασιών δυόμιση φορές μεγαλύτερο από το ελληνικό ΑΕΠ, που σημαίνει ότι μπορεί να χορεύει στο ταψί τη χώρα ολόκληρη. Το κυριότερο, στη θέση που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα μπορεί κάλλιστα να βρεθούν αύριο η Ισπανία, η Ιταλία (η οποία μας ξεπερνάει στο δημόσιο χρέος), η Βρετανία (που μας έφτασε κιόλας στο έλλειμμα) ή ακόμη και η ίδια η Αμερική (της οποίας η μεγαλύτερη Πολιτεία, η Καλιφόρνια, έχει κιόλας χρεοκοπήσει). Ακριβώς αυτή η γενίκευση της δημοσιονομικής κρίσης στα μεγάλα μητροπολιτικά κέντρα και όχι βέβαια το πρόβλημα της Ελλάδας και η πειθώ του πρωθυπουργού της έφεραν το ζήτημα των "κερδοσκόπων" στην ημερήσια διάταξη.
Ωστόσο, το να περιμένει κανείς ενιαίο μέτωπο Ομπάμα, Μέρκελ και Σία εναντίον των "κερδοσκόπων", είναι περίπου σαν να περιμένει τον Άη Βασίλη. Πρώτον, διότι οι κυβερνήσεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα των ΗΠΑ και της Γερμανίας, έχουν εξαιρετικά στενούς δεσμούς ακριβώς με το πιο πειρατικό, χρηματιστικό κεφάλαιο - η κυβέρνηση Ομπάμα με την Goldman Sachs και τη Citigroup, από τους κόλπους των οποίων προέρχεται πρακτικά ολόκληρο το οικονομικό επιτελείο, η δε κυβέρνηση Μέρκελ με την Deutsche Bank, εκ των κυριοτέρων κατόχων των CDS για το ελληνικό χρέος. Δεύτερον, γιατί η οικονομική κρίση προκαλεί ρωγμές στο οικοδόμημα της "παγκοσμιοποίησης", δυσκολεύοντας μια ενιαία απάντηση των ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Σε αντίθεση με μία ορισμένη οπτική που βλέπει την "παγκοσμιοποίηση" ως γραμμικά εξελισσόμενη νομοτέλεια, η ιστορία του καπιταλισμού υποδηλώνει ότι αντίρροπες τάσεις, κεντρομόλες και φυγόκεντρες, όπου η κάθε φορά συνισταμένη εξαρτάται από την έκβαση της ταξικής πάλης. Έτσι, η κρίση του 1929-'33 οδήγησε σε ρήξη της πολύ ισχυρής, μέχρι τότε, "παγκοσμιοποίησης" και την αναδίπλωση στα "ιγκλού" των εθνικών οικονομιών. Αντίθετα, η κρίση της δεκαετίας του '70 οδήγησε στην αποδόμηση του εθνοκεντρικού κεϋνσιανισμού και στη νεοφιλελεύθερη "απελευθέρωση" των αγορών.
Ίσως είναι νωρίς να πούμε αν η υπό εξέλιξη κρίση οδηγήσει στη ριζική διάρρηξη της "παγκοσμιοποίησης". Ότι οι εντάσεις γίνονται πολύ επικίνδυνες, όπως σε μια παραφουσκωμένη μπάλα ποδοσφαίρου που πάει να σπάσει στις ραφές της, είναι όμως φανερό. Δύο είναι τα πιο σημαντικά, υποψήφια ρήγματα: Πρώτα απ' όλα, μεταξύ ΗΠΑ - Κίνας, η συμβιωτική σχέση των οποίων τείνει να μετατραπεί σε ανταγωνιστική, όπως δείχνουν τα μέτρα προστατευτισμού της κυβέρνησης Ομπάμα και η απειλή των Κινέζων να σταματήσουν να χρηματοδοτούν το αμερικάνικο χρέος. Και έπειτα, μεταξύ ΗΠΑ - ΕΕ, όπως δείχνει ο ακήρυκτος πόλεμος δολαρίου - ευρώ και το ενδεχόμενο Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, που θα αποδυνάμωνε εξαιρετικά το υπό αμερικανικό έλεγχο ΔΝΤ. Δεν πρέπει, βεβαίως να υπάρχει αμφιβολία ότι, με τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης, ένα τέτοιο ΕΝΤ, στα μέτρα του ηγεμονικού , γερμανικού, τραπεζικού κεφαλαίου, θα ήταν πραγματικό ευρωσφαγείο εργατικών μισθών και κοινωνικών ασφαλίσεων.
ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΠΡΙΝ 14/03/2010
ΠΡΙΝ 14/03/2010
Eνάντια στα αντεργατικά μέτρα
Δελτίο Τύπου Εθνικής Ομοσπονδίας Τυφλών - Δέχτηκαν και οι τυφλοί χημικά!!!
Η Εθνική Ομοσπονδία Τυφλών (Ε.Ο.Τ.) καταγγέλλει τους υφιστάμενους του Υπουργού «Προστασίας του Πολίτη» κύριου Μιχάλη Χρυσοχοΐδη για την αλόγιστη χρήση χημικών που έκαναν προκειμένου να διαλύσουν τη μεγαλειώδη πορεία που οργάνωσαν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ στα πλαίσια της απεργίας της 11ης Μαρτίου. Τα όργανα της τάξης δε δίστασαν να ψεκάσουν κατά πρόσωπο και εξ επαφής τους τυφλούς που διαδήλωναν, παρότι κρατούσαν το γνωστό λευκό μπαστούνι, συμμετείχαν ειρηνικά στη διαδήλωση, δεν διέπρατταν κανενός είδους βιαιοπραγίες και ήταν παντελώς ανυπεράσπιστοι.
Eπισκεφθείτε το site της Εθνικής Ομοσπονδίας Τυφλών
Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010
"....υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί.."
".... Κι οι ποιητές με χέρι υγρό υμνούνε της πατρίδας τον χαμό κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί Τους έχω σιχαθεί."
Εχουμε πόλεμο: Ολοι στους δρόμους
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ*«Εχουμε πόλεμο», δήλωνε προ ημερών ο βουλευτής του Πανελλήνιου «Σοσιαλιστικού» (για να μην ξεχνιόμαστε) Κινήματος Μίμης Ανδρουλάκης με το γνωστό λαοπλάνο ύφος του.
Το ποιοι έχουν πόλεμο με ποιους, το για ποιους λόγους γίνεται αυτός ο πόλεμος, παρέμεινε βεβαίως σκοπίμως αδιευκρίνιστο. Το ίδιο αδιευκρίνιστο παρέμεινε, από την επίσης «σοσιαλιστή» υπουργό Οικονομίας κυρία Λούκα Κατσέλη, το ποιοι είναι εκείνοι που «αμφισβητούν την εθνική μας κυριαρχία», οπότε και «παύουν να υπάρχουν αρεστές ή μη οικονομικές πολιτικές». Αλλά και ο πρόεδρος του «Λαϊκού» (για να μην ξεχνιόμαστε και πάλι) Ορθόδοξου Συναγερμού Γιώργος Καρατζαφέρης, κατά τη συζήτηση στη Βουλή επί του προϋπολογισμού, ξέχασε να μας πει από ποιους κινδυνεύει το έθνος, οπότε και ο λαός θα πρέπει να θυσιαστεί ως σύγχρονη Ιφιγένεια.
Είναι προφανές πως όλα τούτα τα πολεμικά ανακοινωθέντα, τα οποία παρεμπιπτόντως υπό τη «σοσιαλιστική» τους εκδοχή απαξίωσαν παντελώς την όποια αξία-αξιοπρέπεια προεκλογικών δεσμεύσεων, μετεκλογικών υπουργικών δηλώσεων και των φορέων τους, στοχεύουν στην απόσπαση της ευρύτερης λαϊκής συναίνεσης σε μέτρα, τα οποία υποτίθεται ότι αποτελούν απαραίτητες θυσίες απέναντι στον κίνδυνο που προκύπτει από νεφελώδεις εχθρούς όπως οι «παγκόσμιοι κερδοσκόποι», «οι αγορές», οι «πολέμιοι του ευρώ», «οι μη ευρωπαϊκοί οικονομικοί οργανισμοί»...
Ολοι αυτοί οι εχθροί έβαλαν στο μάτι την Ελλάδα και προσπαθούν να την εξολοθρεύσουν. Αντίθετα, οι «σύμμαχοι» μας Γαλλογερμανοί, έναντι ολίγων δισ. (όσων καρπώνονται από τους τόκους των δανείων μας και από το νταβατζιλίκι που τους πληρώνουμε με μορφές όπως η αγορά φρεγατών αξίας 2,5 δισ. σήμερα, τα Eurofighter, τα Rafale και τα υποβρύχια... αύριο) μας προστατεύουν και ανέλαβαν να μας επιτηρούν για να επανέλθουμε στο σωστό δρόμο, από τον οποίο μας έβγαλε η κακή διαχείριση της Ν.Δ. Κάπως έτσι παρουσιάζεται το πολεμικό σενάριο.
Να όμως που:
*Οσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχουν πάντοτε και κερδοσκόποι.
*Η «δημιουργική λογιστική», κοινώς η νοθευμένη λογιστική, έτσι ώστε να αποκρύπτεται η πραγματική εικόνα της οικονομίας, δεν αποτέλεσε κάποια πρωτοτυπία των κυβερνήσεων της Ν.Δ. αλλά συνήθη τακτική και του ΠΑΣΟΚ.
*Τα περισσότερα από αυτά τα μέτρα σιγοψιθυρίζονται και επιχειρήθηκε να ληφθούν καιρό πριν τη νεοδημοκρατική λαίλαπα, επί πασοκικής ευημερίας.
*Τα ίδια προβλήματα και πιο ειδικά το δημόσιο χρέος υπάρχουν και σε εντονότερο βαθμό σε διάφορες και μάλιστα πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες (π.χ. Ιαπωνία 180%, ενώ στις ΗΠΑ έφθασε αισίως τα 12.104 δισ. δολάρια).
*Τα ίδια μέτρα και τα ίδια «Σύμφωνα Σταθερότητας» προωθούνται ήδη και σε μια σειρά άλλες χώρες (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία...).
Η αλήθεια είναι ότι πράγματι έχουμε πόλεμο, έναν αδυσώπητο πόλεμο, ο οποίος έχει οξυνθεί στο έπακρο σε περίοδο δομικής κρίσης του καπιταλισμού, μια και ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί η κρίση του κεφαλαίου, απόρροια της αποπομπής ζωντανής εργασίας, είναι η παραπέρα εκμετάλλευση της εργασίας.
Το αν η επίθεση του κεφαλαίου απευθύνεται με πιο εκβιαστικό τρόπο εις βάρος της εργατικής τάξης της Ελλάδας, τούτο συμβαίνει διότι στα πλαίσια της ανισόμερης καπιταλιστικής ανάπτυξης, που επιχείρησαν να καλύψουν τα περί σύγκλισης κηρύγματα και η «δημιουργική λογιστική», αυτή αποτελεί στρεβλό (λόγω κυρίως της παραοικονομίας της) και αδύναμο κρίκο του αναπτυγμένου ευρωπαϊκού καπιταλισμού, έναν κρίκο ο οποίος αν σπάσει θέτει σε κίνδυνο ολόκληρο το ευρωπαϊκό κεφαλαιοκρατικό οικοδόμημα και πιο ειδικά το νόμισμά του.
Ετσι, λοιπόν, σε αυτόν τον πραγματικό πόλεμο οι αντίπαλοι είναι από τη μια το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις του, και οι γκαουλάιτερ της σύγχρονης οικονομικής κατοχής, όπως η δική μας κυβέρνηση, και από την άλλη οι λαοί.
Η έκβαση αυτού του πολέμου θα κριθεί τελικά από τη στάση της σύγχρονης εργατικής τάξης και όπως ήλθαν τα πράγματα σε μεγάλο βαθμό από τη στάση της δικής μας εργατικής τάξης, η οποία στην προκείμενη περίπτωση χρησιμοποιείται και σαν πειραματόζωο για να μετρηθούν τα όρια της λαϊκής ανοχής στην επίθεση του κεφαλαίου. Αν η εργατική τάξη λειτουργήσει σε τούτη τη μάχη σαν δειλή σκλάβα που απαρνείται την εξάλειψη της σκλαβιάς της, τότε ουαί και αλίμονο για το δικό της μέλλον και για εκείνο της ανθρωπότητας, και τούτο διότι το κεφάλαιο δεν πρόκειται να σταματήσει την επίθεσή του ενάντια στο επίπεδο ζωής, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Τα σημερινά μέτρα θα φαντάζουν παράδεισος μπροστά σε εκείνα που έρχονται και η ανθρωπότητα θα χάσει ό,τι κατέκτησε με αίμα και θυσίες, γυρίζοντας δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, χρόνια πίσω. Αυτό άλλωστε αποδεικνύεται περίτρανα από την πορεία χωρών όπως η Λετονία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Ουκρανία και η Ισλανδία, στις οποίες παρενέβη ήδη το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο(1).
Αντίθετα, αν η εργατική τάξη αντιδράσει με όλα τα μέσα που διαθέτει και μεταφέρει τη σύγκρουση από τα γραφεία της Ε.Ε. και των άλλων κεφαλαιοκρατικών οργανισμών και από τα υπουργικά συμβούλια στους δρόμους, τότε υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα όχι μόνο να αποτραπούν τα όποια αντιλαϊκά μέτρα, αλλά και να θιγούν οι πραγματικές αιτίες που οδηγούν σε αυτά, και έτσι να αναδειχτεί ότι στην εποχή μας η πάλη για την επιβίωση δεν μπορεί να είναι άλλη από την πάλη για την απελευθέρωση από τον κεφαλαιοκρατικό ζυγό, δηλαδή να τεθεί επί τάπητος και να λυθεί υπέρ του σοσιαλισμού το πιο επίκαιρο από ποτέ άλλοτε δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα».
Σημαντική μάχη σε αυτόν τον πόλεμο είναι εκείνη της 24ης του Φλεβάρη. Η επιτυχία της γενικής απεργίας και των λαϊκών συγκεντρώσεων, συλλαλητηρίων, που καλό θα είναι να γίνουν όπως στην πορεία του Πολυτεχνείου, όχι ξέχωρα, αλλά από κοινού μετά από ξέχωρες, έστω, συγκεντρώσεις, στο βαθμό που είναι αδύνατον να βρεθεί μια φόρμουλα έτσι ώστε σε μια κοινή συγκέντρωση να λάβουν το λόγο και να χειροκροτηθούν, ή, γιατί όχι, να αποδοκιμαστούν, ανάλογα με τη στάση τους, οι διάφοροι εκπρόσωποι, θα έχει καθοριστική σημασία.
Αν στις 24 του Φλεβάρη νεκρώσουν τα πάντα και πλημμυρίσουν από κόσμο οι ελληνικές πολιτείες και κυρίως η Αθήνα, όπως είχε γίνει ενάντια στα μέτρα Γιαννίτση, αν αυτή η κινητοποίηση αντιμετωπιστεί όχι σαν μια πιστολιά στον αέρα αλλά σαν καμπή στην ανάπτυξη και την κλιμάκωση ενός ενωτικού κινήματος αντίστασης, ανατροπής, και αντεπίθεσης, τότε και μόνον τότε υπάρχει ελπίδα.
Ολοι στους δρόμους λοιπόν, γιατί είναι βέβαιο ότι και σε αυτόν τον πόλεμο, σε αυτούς θα κριθεί το δίκιο.
Ολοι στους δρόμους, γιατί τώρα πια «οι πράξεις θα πράξουν»(2).
(1) Μωυσή Λίτση, «"Καμένη γη" αφήνει το ΔΝΤ», «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 14 Φεβρουαρίου 2010, σελ. 10.
(2) Από το ποίημα «Ε, ναι» της Νάντιας Γαβαλά, από τη συλλογή της «Τριάντα οκτώ τριαντάφυλλα», Δωδώνη, 2009.
* Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΣΗΣ είναι καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010
Σήμερα θα γίνει τελικά η πορεία των εργαζομένων της ELITE προς το υπουργείο Εργασίας
Η πορεία αναβλήθηκε γιατί το υπουργείο ανέβαλε την προγραμματισμένη χθεσινή συνάντηση, "ζητώντας" μάλιστα μέσω του γενικού γραμματέα, απ' ότι μας έλεγαν οι εργαζόμενοι χθες, να ανοιχθούν οι αποθήκες για να βγει το εμπόρευμα στην αγορά. Η στάση αυτή του υπουργείου που παρεμβαίνει υπέρ της ιδιοκτησίας έτσι απροκάλυπτα καθώς και η κοροϊδία για τα 1000 ευρώ ενίσχυσης που τη μια τα δίνει, την άλλη τα μειώνει στο μισό και τη τρίτη τους υπόσχεται ότι θα τα δώσει εκβιάζοντας εμμέσως πλην σαφώς τους εργαζόμενους, τους έχει εξοργίσει. Δηλώνουν ανυποχώρητοι και δεν θα κάνουν πίσω αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους. Η συγκέντρωσή τους στο υπουργείο θα πραγματοποιηθεί σήμερα στις 10 το πρωί όπου θα καταλήξουν με πορεία που θα ξεκινήσει στις 8:30 από το εργοστάσιο. Παράλληλα δυναμώνει και αλληλεγγύη προς τους εργαζόμενους από σωματεία, συνδικάτα, μαζικούς τοπικούς φορείς, συνδικαλιστικές και πολιτικές οργανώσεις. Οι εξορμήσεις της Επιτροπής Αλληλεγγύης στη γειτονιά των Σεπολίων ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικές και η θετική ανταπόκριση του κόσμου δείχνει τις δυνατότητες που υπάρχουν ο αγώνας των εργαζόμενων της ELITE να βγει από τα όρια του εργοστασίου και να αποκτήσει εκείνες τις προϋποθέσεις για να πιεστούν εργοδοσία και κυβέρνηση ακόμη περισσότερο. Η αλληλεγγύη προς τους εργαζόμενους της ELITE πρέπει να βγει από τα όρια όχι μόνο του εργοστασίου αλλά και των γύρω γειτονιών, όπως και να ξεπεράσει τη λογική περιορισμού της σε φορείς και σωματεία που ελέγχονται από συγκεκριμένες συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις, να αποκτήσει και ευρύτερα και πρακτικότερα χαρακτηριστικά. Εκτός από τη λεκτική συμπαράσταση απαραίτητη είναι και η ενεργή παρουσία όλων μας στις κινητοποιήσεις τους, στις εκδηλώσεις τους, στο εργοστάσιο. Τους δίνει κουράγιο και το ζητάνε και οι ίδιοι. Εννοείται ότι το τελικό λόγο θα πρέπει να τον έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι οι οποίοι θα αποφασίζουν για την παραπέρα πορεία του αγώνα τους μέσα από τη γενική τους συνέλευση, αυτό όμως δεν εμποδίζει όσους δηλώνουν τη αλληλεγγύη τους να έχουν προτάσεις και να προχωρούν σε εκδηλώσεις στους τόπους δουλειάς, σπουδών και κατοικίας των εργαζομένων. Σήμερα το απόγευμα η ΟΕΚΙΔΕ, το κλαδικό συνδικάτο και η πενταμελής επιτροπή του εργοστασίου καλούν σε εκδήλωση αλληλεγγύης μέσα στο εργοστάσιο "όλα τα συνδικάτα τς Αθήνας, τους μαζικούς φορείς της περιοχής και γενικότερα". Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 6 το απόγευμα.http://antigeitonies.blogspot.com/
Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009
Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009
Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009
«Δουλεύουμε εδώ – Ζούμε εδώ – Θα μείνουμε εδώ!»
Τετάρτη, 25 Νοεμβρίου 2009
Για το απεργιακό κίνημα των εργαζομένων «χωρίς χαρτιά» στη Γαλλία
(μεταφρασμένη προκήρυξη)
Σε συνέχεια του κινήματος της 15ης Απριλίου 2008, περισσότεροι από 5.000 εργαζόμενοι κι εργαζόμενες «χωρίς χαρτιά» στους τομείς της καθαριότητας, της ασφάλειας, των κατασκευών, της περίθαλψης, κλπ., βρίσκονται σε απεργία από τις 12 Οκτωβρίου, στις επιχειρήσεις ή στους χώρους δουλειάς τους, ζητώντας ρύθμιση και βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους.
Οι απεργοί γίνονται ολοένα περισσότεροι καθημερινά, το ίδιο και οι καταλήψεις στις οποίες προβαίνουν.
Εκπροσωπώντας τους, πέντε συνδικαλιστικές οργανώσεις (CGT, CFDT, Solidaires, FSU, UNSA) και έξι σύλλογοι (Ligue des Droits de l’Homme, Cimade, RESF, Autremonde, Femmes Egalité, Droits Devant!) απευθύνθηκαν από κοινού στον πρωθυπουργό την 1η Οκτωβρίου.
Ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις με το υπουργείο, οι οποίες όμως απέχουν πολύ από το να ολοκληρωθούν.
Στην εταιρεία TFN, έναν από τους μεγαλύτερους ομίλους στον τομέα της καθαριότητας, με πελάτες τα μεγαλύτερα πολυκαταστήματα της Γαλλίας, υπάλληλοι με την υποστήριξη της CGT και των 10 εμπλεκομένων οργανώσεων σε αυτό τον αγώνα βρίσκονταν σε απεργία από τις 12 Οκτωβρίου, έχοντας προχωρήσει σε κατάληψη γραφείων της εταιρείας.
Στις 14 Οκτωβρίου, γύρω στις 7 το απόγευμα, κι ενώ η κατάληψή τους συνεχιζόταν ομαλά, δέχθηκαν βίαιη επίθεση από φύλακες της εταιρείας, με σκύλους και δακρυγόνα.
Δύο απεργοί μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο.
Καταγγέλλουμε το συμβάν.
Η επίθεση αυτή δεν έκαμψε καθόλου την αποφασιστικότητα των υπαλλήλων, των οποίων η απεργία συνεχίζεται ακόμα, με συμμετοχή περισσότερων από 50 άτομα, αποφασισμένων να αγωνιστούν μέχρι να πετύχουν την έγκριση της εγκυκλίου που θα ικανοποιεί τα αιτήματά τους απέναντι στην εταιρεία.
Η συντριπτική πλειοψηφία των γαλλικών ΜΜΕ δεν κάνουν την παραμικρή αναφορά στο κίνημα των εργαζομένων «χωρίς χαρτιά», αν και αυτό έχει πάρει έκταση χωρίς προηγούμενο (5.286 απεργοί σε 1800 εταιρείες, 48 καταλήψεις σε 38 νομούς της Γαλλίας). Στο μεταξύ, το υπουργείο Μετανάστευσης απασχολεί συνεχώς τη δημοσιότητα με τη μιντιακή του εκστρατεία για την «εθνική ταυτότητα» (κυκλοφορία ερωτηματολογίου περί «εθνικών αξιών», δημοσκοπήσεις, κλπ.). Από την άλλη, για την καταστολή των απεργών, δεν χρειάζονται καν δικαστικές αποφάσεις ή εντάλματα – συχνά αρκεί ένα απλό τηλέφωνο από τα αφεντικά στην αστυνομία!
Επικοινωνία με τους αγωνιζόμενους, μέσω της Ενιαίας Συλλογικότητας Υποστήριξης των Απεργών Εργαζομένων «Χωρίς Χαρτιά» του 19ου Διαμερίσματος του Παρισιού,
στη διεύθυνση: 1, rue de Nantes, 75019 Paris, France,
από
από
Οι απεργοί γίνονται ολοένα περισσότεροι καθημερινά, το ίδιο και οι καταλήψεις στις οποίες προβαίνουν.
Εκπροσωπώντας τους, πέντε συνδικαλιστικές οργανώσεις (CGT, CFDT, Solidaires, FSU, UNSA) και έξι σύλλογοι (Ligue des Droits de l’Homme, Cimade, RESF, Autremonde, Femmes Egalité, Droits Devant!) απευθύνθηκαν από κοινού στον πρωθυπουργό την 1η Οκτωβρίου.
Ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις με το υπουργείο, οι οποίες όμως απέχουν πολύ από το να ολοκληρωθούν.
Στην εταιρεία TFN, έναν από τους μεγαλύτερους ομίλους στον τομέα της καθαριότητας, με πελάτες τα μεγαλύτερα πολυκαταστήματα της Γαλλίας, υπάλληλοι με την υποστήριξη της CGT και των 10 εμπλεκομένων οργανώσεων σε αυτό τον αγώνα βρίσκονταν σε απεργία από τις 12 Οκτωβρίου, έχοντας προχωρήσει σε κατάληψη γραφείων της εταιρείας.
Στις 14 Οκτωβρίου, γύρω στις 7 το απόγευμα, κι ενώ η κατάληψή τους συνεχιζόταν ομαλά, δέχθηκαν βίαιη επίθεση από φύλακες της εταιρείας, με σκύλους και δακρυγόνα.
Δύο απεργοί μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο.
Καταγγέλλουμε το συμβάν.
Η επίθεση αυτή δεν έκαμψε καθόλου την αποφασιστικότητα των υπαλλήλων, των οποίων η απεργία συνεχίζεται ακόμα, με συμμετοχή περισσότερων από 50 άτομα, αποφασισμένων να αγωνιστούν μέχρι να πετύχουν την έγκριση της εγκυκλίου που θα ικανοποιεί τα αιτήματά τους απέναντι στην εταιρεία.
Η συντριπτική πλειοψηφία των γαλλικών ΜΜΕ δεν κάνουν την παραμικρή αναφορά στο κίνημα των εργαζομένων «χωρίς χαρτιά», αν και αυτό έχει πάρει έκταση χωρίς προηγούμενο (5.286 απεργοί σε 1800 εταιρείες, 48 καταλήψεις σε 38 νομούς της Γαλλίας). Στο μεταξύ, το υπουργείο Μετανάστευσης απασχολεί συνεχώς τη δημοσιότητα με τη μιντιακή του εκστρατεία για την «εθνική ταυτότητα» (κυκλοφορία ερωτηματολογίου περί «εθνικών αξιών», δημοσκοπήσεις, κλπ.). Από την άλλη, για την καταστολή των απεργών, δεν χρειάζονται καν δικαστικές αποφάσεις ή εντάλματα – συχνά αρκεί ένα απλό τηλέφωνο από τα αφεντικά στην αστυνομία!
Επικοινωνία με τους αγωνιζόμενους, μέσω της Ενιαίας Συλλογικότητας Υποστήριξης των Απεργών Εργαζομένων «Χωρίς Χαρτιά» του 19ου Διαμερίσματος του Παρισιού,
στη διεύθυνση: 1, rue de Nantes, 75019 Paris, France,
από
από
Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009
Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009
Πέμπτη-Κυριακή, 8-11 Οκτώβρη 2009Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΙΝΑΙ ΙΣΧΥΡΗ,ΦΟΡΑΕΙ ΑΣΠΡΑ ΚΡΑΝΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΠΙΤΗΡΕΙ
«Η ρήση "Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" είναι επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε»
Δήλωση του Γιωργάκη Παπανδρέου πριν λίγους μήνες
«Οι αντιεξουσιαστές στην εξουσία»
Από τις προγραμματικές δηλώσεις του Γιωργάκη Παπανδρέου στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο
«Αλλαγή δε γίνεται χωρίς τον Αρκουδέα/ Αυτός δεν είναι άνθρωπος, αυτός είναι ιδέα»,
Σύνθημα στις αρχές της δεκαετίας του '80 για το στρατηγό της (νέας τότε ΕΛΑΣ) και τις επιχειρήσεις «Αρετή» στα Εξάρχεια, από την (τότε πιο «σοσιαλιστική») κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ
«Παιδί μου, πάντα φοβάμαι όταν βλέπω αυτά τα ΜΑΤ και τις μηχανές τους να κυνηγάνε τα παιδάκια»
Συνταξιούχος 70χρονη κυρία έξω απ' το σπίτι της, Εξάρχεια μεσημέρι Σαββάτου 10/10
«ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ»
Νύχτα Πέμπτης προς Παρασκευή ξημερώματα: 400 πάνοπλοι αστυνομικοί εφορμούν στα Εξάρχεια. Είναι το πρώτο μέτρο, που υλοποιείται στις περίφημες «100 πρώτες μέρες διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ». Μπορεί να μην έραβαν «κοστούμια εξουσίας», οι (τότε μέλλοντες) υπουργοί, έραβαν όμως σίγουρα τη νέα στολή «των φρουρών της Δημοκρατίας». Όλες οι παλιές και νέες «φυλές» των σωμάτων ασφαλείας βρίσκονται «επί το έργον»: ΜΑΤ (ΥΑΤ), ΥΜΕΤ, ΟΠΚΕ, ομάδες Ζ και Δ με πιστόλια, κάμερες, αντιασφυξιογόνες μάσκες, πτυσσόμενα γκλομπς, κρότου-λάμψης, νέα αμυντικά «μη θανατηφόρα» μέσα (χειροβομβίδες και σφαίρες καουτσούκ, ηλεκτροφόρες συσκευές ακινητοποίησης κλπ), που άφησε προίκα η «φιλελεύθερη» παράταξη στη «μεγάλη δημοκρατική» για τη νέα διακυβέρνηση του εσωτερικού εχθρού (των υπηκόων εργαζόμενων-ανέργων-μεταναστών).
Από κοντά, επιτηρούν και εκατοντάδες ασφαλίτες. Από ακόμα πιο κοντά, ακολουθούν όλα τα δόγματα καταστολής των ασύμμετρων απειλών που παρέδωσε ο Πολύδωρας στο Μαρκογιαννάκη κι αυτός στο Χρυσοχοΐδη. Τα Εξάρχεια, είναι από παντού κλεισμένα. Κανείς δεν μπαίνει, κανείς δε βγαίνει.
Εισβολές μέσα σε «ύποπτα μαγαζιά», φορολογικοί και υγειονομικοί έλεγχοι με προτεταμένα ημιαυτόματα σε κλειστούς χώρους, εκατοντάδες προσαγωγές, 8 συλλήψεις, δύο τουλάχιστον ξυλοδαρμοί (πάντα με το «κεντρο-αριστερό» τακτ της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας) και πολλά «χαστούκια», εξευτελισμός περαστικών – ανδρών και γυναικών – και απειλές για προσαγωγές σε δημοσιογράφους ή φωτορεπόρτερς. Δελτάδες και Ζητάδες, με κράνη και αλεξίσφαιρα, στις 3 τα ξημερώματα της Παρασκευής, να ψάχνουν με φακούς σακούλες στο εκκενωμένο πάρκο Ναβαρίνου και Χ. Τρικούπη.
Άνθρωποι, που είχαν απλά βγει Παρασκευή βράδυ ή πήγαιναν σπίτι τους, γονατισμένοι για μισάωρα ολόκληρα, με τα χέρια πίσω από το κεφάλι υπό την απειλή των όπλων, να περιμένουν την «εξέταση των χαρτιών» τους. Άνθρωποι που προσάγονταν, ακόμα και μετά την εξακρίβωση στοιχείων («έτσι, γιατί εμείς είμαστε το κράτος/ εμείς είμαστε άλλοι/ να μη μιλάς»). Σκηνές που τόσο μοιάζουν με «νύχτες των κρυστάλλων», με εφορμήσεις των SS, με τον καιρό του ιδιώνυμου και των διωγμών «υπό των εθνικοφρόνων» του Βενιζέλου και του Μεταξά τη δεκαετία του '30…
Μετά από πολλές προσπάθειες, τα Εξάρχεια γίνονται επιτέλους το άβατο που ονειρευόταν κράτος, ασφάλεια, ΜΜΕ και «νοικοκυραίοι» επιχειρηματίες. Η ΕΛΑΣ, που θα δρα πια ως «σώμα προστασίας του πολίτη», κάνει την πρώτη της εμφάνιση ως εγγυητής και προστάτης της «πράσινης ανάπτυξης». Από το πρωί ως το βράδυ της Παρασκευής, οι επιχειρήσεις του στρατού κατοχής των σωμάτων ασφαλείας συνεχίζονται με την ίδια ένταση. Το Σάββατο, τα ΜΑΤ εξακολουθούν να έχουν την περιοχή σε ασφυκτικό κλοιό. Ομάδες Δέλτα και Ζήτα αλωνίζουν το πρωί έξω από το αίθριο της Νομικής, κάνουν επίδειξη δύναμης στο άσυλο, πίνουν τον καφέ τους πάνω στο τοιχίο και τα κάγκελα της Σχολής. Απόγευμα Κυριακής, μετά τη συνέλευση των κατοίκων, τα ΜΑΤ κατεβαίνουν ξανά στο κέντρο των Εξαρχείων για εξακριβώσεις, ελέγχους, τρομοκράτηση όσων είναι εκεί.
Το κέντρο της πόλης βρίσκεται κάτω από στρατιωτικό νόμο. Όλα επιτρέπονται για τους αστυνομικούς υπαλλήλους των «αντιεξουσιαστών» και του «φίλου των αντιεξουσιαστών κι αναρχικών». Για τον κ. Χρυσοχοϊδη, εξάλλου, εχθρός είναι οι «χούλιγκανς» και οι «βάνδαλοι». Μα, κε. Χρυσοχοϊδη, «βανδάλους» - με δηλώσεις στα ΜΜΕ - δεν αποκαλούσατε αδιακρίτως, κι εσείς και ο επόπτης σας πλέον στην κυβέρνηση κος Πάγκαλος, τη νεολαία τους εργαζόμενους και τους μετανάστες που διαδήλωναν και ζούσαν την αστυνομική βία το Δεκέμβρη; Χούλιγκανς και βάνδαλοι είναι οι κάτοικοι και οι θαμώνες μιας ολόκληρης περιοχής του κέντρου;
Για τον κ. Χρυσοχοϊδη, το «άβατο των Εξαρχείων, πρέπει να σταματήσει και να διαλυθεί…οι πολίτες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθεροι και ανέμελοι όπου θέλουν». Μα, κε Χρυσοχοΐδη, οι πολίτες κυκλοφορούσαν ελεύθεροι και ανέμελοι όπου ήθελαν, ΠΡΙΝ φτάσει ο πρασινο-μπλέ κατοχικός στρατός σας. Τι σόι ελευθερία κυκλοφορίας είναι να μη μπορεί κανείς να πλησιάσει το σπίτι του, το περίπτερο, το εστιατόριο, το πεζοδρόμιό του, επειδή όλα είναι κυκλωμένα;
Είναι άβατο τα Εξάρχεια; Για ποιους; Τους καταστηματάρχες που πουλάνε προστασία, ζητούν και - τελικά - έχουν περισσότερη αστυνομοκρατία; Είναι άβατο η περιοχή όπου πολιτικοί κι επιχειρηματίες (όπως ο κος Βουλγαράκης) αγοράζουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα, περιμένοντας να μετατραπεί (και αυτή) σε αποστειρωμένο Κολωνάκι; Δεν είναι άβατο τα Γραφεία του ΠΑΣΟΚ, παλιά και νέα, όταν διμοιρίες ολόκληρες στήνουν υγειονομικές ζώνες για να μην περνάνε διαδηλωτές ή για να παρκάρουν οι κλούβες που μεταφέρουν τα τάγματα της αστικής δημοκρατίας σας;
Ο κ. Χρυσοχοΐδης μας διαβεβαιώνει ότι άμεσος στόχος είναι «να επιβληθεί η νομιμότητα σε κάθε γειτονιά, όχι μόνο της Αττικής αλλά και της χώρας», από «μια αστυνομία δημοκρατική και φιλική». Τα δόγματα συντριβής του εσωτερικού εχθρού, λοιπόν, παίρνουν νέα, ποιοτικά αναβαθμισμένη και ακόμα πιο σιδερόφραχτη μορφή, σε σχέση με ότι είχαμε μάθει από την κυβέρνηση της ΝΔ.
Τη μέρα που εξαπέλυε την, ολοκληρωτικής έμπνευσης και μεθοδολογίας, επίθεση στα Εξάρχεια, έχανε τη ζωή του 25χρονος Πακιστανός μετανάστης, από βασανιστήρια στο αστυνομικό τμήμα Νίκαιας λίγες μέρες πριν.
Αποδεικνύεται ότι, όχι μόνο υπάρχει συνέχεια ανάμεσα στο έργο των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά και ότι η κάθε μία, με την αγαστή συνεργασία, την εποπτεία και συμβολή της ΕΕ, του κεφαλαίου, του ΛΑΟΣ και των σύγχρονων ταγματασφαλιτών (Χρυσή Αυγή, μυστικές υπηρεσίες κλπ), βαθαίνει την επίθεση σε εργαζόμενους και νεολαία, στο σύνολο της κοινωνικής πλειοψηφίας. Ο Χρυσοχοΐδης, ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως επί Σημίτη, πέρασε τους τρομονόμους, με τους οποίους παραπέμφθηκαν 16χρονοι για τις πορείες του Δεκέμβρη από την κυβέρνηση της ΝΔ. Ο Πολύδωρας, ο Χυνοφώτης και ο Μαρκογιαννάκης, της κυβέρνησης Καραμανλή, προμήθευσαν τον Χρυσοχοΐδη (τώρα ως υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ.) με όλα τα τεχνικά μέσα και τα νέα δόγματα για την περιθωριοποίηση και ουσιαστική «εξόντωση» κατοίκων ολόκληρης περιοχής στο όνομα της πάταξης της ανομίας.
Όλο το πολιτικό προσωπικό του σύγχρονου κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού δρα (από αυτή την άποψη) ενιαία και συντονισμένα, προσπαθώντας να καταφέρει συντριπτικά χτυπήματα ενάντια σε όλους όσους πάνε κόντρα στις βαθιές και διαρκείς αντεργατικές και αντιλαϊκές επιθέσεις του αστικού μπλοκ εξουσίας.
Η απελπισμένη τους απόπειρα για επίδειξη δύναμης, όμως, δε μας τρομάζει. ΜΑΣ ΟΡΓΙΖΕΙ! Περισσότερο από το να φαίνονται κυρίαρχοι, δείχνουν φοβισμένοι. Να ξέρετε κε Χρυσοχοΐδη, κε Βούγια και κε Παπανδρέου ότι κανένα «πράσινο» ή «σοσιαλιστικό» πογκρόμ δεν αρκεί για να φοβίσει εργαζομένους, νεολαία και κινήματα.
Όσοι σπέρνουν ανέμους, θερίζουν θύελλες. Η ωμή αστυνομική βία των πρώτων ημερών διακυβέρνησης αποτελεί δείγμα γραφής της ολομέτωπης επίθεσης στα εργατικά και νεολαιίστικα δικαιώματα που σχεδιάζουν. Περισσότερο από μέτωπο της επίθεσης, τα Εξάρχεια αποτελούν το εργαστήρι της βίαιης ταξικής επίθεσης που ονειρεύονται το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ, το κεφάλαιο και η ΕΕ. Όσο και αν προσπαθήσουν να θωρακίσουν όμως τον κρατικό μηχανισμό, αυτές τις θύελλες θα θερίσουν.
Καμιά ανακωχή – καμιά αναμονή απέναντι στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ
H τυχοδιωκτική ενέργεια σπασίματος των μαγαζιών-τραπεζών έδωσε την αφορμή στο ΠΑΣΟΚ να εφορμήσει, "διεκδικώντας" την κοινωνική συναίνεση και να εφαρμόσει την ακροδεξιά ατζέντα. Ήδη από τον Αύγουστο και μετά τις βάρβαρες επιθέσεις εναντίον των μεταναστών, την προπαγάνδιση εγκλεισμού των ατόμων που κάνουν χρήση ναρκωτικών ουσιών-όσων επαιτούν και των μεταναστών σε Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, η Χρυσή Αυγή είχε αναλάβει να προετοιμάσει το κλίμα απαιτώντας κατάληψη του «Γκέτου των Εξαρχείων». Είχε έρθει η στιγμή να χτυπηθεί το ίδιο το κίνημα, μάλιστα η πιο στοχοποιημένη και «ευάλωτη» πολιτικά συνιστώσα του, ο Αντιεξουσιαστικός χώρος (φιλολογία εναντίον καταλήψεων στέγης, παραβίασης του ασύλου με την πρώτη ευκαιρία κλπ).
Από αυτή την σκοπιά καταλαβαίνουμε ότι η εφαρμογή της Ακροδεξιάς πολιτικής, των πιο βίαιων αυταρχικών απαιτήσεων του κεφαλαίου από την Σοσιαλδημοκρατία έχει βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους. Τα Εξάρχεια, τόπος διακίνησης και εργαστήρι ιδεών πρέπει να φυλακιστούν. Η αμφισβήτηση και η διαφωνία να συντριβούν.
Μέσω του συντριπτικού αυταρχικού χτυπήματος στέλνεται ένα μήνυμα σε κάθε συνιστώσα του κινήματος, σε όλη την Αριστερά.
Από αυτή την σκοπιά πρέπει να δώσουμε Ενωτικά και αποφασιστικά τη μάχη υπεράσπισης και διεύρυνσης των δημοκρατικών και κοινωνικών ελευθεριών απέναντι σε ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-Ε.Ε.-Εργοδότες.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009
κείμενο υποστήριξης από τον Γιώργο Ρούσση
Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009
Κομμουνιστική επανίδρυση και αντικαπιταλιστικό μέτωπο, τώρα!
Οταν στον αντίστοιχο ΟΤΕ της χώρας του Μάη του '68, -έστω και αν για τον «Ριζοσπάστη» αυτός δεν ήταν παρά μια «φούσκα», «σαπουνόπερα», ή αποτέλεσμα «της κούρασης των Γάλλων να πληρώνουν τους ψυχαναλυτές τους» i, αυτοκτονούν 23 άνθρωποι,
- λόγω της ανασφάλειας που τους δημιουργεί το κύμα απολύσεων (20.000 εργαζόμενοι απολύθηκαν σε τρία χρόνια) η ελαστικότητα της εργασίας τους, η ανά πάσα στιγμή ενδεχόμενη μετακίνησή τους σε άλλη πόλη,
- λόγω της τραγικής πίεσης που απορρέει από το βραβευμένο στη Γαλλία, το 2008, σύστημα διοίκησης της εταιρείας ii, το οποίο έρχεται να επιβαρύνει την εγγενή καπιταλιστική αποξένωση, σπάζοντας κάθε συλλογικό δεσμό ανάμεσα στους εργαζόμενους, για να τους χαλιναγωγεί πιο εύκολα.
Οταν μέσα σ' αυτόν τον καθρέφτη της αναπτυγμένης Γαλλίας, βλέπω με τρόμο την εικόνα και της Ελλάδας τα επόμενα χρόνια και στις προτεινόμενες εργασιακές συμβάσεις της νέας ιδιωτικής «Ολυμπιακής» οσφραίνομαι ήδη την μπόχα της δολοφόνου France Telecom.
Τότε δεν αρκεί να:
- Απορρίπτω μετά βδελυγμίας τον δίχως κανένα όριο -πολιτικό, αλλά και ευπρέπειας- ακροδεξιό Καρατζαφέρη, που προσφέρει για όραμα το άγαλμα του Μέγα Αλέξανδρου, και για υπόδειγμα την αφεντιά του.
- Αρνούμαι τον Καραμανλή, που με καλεί, λες και είναι νόμος της φύσης, να αποδεχτώ τον βιασμό μου.
- Οργίζομαι με την κοροϊδία του Παπανδρέου, που εμφανίζεται ως νέα παρθένα και με καλεί να ξεχάσω το νεοφιλελεύθερο και φιλοαμερικανικό πολιτικό του παρελθόν, το οποίο ακόμη και τον Καραμανλή τον κάνει να φαντάζει σαν αντιστασιακός απέναντι στις ΗΠΑ.
- Αντιμετωπίζω καχύποπτα τους οικολόγους, που γλυκαίνουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα με την πιπίλα της πράσινης μεν, καπιταλιστικής δε, ανάπτυξης.
- Μη με πείθει ο ρεφορμιστής Τσίπρας, του οποίου η σπαρασσόμενη αριστερά, ενώ γνωρίζει πολύ καλά τι ποιεί και κυρίως πού θα οδεύσει μετεκλογικά, η δεξιά του συνεχίζει να συμπορεύεται μαζί της.
- Μη με εκφράζει η Παπαρήγα, που σε άγρα ψήφων αποσυνδέει την εκλογική μάχη από το διακηρυγμένο στρατηγικό της στόχο, αντιμετωπίζει τους άλλους μετωπικά μόνο σαν ψηφοφόρους του κόμματός της και με καλεί να το ψηφίσω στη λογική του μη χείρον βέλτιστον, έστω κι αν διαφωνώ με το σεχταρισμό του, την «υπεύθυνη» στάση του το Δεκέμβρη και το όραμα και των πιο αποκρουστικών πτυχών ενός παρελθόντος σοσιαλισμού -Μολώχ, που μου προτείνει.
Ούτε αρκεί, έχοντας πλήρη συνείδηση ότι οι εκλογές δεν πρόκειται να αλλάξουν τον κόσμο -γι' αυτό καθ' όλα σεβαστοί οι απέχοντες, έστω κι αν με αυτή τους τη στάση ενισχύουν τον πράσινο νεοφιλελευθερισμό-, η επιλογή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως ελάχιστης συμβολής έτσι ώστε να αγωνιστούμε, τη Δευτέρα μετά από αυτές, από καλύτερες θέσεις, μια επιλογή που τεκμαίρεται από το γεγονός ότι αυτή εκφράζει έστω εμβρυακά ένα συνεπές αντικαπιταλιστικό μέτωπο, αντλεί την ποίησή της από το μέλλον και όχι από το αμαρτωλό «σοσιαλιστικό» παρελθόν, δεν κανακεύει τους φιλήσυχους νοικοκυραίους.
Χρειάζεται κάτι ακόμη: Η επαναστατική ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο αποτελεί η λήψη μιας πρωτοβουλίας για τη δημιουργία ενός, πέρα από τους υπάρχοντες, σχηματισμού κομμουνιστικής επανίδρυσης, ο οποίος και θα επιδιώξει να κατακτήσει ένα ηγεμονικό ρόλο, σε ένα ευρύ λαϊκό μέτωπο, που θα αγκαλιάζει όλες τις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, οργανωμένες και ανένταχτες.
i «Ριζοσπάστης», Κυριακή 8 Ιούνη 2008, σελίδα 6
ii Ο γενικός διευθυντής αυτής της επιχείρησης, βραβεύτηκε το 2008 με το βραβείο του «μάνατζερ της χρονιάς» και με το βραβείο της «πρωτοτυπίας της διοίκησης»
Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009
Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)