22/7/2013
Κάλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους νέους απόφοιτους…
Νέες και νέοι, συνάδελφοι, συνοδοιπόροι…
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στέλνει χαιρετισμό στη μορφωμένη νεολαία που τις μέρες αυτές αποφοιτεί από τα ελληνικά πανεπιστήμια. Σας συγχαίρει που μέσα σε τόσο δύσκολες εποχές για την πλειοψηφία της κοινωνίας, καταφέρατε να ολοκληρώσετε τις σπουδές σας και σας εύχεται καλή σταδιοδρομία στη συνέχεια της ζωής σας.
Πάνω από όλα όμως, σας απευθυνόμαστε σαν συνοδοιπόρους, συντρόφους στον αγώνα που έχουμε μπροστά μας για να σας καλέσουμε να στρατευτείτε και εσείς στην κοινή υπόθεση της ανατροπής της σημερινής βαρβαρότητας και του ανοίγματος ενός άλλου δρόμου για τη νεολαία και τους εργαζόμενους. Απευθυνόμαστε σε εσάς αναζητώντας από τη μορφωμένη νεολαία να συμβάλλει στην αναγέννηση της ελπίδας, στο ξεπέρασμα του σκοταδιού.
Όπως σας είπαν οι καθηγητές σας, έχετε αποκτήσει σημαντικά εφόδια γνώσης και εμπειρίας για την υπόλοιπη ζωή σας. Δε σας είπαν όμως σε τι να τα χρησιμοποιήσετε, δε σας είπαν αν αυτά αρκούν για μια αξιοπρεπή ζωή. Όμως ξέρετε κι εσείς, καλύτερα από εμάς, ότι, όσο ανεκτίμητη και αν είναι η αξία της μόρφωσης, δεν αρκεί σήμερα για να σας εγγυηθεί μια ανθρώπινη ζωή. Δε το μαθαίνετε από εμάς.
Είδατε την οικογένειά σας να χτυπιέται από τη φτώχεια, τον αδερφό σας να μένει άνεργος, τη φίλη σας να μεταναστεύει, το γείτονά σας να χάνει το σπίτι του ή να μένει χωρίς σύνταξη. Είδατε το σχολείο που πήγατε παιδιά να κλείνει, να μένει χωρίς καθηγητές, είδατε τη γειτονιά σας να μένει χωρίς νοσοκομείο. Και βλέπετε τώρα τον εαυτό σας να στέκεται αμήχανος μπροστά σε ένα μέλλον που τίποτα δεν έχει να του υποσχεθεί.
Σας λένε για το τέλος των ξέγνοιαστων χρόνων. Και σίγουρα το μέλλον θα είναι πιο δύσκολο. Αλλά για ποια ξέγνοιαστα χρόνια μιλάνε; Εσείς δε ζήσατε το μαρτύριο των πανελλαδικών εξετάσεων; Δεν είδατε το συμμαθητή σας Αλέξη να σκοτώνεται από τις σφαίρες της αστυνομίας; Δεν καταλάβατε από πρώτο χέρι τι θα πει κρατικός αυταρχισμός όταν στις πλατείες και τις διαδηλώσεις κοντέψατε να πεθάνετε επειδή διεκδικήσατε ένα διαφορετικό μέλλον; Δεν είδατε το χαρτζιλίκι της οικογένειας να κόβεται, τους γονείς σας να μην αντέχουν άλλο, τις δουλειές να γίνονται όλο και πιο δύσκολες, τα μεροκάματα όλο και πιο μικρά; Δεν είδατε τις σχολές σας να μένουν χωρίς χρήματα, τους καθηγητές σας να μειώνονται, τα βιβλία να κόβονται; Δεν είδατε την προσπάθεια να κλείσουν πανεπιστήμια και ΤΕΙ; Δεν είδατε όλη την εκπαίδευση να διαλύεται μέρα με τη μέρα, όλα να μπαίνουν στο σφυρί στο βωμό της αποπληρωμής του χρέους και της σωτηρίας του ευρώ;
Θα σας συγχαρούμε κι εμείς, που καταφέρατε όλα αυτά να τα ξεπεράσετε και να πάρετε πτυχίο. Όμως ξέρουμε πολύ καλά τη θέση που βρίσκεστε. Την αγωνία για το αύριο, την αδυναμία να σχεδιάσετε τη ζωή σας τα επόμενα χρόνια, την ανάγκη να γυρίσετε στην πόλη ή το οικογενειακό σπίτι ενώ η επιθυμία σας ήταν διαφορετική. Να βρείτε μια δουλειά και να ζήσετε πλάι στους φίλους ή τις σχέσεις σας. Και ξέρουμε ότι πολλοί από εσάς έχουν ήδη αποφασίσει ή σκέφτονται να φύγουν από αυτό τον τόπο που διώχνει τα παιδιά του. Και οι περισσότεροι, όχι απλά για τα λίγα χρόνια των μεταπτυχιακών σπουδών, αλλά για πάντα. Γιατί να ζεις σε μια χώρα που κάθε μέρα σου προσφέρει νέα δεινά; Άλλωστε αυτό δε μας μαθαίνανε και μας λένε ακόμα οι εκφραστές της κυρίαρχης ιδεολογίας;
Ότι ο καθένας είναι μόνος του και πρέπει να πατήσει επί πτωμάτων για να ζήσει; Ότι ο καθένας πρέπει να κοιτά τον εαυτό του και να αδιαφορεί για το διπλανό του; Ότι φταίει ο άνεργος και ο φτωχός για τη δυστυχία του που δεν είναι επαρκώς «ανταγωνιστικός», που δεν έγινε χαλί να τον πατήσουν τα αφεντικά και οι ισχυροί, ή ακόμα που κι αυτός «μαζί τα έφαγε» με τους βαθύπλουτους βιομήχανος και εφοπλιστές, αλλά και τους διεφθαρμένους πολιτικούς;
Όχι, φίλε και φίλη. Το ξέρεις κι εσύ ότι σε τίποτα δε φταις που μέσα σε λίγα χρόνια διαλύθηκε η χώρα σου. Δε φταις εσύ που από τότε που μπήκες στη σχολή σου άλλαξαν τα πάντα. Δε φταις εσύ που δε βρίσκεις δουλειά. Ούτε τα πανεπιστήμια σου φταίνε, ούτε οι γνώσεις που έχεις αποκτήσει. Φταίει το σύστημα, ο καπιταλισμός και η ιστορική και βαθιά κρίση του που κλονίζει όλο τον κόσμο. Φταίει το σύστημα που ευνοεί τους πλούσιους που φυλάνε τρισεκατομμύρια σε φορολογικούς παραδείσους και για σένα δεν αφήνουν ούτε ένα ψίχουλο. Φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Ευρώ, το ΔΝΤ, το χιλιοπληρωμένο χρέος, μηχανισμοί που δένουν το λαό της Ελλάδας σε μια θηλιά ώστε να κερδίζουν οι ξένοι και ντόπιοι τραπεζίτες και τοκογλύφοι. Φταίει η Ελληνική Κυβέρνηση, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μαζί με τα δεξιά και αριστερά δεκανίκια τους, που καταδικάζουν ένα ολόκληρο λαό στο μεσαίωνα των μνημονίων, που διαλύουν τις κοινωνικές κατακτήσεις αιώνων, που εγκαθιδρύουν μια αντιδημοκρατική κόλαση. Φταίνε οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, οι πιο πιστοί υπηρέτες των ισχυρών, που στέκονται προσοχή στα αφεντικά και την τρόικα ενώ επιτίθενται σε μετανάστες, αριστερούς, φτωχούς, ομοφυλόφιλους. Φταίνε οι έλληνες καπιταλιστές που βρίσκουν μέσα στην κρίση την ευκαιρία να καταπατήσουν κάθε εργατικό δικαίωμα.
Δεν καταλαβαίνεις τον παραλογισμό; Να είναι άνεργοι τόσοι μηχανικοί όταν η χώρα χρειάζεται τόσα έργα, όταν χρειάζονται σπίτια για τους άστεγους, όταν χιλιάδες δεν έχουν ρεύμα και νερό, όταν η βιομηχανία καταστρέφεται; Γιατί να είναι άχρηστοι οι γεωπόνοι, να πεινάνε οι αγρότες και τα χωράφια να είναι ξερά; Μήπως σταμάτησαν οι ασθενείς για να διώχνονται στην ξενιτιά όλοι οι γιατροί και οι νοσηλευτές; Οι μαθητές δε χρειάζονται πια τα γράμματα για να πετιούνται στο δρόμο οι δάσκαλοι; Μα και όλοι οι τεχνικοί, οι σχεδιαστές, οι ειδικοί στην πληροφορική έγιναν ξαφνικά περιττοί τη στιγμή που οι δυνατότητες της τεχνολογίας εκτινάσσονται σε όλο τον κόσμο; Πώς γίνεται, μια χώρα να στενάζει και να πεθαίνει, ενώ τόσα εκατομμύρια έχουν τις γνώσεις και θέλουν να δουλέψουν και να συμβάλλουν στην ευημερία της κοινωνίας;
Για αυτό, νέα και νέε, πρέπει να καταλάβεις το χρέος που έπεσε στη γενιά σου και στον κάθε ένα ξεχωριστά. Τα πιο μορφωμένα κομμάτια της νεολαίας είναι αυτά που πρέπει να μπουν στην πρώτη γραμμή, με τη γνώση τους αλλά πρώτα και κύρια με τον αγώνα και την αποφασιστικότητά τους για ένα διαφορετικό δρόμο, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς χρέος, μνημόνια, χωρίς ανεργία και φτώχεια. Ξέρουμε ότι είναι δύσκολο, ξέρουμε ότι όλα σε ωθούν στη μετανάστευση, στην υποταγή, στο φόβο, στην επιδίωξη του ατομικού βολέματος.
Όμως ο μόνος δρόμος είναι αυτός της συλλογικότητας και του αγώνα. Πουθενά δε θα βρεις τη λύση αν δεν παλέψεις για αυτή. Όλοι μαζί μπορούμε να δώσουμε τη μάχη και να κερδίσουμε. Όλοι μαζί μπορούμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που θα θέλουμε να ζούμε εμείς, οι φίλοι μας, οι συγγενείς μας, οι γονείς και τα παιδιά μας. Δεν μπορούμε να παρατήσουμε αυτή την υποχρέωση, αυτό το όνειρο.
Γνωρίζεις από την ιστορία, ότι τίποτα δεν κερδήθηκε με προσευχές. Τίποτα δεν κερδήθηκε από το φόβο, την απελπισία, τον ατομισμό. Η ανθρωπότητα και ο πολιτισμός έκανε βήματα και άλματα μόνο μέσα από τη συλλογική πάλη, την ανυπόταχτη σύγχρουση, την επανάσταση.
Σε καλούμε λοιπόν, ακόμα πιο αποφασιστικά σα νέος επιστήμονας και εργαζόμενος να έρθεις πλάι μας, πλάι στο νεολαιίστικο και εργατικό κίνημα. Σε καλούμε να προχωρήσει στο δρόμο της αντικαπιταλιστικής πάλης. Να συγκροτήσουμε μαζί, μέσα στο κίνημα, μέσα στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και τις πόλεις, μαζί με όλες τις μαχόμενες δυνάμεις, ένα μαχητικό- ανατρεπτικό αντικαπιταλιστικό ρεύμα και μέτωπο στη νέα γενιά και σε όλη την κοινωνία.
Αλλά καλύτερα από εμάς ας κλείσει αυτό το κάλεσμα ο Δημήτρης Γληνός, όταν απευθυνόταν στους νέους φοιτητές αρκετές δεκαετίες πριν:
«Αγαπητοί μου νέοι,
Μ’ ερωτάτε να σας πω κι εγώ, ποιοι δρόμοι ανοίγονται μπροστά σας και φυσικά ποιον από όλους να ακολουθήσετε. Ίσως αρμοδιότεροι απ’ όλους εμάς της ώριμης γενιάς, είσαστε ‘σεις οι ίδιοι, για να απαντήσετε σε αυτό το ερώτημα. Γιατί το αντίκρισμα της ζωής, που ζείτε τώρα εσείς στα είκοσι χρόνια σας και στη σημερινή κρίσιμη θέση του κόσμου, εμείς δεν το ζήσαμε κι ούτε μπορούσαμε να το ζήσουμε, όταν είμαστε στη δική σας θέση στα πανεπιστημιακά θρανία. Γι’ αυτό μπορείτε βέβαια να ακούσετε τι θα σας πούμε εμείς οι άλλοι, να τραβήξετε όμως το δρόμο, που θα νιώσετε μέσα σας να σας δείχνει με εσωτερική αναγκαιότητα ο ίδιος σας ο εαυτός. Ν’ ακολουθήσετε τη φωνή της συνείδησής σας, γιατί μέσα σε αυτή θα μιλάει και κάτι πλατύτερο από το άτομο σας, η κοινωνική και ταξική συνείδηση, που ζει χωρίς άλλο μέσα σας.
Οι δρόμοι που ανοίγονται σήμερα μπροστά σας, δεν είναι πολλοί, είναι δύο. Είτε το θελήσετε να τους αναγνωρίσετε είτε όχι, είτε προσπαθήσουν να σας τους κρύψουν μέσα στην ομίχλη ιδεαλιστικών σοφισμάτων, οι δρόμοι, που ανοίγονται μπροστά σας, είναι και μένουνε δυο: ή θα πάτε με το μέρος της συντήρησης και της αντίδρασης, ή θα πάτε με το μέρος της επανάστασης….
…
Αληθεια! Σκεφτειτε λιγακι. Απο πού ερχεστε εσεις, παιδια μου; Από ποια κοινωνικά στρωματα; Πού ανηκετε; Το μεγαλυτερο πληθος από σας είναι φτωχα παιδια…. Αν ακουσετε τι σας λεει κατάβαθα το αιμα σας, δε θα αλλαξοπιστησετε, δεν θα προδωσετε την ταξη σας. Θα πατε με το μερος των φτωχων και θα αγωνιστειτε κι εσεις για να θεμελιωσετε τη νεα ζωη.
Και τοτε θα βαδισετε με βημα ακλονητο στο μονο δρομο, που αληθινα ανοίγεται μπροστα σας.»
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στέλνει χαιρετισμό στη μορφωμένη νεολαία που τις μέρες αυτές αποφοιτεί από τα ελληνικά πανεπιστήμια. Σας συγχαίρει που μέσα σε τόσο δύσκολες εποχές για την πλειοψηφία της κοινωνίας, καταφέρατε να ολοκληρώσετε τις σπουδές σας και σας εύχεται καλή σταδιοδρομία στη συνέχεια της ζωής σας.
Πάνω από όλα όμως, σας απευθυνόμαστε σαν συνοδοιπόρους, συντρόφους στον αγώνα που έχουμε μπροστά μας για να σας καλέσουμε να στρατευτείτε και εσείς στην κοινή υπόθεση της ανατροπής της σημερινής βαρβαρότητας και του ανοίγματος ενός άλλου δρόμου για τη νεολαία και τους εργαζόμενους. Απευθυνόμαστε σε εσάς αναζητώντας από τη μορφωμένη νεολαία να συμβάλλει στην αναγέννηση της ελπίδας, στο ξεπέρασμα του σκοταδιού.
Όπως σας είπαν οι καθηγητές σας, έχετε αποκτήσει σημαντικά εφόδια γνώσης και εμπειρίας για την υπόλοιπη ζωή σας. Δε σας είπαν όμως σε τι να τα χρησιμοποιήσετε, δε σας είπαν αν αυτά αρκούν για μια αξιοπρεπή ζωή. Όμως ξέρετε κι εσείς, καλύτερα από εμάς, ότι, όσο ανεκτίμητη και αν είναι η αξία της μόρφωσης, δεν αρκεί σήμερα για να σας εγγυηθεί μια ανθρώπινη ζωή. Δε το μαθαίνετε από εμάς.
Είδατε την οικογένειά σας να χτυπιέται από τη φτώχεια, τον αδερφό σας να μένει άνεργος, τη φίλη σας να μεταναστεύει, το γείτονά σας να χάνει το σπίτι του ή να μένει χωρίς σύνταξη. Είδατε το σχολείο που πήγατε παιδιά να κλείνει, να μένει χωρίς καθηγητές, είδατε τη γειτονιά σας να μένει χωρίς νοσοκομείο. Και βλέπετε τώρα τον εαυτό σας να στέκεται αμήχανος μπροστά σε ένα μέλλον που τίποτα δεν έχει να του υποσχεθεί.
Σας λένε για το τέλος των ξέγνοιαστων χρόνων. Και σίγουρα το μέλλον θα είναι πιο δύσκολο. Αλλά για ποια ξέγνοιαστα χρόνια μιλάνε; Εσείς δε ζήσατε το μαρτύριο των πανελλαδικών εξετάσεων; Δεν είδατε το συμμαθητή σας Αλέξη να σκοτώνεται από τις σφαίρες της αστυνομίας; Δεν καταλάβατε από πρώτο χέρι τι θα πει κρατικός αυταρχισμός όταν στις πλατείες και τις διαδηλώσεις κοντέψατε να πεθάνετε επειδή διεκδικήσατε ένα διαφορετικό μέλλον; Δεν είδατε το χαρτζιλίκι της οικογένειας να κόβεται, τους γονείς σας να μην αντέχουν άλλο, τις δουλειές να γίνονται όλο και πιο δύσκολες, τα μεροκάματα όλο και πιο μικρά; Δεν είδατε τις σχολές σας να μένουν χωρίς χρήματα, τους καθηγητές σας να μειώνονται, τα βιβλία να κόβονται; Δεν είδατε την προσπάθεια να κλείσουν πανεπιστήμια και ΤΕΙ; Δεν είδατε όλη την εκπαίδευση να διαλύεται μέρα με τη μέρα, όλα να μπαίνουν στο σφυρί στο βωμό της αποπληρωμής του χρέους και της σωτηρίας του ευρώ;
Θα σας συγχαρούμε κι εμείς, που καταφέρατε όλα αυτά να τα ξεπεράσετε και να πάρετε πτυχίο. Όμως ξέρουμε πολύ καλά τη θέση που βρίσκεστε. Την αγωνία για το αύριο, την αδυναμία να σχεδιάσετε τη ζωή σας τα επόμενα χρόνια, την ανάγκη να γυρίσετε στην πόλη ή το οικογενειακό σπίτι ενώ η επιθυμία σας ήταν διαφορετική. Να βρείτε μια δουλειά και να ζήσετε πλάι στους φίλους ή τις σχέσεις σας. Και ξέρουμε ότι πολλοί από εσάς έχουν ήδη αποφασίσει ή σκέφτονται να φύγουν από αυτό τον τόπο που διώχνει τα παιδιά του. Και οι περισσότεροι, όχι απλά για τα λίγα χρόνια των μεταπτυχιακών σπουδών, αλλά για πάντα. Γιατί να ζεις σε μια χώρα που κάθε μέρα σου προσφέρει νέα δεινά; Άλλωστε αυτό δε μας μαθαίνανε και μας λένε ακόμα οι εκφραστές της κυρίαρχης ιδεολογίας;
Ότι ο καθένας είναι μόνος του και πρέπει να πατήσει επί πτωμάτων για να ζήσει; Ότι ο καθένας πρέπει να κοιτά τον εαυτό του και να αδιαφορεί για το διπλανό του; Ότι φταίει ο άνεργος και ο φτωχός για τη δυστυχία του που δεν είναι επαρκώς «ανταγωνιστικός», που δεν έγινε χαλί να τον πατήσουν τα αφεντικά και οι ισχυροί, ή ακόμα που κι αυτός «μαζί τα έφαγε» με τους βαθύπλουτους βιομήχανος και εφοπλιστές, αλλά και τους διεφθαρμένους πολιτικούς;
Όχι, φίλε και φίλη. Το ξέρεις κι εσύ ότι σε τίποτα δε φταις που μέσα σε λίγα χρόνια διαλύθηκε η χώρα σου. Δε φταις εσύ που από τότε που μπήκες στη σχολή σου άλλαξαν τα πάντα. Δε φταις εσύ που δε βρίσκεις δουλειά. Ούτε τα πανεπιστήμια σου φταίνε, ούτε οι γνώσεις που έχεις αποκτήσει. Φταίει το σύστημα, ο καπιταλισμός και η ιστορική και βαθιά κρίση του που κλονίζει όλο τον κόσμο. Φταίει το σύστημα που ευνοεί τους πλούσιους που φυλάνε τρισεκατομμύρια σε φορολογικούς παραδείσους και για σένα δεν αφήνουν ούτε ένα ψίχουλο. Φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Ευρώ, το ΔΝΤ, το χιλιοπληρωμένο χρέος, μηχανισμοί που δένουν το λαό της Ελλάδας σε μια θηλιά ώστε να κερδίζουν οι ξένοι και ντόπιοι τραπεζίτες και τοκογλύφοι. Φταίει η Ελληνική Κυβέρνηση, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μαζί με τα δεξιά και αριστερά δεκανίκια τους, που καταδικάζουν ένα ολόκληρο λαό στο μεσαίωνα των μνημονίων, που διαλύουν τις κοινωνικές κατακτήσεις αιώνων, που εγκαθιδρύουν μια αντιδημοκρατική κόλαση. Φταίνε οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, οι πιο πιστοί υπηρέτες των ισχυρών, που στέκονται προσοχή στα αφεντικά και την τρόικα ενώ επιτίθενται σε μετανάστες, αριστερούς, φτωχούς, ομοφυλόφιλους. Φταίνε οι έλληνες καπιταλιστές που βρίσκουν μέσα στην κρίση την ευκαιρία να καταπατήσουν κάθε εργατικό δικαίωμα.
Δεν καταλαβαίνεις τον παραλογισμό; Να είναι άνεργοι τόσοι μηχανικοί όταν η χώρα χρειάζεται τόσα έργα, όταν χρειάζονται σπίτια για τους άστεγους, όταν χιλιάδες δεν έχουν ρεύμα και νερό, όταν η βιομηχανία καταστρέφεται; Γιατί να είναι άχρηστοι οι γεωπόνοι, να πεινάνε οι αγρότες και τα χωράφια να είναι ξερά; Μήπως σταμάτησαν οι ασθενείς για να διώχνονται στην ξενιτιά όλοι οι γιατροί και οι νοσηλευτές; Οι μαθητές δε χρειάζονται πια τα γράμματα για να πετιούνται στο δρόμο οι δάσκαλοι; Μα και όλοι οι τεχνικοί, οι σχεδιαστές, οι ειδικοί στην πληροφορική έγιναν ξαφνικά περιττοί τη στιγμή που οι δυνατότητες της τεχνολογίας εκτινάσσονται σε όλο τον κόσμο; Πώς γίνεται, μια χώρα να στενάζει και να πεθαίνει, ενώ τόσα εκατομμύρια έχουν τις γνώσεις και θέλουν να δουλέψουν και να συμβάλλουν στην ευημερία της κοινωνίας;
Για αυτό, νέα και νέε, πρέπει να καταλάβεις το χρέος που έπεσε στη γενιά σου και στον κάθε ένα ξεχωριστά. Τα πιο μορφωμένα κομμάτια της νεολαίας είναι αυτά που πρέπει να μπουν στην πρώτη γραμμή, με τη γνώση τους αλλά πρώτα και κύρια με τον αγώνα και την αποφασιστικότητά τους για ένα διαφορετικό δρόμο, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς χρέος, μνημόνια, χωρίς ανεργία και φτώχεια. Ξέρουμε ότι είναι δύσκολο, ξέρουμε ότι όλα σε ωθούν στη μετανάστευση, στην υποταγή, στο φόβο, στην επιδίωξη του ατομικού βολέματος.
Όμως ο μόνος δρόμος είναι αυτός της συλλογικότητας και του αγώνα. Πουθενά δε θα βρεις τη λύση αν δεν παλέψεις για αυτή. Όλοι μαζί μπορούμε να δώσουμε τη μάχη και να κερδίσουμε. Όλοι μαζί μπορούμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που θα θέλουμε να ζούμε εμείς, οι φίλοι μας, οι συγγενείς μας, οι γονείς και τα παιδιά μας. Δεν μπορούμε να παρατήσουμε αυτή την υποχρέωση, αυτό το όνειρο.
Γνωρίζεις από την ιστορία, ότι τίποτα δεν κερδήθηκε με προσευχές. Τίποτα δεν κερδήθηκε από το φόβο, την απελπισία, τον ατομισμό. Η ανθρωπότητα και ο πολιτισμός έκανε βήματα και άλματα μόνο μέσα από τη συλλογική πάλη, την ανυπόταχτη σύγχρουση, την επανάσταση.
Σε καλούμε λοιπόν, ακόμα πιο αποφασιστικά σα νέος επιστήμονας και εργαζόμενος να έρθεις πλάι μας, πλάι στο νεολαιίστικο και εργατικό κίνημα. Σε καλούμε να προχωρήσει στο δρόμο της αντικαπιταλιστικής πάλης. Να συγκροτήσουμε μαζί, μέσα στο κίνημα, μέσα στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και τις πόλεις, μαζί με όλες τις μαχόμενες δυνάμεις, ένα μαχητικό- ανατρεπτικό αντικαπιταλιστικό ρεύμα και μέτωπο στη νέα γενιά και σε όλη την κοινωνία.
Αλλά καλύτερα από εμάς ας κλείσει αυτό το κάλεσμα ο Δημήτρης Γληνός, όταν απευθυνόταν στους νέους φοιτητές αρκετές δεκαετίες πριν:
«Αγαπητοί μου νέοι,
Μ’ ερωτάτε να σας πω κι εγώ, ποιοι δρόμοι ανοίγονται μπροστά σας και φυσικά ποιον από όλους να ακολουθήσετε. Ίσως αρμοδιότεροι απ’ όλους εμάς της ώριμης γενιάς, είσαστε ‘σεις οι ίδιοι, για να απαντήσετε σε αυτό το ερώτημα. Γιατί το αντίκρισμα της ζωής, που ζείτε τώρα εσείς στα είκοσι χρόνια σας και στη σημερινή κρίσιμη θέση του κόσμου, εμείς δεν το ζήσαμε κι ούτε μπορούσαμε να το ζήσουμε, όταν είμαστε στη δική σας θέση στα πανεπιστημιακά θρανία. Γι’ αυτό μπορείτε βέβαια να ακούσετε τι θα σας πούμε εμείς οι άλλοι, να τραβήξετε όμως το δρόμο, που θα νιώσετε μέσα σας να σας δείχνει με εσωτερική αναγκαιότητα ο ίδιος σας ο εαυτός. Ν’ ακολουθήσετε τη φωνή της συνείδησής σας, γιατί μέσα σε αυτή θα μιλάει και κάτι πλατύτερο από το άτομο σας, η κοινωνική και ταξική συνείδηση, που ζει χωρίς άλλο μέσα σας.
Οι δρόμοι που ανοίγονται σήμερα μπροστά σας, δεν είναι πολλοί, είναι δύο. Είτε το θελήσετε να τους αναγνωρίσετε είτε όχι, είτε προσπαθήσουν να σας τους κρύψουν μέσα στην ομίχλη ιδεαλιστικών σοφισμάτων, οι δρόμοι, που ανοίγονται μπροστά σας, είναι και μένουνε δυο: ή θα πάτε με το μέρος της συντήρησης και της αντίδρασης, ή θα πάτε με το μέρος της επανάστασης….
…
Αληθεια! Σκεφτειτε λιγακι. Απο πού ερχεστε εσεις, παιδια μου; Από ποια κοινωνικά στρωματα; Πού ανηκετε; Το μεγαλυτερο πληθος από σας είναι φτωχα παιδια…. Αν ακουσετε τι σας λεει κατάβαθα το αιμα σας, δε θα αλλαξοπιστησετε, δεν θα προδωσετε την ταξη σας. Θα πατε με το μερος των φτωχων και θα αγωνιστειτε κι εσεις για να θεμελιωσετε τη νεα ζωη.
Και τοτε θα βαδισετε με βημα ακλονητο στο μονο δρομο, που αληθινα ανοίγεται μπροστα σας.»
