Πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ: επικίνδυνες αυταπάτες και δεξιά λογική
Η παρουσίαση του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ από τον Αλέξη Τσίπρα έδειξε για άλλη μια φορά τα όρια και τις αυταπάτες του αριστερού κυβερνητισμού και του αριστερού ευρωπαϊσμού
- Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε όρκους πίστης στο ευρώ παραβλέποντας ότι η αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης και οι στρατηγικές επιλογές της ΕΕ του κεφαλαίου είναι που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση
- Απουσιάζει το αίτημα της άμεσης καταγγελίας των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Αντίθετα, το «πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί δεδομένο ότι θα συνεχίσουμε να εξαρτιόμαστε από τις δανειακές ροές από την Τρόικα. Όχι μόνο αυτό, αλλά το αίτημα για «ευρωπαϊκό μηχανισμό εγγύησης των καταθέσεων» ουσιαστικά σημαίνει αποδοχή των σχεδίων για «Τραπεζική Ένωση», δηλαδή για ακόμη μεγαλύτερο οικονομικό έλεγχο από τους μηχανισμούς της ΕΕ
- Αντί για το στόχο της άμεσης παύσης πληρωμών και της διαγραφής του χρέους τίθεται το θέμα της «επαναδιαπραγμάτευσης» της δανειακής σύμβασης και της προσωρινής αναστολής των πληρωμών.
- Το αίτημα της άμεσης εθνικοποίησης των Τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων έχει πλέον αντικατασταθεί από την παραμονή στο δημόσιο της Αγροτικής και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου
- Η παραγωγική ανασυγκρότηση ταυτίζεται με την «κοινωνική επιχειρηματικότητα» που υλοποιεί η κυβέρνηση μοιράζοντας τα ψίχουλα της ΕΕ σε επιχειρήσεις χωρίς αύριο και θέσεις εργασίας «κινέζικου τύπου», συνεχίζοντας έτσι όσα ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ, πουλώντας ψεύτικες ελπίδες μιας καπιταλιστικής ανάπτυξης «με ανθρώπινο πρόσωπο».
- Το αίτημα για την αποκατάσταση των μισθών και των συντάξεων απουσιάζει και αντικαθίσταται από γενικότητες για την αύξηση της απασχόλησης
Με τέτοιο πρόγραμμα δεν μπορεί να γίνει πραγματική ρήξη με τις πολιτικές που οδήγησαν στην Μνημονιακή καταστροφή. Είναι επικίνδυνη αυταπάτη να πιστεύουν κόμματα της Αριστεράς ότι μπορεί να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη εντός των δανειακών συμβάσεων και εντός της ΕΕ. Τυχόν απόπειρα να γίνει αυτό το πρόγραμμα κυβερνητική πολιτική, στο τέλος θα οδηγήσει στον ίδιο φαύλο κύκλο της λιτότητας.
Ούτε είναι τυχαίο ότι και πάλι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ενίσχυσε και με αυτή την παρέμβασή του την επικίνδυνη αντίληψη του «ώριμου φρούτου», που θέλει το λαό να υπομένει αδιαμαρτύρητα τα μέτρα, εφόσον σύντομα θα έρθει η «κυβέρνηση της Αριστεράς». Η τρικομματική κυβέρνηση δεν πρόκειται να φύγει εάν δεν ανατραπεί από έναν πανεργατικό και παλλαϊκό ξεσηκωμό. Στους δρόμους, στις απεργίες, στις καταλήψεις διαμορφώνεται ο συσχετισμός δύναμης, όχι στους διαδρόμους της βουλής.
Για να ανοίξει πραγματικά δρόμος ελπίδας για το λαό και τους εργαζομένους απαιτεί αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα ρήξης και ανατροπής όπως αυτό που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με αφετηρία
- Τη άμεση μονομερή καταγγελία των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων
- Τη διαγραφή του χρέους
- Την άμεση έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ
- Την εθνικοποίηση, χωρίς αποζημίωση, των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων
- Το εργατικό και κοινωνικό έλεγχο.
Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει και επιβίωση του λαού αλλά και να υπάρξει πραγματική αξιοποίηση των συλλογικών παραγωγικών δυνάμεων.
Η παρουσίαση του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ από τον Αλέξη Τσίπρα έδειξε για άλλη μια φορά τα όρια και τις αυταπάτες του αριστερού κυβερνητισμού και του αριστερού ευρωπαϊσμού
- Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε όρκους πίστης στο ευρώ παραβλέποντας ότι η αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης και οι στρατηγικές επιλογές της ΕΕ του κεφαλαίου είναι που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση
- Απουσιάζει το αίτημα της άμεσης καταγγελίας των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Αντίθετα, το «πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί δεδομένο ότι θα συνεχίσουμε να εξαρτιόμαστε από τις δανειακές ροές από την Τρόικα. Όχι μόνο αυτό, αλλά το αίτημα για «ευρωπαϊκό μηχανισμό εγγύησης των καταθέσεων» ουσιαστικά σημαίνει αποδοχή των σχεδίων για «Τραπεζική Ένωση», δηλαδή για ακόμη μεγαλύτερο οικονομικό έλεγχο από τους μηχανισμούς της ΕΕ
- Αντί για το στόχο της άμεσης παύσης πληρωμών και της διαγραφής του χρέους τίθεται το θέμα της «επαναδιαπραγμάτευσης» της δανειακής σύμβασης και της προσωρινής αναστολής των πληρωμών.
- Το αίτημα της άμεσης εθνικοποίησης των Τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων έχει πλέον αντικατασταθεί από την παραμονή στο δημόσιο της Αγροτικής και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου
- Η παραγωγική ανασυγκρότηση ταυτίζεται με την «κοινωνική επιχειρηματικότητα» που υλοποιεί η κυβέρνηση μοιράζοντας τα ψίχουλα της ΕΕ σε επιχειρήσεις χωρίς αύριο και θέσεις εργασίας «κινέζικου τύπου», συνεχίζοντας έτσι όσα ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ, πουλώντας ψεύτικες ελπίδες μιας καπιταλιστικής ανάπτυξης «με ανθρώπινο πρόσωπο».
- Το αίτημα για την αποκατάσταση των μισθών και των συντάξεων απουσιάζει και αντικαθίσταται από γενικότητες για την αύξηση της απασχόλησης
Με τέτοιο πρόγραμμα δεν μπορεί να γίνει πραγματική ρήξη με τις πολιτικές που οδήγησαν στην Μνημονιακή καταστροφή. Είναι επικίνδυνη αυταπάτη να πιστεύουν κόμματα της Αριστεράς ότι μπορεί να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη εντός των δανειακών συμβάσεων και εντός της ΕΕ. Τυχόν απόπειρα να γίνει αυτό το πρόγραμμα κυβερνητική πολιτική, στο τέλος θα οδηγήσει στον ίδιο φαύλο κύκλο της λιτότητας.
Ούτε είναι τυχαίο ότι και πάλι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ενίσχυσε και με αυτή την παρέμβασή του την επικίνδυνη αντίληψη του «ώριμου φρούτου», που θέλει το λαό να υπομένει αδιαμαρτύρητα τα μέτρα, εφόσον σύντομα θα έρθει η «κυβέρνηση της Αριστεράς». Η τρικομματική κυβέρνηση δεν πρόκειται να φύγει εάν δεν ανατραπεί από έναν πανεργατικό και παλλαϊκό ξεσηκωμό. Στους δρόμους, στις απεργίες, στις καταλήψεις διαμορφώνεται ο συσχετισμός δύναμης, όχι στους διαδρόμους της βουλής.
Για να ανοίξει πραγματικά δρόμος ελπίδας για το λαό και τους εργαζομένους απαιτεί αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα ρήξης και ανατροπής όπως αυτό που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με αφετηρία
- Τη άμεση μονομερή καταγγελία των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων
- Τη διαγραφή του χρέους
- Την άμεση έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ
- Την εθνικοποίηση, χωρίς αποζημίωση, των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων
- Το εργατικό και κοινωνικό έλεγχο.
Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει και επιβίωση του λαού αλλά και να υπάρξει πραγματική αξιοποίηση των συλλογικών παραγωγικών δυνάμεων.
