Ανατροπή του "Προγράμματος Σταθερότητας" της κυβέρνησης

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙΚΑ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 24 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ…

Για χρόνια σε όλη την Ευρώπη, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις υπόσχονταν την απρόσκοπτη ανάπτυξη του καπιταλισμού, με την πολιτική σκληρής λιτότητας, ελαστικής εργασίας, μαζικών ιδιωτικοποιήσεων, με την απελευθέρωση και «αυτορρύθμιση» των αγορών, με την υπερδιόγκωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τον υπερδανεισμό και την κερδοσκοπία. Όμως αυτή η πολιτική των υπερκερδών για τους πλούσιους και της συμπίεσης των λαϊκών εισοδημάτων όχι μόνο δεν οδήγησε στην ευημερία, αλλά αντίθετα ήταν αυτή που οδήγησε στο σκάσιμο της φούσκας του σύγχρονου καπιταλισμού, στην οικονομική κατάρρευση και την ύφεση, στην βαθύτερη οικονομική κρίση του συστήματος εδώ και πάνω από 80 χρόνια. Οι ίδιες δυνάμεις επικαλούνται σήμερα την ίδια ακριβώς πολιτική και για την… έξοδο από την κρίση, εκτινάσσοντας στα ύψη την ανεργία, ισοπεδώνοντας εργασιακές κατακτήσεις και δικαιώματα, σπρώχνοντας όλο και πιο βαθιά στον κοινωνικό μεσαίωνα και την κοινωνική βαρβαρότητα..

Η ΑΣΥΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΓΙΓΑΝΤΩΣΑΝ ΧΡΕΗ ΚΑΙ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ

Μας λένε ότι η κρίση είναι ‘δημοσιονομική’, ιδιαίτερα στη χώρα μας, και αφορά τα δημόσια ελλείμματα. Ότι ‘έχουμε χρέη’ ‘Ότι ζούμε καλύτερα από ότι μας αναλογεί, ότι ‘πρέπει να κάνουμε θυσίες όλοι για να μη χρεοκοπήσει η οικονομία μας’.

Δεν μας λένε, όμως, ότι με το που ξέσπασε η κρίση εκεί που έλεγαν πως δεν είχαν ευρώ για μισθούς, ασφάλεια και συντάξεις βρήκαν δισεκατομμύρια για να ‘στηρίξουν’ τις φούσκες των τραπεζιτών και των επενδυτικών εταιρειών, με αποτέλεσμα την τεράστια αύξηση του χρέους σε ολόκληρο τον κόσμο! Δεν μιλούν για τις τεράστιες ενισχύσεις, επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές προς τη μεριά του κεφαλαίου. Δεν λένε λέξη για τους αρχιληστές τραπεζίτες που ενώ οι ίδιοι δανείζονται με 1% επιτόκιο (με κρατική εγγύηση!) με τη σειρά τους δανείζουν με 5% το δημόσιο. Ξεχνούν τις υπέρογκες αμυντικές δαπάνες. Ότι η Ελλάδα είναι η χώρα με την χαμηλότερη φορολογία κεφαλαίου στην Ευρώπη! Αποσιωπούν την εκτεταμένη και συνειδητή ανοχή απέναντι στη φοροδιαφυγή των επιχειρήσεων, την εισφοροδιαφυγή των εργοδοτών και τη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων.

Η ΕΕ-ΟΝΕ ΔΥΝΑΜΗ ΚΡΟΥΣΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Και αφού το κεφάλαιο με την πολιτική του μετέφερε την τεράστια κρίση του στα ‘δημόσια οικονομικά’, τώρα επιχειρεί μια νέα γιγάντια λεηλασία των εργαζόμενων, αξιοποιώντας σε όλη την Ευρώπη τους δρακόντειους όρους της συνθήκης του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ και του ‘Συμφώνου Σταθερότητας’. ‘Δείκτες’ που μετράνε το ‘έλλειμμα’, αλλά όχι τις τεράστιες κοινωνικές ελλείψεις, το χρέος αλλά όχι την ανεργία. Που ορίστηκαν για να εξασφαλίσουν την σταθερότητα των κερδών και των κεφαλαίων που μετακινούνται όπου μυρίζονται χρήμα, αλλά και για να έχουν τα εργαλεία οι κυβερνήσεις απέναντι στους λαούς να επιβάλλουν λιτότητα, να περικόπτουν τις κοινωνικές δαπάνες, να ιδιωτικοποιούν τις δημόσιες επιχειρήσεις. Ο στόχος τους δεν είναι το ‘νοικοκύρεμα’ όπως λένε, αλλά μια βαθιά αντιδραστική ταξική στρατηγική, που προωθεί την κερδοφορία του κεφαλαίου ενώ βάζει στην κλίνη του Προκρούστη το δικαίωμα στη δουλειά, την υγεία, την εκπαίδευση, το περιβάλλον.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΚΕΡΔΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΩΝ

Η κρίση αυτή δεν είναι ούτε πρώτα ούτε και κύρια δημοσιονομική. Είναι βαθιά και συνολική κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, που επιδιώκουν να την ξεπεράσουν με ακόμα σκληρότερα μέτρα για την οριστική ισοπέδωση κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Όλες οι δυνάμεις της εξουσίας συνασπίζονται για να περάσει αυτή η πολιτική: ο ΣΕΒ, ο μηχανισμός της ΕΕ, η νέα διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ που συμφωνεί στα αντιλαϊκά μέτρα, το ΛΑΟΣ που δεν βλέπει πουθενά εργοδότες, τράπεζες και ΕΕ και του φταίνε για όλα οι…μετανάστες και τέλος τα θλιβερά παπαγαλάκια των περιβόητων διεθνών ‘οίκων αξιολόγησης’ και των εγχώριων ΜΜΕ, που βάλθηκαν να μας πείσουν ότι πρέπει να καταστραφούν οι εργαζόμενοι για να… σωθεί η χώρα

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ/ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΝΕ

Εργαζόμενοι,

Να παλέψουμε για την ανατροπή του ‘Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης’ της κυβέρνησης και της ΕΕ

· Αντί για μείωση των μισθών, που βρίσκονται στο 60% του ευρωπαϊκού μέσου όρου, διεκδικούμε αυξήσεις στο ύψος των αναγκών μας. Αντί για την ακόμη μεγαλύτερη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, τις απολύσεις συμβασιούχων και την εκτίναξη της ανεργίας - ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, σταθερή εργασία για όλους και πλήρη προστασία των ανέργων .

· Αντί για τη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, τις περικοπές της κρατικής επιδότησης στα ταμεία, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, την ανατροπή της κοινωνικής ασφάλισης και την μετατροπή της σε ανταποδοτική και ιδιωτικοποιημένη - πάταξη της εισφοροδιαφυγής του κεφαλαίου και της μαύρης εργασίας, κανένας εργαζόμενος χωρίς πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά, μείωση των ορίων συνταξιοδότησης, αύξηση των συντάξεων

· Αντί για φοροεπιδρομή με αυξήσεις στους αντιλαϊκούς έμμεσους φόρους και νέα επιβάρυνση των μισθωτών σε μια χώρα που έχει το χαμηλότερο ποσοστό φορολογίας κεφαλαίου - επαναφορά της φορολογίας στο 45% των κερδών, αύξηση του αφορολόγητου για μισθούς και συντάξεις, κατάργηση των έμμεσων φόρων στα είδη πρώτης ανάγκης.

· Αντί για τη συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών – δημόσια δωρεάν Παιδεία, Υγεία για όλους. Μαζικές προσλήψεις στα σχολεία και στα νοσοκομεία.

· Αντί για νέο γύρο ιδιωτικοποιήσεων και ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων για να αποπληρωθεί το δημόσιο χρέος στους ντόπιους και ξένους μεγαλοτραπεζίτες και τοκογλύφους, εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των επιχειρήσεων που κλείνουν με εργατικό και λαϊκό έλεγχο.

· Αντί για ‘στάση πληρωμών’ στους μισθούς, τα επιδόματα ανεργίας και τις συντάξεις, στάση πληρωμών στο χρέος και τους τραπεζίτες

· Αντί για την υποταγή στην ΟΝΕ, το ευρώ και τα Προγράμματα Σταθερότητας που μας εξοντώνουν– πάλη για την ανατροπή τους για απειθαρχία στην πολιτική και τους δείκτες τους.

Για να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας, για να ζούμε όπως μας αξίζει με βάση τον τεράστιο πλούτο που σήμερα παράγουμε, δεν υπάρχει λύση μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και της ΟΝΕ και της κυρίαρχης πολιτικής. Πρέπει να έρθουμε σε ρήξη με όλο αυτόν τον μηχανισμό που έχουν στήσει το κεφάλαιο, οι τράπεζες και οι κυβερνήσεις του, έως την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από αυτόν και την συνολική του διάλυση. Να αμφισβητήσουμε συνολικότερα την πολιτική και την κοινωνία του κέρδους, της αγοράς και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης και στην πορεία να την ανατρέψουμε.

ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η 24^η ΤΟΥ ΦΛΕΒΑΡΗ ΜΕΡΑ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

Εργαζόμενοι, εργαζόμενες

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν να κάνουν ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ για να βγει ο καπιταλισμός από την κρίση του πάνω στα ερείπια των κοινωνικών μας δικαιωμάτων. ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ.

Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 24 ΤΟΥ ΦΛΕΒΑΡΗ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ. Με οργάνωση απ’ τα κάτω, με μαζικές συνελεύσεις και αγωνιστικό συντονισμό όλων των ταξικών και αγωνιστικών δυνάμεων.

Οι μεγάλοι αγώνες των περασμένων χρόνων, η έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008, η παρακαταθήκη της απεργίας της 17^ης Δεκέμβρη και 10 Φλεβάρη έδειξαν ότι μέσα στην κοινωνία υπάρχουν μεγάλα αποθέματα αγωνιστικότητας, οργής, διεκδίκησης. Σε αυτήν την πολιτική μάχη θα κριθεί και η αριστερά. Ήρθε η ώρα να δείξει με την μαχητικότητα και την αποφασιστικότητά της, με την συμβολή της στην από τα κάτω οργάνωση των μαχητικών, ενωτικών αγώνων, με την ανεξαρτησία της από τα κόμματα του συστήματος και το κράτος, με την ριζοσπαστική πάλη ενάντια στην ΕΕ και τον καπιταλισμό, με κριτική ματιά πάνω στον ίδιο της τον εαυτό για την αναγέννηση μιας νέας επαναστατικής προοπτικής, ότι μπορεί να είναι πραγματικά χρήσιμη στους εργαζομένους.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

ΑΝΤικαπιταλιστικη ΑΡιστερή ΣΥνεργασία για την Ανατροπή

(ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ)

"....υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί.."

"....υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί.."

".... Κι οι ποιητές με χέρι υγρό υμνούνε της πατρίδας τον χαμό κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί

Τους έχω σιχαθεί."

Εχουμε πόλεμο: Ολοι στους δρόμους

Εχουμε πόλεμο: Ολοι στους δρόμους

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ*

«Εχουμε πόλεμο», δήλωνε προ ημερών ο βουλευτής του Πανελλήνιου «Σοσιαλιστικού» (για να μην ξεχνιόμαστε) Κινήματος Μίμης Ανδρουλάκης με το γνωστό λαοπλάνο ύφος του.

Το ποιοι έχουν πόλεμο με ποιους, το για ποιους λόγους γίνεται αυτός ο πόλεμος, παρέμεινε βεβαίως σκοπίμως αδιευκρίνιστο. Το ίδιο αδιευκρίνιστο παρέμεινε, από την επίσης «σοσιαλιστή» υπουργό Οικονομίας κυρία Λούκα Κατσέλη, το ποιοι είναι εκείνοι που «αμφισβητούν την εθνική μας κυριαρχία», οπότε και «παύουν να υπάρχουν αρεστές ή μη οικονομικές πολιτικές». Αλλά και ο πρόεδρος του «Λαϊκού» (για να μην ξεχνιόμαστε και πάλι) Ορθόδοξου Συναγερμού Γιώργος Καρατζαφέρης, κατά τη συζήτηση στη Βουλή επί του προϋπολογισμού, ξέχασε να μας πει από ποιους κινδυνεύει το έθνος, οπότε και ο λαός θα πρέπει να θυσιαστεί ως σύγχρονη Ιφιγένεια.
Είναι προφανές πως όλα τούτα τα πολεμικά ανακοινωθέντα, τα οποία παρεμπιπτόντως υπό τη «σοσιαλιστική» τους εκδοχή απαξίωσαν παντελώς την όποια αξία-αξιοπρέπεια προεκλογικών δεσμεύσεων, μετεκλογικών υπουργικών δηλώσεων και των φορέων τους, στοχεύουν στην απόσπαση της ευρύτερης λαϊκής συναίνεσης σε μέτρα, τα οποία υποτίθεται ότι αποτελούν απαραίτητες θυσίες απέναντι στον κίνδυνο που προκύπτει από νεφελώδεις εχθρούς όπως οι «παγκόσμιοι κερδοσκόποι», «οι αγορές», οι «πολέμιοι του ευρώ», «οι μη ευρωπαϊκοί οικονομικοί οργανισμοί»...
Ολοι αυτοί οι εχθροί έβαλαν στο μάτι την Ελλάδα και προσπαθούν να την εξολοθρεύσουν. Αντίθετα, οι «σύμμαχοι» μας Γαλλογερμανοί, έναντι ολίγων δισ. (όσων καρπώνονται από τους τόκους των δανείων μας και από το νταβατζιλίκι που τους πληρώνουμε με μορφές όπως η αγορά φρεγατών αξίας 2,5 δισ. σήμερα, τα Eurofighter, τα Rafale και τα υποβρύχια... αύριο) μας προστατεύουν και ανέλαβαν να μας επιτηρούν για να επανέλθουμε στο σωστό δρόμο, από τον οποίο μας έβγαλε η κακή διαχείριση της Ν.Δ. Κάπως έτσι παρουσιάζεται το πολεμικό σενάριο.

Να όμως που:

*Οσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχουν πάντοτε και κερδοσκόποι.

*Η «δημιουργική λογιστική», κοινώς η νοθευμένη λογιστική, έτσι ώστε να αποκρύπτεται η πραγματική εικόνα της οικονομίας, δεν αποτέλεσε κάποια πρωτοτυπία των κυβερνήσεων της Ν.Δ. αλλά συνήθη τακτική και του ΠΑΣΟΚ.

*Τα περισσότερα από αυτά τα μέτρα σιγοψιθυρίζονται και επιχειρήθηκε να ληφθούν καιρό πριν τη νεοδημοκρατική λαίλαπα, επί πασοκικής ευημερίας.

*Τα ίδια προβλήματα και πιο ειδικά το δημόσιο χρέος υπάρχουν και σε εντονότερο βαθμό σε διάφορες και μάλιστα πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες (π.χ. Ιαπωνία 180%, ενώ στις ΗΠΑ έφθασε αισίως τα 12.104 δισ. δολάρια).

*Τα ίδια μέτρα και τα ίδια «Σύμφωνα Σταθερότητας» προωθούνται ήδη και σε μια σειρά άλλες χώρες (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία...).

Η αλήθεια είναι ότι πράγματι έχουμε πόλεμο, έναν αδυσώπητο πόλεμο, ο οποίος έχει οξυνθεί στο έπακρο σε περίοδο δομικής κρίσης του καπιταλισμού, μια και ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί η κρίση του κεφαλαίου, απόρροια της αποπομπής ζωντανής εργασίας, είναι η παραπέρα εκμετάλλευση της εργασίας.
Το αν η επίθεση του κεφαλαίου απευθύνεται με πιο εκβιαστικό τρόπο εις βάρος της εργατικής τάξης της Ελλάδας, τούτο συμβαίνει διότι στα πλαίσια της ανισόμερης καπιταλιστικής ανάπτυξης, που επιχείρησαν να καλύψουν τα περί σύγκλισης κηρύγματα και η «δημιουργική λογιστική», αυτή αποτελεί στρεβλό (λόγω κυρίως της παραοικονομίας της) και αδύναμο κρίκο του αναπτυγμένου ευρωπαϊκού καπιταλισμού, έναν κρίκο ο οποίος αν σπάσει θέτει σε κίνδυνο ολόκληρο το ευρωπαϊκό κεφαλαιοκρατικό οικοδόμημα και πιο ειδικά το νόμισμά του.
Ετσι, λοιπόν, σε αυτόν τον πραγματικό πόλεμο οι αντίπαλοι είναι από τη μια το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις του, και οι γκαουλάιτερ της σύγχρονης οικονομικής κατοχής, όπως η δική μας κυβέρνηση, και από την άλλη οι λαοί.
Η έκβαση αυτού του πολέμου θα κριθεί τελικά από τη στάση της σύγχρονης εργατικής τάξης και όπως ήλθαν τα πράγματα σε μεγάλο βαθμό από τη στάση της δικής μας εργατικής τάξης, η οποία στην προκείμενη περίπτωση χρησιμοποιείται και σαν πειραματόζωο για να μετρηθούν τα όρια της λαϊκής ανοχής στην επίθεση του κεφαλαίου. Αν η εργατική τάξη λειτουργήσει σε τούτη τη μάχη σαν δειλή σκλάβα που απαρνείται την εξάλειψη της σκλαβιάς της, τότε ουαί και αλίμονο για το δικό της μέλλον και για εκείνο της ανθρωπότητας, και τούτο διότι το κεφάλαιο δεν πρόκειται να σταματήσει την επίθεσή του ενάντια στο επίπεδο ζωής, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Τα σημερινά μέτρα θα φαντάζουν παράδεισος μπροστά σε εκείνα που έρχονται και η ανθρωπότητα θα χάσει ό,τι κατέκτησε με αίμα και θυσίες, γυρίζοντας δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, χρόνια πίσω. Αυτό άλλωστε αποδεικνύεται περίτρανα από την πορεία χωρών όπως η Λετονία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Ουκρανία και η Ισλανδία, στις οποίες παρενέβη ήδη το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο(1).
Αντίθετα, αν η εργατική τάξη αντιδράσει με όλα τα μέσα που διαθέτει και μεταφέρει τη σύγκρουση από τα γραφεία της Ε.Ε. και των άλλων κεφαλαιοκρατικών οργανισμών και από τα υπουργικά συμβούλια στους δρόμους, τότε υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα όχι μόνο να αποτραπούν τα όποια αντιλαϊκά μέτρα, αλλά και να θιγούν οι πραγματικές αιτίες που οδηγούν σε αυτά, και έτσι να αναδειχτεί ότι στην εποχή μας η πάλη για την επιβίωση δεν μπορεί να είναι άλλη από την πάλη για την απελευθέρωση από τον κεφαλαιοκρατικό ζυγό, δηλαδή να τεθεί επί τάπητος και να λυθεί υπέρ του σοσιαλισμού το πιο επίκαιρο από ποτέ άλλοτε δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα».
Σημαντική μάχη σε αυτόν τον πόλεμο είναι εκείνη της 24ης του Φλεβάρη. Η επιτυχία της γενικής απεργίας και των λαϊκών συγκεντρώσεων, συλλαλητηρίων, που καλό θα είναι να γίνουν όπως στην πορεία του Πολυτεχνείου, όχι ξέχωρα, αλλά από κοινού μετά από ξέχωρες, έστω, συγκεντρώσεις, στο βαθμό που είναι αδύνατον να βρεθεί μια φόρμουλα έτσι ώστε σε μια κοινή συγκέντρωση να λάβουν το λόγο και να χειροκροτηθούν, ή, γιατί όχι, να αποδοκιμαστούν, ανάλογα με τη στάση τους, οι διάφοροι εκπρόσωποι, θα έχει καθοριστική σημασία.
Αν στις 24 του Φλεβάρη νεκρώσουν τα πάντα και πλημμυρίσουν από κόσμο οι ελληνικές πολιτείες και κυρίως η Αθήνα, όπως είχε γίνει ενάντια στα μέτρα Γιαννίτση, αν αυτή η κινητοποίηση αντιμετωπιστεί όχι σαν μια πιστολιά στον αέρα αλλά σαν καμπή στην ανάπτυξη και την κλιμάκωση ενός ενωτικού κινήματος αντίστασης, ανατροπής, και αντεπίθεσης, τότε και μόνον τότε υπάρχει ελπίδα.
Ολοι στους δρόμους λοιπόν, γιατί είναι βέβαιο ότι και σε αυτόν τον πόλεμο, σε αυτούς θα κριθεί το δίκιο.
Ολοι στους δρόμους, γιατί τώρα πια «οι πράξεις θα πράξουν»(2).

(1) Μωυσή Λίτση, «"Καμένη γη" αφήνει το ΔΝΤ», «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 14 Φεβρουαρίου 2010, σελ. 10.
(2) Από το ποίημα «Ε, ναι» της Νάντιας Γαβαλά, από τη συλλογή της «Τριάντα οκτώ τριαντάφυλλα», Δωδώνη, 2009.

* Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΣΗΣ είναι καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.