Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

ανακοινωση της Ενωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας για Ημερήσιο Κήρυκα

                                               ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
                                 

      Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΝΩΣΗΣ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ ΕΛΛΑΔΑΣ  καταγγέλλει την διοίκηση της εφημερίδας «ΗΜΕΡΗΣΙΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ» της Λάρισας , για την μη καταβολή των δεδουλευμένων, των επτά εργαζομένων μεταξύ αυτών  και των δύο φωτορεπόρτερ  που είναι μέλη της Ε.Φ.Ε. καθώς και για την προκλητική  αντεργατική  και απεργοσπαστική ενέργεια της , όπως εκδώσει  την  εφημερίδα  με άλλους εργαζόμενους .
 Θεωρούμε ότι παρόμοιες πρακτικές εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο της ολομέτωπης επίθεσης που έχει κηρύξει το τελευταίο διάστημα η εργοδοτική πλευρά στα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα. Με το πρόσχημα της κρίσης, οι εκδότες κλιμακώνουν την αντεργατική τους δράση και αποδύονται σε μια γενικευμένη προσπάθεια τρομοκράτησης των εργαζομένων επισείοντας τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης, πλήττοντας θεμελιώδεις κοινωνικές ελευθερίες των πολιτών μιας δημοκρατικής χώρας.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΦΕ ζητά άμεσα την ανάκληση της  καταχρηστικής απόφασης της εφημερίδας , και δηλώνει προς κάθε κατεύθυνση ότι παρόμοιες πρακτικές, όπου και από όποιον και εάν επιχειρηθεί να εφαρμοστούν, θα συναντήσουν σθεναρή αντίσταση από το σύνολο των εργαζομένων στα ΜΜΕ.
                                           ΚΑΛΟΥΜΕ
Όλα τα σωματεία, όλους τους εργαζόμενους όπως   αντισταθούν σθεναρά με αγωνιστικές κινητοποιήσεις

                                   ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                    Η ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ


ΜΑΡΙΟΣ ΛΩΛΟΣ                               ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΖΑΧΟΠΟΥΛΟΥ

MME απόλυση

Απόλυση του Άρη Χατζηστεφάνου από τον ΣΚΑΙ


Από τους λίγους που πραγματικά έκανε κάτι σοβαρό και προωθητικό - τον έκοψαν και αυτόν
Απόλυση του Άρη Χατζηστεφάνου από τον ΣΚΑΙ
Μία επιλεκτική απόλυση δημοσιογράφου, αυτή του Άρη Χατζηστεφάνου, πραγματοποιήθηκε πριν από λίγο στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ. Ο συνάδελφος ήταν από τους ελάχιστους που αρνήθηκαν να υπογράψουν τις περιβόητες περικοπές μισθών στις οποίες είχε προχωρήσει προ καιρού ο όμιλος Αλαφούζου. Ο δημοσιογράφος παρουσίαζε την εκπομπή “Infowar” ενώ είναι και ένας εκ των δύο συντελεστών του ντοκιμαντέρ για την κρίση με τίτλο “Deptocracy”. Η αιτιολογία που προκρίθηκε ήταν οι περικοπές του προγράμματος.

Και η επίθεση δεν σταμάτησε εκεί. Πριν από λίγο απολύθηκαν και διοικητικοί υπάλληλοι καθώς και τεχνικοί από την τηλεόραση του ΣΚΑΙ.

http://diakladikimme.wordpress.com
http://athens.indymedia.org

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

ΝΑΡ: Εκδήλωση - Συζήτηση



Πρόσκληση σε εκδήλωση - συζήτηση
 Με το κείμενο για την καπιταλιστική κρίση και την Αριστερά, επιχειρούμε να θέσουμε προς συλλογική συζήτηση και διερεύνηση τα θεμελιώδη ερωτήματα που αφορούν το εργατικό κίνημα, την Αριστερά και την επαναστατική προοπτική όπως:
Ü Υπάρχει άλλος δρόμος απέναντι στην κρίση από τον ακολουθούμενο από τις αστικές κυβερνήσεις και τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ποιος είναι;
Ü Μπορεί να σταθεί και πώς μια άλλη κοινωνική προοπτική, χωρίς αγορά και εκμετάλλευση, ευρώ και ΕΕ;
Ü Τι Αριστερά χρειάζεται, με ποιο στρατηγικό πρόγραμμα, ποια οργανωτική δομή και λειτουργία, ποια θεωρία, ποιο πολιτισμό και ποια σχέση με το κίνημα, ποια στάση απέναντι στην ιστορία της;
Σε αυτή την κατεύθυνση, διοργανώνουμε εκδήλωση- συζήτηση για την καπιταλιστική κρίση και την αριστερά την Τετάρτη 30 Μάρτη στις 7 μ.μ στο ξενοδοχείο Μετροπόλ με ομιλητή τον Κώστα Μάρκου μέλος της Π.Ε του Νέου Αριστερού Ρεύματος

Νέο Αριστερό Ρεύμα

ΕΠΙΣΧΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΗΜΕΡΗΣΙΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΧΑΡΤΟΥ Ν. ΛΑΡΙΣΑΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ


Συναδέλφισσες – συν/φοι,


Η Διοίκηση του σωματείου εκφράζει τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη στον αγώνα των επτά εργαζομένων - πέντε τεχνικών και δυο φωτορεπόρτερ - στην εφημερίδα «Ημερήσιος Κήρυκας» Λάρισας που ο εργοδότης τους οφείλει δεδουλευμένες αποδοχές από έξι έως και δέκα πέντε μήνες και είναι σε επίσχεση εργασίας από την προηγούμενη εβδομάδα.
Η εργοδοσία αξιοποιώντας την αντεργατική πολιτική φορτώνει τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων και προχώρησε σε ένα ακόμα αντεργατικό μέτρο, εκδίδοντας την εφημερίδα με άλλους εργαζόμενους. Πρόκειται για προκλητική ενέργεια βαθιά αντεργατική σε βάρος των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους.
Σωματείο και εργαζόμενοι δεν θα υποκύψουν σε τέτοιες μεθόδους και με τη βοήθεια του Εργατικού Κέντρου και της Ομοσπονδίας, δεν θα το επιτρέψουν.
Καλούμε όλα τα σωματεία, τους εργαζόμενους να εκφράσουν έμπρακτα τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη στους εργαζόμενους του Ημερήσιου Κήρυκα Λάρισας. Είναι ολοφάνερο πλέον ότι οι εργαζόμενοι ένα δρόμο έχουν, το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα που θα έχει στόχο την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων και όχι τα κέρδη του κεφαλαίου.
28/3/2011

Αγωνιστικά

Η Διοίκηση

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Η υπεροχή του... καπιταλισμού

Ο Σαντιάγκο Αλμπα Ρίκο είναι ισπανός φιλόσοφος, συγγραφέας και δοκιμιογράφος. Το ακόλουθο κείμενό του είναι ένα κριτικό σχόλιο για τη σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση.
Ανεργοι ενώ περιμένουν στην ουρά για δουλειά στη Νέα Υόρκη.Ας δούμε πρώτα απ' όλα τι δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 950 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι υπάρχουν 4,75 δισεκατομμύρια φτωχοί σε όλο τον κόσμο, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι υπάρχουν ένα δισεκατομμύριο άνεργοι σε όλο τον κόσμο, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι πάνω από το 50% του παγκόσμιου οικονομικά ενεργού πληθυσμού εργάζεται σε επισφαλείς συνθήκες, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 45% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε νερό, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στις πιο στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 113 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και 875 εκατομμύρια ενήλικες συνεχίζουν να είναι αναλφάβητοι, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 12 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας απολύτως ιάσιμων ασθενειών, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 13 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας της καταστροφής του περιβάλλοντος, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 16.306 είδη, μεταξύ των οποίων το ένα τέταρτο των θηλαστικών, απειλούνται με εξαφάνιση, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
Ολα αυτά συνέβαιναν πριν από την κρίση. Τι είναι, επομένως, καπιταλιστική κρίση; Πότε αρχίζει μια καπιταλιστική κρίση;

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ , Η ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ.

Του ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗ ΔΕΛΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
Σήμερα, κανένας πια δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η οικονομική κρίση που πλήττει την ευρωζώνη, αλλά και όλες τις χώρες και τους λαούς του πλανήτη, είναι προϊόν μιας νέας δομικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Παρά τη σύγχυση που επικρατεί στα μυαλά αστών και «μαρξιστών» οικονομολόγων το σήμα που εκπέμπεται από παντού είναι πανομοιότυπο. Το σύστημα καταρρέει
Ογδόντα χρόνια μετά την κρίση του 29-30 είναι πια φανερό ότι η τωρινή κρίση-ύφεση αποτελεί κάτι παραπάνω από ένα υφεσιακό κύκλο. Αυτό που είναι σημαντικό είναι το γεγονός ότι αντιστοιχεί σε μια νέα, τρομακτικά μεγαλύτερη φάση από του 29-30, διαρθρωτικής αλλαγής στη συγκεντροποίηση και κυριαρχία του πλασματικού χρηματιστικού κεφαλαίου.

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Κάλεσμα για συγκέντρωση Τετάρτη 23-3-2011 700 μ.μ. στην Κεντρική Πλατεία

ΣΥΜΦΩΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ: ΕΥΡΩ-ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

Εκποίηση δημόσιου πλούτου μισοτιμής και άγριες περικοπές στους μισθούς

      Η δήθεν επιτυχία του Γ. Παπανδρέου στη σύνοδο των Βρυξελών είναι επιτυχία μόνο για τους τραπεζίτες, το κεφάλαιο και την ΕΕ, την οποία θα πληρώσει πανάκριβα ο λαός με ένα πολύ χειρότερο, ευρωπαϊκό αυτή τη φορά, Μνημόνιο για πάντα Η επιμήκυνση αποπληρωμής των δανείων –ομολογία αποτυχίας του πρώτου Μνημονίου- σημαίνει απλώς ότι οι τράπεζες – τοκογλύφοι θα γδάρουν το λαό για περισσότερα χρόνια. Όσο για τη μείωση του επιτοκίου, αυτή είναι στον αέρα καθώς έρχεται αύξηση των επιτοκίων της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας και το επιτόκιο είναι κυμαινόμενο.

      Το νέο αντεργατικό Σύμφωνο για το Ευρώ και οι νέες δεσμεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης σημαίνουν: Ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας για να συγκεντρωθούν 50 δισ. ευρώ μέχρι το 2015, που σημαίνει εκποίηση μισοτιμής όλων των ΔΕΚΟ και πωλήσεις (έστω κι αν βαφτιστούν αξιοποίηση πολλών δεκαετιών) δημόσιας γης μεγάλης έκτασης, με πρώτο το Ελληνικό. Ψήφιση νόμου – πλαίσιου ή συνταγματική αναθεώρηση για να υπάρξει νομική δέσμευση για τη διατήρηση  του ελλείμματος σε μηδενικά σχεδόν επίπεδα. Αυτό σημαίνει στραγγαλισμό κάθε κοινωνικού δικαιώματος και διάλυση των υποδομών, κατάργηση του δικαιώματος ενός λαού ή μιας κυβέρνησης να αποφασίζει για το μέλλον του. Ο ζουρλομανδύας της Μέρκελ, του Μάαστριχτ και του νεοφιλελευθερισμού γίνεται πια στραγγαλιστικός για κάθε κοινωνικό δικαίωμα.

      Υπάρχει δρόμος εργατικής απάντησης στην κρίση, για να αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, να μειωθούν οι ώρες και τα χρόνια δουλειάς, για συλλογικές συμβάσεις και συλλογικά δικαιώματα, για νέες θέσεις εργασίας, για προστασία των ανέργων: Απειθαρχία στην ΕΕ, έξοδος από ευρώ και ΕΕ., Άρνηση του χρέους Παύση πληρωμών. Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο των τραπεζών, των επιχειρήσεων και των υποδομών κοινής ωφέλειας. Απαγόρευση των απολύσεων, απαλλοτρίωση της περιουσίας των καπιταλιστών που κλείνουν επιχειρήσεις και πετούν εργάτες στο δρόμο. Δραστική φορολογία του μεγάλου πλούτου και των κερδών, φοροελαφρύνσεις στους εργαζόμενους και τους ανέργους. Απαιτείται η κλιμάκωση, ο συντονισμός του αγώνα, με απεργίες, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις σε μια μάχη διαρκείας

      Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Λάρισας καλεί όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τη νεολαία, τους αυτοαπασχολούμενους την Τετάρτη 23.3.2011 στις 7.00 μ.μ. στην Κεντρική Πλατεία  για να απαιτήσουμε να ανατραπεί η κανιβαλική αντεργατική πολιτική της Κυβέρνησης του αίσχους και το ισοπεδωτικό Σύμφωνο για το Ευρώ.

                                                                      

ΑΝΤΑΡΣΥΑ Λάρισας

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Καρδίτσα-ΝΑΡ-ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ   ΝΕΟΥ   ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ

Ανοιχτή  εκδήλωση- συζήτηση-παρουσίαση  διοργανώνει το ΝΑΡ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ ΣΤΙΣ 23  ΜΑΡΤΗ-TETAΡΤΗ  ΣΤΙΣ 20.ΟΟ  ΣΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΚΙΕΡΙΟΝ (ημιώροφος) για την ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ στα πλαίσια του 3ου  συνεδρίου.
Επιχειρούμε να θέσουμε τα θεμελιώδη ερωτήματα. Να σκιαγραφήσουμε τις πρώτες απαντήσεις, ανοιχτές στο δημιουργικό διάλογο, στη ζωογόνα συντροφική κριτική-αυτοκριτική και στην επιστημονική έρευνα εντός του ΝΑΡ και της ν.ΚΑ, στο ευρύτερο δυναμικό της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στις μαχόμενες πρωτοπορίες του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, στη ριζοσπαστική διανόηση, στη «συλλογική σοφία» των δρώντων επαναστατικών υποκειμένων.
● Υπάρχει άλλος δρόμος απέναντι στην κρίση από τον ακολουθούμενο από τις αστικές κυβερνήσεις και τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ποιος είναι;
● Μπορεί να σταθεί και πώς μια άλλη κοινωνική προοπτική, χωρίς αγορά και εκμετάλλευση, ευρώ και ΕΕ;
● Τι Αριστερά χρειάζεται, με ποιο στρατηγικό πρόγραμμα, ποια οργανωτική δομή και λειτουργία, ποια θεωρία, ποιο πολιτισμό και ποια σχέση με το κίνημα, ποια στάση απέναντι στην ιστορία της;


ΝΕΟ   ΑΡΙΣΤΕΡΟ   ΡΕΥΜΑ   ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

κάλεσμα για συγκέντρωση Δευτέρα 6.30 μ.μ. στην Κεντρική Πλατεία

ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΑΒΙΚΩΝ ΛΑΩΝ   

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταδικάζει με τον πιο αποφασιστικό τρόπο τα σχέδια ιμπεριαλιστικής επίθεσης και επέμβασης στη Λιβύη, από δυνάμεις του ΝΑΤΟ, με την κάλυψη της απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η επέμβαση αυτή σε καμία περίπτωση δεν γίνεται για να προστατεύσει το λαό της Λιβύης από τη στρατιωτική καταστολή του αντιδραστικού εκφυλισμένου καθεστώτος Καντάφι, αλλά για να επιβάλλει την κυριαρχία των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών στην πετρελαιοπαραγωγό Λιβύη και στην ευρύτερη περιοχή, που κλονίζεται από τις εξεγέρσεις των λαών .

Η απελευθέρωση του λιβυκού λαού από το καταπιεστικό καθεστώς Καντάφι θα είναι έργο των δικών του αγώνων και της διεθνιστικής αλληλεγγύης, δεν θα έρθει από τις κανονιοφόρους και τα βομβαρδιστικά του ιμπεριαλισμού. Αντίθετα, οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ θα φέρουν νέα δεσμά και νέα δεινά.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταδικάζει ιδιαίτερα την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να συμμετέχει στις πολεμικές επιδρομές, διαθέτοντας τις ΝΑΤΟϊκές βάσεις, αλλά και δυνάμεις ναυτικού και αεροπορίας.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Λάρισας με αίσθημα ευθύνης, καλεί όλες τις μαχόμενες δυνάμεις του εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, σωματεία, συλλόγους, συνδικαλιστικές οργανώσεις, συνδικαλιστικές παρατάξεις ,όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς σε συγκέντρωση τη Δευτέρα 21.3.11 στις 6.30 μ.μ. στην Κεντρική Πλατεία για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στο Λιβυκό Λαό και να απαιτήσουμε την απεμπλοκή τη χώρας μας από πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς.

Όχι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη!

Όχι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη! PDF Εκτύπωση E-mail
19.03.11
war.gifΤο ΝΑΡ καταδικάζει την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ να επιβάλλει ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη, όπως αποφάσισε πριν λίγες μέρες και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, και την ετοιμότητα του ΝΑΤΟ να υλοποιήσει την απόφαση, προβαίνοντας σε επιπλέον αεροπορικά πολεμικά πλήγματα καθώς και σε γενικευμένες στρατιωτικές επιθέσεις.
 
Οι αποφάσεις αυτές δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με την προστασία του λιβυκού λαού, για την οποία οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Ιταλίας και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον. Είναι χυδαία πρόκληση να εμφανίζονται όλοι αυτοί, πρώην και νυν συνεργάτες των αυταρχικών και αντιδραστικών καθεστώτων στην Β. Αφρική, ως υπερασπιστές των λαϊκών ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Τα αστικά κράτη δεν ενδιαφέρονται για το αίμα που κυλάει στο έδαφος, αλλά για το πετρέλαιο που είναι αποθηκευμένο, σε μεγάλες ποσότητες και εξαιρετική ποιότητα στο υπέδαφος.
Δεν ενδιαφέρονται για τη δημοκρατία αλλά για τη χειραγώγηση και την καταστολή κάθε γνήσια λαϊκής εξέγερσης όπως στην Τυνησία και την Αίγυπτο. Τη «δημοκρατία» των ιμπεριαλιστών, την πληρώνουν με το αίμα τους οι λαοί στην Παλαιστίνη,  στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ενδιαφέρονται, ωστόσο, να ξεπεράσουν την ιστορική κρίση του καπιταλισμού, επεκτείνοντας τον βάρβαρο κοινωνικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει κατά των εργαζομένων μέχρι και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και επιβάλλοντας  βαθύτερες  αναδιαρθρώσεις για λογαριασμό του κεφαλαίου και στην περιοχή αυτή.
 
Η απόλυτη αντίθεση μας στην ιμπεριαλιστική επέμβαση δεν σημαίνει κανενός είδους ανοχή στο καταπιεστικό και εκφυλισμένο καθεστώς Καντάφι και στις αποτροπιαστικές  ενέργειες των στρατιωτικών του δυνάμεων ενάντια στους διαδηλωτές που αγωνίζονται για την ανατροπή του, για πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Η κατάκτηση αυτών των δικαιωμάτων και η απελευθέρωση από το καθεστώς της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης θα είναι αποκλειστικό έργο του ίδιου του λιβυκού λαού, με την αλληλεγγύη του διεθνούς εργατικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Και δεν μπορεί παρά να γίνει ενάντια και στις δυνάμεις εκείνες του αστικού κατεστημένου που, στο όνομα της ελευθερίας, προσκαλούν τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα και  τα γαλλικά Μιράζ να επέμβουν για στήριξη μιας δικής τους εξουσίας που, αναμφίβολα, θα φέρει νέα δεινά για το λιβυκό λαό και νέες απειλές ενάντια στις εξεγερτικές τάσεις στην περιοχή.
 
Το ΝΑΡ καταγγέλλει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που, μαζί με το ΛΑΟΣ και τη ΝΔ, και, σε συνέχεια της αντεργατικής επίθεσης που προωθεί με την ΕΕ και το ΔΝΤ, ταυτίζεται πλήρως με την ιμπεριαλιστική στρατηγική. Καταγγέλλει την επαίσχυντη απόφαση της για συμμετοχή  της χώρας στις πολεμικές επιχειρήσεις με οπλισμένα αεροπλάνα και θέτοντας στη διάθεση των δυνάμεων επέμβασης τις βάσεις στη Σούδα και στο Άκτιο Η κυβέρνηση, βάζοντας σε άμεσο κίνδυνο και τη ζωή στρατιωτών, σπέρνει ανέμους και θα θερίσει θύελλες.
 
Καλούμε το μαζικό κίνημα, τις εργατικές, νεολαιίστικες οργανώσεις, τις δυνάμεις της Αριστεράς να συμβάλλουν σε ένα μαχητικό, διεθνιστικό, αντιπολεμικό κίνημα, κατά της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Λιβύη που ετοιμάζουν Ευρωπαίοι και Αμερικανοί καπιταλιστές και το οποίο θα μπορεί να συγκρουστεί και να ακυρώσει κάθε απόπειρα ελληνικής συμμετοχής.

Παρισινή Κομμόύνα






140 χρόνια από την Κομμούνα του Παρισιού PDF Εκτύπωση E-mail
17.03.11
vive-la-commune.gifΣυμπληρώνονται αυτές τις μέρες 140 χρόνια από την Κομμούνα του Παρισιού (18 Μαρτίου-28 Μαίου 1871).
 
Οι απόπειρες κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης και ανασύστασης της εργατικής πολιτικής στη νέα εποχή του καπιταλισμού δεν μπορούν παρά να επιχειρήσουν την αποτίμηση της εμπειρίας του προηγούμενου εργατικού κινήματος. Η Κομμούνα είναι ο κόμβος της μετάβασης από το παρελθόν στο μέλλον. Είναι η απόδειξη της ταξικής συνείδησης των αδικημένων, το πρώτο βήμα της Ιστορίας μας, η ρεαλιστική θεώρηση της δύναμής μας, το πέρασμα από την ανυπακοή στην αντεπίθεση. Είναι η πρώτη άνοιξη των λαών, η πρώτη εξουσία των εργατών. Δεν πρόκειται για ιστοριογραφία, ούτε απλώς για εκτίμηση του παρελθόντος. Πρόκειται για μια ανασύσταση της εμπειρίας, της γνώσης του παρελθόντος από την πολιτική και θεωρητική σκοπιά του σήμερα και του αύριο.
Ο κομμουνισμός για μας είναι η κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων όχι μόνο στο παρόν μα και στο μέλλον και στο παρελθόν.συνέχεια εδώ

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ


  



ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ    ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ    ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
                                   

                  ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ  ΓΙΑ ΔΣ  ΕΛΜΕ                           
 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ  ΑΝΤΩΝΗΣ   ΠΕ02  ( ΓΕΛ  ΑΜΠΕΛΩΝΑ)
ΘΑΝΟΥ   ΕΦΗ    ΠΕ8  (2η ΕΠΑΣ )
ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΟΥ  ΣΟΦΙΑ   ΠΕ02  (ΓΥΜΝΑΣΙΟ & Λ.Τ. ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ)
ΜΠΙΚΑ  ΔΗΜΗΤΡΑ   ΠΕ11  (6ο ΓΕΛ ΛΑΡΙΣΑΣ)
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ  ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΠΕ09  (ΓΥΜΝΑΣΙΟ & Λ.Τ. ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ)
ΣΙΑΜΟΣ  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ  ΠΕ18  (ΑΒΕΡΩΦΕΙΟΣ ΕΠΑΣ )
ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ  ΠΕ02  (ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΔΟΜΕΝΙΚΟΥ)

            Η κυβέρνηση ξεπουλά το δημόσιο, ληστεύει το λαϊκό εισόδημα, γκρεμίζει την περίθαλψη, την εκπαίδευση, την κοινωνική ασφάλιση, τις συγκοινωνίες, τους κοινωφελείς οργανισμούς, τις δημόσιες υπηρεσίες. Με πρόφαση την κρίση δημοσιονομικού χρέους σαρώνονται τα κατακτημένα με ιδρώτα και αίμα δικαιώματα των εργαζομένων. Η κυβένηση και οι «πρόθυμοι»(ΝΔ, ΛΑΟΣ, τύπος, κανάλια) καλλιεργούν το αλληλοφάγωμα των εργαζόμενων, συκοφαντούν και απαγορεύουν δικαστικά τις δυναμικές απεργίες και ασκούν ακραία αστυνομική καταστολή.
 Το ρημαγμένο «νέο» σχολείο της αμάθειας…
Η εκπαίδευση γίνεται βορά στο θηρίο της ανταγωνιστικότητας. Στοίβαγμα σε 30ρια τμήματα, κλείσιμο σχολείων, αναγκαστικές μετακινήσεις μαθητών, περικοπές χρηματοδότησης, περιπλάνηση εκπαιδευτικών, αύξηση ωραρίου, κατάργηση αρμοδιοτήτων του συλλόγου διδασκόντων, διευθυντές – μάνατζερ, μέντορες – αξιολογητές, σχολεία – φυλακτήρια, παραδομένα σε Καλλικράτειους δήμους και σπόνσορες, εκπαιδευτικοί – παιδονόμοι, διεκπεραιωτές ιδιωτικών προγραμμάτων, δεξιοτήτων και προσόντων, με μισθό στο έλεος προϊσταμένων – αξιολογητών. Γονείς χρηματοδότες του «νέου» σχολείου και της παραπαιδείας.
  Ο κατήφορος δεν έχει πάτο. Αυτή η πολιτική πρέπει να ανατραπεί!
  Με σωματεία  σε  αγωνιστική κατεύθυνση και όχι πρασινο-γάλαζα παραμάγαζα  εκκολαπτήρια διευθυντάδων και συμβούλων.
   Καλούμε  τους  συναδέλφους  να  σηκώσουν το  ανάστημά τους κόντρα και μακριά από τον πράσινο-γάλαζο κυβερνητικό συνδικαλισμό  δημιουργώντας  συνθήκες  ανασυγκρότησης του  συνδικάτου αλλά και  προϋποθέσεις  ανατροπής  του  εκπαιδευτικού και εργασιακού μεσαίωνα που  διαμορφώνει η  κυρίαρχη  πολιτική. Δεν  έχουμε  αυταπάτες πως  αυτή  η μάχη θα  είναι εύκολη αλλά είμαστε  πεισμένοι πως μπορούμε να την κερδίσουμε  στο  πλευρό των  εργαζομένων και των παιδιών τους. Κανείς  δεν  πρέπει  πλέον  να  έχει  αυταπάτες ότι  αυτόν δεν θα τον  αγγίξουν οι  επιχειρούμενες  καταστροφικές αλλαγές. Ο οδοστρωτήρας  της   κυβερνητικής  πολιτικής  δεν  πρόκειται  να σταματήσει μπροστά σε  αιρετούς  και  λοιπούς  «εξυπηρετητές». Εάν δεν αντιδράσουμε  τώρα  μπροστά  στις  καταργήσεις δεκάδων οργανικών στο νομό μας αλλά και στην νέα περικοπή που έρχεται μέσω του ενιαίου μισθολογίου-φτωχολογίου το Σεπτέμβρη θα βρεθούμε δυστυχώς σε  χειρότερη θέση. Μόνη  λύση  είναι η συλλογική δράση  τώρα  με  αγώνες  διάρκειας  και  ανατρεπτικούς στόχους με ένα  συνδικάτο ανασυγκροτημένο και  αγωνιστικό.
ΣΤΙΣ  ΕΚΛΟΓΕΣ  16 ΜΑΡΤΗ                                                                                                                           ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ  -  ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ                                                                                                                   ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ  ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ  ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ                                                                  
ΓΙΑ   ΕΝΑ   ΣΩΜΑΤΕΙΟ    ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ  -  ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ  - ΤΑΞΙΚΟ 

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Μνημόνιο για πάντα από τις Βρυξέλλες



Τεράστια προσπάθεια παραπληροφόρησης ξεκίνησαν τα κυβερνητικά παπαγαλάκια για να πείσουν ότι το «Σύμφωνο για το Ευρώ» και οι ρυθμίσεις για το ελληνικό κρατικό χρέος, που αποφασίστηκαν στην προχθεσινή σύνοδο της ευρωζώνης, είναι προς όφελος του λαού. Κι όμως, η περιβόητη επιμήκυνση του δανείου είναι καταγραφή της αποτυχίας του Μνημονίου και αναγκαία συνθήκη για να πάρουν οι «δανειστές» (τοκογλύφοι - τραπεζίτες) τα λεφτά «τους» πίσω, δηλαδή τα δικά μας λεφτά. Όσο για τη μείωση του επιτοκίου, αυτή θα αναιρεθεί σε λίγους μήνες, αφού το επιτόκιο είναι κυμαινόμενο και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα αυξήσει τα επιτόκια χορηγήσεων. Όσα έδωσε η κυβέρνηση - «δώστα όλα» στο κεφάλαιο είναι πραγματικά τραγικά. Θα οδηγήσουν σε ευρω-φτώχεια, σε ένα ακόμα χειρότερο Μνημόνιο αέναης διάρκειας, χωρίς ελπίδα. Κατ’ αρχήν, επιβεβαιώθηκε η υποχρέωση να εκποιηθεί δημόσια περιουσία για να συγκεντρωθούν 50 δισ. ευρώ μέχρι το 2015. Θα ξεπουληθούν κοψοτιμής όλες οι ΔΕΚΟ, ανεβάζοντας το κόστος ζωής σημαντικά. Αλλά αυτές δεν φτάνουν: H μετοχική αξία του κρατικού κομματιού όλων των εισηγμένων ΔΕΚΟ στο χρηματιστήριο είναι 6,5 δισεκατομμύρια. Λείπουν 43 δισ. και κάτι ψιλά... Καταλαβαίνετε τι ξεπούλημα δημόσιας γης θα γίνει... Δεύτερο, υπάρχει σαφής κατεύθυνση να ορισθεί με νομικό δεσμευτικό τρόπο (συνταγματική αναθεώρηση ή νόμος - πλαίσιο) η υποχρέωση διατήρησης του ελλείμματος σε μηδενικά σχεδόν επίπεδα. Ο ζουρλομανδύας της Μέρκελ, του Μάαστριχτ και του νεοφιλελευθερισμού γίνεται πια στραγγαλιστικός για κάθε κοινωνικό δικαίωμα. Τρίτο, τίθεται σαφής στόχος να μειωθούν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, έτσι ώστε να πιέζουν σε ακόμα πιο χαμηλά επίπεδα και τις αμοιβές του ιδιωτικού τομέα. Όσο για τις τελευταίες, μπαίνει επιτακτικά ο στόχος να σπάσει όχι μόνο οποιαδήποτε σύνδεσή τους με τον πληθωρισμό (άρα θα φτωχύνουν ακόμη περισσότερο οι εργαζόμενοι), αλλά και να υπονομευθούν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις για τις συμβάσεις. Τέλος, κάθε κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη κάθε χρόνο να καταθέτει σχέδιο τήρησης του «Συμφώνου για το Ευρώ», άρα η πολιτική μπαίνει στον αυτόματο πιλότο των Βρυξελλών, της ΕΕ, των τραπεζών και του κεφαλαίου. Το κοινωνικό ολοκαύτωμα πρέπει να εγκριθεί στην επόμενη σύνοδο, στις 24-25 Μάρτη. Θα στείλουν οι εργαζόμενοι σε όλη τη χώρα μήνυμα ανυπακοής και ανατροπής.

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Η ΕΛΕ και ο ΤΥΠΟΣ

Η ελληνική πρωτοβουλία για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) του συσσωρευμένου δημόσιου χρέους δημιουργήθηκε στα χνάρια ανάλογων πρωτοβουλιών χωρών της Λατινικής Αμερικής και όπως και οι πρότυπες κινήσεις, φιλοδοξεί να προσλάβει λαϊκό και κινηματικό χαρακτήρα, πέρα και έξω από τις συνήθεις εξεταστικές επιτροπές της βουλής ή ανάλογες επιτροπές «σοφών», που σε αντιπερισπασμό θα μπορούσαν να συγκροτηθούν από τα «πάνω».

Η πρωτοβουλία έκανε ντεμπούτο στις 3 του Μάρτη, με συνέντευξη τύπου στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ, μπροστά σε κατάμεστη αίθουσα και σε ενθουσιώδες, εμφανώς υποστηρικτικό ακροατήριο, με διάθεση συνεισφοράς και συμμετοχής.

Η ανταπόκριση του ελληνικού και διεθνούς τύπου, (εφημερίδες και ηλεκτρονικά μέσα), υπήρξε αρκετά ενθαρρυντική, ενώ η έκταση που δόθηκε, για ευνόητους λόγους, από τα ιρλανδικά μέσα ήταν ανέλπιστα μεγάλη.

Ενδεικτικά, θ’ αναφερθούμε στο δημοσίευμα των Irish Times, (4/3/2011), το οποίο εκτιμά ότι μια τέτοια προσπάθεια θα μπορούσε κάλλιστα ν’ απλωθεί και στην Ιρλανδία, ενώ στη συνέχεια, επισημαίνει το γεγονός ότι ιρλανδοί πανεπιστημιακοί, συγγραφείς και ακτιβιστές, όπως ο συγγραφέας Fintan O’Toole και ο πρώην βοηθός γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Denis Halliday, έσπευσαν εξ αρχής να υποστηρίξουν την ελληνική προσπάθεια, υπογράφοντας την έκκληση.

Ιδιαίτερα εκτενή αναφορά κάνει και ο δημοφιλής ιρλανδός οικονομολόγος, συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός David McWilliams, ο οποίος, μαζί με το αλά Ισλανδία δημοψήφισμα, κατατάσσει την ΕΛΕ στα σημαντικότερα διαπραγματευτικά όπλα για τη διαγραφή του χρέους. Σπεύδει δε να υπενθυμίσει στους Γερμανούς την ώθηση που είχε δώσει στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας τους η διαγραφή το 1953, στα πλαίσια του Σχεδίου Μάρσαλ, του μισού γερμανικού χρέους από τα οφειλόμενα εκ της συνθήκης των Βερσαλλιών. Χαρακτηρίζει την ελληνική προσπάθεια, την πρώτη του είδους της στην Ευρώπη και συνεχίζει ρωτώντας, πως, αν το ελληνικό χρέος ήταν υποτίθεται στο όνομα του ελληνικού λαού, το χρέος των ιρλανδικών τραπεζών που χρεοκόπησαν, σε ποιανού το όνομα ήταν; Καταλήγει δε, με ένα «Why not go for it?».
Το Irish Left Review χαιρετίζει θερμά την προσπάθεια ΕΛΕ, και παρουσιάζει την πλήρη λίστα των14 Ιρλανδών που υπέγραψαν, μεταξύ των οποίων ο πρόεδρος του τεχνικού επιμελητηρίου της Ιρλανδίας, ο πρόεδρος της ένωσης εργατικών σωματείων UNITE, καθώς και πάρα πολλοί πανεπιστημιακοί.
Η ΕΛΕ είχε επίσης την υποστήριξη της ομάδας Action from Ireland (Afri) η οποία δραστηριοποιείται σε θέματα φτώχειας, δικαιοσύνης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο πρόεδρος της Afri, Andy Storey, δήλωσε ότι λογιστικός έλεγχος θα έπρεπε να διεξαχθεί και στην Ιρλανδία, αναφέρθηκε δε σε συγκεκριμένα παραδείγματα διάσωσης τραπεζών και δη της χρεοκοπημένης Anglo-Irish.
Εκτεταμένες αναφορές είχε το ιρλανδικό Indymedia και το think tank progressive-economy@tasc, δίκτυο προοδευτικών οικονομολόγων.

Από πλευράς αγγλικού τύπου είχαμε το άρθρο του Κ. Λαπαβίτσα στον Guardian, ( ), αλλά δεν διέλαθε και της προσοχής των Financial Times, όπου η ΕΛΕ παρουσιάστηκε στα πλαίσια άρθρου του Alphaville, (4/3/2011), με τίτλο «Interesting, odd and odious sovereign debt ideas».
Ο ισπανικός τύπος τίμησε την πρωτοβουλία με δυο άρθρα στην Εl Pais και την LaVanguardia αντίστοιχα. Το ίδιο και οι Πορτογάλοι με άρθρο στην Jornal de Negocios.
Η ΕΛΕ απασχόλησε και την Ναόμι Κλάιν, η οποία με την ευκαιρία αυτή αφιέρωσε στο πρόβλημα χρέους της Ελλάδας, εκτεταμένο άρθρο με τίτλο «Greece’s People Start To Reclaim Their Economy».
Στην ΕΛΕ αναφέρθηκε και ο Εuro-Οbserver, από τις Βρυξέλλες, με άρθρο υπό τον τίτλο «Pressure grows for independent audit of Greek debt». Καθώς επίσης και το Monthly Review, με το άρθρο του «Call for an Audit Commission on Greek Public Debt».
Δεν χρειάζεται να πούμε ότι στην ΕΛΕ αναφέρθηκαν εκτενώς και οι οργανισμοί ενάντια στο χρέος του τρίτου κόσμου, όπως CADTM, JUBILEE, EURODAD, καθώς επίσης και η οργάνωση ATTAC.
Από την ελληνική πλευρά υπήρξαν δημοσιεύματα σε όλες σχεδόν τις εφημερίδες, στην έντυπη ή ηλεκτρονική τους μορφή, όπως στο ΒΗΜΑ, ΤΑ ΝΕΑ, Ελευθεροτυπία, Καθημερινή, ΑΥΓΗ, Ποντίκι, ΠΡΙΝ, Δρόμος της Αριστεράς, ΕΠΟΧΗ, Ημερησία, ΕΞΠΡΕΣ, Ναυτεμπορική, Athensnews, στα sites Sofokleous 10, euro2day, skai TVXS, in.gr, zougla, Olympia, και άλλα πολλά.

Ιδιαίτερη μνεία θα κάνουμε στον Εθνικό Κήρυκα της Ν. Υόρκης, όπως και στην ιστοσελίδα των Οικολόγων Πράσινων.

Και τέλος τέλος στα δεκάδες ξένα, και εκατοντάδες ελληνικά blogs και sites που από τον Έβρο ως την Κρήτη, και από την Ήπειρο ως τη Μυτιλήνη προέβαλαν την είδηση.

ΕΛΕ. Ένα βήμα μπρος ή κατρακύλα στον γκρεμό



Θεμιστοκλή Δελβιζόπουλου
 

Στην αρχή, όταν πρωτοδιατυπώθηκε η πρόταση για την δημιουργία της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους, φάνηκε εκ πρώτης όψεως ότι μπορούσε να αφορά και ζητήματα τακτικής. Αφορά δηλαδή την ανάγκη κατανόησης, από την μεριά της εργατικής τάξης, αλλά και ευρύτερων στρωμάτων που πλήττονται από την λαίλαπα της επίθεσης της ελληνικής κυβέρνησης,  του προβλήματος του χρέους και πώς αυτό θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί καλύτερα. Και όσο η άποψη αυτή εκπορευόταν από κύκλους αστών οικονομολόγων ή μικροαστικά καθηγητικά μαυσωλεία δεν είχε και τόσο μεγάλη σημασία. Όταν όμως αυτό αρχίζει να γίνεται έμμονη ιδέα σε μαρξιστικούς κύκλους και οργανώσεις το ζήτημα παίρνει άλλο χαρακτήρα.

Πραγματικά είναι απορίας άξιον πώς μια σειρά οργανώσεις, που μέχρι χθες υπεράσπιζαν με πάθος την άρνηση πληρωμής του χρέους, υποχώρησαν σήμερα στην προώθηση μιας αμφισβητούμενης υπόθεσης όπως είναι η ΕΛΕ. Τι συμβαίνει; Γιατί όλα αυτά τα ζικ-ζακ και οι απότομες στροφές στις πολιτικές θέσεις, οι οποίες αντί να ξεκαθαρίζουν προκαλούν μεγαλύτερη σύγχυση στους οπαδούς τους;

Τίποτε, όμως, δεν είναι παράξενο. Φαίνεται πως όπως στην αρχή μπήκαν χωρίς κατανόηση στο ζήτημα της υπεράσπισης της άρνησης πληρωμής χρέους, έτσι και σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν να προπαγανδίσουμε μια θέση χωρίς καν να μπαίνουν στο κόπο να εξηγήσουν αν αυτό αφορά ζητήματα τακτικής η στρατηγικής. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να καταλάβουμε μόνοι μας τι συμβαίνει.

Το μονοσέλιδο που κυκλοφόρησαν λίγο καιρό πριν ξεκινήσουν την προσπάθεια για τη δημιουργία επιτροπής λογιστικού ελέγχου, θα μας βοηθήσει για μια προσέγγιση.

Στην πρώτη παράγραφο παίρνουμε μια ιδέα. Γράφουν: «η τρέχουσα πολιτική της ΕΕ και του ΔΝΤ για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους έχει επιφέρει μεγάλο κοινωνικό κόστος στην Ελλάδα. Κατά συνέπεια ο ελληνικός λαός έχει δημοκρατικό δικαίωμα να απαιτήσει πλήρη πληροφόρηση όσον αφορά το χρέος που είναι δημόσιο, η εγγυημένο από το κράτος».

Εδώ το ζήτημα τακτικής είναι φανερό, κανένας δεν μπορεί να διαφωνήσει. Όσο μεγαλώνει το «κοινωνικό κόστος» τόσο περισσότερες μάζες, από όλες τις κοινωνικές τάξεις που πλήττονται από τα μέτρα, θα μπαίνουν στον αγώνα, με το δημοκρατικό δικαίωμα να απαιτήσουν να μάθουν πως δημιουργήθηκε αυτό το χρέος. Είναι όμως έτσι;

Για να το καταλάβουμε πρέπει να παραθέσουμε τη δεύτερη παράγραφο ολόκληρη.

«Ο σκοπός της ΕΛΕ θα είναι η εξακρίβωση των αιτίων του δημόσιου χρέους, των όρων με τους οποίους έχει συναφθεί, καθώς και η χρήση των δανείων. Στη βάση των συμπερασμάτων της η ΕΛΕ θα διαμορφώσει κατάλληλες προτάσεις για την αντιμετώπιση του χρέους, συμπεριλαμβανομένου του χρέους που θα αποδειχτεί παράνομο, μη νομιμοποιημένο, ή απεχθές. Η επιδίωξη της ΕΛΕ θα είναι να συνδράμει την Ελλάδα ώστε να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσει το βάρος του χρέους, επιτρέποντας παράλληλα στη χώρα να διαπραγματευτεί καλύτερα με τους πιστωτές της. Τέλος η ΕΛΕ θα επιχειρήσει να διαπιστώσει ευθύνες για τις προβληματικές συμβάσεις χρέους».

Εδώ πια είναι φανερό! Η τακτική υποχώρησε σε στρατηγική και μαζί με αυτήν η ιδεολογία κατρακύλησε στην υπεράσπιση της αστικής οικονομίας και κατ’ επέκταση στην υπεράσπιση της αστικής ιδεολογίας. Το χρέος υπάρχει! Πρέπει να το αναγνωρίσουμε! Θα πρέπει απλώς να λάβουμε τα κατάλληλα μέτρα για να αντιμετωπίσουμε το βάρος του. Αρκεί να εξακριβωθούν τα αίτιά του έτσι ώστε να μπορέσουμε, με κατάλληλες προτάσεις, να το αντιμετωπίσουμε. Η ΕΛΕ μπορεί να μας συνδράμει έτσι ώστε να διαπραγματευτούμε καλύτερα με τους πιστωτές μας.
Θαυμάσιος προβληματισμός! Ποιος μπορεί να μας εξηγήσει, όμως, πού διαφέρει αυτή η προβληματική από τις φωνές μερίδας αστών, αλλά και αστών οικονομολόγων τύπου Βεργόπουλου που διαφωνούν με την πολική του ΓΑΠ; Πού διαφέρει αυτός ο προβληματισμός από τις παροτρύνσεις - προτάσεις ρεφορμιστών, τύπου Δραγασάκη ή Μηλιού, περί δυνατότητας αποπληρωμής του χρέους μέσω αναδιαπραγμάτευσης?

Αλήθεια η κρίση χρέους που μαστίζει σήμερα την καρδιά του ανεπτυγμένου καπιταλισμού πρέπει να αντιμετωπιστεί με έλεγχο, έστω και δημόσιο, επειδή επιφέρει «μεγάλο κοινωνικό κόστος» στους λαούς του;  Η επόμενη παράγραφος δεν μας βοηθάει και πολύ για να καταλάβουμε. Μένει μόνο στις διαπιστώσεις γεγονότων και όχι στην ανάλυση των αιτίων.
Η πραγματικότητα είναι ότι ναι! Όσα «μέτρα» και αν παρθούν δεν θα «καταφέρουν να καθησυχάσουν τις χρηματοπιστωτικές αγορές», ούτε τα «επιτόκια δανεισμού θα πέσουν», γιατί το πρόβλημα είναι ακριβώς εκεί. Είναι στις χρηματοπιστωτικές αγορές που δεν πρόκειται να ησυχάσουν. Το πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς στο τεράστιο πλεόνασμα πλασματικού χρήματος που απομυζεί κάθε ικμάδα από το σύστημα και αφαιρεί κάθε δυνατότητα παραγωγικής ανάπτυξης. Η ανάγκη κερδοφορίας αυτού του τέρατος σπρώχνει λαούς ολόκληρους στον όλεθρο, αναγκάζοντάς τους να καταθέτουν στο βωμό της εξυπηρέτησης του χρέους, το σύνολο της παραγωγικής τους δύναμης μαζί με το σύνολο των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους. Και αυτό γίνεται αδιαφορώντας αν αυτό τους οδηγεί στην καταστροφή. Αδιαφορώντας ακόμα αν με αυτό τον τρόπο συμπαρασύρει, μέσω της ύφεσης, και τον εαυτό του στον γκρεμό. Η κρίση χρέους εκδηλώνεται σήμερα για άλλη μια φορά, σε ένα πολύ μεγαλύτερο επίπεδο, σαν μια κρίση πλεονάσματος κεφαλαίου που συνυπάρχει με όλο και μεγαλύτερο πλεόνασμα εργασίας. Όσο αυτά τα δύο δεν μπορούν να συνδυαστούν στην παραγωγή τόσο τα δεινά και το « κοινωνικό κόστος» θα μεγαλώνει. Το δίλημμα που μπαίνει στην εποχή μας είναι για άλλη μια φορά ξεκάθαρο. Ή το πλεονασματικό κεφάλαιο θα καταστρέψει την εργασία και τις παραγωγικές δυνάμεις ή η εργασία θα διαγράψει το κεφάλαιο. Όλοι οι άλλοι δρόμοι οδηγούν απλώς την κοινωνία σε αυταπάτες.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι στην εποχή μας δεν χρειάζονται τακτικές, ίσα- ίσα μάλιστα. Την εποχή που τα οράματα της εργατικής τάξης έχουν καταρρεύσει, οι αστικοδημοκρατικές αυταπάτες της δεν έχουν ξεπεραστεί και οι ηγεσίες της είναι διαβρωμένες απ’ το ρεφορμισμό, τα ζητήματα τακτικής είναι κυρίαρχα. Η υπεράσπιση όλων των αστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων της που σήμερα καταπατούνται βάναυσα από το κεφάλαιο δεν μπαίνει καν σε συζήτηση. Από αυτό όμως, μέχρι το να ελπίζουμε ότι υπάρχει η πιθανότητα, πληρώνοντας οποιοδήποτε τμήμα του χρέους αποφασίσει η ΕΛΕ, μπορεί να ξαναμπούμε στις αγκάλες της ανάπτυξης, τότε ναι, καλλιεργούμε αυταπάτες.

Χαρακτηριστικό αυτής της σύγχυσης είναι η προ τελευταία παράγραφος του φυλλαδίου. Αναφέρει συγκεκριμένα.

«Για να επιτύχει το στόχο της η ΕΛΕ θα πρέπει να έχει πλήρη πρόσβαση στις συμβάσεις δημόσιου χρέους των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών, συμπεριλαμβανομένων των εκδόσεων ομολόγων, αλλά και διμερούς, πολυμερούς, ή άλλης μορφής χρέους και κρατικών υποχρεώσεων. Θα πρέπει να έχει τις απαραίτητες αρμοδιότητες για να απαιτεί σχετικά έγγραφα, να καλεί δημόσιους λειτουργούς σε κατάθεση και να εξετάζει τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Θα πρέπει τέλος, να της δοθεί επαρκές χρονικό διάστημα για να μελετήσει τις συμβάσεις και να εξάγει το πόρισμα της»

Λαμπρά!!! Μόνο που ορισμένα ερωτήματα που χρειάζονται απάντηση αναφύονται αυτονόητα απ’ όλη αυτή την καθηκοντολογία της ΕΛΕ.

Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι ότι η κυβέρνηση του ΓΑΠ δεν πρόκειται να προχωρήσει στην ίδρυση μιας τέτοιας επιτροπής. Πιστεύω ούτε καμία άλλη κυβέρνηση που δεν θα αισθάνεται την καυτή ανάσα του κινήματος στο σβέρκο της. Άρα συμπερασματικά μόνο μια κυβέρνηση με πιεστική εντολή από μια εξεγερμένη κοινωνία που απαιτεί δικαιοσύνη μπορεί να τη δημιουργήσει. Και προς θεού μην νομισθεί εδώ ότι μιλάμε για μια επαναστατική κυβέρνηση, αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί και κάτω από μια αμιγώς αστική κυβέρνηση. Μια απάντηση σ’ αυτό είναι αναγκαία.
Ερώτημα δεύτερο. Πόσος χρόνος πιστεύουμε ότι θα χρειαστεί η επιτροπή για να πραγματοποιήσει όλον αυτό τον άθλο των καθηκόντων της, ένα, δύο, τρία η και περισσότερα χρόνια; Και επειδή η απάντηση δεν είναι εύκολη, προκύπτει αμέσως το τρίτο ερώτημα.
Μέχρι η επιτροπή να βγάλει το πόρισμά της, θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε τα χρέη μας; Οι πιστωτές μας θα έχουν την υπομονή να περιμένουν ή θα μας πιέζουν αφόρητα για την αποπληρωμή τους; Και αν ναι, θα κάνουμε στάση πληρωμών περιμένοντας να βγει η απόφαση;
Ερώτημα τέταρτο. Μετά το πόρισμα της ΕΛΕ, και με όποιο ποσό αποφασίσει αυτή ότι πρέπει να πληρώσουμε επειδή δεν είναι απεχθές, με ποιο πρωτογενές πλεόνασμα θα μπορέσουμε να κάνουμε «διαπραγμάτευση με τους πιστωτές μας» για να το αποπληρώσουμε; Και μην αρχίσουμε εδώ να βυζαντινολογούμε ότι, παράδειγμα, με τόσο ποσοστό ανάπτυξης, θα έχουμε τόσο ποσοστό πλεονάσματος, γιατί τότε πρέπει να μας εξηγήσουν πώς και σε πόσο χρόνο θα πραγματοποιηθεί αυτή η ανάπτυξη.
Τέλος και με βάση όλα τα παραπάνω, προκύπτει όχι μόνο ερώτημα, αλλά και απορία ταυτόχρονα. Γιατί θα πρέπει να πέσουμε σε όλο αυτό τον τακτικισμό; Γιατί δεν μπορούμε να προπαγανδίζουμε στην εργατική τάξη και στην κοινωνία γενικότερα την άρνηση πληρωμής του χρέους, αλλά να την οδηγούμε να ψάχνει να βρει ποιο είναι το επαχθές; Αν αυτό δεν είναι οπισθοχώρηση τότε τι είναι; Η δικαιολογία ότι αυτό χρησιμοποιείται σαν σκαλοπάτι για την ανάπτυξη της συνείδησης της εργατικής τάξης μόνο γέλια μπορεί να προκαλέσει, όταν κινήματα όπως το "Δεν πληρώνω δεν πληρώνω" ξεφυτρώνουν παντού σαν ραπανάκια.

Όσοι προτείνουν τέτοιες προπαγανδιστικές τακτικές πιστεύοντας ότι η εργατική τάξη είναι συγχυσμένη ας κοιτάξουν το καθρέπτη τους. Δεν θα απογοητευτούν γιατί στο πρόσωπο τους θα γνωρίσουν το μέγεθος της σύγχυσης της εργατικής τάξης. Όσες αυταπάτες έχει η εργατική τάξη πιστεύοντας ότι το σύστημα έχει μέλλον, άλλες τόσες αυταπάτες έχουν και αυτοί που της προτείνουν να βρει το επαχθές χρέος, να το σβήσει και να πληρώσει το υπόλοιπο, γιατί πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός έχει τη δυνατότητα σήμερα να αναπτύξει παραπέρα της παραγωγικές δυνάμεις. Οι άνθρωποι βρίσκονται ακόμα πιο πίσω και απ’ τον Κέινς, όταν έλεγε ότι είναι προτιμότερο να φτωχύνουν εκατό τραπεζίτες, παρά εκατό εκατομμύρια πληθυσμού .

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Τοποθέτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το θέμα της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του ελληνικού χρέους





Friday, 04 March 2011 10:03
Πάγια θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ότι στην σημερινή περίοδο της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και της επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, βασική προϋπόθεση για να υπερασπίσουν οι εργαζόμενοι τα δικαιώματά τους είναι η μονομερής στάση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, ως κομμάτι ενός αναγκαίου αντικαπιταλιστικού προγράμματος εργατικής απάντησης στην κρίση, το οποίο περιλαμβάνει ακόμη την έξοδο από το ευρώ και την ευρωζώνη, συνολικά την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό-λαϊκό έλεγχο και τη ριζική αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των εργαζομένων.  
Ειδικότερα για το χρέος θέση μας είναι ότι η λεγόμενη «κρίση του χρέους» είναι αποτέλεσμα: των τεράστιων πακέτων διάσωσης των τραπεζών από τις «φούσκες» που δημιούργησε η πολιτική τους, της προκλητικής νόμιμης και παράνομης φοροδιαφυγής του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών, των τεράστιων σκανδάλων κλοπής του δημοσίου χρήματος του εγχώριου και πολυεθνικού κεφαλαίου (τεχνικές εταιρείες, σκάνδαλα SIEMENS, υποβρύχια κλπ) και τέλος της δομικής ανισορροπίας της ευρωζώνης που εντείνει τις ανισορροπίες ανάμεσα στις ισχυρότερες χώρες του ιμπεριαλιστικού πυρήνα και τις υπόλοιπες. Με βάση τα παραπάνω, το χρέος σε ότι αφορά την προέλευσή του αποτελεί αποτέλεσμα της πολιτικής του κεφαλαίου και της ΕΕ, σύμπτωμα της βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού και σε ότι αφορά την διαχείρισή του έναν τεράστιο μηχανισμό μεταφοράς πλούτου στους τραπεζίτες και τις άλλες δυνάμεις του κεφαλαίου, αφορμή και στήριγμα της ιστορικής επίθεσης ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας. Είναι λοιπόν συνολικά αντιδραστικό και για αυτό η πρότασή μας συμπυκνώνεται στην «παύση πληρωμών -μη αναγνώριση- διαγραφή του χρέους».  Είναι λογική ρήξης με τους εθνικούς και διεθνικούς μηχανισμούς καπιταλιστικής εκμετάλλευσης των λαών.
Σε αυτό το πλαίσιο υποστηρίζουμε και το αίτημα του Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους. Το «άνοιγμα των βιβλίων», μπορεί να αποκαλύψει πλατιά στην κοινωνία τους μηχανισμούς του χρέους, να δείξει ποιος δανείστηκε και με ποιους όρους και ποιος καρπώθηκε τα δισεκατομμύρια, να αποκαλύψει ότι το έχουμε πληρώσει κατ’ επανάληψη, να πείσει και τον πλέον δύσπιστο ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την άμεση στάση πληρωμών στο ληστρικό χρέος και τη διαγραφή του και έτσι να συνδεθεί η ίδια και να συμβάλλει με τον τρόπο της στο αίτημα για «παύση πληρωμών,μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους» Εκτιμούμε ότι μια «Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου» του χρέους, στο βαθμό, που κινείται με μια λογική εργατικού και λαϊκού ελέγχου και είναι πλήρως ανεξάρτητη από την κυβέρνηση και τις διάφορες κοινοβουλευτικές επιτροπές εξωραϊσμού και συγκάλυψης των προβλημάτων και τα αστικά κέντρα που προωθούν την αντιδραστική αναδιάρθρωση του χρέους, μπορεί να συμβάλει σημαντικά σε αυτή την προσπάθεια. Θα πρέπει γι’ αυτό το λόγο να απευθυνθεί πρώτα και κύρια στα κινήματα και τα μαχόμενα σωματεία, να στηριχθεί στους αγωνιστές μέσα στους χώρους όπως οι Τράπεζες, οι Δήμοι, το Δημόσιο, που ζουν καθημερινά όχι μόνο τις συνέπειες του χρέους αλλά και γνωρίζουν «από μέσα» τους μηχανισμούς που το γεννούν Παράλληλα η ΕΛΕ δεν μπορεί να αξιοποιηθεί για την νομιμοποίηση αυταπατών για μια άλλη ΕΕ προς όφελος των εργαζόμενων. Δεν μπορεί κανείς να ζητά ταυτόχρονα ΕΛΕ για το χρέος και «ευρωομόλογο»! Λύση σε ρήξη με την διεθνή των τραπεζιτών και των τοκογλύφων και λύση με την συμφωνία τους, όπως ορισμένες δυνάμεις της αριστεράς. 
Με βάση τα παραπάνω η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει το αίτημα για τη συγκρότηση ΕΛΕ του ελληνικού χρέους, επιμένοντας στην ανάγκη να έχει σαφή αγωνιστικό, κινηματικό προσανατολισμό, σε ρήξη με κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ και διατηρώντας το αυτονόητο δικαίωμα να ασκήσει κριτική στη δράση ή το λόγο της επιτροπής, όπου αυτά δεν θα συμβαδίζουν με τις απαιτήσεις του κινήματος και την πάλη των εργαζομένων.

Ρεσιτάλ υποτέλειας


Γερμανικές... χειροπέδες

Από Το Ποντίκι 3.3.2011 (απ' όπου και το σκίτσο του Π. Τσιολάκη)

Του Δημήτρη Καζάκη
οικονομολόγου - αναλυτή


Υπό τη σκιά των μεγάλων λαϊκών εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο, που, εκτός όλων των άλλων, έχουν πυροδοτήσει έναν παροξυσμό κερδοσκοπίας στα διεθνή χρηματιστήρια εμπορευμάτων με απρόβλεπτες διαστάσεις και προεκτάσεις για την παγκόσμια οικονομία, όπως επίσης και υπό τη σκιά των εκλογών στην Ιρλανδία, που απ' ό,τι φαίνεται θα μετατρέψουν την οικονομική κρίση της ευρωζώνης σε ανοιχτά πολιτική για το σύνολο των κρατών - μελών, συνεχίζονται τα πάρε - δώσε ανάμεσα στους ισχυρούς προκειμένου να βρεθεί έγκαιρα – έως το τέλος Μαρτίου – κάποια μορφή μηχανισμού διαχείρισης των χρεοκοπιών εντός της ευρωζώνης.

Προς το παρόν όλα είναι ανοιχτά. Κι όλα προμηνύουν μια δραματική επιδείνωση της κατάστασης. Ιδίως για τις χώρες όπως η Ελλάδα, που βρίσκονται ήδη σε κατάσταση χρεοκοπίας.


Όλα στη Μέρκελ

Εν τω μεταξύ ο πρωθυπουργός της χώρας δίνει ρεσιτάλ υποτέλειας που ξεπερνά κάθε όριο πολιτικής ευπρέπειας. Η Ελλάδα προσδέθηκε στο άρμα της Γερμανίας «με την ελπίδα ότι έτσι θα επιτευχθεί η καλύτερη δυνατή (συνολική) λύση στο πρόβλημα του χρέους», όπως έγραφε Το Βήμα (25.2) απηχώντας κυβερνητικούς κύκλους.

Έτσι ο κ. Γ. Παπανδρέου και ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου εμφανίστηκαν σε δημόσιες δηλώσεις τους και σε κατ' ιδίαν συζητήσεις να υποστηρίζουν το γερμανικό σχέδιο για το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας», χωρίς όμως να έχουν λάβει καμιά επίσημη διαβεβαίωση για τους όρους που θα συνοδεύσουν την επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου προς την τρόικα. Τα έδωσαν όλα εν λευκώ και δεν πήραν ούτε καν υπόσχεση.

Ο κ. Παπανδρέου δεν έχασε την ευκαιρία ακόμη και δημόσια να κρατήσει μια στάση που ταιριάζει περισσότερο σε γιουσουφάκι, παρά σε πολιτικό εκπρόσωπο κράτους. Κατά τη διάρκεια της κοινής συνέντευξης Τύπου (23.2) με την καγκελάριο Μέρκελ ο Έλληνας πρωθυπουργός δήλωσε:
«Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για την υποστήριξη, τη φιλία και τη φιλοξενία σου. Όπως είπε και η Άνγκελα, έχουμε στενή διμερή συνεργασία σε πολλούς τομείς, από τον τουρισμό, την υγεία και την πράσινη ανάπτυξη μέχρι το περιβάλλον μας και τα δάση – και σε ευχαριστώ γι' αυτό». 



Από το «ευχαριστώ τις ΗΠΑ» του κ. Σημίτη για τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο μετά το φιάσκο των Ιμίων, στο «ευχαριστώ την Άνγκελα» του κ. Γ. Παπανδρέου για την επιβολή καθεστώτος Νταχάου στην Ελλάδα και την ευρωζώνη.

Και φυσικά η «στενή διμερής συνεργασία» που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός σημαίνει πολύ απλά ότι η Ελλάδα μετατρέπεται σε εμπορική αποικία της Γερμανίας για να πουλά υποβρύχια που γέρνουν και μονοπωλιακά υπερτιμημένα εμπορεύματα, να εκμεταλλεύεται υποδομές, δημόσια περιουσία, ακόμη και δάση. Όλα στη διάθεση των τραπεζιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων της Γερμανίας, που φαίνεται να εξασφάλισαν το δικό τους Ελ Ντοράντο στην Ελλάδα. Η κ. Μέρκελ από την πλευρά της δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα:


«Γνωρίζουμε στη Γερμανία και συνειδητοποιούμε ότι έχουμε ένα κοινό νόμισμα και ότι έχουμε πολλά οφέλη από το ενιαίο νόμισμα. Οι εξαγωγικές μας αγορές είναι στην Ευρώπη. Πιο συγκεκριμένα, τα δύο τρίτα των αγορών μας βρίσκονται στην Ευρώπη. Επομένως είναι προς το συμφέρον μας να έχουμε ένα σταθερό ευρώ».

Με άλλα λόγια, για όποιον δεν κατάλαβε, όλα γίνονται για να στηριχθεί το κοινό νόμισμα προς το συμφέρον των εξαγωγικών αγορών της Γερμανίας, που κατά τα δύο τρίτα βρίσκονται στην Ευρώπη.

Επίσης η κ. Μέρκελ αισθάνθηκε μεγάλη ικανοποίηση με το να δηλώσει, όπως κάθε τυπικός αποικιοκράτης, ότι «η Ελλάδα έχει ξεκινήσει να νοικοκυρεύει τα οικονομικά της. Και αυτό το παρακολουθούμε από κοντά και αυτό το βλέπουν και οι άνθρωποι στη Γερμανία. Πιστεύω ότι έχει γίνει ορατό. Βλέπουμε ότι ο δρόμος δεν είναι εύκολος, απαιτεί πολιτική βούληση», ενώ συμπλήρωσε ότι «από τις απεργίες και τις διαμαρτυρίες που γίνονται, μπορούμε να δούμε ότι υπάρχουν και αντιστάσεις» και ότι «όσο πιο σταθερά συνεχιστεί η πορεία αυτή τόσο περισσότερο θα υπάρξει και η πεποίθηση στη Γερμανία ότι η Ελλάδα θα ολοκληρώσει την πορεία αυτή με επιτυχία».

Να θυμίσουμε εδώ ότι παρόμοιες δηλώσεις των ελεγκτών της τρόικας πριν από δυο βδομάδες ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων από την κυβέρνηση για «απαράδεκτη παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας». Αυτή τη φορά ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση σιώπησαν, κοινώς εποίησαν τη νήσσα. Το μόνο που έκανε ο κ. Παπανδρέου είναι να διαβεβαιώσει τους Γερμανούς ότι δεν πρόκειται να επιβαρυνθούν με το ελληνικό χρέος. «Πήραμε ένα δάνειο και θα το αποπληρώσουμε με τόκο όταν ολοκληρωθεί το πρόγραμμα» δήλωσε ο κ. Παπανδρέου.

Εκεί βέβαια που ο πρωθυπουργός έδωσε αληθινά διαπιστευτήρια εθελοδουλίας είναι στη συνέντευξή του με τους Γερμανούς δημοσιογράφους. Με τη συνέντευξή του στην Bild (24.2) κυριολεκτικά ξεπέρασε τον εαυτό του. Ο κ. Παπανδρέου θεώρησε καλό να διαβεβαιώσει τους δημοσιογράφους μιας από τις πιο χυδαίες φυλλάδες που κυκλοφορούν σε γερμανικό και ευρωπαϊκό επίπεδο πως «σας υπόσχομαι ότι η Ελλάδα θα αποπληρώσει και το τελευταίο σεντ».

Σε μια συνέντευξη όπου η αναίδεια, το θράσος και η προκλητικότητα των δημοσιογράφων θα έκανε οιονδήποτε άνθρωπο με στοιχειώδη αξιοπρέπεια να βγει από τα ρούχα του, ο κ. Παπανδρέου, ξεχνώντας για μια ακόμη φορά ότι δεν εκπροσωπεί τον εαυτό του, συνέχισε να απολογείται με τον πιο χυδαίο τρόπο.

Δείτε χαρακτηριστική ερώτηση δημοσιογράφου: «Καταλαβαίνετε την οργή των Γερμανών φορολογούμενων, όταν πρέπει να πληρώσουν για μία χώρα η οποία δεν εκπληρώνει τα καθήκοντά της;». Τι λέτε να απάντησε ο κ. Παπανδρέου; Μήπως τους θύμισε ότι απευθύνονται σε πρωθυπουργό; Μήπως τους έβαλε στη θέση τους λέγοντας ότι δεν μπορούν να κρίνουν το ποια είναι τα καθήκοντα της Ελλάδας; Μήπως τους θύμισε ότι δεν είμαστε υποτελείς του Γερμανικού Ράιχ;
Τίποτε απ' όλα αυτά. Το μόνο που είπε είναι τα εξής: «Κατ' αρχάς πρόκειται για δάνεια, για τα οποία πληρώνουμε τόκους, και όχι για δώρα. Και δεν θέλουμε τα δάνεια για να τα αφήσουμε όλα όπως ήταν. Αλλά, αντιθέτως, προκειμένου να κερδίσουμε χρόνο για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Κατανοώ την οργή ορισμένων Γερμανών. Εκείνο που μπορώ να κάνω είναι να τους ευχαριστήσω».

Η μόνη αποστολή του κ. Παπανδρέου ήταν να ευχαριστεί ακόμη και τον τελευταίο τζουτζέ της Μέρκελ και της γερμανικής κυβέρνησης διαβεβαιώνοντας ότι αυτός, η κυβέρνηση, η χώρα και ο λαός της θα κάνουν ό,τι θέλουν αυτοί.

Ακάθεκτοι όμως οι Πρετεντέρηδες και οι Καψήδες της Γερμανίας ξαναπυροβόλησαν τον κ. Παπανδρέου λέγοντας: «Δεν είπατε όμως ευχαριστώ, όταν η Bild σας πρότεινε να πουλήσετε ελληνικά νησιά, προκειμένου να μειώσετε τα χρέη σας». Αν νομίζετε ότι ο κ. Παπανδρέου απάντησε λέγοντας ότι η δημόσια περιουσία δεν πουλιέται και ότι θα φέρει και νόμο να το κατοχυρώνει, απατάστε.
«Όχι, δεν ευχαρίστησα γι' αυτό. Κάτι τέτοιο αποκλείεται. Πρέπει να καταλάβετε πόσο σημαντικά είναι αυτά τα νησιά για τους Έλληνες και για την ελληνική ιστορία. Έχουν διατεθεί τεράστια ποσά από τον προϋπολογισμό για την άμυνα, προκειμένου να προστατευτούν τα νησιά που είναι κοντά στις τουρκικές ακτές. Εκτός αυτού, τα νησιά αποτελούν πολιτιστική κληρονομιά, την οποία εκτιμούν και οι Γερμανοί τουρίστες. Αν πουλούσαμε τα νησιά μας σε κάποιους πάμπλουτους, δεν θα είχε πια κανένας πρόσβαση σε αυτά. Θέλουμε να αναπτύξουμε με ευαισθησία και με οικολογικό τρόπο αυτά τα μοναδικά φυσικά τοπία. Αυτό θα μας αποφέρει πολύ περισσότερα».

Με άλλα λόγια, ο κ. Παπανδρέου δεν σκέφτεται, προς το παρόν, να πουλήσει τα ελληνικά νησιά, όχι γιατί είναι δημόσια περιουσία ή εθνικό έδαφος, αλλά γιατί η Ελλάδα έχει ξοδέψει πολλά για την άμυνά τους, υπάρχει ένα είδος συναισθηματικής προσκόλλησης με αυτά και επιπλέον τα φυλάει για να τα χαίρονται οι Γερμανοί τουρίστες.

Και για όποιον νομίζει ότι τα ελληνικά νησιά είναι μέρος της εθνικής επικράτειας, με κατοίκους, των οποίων οι ανάγκες και τα προβλήματα έχουν προτεραιότητα έναντι των τουριστών, δεν έχει αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται. Στο αναπτυξιακό μοντέλο του κ. Παπανδρέου τα ελληνικά νησιά υπάρχουν μόνο ως «μοναδικά φυσικά τοπία», όπου προφανώς οι κάτοικοι ανήκουν στη χλωρίδα και την πανίδα του τόπου.


Δεδομένη η πτώχευση

Όμως τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Ο Κλέμενς Φούεστ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης διατύπωσε τη γενική εκτίμηση που υπάρχει στους κύκλους των ειδικών: «Πρέπει να αποδεχτούμε το γεγονός ότι η Ελλάδα και η Ιρλανδία είναι χρεοκοπημένες».

Κι επομένως, σύμφωνα με τον Φουέστ, υπάρχουν μόνο δυο τρόποι να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα: Είτε οι ισχυρές οικονομίες θα αναλάβουν μέρος του χρέους των προβληματικών χωρών είτε οι πιστωτές πρέπει να διαγράψουν μέρος του χρέους. «Όμως με την έννοια ότι είναι καλύτερο από το να αρχίσουν μόνες τους οι προβληματικές χώρες να αναδιαρθρώνουν» (Der Spiegel, 24.1).

Το ίδιο περίπου σχολίαζε και η γερμανική Süddeutsche Zeitung (25.2), η οποία παράθετε και σχόλιο του Γερμανού διοικητή της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και Ανάπτυξης Τόμας Μίροφ ότι είναι αδύνατο το ευρωπακέτο διάσωσης να βγάλει την Ελλάδα από τον φαύλο κύκλο των χρεών. «Η αλήθεια είναι ότι το χρέος της Ελλάδας πρέπει να μειωθεί. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί οφείλουν να αποδεχθούν αυτή την αλήθεια σήμερα και όχι το 2013, όταν θα λήξει το ευρωπακέτο βοήθειας».

Σε ανάλογα συμπεράσματα καταλήγει και η ετήσια έκθεση για την ευρωπαϊκή οικονομία της EEAG, που πρόσκειται στο γνωστό Ινστιτούτο Οικονομικών μελετών του Μονάχου Ifo. Η έκθεση εκτιμά ότι το «πρόγραμμα δάσωσης», που λήγει το 2013, δεν πρόκειται να δώσει την ευκαιρία στην Ελλάδα να βγει ξανά στις αγορές ή να γλιτώσει από τον φαύλο κύκλο του χρέους.

Σύμφωνα με έναν από τους συντάκτες της έκθεσης, τον Γιαν Έγκμπερτ Στουρμ, μπροστά στην Ελλάδα «υπάρχουν διαφορετικές δυνατότητες για να επιλυθεί το πρόβλημα, μία από αυτές είναι και η έξοδος από το ευρώ. Λέμε ξεκάθαρα ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις και είναι δύσκολο να επιλέξει κανείς μία από αυτές. Αυτό που είναι σημαντικό για την Ελλάδα είναι να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της. Συνήθως αυτό γίνεται είτε με εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή δραστική μείωση μισθών και εισοδημάτων, είτε με εξωγενή υποτίμηση, δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση με την επιστροφή στη δραχμή» (Deutsche Welle, 23.2).

Το γεγονός ότι, καθώς θα συνεχίζεται η θεραπεία της εσωτερικής υποτίμησης, που σημαίνει όλο και πιο δραστική μείωση μισθών και εισοδημάτων εσαεί, χωρίς να λυτρώνεται η χώρα από τον φαύλο κύκλο του χρέους, αρχίζει να στοιχειώνει τους ειδικούς, τους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες της ευρωζώνης και των αγορών.

Τι θα γίνει αν το αδιέξοδο προκαλέσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις;

Τι θα γίνει αν ο λαός της Ελλάδας πειστεί από την πείρα του ότι δεν πάει άλλο;

Τι θα γίνει αν η διαμαρτυρία και η αντίσταση μετατραπούν σε ένα δυναμικό κίνημα που απαιτεί τη μονομερή διαγραφή ενός χρέους που έτσι ή αλλιώς δεν μπορεί να πληρωθεί;


Οι εργαζόμενοι θα πληρώσουν το «μάρμαρο»

Όλοι μπορούν να σκέφτονται τα αδιέξοδα, να σχεδιάζουν και να εκπονούν σχέδια για το πώς θα αντιμετωπιστεί το χρέος, εκτός από αυτόν που καλείται τελικά να πληρώσει το μάρμαρο. Τον εργαζόμενο λαό. Αυτός είναι που δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να διανοηθεί ότι μπορεί να επιβάλει τη μη αναγνώριση και την άρνηση πληρωμής του δημόσιου χρέους, μεταφέροντας το κόστος και τις ζημιές από τις πλάτες του στις μεγάλες τράπεζες και τους κερδοσκόπους των αγορών.

Κι όσο από τα ίδια τα πράγματα αποδεικνύεται ότι κάθε προσπάθεια να πληρωθεί το χρέος οδηγεί σε καταστροφικό αδιέξοδο τον λαό και τη χώρα, τόσο εντείνονται οι προσπάθειες να ξεγελαστεί ο απλός κόσμος, να ξεχάσει ότι το βασικό ερώτημα είναι ένα: Μπορεί η χώρα και ο λαός να συνεχίσει να πληρώνει το δημόσιο χρέος, χωρίς να απειλείται άμεσα η ίδια η επιβίωσή του;

Ο άμεσος κίνδυνος να κάνει ο εργαζόμενος λαός δική του υπόθεση τη μη αναγνώριση του χρέους και την άρνηση της πληρωμής του ανάγκασε το κυρίαρχο πολιτικό και οικονομικό σύστημα να καλέσει τις εφεδρείες του. Κι αυτές έρχονται υπό την αιγίδα της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του χρέους (ΕΛΕ). Φαινομενικά ακούγεται καλή ιδέα. Ποιος θα έλεγε όχι στον έλεγχο του χρέους; Κανείς.

Όμως το πρόβλημα είναι ότι το δημόσιο χρέος της χώρας αποτελείται συντριπτικά από ανώνυμα κρατικά ομόλογα, ελεύθερα διαπραγματεύσιμα στις διεθνείς αγορές. Τι μπορεί να ελέγξει κανείς από αυτά; Μόνο το αν έγιναν τυπικά και με τον νόμο οι δημοπρασίες. Αν οι μεσιτείες των τραπεζών που μεσολάβησαν ήταν καταχρηστικές ή όχι. Και γενικά αν έγιναν τίποτε παρανομίες κατά τη διάθεσή τους στην αγορά. Από τη στιγμή που τα κρατικά ομόλογα ρίχνονται στην αγορά η παρακολούθηση της πορείας τους είναι εξαιρετικά δύσκολη έως αδύνατη, προκειμένου να ανακαλυφθούν μίζες και χειραγωγήσεις.

Γι' αυτό άλλωστε τα προτιμούν κυβερνήσεις και δανειστές. Μπορούν με μεγάλη άνεση να κρύψουν τις υπόγειες δοσοληψίες τους. Κι έτσι η παγίδα στήνεται αριστοτεχνικά. Αντί ο λαός να κάνει δική του υπόθεση το να ξεμπερδέψει με το χρέος, αυτό ανατίθεται σε κάποιους ειδικούς που υποτίθεται ότι θα αναλάβουν να διαπιστώσουν ποιο κομμάτι του είναι «παράνομο» για να διαγραφεί.

● Με βάση ποιες αρχές δικαίου;

● Έχουν όλοι οι ειδικοί την ίδια αντίληψη περί δικαίου και αδίκου;

● Από ποια σκοπιά και με βάση ποιανού τα συμφέροντα θα κρίνουν τι είναι δίκαιο από το χρέος και τι όχι;

Δεν τους αρκεί το γεγονός ότι το δημόσιο χρέος της χώρας, στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του, αποτελείται αποδεδειγμένα από κεφαλαιοποιημένους τόκους. Όχι, πρέπει να ανακαλύψουν το «παράνομο» χρέος. Λες και η κεφαλαιοποίηση τόκων δεν είναι μια κατεξοχήν παράνομη και καταχρηστική πρακτική των δανειστών.

Καλούνται να ελέγξουν ένα δημόσιο χρέος που στο μεγαλύτερο μέρος του δεν μπορεί να ελεγχθεί επί της ουσίας. Μόνο και μόνο για να νομιμοποιήσουν την πληρωμή του χρέους από την πίσω πόρτα. Μόνο και μόνο για να πουν στον κόσμο ποιο από το χρέος οφείλει να πληρώσει γιατί δήθεν είναι δίκαιο. Δεν θέλουν να ανακαλύψουν το «παράνομο» χρέος, αλλά να δικαιολογήσουν την αναδιάρθρωση του χρέους με «κούρεμα» που ετοιμάζουν οι κερδοσκόποι, οι αγορές και τα όργανά τους.


Απεχθές χρέος

Μιλούν για «απεχθές» χρέος περιορίζοντας την έννοιά του μόνο στις παράνομες δανειακές συμβάσεις και πρακτικές, αγνοώντας σκόπιμα ότι απεχθές είναι οποιοδήποτε χρέος αναγκάζει έναν λαό και μια χώρα να το πληρώσουν από το υστέρημά τους, από πόρους που χρειάζονται για να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν. Άλλωστε, παρά την πρεμούρα των οπαδών της ΕΛΕ να ανακαλύψουν δήθεν τις παράνομες δανειακές συμβάσεις, δεν λένε κουβέντα για τη δανειακή σύμβαση με βάση την οποία επιβλήθηκαν τα απανωτά μνημόνια.

Αν όντως θέλουν να ψάξουν για το παράνομο χρέος, γιατί δεν ξεκινούν με τη δανειακή σύμβαση, που από κάθε άποψη είναι παράνομη και επομένως οφείλει ο ελληνικός λαός να την αρνηθεί και να μην πληρώσει τα δανεικά, καταγγέλλοντας τη Γερμανία, τη Γαλλία και τις άλλες χώρες που την επέβαλαν;

Μην παραξενευτείτε αν δείτε τον κ. Γ. Παπανδρέου, αφού βάλει και την τελευταία υπογραφή για το ξεπούλημα της χώρας, ξαφνικά – ίσως στις ερχόμενες εκλογές – να εμφανίζεται υπέρμαχος της Επιτροπής Ελέγχου του χρέους. Τα στελέχη του, όπως η κ. Λούκα Κατσέλη, έκαναν ήδη την αρχή.

Όμως μην ανησυχείτε. Οι ειδικοί της ΕΛΕ των αντιμνημονιακών είναι καλύτεροι από την επιτροπή σοφών για την οποία μιλούν οι δυνάμεις που επέβαλαν το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση. Έστω κι αν οι δυο τους υπηρετούν την ίδια λογική και έχουν την ίδια στόχευση.