Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2018

Πρωτοβουλία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για κοινή στάση και παρέμβαση της μαχόμενης Αριστεράς στο «μακεδονικό»

Η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανέλαβε την Τετάρτη 24/1 μια σημαντική πολιτική πρωτοβουλία, μπροστά στην εθνικιστική έξαρση, την ιμπεριαλιστική παρέμβαση και της προώθησης από την κυβέρνηση των επιδιώξεων ΗΠΑ – ΕΕ και κεφαλαίου. Συγκεκριμένα απευθύνθηκε με πρόσκληση στις δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς, με την πρόταση να διαμορφωθεί μια κοινή στάση στο ζήτημα.

Το κάλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναφέρει:

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Μετά τη διοργάνωση του εθνικιστικού συλλαλητηρίου της 21ης Γενάρη στη Θεσσαλονίκη με αφορμή το «όνομα της Μακεδονίας» και μπροστά στην πρόθεση διοργάνωσης αντίστοιχου και στην Αθήνα, θεωρούμε ότι αποτελεί κρίσιμο ζήτημα για τις δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς να κρατήσουν μια κοινή και αταλάντευτη στάση που:

– Θα καταγγέλλει τα εθνικιστικά συλλαλητήρια, την καλλιέργεια του εθνικισμού, του φασισμού, του σκοταδισμού και της πολεμοκαπηλείας.

– Θα φέρνει σε πρώτη γραμμή την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στα Βαλκάνια και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, τμήμα των οποίων είναι και η συζήτηση για τους όρους ένταξης της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που είναι η ουσία του ζητήματος πίσω από την διαμάχη για το «όνομα».

– Θα καταγγέλλει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που υπηρετεί τους σχεδιασμούς του ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ στην περιοχή, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της ελληνικής άρχουσας τάξης.

– Θα καταγγέλλει το πολιτικό προσωπικό της δεξιάς και τους φασίστες που είναι μνημονιακότεροι των μνημονιακών και ΝΑΤΟϊκότεροι του ΝΑΤΟ, που ήταν στο στρατόπεδο του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα και τώρα προσπαθούν να στρέψουν την οργή του κόσμου από τα Μνημόνια προς τον εθνικισμό, τη δεξιά και την ακροδεξιά.

– Θα αναδεικνύει ότι ο μόνος δρόμος που μπορεί να εξασφαλίσει την ειρήνη στην περιοχή των Βαλκανίων είναι η ενότητα της εργατικής τάξης και των λαών ενάντια στις αστικές τάξεις, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Τα παραπάνω μπορούν να αποτυπωθούν σε μια κοινή δήλωση, προσχέδιο της οποίας σας στέλνουμε για συνδιαμόρφωση, με στόχο να συζητηθεί σε μια κοινή σύσκεψη, στην οποία μπορούμε να αποφασίσουμε και επόμενα βήματα δράσης.

Η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ



Με το κάλεσμά της η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνεται στο ΚΚΕ, στη ΛΑΕ και σε όλες τις δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς και του κινήματος: Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση, Ανασύνθεση ΟΝΡΑ, Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε, Δίκτυο για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, Εργατικός Αγώνας, Ένωση Δικαίων, ΚΚΕ (μ-λ), Μ-Λ ΚΚΕ, ΟΚΔΕ, Σύλλογος «Γιάννης Κορδάτος», Ξεκίνημα.

Κατατέθηκε επίσης και πρόταση για μια Κοινή Δήλωση, στην οποία αναφέρεται ανάμεσα σε άλλα πως «τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού στη χώρα μας είναι αντίθετα τόσο με τις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης όσο και με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιοχή, που υπηρετεί πλήρως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ».

Ενώ στην πρόταση τονίζεται πως «καμία σχέση δεν έχει η καλλιέργεια του εθνικισμού με οποιαδήποτε αγωνιστική ή αντιιμπεριαλιστική ‘’διάθεση’’. Αυτά τα συλλαλητήρια είναι εχθρικά προς το λαϊκό εργατικό κίνημα και την αριστερά. Προσπαθούν να στρέψουν την οργή της εργατικής τάξης και του λαού από τη φτώχεια και τα μνημόνια προς τον εθνικισμό, την δεξιά και την ακροδεξιά. Όποιος συμμετέχει σε αυτά ή τα στηρίζει δίνει έδαφος στην καλλιέργεια του εθνικισμού, του σκοταδισμού και του φασισμού».

Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018

Μακεδονικό: Βαφτίσια με «νονό» το ΝΑΤΟ


πηγή : prin.gr

του Κώστα Μάρκου

Το ότι προωθείται αποφασιστικά ένας τελικός συμβιβασμός μεταξύ Ελλάδας και πΓΔΜ για το όνομα της γειτονικής χώρας είναι κάτι περισσότερο από φανερό. Το μεγαλύτερο κίνητρο είναι η ομαλή ένταξή της στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ, ευρύτερα στη δυτική καπιταλιστική αγορά και γεωπολιτική σφαίρα. Για αυτό και πρωτοστατούν πρώτα από όλα οι ΗΠΑ και έπειτα οι ηγεμονικές χώρες της ΕΕ.

Η άρνηση της ελληνικής αστικής τάξης να συναινέσει στην ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ –το 2008 στη σύνοδο κορυφής του Βουκουρεστίου– από την τότε κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά και στην ΕΕ, με πρόσχημα το όνομα, προκαλεί σειρά αβεβαιοτήτων που πρέπει να προσπεραστεί. Η εκκρεμότητα αυτή, σήμερα, γίνεται ακόμη πιο αφόρητη για τις ΗΠΑ, λόγω του σκληρού ανταγωνισμού στην περιοχή, πρώτα από όλα με τη Ρωσία, αλλά και την Τουρκία, η οποία κινείται σε τροχιά αντιπαράθεσης με τις ΗΠΑ. Ειδικά η πρώτη αναπτύσσει σημαντική επιρροή στα Βαλκάνια, ειδικά στη Σερβία –η οποία είναι η μοναδική χώρα που δεν έχει κάνει αίτημα ένταξης στο ΝΑΤΟ– αλλά και στη Βουλγαρία. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν να ενισχύσουν αποφασιστικά την πολιτική και στρατιωτική παρουσία τους στα Βαλκάνια για να ελέγξουν τα οικονομικά συμφέροντά τους και ειδικά τις ροές των αγωγών φυσικού αερίου από την Ανατολή στη Δύση. Στην καρδιά αυτού του δρόμου είναι ο αγωγός ΤΑΡ, ο οποίος μέσω Ελλάδας και Αλβανίας θα καταλήγει στην Ιταλία, ενώ τμήματά του θα προωθούν αέριο, μέσω της πΓΔΜ και της Βουλγαρίας, στην κεντρική Ευρώπη.

Η εκκρεμότητα γίνεται αφόρητη για την αστική τάξη τόσο των σλαβομακεδόνων, όσο και των αλβανών της πΓΔΜ, που δεν μπορεί να ενσωματωθεί ομαλά στις διεθνείς καπιταλιστικές αγορές. Γίνεται αφόρητη και για την ελληνική αστική τάξη, η οποία βλέπει να εμποδίζεται η δυνατότητα να κάνει τη χώρα «κόμβο μεταφοράς φυσικού αερίου» και «διαμετακομιστικό κόμβο» της πλημμυρίδας των κινέζικων προϊόντων. Να εμποδίζεται από τις γραφειοκρατικές, διπλωματικές και άλλες δυσκολίες η ακόμα μεγαλύτερη διείσδυσή της στην πΓΔΜ αλλά και στη Σερβία και στη Βουλγαρία, γενικότερα στα Βαλκάνια.

Ήρθε, λοιπόν, η ώρα για έναν «έντιμο συμβιβασμό με τα Σκόπια», όπως έγραψε ακόμη και ο Ν. Μέρτζος, στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής. Το άρθρο του γνωστού γηραιού σκοπιανοφάγου παράγοντα της βόρειας Ελλάδας είναι χαρακτηριστικό της μεταστροφής που έχει επιτελεστεί, ακόμα και στον σκληρό ακροδεξιό πυρήνα της αστικής τάξης της χώρας μας, γύρω από το όνομα: πουθενά δεν αναφέρεται στον «απαράβατο όρο». Χθες, το όνομα Μακεδονία ήταν «η ψυχή μας». Σήμερα, η αστική μας τάξη είναι έτοιμη να πουλήσει την ψυχή της στο διάβολο για τον «έντιμο συμβιβασμό». Το ίδιο κάνει, φυσικά, και η οικογένεια Μητσοτάκη, που δεν φημίζεται και για τη σταθερότητα των ψυχικών της διαθέσεων, ούτε μέσα στη ΝΔ.

Ο μεγαλύτερος πλειοδότης του «έντιμου συμβιβασμού», όμως, δεν είναι άλλος από την καλή «αριστερή» μας κυβέρνηση. Κλείνει το μάτι αριστερά: σεβασμός στους μικρούς μας γείτονες, ειρήνη στα Βαλκάνια. Κλείνει και το μάτι προς τα δεξιά: «εθνική ομοψυχία» και «δεν θα τα πουλήσουμε», στην επιστολή προς τον Ιερώνυμο.
Της μένει μόνο ο Καμμένος, ο οποίος φόρεσε τη στολή του μακεδονομάχου αλλά του είναι τόσο στενή που δεν κρύβεται καθόλου το πόσο βιάζεται να την πετάξει: μετά το υπουργικό της προπερασμένης Πέμπτης, διακήρυξε την απεριόριστη εμπιστοσύνη του στον Κοτζιά και τις μαγικές ικανότητές του. Τον πέρασε σε δηλώσεις εμπιστοσύνης μόνον ο προαναφερόμενος Μέρτζος: «ο σημερινός Έλληνας(!) υπουργός Εξωτερικών καθηγητής Ν. Κοτζιάς», «διαθέτει πλήρη γνώση, λαμπρό αφανές επιτελείο και συνολική εικόνα του γεωπολιτικού πεδίου». Και δεν παραλείπει να κράξει τον ομοϊδεάτη του Καμμένο: «ο κυβερνητικός εταίρος που εμπορεύεται, εκτός των άλλων, τον πατριωτισμό».
Έτσι, ο Τραμπ μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Δεν κινδυνεύει από τον αρχηγό των ΑΝΕΛ.
Για την αντικαπιταλιστική και μαχόμενη Αριστερά, το κύριο ζήτημα αυτή τη στιγμή, είναι η καταγγελία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που οδηγεί τους δυο λαούς της γειτονικής χώρας στο στρατιωτικό σφαγείο του ΝΑΤΟ, στο οικονομικό σφαγείο της ΕΕ και στις ληστρικές ορέξεις του ελληνικού κεφαλαίου. Από αυτή τη σκοπιά, οφείλει να καταγγείλει και τον δουλοπρεπή Ζάεφ και τους αλβανούς αμερικανοτσολιάδες της κυβέρνησής του.

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2018

Όχι στο εθνικιστικό συλλαλητήριο της 21ης Γενάρη – Έξω το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια



Το ζήτημα του «Μακεδονικού», παρά την υπερπροβολή του ζητήματος της ονομασίας, αφορά κυρίως την προσπάθεια να λυθούν οι εκκρεμότητες για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, όπως απαιτεί και ο σχεδιασμός των ΗΠΑ και ο ανταγωνισμός οικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής των καπιταλιστικών κέντρων (ΗΠΑ- Ρωσία-ΕΕ) και των γειτονικών κρατών (Ελλάδα, Τουρκία, Βουλγαρία, Σερβία, Αλβανία).

Η άρχουσα τάξη στην χώρα μας είδε εξαρχής το μικρό αυτό κράτος σαν «ζωτικό οικονομικό και πολιτικό χώρο». Οργάνωσε τις επενδύσεις μεγάλων ελληνικών τραπεζών και άλλων επιχειρήσεων στην περιοχή (ενέργεια, εμπόριο κλπ), ενώ επεδίωκε να αποτελέσει το διαμεσολαβητή για την ένταξη στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Ο συσχετισμός ανάμεσα στις δύο αστικές τάξεις και τα αντίστοιχα κράτη είναι συντριπτικός σε όφελος της Ελλάδας έτσι ώστε να καταντάνε ανέκδοτο οι εθνικιστικές κραυγές περί του «κινδύνου από τα Σκόπια»!

Πρωτοβουλία επιθετικού εθνικισμού είναι το συλλαλητήριο που ετοιμάζουν οι εθνικιστικοί κύκλοι, με την ανοιχτή στήριξη της Χρυσής Αυγής, παράγοντες που συνδέονται με τη ρωσική εξωτερική πολιτική, αλλά και τη δήθεν ανεπίσημη στάση δημάρχων και άλλων παραγόντων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ/Κινήματος Αλλαγής, ο Λεβέντης και διάφοροι άλλοι. Κυβέρνηση και αστική τάξη επιχειρούν να το ενσωματώσουν και να το αξιοποιήσουν σαν διαπραγματευτικό χαρτί, δίνοντας έδαφος στην ακροδεξιά που επανεμφανίστηκε μετά τη χούντα όταν ξεπλύθηκε στα αντίστοιχα συλλαλητήρια του 1992 που έστησαν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Συνασπισμός-κεφάλαιο.

Δεν είναι ο δρόμος της ένταξης στο ΝΑΤΟ αυτός που μπορεί να εξασφαλίσει την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή. Ο μόνος δρόμος είναι η ενότητα της εργατικής τάξης και των λαών ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, η μη ένταξη και η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ όλων των χωρών της περιοχής, ο σεβασμός των δικαιωμάτων όλων των εθνοτήτων, των λαών και των μειονοτήτων της ιστορικά πολυεθνικής περιοχής της Μακεδονίας ενάντια στους επικίνδυνους εθνικισμούς που καλλιεργούν οι αδηφάγες ντόπιες αστικές τάξεις - σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες. Είναι τέλος ο σεβασμός στο δικαίωμα του κάθε λαού να αποφασίζει ο ίδιος το πώς θα ονομάζεται η χώρα του και όχι να αποφασίζουν γι’ αυτόν οι «νονοί» των Βαλκανίων, τοπικοί και διεθνείς.

Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2018

Η απεργία της Παρασκευής έγινε, παρά τη λύσσα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας

Η απεργία της Παρασκευής έγινε, παρά τη λύσσα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χαιρετίζει την μαχητική απεργιακή απάντηση της Παρασκευής 12/1/2018 ενάντια στο αντιλαϊκό αντεργατικό πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Χαιρετίζει τους χιλιάδες εργαζόμενους, άνεργους, νέους, τα μέλη των πρωτοβάθμιων σωματείων που απήργησαν και διαδήλωσαν στους δρόμους της Αθήνας (και άλλων πόλεων) με τα πρωτοβάθμια σωματεία και τις ταξικές ομοσπονδίες τους, αφού ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και Εργατικό Κέντρο Αθήνας είχαν αρνηθεί να προκηρύξουν απεργία.
Καταδικάζουμε τη στάση της κυβέρνησης, που θορυβημένη από τις αντιδράσεις των αγωνιστικών δυνάμεων και της εργατικής βάσης δε διστάζει να χτυπάει με ΜΑΤ και χημικά τους διαδηλωτές των πρωτοβάθμιων σωματείων και να κατηγορεί τις ταξικές δυνάμεις για τραμπουκισμό! Αντιγράφοντας έτσι όχι μόνο την πολιτική αλλά και τις κατασταλτικές πρακτικές των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Είναι πολύ σημαντικό ότι η απεργία έγινε, παρά τη λυσσαλέα προσπάθεια των "ρετιρέ" του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού να βοηθήσουν με κάθε τρόπο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να περάσει το νέο μνημονιακό σφαγείο της 3ης αξιολόγησης χωρίς αντίσταση, με ένα ....απογευματινό συλλαλητήριο τη Δευτέρα, ίσα για να βγει η υποχρέωση! Οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, στα λιμάνια και σε άλλες ΔΕΚΟ που οδηγούνται στο ξεπούλημα, οι εκπαιδευτικοί, οι νοσοκομειακοί, εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, απέδειξαν ότι, παρά την προδοτική στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, μπορούν να οργανώσουν και να συντονίσουν τον αγώνα τους από τα κάτω.

Καλούμε τους εργαζόμενους να συνεχίσουν με περισσότερη ορμή τον απεργιακό αγώνα. Να απομονώσουν τις συνδικαλιστικές παρατάξεις της ΝΔ, του Κινήματος Αλλαγής (πρώην ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ) και ΣΥΡΙΖΑ, που σε αγαστή συνεργασία στα τριτοβάθμια και σε πολλά δευτεροβάθμια όργανα καταψηφίζουν οποιαδήποτε απεργιακή πρόταση ενάντια στο αντιδραστικό πολυνομοσχέδιο και τα μνημόνια διαρκείας. Καλούμε τις δυνάμεις της αριστεράς σε κοινή δράση για να οργανωθούν τέτοιες απεργίες και αντιστάσεις, με κοινή στάση στα σωματεία και τις Ομοσπονδίες, όπως έγινε στην απεργία της Παρασκευής που στηρίχτηκε και από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και από τις δυνάμεις της μαχόμενης αριστεράς στα σωματεία.

Με αγωνιστική, ταξική ενότητα και ορμή, σε ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό, το κίνημα μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Αναδεικνύεται έτσι, παρά τις δυσκολίες, η δυνατότητα του ταξικού εργατικού κινήματος να ανοίξει έναν άλλο δρόμο στην ανάπτυξη της εργατικής πάλης, με το τιμόνι να βρίσκεται στα πρωτοβάθμια σωματεία, στις γενικές συνελεύσεις, στις επιτροπές αγώνα και στο συντονισμό τους, με κριτήριο τα δικαιώματα και τις ανάγκες εργαζομένων, ανέργων και νεολαίας για να μην περάσουν τα νέα μέτρα, για να πάρουμε πίσω ότι μας λεηλάτησαν.
Καλούμε σε αγωνιστική κλιμάκωση στις απεργιακές κινητοποιήσεις της Δευτέρας

Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2018

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 12 ΓΕΝΑΡΗ ΤΙΣ 10.30 ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ


Κάτω τα χέρια από τη ζωή και τη δράση των σωματείων!
Κάτω τα χέρια από τους αγώνες!
ΤΟ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ!

Την Παρασκευή 12 Γενάρη απεργούμε και διαδηλώνουμε για να μην περάσει το πολυνομοσχέδιο που, με τη συναίνεση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, θέλει να καταργήσει τον πρωτοβάθμιο συνδικαλισμό και να ξεπουλήσει στους τραπεζίτες και στα κοράκια του κεφαλαίου τα σπίτια του λαού και τη δημόσια περιουσία.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί κάθε εργαζόμενη/ο, άνεργη/ο και νεολαίο να δώσει βροντερό παρόν στην απεργία, που οργανώνεται από τα πρωτοβάθμια σωματεία και τις συνελεύσεις τους, ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα με αποφασιστική ενωτική συμβολή των μαχόμενων δυνάμεων αριστεράς, των ταξικών δυνάμεων, μιας απεργίας "των κάτω" και "από τα κάτω".  
Απεργούμε και παλεύουμε:
γιατί πρέπει να υπερασπιστούμε το μοναδικό όπλο μας, το δικαίωμα μας στην απεργία, την οργάνωση, την συλλογική πάλη και δράση. Ενάντια στην καταστολή και τις διώξεις των αγωνιστών του κινήματος.
ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, στην παράδοση του δημόσιου πλούτου στους επιχειρηματικούς ομίλους
•    διεκδικώντας αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές, για ΣΣΕ εργασίας παντού, για μαζικές προσλήψεις,  για να πάρουμε πίσω όλα τα κλεμμένα.
•    ενάντια στους πλειστηριασμούς και την αρπαγή της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας από τράπεζες και κράτος.
•    για να σταματήσει η διαρκής φοροληστεία, για να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ και κάθε είδους χαράτσια, για διαγραφή χρεών των λαϊκών οικογενειών.
για να βάλουμε τέλος στο σύνολο των αντιλαϊκών νόμων και μέτρων, των μνημονίων που θα συνεχίζονται αιώνια αν δεν τους ανατρέψουμε
ενάντια στο δημοσιονομικό σφαγείο της ΕΕ και του ΔΝΤ, των πλεονασμάτων που βγαίνουν από το αίμα και τον ιδρώτα μας, για να τρέφουν τα κέρδη και τα επενδυτικά όνειρα των καπιταλιστών.ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που συνεχίζει και κλιμακώνει την πιο "μαύρη" δεξιά πολιτική, δεν διστάζει να αφαιρέσει και τα πιο στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα για να πιάσει τους στόχους των δανειστών - ληστών. Γι αυτό παίρνει τα εύσημα της ΕΕ, των Αμερικάνων, του ΣΕΒ, της ΝΔ, όλης της αστικής, κοινοβουλευτικής "αντιπολίτευσης".
Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις της ΝΔ, του Κινήματος Αλλαγής (πρώην ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι) και ΣΥΡΙΖΑ, σε αγαστή συνεργασία στα τριτοβάθμια και πολλά δευτεροβάθμια όργανα, καταψηφίζουν την απεργία. Φοβούνται ότι έρχεται θύελλα, γι αυτό δεν θέλουν "να κουνηθεί φύλλο"!
Οι εργαζόμενοι δεν θα παραδοθούν στις ορέξεις των αφεντικών και της τρόικας. Με αγωνιστική, ταξική ενότητα και ορμή, σε ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό, μπορούμε να νικήσουμε!.

Απεργούμε και παλεύουμε:

Παλεύουμε για να για να μη ζήσουμε το ζοφερό «μεταμνημονιακό μέλλον» που μας τάζει η κυβέρνηση, την κανονικότητα των αμέτρητων αντεργατικών νόμων που ήρθαν για να μείνουν, της δουλειάς των 300 ευρώ, της κατάργησης των δημοσιών παροχών και αγαθών, της απλήρωτης εργασίας, του συνεχούς 12ωρου και 14ωρου για ένα κομμάτι ψωμί, της δουλειάς την Κυριακή, της σφαγής των συντάξεων.
Για να ανοίξουμε έναν άλλο δρόμο στην κοινωνία που τα δικαιώματα του κόσμου της δουλειάς θα είναι πάνω από τα δικαιώματα του κεφαλαίου, των εκμεταλλευτών, των «επενδυτών». Για διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Απεργούμε για ολόκληρη και όχι για μισή ζωή, για να ζήσουμε σαν άνθρωποι και όχι να επιβιώνουμε σαν δούλοι.
Καταδικάζουμε τη λυσσαλέα προσπάθεια των ρετιρέ του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού να βοηθήσουν με κάθε τρόπο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να περάσει το νέο μνημονιακό σφαγείο της 3ης και 4ης αξιολόγησης χωρίς αντίσταση, με ένα .... απογευματινό συλλαλητήριο για να βγει η υποχρέωση.
Δεν θα μας εμποδίσουν! Οι απεργιακές αποφάσεις πληθαίνουν. Να φτάσει παντού το απεργιακό μήνυμα! Το μαχόμενο εργατικό κίνημα να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, χωρίς αναμονή.
Ο αντιαπεργιακός νόμος θα μείνει στα χαρτιά! Το δικαίωμα της απεργίας είναι αδιαπραγμάτευτο! Το έχουμε κατακτήσει με αμέτρητες θυσίες και αίμα! Δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να το αγγίξει!

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί όλες τις δυνάμεις της μαχόμενης αριστεράς στο κίνημα σε κοινό αγωνιστικό μέτωπο για να στηρίξουμε την αντεπίθεση του εργατικού κινήματος ενάντια σε κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ, για να μην περάσουν τα νέα μέτρα για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας λεηλάτησαν.

Την Παρασκευή 12 Γενάρη  ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ
και ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΜΕ
με συνέχιση της απεργίας και τη Δευτέρα 15 Γενάρη, μέρα ψήφισης του αντιδραστικού νόμου

-Να μην περάσει η αντιαπεργιακή ρύθμιση
-Να μην περάσουν τα μέτρα της τρίτης αξιολόγησης
-Ελεύθερη συνδικαλιστική δράση στους χώρους δουλειάς
-Όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων


ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΛΑΡΙΣΑΣ

Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2018

ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 12/1 ΣΤΙΣ 10.30 ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ BROTHERS IN LAW


Άλλο ένα περιστατικό εργοδοτικής αυθαιρεσίας βγήκε στην επιφάνεια αποκαλύπτοντας το ανεξέλεγκτο καθεστώς σύγχρονης δουλείας που επιβάλλεται στους εργαζόμενους σε καταστήματα επισιτιστικού ενδιαφέροντος. Οι εργοδότες οδηγούμενοι από την ακόρεστη δίψα για κέρδη «αναβαθμίστηκαν» από στυγνοί εκμεταλλευτές της εργατικής δύναμης σε  εκβιαστές - λωποδύτες που χρησιμοποιούν πρακτικές μαφίας για να ληστέψουν τις -έτσι κι αλλιώς- πενιχρές αποδοχές των εργαζομένων. Στη Λάρισα η γνωστή αλυσίδα  εστιατορίων «brothers in law” αφού κατέβαλε το δώρο Χριστουγέννων στους τραπεζικούς λογαριασμούς των εργαζομένων  στη συνέχεια και υπό την απειλή της απόλυσης τους υποχρεώνει να το επιστρέψουν στην επιχείρηση. Απέναντι σε αυτή την αδιανόητη απαίτηση της συγκεκριμένης επιχείρησης δυο συνάδελφοι δεν πειθάρχησαν, με αποτέλεσμα να απολυθούν άμεσα 
Η εν λόγω εργοδοτική συμπεριφορά δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά το κανόνα. Aνάλογες καταγγελίες υπάρχουν σε πολλές επιχειρήσεις με πιο πρόσφατες αυτές στα ξενοδοχεία της Πάργας όπου ακολουθήθηκε η ίδια μαφιόζικη πρακτική για τα επιδόματα και τις εποχικές αποζημιώσεις. Ο κλάδος μας αυτή τη στιγμή αποτελεί την αιχμή της καπιταλιστικής «ανάπτυξης» η οποία είναι βασισμένη στην ακραία εκμετάλλευση των εργαζομένων που βιώνουν τον εργασιακό μεσαίωνα σε όλο του το μεγαλείο .Τα δώρα δεν καταβάλλονται, οι άδειες δεν αποδίδονται, οι υπερωρίες, οι αργίες και τα αυξημένα νυχτερινά μεροκάματα είναι όνειρα θερινής νυκτός για τους εργαζομένους. Η ασφάλιση είναι ανύπαρκτη και εάν υφίσταται  δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική εργασία των υπαλλήλων, παρά σε μέρος αυτής. Οι συνάδελφοι στο πόστο του delivery, εργάζονται χωρίς τα απαραίτητα μέσα προστασίας, στην πλειοψηφία των επιχειρήσεων με δικά τους οχήματα, ενώ συνήθως το κόστος κίνησης και συντήρησης βαραίνει τους ίδιους. Δουλεύουν κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες θέτοντας σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα, με στόχο το υπέρτατο κέρδος προς όφελος της εκάστοτε επιχείρησης .
Όλη αυτή η τρομοκρατία βρίσκεται σε απόλυτη ταύτιση με τους αντεργατικούς νόμους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και της Ε.Ε., με το χτύπημα του δικαιώματος της Απεργίας, με τους εξευτελιστικούς μισθούς πείνας, με την υποδούλωση των ανθρώπων που παράγουν τον πλούτο, έναντι αυτών που τον καρπώνονται.
Η απάντηση των εργαζομένων σε όλη αυτή τη λαίλαπα που καταδυναστεύει τη ζωή τους δεν μπορεί να είναι υποταγή στα “θέλω” του κεφαλαίου, δεν μπορεί να είναι συναίνεση στον αφανισμό τους περιμένοντας ο καθένας να έρθει η σειρά του. Όλοι μαζί ανεξαρτήτως κλάδου, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε και να νικήσουμε την επίθεση που γίνεται στον κόσμο της δουλειάς. Η πρόσφατη εμπειρία έχει δείξει ότι όταν αγωνιζόμαστε οργανωμένα και μαζικά νικάμε.
Οργάνωση όλων των εργαζομένων στα κλαδικά τους σωματεία, συντονισμός αυτών προς αντιμετώπιση οποιασδήποτε εργοδοτικής αυθαιρεσίας, δημοσιοποίηση των άθλιων συνθηκών στους χώρους εργασίας, να σπάσει ο φόβος των πολλών για να αλωνίζουν οι λίγοι.
-ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ ΠΟΥ ΑΠΟΛΥΘΗΚΑΝ
-ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΩΡΩΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
-ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
-ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ
-ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 12/1 ΣΤΙΣ 10.30 ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 13/01/18 ΣΤΙΣ 12:00 ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ « BROTHERS IN LAW” ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ.


Μας φαίνονται μεγάλοι γιατί είμαστε σκυφτοί, σηκώστε το κεφάλι να σκύψουνε αυτοί!


 
ΛΑΝΤΖΑ Λάρισας εργατικό σχήμα στον επισιτισμό-τουρισμό.
πηγή : antarsya.gr





ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ

Η “καλή” χρονιά από τις πρώτες μέρες της φαίνεται. Με 1800 προγραμματισμένους πλειστηριασμούς μέσα στο πρώτο δίμηνο του 2018, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ συνεχίζει τη λεηλασία της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας προκειμένου να την παραδώσει στις τράπεζες και τα ξένα funds. Μέσα στο 2017 ψήφισε την εφαρμογή ηλεκτρονικής πλατφόρμας για τους πλειστηριασμούς, ενώ λίγο πρίν από τη λήξη της χρονιάς, προκειμένου να τρομοκρατηθεί και να κατασταλεί το διογκούμενο λαϊκό κίνημα , ψήφισε το ιδιώνυμο αδίκημα και την αυτεπάγγελτη δίωξη των αγωνιστών που αντιστέκονται και παρεμβαίνουν στα ειρηνοδικεία όλης της χώρας, ενάντια στη διεξαγωγή των πλειστηριασμών.

Η επίθεση του μαύρου μετώπου κυβέρνησης – ΕΕ όμως δεν σταματά εδώ. Για να εξυπηρετηθούν τα προαπαιτούμενα της 3ης αξιολόγησης, μέσα στην εβδομάδα κατατίθεται πολυνομοσχέδιο που, μεταξύ άλλων αντιλαϊκών μέτρων (περικοπή προνοιακών επιδομάτων, επιτάχυνση διαδικασιών ιδιωτικοποιήσεων δημόσιας περιουσίας, κατάργηση του δικαιώματος των εργαζόμενων να παλεύουν ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές με τον αντιαπεργιακό νόμο που απαιτεί το 50% συν 1 για την προκήρυξη απεργίας κ.α.), επεκτείνει την κατάσχεση και τον εκπλειστηριασμό περιουσιακών στοιχείων για οφειλές άνω των 500 ευρώ προς το δημόσιο.

Το λαϊκό κίνημα όμως μέχρι τώρα έχει δείξει ότι δεν πτοείται και δεν τρομοκρατείται. Παρά τις μηνύσεις κατά αγωνιστών και την τροπολογία που απειλεί με διώξεις όποιον αντιστεκεται στους πλειστηριασμούς, συνεχίζει και θα συνεχίσει να παλεύει ενάντια στις επιδιώξεις της κυβέρνησης και της ΕΕ να προικοδοτήσουν τράπεζες και κεφάλαιο, ληστεύονται το λαϊκό εισόδημα και καταργώντας το δικαίωμα στη στέγη και την αξιοπρεπή διαβίωση.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει τις κινητοποιήσεις επιτροπών αγώνα και Συντονισμών που παλεύουν ενάντια στους πλειστηριασμούς και καλεί σε μαζική συμμετοχή στις συγκεντρώσεις στα Ειρηνοδικεία όλης της χώρας

· ενάντια στους πλειστηριασμούς και την αρπαγή της λαϊκής περιουσίας από τράπεζες και κράτος

· για την προστασία της λαϊκής κατοικίας με τη διαγραφή χρεών των λαϊκών οικογενειών και την επαναθεσμοθέτηση του ακατάσχετου της πρώτης κατοικίας

· ενάντια στις διώξεις και την καταστολή του κινήματος και των αγωνιστών του

· ενάντια στο πολυνομοσχέδιο και τα προαπαιτούμενα της 3ης αξιολόγησης

Αγώνας για την κατάργηση των μνημονίων, τη διαγραφή του χρέους, την απαλλαγή από τη θηλειά της Ε.Ε. και του ευρώ

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 10/1 ΣΤΑ ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΑ



ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

Με μια τροπολογία που κατέβηκε νύχτα πριν τις γιορτές, με αρχικό στόχο να ψηφιστεί την επόμενη μέρα, επιχείρησε η αδίστακτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να υλοποιήσει την χρόνια απαίτηση του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων για την περιστολή του δικαιώματος στην απεργία. Η απόπειρα Τσίπρα-Αχτσιόγλου να ψηφίσουν στα γρήγορα την τροπολογία για την απαγόρευση των απεργιών απέτυχε, τουλάχιστον προσωρινά, κάτω από την οργισμένη αντίδραση των εργαζόμενων και των συνδικάτων και την άμεση κινητοποίηση που έγινε στις 5 Δεκέμβρη. Η αναμέτρηση όμως δεν τελείωσε, αφού η περιστολή του δικαιώματος στην απεργία αποτελεί ένα από τα προαπαιτούμενα για το περιβόητο «κλείσιμο» της 3ης αξιολόγησης και θα συμπεριληφθεί στο σχετικό σχέδιο νόμου.

Στη διάταξη, όπως (πρωτο)παρουσιάστηκε στη Βουλή, προβλέπεται ότι για να λάβει απόφαση ένα πρωτοβάθμιο σωματείο για απεργία θα πρέπει στη γενική συνέλευση να παρίσταται τουλάχιστον το 50% των οικονομικά τακτοποιημένων μελών του Σωματείου. Η στοχευμένη αυτή ενέργεια αποσκοπεί στο χτύπημα των πρωτοβάθμιων σωματείων, που είναι η βάση της οργάνωσης των εργαζόμενων. Σημαίνει την ουσιαστική ακύρωση του δικαιώματος των συνελεύσεων των εργαζομένων να αποφασίζουν απεργία. Σημαίνει χτύπημα στη συνδικαλιστική δράση στους χώρους δουλειάς. Το δικαίωμα στην απεργία δεν χαρίστηκε στους εργαζόμενους, αντιθέτως κερδήθηκε με αγώνες και αίμα! Η συνδικαλιστική οργάνωση και δράση των εργαζομένων αποτελούσε πάντα πρόβλημα για τους καπιταλιστές και τα συμφέροντά τους και η απεργία ήταν και είναι το πιο δυνατό όπλο στα χέρια των εργαζόμενων για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους.

 Μερικά ιστορικά στοιχεία

Οι αντιαπεργιακοί νόμοι έχουν μακρά ιστορία και πάντοτε είχαν διττό στόχο: από τη μια να κάνουν δύσκολη την απόφαση για απεργία γενικά και από την άλλη να χτυπήσουν τον μαχητικό συνδικαλισμό στη βάση της συνδικαλιστικής πυραμίδας, δηλαδή κατά κύριο λόγο στα πρωτοβάθμια σωματεία και τους συλλόγους.
            Ακόμη και το μετεμφυλιακό κράτος από τη δεκαετία του 1950 προσθέτει στο οπλοστάσιο των διώξεών του και νόμους που περιόριζαν τη συνδικαλιστική δράση: Με το ν.3239/1955 επιβλήθηκε η αναγκαστική διαιτησία σε κάθε εργασιακή διαμάχη αν τη ζητούσε ένα από τα αντιμαχόμενα μέρη. Από τη στιγμή που η διαμάχη πήγαινε στη διαιτησία (εργαζόμενοι, εργοδότες, κράτος) απαγορευόταν η απεργία. Στην περίοδο της χούντας οι ηγεσίες των συνδικάτων διορίζονταν από τους Συνταγματάρχες!
            Μετά την πτώση της χούντας, το εργατικό κίνημα είχε μαχητική παρουσία, προχωρώντας σε ντε φάκτο κατακτήσεις των δικαιωμάτων που του είχαν στερήσει οι συνταγματάρχες για 7 χρόνια: αυξήσεις στους μισθούς, βελτίωση των συνθηκών εργασίας, και ταυτόχρονα, το δικαίωμα στην απεργία, το συνδικαλισμό, ελευθερίες και δικαιώματα στους τόπους δουλειάς. Αυτό το εργατικό ξέσπασμα η κυβέρνηση Καραμανλή, με υπουργό εργασίας τον Λάσκαρη,  προσπαθεί να το τσακίσει με τον ν. 330/1976, με τον οποίο χαρακτήριζε παράνομες όσες απεργίες δεν κηρύσσονται από τα επίσημα «αναγνωρισμένα σωματεία». Δηλαδή έβγαζε εκτός νόμου τις απεργίες των εργοστασιακών σωματείων και οι απεργοί απειλούνταν πλέον με απολύσεις και ποινές. Για να κηρυχτεί απεργία, έπρεπε υποχρεωτικά να προηγηθεί διαιτησία. Κατοχύρωνε την απεργοσπαστική δράση και το δικαίωμα λοκ-άουτ των εργοδοτών. Απαγόρευε τις απεργίες αλληλεγγύης, κάθε πολιτική απεργία και γενικότερα κάθε απεργία που δεν στρεφόταν ενάντια στο συγκεκριμένο εργοδότη και δεν είχε αποκλειστικά οικονομικά αιτήματα. Υποχρέωνε τους εργαζόμενους σε Δημόσιο και ΔΕΚΟ να γνωστοποιούν τα αιτήματά τους 15 μέρες πριν από την κήρυξη της απεργίας.
            Τα συνδικάτα απάντησαν με την κήρυξη 48ωρης γενικής απεργίας, με μαζική συμμετοχή και τεράστιες απεργιακές συγκεντρώσεις. Η ψήφιση του νόμου κατέστησε όλες τις απεργίες παράνομες και οδήγησε στην απόλυση 3000 εργατών και σε συλλήψεις και καταδίκες συνδικαλιστών.
            Με το ν. 1264/1982 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προχώρησε στη νομιμοποίηση κατακτήσεων που έκαναν οι εργάτες τα προηγούμενα χρόνια στους χώρους δουλειάς και το συνδικαλισμό. Ταυτόχρονα όμως ήταν και μια συνειδητή προσπάθεια για να δυναμώσει ο έλεγχος από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες πάνω στη βάση των εργατών, πράγμα που είχε χαθεί στην περίοδο της μεταπολίτευσης. Ουσιαστικά άνοιξε τον δρόμο για την γραφειοκρατικοποίηση –σε κάποιες περιπτώσεις και «κρατικοποίηση»- του συνδικαλισμού, που ζήσαμε τα επόμενα χρόνια με την «κραταιά» ΠΑΣΚΕ –και αργότερα τη ΔΑΚΕ- στα συνδικάτα και τους συνδικαλιστές που μεταπηδούσαν σε θέσεις… υπουργών!
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν άργησε να έρθει σε σύγκρουση  με τη δύναμη του εργατικού κινήματος. Η απεργία των 42 ημερών στις τράπεζες το 1982 που διεκδικούσε ενιαίο μισθολόγιο, μαζί με δεκάδες ακόμη απεργίες σε χώρους κατά κύριο λόγο της Κοινής Ωφέλειας, αντιμετωπίστηκε από το ΠΑΣΟΚ με το άρθρο 4 του ν. 1365/1983, που όριζε ότι τα σωματεία μπορούν να κηρύξουν απεργία μόνο κατόπιν απόφασης που θα συγκέντρωνε το 50%+1 των εγγεγραμμένων μελών, μέσω μυστικής ψηφοφορίας. Η απεργία απαγορευόταν για χρονικό διάστημα παραπάνω των πέντε ημερών.  Όμως και αυτή η πρόκληση δεν έμεινε αναπάντητη: οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ με εμπροσθοφυλακή τους τραπεζοϋπάλληλους αντέδρασαν σκληρά. Με απεργίες που θύμιζαν τις κινητοποιήσεις του 1976 ενάντια στον ν.330, ο νόμος ψηφίστηκε, αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκε και ο εμπνευστής του, Γ. Αρσένης, μετά από λίγο αντικαταστάθηκε.
            Στη δεκαετία του ’90 το χτύπημα στο συνδικαλισμό διεξάγεται κυρίως μέσω των ιδιωτικοποιήσεων. Οι συκοφαντίες «για τους προνομιούχους και βολεμένους των ΔΕΚΟ και του δημοσίου», που βρίσκονται συστηματικά από τότε στην φαρέτρα των αστών, στόχευαν στο να τσακιστούν οι κατακτήσεις και ο συνδικαλισμός των εργαζόμενων εκεί, που κρατούσαν συνολικά την εργατική αντίσταση σε απαράδεκτα για την άρχουσα τάξη επίπεδα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη (1990-1993) ιδιωτικοποίησε την ΕΑΣ (λεωφορεία της Αθήνας), αλλά μέσα από έναν τεράστιο αγώνα οι εργαζόμενοι στην ΕΑΣ κατάφεραν την επανακρατικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών. Η διακυβέρνηση Σημίτη και μετά του Καραμανλή συνέχισαν αυτήν την προσπάθεια χτυπήματος των πιο γερών συνδικαλιστικά κομματιών μέσω των ιδιωτικοποιήσεων. Είχαμε την πώληση της Ιονικής παρά την μεγάλη απεργία των 45 ημερών, τις μετοχοποιήσεις ΔΕΚΟ, το σπάσιμο μεγάλων επιχειρήσεων της Κοινής Ωφέλειας σε θυγατρικές, την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής. Στο ξεπούλημα της Ολυμπιακής φάνηκε με καθαρό τρόπο τι επεδίωκαν: δέκα χρόνια μετά την ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης, απλά δεν υπάρχει συνδικαλισμός στις αερομεταφορές, ενώ το «δημόσιο μονοπώλιο» -που ήταν δήθεν απαράδεκτο για τους κανόνες της ΕΕ- έχει αντικατασταθεί από το –εντελώς αποδεκτό για τους κανόνες της ΕΕ- ιδιωτικό μονοπώλιο.
Παρόλα αυτά, το συνδικαλιστικό κίνημα έφτασε μέχρι την εποχή των Μνημονίων με μεγάλες δυνάμεις. Το 2001 η επίθεση Σημίτη-Γιανίτση στο ασφαλιστικό αποκρούστηκε με γενική απεργία. Στα χρόνια του (νεότερου) Καραμανλή χιλιάδες συμβασιούχοι οργανώθηκαν συνδικαλιστικά και κέρδισαν μονιμοποιήσεις. Έτσι φτάσαμε στις μεγάλες μάχες των τελευταίων εφτά χρόνων. Εν μέσω ξεσπάσματος της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα κλιμακώθηκε με κύριο όπλο την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και διαπραγματεύσεων, την ελαστικοποίηση της εργασίας, την ανεργία. 

Η εμμονή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και της άρχουσας τάξης της χώρας για την αυστηροποίηση των όρων κήρυξης απεργίας από τα σωματεία φανερώνει ότι υπάρχουν ακόμα αντιστάσεις από τους εργαζόμενους, τις οποίες θέλουν να εξουδετερώσουν, ενόψει και των χειρότερων μέτρων που φέρνουν. Για να πετύχουν τα τεράστια αιματοβαμμένα πλεονάσματα, χρειάζονται ακόμα μεγαλύτερες περικοπές και μέτρα λιτότητας –όσο κι αν προσπαθούν να τα χρυσώσουν με «κοινωνικά μερίσματα». Έχουν μπροστά τους έναν τεράστιο κατάλογο ιδιωτικοποιήσεων από το νερό και την ενέργεια, μέχρι τα τρένα και τα λεωφορεία. Έρχεται νέα μείωση του αφορολόγητου, επανυπολογισμός και μείωση των συντάξεων, κόψιμο των επικουρικών συντάξεων (ήδη συνέβη στους συνταξιούχους της Εθνικής Τράπεζας!), επιδρομή κατασχέσεων και πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, περισσότερες περικοπές στα νοσοκομεία και τα σχολεία. Αυτά και άλλα είναι τα μέτρα που θα κληθούν να ψηφίσουν και να εφαρμόσουν το επόμενο διάστημα.
Η αντιαπεργιακή τροπολογία που ετοιμάζεται θα κάνει στην πράξη αδύνατη τη λήψη απόφασης απεργίας σε πολλά πρωτοβάθμια σωματεία «ευρύτερης περιφερείας», πανελλαδικά ή μεγάλα επιχειρησιακά, σωματεία που έχουν μέλη σε διαφορετικούς εργασιακούς χώρους ή που έχουν μεγάλο ποσοστό προσωπικού ασφαλείας (π.χ. σωματεία όπως των εμποροϋπαλλήλων, του επισιτισμού, εκπαιδευτικών, εργαζόμενων στις συγκοινωνίες, στις τράπεζες, στα νοσοκομεία κ.λπ.). Προφανώς και πολιτικός στόχος για κάθε σωματείο είναι να κάνει συνέλευση με όλα του τα μέλη! Κανένας δεν θέλει συνελεύσεις που δεν είναι μαζικές –πρώτα από όλα γιατί καμία ολιγομελής συνέλευση δεν παίρνει απόφαση για απεργία. Όμως, καθένας μπορεί να αντιληφθεί τη δυσκολία να συγκεντρωθούν το σύνολο σχεδόν των χιλιάδων μελών σε μια συνέλευση, για να ψηφίσουν πάνω από τους μισούς το αν θα αγωνιστούν απεργιακά. Ειδικά όταν υπάρχουν πραγματικές δυσκολίες (υπέρογκο κόστος μετακίνησης, μείωση του προσωπικού τέτοια που αναγκάζει τους μισούς τουλάχιστον να είναι προσωπικό ασφαλείας κ.ά.). Η απαίτηση να έχουν το 50%+1 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών, για να θεωρηθεί νόμιμη η απόφαση για απεργία, πρακτικά εκμηδενίζει την δυνατότητα των ίδιων των εργαζομένων μέσω της συνέλευσής τους –δηλαδή της μόνης πραγματικά δημοκρατικής διαδικασίας- να πραγματοποιήσουν μια απεργία. Ακόμη και με απλή αποχή από τη συνέλευση θα είναι εύκολο για τους πολέμιους της απεργίας, είτε «φίλους» του εργοδότη είτε λ.χ. τα διευθυντικά και ανώτερα στελέχη της Διοίκησης, να αποτρέπουν την απόφαση για απεργία. Οι μόνοι που θα μπορούν να κηρύξουν απεργία θα είναι οι δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες οργανώσεις –για τις οποίες δεν αλλάζει τίποτα. Όχι μόνο δεν «χτυπιέται» η δύναμη των επαγγελματιών συνδικαλιστών της ΓΣΕΕ, αλλά αντιθέτως τα πρωτοβάθμια σωματεία θα πρέπει να παρακαλάνε τις Ομοσπονδίες και τη ΓΣΕΕ για «κάλυψη» στην απεργία.
Γι’ αυτό είναι γελοία η προσπάθεια των απολογητών του ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάσουν την αντιαπεργιακή ρύθμιση ως δήθεν «εκδημοκρατισμό» της απόφασης για απεργία. Είναι προφανές ότι οι «θεσμοί» δεν κόπτονται για τον «εκδημοκρατισμό» του συνδικαλισμού. Κανένα πρόβλημα δεν έχουν όταν οι κυβερνήσεις που έχουν εκλεγεί από το 25% του συνόλου των ψηφοφόρων περνούν τα μνημόνια με συνοπτικές διαδικασίες στο κοινοβούλιο ή όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ δεν λογοδοτούν σε κανένα εκλογικό σώμα και καταδικάζουν ολόκληρους λαούς στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Κανένα πρόβλημα δεν έχουν να υπάρχει και να διατηρεί τα προνόμιά του ο εργοδοτικός και ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, που θα κρατά τους εργαζόμενους μακριά από διεκδικήσεις. Κανένα πρόβλημα δεν έχουν με τους επαγγελματίες συνδικαλιστές σαν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που –σε αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία των πραγματικών εργαζομένων– πήραν θέση υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα!
Γνώριζε τον εχθρό σου και τον εαυτό σου και θα βγεις νικητής στο αποτέλεσμα 100 μαχών
Στην πολιτική που καταληστεύει την πλειοψηφία των εργαζόμενων, που μεταφέρει το κόστος της κρίσης στους πολλούς για να διατηρήσουν οι λίγοι τα προνόμια, τον πλούτο και την εξουσία τους, μόνο η οργανωμένη συλλογική δράση μπορεί να φέρει εμπόδια και να αποσπάσει νίκες. Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και πολλών ομοσπονδιών, ο γραφειοκρατικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός της πλειοψηφίας της ΑΔΕΔΥ ούτε μπόρεσε ούτε θέλησε να εμποδίσει την κατρακύλα στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Οι μεγάλες κινητοποιήσεις στα χρόνια των μνημονίων έγιναν από την εμπλοκή των ίδιων των εργαζόμενων, κι όταν αυτοί οργανώθηκαν μέσω συνελεύσεων και απεργιακών επιτροπών, πήραν τον αγώνα στα χέρια τους, οργάνωσαν την αλληλεγγύη, πέρα από τη λογική της ανάθεσης στους «επαγγελματίες» του συνδικαλισμού.  Αντίθετα, η γραφειοκρατία των συνδικάτων, με την άρνησή της να διαμορφώσει όρους ανατροπής της επίθεσης και τους αποσπασματικούς αγώνες, συνέβαλε και αυτή τα μέγιστα στην καλλιέργεια της απογοήτευσης, της αδράνειας και σε μεγάλο βαθμό του συμβιβασμού, ενώ πολλές φορές με τη στάση της λοιδόρησε τη συλλογική οργάνωση και δράση και συνέβαλε στον εκφυλισμό της έννοιας του συνδικαλισμού ως «προνόμιο» κάποιων βολεμένων που εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα και όχι του συνόλου των εργαζόμενων. Όλα αυτά προστίθενται στην άθλια κατάσταση που επικρατεί στην αγορά εργασίας, με την ανεργία και τη μετανάστευση να μεγαλώνουν, με την επίθεση των εργοδοτών να εντείνεται, με την κακοπληρωμένη και μαύρη εργασία και τις συνεχείς απολύσεις εργαζομένων που αντιστάθηκαν, συνδικαλιστών, ακόμη και εγκύων –παρότι τυπικά αυτό αντιβαίνει στους ισχύοντες νόμους.
Παρόλα αυτά, οι εργατικοί αγώνες δεν σταμάτησαν ούτε κάτω από την απογοήτευση που έσπειρε η «πρώτη φορά αριστερά», ούτε εξαιτίας της συμβιβαστικής τακτικής των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών. Οι εργαζόμενοι στη βάση των συνδικάτων έχουν αποκτήσει εμπειρία από τους αγώνες τους όλα αυτά τα χρόνια. Γι’ αυτό η κυβέρνηση και οι «θεσμοί» χρειάζονται τη νέα αντιαπεργιακή επίθεση ενάντια στα συνδικάτα.
Δεν είναι τυχαίο ότι με τον αντιαπεργιακό νόμο που θέλουν να περάσουν, αυτά που πλήττονται είναι τα πρωτοβάθμια σωματεία και όχι οι ομοσπονδίες και οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Καθόλου τυχαία δεν είναι, επίσης, η απαράδεκτη στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ σε σχέση με την απάντηση στον αντιαπεργιακό νόμο –και συνολικά στο νομοσχέδιο της τρίτης αξιολόγησης- με την άρνησή τους να κηρύξουν απεργία ακόμα και κατά την ημερομηνία ψήφισής του. Είναι σαφές ότι οι πραγματικές μάχες θα δοθούν στη βάση των εργαζόμενων, από αυτούς που βιώνουν την εργασιακή κόλαση καθημερινά, και όχι από τον κάθε Παναγόπουλο. Από μαζικές συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς. Από εργαζόμενους και εργαζόμενες που θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, που θα δώσουν ξανά στο συνδικαλισμό το πραγματικό νόημά του, που θα διεκδικήσουν δημοκρατία στα σωματεία, σε σύγκρουση με το συνδικαλισμό της συναλλαγής και της υποταγής, κόντρα στις επιταγές κυβερνήσεων, δανειστών και εργοδοτών.
-Να μην περάσει ο αντιαπεργιακός νόμος
-Να μην περάσουν τα μέτρα της τρίτης αξιολόγησης
-Ελεύθερη συνδικαλιστική δράση στους χώρους δουλειάς
-Όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων
-Απεργιακές κινητοποιήσεις με μαζικότητα, διάρκεια και οργάνωση, κόντρα στις υποταγμένες και γραφειοκρατικές ηγεσίες και τους επαγγελματίες του συνδικαλισμού
Να προχωρήσουμε άμεσα σε Γενικές Συνελεύσεις που θα αποφασίσουν απεργίες ενάντια στα μέτρα της τρίτης αξιολόγησης και την κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία

ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλαδική επιτροπή δημοσίου

Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2018

Σχόλιο της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. για σακούλες και λοιπές "οικολογικές ευαισθησίες" της κυβέρνησης...

πηγή : antarsya.gr

Οικολογία είναι σταματήσεις το έγκλημα στις Σκουριές, την καταστροφή του δάσους, τη μόλυνση τη γης, του αέρα, του νερού της Χαλκιδικής για ν' αρπάξει ο Μπόμπολας και η Eldorado το χρυσό που κρύβει ο τόπος...
Οικολογία είναι να μην επιτρέπεις εγκλήματα σαν αυτό στη Σαλαμίνα, ελέγχοντας τους ανεξέλεγκτους εφοπλιστές κι απαγορεύοντας τη χρήση σαπιοκάραβων, τιμωρώντας τους ενόχους για τη ρύπανση του Σαρωνικού...
Οικολογία είναι να αποδίδεις το χώρο του Ελληνικού ως μητροπολιτικό πάρκο, γεμάτο χώρους πράσινου, στους κατοίκους της Αττικής και όχι στο Λάτση και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα για να "φυτέψουν" εμπορικά κέντρα, καζίνο και ουρανοξύστες για ν'αυξάνουν τα κέρδη τους...
Οικολογία είναι να σταματήσεις την καθημερινή μόλυνση από τα ΕΛ.ΠΕ. του αέρα που αναπνέουν οι κάτοικοι της δυτικής Θεσσαλονίκης και όχι να τους επιτρέπεις να φακελώνουν τους κατοίκους και φορείς της περιοχής που αντιδρούν στο έγκλημά τους...
Οικολογία είναι να αντιστρέψεις την πολιτική του ξεπουλήματος της δημόσιας γης σε ντόπια και ξένα αρπακτικά,  να προστατέψεις,  να αναβαθμίσεις και να αποδώσεις στην κοινωνική πλειοψηφία τα δάση, τις παραλίες,  τους υδροβιότοπους κι ό,τι όμορφο έχει αυτός ο τόπος...
Οικολογία είναι να υποχρεώσεις τις μεγάλες βιομηχανίες να χρησιμοποιήσουν χάρτινες, γυάλινες και άλλες πιο φιλικές προς το περιβάλλον συσκευασίες των προϊόντων τους από το πλαστικό και το αλουμίνιο που κατακλύζουν τα ράφια των super-market...

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ να φορτώνεις κάθε λίγο με νέα χαράτσια τα φτωχά λαϊκά στρώματα, όπως αυτό με το τέλος των 4 λεπτών για κάθε πλαστική σακούλα, που (μετά τις συνεχείς αυξήσεις του ΦΠΑ στα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης) κάνει το ψωμί ή το γάλα π.χ. της οικογένειας περίπου 2% ακριβότερα!
Αυτό είναι άλλη μια επιβεβαίωση της απόλυτης υποταγής (και) της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στις εντολές της Ε.Ε. και του κεφαλαίου. Πολλά εκατομμύρια ευρώ (δίπλα σ΄αυτά των μνημονιακών περικοπών μισθών και συντάξεων) βγαίνουν πάλι από την τσέπη των εργαζόμενων για να πληρωθεί άλλη μια δόση του δημόσιου χρέους ενώ την ίδια στιγμή οι μεγάλες αλυσίδες των super-market μετακυλούν στον καταναλωτή και απαλλάσσονται από το κόστος της σακούλας για τη μεταφορά των προϊόντων που πωλούν.

Είναι άλλη μια αντιστροφή του εργατικού συνθήματος "φόροι στο κεφάλαιο και όχι στο λαό", που προεκλογικά υπέκλεψε ο ΣΥΡΙΖΑ, σε "απαλλαγές  για το κεφάλαιο με νέους φόρους στο λαό"...