Γνωστή καραμέλα που πιπιλίζουν διάφοροι αντιδραστικοί πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.λπ. λακέδες του συστήματος είναι ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις στο κέντρο της Αθήνας, ή η «οχλοκρατία», όπως τις χαρακτηρίζουν, εκθέτουν τη χώρα μας διεθνώς.
Πράγματι, στα μάτια ορισμένων ξένων και δη των ξένων κυβερνήσεων των οικονομικά κυρίαρχων, των συντηρητικών πολιτών και ΜΜΕ, αυτές οι κινητοποιήσεις εκθέτουν την Ελλάδα. Ομως, υπάρχουν και πολίτες ξένων χωρών που αντιμετωπίζουν αυτές τις κινητοποιήσεις όχι μόνον θετικά, όχι μόνον ως κάτι που τιμά τον ελληνικό λαό, αλλά και ως υπόδειγμα προς μίμηση.
Οπως για το εσωτερικό της χώρας είναι κάλπικη η έννοια της εθνικής ομοψυχίας, η οποία χρησιμοποιείται από τον πρόεδρο της δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο δημοσιογραφίσκο, με στόχο να αποσπαστεί μια γενική συναίνεση απέναντι στα αντιλαϊκά μέτρα και να καταλαγιάσει η λαϊκή οργή, έτσι και για το εξωτερικό αποτελεί συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητας η αντίληψη περί ενιαίων κοινωνιών και κατ' επέκταση περί μιας ενιαίας αντιμετώπισης των κινητοποιήσεων. Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν δυνάμεις που είναι ενάντια στις κινητοποιήσεις των ελλήνων εργαζομένων και δυνάμεις που είναι αλληλέγγυες μαζί τους και τις θαυμάζουν.
Στις δεύτερες ανήκουν για παράδειγμα οι γάλλοι εργαζόμενοι, όπως προκύπτει από το σύνθημα «Grece Generale» («γενίκευση των ελληνικών κινητοποιήσεων» ή «να γίνει της Ελλάδας» ) αντί του γνωστού «Greve Generale» («γενική απεργία»), που φώναζαν στις διαδηλώσεις του Παρισιού το 2008 έχοντας κατά νου τις κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη στην Αθήνα.
Στην ίδια κατηγορία ανήκουν γάλλοι κομμουνιστές που το βράδυ της 5ης του Μάη, μετά τη συγκλονιστική κινητοποίηση του λαού της Αθήνας, έβγαλαν μια ανακοίνωση την οποία και μου έστειλαν, εκφράζοντας τη συμπαράστασή τους και τον θαυμασμό τους προς τον ελληνικό λαό.
Να τι γράφουν: «Εδώ και ορισμένους αιώνες οι "γιατροί" συμβούλευαν τους ασθενείς τους να κάνουν αφαιμάξεις: τους άδειαζαν ένα τμήμα του αίματός τους δήθεν για να τους γιατρέψουν. Βεβαίως, αυτή η παράλογη θεραπεία συχνά αποτύχαινε και μπροστά στην επιδείνωση της κατάστασης των ασθενών οι γιατροί είχαν έτοιμη την απάντηση: χρειάζονταν περισσότερη αφαίμαξη. Στις μέρες μας αυτοί οι γιατροί αντικαταστάθηκαν από τους οικονομολόγους του συστήματος. Εδώ και 25 χρόνια έχουμε μια κοινωνική αφαίμαξη: ιδιωτικοποιήσεις, επίθεση κατά των κοινωνικών κατακτήσεων, αύξηση του ορίου ηλικίας που απαιτείται για τη συνταξιοδότηση κ.λπ. Τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών είναι γνωστά σε όλους· (...) μαζική ανεργία διαρκείας, αύξηση του δημόσιου χρέους κ.λπ. Και τώρα πώς να επανακάμψουμε από τα καταστροφικά αποτελέσματα αυτών των κοινωνικών αφαιμάξεων; Η απάντηση είναι «με νέες κοινωνικές αφαιμάξεις».
Ετσι, οι εργαζόμενοι της Ελλάδας, που δεν έχουν καμία ευθύνη για αυτήν την κατάσταση, υποχρεούνται να υποστούν μια τέτοια κοινωνική αφαίμαξη για το καλό της υπόλοιπης ζώνης του ευρώ (...) Ομως, όπως απέδειξε ο μαζικός χαρακτήρας της μέρας της γενικής απεργίας της 5ης του Μάη του 2010, αυτοί οι εργαζόμενοι δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν την αφαίμαξή τους. Αυτό μας δείχνει ότι ο αγώνας είναι πράγματι απαραίτητος, διότι το σημερινό καπιταλιστικό πρόγραμμα είναι ξεκάθαρο...»
Στην ίδια κατηγορία ανήκει η ιστορική γαλλική εφημερίδα «Humanite», που κυκλοφόρησε με τον ελληνικό τίτλο «Αλληλεγγύη», η γερμανική προοδευτική εφημερίδα «Γιούνκε Βελτ», που έγραφε «είμαστε όλοι Ελληνες» (1), αλλά και ο υπεραισιόδοξος βέλγος φοιτητής που έγραφε «Η αλλαγή θα έρθει στην Ευρώπη και νομίζω ότι θα ξεκινήσει από την Ελλάδα. Ας παλέψουμε μαζί για τη σοσιαλιστική Ευρώπη». (2)
Ακόμη, πέρα από τα μηνύματα αλληλεγγύης που προέρχονται από αριστερά κόμματα και συνδικάτα από όλο τον κόσμο, δεν είναι λίγες οι διαδηλώσεις συμπαράστασης στις κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού που έγιναν σε διάφορες πόλεις, όπως η Λιόν, το Παρίσι, η Βαρκελώνη, το Μπιλμπάο, το Λονδίνο, οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο, η Κολωνία, η Βουδαπέστη, το Ρέικιαβικ, η Κωνσταντινούπολη...
Για όλους αυτούς και για πολλούς άλλους, οι κινητοποιήσεις του λαού μας όχι μόνον δεν εκθέτουν τη χώρα μας αλλά την τιμούν και μας κάνουν να νιώθουμε περήφανοι για την Ελλάδα που αντιστέκεται.
(1) Βλέπε «Πριν», 9 Μαΐου 2010, σελίδα 22.
(2) Βλέπε «Ριζοσπάστη», Πέμπτη 6 Μάη 2010, σελίδα 22.
