Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

EΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ



Δευτέρα 21 Νοέμβρη και το πρωινό μάθημα της Γλώσσας στην Στ΄τάξης σε δημοτικό σχολείο του Κερατσινίου ξεκινάει με την προκήρυξη των εργατών της Χαλυβουργίας. 
«... Ακούστε τη φωνή των χαλυβουργών. Ο αγώνας μας είναι και δικός σας ... Απεργούμε σαν μια γροθιά από τις 31 Οκτώβρη.  Διαλέξαμε το δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας, υπερασπίζουμε το ψωμί και το μέλλον των παιδιών μας. 
Δε γυρνάμε για δουλειά μέσα στη φωτιά και το σίδερο για 500 €. Απαιτούμε να επιστρέψουν στη δουλειά οι 34 απολυμένοι συνάδελφοί μας ... Νικήσαμε το φόβο, τους εκβιασμούς, την απειλή της πείνας. Κατεβήκαμε σε απεργία. Είμαστε όρθιοι, είμαστε ήδη νικητές ... Οι βιομήχανοι στα γύρω εργοστάσια περίμεναν να έχουμε κουραστεί, να έχουμε πάει για δουλειά με σκυμμένο το κεφάλι ... Αποδείξαμε ότι οι εργάτες έχουν αστείρευτη δύναμη ... Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι μια μεγάλη νίκη για όλη την εργατική τάξη! ...» 

Η δύναμη του κειμένου των εργατών κεντρίζει τα συναισθήματα των παιδιών,παιδιών μιας κοινωνίας που βιώνει έντονα τη φτώχεια και την ανεργία. 
Στη συνέχεια βρίσκουμε στο διαδίκτυο ενδιαφέροντα στοιχεία για το χάλυβα, τα εργοστάσια παραγωγής του και τα τεράστια κέρδη των ιδιοκτητών του.
Θυμόμαστε και το εξαιρετικό εκείνο κείμενο από το παλιό βιβλίο της Γλώσσας της Ε΄δημοτικού «Ένα δάκρυ για τον μπάρμπα-Τζίμη»
«…Νιώθω περηφάνια γιατί ,όταν το κάλεσε η στιγμή, έκανα το χρέος μου απέναντι στους συναδέλφους μου και βοήθησα να γίνει ευκολότερη και καλύτερη η ζωή μας ,κι αυτό είναι σαν να ‘βαλα κι εγώ ένα  λιθαράκι στο χτίσιμο καλύτερης κοινωνίας…» 
Τα παιδιά συζητούν, ρωτούν, προβληματίζονται και συναισθάνονται αυτά που συμβαίνουν, τα νιώθουν πολύ κοντά τους.
Αποφασίζουν να ζωγραφίσουν μηνύματα αλληλεγγύης και τα οποία τώρα πια είναι εκτεθειμένα στον απεργιακό χώρο της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο.  
Ο δάσκαλος της τάξης
Στέλιος Φωκιανός

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011


Το παρακάτω ποίημα γράφηκε από τον εργαζόμενο στην Ελληνική Χαλυβουργία, Σταύρο Δικαίο Φοινικάκο. Διαβάστηκε στην πύλη του εργοστασίου από τον ίδιο, προς τους συλλόγους εκπαιδευτικών που βρέθηκαν εκεί, σήμερα, 28 Νοέμβρη, στις 4 το απόγευμα, φέρνοντας χρήματα, τρόφιμα, αλληλεγγύη και περίσσευμα ψυχής...
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ
Σταύρος Δικαίος Φονικάκος, απεργός στην Ελληνική Χαλυβουργία
Μη μ’ ενοχλείς
τη σκέψη μου σεβάσου που ερευνάει
δεν μ’ ενδιαφέρει τίποτα
το βλέμμα μου ρουφάει.
Εκείνο το άσπρο, το λευκό, το άψυχο λιθάρι
που ως το κοιτώ μαζεύομαι
και λέω πως θα πάρει ζωή
θα γίνει με φτερά, άγγελος να πετάει
κι ίσως καρδούλα και ψυχή
στο στήθος του χτυπάει.
Έτσι θαρρώ όταν εγώ γλύπτης, σφυρί και σμίλη
θα το λαξεύσω και λευκή μορφή αγγέλου γίνει.
Τώρα το ξέρω πως κι εσύ είσαι αποφασισμένος
Δάσκαλος σ’ ένα όνειρο με βλέμμα καρφωμένο
πάνω στα ακατέργαστα μικρά – μικρά παιδιά μας
σμίλη σου η γνώση που εσύ χαρίζεις κι είναι θαύμα
γιατί μεταμορφώνονται και από άψυχα διαμάντια
σιγά – σιγά λαξεύονται και γίνονται λιοντάρια.

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Πού είναι, επιτέλους, αυτή η Αριστερά;


Δέσποινα Κουτσούμπα, Παναγιώτης Μαυροειδής


Κυβέρνηση έχουμε, αλλά η πολιτική κρίση είναι ανοιχτή. Οι πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν και οι κάτω δεν θέλουν να κυβερνηθούν. Ελάχιστο τμήμα της κοινωνίας αναγνωρίζει σήμερα τα συμφέροντά του στην ακολουθούμενη πολιτική κι ας έχει επιστρατευτεί για τη «σωτηρία» του όλος ο αστικός θίασος της νέας «εθνοσωτηρίου» συγκυβέρνησης.


Αυτή ακριβώς την πολιτική στιγμή, αντηχεί πιο ηχηρό το ερώτημα: τι κάνει επιτέλους η Αριστερά; Ακούγεται στους χώρους δουλειάς, στα καφενεία, προκύπτει στην ανάγκη του νέου για δουλειά, του εργαζόμενου για μισθό, του φτωχού για ψωμί, του συνταξιούχου για φάρμακα. Είτε το ερώτημα διατυπώνεται ως πραγματική απορία, προσμονή, απελπισία, είτε ως άλλοθι για την απραξία, η τόσο συχνή αναπαραγωγή του ίδιου ερωτήματος από τόσα στόματα, οφείλει να μας προβληματίσει.


Πού είναι, λοιπόν, η Αριστερά; Στην πραγματικότητα, δεν είναι γενικώς η Αριστερά αυτό που λείπει, ειδικά στη χώρα μας. Αντιθέτως, η Αριστερά σε όλες της τις εκδοχές, και παρά τις ανεπάρκειές της, υπάρχει: κόμματα, οργανώσεις, συλλογικότητες, κινήσεις, συνδικαλιστές, κοινωνικοί αγωνιστές. Από την πλατεία ως την απεργία, από το σωματείο ως το «Δεν Πληρώνω», δεν λείπουν οι αριστερές απόψεις και πρακτικές. Με τις καθυστερήσεις, τους χωριστούς δρόμους, την ευρωλαγνεία ή τις αυταπάτες για τον κοινοβουλευτικό δρόμο. Δεν έχει νόημα να απαριθμήσουμε τα ζητήματα της αριστεράς, έχει χυθεί πολύ μελάνι. Ας το δούμε κι από την άλλη: υπάρχει μια αριστερά για κάθε γούστο. Κι όμως, το ερώτημα «πού είναι η Αριστερά;» τίθεται ακόμη και από τον ίδιο το «λαό» της Αριστεράς. Δε φανερώνει αυτό και μια σαφή κριτική;


Είναι ζήτημα αιτημάτων; Εν μέρει ναι. Τα αιτήματα για στάση πληρωμών-διαγραφή του χρέους, έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, ανοίγουν το δρόμο στην απάντηση. Στις πλατείες αυτή η συζήτηση κυριάρχησε. Ακόμη και οι φιλοευρωπαϊκές απόψεις δεν μπορούν παρά να παραδέχονται πλέον ότι -αν μη τι άλλο- η ίδια η αρχιτεκτονική του ευρώ στηρίχτηκε σε λάθος βάσεις κι ότι εντός της ευρωζώνης είναι δεδομένες οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Σήμερα, όμως, αυτό ή το άλλο «πεντάπτυχο» δεν επαρκεί. Ο εκβιασμός για το «φτωχοί και μέσα στο ευρώ ή χρεοκοπημένοι έξω από το ευρώ», αποτελεί το κυρίαρχο δίλημμα του συστήματος, μαζί με την προπαγάνδα για τη χώρα «που δεν παράγει τίποτα».


Είναι ζήτημα κοινής δράσης; Εν μέρει ναι. Τα βήματα που, ευτυχώς, έχουν γίνει σε αυτό το επίπεδο παράγουν κινηματικά πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα. Όμως η κοινή δράση στους αγώνες και τα μέτωπα δεν αποτελεί επαρκή απάντηση σήμερα, που ο ιστορικός χρόνος συμπυκνώνεται.


Στην πραγματικότητα, η αγωνία δεν είναι πού θα βρει ο λαός την Αριστερά. Το ερώτημα (ή/και αμφιβολία) που υπονοείται είναι «ποια είναι η άλλη προοπτική που δίνει η Αριστερά»; Όχι για το πόσες απεργίες θα κάνουμε, ή πώς μπορούμε να διεκδικήσουμε περισσότερα πράγματα στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Έχει γίνει σαφές και στον τελευταίο εργαζόμενο ότι το ζήτημα είναι συστημικό: ότι εντός αυτού του συστήματος η φτώχεια και η εκμετάλλευση δεν μπορούν παρά να βαθαίνουν.


Όμως, ποιος είναι αλήθεια ο άλλος δρόμος, το άλλο σύστημα που προτείνει η Αριστερά; Τι περιγράφει; Υπάρχει ζωή έξω την ΕΕ και, πολύ περισσότερο, έξω από τον καπιταλισμό; Τι απαντάμε στην τρομοκρατία ότι «δεν μπορούμε τραφούμε, να πληρωθούμε, να αγοράσουμε πετρέλαιο χωρίς τα δανεικά»; Τι θα μας λείψει; Υπάρχει αντικαπιταλιστική παραγωγική ανασυγκρότηση με κριτήριο τις ανάγκες του λαού; Υπάρχει δυνατότητα για σχέσεις ισότιμης συνεργασίας και ανταλλαγών με άλλες χώρες, ειδικά της Μεσογείου και των Βαλκανίων; Εν τέλει, πώς θα είναι η κοινωνία που θα χτίσουμε και ποιες είναι οι ασφαλιστικές δικλείδες που δεν θα τη κάνουν να μοιάζει με τη χίμαιρα του πάλαι ποτέ ανατολικού μπλοκ; Μπορούν και πώς να χτιστούν μορφές εργατικής και κοινωνικής δημοκρατίας που να αντιστοιχούν στη σύγχρονη εποχή ή θα περιοριστούμε στην αναπαραγωγή του φόβου για επιστροφή και των τανκς μαζί με την οικονομική και πολιτική κατοχή της κοινωνίας από το κεφάλαιο και τις αγορές;


Όταν το αστικό σύστημα θωρακίζεται τόσο, οι απαντήσεις (ή η έλλειψή τους) σε ερωτήματα σαν τα παραπάνω κρίνουν πλέον και τη «στράτευση» ή μη των εργαζόμενων ακόμη και στο επίπεδο του κινήματος.


Κάθε άλλο παρά παράλογα τα ερωτήματα αυτά. Το γνωρίζαμε ότι από το ’89 και μετά, οι (στρεβλές) βεβαιότητες της Αριστεράς έχουν τελειώσει. Μαζί με αυτές τελείωσε και η ανάγκη του καπιταλισμού να «χρυσώνει το χάπι» για τα λαϊκά στρώματα. Είναι προφανές ότι η επιθετικότητα του καπιταλισμού απέναντι στα εργατικά δικαιώματα μέσα σε αυτή την κρίση δεν θα μπορούσε παρά να ξεδιπλωθεί με τέτοιο βάρβαρο τρόπο, ακριβώς λόγω της απουσίας συγκροτημένου «αντίπαλου δέους», πολιτικά, ιδεολογικά, κινηματικά. Εξ αιτίας της αδυναμίας των αριστερών ιδεών και πρακτικών να συγκροτήσουν κάτι περισσότερο από κινήματα ανάσχεσης κάποιων μέτρων.


Είναι η μεγάλη εκδίκηση της (έλλειψης) στρατηγικής και του οράματος. Είναι η ώρα που η Αριστερά (και μαζί της, το εργατικό κίνημα) θα πληρώσει ακριβά, αναδρομικά, με τόκο και πρόστιμο, τον εξοβελισμό της κομμουνιστικής στρατηγικής από τον ζώντα τρέχοντα πολιτικό χρόνο. Τη μικροαστική της σύνθεση, την αδυναμία σύνδεσης θεωρίας και πράξης, την έλλειψη εναλλακτικού παραδείγματος. Τον εξοβελισμό της στρατηγικής συζήτησης από τον οικονομικό και πολιτικό αγώνα της τάξης στα κομματικά επιτελεία, τα μουσεία ή (στην καλύτερη περίπτωση) στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τους διαλόγους των «ειδικών».


Τώρα η Αριστερά πρέπει να κάνει ένα ακόμη βήμα: να σηκώσει το γάντι απαντώντας τα συγκεκριμένα ερωτήματα. Να στραφεί από το αρνητικό πρόταγμα στο θετικό: ναι, αυτός ο λαός σε αυτή τη χώρα μπορεί να ζει, να τρέφεται και να παράγει, οργανώνοντας μια άλλη κοινωνία. Με την Αριστερά μπροστάρισσα, τους εργαζόμενους στο τιμόνι, το λαό περήφανο και νοικοκύρη στη χώρα του, με έγνοια στις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας. Μια κοινωνία τέτοια που μας αξίζει να ζούμε, με πραγματική εργατική δημοκρατία. Το στάδιο αυτό του καπιταλισμού που ζούμε δεν προσφέρει ούτε καν την επίφαση της αστικής δημοκρατίας. Δεν αρκεί  όμως αυτή  η επισήμανση.  Πρέπει να μιλήσουμε θετικά για το «ποια δημοκρατία», να δείξουμε παραδείγματα στο σήμερα: δημοκρατίας, αλληλεγγύης, συντροφικότητας. Μορφές και σύγχρονους δρόμους που θα συμπληρώνουν την εικόνα της «επαναστατικής κατάστασης», με το τρίτο στοιχείο, που λείπει: Των  εμβρυακών μορφών οργάνωσης των κάτω. Που θα επιβάλλουν ντε-φάκτο αμφισβήτηση της δικτατορίας των αγορών σε εθνικό επίπεδο. Θα διαμορφώνουν  ιδιότυπες καταστάσεις δυαδικής εξουσίας, βάζοντας το «πιστόλι στον κρόταφο» του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου. Θα τροφοδοτούν την αυτοπεποίθηση πως η εργαζόμενη πλειοψηφία μπορεί και πρέπει να διεκδικήσει ολάκερη την εξουσία, να οργανώσει μια άλλη ζωή στη δική της δημοκρατία. Θα δείχνουν ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν αλλιώς, θα είναι καλύτερα αλλιώς.


Ναι, θαρραλέα, πρέπει να πούμε: Παλεύουμε  για μια άλλη κοινωνία και όχι για μια καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού. Οι απαντήσεις στο ερώτημα «μετά το ευρώ τι;» δεν αποτελούν «τεχνικές λύσεις» στο πρόβλημα του χρέους, της ανταγωνιστικότητας ή της νομισματικής πολιτικής. Ούτε οδηγίες επιστροφής στο μικροαστικό όνειρο προηγούμενων χρόνων: κάθε άλλο. Περιγράφουν μια άλλη κοινωνική πορεία, που θα στηρίζεται στην απελευθέρωση της δουλειάς όλων των παραγωγικών δημιουργικών κοινωνικών δυνάμεων. Δεν θα παραχθούν από επιτελεία «ειδικών», αλλά από τους ίδιους τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου.


Οι απαντήσεις αυτές ξεκινούν από σήμερα. Από το πώς οι δυνάμεις αυτές θα διεκδικήσουν ξανά τις δομές του κράτους, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τους Δήμους, τα πανεπιστήμια, τους συνεταιρισμούς. Θα  θέσουν όλα αυτά στην υπηρεσία του λαού, επιβάλλοντας τον εργατικό έλεγχο, εγκαθιδρύοντας μορφές ιδιότυπης «δυαδικής εξουσίας». Οι νέες απαντήσεις θα κριθούν στο πώς οι εργαζόμενοι  θα καταλάβουν τους τόπους παραγωγής, τα εργοστάσια, τις εφημερίδες, και θα τα δουλέψουν. Χωρίς τον καταναγκασμό της καπιταλιστικής διεύθυνσης της παραγωγής, αποδεικνύοντας ότι οι άμεσοι παραγωγοί είναι αυτοί που κινούν τα γρανάζια. Κάθε τέτοια μικρή «κατάληψη της εξουσίας» μπορεί να αποτελέσει πειστική (ως ορατή) απάντηση για το για ποια κοινωνία, για ποιο σύστημα μιλάμε έξω από το ευρώ και το χρέος, φέρνοντας πιο κοντά την πραγματική κατάληψη της εξουσίας.


Η Αριστερά υπάρχει και είναι η μόνη που δικαιούται να σηκώσει το γάντι.


Δε μιλάμε απαραίτητα για τους φορείς της αριστεράς, όπως είναι σήμερα. Μιλάμε για τον κόσμο της κοινωνικής και πολιτικής αριστεράς που δεν πήρε μέρος στο πάρτυ των τελευταίων δεκαετιών. Που δεν θαμπώθηκε από τις σειρήνες της εξουσίας. Που δεν εκμεταλλεύτηκε τις χαραμάδες του συστήματος για τη δική του ευημερία. Ο δάσκαλος που αγαπάει το δημόσιο σχολείο. Ο αγρότης που δεν μετέτρεψε τις επιδοτήσεις σε είδη πολυτελείας. Ο υπάλληλος που δουλεύει για το κοινωνικό αγαθό κι όχι για τον εκάστοτε Υπουργό. Η  μάνα που δεν βλέπει το παιδί της σαν ιδιοκτησία. Ο γιατρός που δεν παίρνει φακελάκι. Ο απεργός, ο άνεργος, ο συνάδελφος. Αυτός είναι ο κόσμος της άλλης αριστεράς, ανεξάρτητα αν περιγράφουν όλοι τον εαυτό τους  με αυτή τη ταυτότητα. Είναι το ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας που δεν έπαψε να παλεύει. Αυτοί μπορούν σήμερα να απαντήσουν με πειστικό τρόπο για το πώς μπορεί να χτιστεί μια άλλη κοινωνία, μια άλλη οικονομία, σε αυτούς αναλογεί να χτίσουν ήδη στο σήμερα τις δομές που οδηγούν στο αύριο.


Κι εδώ είναι που έρχεται και η στιγμή να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι και στην Αριστερά. Δεν είναι οι αόριστες εξαγγελίες, είναι οι σαφείς και ταξικά οριοθετημένοι στόχοι που της δίνουν υπόσταση. Δεν είναι οι επιμέρους αγώνες, αλλά η συνολική κοινωνική πρακτική στη βάση των αναγκαίων κοινωνικών και πολιτικών στόχων για την εργαζόμενη πλειοψηφία, που αποδεικνύουν στα λαϊκά στρώματα ποια τμήματα της Αριστεράς είναι αυτά που έχουν εμπιστοσύνη στον εργαζόμενο λαό και ποια όχι.


Ο κόσμος θα κρίνει γρήγορα και πολύ αυστηρά. Όσους από μας αποφεύγουμε να σκεφτούμε το ερώτημα της εξουσίας και βολευόμαστε στο ρόλο της αντιπολίτευσης στον καπιταλισμό, ρόλο επαρκή για τη μικροαστική μας θέση ή συνείδηση.  Όσους από εμάς μένουμε  κολλημένοι σ’ ένα μικροαστικό επαναστατισμό και βερμπαλισμό, χωρίς να κάνουμε τον κόπο να «λερωθούμε» και να ρισκάρουμε για το μετασχηματισμό της εν δυνάμει κοινωνικής αριστεράς σε πολιτικό υποκείμενο εργατικής αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Όσους από μας θα θέλαμε να ξυπνήσουμε από το «κακό όνειρο» της κρίσης για να βρεθούμε στο γνώριμο περιβάλλον που ήμασταν πριν από μια δεκαετία, χωρίς ανατροπές και ανοιχτά ερωτήματα.


«Σκονάκι» επιτυχίας σε αυτή την κρίση του λαού δεν έχει κανένας μας. Οι απαντήσεις θα υπάρξουν μόνο αν τις αναζητήσουμε με ανοιχτούς όρους, με μέτρο την πολιτική πράξη, με ταξικές και κοινωνικές δεσμεύσεις, με αποτελεσματικότητα στο ερώτημα της οργάνωσης του λαού σε δύναμη ανατροπής.


Ανάμεσα στο απαίσιο καπιταλιστικό και ευρωδίαιτο παρόν και το αύριο ως στόχο, υπάρχει η επείγουσα ανάγκη για συγκρότηση εργατικών και λαϊκών οργάνων που θα επιβάλλουν τη θέληση της αγωνιζόμενης κοινωνίας, που θα αποτελέσουν το υποκείμενο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Να «ξαναδιαβάσουμε» την Οκτωβριανή Επανάσταση. Δεν ήταν μόνο οι μπολσεβίκοι ως «αδιάλλακτο πειθαρχημένο κόμμα εργαλείο». Δεν ήταν μόνο το πρόγραμμα για «ειρήνη και γη»,  που άρεσε. Ήταν πάνω από όλα ο κρίκος που συνέδεε αυτά τα δύο, με τρόπο που να δίνει χώρο στο κοινωνικό υποκείμενο, δρόμο για τη μετατροπή του σε ευρύτερο πολιτικό υποκείμενο ανατροπής, επανάστασης και δημιουργίας. Ήταν η επαναστατική πολιτική με όργανα τα σοβιέτ και με στόχο ακριβώς  «όλη η εξουσία στα σοβιέτ!», δηλαδή την κοινωνική επανάσταση. Δεν είναι μια αμόλυντη εμπειρία, ούτε η μοναδική πολύτιμη. Πρέπει όμως να αναρωτηθούμε για το πώς και αν αναζητιέται σήμερα αυτός ο «κρίκος», με όρους ταξικής κοινωνικής αντιπροσώπευσης και επαναστατικής προοπτικής. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις. Υπάρχουν και τα βαρίδια του (αν)υπαρκτού σοσιαλισμού. Αλλά και η στρουθοκάμηλος δε σώθηκε ποτέ χώνοντας το κεφάλι στην άμμο. Αν δεν αναμετρηθούμε, εδώ και τώρα, με αυτή την ανάγκη, δε θα κάνουμε ποτέ εφικτή την πραγμάτωσή της. Δηλαδή, δεν θα είμαστε Αριστερά…


Το μέτωπο της Αριστεράς δεν είναι απλή διακήρυξη, αλλά ουσιαστικός στόχος και αποτέλεσμα ανασύνθεσης και ανασυγκρότησής της. Επανακαθορισμού της με βάση τις ανάγκες του κοινωνικού μετώπου στο οποίο θέλει να ηγηθεί και του στρατηγικού προτάγματος της σύγχρονης κοινωνικής απελευθέρωσης. Όταν η έμφαση στη συζήτηση μας για το «μέτωπο της Αριστεράς» θα είναι περισσότερο στο «ποια αριστερά» και λιγότερο στο «ποιο μέτωπο», πριν καν το καταλάβουμε, θα έχουμε συγκροτήσει ένα νέο μέτωπο, μια νέα ενότητα της Αριστεράς, που θα δράσει πολλαπλασιαστικά, θα αναπτερώσει ελπίδες και θα είναι νικηφόρα. 

Ανακοίνωση από την συνεδρίαση της Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 Στη χθεσινή συνεδρίασή της, η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή ασχολήθηκε με την ανάλυση τόσο της διεθνούς όσο και της ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης, στο φόντο της παγκόσμιας δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Ομόφωνη ήταν η πεποίθηση πως η ταξική πάλη μπαίνει σε μια νέα ιστορική περίοδο πολλαπλών, πολύμορφων αγώνων, εξεγέρσεων, ακόμη και επαναστατικών γεγονότων, όπου κυρίαρχα στοιχεία της είναι οξύτατη ένταση της σαρωτικής επίθεσης του κεφαλαίου σε όλο τον κόσμο και η εισβολή δεκάδων εκατομμυρίων εργαζομένων και ευρύτερα καταπιεζομένων στρωμάτων στο προσκήνιο. Απ' την Αίγυπτο ως το Όκλαντ των ΗΠΑ, απ' το λατινο-αμερικάνικο εκπαιδευτικό κίνημα ως τους αγώνες των εργαζομένων στην Ευρώπη, αναφύονται νέες επαναστατικές δυνατότητες ενάντια στην πολιτική της λιτότητας και των περικοπών που ακολουθούν οι κυβερνήσεις και οι ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις.
Μέσα σ' αυτή την κατάσταση, και στη χώρα μας όλα δείχνουν ότι θα συνεχιστούν και θα κλιμακωθούν οι αγώνες ενάντια στην πολιτική που επιβάλλουν η ΕΕ και το ΔΝΤ, το κεφάλαιο και η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ. Απ' το λαϊκό ΟΧΙ στις παρελάσεις ως τις πορείες για την επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, απ' τον αγώνα ενάντια στα χαράτσια και τις καταλήψεις στη ΔΕΗ ως την ηρωική πάλη των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας, είναι ευδιάκριτο πως έχουμε μπει σε μια ιδιαίτερα οξυμένη περίοδο, όπου η “μεταβατική κυβέρνηση” Παπαδήμου, κυβέρνηση ενός πραγματικού πραξικοπήματος της αστικής τάξης, της ΕΕ και του ΔΝΤ, θα αδυνατεί, κάτω απ' την πίεση του λαϊκού κινήματος, να παίξει το ρόλο που της ανέθεσαν οι κυρίαρχοι κύκλοι.
Σ' αυτά τα πλαίσια, και ενώ δεν έχει περάσει ακόμη ένας μήνας απ' την 1η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα μέλη και τα στελέχη του μετωπικού μας εγχειρήματος, όλες οι Τοπικές και Κλαδικές Επιτροπές, έχουν ξεκινήσει ήδη μια μεγάλη πολιτική εξόρμηση για την εφαρμογή των αποφάσεών μας μέσα σ' όλα τα αγωνιστικά μέτωπα της περιόδου. Η ΚΣΕ καλεί όλο το αντικαπιταλιστικό δυναμικό που συσπειρώνεται στα πλαίσια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να εντείνει τις προσπάθειές του, ώστε το μήνυμά μας να φτάσει παντού, πρωτοστατώντας ταυτόχρονα σ' όλους τους αγώνες και δίνοντας συγκεκριμένες μάχες για την υπεράσπιση και επιτυχία τους.
Πρέπει, παράλληλα, να διοργανωθούν συγκεντρώσεις-εκδηλώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σ' όλες τις πόλεις και τις συνοικίες, σ' όλους τους χώρους, προκειμένου να γνωστοποιηθεί όσο πλατύτερα είναι δυνατόν η πρότασή μας για την οικοδόμηση του αναγκαίου σήμερα ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΡΗΞΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ, που αποτελεί το μέσο για να είναι νικηφόρος ο ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΣ –ΠΑΛΛΑΪΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ  για την ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ της βάρβαρης επίθεσης, με επαναστατική προοπτική. Όπως, επίσης, να παρθούν συγκεκριμένες πολιτικές πρωτοβουλίες, τόσο σε κεντρικό επίπεδο όσο και κατά χώρους. Η πρώτη φάση αυτής της πολιτικής εξόρμησης θα κλείσει με τη σύγκληση του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου  και με την πραγματοποίηση μεγάλης συγκέντρωσης στην Αθήνα το επόμενο διάστημα.

Ακόμα, αποφασίστηκε η δημιουργία κλαδικών επιτροπών σε μεγάλους χώρους σε συνεργασία με τους σ/φους που δραστηριοποιούνται σ’ αυτούς, καθώς και η προσπάθεια δημιουργίας τοπικών επιτροπών ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις λίγες περιοχές πανελλαδικά που έχουν παραμείνει ακάλυπτες.Επίσης, στα πλαίσια του καταμερισμού των καθηκόντων των μελών της ΚΣΕ και τη δημιουργία συγκεκριμένων επιτροπών δουλειάς, έγινε μια πρώτη συζήτηση, που θα ολοκληρωθεί στην επόμενη συνεδρίαση και θα γνωστοποιηθεί σ' όλα τα μέλη. Στηρίζουμε και συμμετέχουμε σ' όλες τα αγωνιστικές κινητοποιήσεις, στην πανεργατική-πανελλαδική απεργία της 1ης του Δεκέμβρη, στο αντιρατσιστικό συλλαλητήριο της 3ης του Δεκέμβρη, στην κινητοποίηση των φορέων της εκπαίδευσης και του φοιτητικού κινήματος για την επέτειο της δολοφονίας του Αλ. Γρηγορόπουλου, σ' όλες τις κινητοποιήσεις ενάντια στα χαράτσια, σ' όλες τις εκδηλώσεις πολιτικής και κοινωνικής ανυπακοής, καταδεικνύοντας την αναγκαιότητα για μια αδιάκοπη κλιμακούμενη πάλη ενάντια στην κυβέρνηση, το κεφάλαιο, την ΕΕ και το ΔΝΤ.

Με αίσθημα αυτοκριτικής για τις ανεπάρκειες που έχουμε ως τώρα παρουσιάσει, αλλά και με την πεποίθηση ότι η ενδυνάμωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί και πρέπει ν' αποτελέσει την κρίσιμη αφετηρία για την οικοδόμηση της μετωπικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς που σήμερα είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαία, η ΚΣΕ θα προσπαθήσει ν' αναβαθμίσει τόσο τη δική της δουλειά όσο και να συμβάλει στο ποιοτικό ανέβασμα όλης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 
Η Κ.Σ.Ε. 25/11/2011


Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Θα μας πιάσουν ξανά με τις πυτζάμες;







Άρθρο Π. Μαυροειδής

αριστερό blog

http://aristeroblog.wordpress.com  



Το κύριο άρθρο, στο φύλλο της βασικής εφημερίδας της αριστεράς  “Αυγή” της 21ης Απριλίου 1967 (που δεν κυκλοφόρησε  φυσικά ποτέ), είχε τίτλο “Η δικτατορία είναι αδύνατος”.
 Η ελληνική αριστερά, ΔΕΝ υποτίμησε απλά το κίνδυνο μιας  μεγάλης αντιδημοκρατικής και αντικοινωνικής τομής από μια στρατιωτική χούντα. Απλούστατα, ΔΕΝ πήρε χαμπάρι και αποκοίμιζε το λαό με παραμύθια.
Φυσικά δεν ήταν οι μόνοι. Ο πρωθυπουργός Π. Κανελλόπουλος ετοίμαζε μέχρι αργά την πρώτη προεκλογική του ομιλία, μέχρι να συλληφθεί. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παραπονέθηκε  ότι οι Γερμανοί που τον συνέλαβαν στην κατοχή δύο φορές νύχτα, τον άφησαν να φορέσει τα ρούχα του. Ο λοχαγός όμως  που μπούκαρε στο διαμέρισμα  τον πήρε όπως τον βρήκε. Με τις πυτζάμες….Ίδιο το σκηνικό με όλο το πολιτικό προσωπικό.
Που κολλάνε τώρα όλα αυτά; Επίκειται  πραξικόπημα και χρειάζεται επαγρύπνηση; Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ποτέ, όσο και αν ψάχνουμε αναλογίες για να βοηθηθούμε ή για να καλύψουμε τις αδυναμίες μας. Αφορμή για την ίσως  πικρόχολη αναφορά αποτελεί η αίσθηση ότι η αριστερά- η μοναδική και τυπικά αντιπολιτευτική δύναμη μετά τη συγκρότηση της μαύρης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ- την ώρα της μεγάλης ευθύνης απέναντι στο λαό, φαίνεται ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ, με τα μάτια στο κοινοβούλιο, τις εκλογές και τα ποσοστά της. Αντιμετωπίζει τις εξελίξεις σαν συνηθισμένες και θεωρεί τα όπλα της μάχης (και από τις δύο μεριές)  δεδομένα από παλιά.
Και όμως!  Η μεγάλη υπερ-αντιδραστική τομή σε βάρος της κοινωνίας και της εργαζόμενης πλειοψηφίας ΔΕΝ επίκειται, αλλά ΣΥΝΤΕΛΕΙΤΑΙ ΤΩΡΑ!
Πολλοί θα θυμούνται τον Άγγελο Χάγιο, να μιλάει για ΧΟΥΝΤΑ κυβέρνησης, κεφαλαίου  και Ευρωπαϊκής Ένωσης, ΠΡΙΝ από τα μνημόνια και να σηκώνονται πέτρες εναντίον του. Όχι μόνο από τους υποκριτές και γνωρίζοντες  του αστικού στρατοπέδου, αλλά και από τους αφελείς και μακαρίως κοιμούμενους της ‘’καθώς πρέπει’’ αριστεράς, που έκαναν λόγο για ‘’λαϊκισμό’’ και ‘’ισοπεδωτικές λογικές’’.
Να όμως, που τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.
Ενώ δεν στριγγλίζουν ερπύστριες από τεθωρακισμένα στους δρόμους, όλες οι πτυχές της κοινωνικής  ζωής, περνούν με γοργό ρυθμό στην απόλυτη οικονομική και πολιτική κατοχή του κεφαλαίου, της επιχειρηματικής λογικής, της αγοράς.
Ενώ δεν έχουμε ξένο στρατό κατοχής να διαβαίνει τα σύνορα και να κάθεται στο σβέρκο μας, έχουμε άμεση υπαγωγή βασικών πολιτικών, οικονομικών, λειτουργιών της χώρας στον έλεγχο των ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών σε επίπεδο και ΕΕ αλλά και γενικότερα μέσω ΔΝΤ.
Η  μεταφορά αρμοδιοτήτων  από το εθνικό στο υπερεθνικό πεδίο και  από τα θεσμικά όργανα (σε  μια χώρα) στα εξωθεσμικά, δεν είναι εκτροπή και ακύρωση της αστικής δημοκρατίας και του ”κανονικού” καπιταλισμού, αλλά σύγχρονες τάσεις του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Ή του  ‘’απόλυτου’’ καπιταλισμού κατά την εύστοχη έκφραση  του Κ. Πρέβε (Ελευθεροτυπία 19/11/11).
Οι τάσεις αυτές επιβάλλονται ακριβώς από τις ηγεμονικές καπιταλιστικές χώρες και αποτελούν πλευρές της αστικής προσπάθειας απάντησης στην κρίση. Διεκδικούν να αφαιρέσουν το ζωτικό και καθοριστικό πεδίο διαμόρφωσης της εργατικής πολιτικής και επιβολής της λαϊκής θέλησης, που είναι το εθνικό πεδίο.
Έχει σημασία να υπογραμμίσουμε πως η πορεία προς τον περιορισμό της δημοκρατίας, με συμβολική έκφραση και την είσοδο των ακροδεξιών του ΛΑΟΣ στη κυβέρνηση, δεν έρχεται  ‘’από το παράθυρο’’, από τη δράση κάποιου σκοτεινού μηχανορράφου παρακράτους, αλλά ‘’από τη πόρτα’’. Κοινοβουλευτικά, θεσμικά, με γραβάτα και  με την ευλογία της ΕΕ.
Ήταν αλήθεια πολύ  διαδεδομένη η φαντασίωση, ακόμη και στην αριστερά, ότι η δήθεν ‘’αντικειμενικά προοδευτική’’  καπιταλιστική ανάπτυξη θα σαρώσει την τάση προς τη δικτατορική μορφή διακυβέρνησης και την κατάρα του εθνικισμού και δη του βαλκανικού εθνικισμού. Άποψη προσφιλής ειδικά στον Ευρωπαϊκό νότο και τα Βαλκάνια, που έχουν υποφέρει και από τους χούντες και από τον εθνικιστικό φανατισμό.
Πως διαβάζει αυτές τις εξελίξεις η αριστερά;
Το ΚΚΕ ίδρωσε να συνειδητοποιήσει  ότι  υπάρχει θέμα ιδιαίτερης μορφής και ποιότητας της καπιταλιστικής κρίσης και δεν πρόκειται απλά για κάποιο συνηθισμένο καθοδικό κύκλο. Έβγαλε τους πάντες -και ειδικά την αντικαπιταλιστική αριστερά- τρελούς μέχρι να αποφασίσει να θέσει  θέμα διαγραφής του χρέους, εξόδου από ευρώ-ΕΕ  στον παρόντα πολιτικό χρόνο και όχι στο σοσιαλιστικό επέκεινα.
Αυτή τη στιγμή, είναι σαφώς μετατοπισμένο θετικά από την αφασία της περασμένης χρονιάς. Θέτει, έστω με αντιφάσεις τα παραπάνω ζητήματα, προβάλει την ανάγκη της λαϊκής εξουσίας ως προϋπόθεση και αναγκαίο πλαίσιο για την υλοποίηση αυτών των στόχων, μιλά για πτώση της κυβέρνησης του ‘’μαύρου μετώπου’’.
Ορίζοντας ωστόσο, είναι η ..διενέργεια εκλογών. Και αυτό δεν προδίδει μόνο την επιβίωση των χρόνιων αυταπατών των αλλαγών μέσω του κοινοβουλίου, τη στιγμή που ο κόσμος το απαξιώνει στη σκέψη του. Καθορίζει και τη λογική της ‘’κατά μόνας’’ δράση, με άρνηση κάθε αγωνιστικής ενότητας δράσης των αριστερών και μαχόμενων δυνάμεων, έτσι ώστε να οριοθετείται κατάλληλα ο χώρος του καθενός και να εισπράττονται χωρίς μπερδέματα τα δέοντα στην εκλογική κάλπη.
Το μεγαλύτερο κόμμα της κομμουνιστικής αριστεράς, δε φαίνεται να συνειδητοποιεί το μέγεθος του κοινωνικού κανιβαλισμού σε βάρος της κοινωνίας, αλλά και της αναγκαιότητας όσο και δυνατότητας για ένα ποιοτικό μετασχηματισμό και ανάταξη του εργατικού, κοινωνικού, αντικαπιταλιστικού μπλοκ, με όρους πολιτικής  ανατροπής της επίθεσης, αλλά και αφαίρεσης της αστικής πρωτοκαθεδρίας στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις.
Ο ρόλος της ΕΕ και του ΔΝΤ στη στήριξη του αστικού μπλοκ και της αντεργατικής επίθεσης,  αποκρύβεται μέσα σε ένα γενικό αγώνα ‘’ενάντια στο κεφάλαιο’’.  Όλα τα μεγάλα ερωτήματα που τίθενται με μαζικούς όρους πλέον στην κοινωνία για τη πορεία της χώρας, μετατίθενται να απαντηθούν στο πλαίσιο του ‘’σοσιαλισμού που γνωρίσαμε’’. 
Το πρόβλημα είναι διπλό.
Από τη μια,  υποτιμούνται το βάθος της επίθεσης της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας, οι τεράστιοι κίνδυνοι για μια καταβαράθρωση του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού της χώρας, που θα αποτελεί επιβραδυντική υποθήκη για οποιαδήποτε αντικαπιταλιστική πορεία με τους εργαζόμενους στο τιμόνι και έγνοια στις κοινωνικές ανάγκες.
Δεν τίθενται σήμερα μόνο ιδιοκτησιακό ζήτημα για  μια δημόσια επιχείρηση. Η μετάβαση από μια μισο-καπιταλιστική λειτουργία με δευτερεύοντα κοινωνικά χαρακτηριστικά, σε μια τυπική καπιταλιστική επιχείρηση, μέσω της ιδιωτικοποίησης, θα σημάνει πολύ περισσότερα πράγματα από τις αντιδραστικές αλλαγές στις  εργασιακές σχέσεις και τη μείωση του αριθμού των απασχολούμενων.
Θα αλλάξει τη θέση όλων των κοινωνικών στρωμάτων,  τη δυνατότητα πρόσβασης και απολαβής  των κοινωνικών αγαθών. Θα αναδιατάξει τις κοινωνικές συμμαχίες. Θα χτυπήσει ριζικά τη δυνατότητα κοινωνικής πίεσης πάνω στη λειτουργία των επιχειρήσεων, μέσω της πολιτικής πίεσης στο κράτος και τις κυβερνήσεις (π.χ. διαμόρφωση τιμολογίων).
Αλλά  υπάρχει και κάτι ακόμη που συχνά ξεχνιέται: Πολλές επιχειρήσεις, δημόσιες, αλλά και ιδιωτικές, μέσω ιδιωτικοποίησης, ξεπουλήματος ή εξαγορών, θα βρεθούν στα χέρια μεγαλύτερων μονοπωλιακών ομίλων, όχι απαραίτητα για να δουλέψουν ‘’πιο καπιταλιστικά’’, αλλά για  να σβήσουν από το χάρτη στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου καπιταλιστικού καταμερισμού. Μην ξεχνάμε την διάλυση απαξίωση τριών λαμπρών ναυπηγείων, το ξεπάστρεμα της βιομηχανίας ζάχαρης και της επεξεργασίας καπνού.  Και η απαξίωση της βιομηχανίας πάει πάντα μαζί με την απαξίωση των εργασιακών ικανοτήτων και της ίδιας της εργατικής τάξης σε μια άμορφη μάζα ανειδίκευτων ή ανέργων.
 Όποιος θέλει να ζήσει η ελληνική κοινωνία, οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, με αξιοπρέπεια και χωρίς τη κατάρα του ξενιτεμού, δε μπορεί να μη δει αυτή τη διάσταση. Πολύ περισσότερο η αριστερά που διεκδικεί μια αντικαπιταλιστική πορεία της χώρας, πρέπει να πει  όχι στο ξεχαρβάλωμα της χώρας, στη διάλυση όλης της υποδομής και του κοινωνικού πλούτου που έχτισε η εργαζόμενη πλειοψηφία με ιδρώτα και αίμα για δεκαετίες. Αυτή η διαδικασία, ως αποτέλεσμα, αποτελεί το ανάλογο της ισοπέδωσης του Ιράκ  ή της Λιβύης με τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, με συμμετοχή φυσικά και των ευρωπαίων.
Το ΚΚΕ όμως φαίνεται, πως υποτιμά και τις δυνατότητες για μια ποιοτική αναδιάταξη του κοινωνικού υποκειμένου που μπορεί να συγκροτηθεί πολιτικά σε μια  μαχόμενη αντικαπιταλιστική, αντι-ΕΕ, αντιιμπεριαλιστική βάση.
 Η αστική τάξη χωρών όπως η Ελλάδα, μπαίνει σε τροχιά υποβάθμισης της θέσης της. Αυτό, ανάμεσα στα άλλα, σημαίνει ότι  όλο και με πιο δύσκολους όρους  θα μπορεί  να οικοδομεί υλικές συμμαχίες με κοινωνικά στρώματα και να παρουσιάζει την ταξική της στρατηγική ως παν-κοινωνική στρατηγική και εθνικό μονόδρομο. Η πολιτική παίζεται πάντα πάνω στις αντιφάσεις, δηλαδή ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΆ. Η εργατική πολιτική έχει ευκαιρία σήμερα. Μπορεί  να απογυμνώσει την αστική πολιτική από τον εθνικό, δηλαδή παν-κοινωνικό μανδύα, αλλά και -αυτό είναι το σπουδαιότερο-, να ανυψώνει την εργατική απελευθερωτική προοπτική ως τη μοναδική παν-κοινωνική παν-εθνική λύση. Αυτή είναι η ηγεμονία που πρέπει να διεκδικηθεί.
Φυσικά θα πρόκειται για μια δύσκολη προσπάθεια,  παιχνίδι με τη φωτιά. Η επαναστατική πολιτική όμως, είναι τέτοια, ακριβώς όταν αναλαμβάνει ρίσκα. Ας θυμηθούμε,  πόσο κοντά ήταν  ο στρατηγός Σαράφης, στο  να αναλάβει επικεφαλής του αντάρτικου του αστικού μπλοκ ενάντια στις δυνάμεις του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, μόλις λίγους μήνες πριν αναλάβει την στρατιωτική αρχηγία του ΕΛΑΣ αλλάζοντας στρατόπεδο.
Το ότι πρόκειται για παιχνίδι με τη φωτιά, με πολλούς κινδύνους, θα φανεί αν δούμε τα πράγματα και από την άλλη όψη.
Ευρύτατες δυνάμεις, πέραν του ΚΚΕ, από το ΕΠΑΜ του Δ. Καζάκη, τη ΣΠΙΘΑ (ή και ΕΛΑΔΑ εσχάτως…) του Μ. Θεοδωράκη, έως την ΚΟΕ, με διαφορετικό τρόπο φυσικά η καθεμία, θέτουν με ένταση την ανάγκη μιας αντίθετης ιεράρχησης πολιτικών στόχων και συνθημάτων: ‘’Πατριωτικό μέτωπο ενάντια στην ευρωκατοχή, να σωθεί η χώρα και βλέπουμε’’. Θεωρούν πως οι αναφορές στον αντικαπιταλιστικό αγώνα συνιστούν αχρείαστη ιδεολογική διαίρεση και τροχοπέδη στην ευρύτερη συσπείρωση για δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία.
Είναι όμως ακριβώς  η καπιταλιστική ανάπτυξη και ακόμη περισσότερο η καπιταλιστική κρίση, που  παροξύνουν  την τάση προς την αντι-δημοκρατία. Που φέρνουν  την επιθετική ρατσιστική αντεργατική ακροδεξιά στο τιμόνι, αλλά και απογειώνουν  τον επιθετικό εθνικισμό των ηγεμονικών καπιταλιστικών κρατών και οργανισμών σε βάρος των λαών και των μικρότερων χωρών.
Δεν είναι σωστό  επομένως να ανασταλεί ο αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός των αγώνων, για να προταχθούν χρονικά και ποιοτικά τα ζητήματα της εθνικής ανεξαρτησίας, της ‘’κατοχής’’ και της ‘’συνταγματικής εκτροπής’’.
Δεν είναι ώρα για ένα ‘’αντιχουντικό  ή αντιφασιστικό μέτωπο’’ χωρίς πρόσημο και ‘’ιδεολογικές χροιές’’, με στόχο  την επανασύσταση του καπιταλισμού και της εθνικής κυριαρχίας όπως την ξέραμε χθες. Επιστροφή στο παρελθόν, δεν υπάρχει.  Η ιστορία είναι αδυσώπητη, δεν κάνει στάσεις, δεν ξαναγράφεται, θέτει τα διλλήματα προχωρώντας…
Είναι ώρα για ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού, που θα ενισχύεται οργανικά από την απαίτηση για ψωμί, δημοκρατία και απελευθέρωση από τα δεσμά ΕΕ, ΔΝΤ και αγοράς. Που θα ανασυσταίνει τις  λαϊκές  παραδόσεις και πόθους για εθνική αξιοπρέπεια και λαϊκή κυριαρχία, σε σύγχρονη βάση. Που σημαίνει σε σύνδεση με τον κοινωνικό αγώνα για κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της νέο-αποικιακής επιβολής των ιμπεριαλιστικών καπιταλιστικών κρατών σε βάρος των λαών και μικρότερων χωρών.
Άλλωστε, υπάρχει πάντα το σκληρό ερώτημα, ‘’ποιος θα τα κάνει αυτά;’’
 Η αστική τάξη της Ελλάδας και οι πολιτικοί της; Ή μια συμμαχία με  τμήματα της που έχουν ‘’εθνική συνείδηση’’; 
Όχι άλλες τραγικές αυταπάτες…
Γράφει ο Ε. Μπιτσάκης στην ΕΠΟΧΗ (20/11/2011): ‘’Όμως σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει ξένος κατακτητής. Σήμερα, η ιστορικά ξεπερασμένη ελληνική αστική τάξη, από «κοινού συμφέροντος» με την EE, έχει συγκροτήσει ένα ιστορικά ανέκδοτο καθεστώς υποτέλειας. Σήμερα, λοιπόν, ο αγώνας είναι βασικά ταξικός. Κύρια πλευρά της αντίθεσης είναι η ταξική. Το στοιχείο του πατριωτισμού είναι παράγωγο και δευτερεύον. Υποτάσσεται και υπηρετεί το ταξικό.’’
Ο ορισμός ωστόσο της πολιτικής αφασίας και του επικίνδυνου αποπροσανατολισμού, βρίσκεται στη στάση του γαλαξία των δυνάμεων που κινούνται γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ.
Οι αστειότητες του Α. Τσίπρα για την ‘’προστασία που παρέχει η  ΕΕ έναντι του κινδύνου πτώχευσης που αντιπροσωπεύει το ΔΝΤ’’, έχουν φυσικά καταχωνιαστεί. Αποκτούν ένα σχετικό προβάδισμα οι  φωνές από τις αριστερές  τάσεις του,  υπέρ της εξόδου από την Ευρωζώνη (αλλά όχι και από την ΕΕ). Είναι πραγματικά όμως απογοητευτικό να συνειδητοποιεί κανείς τη λαγνεία αυτού του χώρου με το ζήτημα των εκλογών, των συμπράξεων, των συγκολλήσεων, σε ένα αιώνιο φαντασιακό παιχνίδι συμμετοχής στη διαχείριση, που προδίδει μεγάλη απόσταση από τις λαϊκές αγωνίες.
Φαίνεται αντιφατικό και παράξενο, να συνυπάρχουν εν τέλει στην ίδια κοίτη,  τόσο διαφορετικές φωνές.
Από τη μια, η Ν. Βαλαβάνη  κάνει λόγο για ‘’ένα μέτωπο εκατομμυρίων ανθρώπων… γύρω από μερικά απλά συνθήματα-άμεσους στόχους πάλης; Όπως: Τέρμα στη δικτατορία των Μνημονίων’’.
Από την άλλη, η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ, περηφανεύεται πως χτίζει ένα νέο άξονα πολιτικής συμμαχίας με τον Ν. Κοτζιά (βασικό σύμβουλο του Γ. Παπανδρέου στην ακμή του και πρόεδρο του ΠΑΣΟΚικού κέντρου διαμόρφωσης πολιτικής ΙΣΤΑΜΕ), δυσαρεστημένους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ίσως και με το Μ. Θεοδωράκη. Ένα νέο μίγμα σοσιαλδημοκρατίας είναι σε εκκόλαψη.
Πως γίνεται λοιπόν; Μια χαρά γίνεται, όταν ξεχνιούνται δύο απλά πράγματα που ορίζουν την αριστερά ουσιαστικά και όχι συμβατικά. Η ταξική κοινωνική αναφορά και ο στόχος της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
Στον αντίποδα τους, βρίσκεται η αντιμετώπιση του κόσμου της εργασίας ως ‘’target group’’ (ιδιαίτερη ομάδα στόχος, εκλογική πελατεία) και η λογική της διαχείρισης πάσει θυσία, για εξομάλυνση των ανισοτήτων και την αποφυγή περιπετειών.
Υπερβολές; Δυστυχώς όχι… Ας δούμε, σε μια καλή εκδοχή, πως απαντάει η Ν. Βαλαβάνη στο θέμα της εξόδου από την ευρωζώνη και τη πρόκληση που μας θέτει το αστικό μπλοκ: ‘’Και το νόμισμα; θα μου πείτε. Ας μην το αφήσουμε να γίνει εμπόδιο στην πλατύτερη δυνατή συμπαράταξη εργαζόμενων ανθρώπων.’’. Ε μα πια αυτό το γαμημένο το νόμισμα… και αυτή η αναθεματισμένη η ΕΕ… Θα τα χαλάσουμε για αυτό; Περίπου ένα ‘’τεχνικό ζήτημα’’, που δεν αξίζει το κόπο να χαλάσει την ‘’ευκαιρία της αριστεράς’’.
Μήπως είναι  η ώρα η αριστερά  να ξεχάσει τις συζητήσεις του σαλονιού, τα βολέματα με τα εργαλεία και τα σχήματα του χθες, τα κρυψίματα και την καταφυγή στο μέλλον;
Μήπως πρέπει να σταματήσει να κινείται ανάμεσα στις  πυτζάμες της αφέλειας και τα κοστούμια της σιγουριάς και των ομαλών πολιτικών κοινοβουλευτικών εξελίξεων;
Η σύγκρουση που έχει επιβάλλει το αστικό μπλοκ, σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο, είναι εξαιρετικά βίαιη και καταιγιστική. Δεν αποφεύγεται με ξόρκια, ούτε με γονυκλισίες.
Η αριστερά πρέπει αποδείξει πως μπορεί να μετασχηματιστεί σε επαναστατική δύναμη αλλαγής, περπατώντας εδώ και τώρα, στο δρόμο της αγωνιστικής κοινής δράσης. Συμβάλλοντας με πάθος και περίσκεψη  στην οργάνωση των εργαζομένων και του λαού  σε ένα μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ρήξης και ανατροπής.  Δεν είναι  μόνο ζήτημα επιλογής των ηγεσιών της. Το ευρύτατο δυναμικό των αγωνιστών της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς, ειδικά η εργατική της βάση που βρίσκεται πιο κοντά στο λαϊκό κόσμο, έχει δεσμούς μαζί του  και το σεβασμό του, έχει τις δικές του μεγάλες ευθύνες να σπρώξει τα πράγματα μπροστά. Για την ανατροπή και την άλλη ζωή.
Αν το εννοούμε, μπορούμε…

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Προκήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την εξέγερση του Πολυτεχνείου




ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΛΑΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ:
-  Η ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ
-  Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΣΦΑΓΕΙΟ ΕΕ-ΔΝΤ
Εργαζόμενες/οι, νέοι κα νέες
Η κυβέρνηση Παπανδρέου έπεσε από τα απανωτά κύματα εργατικών - λαϊκών αγώνων,  με τελευταίο τις μεγαλειώδεις απεργίες και διαδηλώσεις στις 18-19 Οκτώβρη και την οργισμένη 28η Οκτώβρη. Δύο χρόνια τώρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι σύμμαχοί της δεν κατάφεραν, παρά τον εκβιασμό της χρεοκοπίας, την ιδεολογική τρομοκρατία των καναλιών, τη βία των ΜΑΤ και των χημικών, να λυγίσουν τους εργαζόμενους και το λαό. Η ανάπτυξη των αγώνων και το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, που χτυπάει πια την καρδιά της ευρωζώνης, δημιούργησαν μια τέτοια ανοιχτή πολιτική κρίση,  που για να την αντιμετωπίσουν τα κόμματα του κεφαλαίου, η ΕΕ και το ΔΝΤ, προχώρησαν πραξικοπηματικά στην «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» με επικεφαλής έναν τραπεζίτη της ΕΚΤ.  Μια κυβέρνηση ακόμα πιο αδύναμη πολιτικά να επιβάλλει τα βάρβαρα μέτρα της.
Η ΝΕΑ "ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΑΞΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ" ΕΙΝΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΟ 
Η κυβέρνηση των τραπεζιτών και της Τρόικα δημιουργήθηκε για να εξασφαλίσει την εφαρμογή του Μνημονίου 1, του Μεσοπρόθεσμου και του αντεργατικού Πολυνομοσχεδίου. Να υπερασπίσει το ευρώ και την «ευρωπαϊκή προοπτική». Να επιβάλλει την επαίσχυντη συμφωνία της 26ης Οκτώβρη και να «διαχειριστεί»  το Μνημόνιο 2 που τη συνοδεύει. Είναι κυβέρνηση πολέμου και χρεοκοπίας ενάντια στον εχθρό λαό. Πρέπει άμεσα να ανατραπεί!  Με ένα νέο γύρο αγώνων, απεργιών, καταλήψεων, να μην αφήσουμε στιγμή περιθώριο να εφαρμόσει τα άγρια μέτρα της!

ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ: ΚΑΤΩ ΤΟ «ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ»! ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ!
Σε αυτή την πολιτική συμφώνησαν το ΠΑΣΟΚ,  αλλά και η ΝΔ που ξέχασε τις "αντιμνημονιακές ρητορείες" και προβάλλεται τώρα ως εγγυητής της «εθνικής προσπάθειας». Το ακροδεξιό ΛΑΟΣ, οι νοσταλγοί της Χούντας και του Μεταξά,  που τρέχουν να εφαρμόσουν Μνημόνιο και Μεσοπρόθεσμο μόλις είδαν καρέκλες εξουσίας. Από κοντά και το ΔΗΣΥ της Μπακογιάννη (το αίμα νερό δεν γίνεται). Είναι όλοι το ίδιο προκλητικοί και επικίνδυνοι! Μπορούμε και πρέπει να ζήσουμε χωρίς αυτούς! 
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΦΑΓΕΙΟΥ ΕΕ-ΔΝΤ.
Απέναντι στις συνασπισμένες δυνάμεις του κεφαλαίου, τα αστικά κόμματα, την ΕΕ, το ΔΝΤ, πρέπει  ΝΑ ΥΨΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΡΗΞΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ! Να κλιμακώσουμε τον πανεργατικό - παλλαϊκό ξεσηκωμό ώσπου να ξηλώσουμε την κυβέρνηση του τραπεζίτη και όσων την στηρίζουν! Να ανατρέψουμε την νέα «δανειακή σύμβαση» κι όλα τα έως τώρα αντεργατικά μέτρα. Να επιβάλλουμε τις διεκδικήσεις μας, με την δύναμη του οργανωμένου λαού, την «εποπτεία των εργατών», το σεβασμό της λαϊκής θέλησης, κόντρα στους εκβιασμούς των διεθνών μηχανισμών ιμπεριαλιστικής επιβολής της τρόικας και των ντόπιων καπιταλιστών! Στηριγμένοι σε ένα ταξικό εργατικό κίνημα, με μαχητικά συνδικάτα που συνενώνουν όλους τους εργαζόμενους ενάντια στον κοινό τους εχθρό. Που στηρίζονται στις γενικές συνελεύσεις και τον αγωνιστικό τους συντονισμό μέσα, αλλά και πέρα από τις δομές του σημερινού γραφειοκρατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Μαζί με την νεολαία, την μικρή και μεσαία αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους, που καταστρέφονται... Όλες οι αγωνιζόμενες δυνάμεις και η αριστερά με την κοινή της δράση, πρέπει  να συμβάλουν σε αυτό το πλατύ ενωτικό αγωνιστικό μέτωπο, που είναι σήμερα περισσότερο αναγκαίο παρά ποτέ.
ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ, ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ
Για να νικήσουν οι αγώνες, για να γίνει πολιτικά επικίνδυνο το εργατικό και λαϊκό κίνημα πρέπει να διαμορφώνεται ένας άλλος  αντικαπιταλιστικός δρόμος για την ελληνική κοινωνία με βασικούς στόχους: 
·    Να μην περάσει η νέα δανειακή σύμβαση της «συντεταγμένης» κοινωνικής χρεοκοπίας! Με την  Σύμβαση αυτή επιβάλλεται 10χρονη λιτότητα, πλήρης διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων,  ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς  Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, στο όνομα μιας αβέβαιης «ελάφρυνσης» του χρέους κατά 25-30 δις € (στα 360 δις € χρέος)! Από το νέο «δάνειο» των 130 δις, τα 60 θα πάνε απευθείας στις τράπεζες και τα υπόλοιπα σε «παλιά χρέη». Αυτή την τερατώδη συμφωνία  εμφανίζουν ως θετική και κάνουν «εθνική» κυβέρνηση για να την επιβάλλουν!
·    Άμεση παύση πληρωμών, μη αναγνώριση και  διαγραφή του χρέους. Οι «δανειστές» και όχι ο λαός χρειάζονται την 6η και τις άλλες δόσεις. Η είσοδος και της Ιταλίας, στην δίνη της «κρίσης του χρέους»,  δείχνει ότι το «χρέος» είναι αποτέλεσμα της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού. Δεν υπάρχει καμιά άλλη λύση πέρα από την πλήρη και οριστική μονομερή διαγραφή του
·   Έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ. Αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από τον τερατώδη μηχανισμό κυνικής επιβολής των πολυεθνικών και των τραπεζιτών στους λαούς της Ευρώπης, αιώνιας λιτότητας, άγριας εκμετάλλευσης και μόνιμης κυριαρχίας των ισχυρότερων στις πιο αδύναμες χώρες.
·    Εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση,  με εργατικό και λαϊκό έλεγχο, ώστε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι  να ελέγχουν τα χρηματικά μέσα και τα βασικά μέσα παραγωγής.
·    Απαγόρευση των απολύσεων και ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου σε όφελος των εργαζόμενων που τον παράγουν, με αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, προστασία των συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση των χαρατσιών στο λαό, ριζική αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου.
·   Λαϊκός-εργατικός έλεγχος παντού, σε όλη την κοινωνία. 

Προκήρυξη του ΝΑΡ για την εξέγερση του Πολυτεχνείου


                       


ΝΟΕΜΒΡΗΣ 1973 – ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2011
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
 
Εργαζόμενες/οι, νέοι και νέες
Οι αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας 2 χρόνια τώρα, με τις απεργίες, τις διαδηλώσεις και τις πλατείες, με σημαντικούς σταθμούς την 48ωρη γενική απεργία της 19-20 Οκτώβρη και την έκρηξη της λαϊκής οργής στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, τρομοκράτησαν την κυβέρνηση, τα επιτελεία της ΕΕ και του ΔΝΤ, τα ΜΜΕ και τους μηχανισμούς για την επερχόμενη ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ από το λαϊκό κίνημα. Έσπευσαν να προλάβουν την λαϊκή εξέγερση κατά της τρόικας και της κυβέρνησης, αλλάζοντας διαχειριστή από τα πάνω και από τα δεξιά. Η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ με επικεφαλής τον εκλεκτό του πολυεθνικού κεφαλαίου τραπεζίτη Παπαδήμο, συνιστά πολιτική κλιμάκωση της επίθεσης κατά του «εχθρού λαού», με συνασπισμένο το κεφάλαιο και τις πολιτικές του δυνάμεις ενάντια στο μαζικό κίνημα. Αυτή είναι η περιβόητη κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» και «σωτηρίας της χώρας» που υμνολογούν τα ΜΜΕ, που τόσο καιρό άλλωστε εκθείαζαν τα αντιλαϊκά μέτρα. Στόχος της είναι να εφαρμόσει όλα τα αντιλαϊκά μέτρα μαζικής εξαθλίωσης που έχουν ήδη ψηφιστεί με την «αναγκαία αποφασιστικότητα», να ψηφίσει τη νέα «δανειακή σύμβαση» και νέο ακόμα χειρότερο μνημόνιο που θα βάλει τα οικονομικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα του λαού «στο γύψο» για πολλά χρόνια δένοντάς μας για τα καλά στο ζουρλομανδύα του ευρώ και της ΕΕ.

ΚΑΜΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ! ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑΣ
 
Τότε ήταν οι ερπύστριες των τανκς, σήμερα οι ερπύστριες των τραπεζών του κεφαλαίου που συνθλίβουν τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Τότε ήταν το κράτος του χαφιέ και του αστυνόμου, σήμερα των ΜΑΤ, του χημικού πολέμου, των συλλήψεων και της άγριας καταστολής. Από το «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» στο σημερινό «δεχτείτε τα μέτρα αλλιώς χρεοκοπείτε» του Βενιζέλου. Από την αμερικανοκρατία, στις υποδείξεις της Μέρκελ, του Σαρκοζί, του Όλι Ρεν και του ΔΝΤ για το τι έχει δικαίωμα να ψηφίζει ο Ελληνικός λαός. Η σημερινή δικτατορία των αγορών, των τραπεζών, των καναλαρχών, του ευρώ και της ΕΕ, αυτής της σύγχρονης «ιερής συμμαχίας» του κεφαλαίου, πρέπει να ανατραπεί, για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία να ζήσουν με αξιοπρέπεια και μέλλον. Η πραξικοπηματική κυβέρνηση Παπαδήμου, δημιουργημένη μέσα από τα παζάρια των κυρίαρχων δυνάμεων του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος, ευθυγραμμισμένη με τον ΣΕΒ και την ΕΕ, συμβολίζει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την κοινοβουλευτική δικτατορία που ζούμε. Η χουντική δεξιά 38 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου επιστρέφει στην κυβέρνηση με τους ακροδεξιούς υπουργούς του ΛΑΟΣ!

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΕ : Ανακοίνωση για τις πολιτικές εξελίξεις


         





ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΕ
Ανακοίνωση για τις πολιτικές εξελίξεις
Οι πρόσφατες εξελίξεις που αφορούν τη συγκρότηση της κυβέρνησης «εθνικής συνεννόησης» με στόχο την αδιατάραχτη προώθηση του σχεδίου καταστροφής και πτώχευσης του λαού μας είναι διπλά αποκαλυπτικές.
Πρώτο συγκροτείται μια κυβέρνηση όλων των αστικών δυνάμεων με την συνδρομή και των πρόθυμων συμμάχων τους που βρίσκεται στο όριο της συνταγματικής εκτροπής, παραχαράσσοντας κάθε έννοια λαϊκής εντολής. Ταυτόχρονα τοποθετείται πρωθυπουργός ο κ. Λουκάς Παπαδήμος που δεν υπήρξε μόνο κεντρικός τραπεζίτης στην Ελλάδα και μάλιστα στην περίοδο της εισόδου στην ΟΝΕ με τα γνωστά «μαγειρέματα» αλλά και αντιπρόεδρος της ΕΚΤ. Ο κ. Παπαδήμος όμως είναι πάνω απ’ όλα γνωστός διεθνώς ως λομπίστας των πολυεθνικών και εξέχον μέλος της παγκόσμιας τραπεζικής ελίτ με ότι αυτό σημαίνει για τη σφοδρότητα της αντιλαϊκής πολιτικής που θα ακολουθήσει. Τα παραπάνω αποτελούν μια πράξη με βαθύ συμβολισμό. Είναι μια εικόνα από το μέλλον της σύγχρονης αστικής διακυβέρνησης, όπου διαρκής θα εμφανίζεται η τάση αντικατάστασης του αστικού κοινοβουλευτισμού από ένα πλαίσιο δικτατορίας των αγορών που θα εκμηδενίζει κάθε επίδραση και παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα, κάθε έννοια εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας.
Δεύτερο επανεμφανίζεται γι άλλη μια φορά το βαθύτατα αντιδημοκρατικό-αποκρουστικό πρόσωπο της ΕΕ. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι των πραγματικών αφεντικών της ευρο-λυκοσυμμαχίας Μέρκελ και Σαρκοζί καταργώντας κάθε πλαίσιο θεσμικής λειτουργίας της ΕΕ δεν κρατούν στις Κάνες ούτε τα προσχήματα. Είναι αυτοί που ορίζουν στον περιδεή ΓΑΠ πότε και με ποιο ερώτημα θα γίνει το δημοψήφισμα σε μια ανεξάρτητη κατά τα άλλα χώρα, ισότιμο δήθεν εταίρο στην «Ευρωπαϊκή οικογένεια(!)». Ο αχυράνθρωπός τους Όλι Ρεν – όπως άλλωστε είναι όλοι οι περιβόητοι θεσμικοί εκπρόσωποι της ΕΕ – υπαγορεύει τελεσιγραφικά τα χρονικά όρια μέσα στα οποία πρέπει να δημιουργηθεί η νέα κυβέρνηση συνεργασίας. Είναι ο ίδιος, που για λογαριασμό του eurogroup απαιτεί την πλήρη πολιτική ταπείνωση των κυβερνητικών εταίρων με την έγγραφη αποδοχή των επόμενων άγριων μέτρων. Τα αφεντικά του δεν ανέχονται ούτε καν την ψεύτικη αντιμνημονιακή ρητορική του Σαμαρά, γιατί εκτιμούν πως διευκολύνει τις διαθέσεις αντιστάσεων ακόμη και μέσα στα συντηρητικότερα στρώματα του ελληνικού λαού. Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί την ώρα αυτή η επικυρίαρχοι στην ΕΕ τρέμουν τις λαϊκές αντιδράσεις στην Ελλάδα. Έφτασαν να τρέμουν ακόμη και την πιο αφομοιώσιμη παρέμβαση του λαού, όπως είναι η έκφρασή του μέσα από τις κάλπες. 
Το εγχείρημα για τη συγκρότηση κυβέρνησης αστικής συνεργασίας είναι απόδειξη αδυναμίας. Ισοδυναμεί με σοβαρή πολιτική ήττα της καταρρέουσας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής που ασκεί κάτω από την κατακραυγή, τις αντιστάσεις και τους αγώνες ενός ολόκληρου λαού. Δεν κατέρρευσε όμως απλά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ηττήθηκε στα σημεία ολόκληρη η σιδερόφρακτη συμμαχία ΕΕ – ΔΝΤ – Κεφαλαίου, παρά τη δύναμη πυρός που διέθετε. Αποδεικνύεται έτσι στην πράξη πως η σημερινή αστική πολιτική παρά τις διεθνείς της συμμαχίες και την υπεροπλία της δεν είναι ανίκητη μπροστά στη λαϊκή θέληση και στη δύναμη του κόσμου της εργασίας και του ενωμένου λαού.
Γι αυτό ΕΕ – Κεφάλαιο και ΔΝΤ καταργούν με τη συνέργεια του πολιτικού τους προσωπικού κάθε κανόνα της αστικής δημοκρατικής διαχείρισης. Περιφρονούν το λαϊκό φρόνημα και κάθε μορφή λαϊκής νομιμοποίησης, που αποτελεί κατά τα άλλα την κεντρική ιδέα και επιδίωξη του αστικού κοινοβουλευτισμού. Γι αυτό επιβάλουν απροσχημάτιστα και με σιδερένιο χέρι την απόλυτη στοίχιση σε μια βάναυση, καταστροφική πολιτική για το λαό και τη χώρα. Γι αυτό παραγνωρίζουν μέχρι και την αναγκαιότητα πολιτικών εφεδρειών καταργώντας την καθεστωτική – συστημική αντιπολίτευση στη σημερινή συγκυρία. Υπολογίζουν προφανώς στη δυνατότητα αναστήλωσης του πολιτικού συστήματος στον μακρινό για τις σημερινές συνθήκες Φεβρουάριο ή και αργότερα. Ελπίζουν έτσι να περάσουν τον κάβο της σημερινής λαϊκής τρικυμίας και να επανέλθουν μετά με τα γνωστά μείγματα αποπροσανατολισμού, ψεύτικων διλημμάτων και ωμών εκβιασμών. Πιστεύουν πως έτσι θα κερδίσουν πολύτιμο πολιτικό χρόνο. Κάνουν όμως τον λογαριασμό χωρίς τον ξενοδόχο! Θα βρουν και πάλι μπροστά τους τη λαϊκή οργή. Ο κόσμος της εργασίας, ο λαός και η νεολαία είναι σήμερα σε θέση να μετασχηματίσουν την οργή τους και να της προσδώσουν τη μορφή της δικής τους ανεξάρτητης πολιτικής, που θα έχει στο κέντρο της τους τόπους και τους δρόμους του αγώνα και όχι το ελεγχόμενο αστικό κοινοβουλευτικό παιχνίδι.
Ως «Πρωτοβουλία κατά του Ευρώ και της ΕΕ» καλούμε τους εργαζόμενους, έλληνες και μετανάστες, τους άνεργους, όλον το λαό και τη νεολαία να πουν και πάλι ΟΧΙ σε κάθε νέο μέτρο καταλήστευσης και εξαθλίωσής τους. Να πουν ΟΧΙ στην νέα δανειακή σύμβαση και στο νέο μνημόνιο λαιμητόμο των λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων. Να πουν ΟΧΙ και στους νέους συνεργαζόμενους διαχειριστές της ίδιας βάρβαρης πολιτικής. Να μη δώσουν καμιά ανοχή και περίοδο χάριτος. Αντίθετα να πυκνώσουν τις γραμμές του αγώνα για μια νέα αποφασιστική κορύφωση του λαϊκού ξεσηκωμού!
Καλούμε τους εργαζόμενους και το λαό μας να σηκώσουν τους αγώνες τους στο αναγκαίο ύψος των καιρών. Να φωνάξουν ένα βροντερό ΟΧΙ ενάντια στο ευρώ της υπερχρέωσης και στην ΕΕ της σφαγής των λαϊκών δικαιωμάτων. Να αποδείξουν στην  πράξη ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος! Είναι ο δρόμος που συνενώνει ήδη χιλιάδες αγωνιστές και λαϊκούς ανθρώπους, που σήμερα κατανοούν την απαίτηση για την διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο και την ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Στο τέλος αυτού του απαιτητικού δρόμου στέκεται ξανά η ελπίδα μιας ζωής με δικαιώματα, νόημα και αξίες, μιας ζωής αξιοβίωτης με κέντρο τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι της συσσώρευσης των κερδών του κεφαλαίου, που εξαιτίας της κρίσης του απλώνει τη δυστυχία πάνω στο λαό μας και στους λαούς όλης της γης. Στο τέλος αυτού του δρόμου θα σταθεί ξανά αναζωογονημένη απ’  τους αγώνες μας η ελπίδα της σύγχρονης κοινωνικής απελευθέρωσης!
·     Καμιά αναμονή! Να φύγουν όλοι!
·     Ο αγωνιζόμενος λαός στο προσκήνιο!
·     Οι νέοι επίδοξοι διαχειριστές της ίδιας άγριας αντιλαϊκής πολιτικής μπορούν να ηττηθούν!
Αθήνα 10 Νοεμβρίου 2011
                                 Η Γενική Συνέλευση της «Πρωτοβουλίας»
Τα μέλη της προσωρινής Πανελλαδικής Επιτροπής της «Πρωτοβουλίας» είναι
Αρχοντής Χαρίλαος   6977409149, Βερναδάκης Αλέκος   6977206251 Βουρεκάς Θοδωρής   6947366722, Γάτσιος Βασίλης   6977678575 Γιαννακόπουλος Παναγιώτης   6984612185, Καραμάνος Χρήστος 6972326808 Μαυροειδής Παναγιώτης 6973494850, Ντελαπέρας Σπύρος   6977753387,ΠαπαδάκηςΚώστας6937068612, Παπαδέδε Φλώρα 6937355275 Παυλόπουλος Γιώργος 6974498918, Σταυρόπουλος Τάσος   6944554161,Τουλιάτος Χρήστος  6973753003