Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

 

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ!!




 ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΕΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΓΟΡΑΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ!!
Να κλείσουν εργοστάσια κι ορυχεία, γραφεία κι υπηρεσίες! Να δείξουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να κινηθεί χωρίς την εργασία μας, χωρίς εμάς, χωρίς τον αγώνα μας!
Σήμερα, σε κάθε εργαζόμενο στη ΔΕΗ, στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, σε κάθε πολίτη αυτής της χώρας τίθεται ένα κρίσιμο ερώτημα: Θα επιτρέψει να ξεπουληθεί, να ιδιωτικοποιηθεί ο τόπος του, ο φυσικός του πλούτος, οι υποδομές του, οι λιγνίτες, τα νερά, τα δίκτυα και τα εργοστάσια, τα λιμάνια, τα τρένα, τα σχολεία, τα νοσοκομεία; Όχι μόνο γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχει καμία δυνατότητα αξιοπρεπούς κοινωνικής οργάνωσης. Αλλά γιατί αν ξεπουληθούν, ιδιωτικοποιηθούν και καταργηθούν όλα αυτά δεν μένει τίποτα στη χώρα και το λαό της. Κι όπως όλοι ξέρουμε όταν κλείνει μια οικονομική δραστηριότητα, οι εργαζόμενοι που απασχολούνταν εκεί καθίστανται περιττοί. Αυτό προβλέπει το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» για έναν ολόκληρο λαό. Αφού αρπάξουν, ξεπουλήσουν και ξεζουμίσουν ότι απέμεινε σε αυτόν τον τόπο, να καταστήσουν και το λαό περιττό. Ήδη σήμερα καθιστούν περιττή τη νεολαία μας καταδικάζοντάς τη στην ανεργία και τη μετανάστευση.
Κυβέρνηση και λοιπές μνημονιακές δυνάμεις, ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπαθούν να μας πείσουν ότι καλώς πρέπει να ξεπουληθεί η χώρα, κι εξαντλούν τον «καυγά» τους στο αν το ξεπούλημα θα γίνει με «πρόγραμμα» ή βιαστικά. Μας λένε ότι οι μισθοί, οι συντάξεις, τα επιδόματα, οι κοινωνικές παροχές πρέπει να κατέβουν εκεί που «αντέχει η οικονομία» κι εννοούν εκεί που απαιτεί ο ΣΕΒ, οι τράπεζες, οι διεθνείς «αγορές» κι οι τοκογλύφοι τους. Δηλαδή, εκεί που δεν αντέχουμε εμείς!
Εν πολλοίς, συμφωνούν στην ουσία και διαφωνούν στα διαδικαστικά και τα «επικοινωνιακά». Αυτό έδειξε και η παρ’ ολίγον συγκυβέρνηση. Λες και το πρόβλημα είναι αν τα πρόσωπα που θα μας ρημάξουν θα είναι ή όχι «κοινής» αποδοχής…
Η εμπειρία της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ και της απελευθέρωσης των αγορών δείχνει ακριβώς, πώς ο δημόσιος πλούτος μετατρέπεται σε δημόσιο χρέος, πώς τα δημόσια έσοδα μετατρέπονται σε κέρδη των ιδιωτών μετόχων και επιδοτήσεις των ιδιωτών ανταγωνιστών, πώς τα δημόσια αγαθά μετατρέπονται σε πανάκριβα εμπορεύματα, απλησίαστα για τους πολλούς. 20 χρόνια ιδιωτικοποιήσεων δεν απέφεραν (με τις καλύτερες εκτιμήσεις) πάνω από 25 δις € στο ελληνικό δημόσιο. Δεν περιόρισαν τα ελλείμματα και γιγάντωσαν το χρέος. Στο «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» προβλέπεται να πουληθεί δημόσια περιουσία κι επι­χειρήσεις με συνολική οικο­νομική επιφάνεια άνω των 120 δις € για να εισπραχθούν 12-17 δις €. Τα χρήματα αυτά θα πάνε κατευθείαν στους δανειστές. Σταγόνα στον ωκεανό… Μόνο τη διετία 2012-13 προβλέπονται δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους που ξεπερνούν τα 100 δισ. €!! Γι’ αυτό διαλύουν τη μεγαλύτερη επιχείρηση της χώρας; Γι’ αυτό μας οδηγούν στη φτώχεια;
Η απάντηση είναι προφανής: Εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας για να αποτελέσουν την ατμομηχανή της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Ενίσχυση των εισοδημάτων της εργαζόμενης οικογένειας για να ξαναμπεί σε κίνηση η εσωτερική αγορά. Αυτοί θέλουν περισσότερο ελαστική εργασία χωρίς κανένα δικαίωμα. Εμείς πρέπει να διεκδικήσουμε πλήρη ανελαστικότητα στις εργασιακές σχέσεις, σταθερή δουλειά με δικαιώματα, προστασία των ανέργων.

Η ΔΕΗ και συνολικά η ηλεκτρική ενέργεια, ο ΟΤΕ και συνολικά οι επικοινωνίες, όπως ακριβώς η Υγεία, η Παιδεία και η Πρόνοια δεν μπορούν να είναι αντικείμενα κερδοσκοπίας. Καλύπτουν ζωτικές ανάγκες για το παρόν και το μέλλον του λαού και της χώρας.
Αργά, αλλά σταθερά σπάει μεταξύ μας το τσιμεντάρισμα. Όλο και πιο συχνά, οι εργαζόμενοι ξεπερνούν ιδεολογικές περιχαρακώσεις δεκαετιών και συζητούν για το τι πρέπει να γίνει και πώς. Σαν να βγαίνουμε από λήθαργο, συνειδητοποιούμε ότι η δουλειά μας, το ψωμί της οικογένειάς μας, το παραγωγικό δυναμικό της χώρας μας, το μέλλον των παιδιών και του τόπου μας, τα όνειρα και οι κόποι μιας ολόκληρης ζωής ποινικοποιούνται, καταργούνται και ξεπουλιούνται από αυτούς που αφαιμάσσουν χρόνια τώρα κάθε ικμάδα αυτού του τόπου, αυτού του λαού. Τους μόνους και μόνιμους φοροφυγάδες, τεμπέληδες και κρατικοδίαιτους σε αυτή τη χώρα: τους μεγαλοβιομήχανους και μεγαλοεπιχειρηματίες.
Οι τράπεζες και οι διεθνείς αγορές αφού χρέωσαν, υποθήκευσαν και κερδοσκόπησαν πάνω στις βασικότερες ανάγκες μας (σπίτι, υγεία, σπουδές των παιδιών μας, κ.ο.κ.) ζητούν τώρα να βουλιάξουν ολόκληροι λαοί για να σωθούν τα υπερκέρδη τους. Για να σωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση των μονοπωλιακών κολοσσών-τραπεζών και το ευρώ τους, που ξεκλήρισαν την αγροτική μας παραγωγή, σακάτεψαν την όποια βιομηχανία είχαμε, «απελευθέρωσαν» και ξεπούλησαν δημόσιες επιχειρήσεις και υποδομές που στήριζαν την οικονομία αυτού του τόπου.
Οι πολιτικοί τους υπηρέτες, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, οι αναίσχυντοι του «όλοι μαζί τα φάγαμε» είναι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα και το λαό της στη σημερινή κατάσταση, είναι αυτοί που οραματίζονται μια νέα πρωτιά για τη χώρα μας: την πρώτη τριτοκοσμική χώρα μέλος της Ε.Ε.! Είναι τα παπαγαλάκια τους που καλλιεργούν την ηττοπάθεια, το «τίποτα δεν γίνεται», των «προαποφασισμένων μονόδρομων». Τα αναμασούν καθημερινά στα ΜΜΕ τους, στις εφημερίδες τους και δυστυχώς, στις ηγεσίες των συνδικάτων μας.
Η δύναμη βρίσκεται σε μας! Στους εργαζόμενους και στο λαό μας. Στις Απεργίες και στις Πλατείες. Κι όσο θα δυναμώνουν οι Απεργίες, τόσο θα δυναμώνει η φωνή και το πολιτικό βάρος της λαϊκής θέλησης και στις Πλατείες!
Σήμερα, ο καθένας μας καταλαβαίνει ότι η επιτυχία του αγώνα μας σαν εργαζομένων στη ΔΕΗ, ταυτίζεται με το ΡΕΥΜΑ ΦΘΗΝΟ-Η ΔΕΗ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ. Συνδέεται περισσότερο από ποτέ με τη διεκδίκηση συγκεκριμένης και άμεσης πρότασης διεξόδου της χώρας και του λαού, από τα σημερινά «αδιέξοδα».
Και τέτοια πρόταση είναι μόνο η άρνηση αναγνώρισης και πληρωμής του χρέους. Όχι μόνο γιατί είναι τοκογλυφικό, όχι μόνο γιατί επί της ουσίας επιβλήθηκε από τους ίδιους τους τοκογλύφους και το πολιτικό τους προσωπικό εντός κι εκτός Ελλάδας. Αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι δυνατόν να πληρωθεί, όσο κι αν ξεπουληθεί η χώρα κι ο λαός μας, όσο κι αν «φθηνύνουμε» και πεινάσουμε. Η «σωτηρία» που μας προσέφεραν εδώ κι ένα χρόνο, ανέβασε το χρέος από 127,1% στο 142,8% του ΑΕΠ. Αμφιβάλλει κανείς για το πού θα το εκτινάξει το «μεσοπρόθεσμο»; Τα νούμερα είναι αμείλικτα. Κι οι καθημερινές ανάγκες των οικογενειών μας είναι εξίσου αμείλικτες. Σωτηρία υπάρχει μόνο αν στερήσουμε τους τεράστιους πόρους που απορροφά το χρέος από τις διεθνείς «αγορές» και τους τοκογλύφους και τους διοχετεύσουμε στην ανασυγκρότηση της οικονομίας και στη εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών.
Σήμερα, ρεαλιστική πρόταση διεξόδου μπορεί να είναι μόνο η έξοδος από το ευρώ, η εκδίωξη του ΔΝΤ κι η ανεξαρτησία από την Ε.Ε., η απαλλαγή από το πολιτικό τους προσωπικό. Μήπως είναι ακραίο; Ακόμα κι αν έχουμε ξεχάσει την εμπειρία από την απελευθέρωση της αγοράς η.ε. και την ιδιωτικοποίηση-απαξίωση-διάλυση της ΔΕΗ, αρκεί να αναλογιστούμε το προφανές: Μέσα σε 9 μόνο χρόνια ύπαρξης του ευρώ, τρεις χώρες είναι ήδη χρεοκοπημένες (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία), κι άλλες στα πρόθυρα της χρεοκοπίας (Ισπανία, Ιταλία, Βέλγιο). Ακόμα κι η λοκομοτίβα της ΕΕ, η Γερμανία, είναι υπερχρεωμένη αν αθροίσουμε δημόσιο κι ιδιωτικό χρέος. Ομόσπονδα κρατίδιά της, όπως αυτό της Βρέμης, βάρεσαν ήδη κανόνι!
Όσοι κινδυνολογούν και καταστροφολογούν για τους λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς που θα φέρει μια πιθανή έξοδος από το ευρώ, μας ζητούν απλά να κλείσουμε τα μάτια και να υποστούμε μοιρολατρικά τους λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς που μας έφερε πραγματικά το ευρώ.
Μια απόφαση του ελληνικού λαού για άρνηση πληρωμής του χρέους κι έξοδο από το ευρώ, όχι μόνο δεν θα μας απομονώσει, αλλά είναι ακριβώς αυτή που θα μας βγάλει από την απομόνωση και το ζουρλομανδύα που μας έχει φορέσει το ΔΝΤ, η ΕΚΤ κι η ΕΕ. Μια τέτοια απόφαση θα ανοίξει το δρόμο για να ακολουθήσουν κι άλλοι λαοί της Ευρώπης και όχι μόνο.  Θα μας εξασφαλίσει συμμάχους και οικονομικές συνεργασίες με όλο τον κόσμο.
ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
Ιούνης 2011
ΚΑΙ ΑΝ ΦΕΥΓΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ;
Αν αυτά που λέμε είναι αναγκαία και απαραίτητα αλλά δεν μπορεί να τα υλοποιήσει η αστική εξουσία και καμιά αστική κυβέρνηση, γιατί αυτό να είναι εναντίον μας; Η αριστερά, συνηθισμένη επί δεκαετίες να ασκεί την πολιτική ως τέχνη του εφικτού, τα θέτει όλα στην κλίνη του Προκρούστη και τα μετρά ως εφικτά ή ανέφικτα. Για εμάς η πολιτική πρέπει να είναι η «τέχνη της πραγματοποίησης του αδυνάτου», σύμφωνα με την έκφραση της Μ. Χάρνεκερ. Ως εφικτό θα πρέπει να θεωρούμε κάθε φορά το κοινωνικά αναγκαίο.
Αν σήμερα δεν έχουν συγκεντρωθεί οι απαιτούμενες δυνάμεις που θα υλοποιήσουν όσα λέμε και παλεύουμε, δεν σημαίνει ότι δεν θα δημιουργηθούν αύριο»
ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ;
Πάντα υπάρχει άλλος δρόμος όταν ο μονόδρομος οδηγεί στην καταστροφή. Στο δρόμο αυτό συγκλίνουν όλο και περισσότερες δυνάμεις που διατυπώνουν μια ανατρεπτική πρόταση προς τον αγωνιζόμενο λαό των εργατικών αγώνων και των πλατειών. Σκοπός του σημειώματος που ακολουθεί δεν είναι να αναλύσει το πρόγραμμα αυτό αλλά να σταθεί σε κάποιες πλευρές του που έχουν αναδειχθεί στη δημόσια συζήτηση.
ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ - ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
Δεν πρέπει να υπάρχει πια άνθρωπος που να πιστεύει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος των 340 δις ή του 150% του ΑΕΠ είναι δυνατόν να εξυπηρετηθεί. Οι διάφορες λύσεις που προτείνουν ευρωπαίοι και εγχώριοι πολιτικοί και τεχνοκράτες έχουν ως κύριο μέλημα τη σωτηρία των πιστωτών μας και τη θωράκιση του ευρώ. Την ίδια στιγμή πυκνώνουν οι ενδείξεις πως παρόμοιες δυσκολίες αναμένεται να αντιμετωπίσουν το επόμενο διάστημα το Βέλγιο, η Ιταλία και η Κύπρος. Όσοι θεωρούν κάτι τέτοιο τραβηγμένο ας θυμηθούμε τι έλεγαν μετά την ελληνική προσφυγή στο μηχανισμό. Ότι δήθεν υπήρχε μια ελληνική ιδιαιτερότητα και κανείς άλλος δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα στην ΕΕ. Όταν ήρθε η σειρά της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, κατάπιαν τη γλώσσα τους αλλά ως φαίνεται δεν το βάζουν εύκολα κάτω. Συνεπώς τα πάσης φύσεως μνημόνια, μεσοπρόθεσμα αλλά και οι φαεινές ιδέες περί κουρέματος, αναδιάρθρωσης, επαναγοράς, αναδιαπραγμάτευσης, επιμήκυνσης κλπ, εφόσον δεν διαρρηγνύουν το φαύλο κύκλο του τοκογλυφικού δανεισμού, θα διασώσουν τους δανειστές μας και θα καταστρέψουν την εργατική τάξη και τη χώρα.
Μια από τις ισχυρότερες πεποιθήσεις του μνημονιακού μπλοκ είναι ότι χωρίς δανεικά θα σταματήσουν να πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις.
Δεν ζούμε με δανεικά. Οι μισθοί και οι συντάξεις που πληρώνει το δημόσιο προκύπτουν από τη δουλειά των εργαζόμενων της χώρας. Τα δανεικά πάνε στην αποπληρωμή παλιών δανείων και στην κάλυψη του τρέχοντος ελλείμματος. Αν σκοπεύεις να πληρώσεις πρώτα μισθούς και συντάξεις και όχι τα δάνεια, τότε φτάνουν τα έσοδα του δημοσίου. Στον Προϋπολογισμό του 2011 προβλέπονται έσοδα 55,56 δις ευρώ ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις είναι 19,8 δις και οι τόκοι του δημοσίου χρέους 15,92 δις. Έτσι εξηγείται η τύχη των 110 δις του μνημονίου. Οι δανειστές, την τριετία 2011 -2013, θα εισπράξουν μόνο από ομόλογα που θα λήξουν 92,6 δις, δηλαδή το 85% του πακέτου.
Αν σταματήσουν εντελώς τα δανεικά, αν σταματήσει και ο βραχυπρόθεσμος κρατικός δανεισμός που τώρα αν και εκτός αγορών γίνεται κανονικά, αν δεν υπάρξει δυνατότητα δανεισμού από τράπεζες άλλων, εκτός ΕΕ, χωρών (πχ Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία κλπ), αν δεν υπάρχει δυνατότητα δανεισμού κι από το εσωτερικό ( αποταμιεύσεις άνω των 200 δις υπάρχουν στις τράπεζες), τότε θα συμβεί το «χειρότερο» που είναι : να μηδενιστεί το έλλειμμα. Δύσκολο ; Σκληρό; Σίγουρα ναι αλλά όχι δυσκολότερο από τα πλεονάσματα που προβλέπει το μνημόνιο για το 2012 και μετά. Οι εκτιμήσεις έλεγαν ότι για να σταθεροποιηθεί το χρέος στο 150% του ΑΕΠ το 2012, απαιτούνταν πρωτογενές πλεόνασμα 6% ! Άρα ο μηδενισμός του ελλείμματος, εάν απαιτηθεί, είναι ευκολότερος από το ρήμαγμα της χώρας για να προκύψουν πλεονάσματα που θα ικανοποιήσουν το «τέρας» των αγορών.
ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
Οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν ομόλογα του δημοσίου αξίας 45 δις. Δεν χωράει σε καμιά λογική να ματώνει ο εργαζόμενος λαός για να αποπληρώσει το Λάτση, το Βγενόπουλο και τους υπόλοιπους τραπεζίτες. Έχουν λάβει αλλεπάλληλα πακέτα στήριξης άνω των 100 δις αλλά η κατάσταση της υγείας των τραπεζών δε λέει να βελτιωθεί.
Οποιαδήποτε ρύθμιση του δημοσίου χρέους (κούρεμα, επιμήκυνση κλπ) θα βάλει σε δοκιμασία τις ελληνικές τράπεζες που ούτως ή άλλως χάνουν διαρκώς καταθέσεις.
Οι τράπεζες πρέπει να εθνικοποιηθούν - χωρίς αποζημίωση- για πολλούς και διαφορετικούς λόγους:
Πρώτο, γιατί μόνο έτσι θα ανακουφιστούν (διακοπή πλειστηριασμών, χάρισμα και ρύθμιση χρεών κλπ) χιλιάδες εργατικές οικογένειες που πιάστηκαν στη μέγγενη του τραπεζικού δανεισμού.
Δεύτερο, το κράτος μπορεί να εγγυηθεί περισσότερο για τις λαϊκές αποταμιεύσεις απ' ότι η Societe Generale και η Credit Agricole.
Τρίτο, θα περάσουν στα χέρια των εθνικοποιημένων τραπεζών οι υπερχρεωμένες εταιρείες μεγάλων κεφαλαιοκρατών που θα συνεχίσουν να λειτουργούν με δημόσια ιδιοκτησία και εργατικό έλεγχο.
Τέταρτο, η εθνικοποίηση είναι ο μόνος τρόπος αποφυγής της εξαγοράς τους από ευρωπαϊκούς τραπεζικούς ομίλους με κίνδυνο να χαθεί κάθε κρατικός έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα της χώρας.
Τέλος οι εθνικοποιημένες τράπεζες θα μπορούσαν να συμβάλλουν, μέσω της χρηματοδότησης, στον αναπροσανατολισμό των επενδύσεων σε νέες παραγωγικές δραστηριότητες ή στην αναβίωση της αγροτικής οικονομίας.
Εκτός από τις τράπεζες είναι κρίσιμο ζήτημα η εθνικοποίηση βασικών επιχειρήσεων που αφορούν υποδομές, συγκοινωνίες, τα διυλιστήρια κλπ
«ΑΝ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΜΕ»
Μας λένε συχνά ότι αν φύγουμε από το ευρώ, το νέο εθνικό νόμισμα θα υποτιμηθεί τόσο που δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε πια τίποτα. Αυτός ο ισχυρισμός μάλλον αποσιωπά την πραγματικότητα που ζούμε ήδη εντός της ευρωζώνης. Η οικονομική και κοινωνική κατάρρευση εξελίσσεται και μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει το ευρώ. Η Ελλάδα λατινοαμερικανοποιείται ραγδαία και οδεύει σε μισθούς 400 ή 500 ευρώ, εννοείται για όσους θα δουλεύουν. Άρα όσοι εκ του πονηρού μας λένε πως αν φύγουμε από το ευρώ δεν θα μπορούμε να ταξιδέψουμε στο εξωτερικό γιατί θα θέλουμε μια περιουσία ή δεν θα μπορούμε να πιούμε ένα μπουκάλι κρασί, μάλλον ξεχνούν ότι με μισθούς 400 ευρώ ή με ανεργία 30%, δεν θα μπορούμε εξίσου. Η απειλή για την καταστροφή που θα έρθει αν αποχωρήσουμε από το ευρώ είναι πρόκληση για το ένα εκατομμύριο ανέργους που δεν πολυσκοτίζονται για το ποιο νόμισμα .δεν θα έχουν.
Δεν ισχυριζόμαστε ότι η έξοδος από την ευρωζώνη θα είναι ευχάριστη. Θα έχει οδυνηρές συνέπειες για τους εργαζόμενους, αλλά όχι οδυνηρότερες από την παραμονή που εντέλει δεν παρέχει και καμιά ελπίδα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων. Εύστοχο ήταν το παράδειγμα του Ντέϊβιντ Χάρβεϋ που παρομοίασε την Ελλάδα με αυτόν που έχει πονόδοντο και πρέπει να κάνει οπωσδήποτε εξαγωγή δοντιού. Η εξαγωγή θα πονέσει περισσότερο βραχυχρόνια αλλά δεν μπορείς να ζεις αιωνίως με πονόδοντο.
Τι καλό είδαμε μέχρι τώρα από το ευρώ;
Μας έλεγαν ότι θα ησυχάσουμε από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, ότι δε θα είμαστε πια μόνοι, ότι θα ανήκουμε στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια.
Και τι αποδείχτηκε; Ότι αυτοί που θα μας βοηθούσαν αποδείχτηκαν τοκογλύφοι που τώρα βγάζουν στο σφυρί τη χώρα. Βέβαια κάποιοι ευνοήθηκαν με το «σκληρό» ευρώ:
Οι τραπεζίτες που κυρίευσαν τα Βαλκάνια κι έφτασαν να διαθέτουν 3.400 υποκαταστήματα σε όλο τον κόσμο.
Οι εφοπλιστές που «έχτιζαν» ασταμάτητα καινούρια πλοία στα ναυπηγεία της Κίνας και της Κορέας.
Οι μεγαλοεισαγωγείς, που αξιοποιώντας το «σκληρό» ευρώ, πλημμύρισαν την ελληνική αγορά με πατάτες Αιγύπτου, με σκόρδα Κίνας κλπ
Από την άλλη οι εργαζόμενοι φορτώθηκαν όλο το βάρος του διεθνούς ανταγωνισμού. Το υπερτιμημένο ευρώ αναγκάζει, κυρίως τις μικρές και αδύναμες χώρες, να υποτιμούν τις εργατικές αποδοχές ελπίζοντας να επιβιώσουν στο διεθνή ανταγωνισμό. Γι αυτό και η ευρωζώνη δεν παίρνει διόρθωση, είναι φτιαγμένη να μην αλλάζει, να μη μεταρρυθμίζεται.
Απαιτείται να ανακτηθεί η δυνατότητα άσκησης εθνικής νομισματικής πολιτικής. Το νέο εθνικό νόμισμα θα υποτιμηθεί. Αυτό στις σημερινές συνθήκες θα αυξήσει τη ζήτηση για εγχώρια προϊόντα και θα μειώσει την κατανάλωση εισαγόμενων. Θα βελτιωθεί το εμπορικό ισοζύγιο και θα τονωθεί η παραγωγή και η κατανάλωση.
Για όσα προϊόντα δεν παράγονται στη χώρα και λόγω της υποτίμησης θα αυξηθεί η τιμή τους, θα μπορεί το κράτος να εφαρμόσει το μέτρο της διατίμησης ή και να μειώσει τη φορολογία για όσα είναι πρώτης ανάγκης ( πχ βενζίνη).
Πάντως οι εκτιμήσεις για σαρωτική υποτίμηση του εθνικού νομίσματος μάλλον δεν είναι εύστοχες καθώς η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα «τραυματίσει» το ευρώ που πιθανά θα αρχίσει να κατρακυλάει στις διεθνείς αγορές. Εδώ μόνο την περασμένη Τετάρτη που υπήρξε η ολιγόωρη παραίτηση του Παπανδρέου το ευρώ υποτιμήθηκε 2% έναντι του δολαρίου.
Τέλος πολύ αρνητική εντύπωση προκαλεί η στάση των ηγεσιών ΚΚΕ και ΣΥΝ που δείχνουν να φοβούνται και φοβερίζουν το λαό ότι θα καταστραφούμε χωρίς το ευρώ. Φανταστείτε δηλαδή τι θα πάθουμε αν επιχειρήσουμε ποτέ να οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό. Τότε μάλλον θα επικαλεστούν τη συντέλεια του κόσμου.
ΦΤΑΙΜΕ ΟΛΟΙ;
«Φταίμε όλοι», «μαζί τα φάγαμε», «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητες μας». Αυτά είναι μερικά από τα μονίμως επαναλαμβανόμενα σλόγκαν της αστικής προπαγάνδας που αποσκοπούν στην ενοχοποίηση των εργαζόμενων και στην παράλυση κάθε δυνατότητας αντίδρασης. Είναι όμως έτσι;
Δηλαδή έχτισε κάποιος ένα σπίτι για να μη ζει στο νοίκι, το χρωστά ακόμα στην τράπεζα και κατέστρεψε την οικονομία;
Αγόρασε κάποιος καινούριο αυτοκίνητο και οδηγηθήκαμε στην πτώχευση;
Δηλαδή ισχυρίζονται ότι η αγορά καταναλωτικών αγαθών από ιδιώτες αυξάνει το δημόσιο χρέος; Μάλλον έχουν μπέρδεψαν τα επιχειρήματα που προορίζονταν για την Ιρλανδία με αυτά που αφορούν στην Ελλάδα.
«Ναι, αλλά και οι μισοί Έλληνες δουλεύουν στο δημόσιο.»
Ψέματα! Έγραφαν ακούραστα για 1,5 με 2 εκατομμύρια δημόσιους υπάλληλους. Το περασμένο καλοκαίρι απογράφηκαν 768 χιλ, εκ των οποίων οι 625,7 χιλ. είναι μόνιμοι. Οι υπόλοιποι 142,3 χιλ. ήταν συμβασιούχοι, ωρομίσθιοι, αιρετοί, επί θητεία, πρόεδροι, διοικητές και υποδιοικητές οργανισμών κλπ. Κι ενώ τα στοιχεία της απογραφής ήταν γνωστά από 31 Ιουλίου, δημοσιεύεται στην Καθημερινή (26 Σεπτέμβρη 2011) άρθρο του νομπελίστα Χ. Πισσαρίδη και άλλων δύο καθηγητών που διατύπωνε 14 προτάσεις για έξοδο από την κρίση. Στην πρόταση 4 γράφει τα εξής: «Η απασχόληση στο γενικό δημόσιο τομέα μειώνεται διαδοχικά από 1.100 χιλ. σε 700 χιλ μέχρι το 2015.» Τρεις μεγάλοι επιστήμονες και κανείς δεν μπήκε στον κόπο να δει τα στοιχεία της απογραφής;
Αλλά γιατί θα πρέπει να απολογηθεί και κάποιος που θέλει να μπει στο Δημόσιο; Όταν στον ιδιωτικό τομέα «βασιλεύουν» η απειλή της απόλυσης, οι μισθοί πείνας, οι απλήρωτες υπερωρίες, η καταπάτηση των συμβάσεων, οι αυθαιρεσίες και οι προσβολές τότε γιατί να μη θέλεις να δουλέψεις στο δημόσιο;
« Είμαστε η τελευταία σοβιετικού τύπου οικονομία»
Παρά τα αντιθέτως γραφόμενα και λεγόμενα θεωρούμε ότι η Ελλάδα βρίσκονταν, πριν ξεσπάσει η κρίση, στην «πρωτοπορία» της εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Για παράδειγμα, οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ τα τελευταία χρόνια (βλ. Καθημερινή 1/11/2009) δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό ιδιωτικών δαπανών υγείας επί του συνόλου των δαπανών υγείας, από όλες τις χώρες της ΕΕ, και είναι 4η στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ πίσω από τις ΗΠΑ, Ελβετία και Μεξικό.
Οι δαπάνες ιδιωτικής εκπαίδευσης δεν ξεπερνούν το 20 με 24% του συνόλου των δαπανών για την παιδεία, στις χώρες της ΕΕ, ενώ σε μας προσεγγίζουν το 40%.
Όσο για την υστέρηση που υπήρχε στην αγορά εργασίας , που δεν ήταν λέει αρκούντως ελαστική, να θυμίσουμε ότι ίσως η πιο ακραία μορφή ελαστικοποίησης, είναι η ανασφάλιστη εργασία , που έφτανε πριν ξεσπάσει η κρίση στο 25% της απασχόλησης. Τον τελευταίο χρόνο η αγορά εργασίας έχει μετατραπεί σε απέραντο σκλαβοπάζαρο .
Θα γέμιζαν δεκάδες σελίδες αν συνεχίζαμε να καταγράφουμε τα ψεύδη και τις λαθροχειρίες της καθεστωτικής προπαγάνδας.
ΑΝ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε ;
«Τότε θα μείνουμε μόνοι μας, θα γίνουμε Αλβανία.» Προς το παρόν γινόμαστε «Αλβανία» εντός της ΕΕ και μάλιστα εντός της Ευρωζώνης. Όσο για το αν φύγουμε, θα ζήσουμε όπως άλλες 180 περίπου χώρες του πλανήτη που σήμερα δεν είναι στην ΕΕ, όπως η Νορβηγία, η Ελβετία κ.α. Ότι κι αν σκαρφιστεί η αστική μυθολογία δεν μπορεί να κρύψει την αποτυχία της στρατηγικής τους που οδηγεί στη χρεοκοπία και στη ραγδαία «αργεντινοποίηση» της Ελλάδας.
Σε μια εποχή που η οικονομική ισχύς μετατοπίζεται προς ανατολάς, που ακόμη και το Ιράν βρίσκει οικονομικούς συμμάχους στις χώρες του BRIC, που ακόμα και η μικρή και ρημαγμένη Ισλανδία υψώνει το ανάστημά της στους τραπεζίτες, που τα PIGS ωθούνται στην έξοδο της ΕΕ, εμείς θ' αναρωτιόμαστε ακόμη αν υπάρχει ζωή εκτός ΕΕ;
Ίσως γιατί σε μας υπήρξε πολύ πλούσια η προπαγάνδα για τον πακτωλό χρημάτων που έρρεαν από την ΕΕ όλα αυτά τα χρόνια. Μάλλον αντιστοιχεί στο «μπούκωμα» ενός τμήματος πανεπιστημιακών και διανόησης που αφού «έφαγε» καλά έπρεπε να πείσει κι όλο το λαό ότι τρώει εξίσου. Παραμύθια! Από την ένταξή μας ως σήμερα με κάθε μορφή (ΜΟΠ, ΚΠΣ, ΕΣΠΑ ) λάβαμε ως χώρα 120 δις ευρώ όχι λόγω φιλευσπλαχνίας των εταίρων αλλά για να καλύψουμε τις απώλειες που θα είχαμε στην παραγωγή και τις εξαγωγές. Απ' αυτά, τα 51,3 δις επεστράφησαν σε εταιρείες της δυτικής Ευρώπης για προμήθεια μηχανημάτων, εξοπλισμού κλπ. (βλ. εξαιρετικό ρεπορτάζ Δ. Κάδδα, Ελευθεροτυπία 17/10/2010). Συνεπώς μας έδιναν ψίχουλα για να διαλυθεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας κι έτσι το αγροτικό εμπορικό έλλειμμα φτάνει στα 3,5 δις το χρόνο!
Οι επιδοτήσεις έπαιξαν το ρόλο που παίζει το τυρί στη φάκα. Ο ποντικός βλέπει το τυρί αλλά όχι τη φάκα. Προσανατολίστηκαν οι αγρότες σε δυο - τρία προϊόντα (πχ βαμβάκι, λάδι) κι εγκαταλείφθηκε η παραγωγή βασικών ειδών διατροφής καθώς οι μεγαλοεισαγωγείς με το ισχυρό ευρώ στην τσέπη, έφερναν από την άκρη του κόσμου από πατάτες Αιγύπτου μέχρι σκόρδα Κίνας και λεμόνια Αργεντινής. Οι επιδοτήσεις συγκάλυπταν συστηματικά την καταστροφή της ελληνικής γεωργίας . Ας σημειωθεί εδώ ότι το 80% των επιδοτήσεων εισπράττεται από το 20% των αγροτών (και μη αγροτών καθώς τη μερίδα του λέοντος παίρνουν μεγάλοι οινοπαραγωγοί, κτηνοτρόφοι τύπου Βιβάρτια κλπ)
Η ΕΕ συνέτριψε την ελληνική γεωργία. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1981 υπήρχαν 997.000 αγροτικά νοικοκυριά ενώ το 2007 είχαν μείνει 614.000 δηλαδή σε 28 χρόνια περίπου 800.000 αγρότες εγκατέλειψαν την αγροτική δραστηριότητα.
Θα αναφέρουμε μόνο δύο, από τα δεκάδες, παραδείγματα που αποκαλύπτουν το ρόλο της ΕΕ.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια επιδοτούνταν η καταστροφή αλιευτικών σκαφών και σχεδόν 5000 αλιευτικά σκάφη καταστράφηκαν. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε εκτίναξη των εισαγωγών ψαριών και σε άνθιση του κλάδου των ιχθυοκαλλιεργειών που συγκεντρώθηκε σε δυο τρεις ομίλους επιχειρήσεων. Κι ενώ η Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός λαβρακιού και τσιπούρας, τώρα οι υπερχρεωμένοι όμιλοι ιχθυοκαλλιεργειών είναι στόχος επιθετικής εξαγοράς ενός γεωργιανού επιχειρηματία ονόματι Bendukidze.
Άλλο παράδειγμα καταστροφικής επίδρασης της ΕΕ ήταν στη ζάχαρη, ένα από τα βασικότερα είδη διατροφής. Από 320.000 τόνους παλιότερα σήμερα φτάσαμε να παράγουμε 35.000 τόνους. Από τα 5 εργοστάσια της ΕΒΖ κλείσαμε τα 2 αποδεχόμενοι την ΚΑΠ. Σήμερα εισάγουμε ζάχαρη από τη Γερμανία και τη Γαλλία σε μια εποχή που η τιμή της διεθνώς είναι στα ύψη. Χιλιάδες παραγωγοί τεύτλων και εργάτες της ΕΒΖ είναι πια άνεργοι. Τώρα ιδιωτικοποιούν και την υπόλοιπη ΕΒΖ. (βλ. Ντ. Δασκαλοπούλου, περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ, 25/5/2011).
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΕΙ ΑΥΤΑ;
Αν αυτά που λέμε είναι αναγκαία και απαραίτητα αλλά δεν μπορεί να τα υλοποιήσει η αστική εξουσία και καμιά αστική κυβέρνηση, γιατί αυτό να είναι εναντίον μας; Η αριστερά, συνηθισμένη επί δεκαετίες να ασκεί την πολιτική ως τέχνη του εφικτού, τα θέτει όλα στην κλίνη του Προκρούστη και τα μετρά ως εφικτά ή ανέφικτα. Για εμάς η πολιτική πρέπει να είναι η «τέχνη της πραγματοποίησης του αδυνάτου», σύμφωνα με την έκφραση της Μ. Χάρνεκερ. Ως εφικτό θα πρέπει να θεωρούμε κάθε φορά το κοινωνικά αναγκαίο.
Αν σήμερα δεν έχουν συγκεντρωθεί οι απαιτούμενες δυνάμεις που θα υλοποιήσουν όσα λέμε και παλεύουμε, δεν σημαίνει ότι δεν θα δημιουργηθούν αύριο. Γράφει ο Λούκατς στο Τακτική και Ηθική :
«Πρέπει να γνωρίζει κανείς να φέρνει στην επιφάνεια δυνάμεις που δρουν στους κόλπους της πραγματικότητας και που τείνουν προς την πραγματοποίηση του τελικού σκοπού»
Ένα πολιτικό κίνημα ρήξης και ανατροπής είναι σίγουρο ότι θα οξύνει την ταξική πάλη και θα φέρει πλατιές μάζες εργαζομένων κοντύτερα στο καθοριστικό ζήτημα της εξουσίας. Αυτό είναι το πιο γόνιμο έδαφος για να ευδοκιμήσουν οι διάφορες επαναστατικές γραμμές των χώρων της αριστεράς. Η κίνηση των πραγματικών ανθρώπων κι όχι τα τετράγωνα επιχειρήματα της τυπικής λογικής, ούτε τα επαναστατικά ευχέλαια μπορεί να μας οδηγήσουν στην αντικαπιταλιστική επανάσταση.
Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από την αρχή της κρίσης, διατύπωσαν μια άμεση, αντικαπιταλιστική πρόταση ανατροπής. Η πρωτοπόρα δράση σημαντικών οικονομολόγων και άλλων διανοουμένων, η ανοιχτή αντιπαράθεση των ρευμάτων στο εσωτερικό της αριστεράς, οι αυξημένες απαιτήσεις που έχει ένα νέο πολιτικοποιημένο δυναμικό που ανέδειξαν οι αγώνες και οι πλατείες, θέτουν επί τάπητος την ανάγκη επιτάχυνσης του βηματισμού για τη συγκρότηση μια άλλης αριστεράς. Μιας αριστεράς που θα τα βάζει με τις κεντρικές επιλογές της άρχουσας τάξης, θα εκφράζει την αποφασιστική αντίσταση και την καθολική ανατροπή, την εργατική δημοκρατία και τη νέα κομμουνιστική προοπτική.