Το τέλος των εκλογικών εκβιασμών

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΙΚΩΝ ΕΚΒΙΑΣΜΩΝ
τoυ Κώστα Παπαδάκη, δικηγόρου, υποψήφιου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Β΄ΑΘΗΝΑΣ
Όπως σε κάθε προεκλογική περίοδο με διάφορες παραλλαγές, έτσι και τώρα, ιδίως τις τελευταίες μέρες, κυκλοφορεί η θεωρία της "χαμένης ψήφου". Παρουσιαστές, πολιτευτές, δημοσκόποι και καιροσκόποι αγωνιούν να μας πείσουν:
Η ψήφος στα κόμματα που δεν μπαίνουν στη Βουλή λένε, ευνοούν το πρώτο κόμμα.
Αν πάλι μπούν πολλά κόμματα στη Βουλή, τότε μειώνεται το απαιτούμενο ποσοστό που πρέπει να πετύχει το πρώτο κόμμα για να αποκτήσει αυτοδυναμία.
Και στις δύο περιπτώσεις "μικρός" = ένοχος.
Σπάνια ωστόσο όσοι υποστηρίζουν την παραπάνω άποψη είναι σε θέση να την τεκμηριώσουν. Στηρίζονται στην άγνοια των συνομιλητών τους και στην εύλογη ευπιστία τους: Στην Ελλάδα ποτέ δεν έγιναν εκλογές με απλή αναλογική. Πάντα με καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα (τριφασικό, πλειοψηφικό, ενισχυμένη αναλογική κ.λ.π.). Κάποιος σατανικός επιλεκτικός υπολογισμός, αποτυπωμένος πονηρά στο νόμο, μετέτρεπε πάντα τις μειοψηφίες σε πλειοψηφίες. Και όταν αυτά δεν αρκούσαν να εξασφαλίζουν το επιθυμητό στην άρχουσα τάξη αποτέλεσμα, παρά την απαγόρευση νόμιμης λειτουργίας του ΚΚΕ 1947 - 1974, προστέθηκαν η βία και η νοθεία και κάθε μέσο που στην πράξη αναιρούσε την ισότητα της πολιτικής έκφρασης και της ψήφου. Σήμερα η εξωφρενική κρατική χρηματοδότηση των κοινο - και ευρωκοινοβουλευτικών κομμάτων (την οποία μέχρι τώρα κανένα κόμμα, δεξιό, αριστερό η πράσινο δεν αρνήθηκε) και η επιλεκτική τηλεοπτική προβολή τους σε συνδυασμό με την απαγόρευση κάθε «παραδοσιακής» εκλογικής προπαγάνδας.
Η συνταγματική επιταγή της λαϊκής κυριαρχίας, σε συνδυασμό με την αρχή της ισότητας απέναντι στο νόμο και την υποχρέωση της πολιτείας να εξασφαλίζει την "ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης" (άρθρα 1,4, 52) υπήρξε πάντα ένα ακόμα κενό γράμμα. Η ισότητα της ψήφου, που μόνο με την απλή αναλογική εκπληρώνεται, καθώς αποτρέπει την πολλαπλή χρήση ή την υποτιμημένη χρήση ή την αχρησία της, ουδέποτε αποτυπώθηκε σε εκλογικό νόμο.
Και η καταλήστευση των μικρών κομμάτων από τα μεγάλα έχει πράγματι μεγάλη ιστορία. Και ο εκλογικός της εκβιασμός ήταν συνεπακόλουθος. Εγκλώβιζε πάντα την αριστερά (που στέκεται ακόμα αμήχανη στη μομφή ότι ταύτιζε τον Ν. Πλαστήρα με τον Α. Παπάγο, λες και ξεχνάμε επί ποιού εκτελέστηκε ο Ν. Μπελογιάννης) να στηρίζει αστικές δυνάμεις, άλλοτε με τη λογική του μικρότερου κακού (Ε.Κ. - Γ. Παπανδρέου Α΄ το 1961 -1964) και άλλοτε με την προτεραιότητα του αντιδεξιού μετώπου (ΠΑΣΟΚ - Α. Παπανδρέου). Κάποτε της παρήγαγε παράκρουση, που οδηγούσε και σε αντίθετα αποτελέσματα (1989).
Το χειρότερο όμως είναι η πολιτική ανοχή που παρήγαγε και μερικές φορές η αναπαραγωγή απέναντι σε μικρότερες πολιτικές δυνάμεις. Μία τέτοια αναπαραγωγή, με στοιχεία αλαζονείας, δεχόμαστε και εμείς από παράγοντες που ανήκουν στη "μεγάλη αριστερά".
Το πολιτικά απαράδεκτο είναι προφανές: Αντί να καταγγέλλεται η κλοπή των ψήφων με τα εκλογικά συστήματα και κυρίως να απομυθοποιούνται οι εκλογικές αυταπάτες (εκείνο το "εάν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν την εξουσία θα ήταν παράνομες" δεν ακούμε να το λένε ποτέ), διεκδικείται το μερίδιο στα κλοπιμαία για να μην τα πάρει το πρώτο κόμμα. "Μην δίνεις την ψήφο σου σε εκείνον που έτσι και αλλιώς του την έκλεψαν. Δώστην σε μένα για να μην την κλέψει το πρώτο κόμμα. Και αν γίνω πρώτο κόμμα εγώ, ακόμη καλύτερα".
Και αντί να καταγγέλλεται ότι κόμματα με ποσοστό μικρότερο του 50% (βλ. παρακάτω) αποκτούν περισσότερες από 150 στις 300 έδρες, ασκείται πίεση για να μετακυλισθεί η κλοπή σε βάρος των μικρότερων.
Ο πολιτικός κυνισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Πρόκειται για νοοτροπία αντίθετη όχι μόνο στην κουλτούρα της αριστεράς, αλλά σε κάθε στοιχειώδη δημοκρατική συνείδηση.
Ας δούμε όμως εάν είναι έστω και νομικά βάσιμη η θεωρία της χαμένης ψήφου: Οι εκλογές διεξάγονται σύμφωνα με το ν. 3231/2004 ("νόμος Σκανδαλίδη", όπως τροποποιήθηκε και ισχύει με το ν. 3636/2008 ("νόμος Παυλόπουλου"). Όλες οι ισχύουσες εκλογικές διατάξεις κωδικοποιήθηκαν σε ενιαίο κείμενο με το Π.Δ. 26/2012, όπου και μπορεί κανείς να ανατρέξει (ιδίως άρθρα 99, 100) για την επαλήθευση όσων ακολουθούν.
Τα βασικά χαρακτηριστικά του ισχύοντος εκλογικού νόμου είναι:
1) Το όριο 3% για να μπεί ένα κόμμα στη Βουλή (ισχύει από το 1993 - παλιότερα ήταν 1% και με αυτό είχε αποτύχει το Κ.Κ.Ε. εσωτερικού το 1981, ενώ είχαν μπεί οι "Οικολόγοι - Εναλλακτικοί" και εκπρόσωποι της μουσουλμανικής μειονότητας το 1989 και μετά αυξήθηκε σε 3% για να αποτραπεί το τελευταίο ενδεχόμενο και γενικά η δημιουργία μικρών κομμάτων).
2) Η πριμοδότηση του πρώτου κόμματος (ανεξαρτήτως ποσοστού) με επιπλέον 50 (αντί 40 που προέβλεπε ο νόμος Σκανδαλίδη, με τον οποίο έγιναν οι βουλευτικές εκλογές του 2009, καθώς κάθε εκλογικός νόμος εφαρμόζεται από την μεθεπόμενη της θέσπισής του εκλογική αναμέτρηση) έδρες από αυτές που του αναλογούν.
3) Η αναλογική κατανομή των υπολοίπων 250 εδρών (238 στις εκλογικές περιφέρειες και 12 βουλευτές επικρατείας).
4) Το ότι με ποσοστό ψήφων 40,5% (ήταν 42,7% στο νόμο Σκανδαλίδη), το πρώτο κόμμα αποκτά σε κάθε περίπτωση 151 έδρες.
Όπως προκύπτει από τα παραπάνω :
α) Το πρώτο κόμμα, έτσι και αλλιώς παίρνει επιπλέον 50 έδρες, ακόμη και αν δεν υπάρξει ούτε μία ψήφος σε κόμματα εκτός Βουλής.
β) Αυτές οι 50 έδρες αντιστοιχούν στο 17% περίπου των εγκύρων ψηφοδελτίων, αφού απλή αναλογική θα σήμαινε περίπου μία έδρα ανά 0,33%. Θα δούμε σε λίγο από ποιόν αφαιρούνται.
γ) Όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα (και το πρώτο και τα υπόλοιπα) μοιράζονται αναλογικά τις υπόλοιπες 250 έδρες.
Αν υποθέσουμε ότι τα εκτός Βουλής κόμματα συγκεντρώσουν ποσοστό 17%, τότε οι 50 έδρες κλέβονται από αυτά και μόνο για να πριμοδοτήσουν το πρώτο κόμμα και η κοινοβουλευτική δύναμη των εντός Βουλής κομμάτων μένει ανέγγιχτη.
Αν αντίθετα δεν υπάρχουν ψήφοι σε κόμματα εκτός Βουλής, αυτό το 17% που αναφέρεται παραπάνω αφαιρείται υποχρεωτικά από τα εντός Βουλής κόμματα (κυρίως από το δεύτερο και μετά από το, τρίτο κ.ο.κ.) για να αποσπασθεί το bonus των 50 εδρών. Σε τούτο συντελεί και η πρόβλεψη να μην υπολογίζονται στη δεύτερη κατανομή οι ψήφοι των λοιπών πλην του πρώτου κόμματος στις μονοεδρικές (8 τον αριθμό πλέον) περιφέρειες.

Συνεπώς την πλειοψηφία στο πρώτο κόμμα, δεν την δίνει σε καμία περίπτωση οποιοδήποτε από τα επόμενα, αλλά ο ίδιος ο νόμος. Θέμα κατανομής είναι μόνο σε ποιό μέρος του εκλογικού σώματος θα χρεωθούν τα κλοπιμαία, ανάλογα με τα αποτελέσματα. Και είναι εύλογη η ανησυχία όσων προσβλέπουν στη δεύτερη θέση, τρίτη κ.λ.π. να μην πληρώσουν αυτοί τον λογαριασμό. Αλλά όχι και δίκαιη. Και γίνεται εξοργιστική όταν συνοδεύεται από ψέματα.
Όσον αφορά το επιχείρημα ότι ανάλογα με το πόσο πολλά είναι τα κόμματα που θα μπουν στη Βουλή, μειώνεται το απαιτούμενο ποσοστό που πρέπει να πετύχει το πρώτο κόμμα για να αποκτήσει αυτοδυναμία, θα είχα να παρατηρήσω ότι και πάλι αντί να καταγγέλλεται ο εκλογικός νόμος, νομιμοποιούνται τα αποτελέσματά του και με μία άλλη επικίνδυνη πολιτικά και νομικά προσέγγιση, αυτήν της απόδοσης συλλογικής ευθύνης, τα μικρά κόμματα καλούνται να μην μπουν στη Βουλή.
Τα κόμματα όμως αποτελούν φορείς πολιτικής δράσης που τα νομιμοποιεί η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Με την έννοια αυτή στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. έχουμε κάθε λόγο να αισθανόμαστε "λαϊκά νομιμοποιημένοι" γιατί είμαστε μαζί με την εργατική τάξη και τον λαό στους αγώνες του και αυτό επιβραβεύεται κάθε μέρα στο δρόμο, αλλά ακόμη και στις κάλπες των σωματείων που μετέχουμε. Δεν είμαστε δημιουργήματα του δοκιμαστικού σωλήνα των τηλεοπτικών εκπομπών, που συνεχώς κατασκευάζουν κρατικοδίαιτα κόμματα - λύσεις και δεκανίκια για τον δικομματισμό. Ο τελευταίος επιτέλους συντρίβεται και το μόνο που δεν χρειάζεται η αριστερά, είναι να αποκτήσει διεκδικητές των ρόλων του. Και το εκλογικό ακροατήριο δείχνει επιτέλους να έχει πάψει να είναι δεκτικό σε εκβιασμούς υψηλού ή χαμηλού επιπέδου.
Δεν έχουμε συνεπώς να δώσουμε λόγο σε κανέναν, ούτε για την πολιτική μας αυθυπαρξία. Δεν διατηρούμε, και κυρίως δεν διασπείρουμε εκλογικές αυταπάτες, αλλά δεν επιτρέπουμε και κανενός είδους απάτες.
Η διεκδίκηση του 3% είναι βάσιμη. Το νοιώθουμε μέρα με τη μέρα. Είτε ευδοκιμήσει, είτε όχι, η ενδυνάμωση της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. θα αποτελέσει σημαντικό στήριγμα των εργατικών αγώνων του αύριο, συνολικό δυνάμωμα της αριστεράς και ισχυροποίηση του ριζοσπαστικού, αντικαπιταλιστικού πόλου της στον εσωτερικό της συσχετισμό.

Κείμενο τραπεζοϋπαλλήλων που στηρίζουν με τις υπόγραφες τους την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Κείμενο τραπεζοϋπαλλήλων που στηρίζουν με τις υπόγραφες τους την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Στις 6 Μάη, στις πιο κρίσιμες εκλογές της μεταπολίτευσης, ο διακηρυγμένος στόχος του μαύρου μετώπου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ είναι ένας: νωπή λαϊκή εντολή που θα νομιμοποιεί τη συνέχιση της ίδιας βάρβαρης, κανιβαλικής πολιτικής της φτώχειας, της εξαθλίωσης, των αντεργατικών πραξικοπημάτων, της υποταγής στη δικτατορία των αγορών, των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων, του χρέους.

Το σάπιο πολιτικό κατεστημένο, τράπεζες και βιομήχανοι υποθηκεύουν το μέλλον μας. Συμμαχούν με το αρπακτικό ευρωπαϊκό και διεθνές κεφάλαιο, για να σωθεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία τους. Φορτώνουν στους εργαζόμενους τα βάρη της κρίσης, για να παραμείνουν στο σβέρκο της κοινωνίας με ακλόνητη την εξουσία τους. Έχουν το θράσος και εκβιάζουν με το «ΕΕ ή χάος», όταν είναι πια φανερό πως η ΕΕ δεν είναι παρά ένα σύγχρονο «Νταχάου» για τις κοινωνικές ανάγκες, τα εργατικά και τα λαϊκά δικαιώματα, που επιβάλλει: δέσμευση κάθε πόρου για την αποπληρωμή του χρέους, συνταγματική κατοχύρωση του Μνημονίου, κινεζοποίηση των μισθών, χιλιάδες απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, πρωτοφανή έκρηξη της ανεργίας, ξεπούλημα κάθε δημόσιας περιουσίας.

  Σήμερα είναι ξεκάθαρο ότι ο ρόλος που έπαιξαν οι Τράπεζες στο ξεδίπλωμα της καπιταλιστικής κρίσης ήταν καθοριστικός. Ο πακτωλός χρημάτων που πήραν οι τράπεζες από το 2008 (κυβέρνηση ΝΔ ) ως και το PSI ανέρχεται σε 155 δις  και άμεσα προβλέπεται να πάρουν άλλα 50 δις. Αυτό τον πλούτο, που εμείς οι εργαζόμενοι με τον ιδρώτα και το αίμα μας παράγουμε θέλουν να ληστέψουν με κάθε τρόπο. Ο λαός μας έχει χρυσοπληρώσει το τοκογλυφικό χρέος.

   Οι εργαζόμενοι στις Τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα καλούνται σήμερα μέσα από τις συμβιβασμένες ηγεσίες των σωματείων τους, να δεχθούν περικοπές στο μισθό τους, με απλήρωτες υπερωρίες, εξοντωτικές μεταθέσεις, την τρομοκρατία της απόλυσης, με σύγχρονες μορφές εργασιακής γαλέρας όπως είναι οι ενοικιαζόμενοι τραπεζοϋπάλληλοι, να συμβάλλουν στην αύξηση της κερδοφορίας των Τραπεζών. Τόσα χρόνια που είχαν υπερκέρδη δις από την τοκογλυφία των δανείων, σε μας πέταγαν τα ψίχουλα που έπεφταν κάτω από το τραπέζι με το μεγάλο φαγοπότι! Καταργώντας κάθε εργασιακό και ασφαλιστικό δικαίωμα, μας γυρνάνε 200 χρόνια πίσω με την απαίτηση όχι μόνον να δεχθούμε την σφαγή μας αδιαμαρτύρητα, αλλά να τους ψηφίσουμε κιόλας για να μπορέσουν να ολοκληρώσουν το έγκλημα εις βάρος μας και εις βάρος των επόμενων γενιών.

Αυτό είναι το μέλλον που μας υπόσχονται. Μονάχα αυτή την εφιαλτική προοπτική μπορούν να μας εγγυηθούν. Αυτή την προοπτική πρέπει να αρνηθούμε όλοι εμείς, ο κόσμος της δουλειάς, και να διαλέξουμε άλλο δρόμο.

Αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε μια αριστερά που τολμά να πει ξεκάθαρα ότι για να έχουμε προοπτική, για ζωή με αξιοπρέπεια, απασχόληση, ελευθερία και δημοκρατία, πρέπει να συγκρουστούμε με τα σχέδια της αστικής τάξης και να πάρουμε ορισμένες μεγάλες αποφάσεις:

παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, έξοδο από ευρώ αντικαπιταλιστική αποδέσμευση- διάλυση της Ε.Ε.,  πέρασμα στο δημόσιο με εργατικό έλεγχο των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση, αναδιανομή του πλούτου, κατάργηση των απολύσεων, μόνιμη σταθερή δουλειά για όλους, αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας και αξιοποίησης της προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας, δραστική φορολογία του κεφαλαίου του κεφαλαίου.

Χρειαζόμαστε μια αριστερά που θα παλεύει για την οργάνωση ενός παλλαϊκού ξεσηκωμού για την ανατροπή της επίθεσης. Που θα επιδιώκει την ταξική ενότητα στη δράση για να μπλοκαριστεί και να ανατραπεί η κοινωνική βαρβαρότητα. Που θα συμβάλλει στη συγκρότηση ενός εργατικού πολιτικού κινήματος πέρα από τους σχεδιασμούς του υποταγμένου συνδικαλισμού. Που με ένα Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής θα παλέψει για την υλοποίηση αυτών των στόχων για να πάρουν οι εργαζόμενοι τον πλούτο που παράγουν και το τιμόνι της κοινωνίας στα χέρια τους.

Και με την ψήφο μας, λοιπόν, παίρνουμε θέση αγώνα για την επόμενη μέρα.

Έτσι εμείς οι τραπεζοϋπάλληλοι στις 6 Μάη παίρνουμε θέση αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι συμβολή σε μια τέτοια προσπάθεια.

Για να ανοίξει ο δρόμος για μια κοινωνία που θα έχει στο κέντρο της τον κόσμο της δουλειάς και τις ανάγκες του.

ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Ζαχαρόγλου Ευγενία

Καυκαλάς Μανώλης

Κουρτεσιώτης Βαγγέλης

Κούρτης Δημήτρης

Μυτίνη Στέλλα

Ξιφαρά Μαρία

Ραυτόπουλος Τόλης

Τρυφερού Ευγενία

Τσιρακάκη Αθηνά

Ψάνης Παρασκευάς

ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Αντωνίου Αγγελική

Γαλέα Σταυρούλα

Εμβολιάδου Φαίη

Ζαχαροπούλου Ελένη

Ιωαννίδου Γεωργία

Καστόρα Άννα

Κοκκινάκη Τασία

Τζελάλη Αθηνά

Χρυσικού Γιάννα

ALPHA BANK

Ιωαννίδου Πέπη

Καλπακίδου Ελπίδα

Λουμάκης Πάνος

Παυλόπουλος Γιώργος

ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Ζουρτσάνος Σπύρος

Καραβασίλης Άγις

Παπαγεωργίου Κώστας

Συμεωνίδου Βαλεντίνη

ΓΕΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Αντωναροπούλου Χρυσάνθη

Μάρκου Μιχάλης

ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

Κερεστεντζή Σύλβια

Παπαθανασίου Σωτήρης

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Κωνσταντίνου Σούλα

MARFIN EGNATIA BANK

Κατερίνα Χιωτέλη

ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ

Φραγκούλης Γιάννης

INTERAMERICAN

Νίκα Γεωργία

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει την απεργία των τεχνικών ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει την απεργία των τεχνικών ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών και όλους τους αγώνες των εργαζομένων στα ΜΜΕ

Μετά τις απολύσεις, τα λουκέτα και τις απληρωσιές, οι εργοδότες των ΜΜΕ έχουν επιδοθεί σε μια προσπάθεια να εξοντώσουν πλήρως τους εργαζόμενους στους ιδιωτικούς ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς και τα ιντερνετικά μέσα, με την άρνηση να υπογράψουν συλλογικές συμβάσεις.

Δεν είναι περίεργο που τα αφεντικά των ΜΜΕ πρωτοπορούν στην κατάργηση των συμβάσεων και σε κάθε αντεργατικό μέτρο. Είναι τα ίδια αφεντικά που εδώ και τρεις βδομάδες προεκλογικής περιόδου αποτελούν τον πιο χρήσιμο σύμμαχο της Τρόικας και των κομμάτων του Μνημονίου. Είναι οι ίδιοι που καθημερινά προσπαθούν να εκφοβίσουν όχι μόνο τους εργαζόμενους σε αυτά αλλά και όλο το λαό με τις απειλές της «χρεοκοπίας» σε περίπτωση που η ελληνική κοινωνία δεν ψηφίσει με βάση τις οδηγίες της κας Λαγκάρντ! Είναι οι ίδιοι που χρησιμοποιούν τις δημόσιες συχνότητες (χωρίς καν να πληρώνουν αντίτιμο!) για να προωθούν τις υπόλοιπες «εργολαβίες» τους σε αγαστή συνεργασία με τα εκάστοτε κυβερνητικά στελέχη.

Ευτυχώς, λόγω της απεργίας της ΕΤΙΤΑ, θα γλιτώσουμε -έστω για μια μέρα- από τα ψέματα και τις απειλές των υποστηριχτών του Μνημονίου.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται στο πλευρό όλων των εργαζόμενων στα ΜΜΕ, στις απεργίες και τις καταλήψεις τους, στον αγώνα για συλλογικές συμβάσεις, μισθούς, εργασιακή αξιοπρέπεια και ελευθεροτυπία.

Καταγγέλλουμε τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ γιατί για άλλη μια φορά με απειλές και εξαναγκασμούς έσπασε την απεργία της ΕΤΙΤΑ. Είναι πραγματικά ντροπή το γεγονός ότι υπάρχουν υποψήφιοι βουλευτές πρόθυμοι να εμφανιστούν στα πάνελ του απεργοσπαστικού σταθμού, ειδικά αν αυτοί προέρχονται από τα κόμματα της Αριστεράς!

Συμπαραστεκόμαστε στους απλήρωτους εργαζόμενους του ΑΛΤΕΡ και δηλώνουμε ότι, παρά τον αποκλεισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ, σε ένδειξη συμπαράστασης στους απεργούς του ΑΛΤΕΡ, κανένας υποψήφιος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν καταδέχτηκε να εμφανιστεί στα κανάλια του Μάκη Κουρή.

Οι μέρες της αφθονίας τους, όμως, τελειώνουν! Αυτό που φοβούνται, η οργή του εργαζόμενου λαού και οι ανυποχώρητοι αγώνες του δεν θα σαρώσουν μόνο το γερασμένο πολιτικό σύστημα, αλλά και τους υποστηριχτές του.

Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 6 Μάη είναι το καλύτερο μήνυμα για να τρομοκρατήσουμε αυτούς που μας τρομοκρατούν.

Οι δηλώσεις Παπαδήμου για μετεκλογική εφαρμογή του Μνημονίου είναι το αληθινό πρόγραμμα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ

Οι δηλώσεις Παπαδήμου για μετεκλογική εφαρμογή του Μνημονίου είναι το αληθινό πρόγραμμα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ

Η αντιδημοκρατική παρέμβαση του Παπαδήμου με την οποία ζητά την εφαρμογή της δανειακής σύμβασης, των Μνημονίων 1 και 2 όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, δείχνει το άγχος κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ από τη λαϊκή απόρριψή τους εδώ και δύο χρόνια και το μαύρισμα τους στις 6 Μάη.

Ένας πρωθυπουργός διορισμένος από το χρεοκοπημένο πολιτικό σκηνικό, την Τρόικα και τις τράπεζες ζητά νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, νέους αβάσταχτους φόρους και αύξηση των αντικειμενικών αξιών ακινήτων, απολύσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Αν εφαρμοστούν θα βυθίσουν σε ολοκληρωτική φτώχεια, ανεργία την κοινωνική πλειοψηφία, ενώ θα της αρπάξουν το σπίτι και το χωράφι.

Αυτά τα μέτρα του Παπαδήμου είναι το αληθινό πρόγραμμα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αυτό θα είναι το πλαίσιο που θα κινηθούν όσοι μιλάνε αντιμνημονιακά και δε μιλάνε για διαγραφή του χρέους και έξοδο από ΕΕ-ευρώ.

Στις 6 Μάη μαυρίζουμε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και τα πολιτικά γενόσημα της Τρόικας. Υπάρχει και άλλος δρόμος, έξω από Μνημόνιο, χρέος και ΕΕ. Ήρθε η ώρα να κάνουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ

ΑΝΤΑΡΣΥΑ Λάρισας

Εκπομπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ WEB TV για τα εργατικά

Εκπομπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ WEB TV για τα εργατικά

Σε μια προσπάθεια να ξεπεράσει τον αποκλεισμό της από τα ΜΜΕ της διαπλοκής και να μεταφέρει τις απόψεις της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προχωρά σε σειρά μαγνητοσκοπημένων εκπομπών, που θα μεταδοθούν πριν αλλά και μετά τις εκλογές.

 

Η πρώτη εκπομπή αφορά το εργατικό κίνημα, τις προοπτικές του και τη στάση των αγωνιστών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η εκπομπή μεταδίδεται σήμερα, Πρωτομαγιά, μετά τις μεγάλες διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν.

 

Στην εκπομπή συμμετέχουν οι:

Αντώνης Σταματόπουλος, πρόεδρος εργαζομένων ΑΜΕΛ (ΜΕΤΡΟ) και υποψήφιος στη Β΄ Αθήνας

Χάρης Μανώλης, απεργός χαλυβουργός, υποψήφιος στην Περιφέρεια Αττικής

Ξιφαρά Μαρία, τραπεζοϋπάλληλος, υποψήφια Β΄ Αθήνας

Κλέαρχος (Άλκης) Ψυχογιός, γιατρός, μέλος ΔΣ εργαζομένων στο Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας και μέλος ΔΣ ΕΙΝΑΠ και υποψήφιος στη Β΄ Πειραιά

Αναστασιάδης Αναστάσιος, του Βασιλείου, εργαζόμενος στον τύπο, συντονιστής Επιτροπής Αλληλεγγύης Σωματείων και Συνδικαλιστών

Συντονίζει ο δημοσιογράφος Κώστας Ράπτης

 

 

438 εκπαιδευτικοί καλούν σε στήριξη τηνς ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

Ψωμί-παιδεία-ελευθερία, ήρθε η ώρα να κάνουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ!
 

 

Ζούμε έναν πραγματικό κοινωνικό πόλεμο, που μας οδηγεί στα άκρα της ταπείνωσης και της υπερεκμετάλλευσης. Αυτός ο πόλεμος μετρά ήδη τα θύματα του: H UNICEF μιλά για 440.000 παιδιά στην Ελλάδα του σήμερα που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά ζήτησαν από τους εργάτες να δουλεύουν μία μέρα την εβδομάδα, τέσσερις μέρες το μήνα! Ένας νέος με 4ωρη απασχόληση και δυο ώρες μετακίνηση πληρώνεται με 220 ευρώ το μήνα! Οι γονείς των μαθητών μας παραμένουν επί μήνες απλήρωτοι όταν δεν είναι απολυμένοι κι οι εκπαιδευτικοί παίρνουν 660 ευρώ για να εκπαιδεύουν τους μαθητές στη μελλούμενη ανεργία τους. Σε αυτό τον πόλεμο το κράτος δε διστάζει να χρησιμοποιήσει το δηλητηριώδες παράσιτο του ολοκληρωτισμού, την αστυνομική βία και το ρατσιστικό μίσος. Γι’ αυτό τα ΜΜΕ, οι υπουργοί, η τρόικα, νομιμοποιούν τις φασιστικές ιδέες που μας καλούν να σπρώξουμε στο γκρεμό το διπλανό μας, αρκεί να σωθεί η εξουσία των χορτάτων του κόσμου τους.

Σε αυτόν τον πόλεμο η εκπαίδευση αποτελεί κρίσιμο πεδίο αντιπαράθεσης. Θέλουν να πάψει να είναι κοινωνική παροχή -άλλωστε θεωρείται μια άχρηστη δαπάνη. Πάμε σε εκλογές με το πρόγραμμα όσων αποδέχονται την πολιτική της ΕΕ και του ΔΝΤ να είναι κοινό: Αξιολόγηση των εκπαιδευτικών με αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες απολύσεις, που μαζί με την φτώχια, θα επιβάλει στον εκπαιδευτικό το φόβο και την υποταγή. Αξιολόγηση της σχολικής μονάδας που θα οδηγήσει στην κοινωνική κατηγοριοποίηση των σχολείων, σε σχολεία για τους πατρίκιους και σχολεία για τους πληβείους. Σαρωτικές συγχωνεύσεις σε όλα τα επίπεδα, λιγότερο και ποιοτικά υποβαθμισμένο εκπαιδευτικό έργο, δεκάδες χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας. Νέο σχολείο των διαρκών εξετάσεων και των ταξικών φραγμών, που θα ετοιμάζει μια γενιά μηδαμινών προσδοκιών.

Ήττα του Μαύρου Μετώπου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ

με ενισχυμένη την προοπτική για αξιοβίωτη ζωή

ή βαρβαρότητα χωρίς τέλος, νομιμοποιημένη από τη λαϊκή ψήφο;   

Σε ένα τέτοιο τοπίο γίνονται ίσως οι πιο κρίσιμες εκλογές της μεταπολίτευσης. Στις εκλογές αυτές οι κρατούντες μας ζητάνε να επιλέξουμε ποιος θα επιβάλει με τον καλύτερο τρόπο τα μέτρα που θα έρθουν τον Ιούνη. Από τη μεριά μας μόνο μία επιλογή μπορεί να είναι ρεαλιστική: Να επιλέξουμε πώς θα προασπίσουμε τα συμφέροντα μας, θα ανατρέψουμε την κατάσταση και θα αποκτήσουμε ξανά ελπίδα.

Μια τέτοια επιλογή δεν μπορεί παρά να είναι μια αριστερή επιλογή με συγκεκριμένη φυσιογνωμία, πρόγραμμα και πολιτική στοχοθεσία. Δεν μπορεί παρά να είναι μια αριστερά βαθιά αντικαπιταλιστική, που θα δώσει όλες τις δυνάμεις της στους αγώνες, για να δημιουργηθεί ένα μαχητικό πολιτικό κίνημα ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής. Χρειάζεται μια αριστερά που θα συμβάλλει σε ένα εργατικό πολιτικό κίνημα πέρα από τους σχεδιασμούς του κρατικού υποταγμένου συνδικαλισμού και θα παλεύει για την οργάνωση του παλλαϊκού ξεσηκωμού για την ανατροπή της επίθεσης και θα επιδιώκει την ταξική ενότητα στη δράση για να μπλοκαριστεί και να ανατραπεί η κοινωνική βαρβαρότητα.

 

Χρειάζεται μια αριστερά που τολμά να πει ξεκάθαρα ότι για να έχουμε προοπτική για ζωή με αξιοπρέπεια, απασχόληση, ελευθερία και δημοκρατία, πρέπει να συγκρουστούμε με τα σχέδια της αστικής τάξης και να πάρουμε ορισμένες μεγάλες αποφάσεις. Και που με ένα Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής θα παλέψει για την υλοποίηση αυτών των στόχων μέσα από τη δύναμη του μόνου αναντικατάστατου στην κοινωνία, της εργαζόμενης πλειοψηφίας:

 

Παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, έξοδο από ΕΕ και ευρωζώνη. Πρέπει να καταστρέψουμε τη χρεομηχανή που έχουν στήσει η ευρωπαϊκή και διεθνής κεφαλαιοκρατία. Μπορούμε να ζήσουμε με τη δουλειά μας, όσο και αν επιχειρούν να μας εκβιάσουν με το δίλημμα «ΕΕ ή χάος». Απαντάμε ότι η ΕΕ είναι το χάος. Γιατί αυτή μαζί με το ελληνικό και διεθνές κεφάλαιο συντονίζει την επίθεση σε βάρος του εργαζόμενου λαού, δεσμεύει κάθε πόρο για την αποπληρωμή του χρέους, απαιτεί κι επιβάλει τη συνταγματική κατοχύρωση του Μνημονίου, μας οδηγεί σε κοινωνική καταβύθιση.

Πέρασμα στο δημόσιο των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο, αναδιανομή του πλούτου. Κέντρο μιας άλλης κοινωνικής πορείας, δεν μπορεί παρά να είναι η δημόσια ιδιοκτησία και παραγωγή, οι δημόσιες πολιτικές, με πλήρη εργατικό-κοινωνικό έλεγχο. Ο μοναδικός κοινωνικός εκσυγχρονισμός που μπορεί να υπάρξει, περνά μέσα από το πέρασμα του κοινωνικού πλούτου και της εξουσίας στα χέρια των παραγωγών του, δηλαδή των εργαζομένων.

Ανατροπή του άθλιου πολιτικού συστήματος κυριαρχίας επί του λαού για να ανοίξει ο δρόμος, πέρα από τον καπιταλισμό, για την απελευθερωτική προοπτική της κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, χρεοκοπία και κοινωνική καταστροφή.

Για τους λόγους αυτούς όλοι εμείς, εκπαιδευτικοί από όλες τις βαθμίδες της δημόσιας εκπαίδευσης, από τα κάτεργα της ιδιωτικής εκπαίδευσης και το γολγοθά της αδιοριστίας, στηρίζουμε και συμμετέχουμε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ειδικά στην εκπαίδευση οι αγωνιστές της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. έχουν πρωτοστατήσει στους αγώνες της τελευταίας διετίας, όχι από τη σκοπιά της υπεράσπισης του υπάρχοντος, αλλά παλεύοντας για μια ριζικά διαφορετική από την κυρίαρχη πορεία της εκπαίδευσης. Σε ρήξη με την τεχνοκρατική λογική της αξιολόγησης και της ανταποδοτικότητας, με το σχολείο της αγοράς, παλεύουμε για ενιαίο δημόσιο δωρεάν υποχρεωτικό 12χρονο σχολείο των όλων και των ίσων, με 2χρονη προσχολική αγωγή και Δημόσιο Πανεπιστήμιο, με πτυχία που να κατοχυρώνουν την εργασία! Για ελεύθερη πρόσβαση της νεολαίας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Για μαζικές προσλήψεις μόνιμων εκπαιδευτικών με βάση τις κοινωνικές ανάγκες. Για μέτρα ενάντια στη φτώχεια και τον αναλφαβητισμό, ώστε κανένα παιδί να μην μένει έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία. Με κέντρο τη συνολική απάντηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παλεύουμε για έναν άλλο δρόμο στο σχολείο και την κοινωνία, που στο κέντρο του θα βάζει τα συμφέροντα της εργασίας

ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 6ης ΜΑΪΟΥ
ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ –ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, ΧΩΡΙΣ ΧΡΕΟΣ –ΕΕ –ΜΝΗΜΟΝΙΟ

τα ονόματα όλα εδώ