Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Το ψωμί… ψωμάκι ελέω κερδοσκοπίας





Ράλι πραγματοποιούν οι τιμές των βασικών εμπορευμάτων εδώ και λίγες εβδομάδες στα εξειδικευμένα χρηματιστήρια του Σικάγου και του Λονδίνου. Αποτέλεσμα αυτού του αγώνα ταχύτητας είναι οι τιμές των βασικών ειδών διατροφής, όπως σιτάρι, καλαμπόκι, κριθάρι και άλλα να έχουν φθάσει στα ύψη. Η τιμή του σιταριού, για παράδειγμα, ενώ ήταν γύρω στα 135 ευρώ ο τόνος από τον Ιανουάριο μέχρι και το πρώτο πεντάμηνο του έτους πλέον σκαρφάλωσε στα 236 ευρώ. Η τιμή του κριθαριού από 2.475 ρούβλια ο τόνος που ήταν στις αρχές του χρόνου – κι ακόμη χαμηλότερα κατά τη διάρκεια του – έφθασε τα 4.250, κοκ.
Η άνοδος της τιμής αποδόθηκε από πολλούς στις ζημιές που υπέστη η ρωσική παραγωγή λόγω της ασυνήθιστης ανόδου της θερμοκρασίας, των πρωτοφανών σε έκταση πυρκαγιών που ακολούθησαν και της απόφασης του πρωθυπουργού Βλαντίμιρ Πούτιν να απαγορεύσει τις εξαγωγές σιτηρών από τις 15 Αυγούστου μέχρι και το τέλος του χρόνου. Ειδικότερα, εκτιμάται ότι η ρωσική παραγωγή θα κυμανθεί από 70 έως 75 εκ. τόνους, όταν η περυσινή σοδειά είχε αγγίξει τα 100 εκ. τόνους. Χαμηλότερα θα κινηθεί επίσης κι η παραγωγή της Ουκρανίας, που κι αυτή σκέφτεται να επιβάλει περιορισμούς στις εξαγωγές, καθώς οι τελευταίες εκτιμήσεις μειώνουν την ετήσια παραγωγή από 48 εκ. τόνους πέρυσι σε 40 εκ. φέτος. Η απόφαση του Κρεμλίνου χαρακτηρίστηκε σωτήρια για την εγχώρια ζήτηση καθώς διασφαλίζει ότι δεν θα υπάρξει έλλειψη σταριού κι οι τιμές θα παραμείνουν χαμηλές εντός της Ρωσίας. Στο εξωτερικό όμως επέφερε αναστάτωση καθώς μια σειρά χώρες έπρεπε να μεριμνήσουν για τον ομαλό ανεφοδιασμό τους, με τις περισσότερες απ’ αυτές να βρίσκονται στη Μέση Ανατολή και την Ασία. Ειδικότερα η Αίγυπτος, που αγοράζοντας πέρυσι 6 εκ. τόνους αποτελεί τον μεγαλύτερο εισαγωγέα ρωσικών σιτηρών, η Τουρκία, η Συρία, το Ιράν, η Λιβύη, το Ισραήλ, η Ιορδανία, η Υεμένη και το Ιράκ.Παρόλα αυτά η άνοδος της τιμής των σιτηρών και των βασικών ειδών διατροφής δεν προήλθε από την ξηρασία ή την απόφαση της Μόσχας και τον σκεπτικισμό του Κιέβου. Το ράλι τιμών το επέβαλαν μια σειρά άλλοι λόγοι που συγκαλύφθηκαν στη συνέχεια από την απόφαση της Μόσχας.Η άνοδος της τιμής κατ’ αρχήν προηγήθηκε των ανακοινώσεων του Πούτιν. Οι τιμές του σταριού όπως και του κριθαριού ξεκίνησαν να αυξάνονται από τις αρχές Ιούλη, όταν οι φωτιές δεν υπήρχαν ούτε στους χειρότερους εφιάλτες των Ρώσων.
Δεύτερο, υφίσταται μια γενικευμένη άνοδος στις τιμές των βασικών εμπορευμάτων που δεν περιορίζεται μόνο στις τιμές των δημητριακών τα οποία παράγονται στη Ρωσία. Ράλι, για παράδειγμα, καταγράφει η τιμή του χρυσού με τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης μηνός Δεκεμβρίου να φθάσουν στις 8 Αυγούστου στα 1.205 δολάρια. Επίπεδο τιμής που βρίσκεται πολύ κοντά στο ρεκόρ των 1.260 δολ. ανά ουγκιά που είχε σημειωθεί στο τέλος Ιουνίου. Εξ’ ίσου φρενήρη άνοδο καταγράφει και η τιμή του κακάο που τους τελευταίους μήνες έχει αυξηθεί κατά 150% ωθώντας βιομηχανίες τροφίμων που παράγουν σοκολάτες να αυξήσουν τις τιμές των προϊόντων τους ή να μειώσουν την πρώτη ύλη που χρησιμοποιούν. Η άνοδος των τιμών των σιτηρών επομένως αποτελεί σύμπτωμα μιας ευρύτερης τάσης.
Τρίτο, το κενό που δημιουργήθηκε από την διακοπή των ρωσικών εξαγωγών καλύφθηκε πάραυτα από άλλους παραγωγούς, με πρώτους απ’ όλους τους Αμερικανούς. «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό αποτελεί μια ευκαιρία για μας κι ότι πρόκειται να την εκμεταλλευτούμε», δήλωσε στους Financial Times στις 13 Αυγούστου ο υπουργός Γεωργίας των ΗΠΑ, αναφερόμενος στην διακοπή των ρωσικών εξαγωγών. Σχεδόν όλες οι χώρες επίσης διατηρούν ένα απόθεμα. «Η Αίγυπτος έχει αρκετό απόθεμα σταριού για να παράγει επιδοτούμενο ψωμί για τους τέσσερις επόμενους μήνες δήλωνε στη βρετανική εφημερίδα στις 12 Αυγούστου αξιωματούχος του αιγυπτιακού υπουργείου Εμπορίου. Κατά συνέπεια δεν δημιουργήθηκε κάποια έλλειψη, ένα κενό μεταξύ προσφοράς και ζήτησης, που έστω και προσωρινά να προκάλεσε την εκτόξευση των τιμών.
Τέταρτο, σύμφωνα με πολλά δημοσιεύματα, η απόφαση του Πούτιν δεν ήταν και τόσο… αθώα. Δεν ελήφθη δηλαδή με κριτήριο τα συμφέροντα του ρωσικού λαού και τις ανάγκες κάλυψης της ρωσικής αγοράς, αλλά των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην παραγωγή και εμπορία σιτηρών! «Μεγάλες, πολυεθνικές εταιρείες εμπορίας δημητριακών που λειτουργούν στη Ρωσία επιδίδονταν σε υπόγεια επιρροή (λόμπι) με στόχο την απαγόρευση που θα αποτελούσε το μέσο για να αξιώσουν τη νομική εξαίρεση από συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης που είχαν συναφθεί πριν την ξηρασία, όταν οι τιμές ήταν πολύ χαμηλότερες. Μια ρωσική θυγατρική της Glencore, της ελβετικής εταιρίας εμπορίας βασικών προϊόντων που διατηρεί στενές σχέσεις με τη ρωσική κυβέρνηση, επιδόθηκε σε υπόγεια επιρροή για την απαγόρευση όσο η έκταση της ξηρασίας γινόταν εμφανής», ανέφερε σε ρεπορτάζ της η International Herald Tribune στις 6 Αυγούστου. Τις λεπτομέρειες του «κόλπου» τις αποσαφήνιζαν οι Financial Times στις 4 Αυγούστου από την πρώτη τους κιόλας σελίδα: «Στελέχη της Glencore, της μεγαλύτερης εταιρείας εμπορίας βασικών προϊόντων κάλεσαν χθες τη Μόσχα να επιβάλλει απαγόρευση πωλήσεων σε δημητριακά που θα επιτρέψει σε εταιρείες να διαπραγματευτούν εκ νέου τα συμβόλαιά τους. Αν η Μόσχα επιβάλει απαγόρευση εξαγωγών, όπως έκανε για μια σύντομη περίοδο κατά τη διάρκεια της κρίσης τροφίμων του 2007-2008, τότε εμπορικοί οίκοι όπως η Glencore θα μπορούσαν να επικαλεστούν ανωτέρα βία, όρος που τους επιτρέπει να ακυρώσουν συμφωνίες λόγω αιτιών που βρίσκονται πέρα από τον έλεγχό τους»!
Κατά συνέπεια πράγματι υπάρχει σχέση μεταξύ ανόδου των τιμών στα σιτηρά και απόφασης απαγόρευσης των ρωσικών εξαγωγών – όχι όμως αυτή που λέγεται, ότι η απαγόρευση οδήγησε στην άνοδο των τιμών, αλλά η εντελώς αντίθετη: Η προγενέστερη άνοδος τιμών προκάλεσε την απαγόρευση!Η πρωτοβουλία της ρωσικής κυβέρνησης έφερε ξανά στην επιφάνεια τον καταστρεπτικό ρόλο που ασκούν στην διαμόρφωση των τιμών κι επίσης την παραγωγή και εμπορία των βασικών ειδών διατροφής κερδοσκοπικές επιχειρήσεις που μεσολαβούν μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης. Πρόκειται μάλιστα συχνά για τις ίδιους αυτούς τραπεζικούς κολοσσούς που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην κρίση της αμερικανικής αγοράς ακινήτων, όπως για παράδειγμα η Goldman Sachs, που μόλις πρόσφατα τιμωρήθηκε από τις αμερικανικές αρχές για τις αμφιλεγόμενες δραστηριότητές της. Η Goldman Sachs λοιπόν, σύμφωνα με την τελευταία ετήσια έκθεσή της, την οποία επικαλείται η βρετανική εβδομαδιαία εφημερίδα Guardian στις 23 Ιουλίου, κατά το 2009 κέρδισε 1 δισ. δολ. από στοιχήματα στην αγορά τροφίμων. «Επενδυτικές τράπεζες όπως η Goldman Sachs επιτυγχάνουν τεράστια κέρδη στοιχηματίζοντας στην τιμή καθημερινών τροφίμων. Από αυτά τα επικίνδυνα στοιχήματα κανείς δεν επωφελείται με μοναδική εξαίρεση του τυχοδιώκτες του Σίτι. Οι καταναλωτές υποφέρουν καθώς υποκινείται ο πληθωρισμός – λόγω του απρόβλεπτου κόστους στο πετρέλαιο και τις πρώτες ύλες – και οι πιο φτωχοί του κόσμου υποφέρουν επειδή το κόστος των βασικών τροφίμων γίνεται αβάσταχτο», τονίζει σε ανακοίνωσή της Μη Κυβερνητική Οργάνωση την οποία παρουσιάζει η βρετανική εφημερίδα στην πρώτη της σελίδα.Πίσω ωστόσο από την άνοδο των τιμών των βασικών εμπορευμάτων κρύβεται η ανησυχία που αρχίζει να συσσωρεύεται για την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας. Οι φόβοι συγκεκριμένα για διπλή ύφεση της αμερικανικής οικονομίας, η αναθεώρηση προς τα κάτω των προβλέψεων οικονομικής μεγέθυνσης στη ζώνη του ευρώ και την Αγγλία, η επιβράδυνση της εσωτερικής ζήτησης στην Κίνα και άλλα στρέφουν τους επενδυτές – που αξιοποιούν το απαράδεκτο καθεστώς χρηματιστηριακής διαπραγμάτευσης των βασικών ειδών διατροφής – να επενδύσουν τα κεφάλαιά τους εκεί. Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και το 2007 – 2008 όταν η κρίση στην αγορά τροφίμων που οδήγησε σε έκρηξη τις τιμές του ρυζιού και του σταριού προκαλώντας λαϊκές εξεγέρσεις από την Αϊτή και το Μεξικό μέχρι την Αίγυπτο, ήταν το προμήνυμα της οικονομικής κρίσης που ακολούθησε.
Σε αυτό το περιβάλλον – όπου η περίσσια κεφαλαίων διοχετεύεται στα χρηματιστήρια εμπορευμάτων αναζητώντας ασφαλές καταφύγιο κι ωθώντας ταυτόχρονα τις τιμές στα ουράνια – δεν λείπουν οι εκ του πονηρού συστάσεις για απελευθέρωση της καλλιέργειας γενετικά τροποποιημένων οργανισμών. Με βάση το σκεπτικό εταιρειών όπως η αμερικανική Monsanto και η γερμανική Basf η άνοδος των τιμών είναι αποτέλεσμα της έλλειψης τροφίμων. Άρα, συνεχίζουν οι παραπάνω εταιρείες και πολλοί «ανεξάρτητοι» ερευνητές και αναλυτές που γίνονται όλο και περισσότεροι με το πέρασμα του χρόνου, υπάρχει ανάγκη διεύρυνσης της παραγωγής ώστε να ξεπεραστεί η ανεπάρκεια, να πέσουν οι τιμές και να μην φτάσουμε ξανά σε καταστάσεις όπως του 2007 – 2008 όταν λόγω της (πολύ μεγαλύτερης από τη σημερινή) ανόδου των τιμών για πρώτη φορά οι χρόνια υποσιτισμένοι ξεπέρασαν το 1 δισ.
Αυτό που παραβλέπουν οι υπέρμαχοι των τροφίμων – Φρανκεστάιν είναι ότι τις τελευταίες δεκαετίες κάθε άλλο παρά έλλειψη τροφίμων παρατηρείται. Με βάση εκτιμήσεις του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) του ΟΗΕ ενώ το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξήθηκε κατά 2,4 φορές (από 2,5 δισ. το 1950 σε 6 δισ. το 2000) η παραγωγή τροφίμων αυξήθηκε κατά 2,6 φορές. Η παραγωγή τροφίμων δηλαδή αυξήθηκε ταχύτερα από τον πληθυσμό. Το πρόβλημα επομένως δεν υφίσταται στην προσφορά αλλά στην διανομή – κατά πόσο δηλαδή αυτά τα τρόφιμα κατανέμονται με δημοκρατικούς όρους, σε όσους τα έχουν ανάγκη – κι εσχάτως στην άγρια κερδοσκοπία που εξελίσσεται, με αποτέλεσμα το πρόβλημα της διανομής να έχει γίνει πολύ πιο ακανθώδες, προσλαμβάνοντας εκρηκτικές διαστάσεις.
ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ

Θα μας χρεοκοπήσει η Λέσχη του Βερολίνου;



του Γιώργου Δελαστίκ
Μπορεί ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου να αισθάνεται πανευτυχής για το έργο του στις αμέτρητες ανά την υφήλιο συνεντεύξεις που δίνει, αλλά δεν υπάρχει πλέον οικονομολόγος σοβαρός σε διεθνές επίπεδο, προοδευτικός ή συντηρητικός, ο οποίος να μην δηλώνει ότι μετά την υπαγωγή της Ελλάδας στο καθεστώς υποτέλειας προς το ΔΝΤ και την ΕΕ θεωρεί πιθανότατο πως η χώρα μας θα χρεοκοπήσει, υποχρεούμενη σε αναδιάρθρωση χρέους.

Την πεποίθηση ότι έχουμε εισέλθει σε εποχή χρεοκοπίας κρατών έχει και η γερμανική κυβέρνηση της καγκελαρίου Μέρκελ, γι’ αυτό και προωθεί με εξαιρετική επιμονή στην ΕΕ την άποψή της ότι πρέπει να καταρτιστεί και να συμφωνηθεί από όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες συγκεκριμένη διαδικασία «συντεταγμένης», κατά τη γερμανική ορολογία, χρεοκοπίας κρατών της Ευρωζώνης, η οποία και θα αντικαταστήσει το σήμερα υφιστάμενο «πακέτο στήριξης» των 750 δις ευρώ. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, επιβάλλεται μια καλύτερη ενημέρωση γύρω από το τι σημαίνει χρεοκοπία και αναδιάρθρωση χρέους, όσο κι αν η συζήτηση αυτή είναι ιδιαιτέρως δυσάρεστη.
Ο καθοριστικός παράγοντας στην αναδιάρθρωση χρέους είναι αν την πρωτοβουλία της απόφασης την έχει η κυβέρνηση μιας χώρας ή αν αυτό το αποφασίζουν οι δανειστές, οι οποίοι τότε επιβάλλουν και τους όρους της αναδιάρθρωσης. Ας εξετάσουμε αναλυτικά αυτές τις δύο εκδοχές και τις δυνητικές επιπτώσεις τους στην περίπτωση της χώρας μας.
Αν αποφασίζαμε εμείς
Στην περίπτωση που η κυβέρνηση μιας χώρας αποφασίσει να προχωρήσει σε στάση πληρωμών και αναδιάρθρωση του χρέους της, πληροφορεί τους δανειστές της ότι σταματά να πληρώνει τις δόσεις της. Ανακοινώνει η ίδια ότι, αντί να αποπληρώσει το σύνολο των δανείων της, θα πληρώσει, π.χ., το 60% μόνο. Επίσης, ανακοινώνει ότι αντί να πληρώσει, π.χ., σε έξι χρόνια θα πληρώσει σε δεκαπέντε, ότι αντί να πληρώνει με επιτόκιο 8% θα υπολογίζει τα χρέη της με επιτόκιο 4%, ότι επί τρία χρόνια δεν θα πληρώνει ούτε τόκους ούτε τοκοχρεολύσια μέχρι να ορθοποδήσει η οικονομία της κ.λπ. Πάνω σε αυτούς τους όρους γίνεται μια διαπραγμάτευση με τους δανειστές, οι οποίοι συνήθως είναι υποχρεωμένοι να συμφωνήσουν, γιατί η κυβέρνηση της χρεοκοπημένης χώρας προβάλλει το ακαταμάχητο επιχείρημα «αν σας αρέσει, αλλιώς δεν παίρνετε φράγκο»!
Η λύση αυτή έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα ότι είναι η ίδια η κυβέρνηση της πληττόμενης χώρας που χαράζει τη στρατηγική και την τακτική της εξόδου από την κρίση και της ανόρθωσης της οικονομίας. Ακολουθεί αναπτυξιακή πολιτική, αδιαφορώντας για τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και το δημόσιο χρέος, προτάσσοντας την απασχόληση των εργαζομένων. Η επιλογή αυτή προϋποθέτει την προσωρινή εθνικοποίηση των τραπεζών.
Η περίπτωση της Ελλάδας
Αν υποθέσουμε ότι κάποια άλλη ελληνική κυβέρνηση έκανε αυτή την επιλογή –γιατί είναι προφανές ότι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου αποκλείεται να την κάνει– θα ήταν υποχρεωμένη να προχωρήσει σε μια στρατηγικής σημασίας κίνηση: να αποσύρει την Ελλάδα από το ευρώ! Ο λόγος είναι ότι αν παραμέναμε στην Ευρωζώνη, καθώς η Τράπεζα της Ελλάδος δεν έχει δικαίωμα έκδοσης χρήματος, οι εταίροι της ΕΕ θα μας στραγγάλιζαν οικονομικά σε ελάχιστα 24ωρα και η χώρα θα περιέπιπτε σε κατάσταση χάους.
Θα ήταν αναγκαία, επομένως, η επιστροφή στη δραχμή προκειμένου να λειτουργήσει η οικονομία στο εσωτερικό της Ελλάδας. Προσωρινά η δραχμή δεν θα ήταν ελεύθερα διαπραγματεύσιμη στις χρηματαγορές. Θα είχε αυθαιρέτως καθορισμένη σταθερή ισοτιμία στην αρχή, προκειμένου να περιορίσει τις κερδοσκοπικές επιθέσεις. Ούτως ή άλλως οι εισαγωγές θα αντιμετώπιζαν σοβαρότατα προβλήματα, σε αντίθεση με τις εξαγωγές που θα σημείωναν αύξηση.
Υποχρεωτική θα ήταν επίσης η προσωρινή τουλάχιστον εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, δεδομένου ότι οι ελληνικές τράπεζες δεν θα μπορούσαν να δανειστούν στη διεθνή διατραπεζική αγορά. Βεβαίως, πρέπει να γνωρίζουμε ότι ούτε σήμερα οι ελληνικές τράπεζες μπορούν να δανειστούν στη διατραπεζική αγορά και η ρευστότητά τους εξαρτάται αποκλειστικά από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στην οποία ήδη χρωστούν κάπου… 100 δις ευρώ!
Στην περίπτωση όμως της επιστροφής στη δραχμή, το εθνικοποιημένο τραπεζικό νόμισμα θα χρησιμοποιηθεί από την κυβέρνηση ως αποφασιστικής σημασίας μοχλός χρηματοδότησης των επιχειρήσεων και των επαγγελματιών προκειμένου να λειτουργήσει η οικονομία σε πλαίσιο μεγάλων αρχικών δυσκολιών, όπως είναι αυτονόητο.
Ευνοϊκή ιδιομορφία συνιστά το γεγονός ότι τα δισεκατομμύρια ευρώ που κυκλοφορούν στο σύνολο της ελληνικής οικονομίας θα θέσουν αυτομάτως στη διάθεση της κυβέρνησης τεράστια ποσά συναλλάγματος που θα διευκολύνουν την αντιμετώπιση των αρχικών προβλημάτων με τις εισαγωγές.
Όταν αποφασίζει η Μέρκελ
Η δεύτερη εκδοχή, απείρως πιθανότερη στην περίπτωση της Ελλάδας, είναι να αποφασίσουν οι ηγέτες της ΕΕ –δηλαδή η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους– και να κηρύξουν αυτοί τη χώρα μας χρεοκοπημένη, αποφασίζοντας και τους όρους της αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους στο εξωτερικό.
Στην περίπτωση αυτή δεν θα βγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη, παρόλο που υπάρχουν πολλοί Γερμανοί οικονομολόγοι και πολιτικοί, οι οποίοι υποστηρίζουν με πάθος την εκδίωξη της Ελλάδας και άλλων μεσογειακών ευρωπαϊκών χωρών από το ευρώ. Η γραμμή των Γερμανών τραπεζιτών όμως είναι υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη για να πάρουν πίσω τα λεφτά που τους χρωστάμε, άρα πρέπει να θεωρείται βέβαιο με τα μέχρι στιγμής δεδομένα ότι αν μας χρεοκοπήσουν οι Ευρωπαίοι υπό την ηγεσία των Γερμανών, δεν θα μας διώξουν από το ευρώ.
Το αντίτιμο θα είναι πολύ πιο βαρύ από όσο φαντάζεται κανείς. Προκειμένου να διασφαλίσουν ότι στη συνέχεια όλος ο ελληνικός λαός θα δουλεύει για να πληρώνει τις γερμανικές, γαλλικές και λοιπές ξένες τράπεζες που μας έχουν δανείσει, θα αφαιρέσουν από την ελληνική κυβέρνηση τη… διακυβέρνηση της Ελλάδας!
Όπως προβλέπει σχέδιο της γερμανικής κυβέρνησης που αποκάλυψε το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, όποια χώρα της Ευρωζώνης πτωχεύει θα περιέρχεται υπό τη διακυβέρνηση της υπό ίδρυση Λέσχης του Βερολίνου!
Κατοχικός διοικητής
Η κυβέρνηση Μέρκελ είναι αποφασισμένη να προωθήσει τη λήψη αποφάσεων για τη «συντεταγμένη χρεοκοπία» των χωρών της Ευρωζώνης γι’ αυτό και ανέθεσε μυστικά σε ομάδα δώδεκα Γερμανών «σοφών» να της παρουσιάσουν σχετικό σχέδιο, πράγμα που έκαναν.
Φρίκη αισθάνεται όποιος διαβάσει το κείμενό τους. Κατά το γερμανικό σχέδιο, το ΔΝΤ είναι εκείνο που θα αποφασίζει πότε απαιτείται η αναδιάρθρωση του χρέους χώρας της Ευρωζώνης. Τότε θα μπαίνουν στο παιχνίδι οι Γερμανοί. Όπως αναφέρει το σχέδιο του Βερολίνου «τότε πρέπει να υπάρξει μια συρρίκνωση της διαθεσιμότητας κυρίαρχων εξουσιών» κατά το κείμενο. «Η κυβέρνηση της εν λόγω χώρας δεν θα επιτρέπεται πλέον να αποφασίζει για το κρατικό ταμείο με απεριόριστες εξουσίες», εξηγεί το Der Spiegel και αναλύει πώς θα γίνεται αυτό:
«Στη θέση της, θα διαφυλάσσει τα συμφέροντα της περιουσίας του χρεοκοπημένου κράτους “μια συνδεόμενη με τις ιδιαιτερότητες της περιοχής προσωπικότητα εμπιστοσύνης ή ομάδα προσωπικοτήτων” που θα ορίζεται από τη Λέσχη του Βερολίνου».
Αυτή η υπό ίδρυση Λέσχη του Βερολίνου θα είναι ένας «νομικά ανεξάρτητος θεσμός» κατά τους Γερμανούς που την προτείνουν. Θα συγκεντρώνει τη δραστηριότητά της στα κρατικά ομόλογα και τα αξιόγραφα που προκύπτουν από αυτά και θα είναι έτοιμη να αναλάβει τη διακυβέρνηση όσων χωρών της Ευρωζώνης προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του χρέους τους.
Η σκέψη είναι εφιαλτική: ένας Γερμανός «γκαουλάιτερ», κατοχικός διοικητής διορισμένος από τη Λέσχη του Βερολίνου, να διοικεί την Ελλάδα και να αποφασίζει αυτός την έκδοση ελληνικών κρατικών ομολόγων που θα τα αγοράζει η γερμανική Deutsche Bank με επιτόκια που θα αποφασίζουν οι Γερμανοί μεταξύ τους, αλλά τα δάνεια θα τα πληρώνει ο ελληνικός λαός!
Θα στριφογυρίζει στον τάφο του ο Ανδρέας Παπανδρέου…