Όχι άλλο “αίμα” στα “βαμπίρ” του κέρδους!

Όχι άλλο “αίμα” στα “βαμπίρ” του κέρδους!

Κοζάνη 2/8/2010

Να κατασπαράξουν τη ΔΕΗ επιχειρούν τώρα τα «κοράκια» της κερδοσκοπίας!

Με αρχική πρόταση της Κομισιόν που υιοθετήθηκε χωρίς αντίρρηση από την Τρόικα των «οικονομικών δολοφόνων», προωθούνται οι ευσεβείς πόθοι των Ελλήνων και ξένων επιχειρηματιών που θέλουν να καρπωθούν τα φιλέτα της ενέργειας μέσα από τον διαμελισμό και την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Βάζουν γι’ αυτό όλους τους στόχους τους σε μια Κυβέρνηση πρόθυμη (όπως φαίνεται από τα μέχρι σήμερα πεπραγμένα της) να τα κάνει όλα και απαιτούν:

1. Άμεση ιδιωτικοποίηση (πώληση) λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων ισχύος ίσης με το 40% της εγκατεστημένης παραγωγής της ΔΕΗ!
2. Διαμελισμό της ΔΕΗ, με τη δημιουργία ανεξάρτητων θυγατρικών επιχειρήσεων και πρώτα θύματα τις διευθύνσεις Μεταφοράς και Διανομής.
3. Πώληση εικονικής ισχύος, δηλαδή εισαγωγή αεριτζήδων εμπόρων που θα μεταπωλούν το ρεύμα της ΔΕΗ στους πελάτες της!
4. Εκχώρηση σε ιδιώτες όλων των νέων λιγνιτικών κοιτασμάτων (Ελασσόνα, Δράμα, Βέβη κλπ)
5. Αναπροσαρμογή της Οριακής Τιμής του Συστήματος (ΟΤΣ) για να συνεχίσουν να βγάζουν περισσότερα κέρδη οι ιδιώτες παραγωγοί αγοράζοντας από τη ΔΕΗ φθηνό ρεύμα και πουλώντας της πανάκριβο!
Αφού μέχρι τώρα κυβέρνηση ΕΕ και ΔΝΤ κατάφεραν να περάσουν όλα τα αντιδραστικά, αντεργατικά και αντιλαϊκά τους μέτρα που έπληξαν βάναυσα το εισόδημα, τις εργασιακές και ασφαλιστικές σχέσεις των εργαζομένων και των συνταξιούχων, ορμάνε πλέον ακάθεκτοι να λεηλατήσουν ότι απόμεινε από τη δημόσια περιουσία. Θύματα για άλλη μια φορά εργαζόμενοι και οι οικιακοί καταναλωτές αφού οι πρώτοι θα εξαθλιωθούν με τα νέα εργασιακά και εισοδηματικά μέτρα και οι δεύτεροι θα χρυσοπληρώσουν το ρεύμα για να κορεστεί η δίψα για κέρδη του Ελληνικού και ξένου κεφαλαίου που δραστηριοποιείται πλέον και στην ενέργεια.
Βεβαίως «λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο»! Και αυτός στην προκειμένη περίπτωση είναι οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ που είναι αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν ούτε την πώληση μονάδων, ούτε τον διαμελισμό της επιχείρησης (έτσι απαξίωσε η προηγούμενη κυβέρνηση τον ΟΣΕ διασπώντας τον σε 6 θυγατρικές επιχειρήσεις) και φυσικά ούτε την ύπαρξη εμπόρων για μεταπώληση του μόχθου τους.
Αυτό πρέπει να το βάλει καλό στο μυαλό της η Κυβέρνηση και η Τρόικα αλλά και η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ και τα πρωτοβάθμια συνδικάτα που σκέφτονται να επαναλάβουν τους «άθλους» του 1998-99!
Τα μέλη και η διοίκηση του Συνδικάτου Εργαζομένων στην Ενέργεια «Εργατική Αλληλεγγύη» θα δώσουν όλες τους τις δυνάμεις για να μην περάσουν τα νέα αντιδραστικά σχέδια της Κομισιόν, της Κυβέρνησης, της Τρόικας και των βιομηχάνων!

Το γραφείο τύπου του ΣΕΕΝ “ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ”

Έξω οι ιδιωτικές ελεγκτικές εταιρείες από το δημόσιο

Πέντε μεγάλες ιδιωτικές ελεγκτικές εταιρείες έχουν ήδη «πιάσει δουλειά» σε νοσοκομεία, ασφαλιστικά Ταμεία (προσεχώς και στα υπουργεία) με στόχο να «βάλουν τάξη» στα οικονομικά τους, «ανακαλύπτοντας» τις σπατάλες του δημοσίου χρήματος. Αυτή είναι η είδηση που αφήνει η κυβέρνηση να «διαρρεύσει». Αυτά που μας κρύβει, όμως, είναι πολύ περισσότερα: 1. Για ποιο λόγο χρειάζονται ιδιώτες ελεγκτές για να «αποκαλύψουν» τις σπατάλες, όταν αυτές ακριβώς οι σπατάλες, οι υπερκοστολογήσεις, η εισφοροδιαφυγή και πολλά άλλα έχουν έρθει στο φως πολλές φορές στο παρελθόν από τους ίδιους τους εργαζόμενους, τα σωματεία τους και το σύνολο του εργατικού κινήματος; 2. Με ποια διαδικασία επιλέχθηκαν οι πέντε ιδιωτικές εταιρείες και πόσο θα κοστίσουν στον ελληνικό λαό οι συμβάσεις που έχουν συνάψει με το Υπουργείο Οικονομικών; 3. Με ποια δικαιοδοσία και ποια νομιμότητα οι ιδιώτες ελεγκτές θα δίνουν εντολές σε δημοσίους υπαλλήλους και θα απαιτούν να αποκτούν γνώση των οικονομικών των νοσοκομείων, των ασφαλιστικών Ταμείων και των Υπουργείων; Την ίδια στιγμή που είναι γνωστό ότι με τη διαχρονική ευθύνη των κυβερνήσεων και τις υπογραφές των εκάστοτε Υπουργών καταληστεύτηκαν τα αποθεματικά των Ταμείων, υπερκοστολογήθηκαν υλικά και υπηρεσίες προς όφελος των φαρμακευτικών εταιρειών και του ιδιωτικού κεφαλαίου στην υγεία, η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει τις πολιτικές επιλογές ως «τεχνικοοικονομικά ζητήματα». Παρακάμπτει κάθε αρμόδια δημόσια υπηρεσία και κάθε δημόσιο ελεγκτικό μηχανισμό προσλαμβάνοντας ιδιώτες ελεγκτές, αφήνοντας υπόνοιες ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι «διεφθαρμένοι» ή «ανίκανοι»! Η προσπάθειά της δεν είναι τυχαία: εντάσσεται στην συνεχή προπαγάνδα κατά των δημοσίων υπαλλήλων, στην προπαγάνδα περί «σπάταλου» και «ανίκανου» κράτους, που στόχο έχει το «λιγότερο κράτος», δηλαδή λιγότερες κοινωνικές παροχές, με κλείσιμο νοσοκομείων, παιδικών σταθμών, σχολείων, κοινωνικών υποδομών και μεταφορά του κόστους στους ίδιους τους εργαζόμενους, αλλά και απολύσεις από τον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Άλλωστε αυτό επιτάσσει ρητά το Μνημόνιο με την ΕΕ και το ΔΝΤ, το οποίο η κυβέρνηση έχει αναγάγει σε υπέρτατο νόμο του κράτους! Η κυβέρνηση των δωσίλογων στην ΕΕ, το ΔΝΤ και τα συμφέροντα του κεφαλαίου, θα πάρει την απάντηση που της αξίζει από τους αγώνες των εργαζόμενων, που θα σαρώσουν το Μνημόνιο και τους υποστηριχτές του.

Φορέας υποτέλειας το ΠΑΣΟΚ

Τρομερής έκτασης είναι η ζημιά στα συμφέροντα των εργαζομένων που προκαλεί και θα συνεχίσει να προκαλεί η κυβέρνηση Παπανδρέου όσο θα βρίσκεται στην εξουσία. Δεν θα κουραστούμε να υπογραμμίζουμε ότι πρόκειται για την πιο επιθετική κυβέρνηση του κεφαλαίου που υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα – κοινωνικά σαφώς πιο αντιδραστική από τη δικτατορία του Μεταξά, τη μετεμφυλιακή Δεξιά ή τη χούντα των συνταγματαρχών σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα των εργαζομένων.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ



Μαζί με τα εξαθλιωμένα «ευρω-πειραματόζωα» της Ιρλανδίας, των Βαλτικών Χωρών και της Ανατολικής Ευρώπης, η Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ του 2010 βρίσκεται στη θλιβερή πρωτοπορεία του εργασιακού Μεσαίωνα του μέλλοντος της ΕΕ.
Παράλληλα όμως το σημερινό ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου συνιστά ήδη έναν εφιαλτικό φορέα εθελόδουλης εθνικής υποτέλειας. Αυτή η «ιδεολογία του μνημονίου» υποταγής στην ΕΕ και στο ΔΝΤ που προωθεί νυχθημερόν η κυβέρνηση Παπανδρέου αποτελεί μια πρωτοφανούς έκτασης επιχείρηση μαζικής διαπαιδαγώγησης ενός ολόκκληρου λαού στο πνεύμα ενός «νέου ραγιαδισμού» που θα σφραγίσει αναπότρεπτα την πορρεία της χώρας στο μέλλον. Όλοι οι υπουργοί του Παπανδρέου, οποιοδήποτε αντιδραστικό μέτρο παίρνουν, το υπερασπίζονται με το επιχείρημα «το προβλέπει το μνημόνιο, η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτα, δεν υπάρχει άλλλη επιλογή, είναι μονόδρομος». Έχουν δηλαδή αναγορεύσει σε πολιτικό θέσφατο μη επιδεχόμενο οποιασδήποτε αμφισβήτησης και αντίρρησης ένα κείμενο συμφωνίας υποτέλειας που οι ίδιοι οι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ υπέγραψαν και διαπαιδαγωγούν σταδιακά τον ελληνικό λαό να αποδέχεται ως υπέρτατη αρχή εξουσίας το κείμενο αυτό! Αν το σκεφθεί κανείς βαθύτερα το φαινόμενο αυτό, αισθάνεται μια ανατριχίλα. Ακόμη και στην απόλυτη αμερικανοκρατία της μετεμφυλιακής Ελλάδας του 1950, όταν οι μαυραγορίτες και οι δοσίλογοι της Κατοχής είχαν ενσωματωθεί στην αστική τάξη της χώρας και αποτελούσαν δυναμική συνιστώσα της φέρνοντας μαζί τους όλη την ποταπότητα των συνεργατών των ναζί, προσπαθούσαν να ντύσουν την εξουσία τους με ένα ένδυμα ιδεολογικής αξιοπρέπειας.
Τμήμα του «ελεύθερου κόσμου», ισότιμο μέλος δηλαδή μιας πολιτικής συμμαχίας κρατών, προσπαθούσαν να εμφανίσουν το ελεεινό πρωτεκτοράτο της μετεμφυλιακής Ελλάδας. «Ανήκομεν εις την Δύσιν» διακήρυσσε μεταπολιτευτικά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποχωρώντας, έστω και συμβολικά, από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και εντάσσοντας την Ελλάδα στην τότε ΕΟΚ. «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» διατυμπάνιζε ο Ανδρέας Παπανδρέου εκφράζοντας το πνεύμα της μεταπολίτευσης και την αυξημένη οικονομικοπολιτική ισχύ και αυτοπεποίθηση της ελληνικής αστικής τάξης. Ούτε το κοινωνικό σύστημα ούτε η σχέση εξάρτησης του ελληνικού καπιταλισμού από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα άλλαξε θεμελιωδώς τον μισόν αιώνα από το 1950 ως το 2000, παρά τις σχετικές αλλαγές της θέσης του ελληνικού καπιταλισμού μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Η άρχουσα τάξη όμως προσπαθούσε κάθε φορά, σε κάθε φάση, να δώσει κάποιο όραμα στον ελληνικό λαό, να τον πείσει ότι είναι ισότιμο μέλος κάποιας συμμαχίας και όχι υποτελές όργανο. Να τον παραπλανήσει, να τον εξαπατήσει ότι κάτι μετράει κι αυτός στο διεθνές σκηνικό παρά την εμφανή πολλές φορές αντίθετη πραγματικότητα.
Αυτό που γίνεται όμως με τούτα τα πολιτικά άθλια υποκείμενα της κυβέρνησης Παπανδρέου με επικεφαλής τον πρωθυπουργό τους είναι όντως πρωτοφανές. Αυτοί διακηρύσσουν την υποτέλεια ως ιδεολογία τους! Διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους προς τους Έλληνες ότι είναι δούλοι των όρων του μνημονίου, τους οποίους πρέπει να εφαρμόζουν απαρέγκλιτα και ασυζητητί! Ο Παπανδρέου θέλει να κάνει τους έλληνες εργαζόμενους να βάλουν βαθιά μέσα στη συνείδησή τους ότι είναι δούλοι! Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με την προσωπική του του αμερικανοδουλεία. Αυτή φυσικά υπάρχει και είναι στοιχείο της ύπαρξής του. Η πολιτική του όμως εκφράζει γενικότερες πολιτικές εξελίξεις τόσο στους κόλπους της ΕΕ όσο και στους κόλπους της ελληνικής αστικής τάξης. Από ταξική σκοπιά, πάντα η υποτέλεια αποτελούσε πλέγμα διεθνών συμμαχιών και ενίσχυσης της ελληνικής αστικής τάξης εναντίον του εχθρού λαού. Ο ελληνικός καπιταλισμός και ο πρωθυπουργός του, ο και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γιώργος Παπανδρέου, δικαιολογημένα από τη σκοπιά τους θεωρούν ότι το μνημόνιο και η μέσω αυτού βαθύτερη υποτέλειά τους στην ΕΕ και στο ΔΝΤ τους καθιστούν πολύ ισχυρότερους στην πάλη εναντίον των ελλήνων εργαζομένων. Το ότι έχουν δίκιο αποδεικνύεται από το ότι λαμβάνουν μέτρα που καμιά μέχρι τώρα κυβέρνηση, ούτε φυσικά η χούντα της 21ης Απριλίου, δεν είχε τολμήσει να πάρει και ουσιαστικά δεν έχει ανοίξει μύτη.
Η αλαζονεία και η σαφέστατη αντιδημοκρατική εκτροπή του ΠΑΣΟΚ αντανακλούν ακριβώς αυτό το αίσθημα ισχύος που δίνει στον Παπανδρέου και τους υπουργούς του το μνημόνιο με την ΕΕ και το ΔΝΤ – όπως και ο Τσολάκογλου αισθανόταν πανίσχυρος στην αρχή της ναζιστικής κατοχής παρόλο που τα κάρα του δήμου μάζευαν τους νεκρούς από την πείνα από τους δρόμους της Αθήνας. Όσο λοιπόν το Τέταρτο Ράιχ της ΕΕ παραμένει ισχυρό και προωθεί τον εξανδραποδισμό των ευρωπαίων εργαζομένων σε άβουλους και υποταγμένους δούλους, τόσο και ο Παπανδρέου, ο Λοβέρδος, ο Παπακωνσταντίνου και οι λοιποί θα αισθάνονται ότι μπορούν να λιώνουν σαν σκουλίκια τους εργαζόμενους. Εκτός και αν αυτοί εξεγερθούν. Οψόμεθα.