Οι εξ-Αγορασμένοι της ΕΕ και της τρόικα
Ποια είναι η
εικόνα της Θεσσαλίας σήμερα μετά από 4 χρόνια μνημονίου και Καλλικράτη; Οι
αριθμοί είναι αποστομωτικοί για οποιονδήποτε επιχειρήσει να κάνει το μαύρο
άσπρο, να μιλήσει για «πλεονάσματα» ή για την ανάπτυξη που βρίσκεται καθ’ οδών
και σε λίγο θα αγγίζει στο κατώφλι του σπιτιού μας χτυπώντας μας την πόρτα. Σύμφωνα
με τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ η ανεργία στην περιοχή μας «φιγουράρει»
διαρκώς στις πρώτες θέσεις μεταξύ των διάφορων περιοχών της Ελλάδας (την πρωτιά
διεκδικούν εκτός από τη Θεσσαλία, η Ήπειρος, η Αττική και η περιφέρεια Στερεάς
Ελλάδας), αγγίζοντας το Σεπτέμβρη το 26,3 και τον Οκτώβρη το 26,5%. Η εκτίμηση
της πραγματικής ανεργίας δε, ξεπερνά το 33%, ένα ποσοστό που στις ηλικίες μέχρι
24 χρονών ξεπερνά κατά πολύ το 55%. Συγκεκριμένα από το Φεβρουάριο του 2012 έως
και το Φεβρουάριο του 2013 είχαμε αύξηση της ανεργίας από το 21,5% στο 28,7%.
Στις καταγραφές των τοπικών ΟΑΕΔ και του προγράμματος «Εργάνη» το Σεπτέμβρη του
2013 υπάρχουν 70.000 εγγεγραμμένοι άνεργοι και 60.194 εργαζόμενοι. Την ίδια
στιγμή η εικόνα στα κέντρα των πόλεων της Θεσσαλίας, με τα εκατοντάδες κλειστά
μαγαζιά, αποτελεί την πιο ατράνταχτη απόδειξη για τη βίαιη φτωχοποίηση μερικών
χιλιάδων αυτοαπασχολούμενων. Τέλος η συγκέντρωση του αγροτικού κλήρου σε όλο το
Θεσσαλικό χώρο και συνολικά η αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής προς όφελος
μεγάλων αγροτοδιατροφικών μονάδων, «πέταξε» και συνεχίζει να «πετάει» από την
αγροτική παραγωγή χιλιάδες φτωχούς και μικρούς αγρότες που στοιβάζονται με τη
σειρά τους στις λίστες των ανέργων και στην αναζήτηση προσωρινής εργασίας.
Μέσα στην
εικόνα της κοινωνικής καταστροφής πως μπορεί ο νυν περιφερειάρχης και εκ νέου
υποψήφιος κ. Αγοραστός να υπερηφανεύεται για την «αποτελεσματική» απορρόφηση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ; Αφού
αξιοποιήθηκαν τόσο χρήματα, γιατί η κοινωνική κατάσταση βαδίζει προς το
χειρότερο; Μήπως τελικά τα περιβόητα κονδύλια του ΕΣΠΑ δεν αποτελούν «σανίδα
σωτηρίας» για το λαό, αλλά τη θηλιά που θα σφίγγει διαρκώς μέχρι να τον πνίξει;
Πως είναι δυνατόν να υπερηφανεύεται πως «με λίγα έκανε πολλά», αποδεχόμενος με τον πιο ταπεινωτικό τρόπο
το καθεστώς επιτροπείας, που έχει επιβληθεί εδώ και 4 χρόνια στο λαό μας με
τη συνδρομή των ελληνικών κυβερνήσεων (των οποίον ο κ. Αγοραστός αποτελεί στέλεχος…)
το ΔΝΤ και την ΕΕ, εκλιπαρώντας
γονυπετής τον Ραιχεμπαχ για το κόστος των διοδίων…
Να δούμε όμως
τι πραγματικά έκανε το ΕΣΠΑ αυτά τα 4
χρόνια. Με χρήματα του ΕΣΠΑ χρηματοδοτήθηκε ένα από τα πιο μεγάλα σύγχρονα δουλεμπορικά παζάρια που ακούει στο
όνομα «κοινωφελής εργασία». Ένα πρόγραμμα κατάργησης οποιουδήποτε εργατικού
δικαιώματος, ανακύκλωσης της ανεργίας και χρησιμοποίησης της ως «δούρειο ίππο»
για την άλωση συνολικά των σχέσεων εργασίας στο δημόσιο. Το ΕΣΠΑ με τις
επιδοτήσεις προς εργοδότες ουσιαστικά απάλλαξε μια σειρά εργοδοτών από
οποιαδήποτε υποχρέωση προς τους εργαζόμενους (ασφάλιση, μισθός κ.τ.λ.) , με όρο
τη διεύρυνση των ελαστικών σχέσεων εργασίας.
Και τα
πολύδιαφημισμένα έργα στα οποία κατά καιρούς ο κ. Αγοραστός και οι συν αυτό
κόβουν κορδέλες εγκαινίων; Η κατάργηση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων
αντικειμενικά παρέδωσε όλους τους διαγωνισμούς για τα έργα υποδομής στην
«αγκαλιά» των ΣΔΙΤ (συμπράξεις ιδιωτικού και δημόσιου τομέα) και του ΕΣΠΑ. Όλα
τα έργα που έκανε η περιφέρεια Θεσσαλίας ήταν με εκπτώσεις, που δεν τις πλήρωνε
η τσέπη του ανάδοχου εργολάβου (το αντιθέτω…), αλλά η ποιότητα κατασκευής των
έργων και πάνω απ΄ όλα οι ίδιοι οι
εργαζόμενοι σε αυτά, καθώς σε αυτές τις συνθήκες «άνθισαν» τα μεροκάματα
πείνας, η «μαύρη» εργασία, το τσάκισμα των εργατικών κατακτήσεων.
Πόσα όμως
τελικά είναι αυτά τα χρήματα που δίνει η ΕΕ μέσα από τα χρηματοδοτικά της
προγράμματα; Το «Σύμφωνο Εταιρικής Σχέσης» ή «ΣΕΣ», όπως θα λέγεται το
πρόγραμμα το οποίο θα διαδεχτεί το ΕΣΠΑ για την περίοδο
2014-2020, μπορεί να φτάσει σε ένα ποσό της τάξης των 14
δις € για μια επταετία, δηλαδή για 2 δις € τον χρόνο. Είναι μεγάλο
ή μικρό το ποσό; Ας συγκρίνουμε αυτά τα χρήματα που έρχονται από την ΕΕ (και
έχουν συλλεχθεί από φορολογούμενους εργαζόμενους, μεταξύ των οποίων και οι
εργαζόμενοι της χώρας μας), με αυτά που πάνε προς αυτήν (και θα τα τσεπώσουν οι
τράπεζές της). Στα επόμενα 7 χρόνια, θα πληρώσουμε για τόκους και
τα χρεολύσια των τοκογλυφικών τους δανείων συνολικά 120,1 δις, που σημαίνει
17,1 δις € τον χρόνο. Κοινώς, για κάθε 1 ευρώ που παίρνουμε, θα δίνουμε
8,5 ευρώ (και μια γονυκλισία)! Δεν είναι και άσχημα, σύμφωνα με τους
ευρωπαϊκά σκεπτόμενους….
Η
χρηματοδοτήσεις της ΕΕ πρώτο και κυριότερο στόχο έχουν να καταστρέψουν τις αυτοτελής παραγωγικές δυνατότητες του τόπου μας σε
όλα τα επίπεδα. Αυτό δεν έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν η Κοινή Αγροτική Πολιτική
(ΚΑΠ) και η επιβολή μιας σειράς καλλιεργειών που γίνεται μέσω των επιδοτήσεων;
Δεύτερον επιχειρούν να ενισχύσουν τα πιο επιθετικά τμήματα του κεφαλαίου,
ντόπιου και ξένου, δημιουργώντας μια ροή
κερδοφορίας που θα καταλήγει πάλι στα ηγεμονικά τμήματα του ευρωπαϊκού
κεφαλαίου. Ο Φούχτελ, εκτός από την ευρύτερη εμπλοκή του, αξιοποιεί μια σειρά
ευρωπαϊκών κατευθύνσεων για την «τοπική αυτοδιοίκηση», όπως εκείνων για την
ανακύκλωση, προκειμένου να πουλήσει σαν «πλασιέ» πανάκριβα Γερμανικά
μηχανήματα, τα οποία θα επιστρέψουν ένα τεράστιο κομμάτι της κοινοτικής
χρηματοδότησης στα ταμία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Τέλος γίνονται ο βασικός κρίκος εμπέδωσης και επιβολής
όλων των αλλαγών στους βασικούς κοινωνικούς τομείς που εισήγαγαν τα μνημόνια,
οι δανειακές συμβάσεις και οι εφαρμοστικοί νόμοι τους.
Για να μπορέσουν να
βρεθούν χρηματοδοτήσεις για μια άλλη κοινωνική πολιτική, για έργα υποδομής για
τις λαϊκές ανάγκες, για να μην προχωρήσει το ξεπούλημα των δημόσιων χώρων, η
λύση δεν είναι να γίνουμε τα
«κατοικίδια» των Βρυξελών. Απαιτείται η
κατάργηση του Καλλικράτη, η άρνηση
πληρωμής του χρέους και η διαγραφή του. Απαιτείται η σύγκρουση και η
μονομερής κατάργηση των μνημονίων, του μεσοπρόθεσμου και των νόμων τους
για το τοπικό κράτος και συνολικά, απαιτείται η κατάργηση των δανειακών
συμβάσεων. Το διώξιμο της τρόικας και κάθε κηδεμόνα. Η εθνικοποίηση του
τραπεζικού συστήματος και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς
αποζημίωση. Ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος στην παραγωγή και σε όλη την
κοινωνία. Για να μην ιδιωτικοποιηθεί το νερό και η ενέργεια, για να
γίνει σχεδιασμός με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και όχι με βάση τις
κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για εργαζόμενους με μόνιμη και σταθερή
εργασία και αξιοπρεπή αμοιβή απαιτείται η άρνηση υπακοής στις δεσμεύσεις
πολιτικών και οικονομικών κατευθύνσεων που επιβάλλει η ΕΕ, η ρήξη και η σύγκρουση με τις
πολιτικές της EE στο πλαίσια του συνολικού αγώνα για αποδέσμευση
από το ευρώ και την ΕΕ. Η ανατροπή, δε θέλει ούτε μισόλογα, ούτε
γλειψίματα. Θέλει ανυποχώρητο αγώνα και επιμονή πως τα όνειρά μας δεν μπορούν
να χωρέσουν στον κανιβαλισμό του σύγχρονου καπιταλισμού.
