Ένα κομμουνιστικό κόμμα της εποχής μας είναι το βασικό εργατικό "μέτρο" για την αντιμετώπιση της κρίσης
Ευρύτερα τμήματα εργαζόμενων και κυρίως της Αριστεράς, όσο κι αν αηδιάζουν από το φτηνιάρικο παζάρι για τα ντιπάιτ των υποψηφίων πρωθυπουργών, κατανοούν την κρισιμότητα αυτής της εκλογικής μάχης για το μέλλον τους. Γι' αυτό, μαζί με τις ολοένα και λιγότερες, αλλά ακόμη ισχυρές αυταπάτες για το κοινοβούλιο, θα συμμετάσχουν μαζικότερα στις εθνικές εκλογές, σε σχέση με τις ευρωεκλογές του Ιούνη. Όσοι μιλούν στο όνομα των μαζών, δεν επιτρέπεται να στέκονται αφ' υψηλού, σνομπάρουν επαναστατικά τις αυταπάτες τους και απέχοντας από τον προβληματισμό τους. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΝΑΡ, οι άλλες οργανώσεις και οι ανένταχτοι αγωνιστές, τις δυο εβδομάδες που απομένουν μέχρι τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, θα δώσουν μια δύσκολη μάχη παρότι το έδαφος καθορίζεται από μιντιακούς όρους του σύγχρονου κοινοβουλευτικού κρετινισμού.
Η πολύπλευρη και βαθύτερη, λόγω των ιδιομορφιών του, κρίση του ελληνικού καπιταλισμού, βυθίζει σε χάος τη ΝΔ, η οποία βρίσκεται μπροστά στο ενδεχόμενο μιας ήττας μεγαλύτερων ιστορικών διαστάσεων από αυτήν του '81, δημιουργώνας, πιθανόν, μια ανισορροπία στο δικομματικό σύστημα. Σχεδόν πανικόβλητη και ομόθυμα, η αστική τάξη ποντάρει στο γνωστό, δοκιμασμένο, "πράσινο άλογο" της μεταπολίτευσης, για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικότερα την κρίση και τις οξύτερες από τον Δεκέμβρη, κοινωνικές αναταραχές που κυοφορούνται. Μόνο που τώρα είναι κουτσό. Απλά, για τους ψηφοφόρους, το "σίγουρα χειρότερα" του Καραμανλή φαντάζει πολύ χειρότερα από το "όχι χειρότερα" του Παπανδρέου. Πόσο, όμως, μπορούν να αντέξουν οι μικρόψυχες υποσχέσεις του υιού, όταν ούτε ο πατέρας του δεν άντεξε πάνω από τρία χρόνια, και από το "Τσοβόλα δώστα όλα" το γύρισε στο "Σημίτη πάρτα όλα";
Χωρίς αποτελεσματική αντίσταση, αυτό που προετοιμάζει το κεφάλαιο και τα κόμματά του για να ξεπεράσουν την κρίση τους και να δώσουν ανάσα στον καπιταλισμό, είναι μια διπλή επίθεση μακρόχρονης διάρκειας. Από τη μια πλευρά, νέα, απόλυτη, οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση για τους εργαζομένους. Από την άλλη, νέα, απόλυτη πολιτική εξαθλίωση για τη δημοκρατία και τις ελευθερίες. Για να υπάρξει αντιστροφή αυτής της διπλής τάσης, που ισχύει με αυξομειώσεις από το 1985, χρειάζεται η μαζική και σκληρή σύγκρουση ενός ριζικά ανασυγκροτημένου εργατικού κινήματος, που θα επιβάλει δυο βαθιές ρήξεις: την αλλαγή της σχέσης μισθών και κερδών, υπέρ του εργατικού μισθού (που είναι και χρόνος και σχέση εργασίας). Και την αλλαγή της σχέσης ελευθερίας και καταπίεσης, υπέρ της δημοκρατίας του εργατικού αγώνα. Αυτά είναι τα δυο θεμέλια μιας αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου. Γενικότερα, είναι το βασικό περιεχόμενο μιας επαναστατικής τακτικής σήμερα. Σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται τα συνθήματα και το πρόγραμμα διεκδικήσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως προβάλλονται στην εκλογική της διακήρυξη (www.antarsya.org).
Αλλά, τι σημαίνει "ριζική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος": Όλη η Αριστερά μιλά, πάνω κάτω, για κάτι τέτοιο. Το ΚΚΕ μετατρέπει αυτό το στόχο σε "ριζική ενίσχυση" του "κόμματος". Ο ΣΥΡΙΖΑ, εννοεί τη "ριζική ανασυγκρότηση" του κοινοβουλίου ή του κράτους, με ή χωρίς συμμετοχή στην κυβέρνηση. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά, συνήθως, με τον όρο αυτόν εννοεί, μόνον ή κυρίως, την ανασυγκρίτηση του μαζικού κινήματος και των αγώνων των εργαζομένων. Η αναγκαιότητα αυτή υπάρχει και είναι σε εκκρεμότητα εδώ και πολλές δεκαετίες και σε συνθήκες κρίσης, μετατρέπεται σε υπ' αριθμόν ένα ζήτημα. Ωστόσο, η αναγκαία ανασυγκρότηση του μαζικού κινήματος για την ανατροπή της επίθεσης, έχει βαθύτερες προϋποθέσεις.
Η τωρινή "κρίση του Αιώνα" δεν πρόκειται να ξεπεραστεί μόνιμα, παρά μόνο παροδικά και με εκατόμβες θυσιών σε βάρος των εργαζομένων, των ελευθεριών και της ειρήνης. Γιατί η σημερινή οικονομική κρίση αποτελεί μια βαθύτερη εκδήλωση της γενικότερης ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού, που βρίσκεται σε ένα στάδιο ανώτερης αντιδραστικότητας και παρακμής. Αρχή μόνιμης διεξόδου από αυτή την πρωτοφανή βαρβαρότητα είναι ένας νέος γύρος επαναστάσεων προς τον κομμουνισμό του 21ου αιώνα.
Για την ψήφο και για τον αγώνα, οι πρωτοπόροι εργαζόμενοι χρειάζονται, πάντα, αλλά περισσότερο σήμερα, ένα γενικό σχέδιο ιστορικής προοπτικής. Σε πολύ αδρές γραμμές, αυτό εμπεριέχει την πρόταση για μια νέου τύπου επανάσταση, με καρδιά μια βαθιά δημοκρατική, "φτηνή" και εχθρική προς το χρηματισμό , εργατική εξουσία των αιρετών και ανακλητών εργατικών συμβουλίων, που θα συνεχίσουν από εκεί που σταμάτησαν τα σοβιέτ με το εκφυλισμό τους, αξιοποιώντας τις πρωτοφανείς δυνατότητες που δίνει η εποχή μας στη σύγχρονη εργατική τάξη. Θα οργανώσουν το σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό μετασχηματισμό της παραγωγής, της πολιτικής και του πολιτισμού, ολοκληρώνοντας το έργο της μετάβασης, από την επανάσταση στην εργατική δημοκρατία, και από εκεί στην πρώτη βαθμίδα του κομμουνισμού, το σοσιαλισμό. Μέχρι την πλήρως αταξική και ακρατική κομμουνιστική κοινωνία. Το σύνθημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, "Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός - Είναι η επανάσταση, η εργατική εξουσία, η νέα σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική", εκφράζει, αδύναμα έστω, αυτή την αναγκαιότητα. Ωστόσο, η "αναζήτηση" του επαναστατικού δρόμου και η "επαναθεμελίωση" του κομμουνισμού δεν ξεκινούν από το μηδέν. Πέρα από το επαναστατικό κεκτημένο του μαρξισμού και του λενινισμού, οι δυνάμεις που πρεσβεύουν μια σοσιαλιστική και κομμουνιστική αναγέννηση πρέπει να προβάλουν, "εδώ και τώρα", ό,τι έχουν κατακτήσει οι ίδιες, με όλη τη διαφορετικότητα και τις αντιφάσεις τους. Αλλιώς, θα λεηλατούνται, στο πεδίο των στρατηγικών "οραμάτων", είτε από το ΚΚΕ, είτε από την αναρχία.
Ούτε το παραπάνω, όμως, αρκεί. Οι δυνάμεις της κομμουνιστικής επανεξόρμησης χρειάζεται να μιλήσουν και προεκλογικά και μετεκλογικά, πιο αποφασιστικά και συγκεκριμένα, για την ανάγκη δημιουργίας του φορέα ενός αντίστοιχου προγράμματος: ενός κομμουνιστικού κόμματος της εποχής μας. Γιατί, η επίκληση ενός προγράμματος χωρίς το φρέα του, είναι ένα πουκάμισο αδειανό. Οι δυνάμεις αυτές πρέπει να υπερβούν θετικά, τόσο τη δυσφήμιση της έννοιας του "κομμουνιστικού κόμματος" από τη μονοπώληση του ΚΚΕ, όσο και την άρνησή της από τα διάφρα ρεύματα της αυτονομίας και του αναρχισμού. Όπως και τη δογματική, πολλές φορές, αυτάρκεια των διασπάσεων του κομμουνιστικού κινήματος.
Το νέο κομμουνιστικό κόμμα είναι το βασικό εργατικό "μέτρο" για την αντιμετώπιση των συνεπιών της κρίσης. Είναι ο κύριος "αντι - θεσμός" του εργατικού κινήματος. Είναι ο καθοριστικός παράγοντας για την απόκτηση της αναγκαίας αυτοπεποίθησης που χρειάζεται το μαζικό λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα για να νικήσει στην "καθημερινή" αναμέτρησή του με το κεφάλαιο. Φυσικά, ένα τέτοιο ιστορικό καθήκον δεν πραγματοποιείται με μια απλή αλλαγή προπονητή, όπως στον ¨Ολυμπιακό¨. Απαιτούντια συγκεκριμένα και σταθερά βήματα, από πολλές δυνάμεις, στο περιεχόμενο του καινούργιου κομμουνιστικού προγράμματος, αλλά και στις μορφές συσπείρωσης των κομμουνιστών που θα το στηρίζουν.
Θα ήταν μεγάλο ατόπημα, βέβαια, η προβολή της "εργατικής εξουσίας" (με υποβάθμιση της επανάστασης, μάλιστα) ως το άμεσο "επίδικο" της περιόδου που διανύουμε και περισσότερο, των εκλογών. Όσο κι αν φαντάζει, δεν είναι δα και κάτι πολύ... επαναστατικό: και το ΚΚΕ, μεταξύ άλλων, λέει "ψηφίστε με, γιατί με την απειλή της (λάϊκής) εξουσίας κάτι θα αποσπάσουμε". Μόνο που η εργατική τάξη δεν θα μπορέσει ποτέ να κατακτήσει την εξουσία εάν δεν καταφέρει να αντρέψει ή τουλάχιστόν να αναμετρηθεί στα ίσια με την επίθεση του κεφαλαίου, εάν δεν έχει κατακτήσεις εντός και εναντίον του καπιταλισμού, εάν, μέσα και από ήττες της, δεν μάθει να νικά. Η πάλη για την ανατροπή της επίθεσης, σήμερα, είναι ο δρόμος για την προσέγγιση της επανάστασης από τους ίδιους τους εργαζόμενους και όχι το αντίθετο. Οι εργαζόμενοι, ακόμη και οι πιο θερμόαιμοι και πρωτοπόροι, μπορούν κάλλιστα να καταβάλουν, ότι η οικονομική κρίση δεν σημαίνει αυτόματα και επαναστατική κρίση. Ότι μεσολαβούν αναγκαία άλματα και καμπές στη εργατική συνείδηση και οργάνωση. Ότι απαιτείται μια "τακτική" για την επανάσταση, όπως αναφέραμε. Η δε επαναστατική τακτική δεν συγκεφαλαιώνεται σε ένα απλό άθροισμα "μεταβατικών" αιτημάτων. Αντιθέτως, τα αναγκαία πολιτικά αιτήματα συγκεφαλαιώνονται σε έναν πολιτικό στόχο για την περίοδο, στο στόχο για την περίοδο, στο στόχο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου για την προώθηση της επανάστασης.
Τέλος, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι, μετά τον εκφυλισμό του ΣΥΡΙΖΑ, η μοναδική αριστερή προσπάθεια μετωπικής ενότητας, πάνω σε μια προγραμματική βάση, η οποία συμμετέχει στις εκλογές. Η εκλογική και πολιτική και πολιτική στήριξή της αποτελεί και μια απάντηση στην κατασυκοφάντηση αυτής της ιδέας, καθώς και της κοινής δράσης της Αριστεράς, είτε από τη σκοπιά του ΚΚΕ, είτε από τη σκοπιά του Συνασπισμού. Δεν φοβάται, ούτε κουκουλώνει τις δυσκολίες της. Οι αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με την ενωτική δράση τους μέχρι τις εκλογές για την ενίσχυσή της και, μετά τις εκλογές, με τη δημιουργία μιας δομής αιρετών και ανακλητών εκπροσώπων, κάτω από την κυριαρχία των συνελεύσεων, μπορούν να επιβάλουν ένα συντροφικό πολιτικό εργατικής δημοκρατίας, τη μείωση των μικροκομματικών τάσεων και τη συνέχιση του εγχειρήματος σε νέα βάση. Για να μετατραπεί, από ένα πρώτο ασταθές βήμα, σε βασικό μοχλό συσπείρωσης όλων των ανατρεπτικών δυνάμεων για τον πόλο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και ριζοσπαστικής οικολογίας.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ
ΠΡΙΝ 20/9/2009
