Tοπικές του Μ.Α.Α. ειναι με ρήξη και ανατροπή ,κατεβαίνουν με ΑΝΤΑΡΣΥΑ

1. Απόφαση ΤΕ Αιγάλεω-Χαϊδάρι-Αγία Βαρβάρα του ΜΑΑ:
   "Η Τοπική Επιτροπή Αιγάλεω του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής θεωρώντας οτι η καθημερινά μαχομενη Αριστερα μπορει να δημιουργησει τις συνθηκες για την αντικαπιταλιστική ανατροπή,πιστεύοντας οτι η αξιοπρέπεια και η δικαίωση του λαού μπορεί να προκύψει ΜΟΝΟ μεσα απ τους αγώνες στους δρόμους,στις πλατείες και τους χώρους δουλειάς στηρίζει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και με κοινή απόφαση της Τοπικής Επιτροπής Αιγάλεω Χαιδαριου και Αγιας Βαρβαρας απο κοινού προτείνουν τη συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Β´ Αθήνας του συντρόφου Πέτρου Παπανικολάου απο το ΜΑΑ.Η κοινή μας δράση έχει ξεκινήσει ήδη απο τις Αυτοδιοικητικεs εκλογές με τη δημιουργία της παράταξης "Ρήγμα στα Δυτικά"."
2.   ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;
   
   
         Και τώρα τί, μπροστά σ’ αυτό που καταρρέει; Σ’ αυτό που μάταια προσπαθεί να βρει λύσεις από ένα σάπιο και παλαιωμένο οπλοστάσιο; Που ακόμη κι αυτή τη στιγμή της κατάρρευσής του κατακλέβει τον παραγόμενο πλούτο της εργασίας;
          Τη στιγμή που με τον πιο  δυνατό τρόπο έχει ανοίξει διάπλατα το φως για μια άλλη ανάπτυξη, μια άλλη κοινωνία. Της κοινωνίας εκείνης που μόνο η αριστερά οραματίζεται και αγωνίζεται γι αυτήν.
   Όμως ποιάς αριστεράς;
   -          Αυτής που αποφεύγει τις έννοιες ρήξη και ανατροπή, που πιστεύει πως θα ξεπεράσει την κρίση με την βοήθεια ή έστω την ανοχή των Αρσένηδων, Παπαδήμων  και των εντολοδόχων τους; Που όσο ψηλώνει το εκλογικό τους μπόϊ, τόσο πιο πολύ απομακρύνονται από το στόχο της ανατροπής του σάπιου καπιταλισμού, εγκλωβίζοντας ταυτόχρονα αρκετούς συντρόφους παρασυρόμενοι από τον ενθουσιασμό και την επιθυμία της εκλογικής νίκης;
   -          Της αριστεράς που οραματίζεται αυτό που κατέρρευσε, που όσο, ούτε αντέχει ούτε ανέχεται (ενώ το ίδιο θα’πρεπε να επιδιώκει) τη δημιουργική κριτική, τόσο πιο πολύ απομονώνεται και με αφορισμούς και άναρθρες κραυγές κατακεραυνώνει τους δήθεν εχθρούς της. Συντρόφους με τους οποίους βρέθηκε όχι λίγες φορές μαζί στους αγώνες για ένα καλύτερο ελπιδοφόρο αύριο;
   -          Ή της αριστεράς της ανατροπής και της ρήξης με την καπιταλιστική βαρβαρότητα; Της αριστεράς που αποτίναξε  ένα μεγάλο μέρος της σεχταριστικής σκουριάς που είχε συσσωρευτεί πάνω της από τις ήττες και τις στρεβλώσεις του παρελθόντος και μας  δίνει τη δυνατότητα να ονειρευτούμε ξανά το πέρασμα «από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας»;
       Σύντροφοι της αντικαθεστωτικής αριστεράς που δεν βρισκόμαστε σήμερα μαζί,  σύντροφοι όλοι εσείς που ελπίζετε στην υλοποίηση των υποσχέσεων της ηγεσίας της ρεφορμιστικής αριστεράς,  τέλος σύντροφοι εγκλωβισμένοι στα αδιέξοδα της γραφειοκρατικής ηγεσίας  του Περισσού δηλαδή μ’ όλους εσάς που έχουμε βρεθεί μαζί στους δρόμους, στις πλατείες, στους τόπους δουλειάς μπορεί να βρεθούμε μαζί με το ελπιδοφόρο μετωπικό σχήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
      Μπορεί και πρέπει ακόμη και τώρα – σ’αυτή την εκλογική μάχη αλλά και το κυριότερο μετά απ’ αυτήν – όλα τα αντικαπιταλιστικά αριστερά σχήματα, να διευρύνουμε ακόμη πιο πολύ την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να δείξουμε πως είναι πιο πολλά  ποσοτικά και ποιοτικά αυτά που μας ενώνουν, παρά αυτά που μας χωρίζουν.
       Για να δείξουμε πως το όραμα της ανατροπής και όχι της μεταρρύθμισης, παραμένει ζωντανό και επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.
       Στις 17  Ιουνίου αλλά κυρίως μετά απ’ αυτή ας δυναμώσουμε τις γραμμές της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
   
   
                                                                                                            Λάζαρος Θερμογιάννης
                                                                                            Πρώην Δήμαρχος Μεταμόρφωσης Αττικής

Κοινή δήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της κομμουνιστικής οργάνωσης ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

[2012-05-27] Κοινή δήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της κομμουνιστικής οργάνωσης ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

Κοινή δήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της κομμουνιστικής οργάνωσης ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

1. Οι εκλογές της 6ης του Μάη έδωσαν ένα ισχυρό πλήγμα στο «μαύρο μέτωπο των δυνάμεων του μνημονίου», του ΔΝΤ, της ΕΕ του κεφαλαίου. Στην ήττα των δυνάμεων αυτών αποτυπώθηκαν οι μεγάλοι αγώνες και τα κινήματα της περιόδου, η δίχρονη αντίσταση της εργατικής τάξης και του λαού. Η απόρριψη του πολιτικού συστήματος και της πολιτικής του Μνημονίου κατευθύνθηκε κυρίως προς την αριστερά, πράγμα που αντικειμενικά ανοίγει νέες δυνατότητες για την ανάπτυξη και κλιμάκωση των λαϊκών αγώνων το επόμενο διάστημα.

2. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου, τρόικα και συνολικά το «μαύρο μέτωπο» επιχειρούν ήδη να αντεπιτεθούν, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα. Από τους αφόρητους εκβιασμούς και την κινδυνολογία πάνω στον λαό έως την προσπάθεια αφομοίωσης και ευνουχισμού του ξεκάθαρου μηνύματος καταδίκης του Μνημονίου της 6ης του Μάη με επιμέρους, προσωρινές παραχωρήσεις που θα αφήνουν άθικτο όλο τον μηχανισμό επιτροπείας και κυριαρχίας της τρόικα και της ΕΕ, τους στόχους και την κατεύθυνση της ασκούμενης πολιτικής.

3. Για να γίνει το επόμενο ακόμα πιο ισχυρό βήμα καταδίκης του Μνημονίου και απαλλαγής των εργαζόμενων από τον εφιάλτη της συνέχισης αυτής της πολιτικής απαιτείται η ανάπτυξη ενός εργατικού και λαϊκού κινήματος, στην βάση του προγράμματος εκείνου που μπορεί να βελτιώσει ριζικά την ζωή των εργαζόμενων, να αποκρούσει τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, σε ρήξη με τις βασικές επιλογές των κυρίαρχων δυνάμεων και του αστικού πολιτικού συστήματος, με βασικά σημεία:

• άμεση καταγγελία μνημονίων και δανειακών συμβάσεων - κατάργηση εφαρμοστικών νόμων
• παύση πληρωμών - μονομερής διαγραφή του χρέους εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία
• έξοδος από ευρώ και ΕΕ
• εθνικοποίηση τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο
• αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Απαγόρευση των απολύσεων. Κατάργηση των αντεργατικών-αντιλαϊκών νόμων και αποκατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων και διαπραγματεύσεων. Κατάργηση των χαρατσιών και των φορομπηχτικών νόμων. Διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών και των φτωχών αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων και των επαγγελματιών που προλεταριοποιούνται.
• Ικανοποίηση των ώριμων διεκδικήσεων του εργατικού συνδικαλιστικού και νεολαιίστικου κινήματος

4. Οι δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς επιδιώκουν την επιβολή και την εφαρμογή αυτού του προγράμματος στοχεύοντας και διεκδικώντας την κυβερνητική και τη συνολική ταξική εξουσία της εργατικής τάξης, βασισμένη στους αγώνες, τις οργανώσεις και τα όργανα της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. Η πορεία αυτή θα είναι αντικειμενικά πορεία ρήξης με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, όχι διαχείρισής του.

5. Η στάση μας στην εξωκοινοβουλευτική πάλη και σε κοινοβουλευτικό επίπεδο απέναντι στην προτεινόμενη αριστερή κυβέρνηση ή «κυβερνήσεις με την συμμετοχή της αριστεράς», και γενικά σε κάθε κυβέρνηση καθορίζεται με κριτήριο την προώθηση των αμέσων στόχων και διεκδικήσεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, σε ρήξη με την πολιτική και τις θέσεις των δυνάμεων του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ. Μία αριστερή κυβέρνηση για επαναδιαπραγμάτευση και όχι ριζική ανατροπή και καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, των Μνημονίων και των ασφυκτικών ορίων που θέτει η γενικότερη πολιτική της ΕΕ δεν μπορεί να έχει την ανοχή μας. Θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα την Αριστερά σε ενσωμάτωση, οπισθοχώρηση και οδυνηρή ήττα και θα διαψεύσει τις λαϊκές προσδοκίες και ελπίδες.

6. Προϋπόθεση για κάθε επί μέρους κατάκτηση και για συνολικότερες ανατροπές υπέρ της εργατικής τάξης και του λαού σε μια κατεύθυνση ρήξης και αποδέσμευσης από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς του ευρώ και της ΕΕ είναι η αποφασιστική ενίσχυση της επαναστατικής Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος

7. Με βάση τις παραπάνω κοινές εκτιμήσεις η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ συνεργάζονται στην επερχόμενη κρίσιμη εκλογική μάχη. 

Οι δύο οργανώσεις διατηρούν το δικαίωμα αυτοτελούς προβολής των ιδιαίτερων απόψεών τους.

Η αναγκαιότητα της αριστερής κριτικής στον ΣΥΡΙΖΑ

Submitted by aristeroblog on Fri, 2012-05-25 09:26

Printer-friendly version

   Γιώργος Ρούσης

Το τελευταίο διάστημα, πέρα από την απολύτως δικαιολογημένη αντίδραση  όσων  με απαράδεκτο τρόπο αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως την άλλη όψη του νομίσματος του μαύρου μετώπου, αναπτύσσεται  μια όλο  και πιο  έντονη επιθετικότητα ενάντια  σε όσους  τολμούν να του ασκήσουν κριτική από τα αριστερά.

 

Αυτή στοχεύει όλους εκείνους, πρόσωπα ή συνιστώσες της ριζοσπαστικής αριστεράς , που  υποστηρίζουν ότι οι προτάσεις του  είναι ανεπαρκείς  για μια φιλολαϊκή έξοδο από την κρίση, και τούτο διότι κινούνται εντός των τειχών του οικοδομήματος μέσα στο οποία   δημιουργήθηκε η κρίση.

 

Μάλιστα το βασικό επιχείρημα αυτής της κριτικής είναι ότι οι εξ’ αριστερών επικριτές του ΣΥΡΙΖΑ, κουβαλούν νερό στο μύλο των μνημονιακών δυνάμεων,  γιατί φοβίζουν τον κόσμο ο οποίος χρεώνει και στον ΣΥΡΙΖΑ τις «εξτρεμιστικές» τους απόψεις, και έτσι τον αποδυναμώνει εκλογικά, τη στιγμή που η μάχη ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι θα κριθεί οριακά.

 

Έτσι λοιπόν κάθε αναφορά σε έξοδο από το ευρώ, -τη στιγμή που οι  ίδιοι οι Ευρωπαίοι οδεύουν προς πολλές ευρωζώνες - ή  σε ρήξη με την ΕΕ, πολύ περισσότερο η αναφορά σε αντικαπιταλιστικά –αντιμπεριαλιστικά μέτρα, και βεβαίως η αναφορά σε όρους  όπως  καπιταλισμός (ως υπαίτιος της παγκόσμιας κρίσης ) ή  σοσιαλισμός (ως προοπτική),  αποφεύγονται επιμελώς.

 

Ταυτόχρονα  ουδείς από τους κριτικούς της αριστερής κριτικής δεν έχει αρθρώσει μια λέξη για να  αποδείξει  ότι δεν πρόκειται ο ΣΥΡΙΖΑ να εξελιχθεί σε νέο αριστερό ανάχωμα του συστήματος , κάτι που είναι σαφές ότι επιδιώκει τόσο η ντόπια αστική τάξη, όσο και οι ξένοι δυνάστες μας.

 

Έτσι, και μάλιστα όχι από κυβερνητική θέση ,   απέναντι στις πιέσεις των ξένων , την τρομολαγνεία και τον πιο χυδαίο αντικομμουνισμό του Σαμαρά, ο ΣΥΡΙΖΑ υπογράφει  πιστοποιητικά  νομιμοφροσύνης σε ευρώ, ΕΕ, και υπόσχεται ότι πασχίζει για την «ευρωπαϊκή κοινωνική συνοχή».

 

Παράλληλα: 

 

- δεν θεωρεί σκόπιμο να προβεί σε καμιά  αυτοκριτική για παρελθούσες αμαρτίες, τύπου υπερψήφισης του  Μάαστριχτ,  ή για πιο πρόσφατες μικρότερες νοθείες όπως πχ η συμμετοχή νυν βουλευτών και άλλων στελεχών του  στις εκλογές για τα όργανα των ΑΕΙ με βάση το νόμο  Διαμαντοπούλου ,

 

- αμβλύνει  σε καθημερινή σχεδόν βάση τις αρχικές του τοποθετήσεις, πόσω μάλλον τις προγραμματικές δεσμεύσεις του,

 

-εξοβελίζει από το λεξιλόγιο του τον όρο καταγγελία,

 

-απευθύνεται  στην καθεστωτική ΔΗΜΑΡ για σχηματισμό κυβέρνησης και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο αυτή να λειτουργήσει με την ανοχή των πιο συντηρητικών δυνάμεων,

 

-νεκρανασταίνει τον καταδικασμένο στη λαϊκή συνείδηση Αρσένη και τον  προτείνει για υπηρεσιακό πρωθυπουργό, 

 

-προβάλλει  όλο και περισσότερο τα πιο δεξιά στελέχη του, ενώ  τα αριστερά του όλο και πιότερο αυτολογοκρίνονται,

 

-εναγκαλίζεται με τέως συμβούλους των Τσοχατζόπουλου και Γ. Παπανδρέου,

 

-προαναγγέλλει το μετασχηματισμό του σε νέα μεγάλη  δημοκρατική παράταξη,

 

-φαντασιώνεται ότι θα αλλάξει τους συσχετισμούς στην Ευρώπη σε συμμαχία με τους υποστηριχτές του  Ολάντ, τη  στιγμή που ο ίδιος  καλεί την Ελλάδα να εκπληρώσει όλες  τις υποχρεώσεις της.

 

Μια τέτοια στάση όμως, δεν μπορεί παρά να γεννήσει τον ακόλουθο προβληματισμό στον καλοπροαίρετο αριστερό που έχει τη πολιτική διαύγεια να τον απασχολεί  κι’ ένα βήμα παραπέρα από το ντέρμπυ των εκλογών.

 

Έστω  ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατορθώνει να σχηματίσει κυβέρνηση με τη συνεργασία άλλων δυνάμεων όπως η ΔΗΜΑΡ. Το βέβαιο είναι ότι αυτή η κυβέρνηση είναι αδύνατον να κοντράρει έστω και κατ’ ελάχιστο το ξένο  και ντόπιο κεφάλαιο, κάτι απαραίτητο αν θέλει να πάρει τα όποια φιλολαϊκά μέτρα, δίχως τη στήριξη ενός ισχυρού  λαϊκού κινήματος. Όταν όμως στο όνομα της απόσπασης μιας ψήφου πίσω από το παραβάν, η ριζοσπαστικοποίηση αυτού του κινήματος σε αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση , αντί  να προωθείται, γίνεται προσπάθεια να μετριαστεί, ή ακόμη χειρότερα  όταν θεωρείται ότι θα φοβίσουμε το λαό αν ορίσουμε με σαφήνεια ποιοι είναι οι στόχοι και οι αντίπαλοι του, τότε με μαθηματική ακρίβεια το παιγνίδι της επόμενης μέρας έχει χαθεί.

Ακόμη λοιπόν και αυτή  η οπορτουνιστική, επιφανειακή και κοντόφθαλμη κριτική της αριστερής κριτικής στον ΣΥΡΙΖΑ,  αποτελεί ένα επιπρόσθετο λόγο άσκησης της,  ένας επιπρόσθετο λόγο  για να καταδειχτεί ότι  αυτή, όχι  μόνον δεν βλάπτει  τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά τα ενισχύει.

 

Από την ίδια οπτική γωνία και η ψήφος σε ριζοσπαστικές δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όχι μόνον δεν είναι χαμένη ψήφος, όπως διατείνονται όσοι πρόσφατα ενστερνιστήκαν αυτό το κλασικό επιχείρημα του δικομματισμού,  άλλα είναι μια άλλη ποιοτικά ψήφος που σε βάθος χρόνου, και όχι μόνον εκλογικά, ενισχύει το ριζοσπαστισμό και αποδυναμώνει την προσπάθεια διαμόρφωσης μιας ενσωματώσιμης  αριστεράς .

Το βέβαιο είναι ότι αν ευοδωθεί αυτή η προσπάθεια, αυτό θα είναι αρνητικό και όσοι  αναμένουν κάτι τέτοιο για να δικαιωθούν θα πρέπει να γνωρίζουν ότι μια ήττα μιας κυβέρνησης υπό τον ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τη δικαίωση τους,   θα χρεωθεί στη σύμπασα αριστερά, και το πιο σημαντικό είναι ότι θα οδηγήσει σε βαθειά απογοήτευση όλο αυτόν τον κόσμο που μέσα στο μαύρο σκοτάδι, είδε στον ΣΥΡΙΖΑ κάποια αχτίδα φωτός.

 

Γι’ αυτό και πρέπει να πασχίσουμε να διασώσουμε και να ενισχύσουμε τον αριστερό  ριζοσπαστισμό, μόνο ικανό να διαφυλάξει  αυτήν την  ελπίδα και να  μετατρέψει το όνειρο  σε πραγματικότητα, μόνο ικανό να συγκρατήσει το τσουνάμι της απογοήτευσης, που θα προκληθεί  κατά την απευκταία αλλά λίαν πιθανή περίπτωση, που ο ΣΥΡΙΖΑ θα  ενσωματωθεί και το ΚΚΕ θα καταβαραθρωθεί.

Μπορεί να εφαρμοστεί ένα αριστερό κυβερνητικό πρόγραμμα μέσα στην ΕΕ;

Γιώργος Βασσάλος*



Η Ελλάδα είναι ενταγμένη εδώ και τριάντα χρόνια στο θεσμικό οικοδόμημα της ΕΟΚ (1981) και μετέπειτα ΕΕ, είκοσι χρόνια στην ενιαία αγορά (1992) και δέκα χρόνια στον ενιαίο νόμισμα (2001). Για κανένα από αυτά τα στάδια ‘ευρωπαϊκής ενσωματώσης’ δεν έγινε, όχι απλά δημοψήφισμα, αλλά ούτε καν ένας αξιοπρεπής δημόσιος διάλογος σχετικά με τις πολύ πρακτικές συνέπειες τους. 

 

Μια καθυστερημένη συζήτηση με το πιστόλι στον κρόταφο...............

συνέχεια εδώ