ομιλητής ο Θόδωρος Βουρεκάς με τον συντονιστή της Λάρισας
οι 11 υποψήφιοι στην Λάρισα
πλήθος κόσμου πέρασε από την εκδήλωση η "γαλαρία" είχε την τιμητική της
Δευτέρα 30 Απριλίου 2012
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ
Κυριακή, 29 Απριλίου 2012
Η δική μας κόκκινη γραμμή
Ο κρυφός ή δηλωμένος πόθος της μεγάλης μάζας των αριστερών για ενότητα της Aριστεράς είναι αναμφισβήτητος και δικαιολογημένος. Πέρα από συναισθηματικούς λόγους, αυτός ο πόθος πηγάζει από την αίσθηση της αναγκαιότητας, να ενισχυθεί η Aριστερά μέσω αυτής της ενότητας, τόσο γιατί αυτό θα προωθούσε την αντίσταση κατά της πρωτόφαντης επίθεσης του κεφαλαίου, όσο και γιατί θα προωθούσε τους συσχετισμούς που θα επέτρεπαν μια φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση.
του Γιώργου Ρούση*
Απέναντι σε αυτόν τον πόθο, υπάρχουν δυνάμεις, όπως το ΚΚΕ, που αρνούνται όχι μόνον την ενότητα, όχι μόνον την όποια μετωπική πολιτική, αλλά και την πιο στοιχειώδη συνεργασία των δυνάμεων της Aριστεράς, που αρνούνται ακόμη και τον μεταξύ τους διάλογο.
Και ναι μεν το γεγονός ότι οι δυνάμεις της Aριστεράς έχουν πραγματικές και συχνά σημαντικές μεταξύ τους διαφορές, μπορεί να αποτελεί θεμιτή αιτία για την άρνηση μιας οργανικής τους ενότητας, όχι όμως για την άρνηση όλων των υπολοίπων μορφών της μεταξύ τους συνεργασίας.
Στο άλλο άκρο, υπάρχουν δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η κυρίαρχη συνιστώσα εκμεταλλευόμενη αυτό τον πόθο και επιδιώκοντας να συμμετέχει άμεσα σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα, πέρα του ότι συστεγάζει στο εσωτερικό του δυνάμεις με διαμετρικά αντίθετες απόψεις σε θεμελιακά ζητήματα όπως π.χ. της στάσης απέναντι στην ΕΕ και το ευρώ, καλεί σε συνεργασία δυνάμεις όπως η Δημοκρατική Αριστερά, που όπως η ίδια δηλώνει, επέλεξε να ακολουθήσει έναν «τρίτο δρόμο» ανάμεσα στην αντικαπιταλιστική Aριστερά και τις κυρίαρχες δυνάμεις. Φτάνει μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνει μέσω του προέδρου του, ότι θα αποδέχονταν ευχαρίστως ακόμη και την ανοχή του Καμμένου σε μια υπό τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση.
Και οι δυο αυτές στάσεις, δηλαδή της πλήρους άρνησης κάθε συνεργασίας ή της λογικής «πας μη Έλλην βάρβαρος», και της ενότητας δίχως αρχές ή της λογικής «όλοι χωράνε ό,τι κι αν πρεσβεύουν, φτάνει να αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί», αν και από αντίθετες οπτικές γωνίες, είναι βέβαιο ότι βλάπτουν την υπόθεση του αναγκαίου αριστερού μετώπου.
Αυτό για να είναι ουσιαστικό πρέπει να συγκροτηθεί στη βάση ενός ελάχιστου κοινού προγράμματος το οποίο θα πρέπει να ανταποκρίνεται σε τρία βασικά κριτήρια και αυτά είναι που αποτελούν την κόκκινη γραμμή, πέρα από την οποία το αναγκαίο αριστερό Μέτωπο της εποχής μας, θα είναι μια παρωδία, που πρόσκαιρα μεν μπορεί να δημιουργήσει μια ευφορία στον κόσμο της Aριστεράς, σύντομα όμως θα τον απογοητεύσει βαθύτατα.
Το πρώτο κριτήριο είναι η αριστερή πρόταση να απαντά στις αιτίες της κρίσης. Στο βαθμό λοιπόν που γίνεται αποδεκτό ότι αυτή είναι μια κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και όχι μόνον ελληνική ή μια κρίση «λαθεμένης» νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, το πρόγραμμα αυτό δεν μπορεί παρά να έχει αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα. Και αυτός είναι και ο κρίκος που μπορεί να συνδέσει τα λαϊκά κινήματα των διαφόρων χωρών. Ακόμη, εφόσον γίνεται αποδεκτό ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα υπό ιμπεριαλιστική εξάρτηση, το πρόγραμμα αυτό δεν μπορεί παρά να είναι αντιιμπεριαλιστικό και συνεπώς να στρέφεται ενάντια στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως η ΕΕ.
Το δεύτερο κριτήριο είναι ότι η πρόταση αυτή θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη της και να πατάει στο επίπεδο συνειδητότητας του λαϊκού κινήματος, δίχως ούτε να υποτάσσεται σε αυτό, ούτε να αποτελεί έκφραση μιας αυθαίρετης υπερεκτίμησής της. Αυτό σημαίνει να έχει τέτοιο περιεχόμενο, που να μπορεί να γίνει πιο άμεσα αποδεκτό από ευρύτερες λαϊκές μάζες, απ’ ό,τι μια ριζική επαναστατική αλλαγή.
Το τρίτο κριτήριο –που αφορά στις δυνάμεις που στοχεύουν το σοσιαλισμό– είναι το πρόγραμμα αυτό, λαμβάνοντας υπόψη την ισχύουσα σήμερα, περισσότερο από ποτέ, λενινιστική αλήθεια, με βάση την οποία «ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός είναι η πληρέστερη υλική προετοιμασία του σοσιαλισμού, είναι τα πρόθυρά του, είναι το σκαλοπατάκι εκείνο της ιστορικής κλίμακας, που ανάμεσα σε αυτό και στο σκαλοπατάκι που λέγεται σοσιαλισμός, δεν υπάρχουν άλλα ενδιάμεσα σκαλοπάτια» (Η καταστροφή που μας απειλεί και πώς πρέπει να την καταπολεμήσουμε), θα πρέπει να αντιμετωπίζεται όχι ως ένα ακόμη στάδιο ανάμεσα σε καπιταλισμό και σοσιαλισμό, αλλά ως μια κατάληψη ενός θεμελιακού οχυρού του αντιπάλου, σε ένα πόλεμο θέσεων που επαναστατικά οδηγεί στον σοσιαλισμό.
Σε αυτήν τη λογική κινείται το πρόγραμμα που πρότεινε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως βάση για συζήτηση στις άλλες συνιστώσες της Αριστεράς. Θυμίζω ότι σε αυτό γίνεται λόγος για «πρώτο, κατάργηση όλων των Μνημονίων και των νόμων που τους συνοδεύουν, δεύτερο, άμεση παύση πληρωμών προς τους πιστωτές, μη αναγνώριση και μονομερή διαγραφή του χρέους, τρίτο, έξοδο από ευρώ, ΟΝΕ και Ευρωπαϊκή Ένωση, τέταρτο, εθνικοποίηση - κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και όλων των μεγάλων επιχειρήσεων που κλείνουν, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό, λαϊκό και κοινωνικό έλεγχο, πέπμτο, εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις σε βάρος των κερδών του κεφαλαίου και υπέρ του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος, με αυξήσεις στους μισθούς, ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, σταθερές συλλογικές συμβάσεις, προστασία των ανέργων, ριζική μείωση της φορολογίας των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, ριζική αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου».
Δυστυχώς για διάφορους λόγους και με ανισομερή ευθύνη των δυνάμεων της Aριστεράς, η πρόταση αυτή δεν βρήκε ανταπόκριση πριν τις εκλογές. Παρόλ’ αυτά και παρόλο που η προεκλογική περίοδος είναι λογικό να εντείνει σε ένα βαθμό την ενδοαριστερή αντιπαράθεση, η προσπάθεια για την υλοποίησή της θα πρέπει να συνεχιστεί με επιμονή και μετεκλογικά και αυτό ασχέτως από το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα. Αυτό επιτάσσει η βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου της Αριστεράς, αυτό απαιτεί η κρισιμότητα των καιρών που διανύουμε.
*Επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Γιατί στις εκλογές στηρίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Kείμενο στήριξης των συνδυασμών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπογράφουν 24 πανεπιστημιακοί:
Γιατί στις εκλογές στηρίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει συνθήκες πραγματικού κοινωνικού πολέμου που ήδη μετρά τα πρώτα του θύματα: η ανεργία έχει ξεπεράσει το 1.000.000, η UNICEF μιλά για 440.000 παιδιά στην Ελλάδα του σήμερα που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, αυξάνονται οι αυτοκτονίες ανθρώπων που δεν αντέχουν πλέον τον ευτελισμό της ζωής τους. Οι γονείς των φοιτητών μας παραμένουν επί μήνες απλήρωτοι, όταν δεν είναι απολυμένοι…..
Σε αυτόν τον πόλεμο, η δημόσια ανώτατη εκπαίδευση βρίσκεται κυριολεκτικά στο στόχαστρο. Πλάι στη μόνιμη υποχρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ήρθε το PSI και το «κούρεμα», διακυβεύοντας την ίδια τη λειτουργία των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ και ανοίγοντας το δρόμο για τη γενικευμένη επιβολή διδάκτρων ή/και το κλείσιμο πανεπιστημιακών σχολών. Ο νόμος-πλαίσιο 4009/2011, που από κοινού ψήφισαν οι δυνάμεις της κοινωνικής μειοψηφίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ, ακολουθώντας τις υποδείξεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, επιδιώκει: την κατάργηση κάθε έννοιας δημοκρατίας, τη γενίκευση της επιχειρηματικής εκπαίδευσης, την επέκταση της εργασιακής ανασφάλειας, τις συγχωνεύσεις και τις απολύσεις, τη μετατροπή των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ σε φτηνά και αυταρχικά κέντρα κατάρτισης, τη διάλυση των γνωστικών αντικειμένων και την προετοιμασία μιας γενιάς μηδαμινών προσδοκιών.
Ευτυχώς, όμως, φάνηκε την τελευταία διετία ότι μέσα στην κοινωνία υπάρχουν αποθέματα αντίστασης. Από τις μεγάλες απεργίες μέχρι τις «Πλατείες» και τις φοιτητικές καταλήψεις ζήσαμε και ζούμε μία πρωτότυπη, παλλαϊκή αντίσταση. Μέρος της ήταν και η επιτυχημένη αντίσταση πανεπιστημιακών, εργαζομένων και φοιτητών στην απόπειρα εφαρμογής του νέου νόμου 4009/2011 με τη ματαίωση των εκλογών για τα Συμβούλια των Ιδρυμάτων.
Σε ένα τέτοιο τοπίο γίνονται ίσως οι πιο κρίσιμες εκλογές μετά τη μεταπολίτευση. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου επιδιώκουν από τις εκλογές να βγει «κυβερνητική λύση» που θα εφαρμόσει τις πολιτικές της κοινωνικής ερήμωσης-διάλυσης και ταπείνωσης. Εμείς λέμε ότι μπορεί και από τις κάλπες να βγει μήνυμα ανυπακοής, αντίστασης και ανατροπής.
Γι’ αυτό και πιστεύουμε ότι σε αυτές τις εκλογές χρειάζεται να βγει ενισχυμένη εκείνη η Αριστερά που θα στηρίξει τους αγώνες και την εργατική λαϊκή αυτοοργάνωση, θα συμβάλει στο αναγκαίο σήμερα Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής, θα προβάλλει τους προγραμματικούς στόχους που ορίζουν τη ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική και ανοίγουν το δρόμο για μια σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική:
· Ανατροπή του πολιτικού συστήματος κυριαρχίας επί του λαού, ανατροπή κάθε επίδοξου διαχειριστή της πολιτικής κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ, για την πραγματική δημοκρατία
- Παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους
- Έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ και ταυτόχρονα εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο
- Αναδιανομή του πλούτου και αξιοποίηση των συλλογικών παραγωγικών δυνατοτήτων σε ρήξη με τη λογική της αγοράς και του κέρδους
Γι’ αυτούς τους λόγους θεωρούμε ότι στις εκλογές πρέπει να είναι ενισχυμένη η αντικαπιταλιστική αριστερά και ενισχυμένη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για να ξαναγίνει η Αριστερά συνώνυμη με τη αντίσταση, την αλληλεγγύη, την ανατροπή. Για να νικήσουν οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες, για να απαλλαγούμε από την Τρόικα και τα μνημόνια. Για να ανοίξουν δρόμοι κοινωνικού μετασχηματισμού και δημιουργίας πέρα από τα αδιέξοδα και τη βαρβαρότητα του γερασμένου καπιταλισμού.
ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 6ης ΜΑΪΟΥ
ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ – ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, ΧΩΡΙΣ ΧΡΕΟΣ –ΕΕ –ΜΝΗΜΟΝΙΟ
Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, ήρθε η ώρα να κάνουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ!
- Ανδρουλάκης Γιώργος - Πανεπιστήμιο Πατρών,
- Βρασίδας Καραλής - Πανεπιστήμιο Σίδνευ.
- Γεροτζιάφας Γρηγόρης - Paris VI,
- Γεωργίου Χρίστος - Πανεπιστήμιο Πατρών,
- Γραμμένος Φάνης - Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας,
- Ζορμπαλά Τίνα - Πανεπιστήμιο Αιγαίου,
- Ηλιόπουλος Δημήτρης - Πανεπιστήμιο Πατρών,
- Καλιαμπάκος Δημήτρης - ΕΜΠ,
- Κάργας Γιώργος - Γεωπονικό Πανεπιστήμιο,
- Κατσιαμπούρα Γιάννα - ΕΙΕ/ΕΚΠΑ,
- Μαΐστρος Γιάννης - ΕΜΠ,
- Μανιάτης Γιώργος - ΕΚΠΑ,
- Μαρκέτος Σπύρος - ΑΠΘ,
- Μιχαλακόπουλος Θεόδωρος - ΕΜΠ,
- Μπιτσάκης Ευτύχης – Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
- Μπόκαρης Θέμης - Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
- Νικολαΐδης Θύμιος - ΕΙΕ/ΕΚΠΑ,
- Οικονομάκης Γιώργος - Πανεπιστήμιο Πατρών
- Ρούσης Γιώργος – Πάντειο Πανεπιστήμιο,
- Σακελλαρόπουλος Σπύρος - Πάντειο Πανεπιστήμιο,
- Σάμαρης Νίκος - Πανεπισήμιο Πατρών,
- Σκορδούλης Κώστας - ΕΚΠΑ,
- Σωτήρης Παναγιώτης - Πανεπιστήμιο Αιγαίου,
- Χρύσης Αλέξανδρος - Πάντειο Πανεπιστήμιο
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)