ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ

Σόλωνος 120 Τηλ 210 3835356- Fax: 210 3835431- e-mail: komman@otenet.gr

Δελτίο Τύπου

Η εξυπηρέτηση της διεθνούς κερδοσκοπίας συνιστά επί της ουσίας την πολιτική που άσκησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μετά τη μεταπολίτευση.

Με την προσφυγή στο ΔΝΤ, αποκαλύπτεται πλήρως ότι η ισχυρή Ελλάδα σε μια ισχυρή ΕΕ δεν ήταν τίποτα άλλο παρά φρούδες ελπίδες για το λαό, μια πολιτική που οδηγούσε στην πλήρη καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και του λαού, στην απεμπόληση της Εθνικής κυριαρχίας και στην οικονομική καταστροφή.

Το σύνολο των σχέσεων που συνθέτουν το καπιταλιστικό σύστημα στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό και πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η κυριαρχία της άρχουσας τάξης, έφτασε στα όρια του. Είναι επιτακτική ανάγκη η συγκρότηση ενός Αγωνιστικού Μετώπου πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, που:



-Θα γκρεμίσει την Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και τον δικομματισμό.

-Θα επιβάλει την μονομερή παύση πληρωμών, τη μη αναγνώριση του <χρέους> και την έξοδο από την ΟΝΕ και το Ευρώ.

-Θα υπερασπιστεί τις κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος και των εργαζομένων.

-Θα παλέψει με τους εργαζόμενους και τον ελληνικό λαό για την υπεράσπιση της χώρας.

-Θα διεκδικήσει και θα επιβάλει ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, που θα συνδέει τις άμεσες ανάγκες των εργαζομένων και του λαού με τη σοσιαλιστική προοπτική.


Να φύγει η δουλική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Λαός και εργαζόμενοι στους δρόμους μέχρι την ανατροπή.

Ανακοίνωση ΝΑΡ για την προσφυγή στο μηχανισμό ΕΕ-ΔΝΤ

Η από καιρό μεθοδικά σχεδιαζόμενη από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ προσφυγή στο κατ’ ευφημισμόν ‘’δίχτυ προστασίας’’ της ΕΕ και του ΔΝΤ, υποτίθεται πως έρχεται να απαντήσει στο πρόβλημα δανεισμού και υπερχρέωσης της Ελλάδας.

Η κυβέρνηση, μαζί με τη ΝΔ, τον ΛΑΟΣ και τον ΣΕΒ, μιλούν για τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τα χρέη, λες και αυτά τα δημιούργησαν οι εργαζόμενοι και πρέπει να τα πληρώσουν.

Στην πραγματικότητα όλα αυτά αφορούν την Ελλάδα-επιχείρηση και τους δανειστές-συνεργούς της. Την Ελλάδα των εφοπλιστών, των μεγάλων εισηγμένων βιομηχανικών και κατασκευαστικών εταιρειών με τα 30 δις κέρδη στην τελευταία τριετία. Των τραπεζικών υπερκερδών και των αστρονομικών στρατιωτικών δαπανών. Την Ελλάδα της φορομπηξίας για τον λαό και τον περιορισμό των κρατικών εσόδων από το μεγάλο κεφάλαιο, μέσω της απαλλαγής από ασφαλιστικές εισφορές και τη μείωση της φορολογίας του. Την Ελλάδα των αστικών κομμάτων εξουσίας, που διαχειρίζονται ένα ‘’ κράτος-στρατηγείο’’ στην προώθηση των Ιδιωτικοποιήσεων, στη ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων, στην κρατική καταστολή.

Οι «κερδοσκόποι» και οι «αγορές», δεν αποτελούν αόρατους μηχανισμούς: Είναι οι γερμανικές, οι γαλλικές αλλά και οι ελληνικές τράπεζες, γενικότερα ο σκληρός πυρήνας της ΕΕ , που θέλουν να διατηρήσουν αλλά και να ισχυροποιήσουν την θέση τους απέναντι στον «πελάτη» τους.

Έχουν θράσος! Είναι σαν να χρεοκοπεί μια επιχείρηση, που χρωστάει ήδη στους εργαζόμενους που δουλεύουν σε αυτήν και στη συνέχεια σε συμφωνία με τους δανειστές της και προμηθευτές της, να απαιτούν από τους εργαζόμενους να πληρώσουν τα χρέη!

Οι εργαζόμενοι δεν χρωστάνε τίποτα και σε κανένα! Αντίθετα διεκδικούν το εισόδημα και τις δουλειές τους που δέχονται επίθεση από την ληστρική συμμαχία ελληνικής ολιγαρχίας, ΕΕ και ΔΝΤ, που στοχεύει στην επιβολή φόρου αίματος και δακρύων για τις επόμενες γενιές.

Ο ελληνικός καπιταλιστικός σχηματισμός, χάνει έδαφος σε σχέση με τους ανταγωνιστές του μέσα στην ΕΕ, αλλά και σε περιφερειακό επίπεδο, όπως δείχνει και η κινητικότητα για Νατοϊκή διευθέτηση στο Αιγαίο. Αυτό δεν αποτελεί λόγο για να συμπαραταχθούν με την αστική τάξη οι εργαζόμενοι, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, οι νέοι χωρίς μέλλον. Δεν έχουν λόγο και συλλογικό ταξικό συμφέρον να την καλέσουν να μπει επικεφαλής σε ένα ψευδεπίγραφο ‘’πατριωτικό αγώνα για τη σωτηρία της χώρας’’, όπως κλαψουρίζει ο πρωθυπουργός και φλυαρεί ένα τμήμα της διαχειριστικής αριστεράς. Αντίθετα, η Ελλάδα των επιχειρηματιών και των πολιτικών και κρατικών υπηρετών της, μας γίνεται ακόμη πιο μισητή. Για να διασφαλίσουν την δική της θέση και τα βρώμικα κέρδη τους, αλυσοδένουν τον λαό.

Είναι η ώρα που πρέπει να μιλήσει το ‘’έθνος των εργαζομένων’’, η άλλη Ελλάδα των εκατομμυρίων Ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων, ανέργων, νέων. Αυτή η κοινωνική πλειοψηφία, που κατά καιρούς δίνει το παρόν στις αμπώτιδες και τις παλίρροιες των κοινωνικών αγώνων, που επιζεί, έστω και ανασαίνοντας με καλάμι, ακόμη και μέσα στο βαλτωμένα έλη που την καταδικάζουν η εργοδοτική και δοσμένη στην κυβέρνηση και την αστική πολιτική συνδικαλιστική γραφειοκρατία, έχει ταξικό συμφέρον μόνο σε μια αντικαπιταλιστική διέξοδο από την κρίση.

Η κυβέρνηση, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και ο ΣΕΒ επιδιώκουν το ξεθεμελίωμα των εργασιακών δικαιωμάτων, την μείωση των μισθών, την απελευθέρωση των απολύσεων. Ένα νέο, αυθεντικά πολιτικό- ταξικό εργατικό κίνημα, μπορεί να αντισταθεί και να διεκδικήσει την ανατροπή της επίθεσης, τον κλονισμό της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας του κεφαλαίου με πρόταξη επιθετικών συνολικών εργατικών διεκδικήσεων (εθνικοποιήσεις, μείωση ωρών εργασίας, στάση πληρωμών και κατάργηση του χρέους). Μπορεί να κλονίσει, να σπάσει να ανατρέψει τα οικονομικά και πολιτικά στηρίγματα της ελληνικής αστικής τάξης με άμεση απαίτηση την έξοδο από ΟΝΕ και ΕΕ. Η κοινή δράση όλων των δυνάμεων της αριστεράς για ένα πολιτικό μαζικό λαϊκό εργατικό κίνημα αποκτά πλέον επείγοντα χαρακτήρα και αποτελεί πεδίο δοκιμασίας όλων των αριστερών απόψεων και προτάσεων.

Η τοποθέτηση από μεριάς της αριστεράς και του εργατικού κινήματος σε πρώτο πλάνο, ξανά της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής προοπτικής, όχι μόνο είναι στρατηγικά αναγκαία, αλλά και αποτελεί στοιχειώδη όρο για να αποτελέσουν πραγματική πολιτική απειλή οι κοινωνικοί αγώνες που ωριμάζουν και πρέπει να ξεσπάσουν άμεσα.

Σε αυτή την κατεύθυνση οι δυνάμεις του ΝΑΡ και της νεολαίας ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, μαζί με όλες τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιδιώκουν να συμβάλλουν, αναβαθμίζοντας την ως τώρα δράση τους.

.

Αθήνα 23-4-2009, Το Γραφείο Τύπου του ΝΑΡ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο g

rousis@panteion.gr

Μια από τις πιο αντιδραστικές πτυχές αντιμετώπισης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, της ελληνικής εκδοχής της, και γενικότερα της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων, είναι ότι αυτές αντιμετωπίζονται λες και ο κυρίαρχος τρόπος παραγωγής στον οποίο εντάσσονται αποτελεί το τέλος του κόσμου, το τέλος της ιστορίας, και ότι τίποτε άλλο πέρα από αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει.

Αν όμως η ανθρωπότητα πορευόταν στη βάση αυτής της συλλογιστικής, τόσο στο πεδίο των θετικών επιστημών όσο και σ' εκείνο της κοινωνικής οργάνωσης, τότε ο Ηλιος έπρεπε να γυρίζει γύρω από τη Γη και όχι το αντίστροφο, όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα· τότε ο γύρος του κόσμου σε ογδόντα μέρες θα ήταν ακόμη μόνον ένα παραμύθι κι όχι μια μάλλον πανεύκολα υλοποιήσιμη δυνατότητα· τότε δεν θα κυριαρχούσαν οι αυτόματες μηχανές και οι κομπιούτερ, αλλά ο μύλος και το άροτρο· τότε η ανθρωπότητα θα παρέπαιε ακόμη στο δουλοκτητικό σύστημα...

Να, όμως, που, αν ακόμη και μεγάλοι επαναστάτες όπως ο Σπάρτακος ήταν δύσκολο να διανοηθούν έναν κόσμο πέρα από τον υπάρχοντα κατά την εποχή τους και εν προκειμένω ένα κόσμο με καταργημένη τη δουλεία(1), αυτή καταργήθηκε στο μεγαλύτερο τμήμα της ανθρωπότητας, και το ίδιο συνέβη αργότερα με τη φεουδαρχία, αλλά και με το απολυταρχικό κράτος, για να φθάσουμε στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες.

Σε αντίθεση λοιπόν με το πώς την αντιμετωπίζει η αστική ιδεολογία και η εγκλωβισμένη στη δίνη της αναρχίας της αγοράς τεχνοκρατική σκέψη, η υπάρχουσα πραγματικότητα πρέπει να αντιμετωπίζεται διαλεκτικά, να αντιμετωπίζεται δηλαδή στην κίνησή της και όχι στατικά, να αντιμετωπίζεται όχι ως κάτι μόνιμο και αμετακίνητο αλλά ως φορέας μιας παρελθούσας ιστορικής εξέλιξης και ταυτόχρονα ως φορέας μιας μελλοντικής προοπτικής.

Οπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο Γκιόργκ Λούκατς, «μόνον όταν ο άνθρωπος είναι σε θέση να συλλάβει το παρόν ως γίγνεσθαι, αναγνωρίζοντας τις τάσεις η διαλεκτική αντίθεση των οποίων του επιτρέπει να δημιουργήσει το μέλλον, [αυτό] το παρόν, μπορεί να γίνει το παρόν του. Μόνον όποιος έχει την έφεση και τη θέληση να γεννήσει το μέλλον μπορεί να δει τη συγκεκριμένη αλήθεια του παρόντος»,(2) μπορεί να δει ότι «μες στο [τωρινό] σκοτάδι βρίσκεται το [φωτεινό μας] μέλλον.»(3)

Μόνον μέσα από μια τέτοια ουτοπική (υπό την έννοια του μη υπάρχοντος και όχι του ανέφικτου) οπτική γωνία είναι δυνατόν να βρεθούν λύσεις ικανές να μας βγάλουν από τη σημερινή δομική κρίση του συστήματος. Σε αντίθετη περίπτωση, όταν δηλαδή το παρόν αντιμετωπίζεται ως κάτι το αξεπέραστο και οι εγγενείς αντιθέσεις του, από φορείς προόδου που μπορεί να γίνουν αν επιλυθούν με την υπέρβασή τους, αντιμετωπιστούν με μέτρα που το μόνο που κάνουν είναι να τις αναπαράγουν και μάλιστα με οξυμένη μορφή, τότε είναι βέβαιο ότι όχι μόνον δεν θα βγούμε από τη βαρβαρότητα αλλά θα βυθιστούμε ακόμη βαθύτερα σ' αυτήν.

Ας τολμήσουμε λοιπόν να στοχαστούμε πέρα και έξω από το στενό πλαίσιο του κυρίαρχου παρόντος, πέρα και έξω από τον ανορθολογισμό που αυτό γεννά και οι ιδεολογικοί του εκπρόσωποι μονοδιάστατα αναπαράγουν. Ας τολμήσουμε να φανταστούμε ότι ένας άλλος κόσμος πέρα και έξω από την προϊστορία της ανθρωπότητας που μας καταδυναστεύει είναι εφικτός.

Ας «επιβιβαστούμε /στις ράχες των γλάρων/ με τους αμετάφραστους πόθους μας».(4)

(1) Βλέπε Ρίγκομπερτ Γκίντερ, «Η εξέγερση του Σπάρτακου», «Σύγχρονη Εποχή» 1988, σελίδα 37.

(2) Georg Lukacs, «Histoire et conscience de classe», «Les Editions de minuit», 1960, σελίδα 251.

(3) Από το ποίημα «Για την αυτοκτονία του πρόσφυγα Β. Μπ.» του Μπέρτολντ Μπρεχτ.

(4) Από το ποίημα «Alles ist Weg» της Νάντιας Γαβαλά.