Το ΠΑΣΟΚ γεννήτορας του αυγού του φιδιού

Από την εφημερίδα  ΠΡΙΝ της Κυριακης, 15 Απριλίου 2012

Το ΠΑΣΟΚ γεννήτορας του αυγού του φιδιού

Το ότι είναι αδίστακτοι και δίχως αιδώ καμία, αποδεικνύεται και μόνον από τη δίχως όρια αναίσχυντη διπλοπροσωπία του Βενιζέλου, που από τη μια εμφανίζεται ως εξωγήινος, που μόλις κατέφθασε σε τούτο εδώ τον κόσμο να μας σώσει από τα δεινά, στα οποία μας ενέπλεξαν κάποιοι άγνωστοί δυνάστες, και από την άλλη και στην πράξη είναι ο πρώτος από αυτούς τους δυνάστες.

Σημείωμα του Γιώργου Ρούση

Το ότι έχουν παράδοση να κάνουν τη βρώμικη δουλειά ενάντια στο λαϊκό κίνημα είναι πασίγνωστο από την εποχή που ο ομογάλακτός τους σοσιαλδημοκράτης Νόσκε, είναι εκείνος που ανέλαβε το ρόλο του «βρόμικου σκυλιού» και έσφαξε τους Γερμανούς προλετάριους και τους ηγέτες τους.

Το ότι στη Γαλλία βοήθησαν ανοιχτά την υποψηφιότητα του Λεπέν για να αποδυναμώσουν έτσι τον δεξιό Σιράκ και μετά καλούσαν σε αντιφασιστικό μέτωπο υπό τον Σιράκ για να αποτρέψουν τη νίκη του Λεπέν είναι επίσης γνωστό δείγμα της δίχως όρια ανευθυνότητας τους. Το ότι από τα σπλάχνα τους βγήκαν κουμάσια σαν το Μουσολίνι δεν είναι τυχαίο.

Το ότι με μεγάλη τους ικανοποίηση δέχτηκαν να συγκυβερνήσουν με το ΛΑΟΣ, τον τσεκουροφόρο διάδοχο του δικτάτορα Παπαδόπουλου Βορίδη, και το επί τω τσαρλατανικώτερο συμπλήρωμα του, φτάνει να σώσουν καμιά ψήφο τους και να ικανοποιήσουν την απαίτηση για ευρύτερη πολιτική συναίνεση των εντολοδόχων τους είναι ηλίου φαεινότερο.

Το ότι όμως οι αδίστακτοι, θα επιστράτευαν τον διδάκτορα της κωλοτούμπας Κύρτσο, ο οποίος μέχρι χθες αποκαλούσε αδιαλείπτως τον νυν αρχηγό του Καρατζαφέρη κωλοτούμπα, φτάνει να φθείρουν το Σαμαρά, και να βγάλουν πρώτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ, ήταν κάπως δύσκολο να το διανοηθεί κανείς. Και όμως το έκαναν και αυτό.

Όσοι λοιπόν, δεν τρώμε κουτόχορτο, ή δεν στοχεύουμε να αποκομίσουμε κάτι από την πόρνη εξουσία, ας αποκαλύψουμε το ρόλο τους ως γεννητόρων του αυγού του φιδιού, και ας τους αντιμετωπίζουμε ως τέτοιους.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: για μια Αριστερά που θα σταματήσει να μετρά χαμένες ευκαιρίες

Το άνοιγμα της προεκλογικής εκστρατείας κάνει πολύ πιο σαφή τα κρίσιμα πολιτικά διλήμματα αυτών των εκλογών. Φάνηκε από τον ωμό εκβιασμό του απερχόμενου δοτού πρωθυπουργού Παπαδήμου ότι εάν δεν αποδεχτούμε την «εσωτερική υποτίμηση», τη μειωμένη λαϊκή κυριαρχία και τα Μνημόνια, τότε θα αναγκαστούμε να φύγουμε από το ευρώ, θα χρεοκοπήσουμε και αυτό θα είναι η καταστροφή.

Όμως η κοινοβουλευτική Αριστερά αποφεύγει ακόμη και τώρα να πάρει θέση σε αυτά τα διλήμματα. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, με την καταναγκαστική φοβία του για οτιδήποτε έρχεται σε ρήξη με την ΕΕ, ούτε το ΚΚΕ που θεωρεί οπορτουνισμό οποιαδήποτε άμεση διεκδίκηση από την έξοδο από το ευρώ μέχρι τις… φτηνές πατάτες, παίρνουν θέση σε αυτά τα διλήμματα.

Την ώρα που η πολιτική κρίση βαθαίνει, που τα κόμματα του Μνημονίου αποτελούν μειοψηφία, που μεγάλο μέρος των λαϊκών τάξεων αναζητά ριζοσπαστική εναλλακτική λύση, η κοινοβουλευτική Αριστερά δεν συγκροτεί αντίπαλο δέος, δεν ανατρέπει την αποκαρδίωση και τη συλλογική κατάθλιψη και αφήνει περιθώριο στις αστικές δυνάμεις να ανασυγκροτήσουν το μπλοκ τους.

Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν κερδίζει αυτός που κάνει κριτική αλλά αυτός που έχει να πει κάτι για το προς τα πού θα πάνε τα πράγματα. Παρά την κρίση του «υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού», βήμα-βήμα οι αστικές δυνάμεις χτίζουν τη δική τους αφήγηση γύρω από την Ελλάδα της φτηνής εργασίας, της επενδυτικής ασυδοσίας και της εξαγωγικής ανάκαμψης.

Η Αριστερά πρέπει επιτέλους ότι υπάρχει άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία. Κι αυτό σημαίνει συγκεκριμένα πράγματα:

Ø  Να σηκώσει το γάντι και να πει ότι ο μόνος δρόμος για την αποφυγή της κοινωνικής καταστροφής είναι η άμεση παύση πληρωμών στο χρέος, η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ μαζί με την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων και την επιβολή ελέγχων στην κίνηση των κεφαλαίων. Είναι ο μόνο τρόπος να σταματήσει ο φαύλος κύκλος της «εσωτερικής υποτίμησης».

Ø  Να αναμετρηθεί με την πρόκληση της παραγωγικής ανασυγκρότησης σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, έχοντας εμπιστοσύνη στη συλλογική παραγωγική δυνατότητα, επινοητικότητα και δημιουργικότητα της αγωνιζόμενης κοινωνίας. Τα εναλλακτικά δίκτυα διανομής, τα πειράματα αυτοδιαχείρισης, η συλλογική εμπειρία των αγωνιστών στα κινήματα δείχνουν ότι μπορούμε να βρούμε τρόπους για να έχουμε παραγωγή, διατροφική επάρκεια, λειτουργία δημόσιων υποδομών σε ρήξη με τη λογική της αγοράς και του κέρδους.

Ø  Να διεκδικήσει την εξουσία, όχι με όρους «διακυβέρνησης» και διαχείρισης του υπάρχοντος, αλλά ριζικού μετασχηματισμού, χωρίς να ξεχνάει ότι ακόμη και εάν καταλάβει την κυβερνητική εξουσία, το κομβικό είναι πάντοτε οι μορφές λαϊκής αυτοοργάνωσης, δημοκρατίας και αντι-εξουσίας από τα κάτω, ξεκινώντας από τις ίδιες τις τωρινές μορφές «δημοκρατίας του αγώνα» (Λαϊκές Συνελεύσεις, «Πλατείες» κ.λπ.).

Το αισιόδοξο στοιχείο είναι ότι μέσα σε μια κοινωνία που δείχνει να έχει ακόμη απόθεμα οργής και αγανάκτησης, όπως φάνηκε από όλες τις συγκλονιστικές στιγμές του λαϊκού ξεσηκωμού από το Μάη του 2010, στις «Πλατείες» , στις πανεργατικές έως το ξέσπασμα στις 12 Φλεβάρη, μια άλλη δυναμική καταγράφεται και στην Αριστερά. Η «Αριστερά της δραχμής», όπως υποτιμητικά την αναφέρουν εχθροί και «φίλοι», είναι μια υπαρκτή σύγκλιση αναζητήσεων και προβληματισμών. Πρακτικές ενός αναδυόμενου αγωνιστικού μετώπου, μέσα από συντονισμούς σωματείων, συνελεύσεων και κινημάτων ανυπακοής, γενικεύονται. Φωνές ρήξης με την πεπατημένη του κομματικού πατριωτισμού ακούγονται όλο και πιο δυνατά. Η δυνατότητα μιας εξέγερσης του «λαού της Αριστεράς» γύρω από ένα αίτημα επανίδρυσης της Αριστεράς ως δύναμης ρήξης, μετασχηματισμού και δημιουργίας είναι περισσότερο παρά ποτέ δυνατή.

Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτή την υπόθεση στρατευόμαστε, πριν κατά και μετά τις εκλογές, και με αυτές τις δυναμικές θέλουμε να συναντηθούμε, για να ξαναγίνει η Αριστερά συνώνυμη με την αντίσταση και την ανατροπή. Με ενωτική και μετωπική λογική, με έμφαση στην αναγκαία δημοκρατική κουλτούρα διαλόγου και συντροφικότητας, με διάθεση να οικοδομήσουμε νικηφόρες αντιστάσεις αλλά και εργαστήρια νέων αντικαπιταλιστικών πολιτικών συνθέσεων που να υπερβαίνουν και να ανατρέπουν την τωρινή γεωμετρία της Αριστεράς, με αγωνία να μην προδώσουμε την ελπίδα του κόσμου που γυρνά την πλάτη του στο επίσημο πολιτικό σκηνικό. O ιστορικός χρόνος είναι συνήθως φειδωλός με τις ευκαιρίες που δίνει και την τωρινή δεν έχουμε το δικαίωμα να τη χάσουμε.

Η κοινοβουλευτική Αριστερά δεν συγκροτεί αντίπαλο δέος, δεν ανατρέπει την αποκαρδίωση και την συλλογική κατάθλιψη και αφήνει περιθώριο στις αστικές δυνάμεις να ανασυγκροτήσουν το μπλοκ τους. Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν κερδίζει αυτός που κάνει κριτική αλλά αυτός που έχει να πει κάτι για το προς τα πού θα πάνε τα πράγματα. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά που να πει ότι υπάρχει άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία!  ........................................................................................................του Παναγιώτη Σωτήρη

www.antarsya.org

www.antarsya.gr

διαφθορά και υποκρισία του αστικού πολιτικού συστήματος

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Το εαρινό σίριαλ Τσοχατζόπουλου: διαφθορά και υποκρισία του αστικού πολιτικού συστήματος

Το εαρινό σίριαλ της σύλληψης Τσοχατζόπουλου έφερε στο προσκήνιο τη διαφθορά και την υποκρισία του αστικού πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ που το στηρίζουν, καθώς και τη –διαχρονική- βρόμικη σχέση των εμπόρων όπλων και των κυβερνήσεων.

Η υποκρισία πολιτικού συστήματος και συγκροτημάτων ΜΜΕ σε πλήρη ανάπτυξη! Ποιος άραγε δεν γνωρίζει ότι ο χρηματισμός δεν ήταν υπόθεση μόνο του Ά. Τσοχατζόπουλου, αλλά ολόκληρου του μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ; Οι δεκαετίες του «εκσυγχρονισμού» και του «ευρωπαϊκού δρόμου» ήταν στρωμένες με μίζες και off-shore εταιρίες. Οι ΝΑΤΟϊκοί εξοπλισμοί δεν ήταν παρά δρόμος λεηλασίας του δημόσιου πλούτου. Με αυτό τον τρόπο το ΠΑΣΟΚ των εκσυγχρονιστών οδηγούσε το ελληνικό κεφάλαιο στην πρώτη ταχύτητα της ΕΕ. Ποιος μπορεί να κρύψει ότι αυτά τα χρήματα δεν δίνονται μόνο σε πρόσωπα, πρώτα και κύρια δίνονται σε κόμματα; Μήπως το ίδιο δεν ισχύει και για τη ΝΔ: ξεχνιούνται το Βατοπέδι ή οι μπίζνες του Βουλγαράκη; Έχει αποδειχτεί ότι βασικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ήταν για χρόνια στο μισθολόγιο της Siemens! Γι’ αυτό η τελευταία επιστρέφει να αναλάβει τους σταθμούς του Μετρό, αφού «έκλεισε» γρήγορα γρήγορα και αυτή η υπόθεση.

Πέρα από το προεκλογικό αστυνομικό θρίλερ που εκτυλίσσεται κάθε βράδυ στα δελτία των 8, η «υπόθεση Τσοχατζόπουλου», όπως και όλες οι πράσινες και γαλάζιες μίζες, αποτελούν σύμπτωμα ενός συστήματος που η δημοκρατία του σταματά στις πόρτες των Υπουργείων και των πολυεθνικών.

Παρά τις κινήσεις εντυπωσιασμού, τα εξιλαστήρια θύματα, την προσπάθεια να χρησιμοποιήσουν τα σκάνδαλα ως μοχλό εκκαθάρισης τμήματος του αστικού πολιτικού προσωπικού, η ουσία παραμένει: η ιδιωτικοποίηση, η εκποίηση του δημόσιου πλούτου, η μετατροπή των κοινωνικών αναγκών σε «επενδυτικές ευκαιρίες», η ασταμάτητη κούρσα των εξοπλισμών, ό,τι δηλαδή χαρακτηρίζει το σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα, γεννούν αντικειμενικές συνθήκες για διαπλοκή, μίζες, σκάνδαλα.

Στην πραγματικότητα, το μεγαλύτερο σκάνδαλο (το οποίο επιμελώς προσπαθούν να αποκρύψουν) είναι η κοινωνική καταστροφή από τη λιτότητα και την ανεργία στο όνομα της παραμονής στο ευρώ και την ΕΕ και της αποπληρωμής του ληστρικού χρέους. Αγώνας για την ανατροπή του συστήματος που γεννά τα σκάνδαλα και την εκμετάλλευση, αυτός είναι ο δικός μας δρόμος! Διαγραφή του χρέους, έξοδος από ΕΕ και ευρώ, έξοδος από το ΝΑΤΟ, τέρμα στην κούρσα εξοπλισμών, εργατικός και κοινωνικός έλεγχος στο δημόσιο, με στόχο τη λειτουργία του για τις ανάγκες του εργαζόμενου λαού και της κοινωνικής πλειοψηφίας.