Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου grousis@ath.forthnet.gr
Είναι βέβαιο ότι οι κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνται ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και τους υπεύθυνους για τη σημερινή κατάσταση, αν και εντυπωσιακές ως προς τον όγκο τους, είναι ανεπαρκείς σε σχέση με το τι διακυβεύεται και κινδυνεύουν να εκφυλιστούν.Εξ ου και είναι αναγκαίο να μεθοδευθεί άμεσα η κλιμάκωσή τους.Κάτι τέτοιο προϋποθέτει αρχικά πρωτοβουλίες μετωπικο -κοινωνικά και πολιτικά- συντονισμού της δράσης και ανύψωσης της πάλης πέρα από το συνδικαλιστικό επίπεδο στο πολιτικό, πράγμα που σημαίνει και άμεσες διεκδικήσεις πολιτικού χαρακτήρα, όπως για παράδειγμα η παύση πληρωμών, η διαγραφή του χρέους και η έξοδος από την ΟΝΕ, το αίτημα εθνικοποίησης τραπεζών, της άμεσης παύσης της όποιας ιδιωτικοποίησης...Πέραν όμως αυτών, η κλιμάκωση απαιτεί και άλλες μορφές δράσης πέρα από τις ανά αραιά διαστήματα -τέτοια, που λες και επιλέγονται ώστε να ξεκόβεται η μια κινητοποίηση από την επόμενή της και για να μην υπάρχει συνεχής εγρήγορση- έστω και πετυχημένες, μονοήμερες γενικές απεργίες και αντίστοιχες μαζικές συγκεντρώσεις- διαδηλώσεις.Και για να ξεκινήσω από τον δικό μου χώρο. Διερωτώμαι μήπως ήλθε η ώρα στα λύκεια και τα πανεπιστήμια, όπου για πρώτη χρονιά δεν κουνιέται φύλλο, να ξεκινήσουν οι καταλήψεις, συνδυασμένες αυτή τη φορά και με γενικά πολιτικά αιτήματα, στον βαθμό που είναι προφανές ότι η πρώτη που πλήττεται από τα μέτρα είναι η νέα γενιά;
*Μήπως ήλθε η ώρα η προοδευτική διανόηση να συνειδητοποιήσει ότι, σε τούτη τουλάχιστον τη φάση, «ξερή, αδελφέ, είν' η θεωρία και χλωρό το χρυσόδεντρο μόνο της ζωής» και να εμπλακεί ενεργά στους λαϊκούς αγώνες;
*Μήπως ήλθε η ώρα η αγροτιά να συντονίσει με τις γνωστές κινητοποιήσεις της τα βήματά της με τους μισθωτούς;
*Μήπως ήλθε η ώρα οι μικρομεσαίοι δέσμιοι των τραπεζών οι οποίοι μέχρι τώρα δεν έχουν κλείσει ούτε μία μέρα τα μαγαζιά τους, να συντονιστούν με τους μισθωτούς και τους ανέργους, στους οποίους θα ανήκουν αύριο πολλοί από αυτούς;
*Μήπως ήλθε η ώρα πέρα των διαδηλώσεων να υπάρξουν και άλλες ανώτερες μορφές πάλης, όπως για παράδειγμα καταλήψεις τόπων δουλειάς και τόπων που συμβολίζουν διεθνώς και τοπικά το κυρίαρχο σύστημα;
*Μήπως ήλθε η ώρα να γίνουμε όλοι και ακτιβιστές και να αποδείξουμε με συγκεκριμένες ενέργειες τον πλούτο της λαϊκής αυτενέργειας;
*Μήπως ήλθε η ώρα αν μη τι άλλο να προβληθεί και να διεκδικηθεί το αίτημα μιας γενικής απεργίας διαρκείας, με πρώτο και αδιαπραγμάτευτο αίτημά της, όπως τον Μάιο του '68, να πληρωθούν τα χαμένα μεροκάματα;
*Μήπως ήλθε η ώρα να παρθούν πρωτοβουλίες, από τη μια για να αποκαλυφθεί ο συνδυασμός του λεκτικού ριζοσπαστισμού με τον ρεφορμισμό και από την άλλη για να ξεπεραστεί ο προκλητικός πια, διασπαστικός αυτισμός τμημάτων της Αριστεράς;
*Μήπως ήλθε η ώρα, αντί να ρίχνουμε διάσπαρτες εκτονωτικές πιστολιές στον αέρα, να χτυπήσουμε συντονισμένα στο ψαχνό του συστήματος, εκεί που το κάνει να σφαδάζει; Τελικά, αν δεν επιλεγεί άμεσα ο δρόμος της πολύμορφης αγωνιστικής κλιμάκωσης των αγώνων, αυτό ουσιαστικά σημαίνει παράδοση άνευ όρων στα αρπακτικά της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, που, ως αδίστακτα που είναι, θα συνεχίσουν και θα εντείνουν την εις βάρος μας αφαίμαξη. Και αν ακόμη οδηγηθούμε εκ των πραγμάτων και της τραγικότητας της κατάστασής μας να αντιδράσουμε, όπως έγινε στην Αργεντινή μετά από δυο-τρία χρόνια, έστω κι αν σωθούμε, τότε αυτό θα συμβεί με ένα κόστος πολύ μεγαλύτερο.
Γι' αυτό, μία λύση υπάρχει απέναντι στην αδιέξοδη και άδικη κυβερνητική πολιτική, που στόχο έχει να πληρώσουν την κρίση οι μόνοι που δεν ευθύνονται γι' αυτήν: άμεση κλιμάκωση του αγώνα με όλες τις μορφές, όχι βεβαίως τυχοδιωκτικά αλλά με βάση το τι επιτρέπει ο κάθε φορά συσχετισμός δυνάμεων ανάμεσα στην κρατική βία και τη λαϊκή δυναμική.
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 30 Μαΐου 2010
