ΠολυδιάσπασηΔεν πάει άλλο με τον σεκταρισμό, τη λογική «το μοναστήρι να 'ν' καλά», και την πολυδιάσπαση των αγώνων.
Απέναντι στο ενιαίο, παρά τις αντιθέσεις του, μέτωπο των ιμπεριαλιστών της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, απέναντι στο ενιαίο μέτωπο ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., και ΛΑΟΣ και κυρίως απέναντι σε μια επίθεση που δεν έχει προηγούμενο, η Αριστερά απτόητη συνεχίζει την πολυδιάσπασή της, όχι δα την προγραμματική, που είναι υπαρκτή, αλλά στη δράση για την αντίκρουση της αντιλαϊκής λαίλαπας που μας σαρώνει .
Ενώ σε κοινωνικό επίπεδο είναι σαφές ότι σήμερα όσο ποτέ άλλοτε πλήττονται βάναυσα τα συμφέροντα σύσσωμης της εργατικής τάξης, αλλά και ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού, ενώ σε ιδεολογικό επίπεδο υπάρχουν δυνατότητες συνεργασίας ακόμη και με νεορομαντικούς πατριώτες οι οποίοι διαβλέπουν τον κίνδυνο, ενώ σε πολιτικό επίπεδο είναι σαφές ότι από την αντιεξουσιαστική αριστερά μέχρι και τον ΣΥΡΙΖΑ, περνώντας από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κυρίως τη μεγάλη μάζα των ανέντακτων, αλλά και την πλειοψηφία εκείνων που ψηφίζουν τα αστικά κόμματα, όλοι διαφωνούν με τα αντιλαϊκά μέτρα, στην πράξη αυτή η διαφωνία εκφράζεται αποδυναμωμένα διότι διασπασμένα. Ακόμη και αυτή η στοιχειώδης ενότητα δράσης, που ισχύει εδώ και χρόνια στις πορείες για την επέτειο του Πολυτεχνείου, αποφεύγεται σαν από τον διάολο το λιβάνι.
Ζώντας στους μεγαλύτερους ή μικρότερους μικρόκοσμούς τους, οι συνιστώσες της αριστεράς, είτε δυσκολεύουν την ενότητά της με τις ταλαντεύσεις τους ανάμεσα στην ταξική πάλη και τη ρεφορμιστική πρακτική τους, είτε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που και αυτές φαίνεται να υποτιμούν το τι διακυβεύεται, κινούνται σε ρυθμούς χελώνας προς μια μετωπική ενωτική κατεύθυνση, είτε αρνούνται στην πράξη τη μετωπική δράση, έχοντας παντελή έλλειψη του πολιτισμού του διαλόγου και θέτοντας στο κίνημα συνθήματα και στόχους, με σκοπό να περιχαρακώσουν τις δυνάμεις τους.
Κυρίως η δεσπόζουσα κομμουνιστική συνιστώσα της αριστεράς, σε αντίθεση με τις διακηρύξεις της περί αναγκαιότητας του μετώπου, αλλά και με ό,τι συμβαίνει ακόμη και σε χώρες όπως π.χ. η Πορτογαλία, όπου υπάρχουν αντίστοιχες με αυτήν δυνάμεις, περηφανεύεται για τη μοναξιά της.
Αντί, όπως προτρέπει ο Μαρξ στο «Μανιφέστο», αυτοί των οποίων άλλωστε το κόμμα «δεν αποτελεί ένα ξεχωριστό κόμμα που αντιτίθεται στ' άλλα εργατικά κόμματα» [i] να τάσσονται για την επίτευξη των άμεσων σκοπών με άλλα κόμματα [ii] και να επιδιώκουν την κοινή δράση των προλεταρίων [iii], αντί, όπως προτρέπει ο Ενγκελς για την Αμερική, να συνεργάζονται ακόμη και με τους «αντιδραστικούς σοσιαλιστές» για επιμέρους ζητήματα και συγκεκριμένους στόχους [iv], αντί, όπως γράφει ο Λένιν, να ξεπερνούν τον δογματισμό και τον σεκταρισμό στοχεύοντας στην ενοποίηση του κινήματος [v], αντί, όπως τους καλεί ο ίδιος, «να πετάνε αποφασιστικά τις παραδόσεις του σεκταριστικού πνεύματος των στενών ομίλων» [vi] και να επιδιώκουν την πολιτική και κοινωνική συμμαχία απέναντι σε δοσμένο εχθρό, αντί να επιδιώκουν την ενότητα των πλατιών μαζών των προλεταρίων [vii], κάνουν ό,τι μπορούν για να την υπονομεύσουν.
Πέρα από την πίκρα, την απογοήτευση, την οργή που προκαλεί αυτή η απαράδεκτη στάση, είναι επιτακτική ανάγκη να συμβάλουμε όλοι ώστε να παρθούν μετωπικές πρωτοβουλίες, οι οποίες είναι βέβαιο ότι θα βρουν ανταπόκριση και επειδή αυτό αποτελεί επιτακτική ανάγκη των καιρών και επειδή εκφράζει τη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των οργανωμένων και μη αριστερών.
Προλετάριοι, και όλοι οι εκμεταλλευόμενοι της χώρας ενωθείτε!!! Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος όλων όσων επιδιώκουν να αντιπαλέψουν αποτελεσματικά τη νέα κατοχή, τους ντόπιους υποστηρικτές της, την πλαστότητα της κοινωνικής συνοχής που οι κυβερνώντες έχουν το θράσος να επικαλούνται.
[Ι] Κ. Μαρξ, Φρ. Ενγκελς, «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», εκδόσεις «Οδηγητής», σελίδα 53.
[ii] Στο ίδιο σελίδα 117.
[iii] Στο ίδιο σελίδα 71.
[iv] Engels to Florence Kelley Wischnewetsky. January 27, 1887 in http://www.marxists.org/archive/marx/works/1887/letters/87_01_27.htm
[v] Λένιν, Απαντα εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» τόμος 1, σελίδα 308.
[vi] Στο ίδιο, τόμος 8, σελίδα 94.
[vii] Στο ίδιο, τόμος 10, σελίδα 290.
