Είμαι ΑΝΤΑΡΣΥΑ και θα ξαναψηφίσω ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Σοφία Στεφανίδου

Πολύ πριν τις εκλογές ο λαός    στους αγώνες του, στις μεγαλειώδεις απεργίες του, στις πλατείες, καταδίκασε  τα κόμματα που από θέσεις κυβερνητικής διαχείρισης προώθησαν τα μνημόνια και την επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα. Ο λαός δεν υπέκυψε στους φόβους και τους εκβιασμούς, δεν αποδέχτηκε το «μονόδρομο» της φτώχειας, των απολύσεων, της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας  και της εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας.

Βέβαια, ο λαός ψήφισε  για μια άμεση λύση, για μια εφικτή-υλική ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων από την εφιαλτική κατάσταση. Έτσι, ένα κομμάτι του λαού ανάθεσε σε κάποιους -στην αριστερή κυβέρνηση που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ, στους «μπρατσωμένους» της Χρυσής Αυγής κ.λπ.- να «κάνουν τη δουλειά» για λογαριασμό των λαϊκών μαζών, ιδιαίτερα, όταν νιώθει ότι οι αγώνες μέσα στα σωματεία του, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του, οι πλατείες δε το κατάφεραν.

Μπορεί, όμως, να ακυρωθεί το μνημόνιο, χωρίς έξοδο από ευρώ και ευρώ, χωρίς αμφισβήτηση του δημοσιονομικού συμφώνου σταθερότητας του ευρώ; Προσπαθώντας να λύσουμε αυτή την περίεργη εξίσωση παραθέτω τα παρακάτω στοιχεία :

1. Η δανειακή σύμβαση, η οποία είναι μέρος του συμφώνου σταθερότητας του ευρώ προβλέπει δυο ειδών σημαντικές αναδιαρθρώσεις. Η πρώτη αφορά στα οικονομικά (μισθοί, χαράτσια , αύξηση ΦΠΑ κ.λ.π.), η άλλη σχετίζεται με τις διαρθρωτικές αλλαγές , όπως οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις (κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση του ορίου 2% των απολύσεων, καθιέρωση ελαστικών μορφών εργασίας, κατάργηση της μονιμότητας, αποκρατικοποιήσεις κ.α.)=μνημόνιο.
2. Όλα τα παραπάνω, όπως ρητά αναφέρεται στο κείμενο εντάσσονται στην «πλέον επείγουσα προτεραιότητα», την ανταγωνιστικότητα του ευρώ και της ευρωπαϊκής ένωσης έναντι των άλλων εταίρων της, δηλαδή, την Ινδία και την Κίνα. Καρδιά του μνημονίου είναι « εφαρμογή …μεταρρυθμίσεων για την αύξηση της παραγωγικότητας στις αγορές εργασίας, προϊόντων και υπηρεσιών και τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος». Με απλά λόγια οι επιχειρήσεις, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, είτε στην Ελλάδα, είτε μέσω της ένωσης τους- της ευρωπαϊκής ένωσης, προκειμένου να βελτιώσουν τη θέση τους στα πλαίσια του παγκόσμιου ανταγωνιστικού περιβάλλοντος και για να αυξήσουν τα κέρδη τους απαιτούν μείωση μισθών, ελαστικές σχέσεις εργασίας, μείωση των δημόσιων δαπανών για υγεία και παιδεία, ώστε το κράτος να δίνει τα χρήματα σε «επενδυτικές» δράσεις. Δεν είναι αλήθεια ότι πολλές  επιχειρήσεις ωμά και εκβιαστικά απαίτησαν μειώσεις μισθών και ταυτόχρονη μείωση ασφαλιστικών εισφορών του εργοδότη, γιατί αλλιώς θα πάνε στη Βουλγαρία; Ταυτόχρονα, το δημοσιονομικό σύμφωνο σταθερότητας του ευρώ προβλέπει Ζώνες ελεύθερου εμπορίου ,όπου ντόπιοι και ευρωπαίοι επιχειρηματίες θα κάνουν επενδύσεις, αλλά με μισθούς Βουλγαρίας και χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα. Αυτό συμπληρώνεται από την Τρίτη πλευρά του μνημονίου 2 που διατυπώνει σαφέστατα ότι πρέπει να υπάρξουν «βελτιώσεις στο επιχειρηματικό περιβάλλον» και να αφαιρεθούν «υπάρχοντα εμπόδια στο επιχειρηματικό περιβάλλον» κι αυτό σημαίνει όχι μόνο μειώσεις μισθών , μείωση ασφαλιστικών εισφορών κ.λ.π., αλλά και πλήρης άρνηση οποιαδήποτε «περιβαλλοντικών δεσμεύσεων, κανόνων υγιεινής και ασφάλειας, πολεοδομικών ορίων». Δηλαδή, πλήρης ασυδοσία .Όλα θα υποτάσσονται στην ανάγκη να ενισχύσουν τα κέρδη τους και τη θέση τους έναντι των ανταγωνιστών τους. Πώς γίνεται, λοιπόν, να αμφισβητείς τα μνημόνια και ταυτόχρονα να διαμηνύεις σε όλους τους τόνους ότι «προτεραιότητα είναι να μείνουμε στο ευρώ και στην ευρωζώνη »;
3. Ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία, όμως, είναι ότι η Ελλάδα για να παραμείνει στο ευρώ και την ευρωζώνη πρέπει να έχει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, δηλαδή, να μην έχει έλλειμμα. Μπορεί να γίνει αυτό, χωρίς άρνηση πληρωμής του χρέους , το οποίο επιβαρύνει τον προϋπολογισμό με 68 δις ετησίως;
4. Με ποιο τρόπο θα ενισχύσεις τους μικρούς αγρότες, εμπόρους, βιοτέχνες, αν οι τράπεζες αρνηθούν να δώσουν χρήματα ; Ποιος θα αποφασίσει να μη δίνονται τα περισσότερα κεφάλαια του ΕΣΠΑ στις μεγάλες επιχειρήσεις- όπως γίνεται σήμερα; Τι θα γίνει αν οι μεγαλοκαταθέτες αποσύρουν τα κεφάλαιά τους και τα βγάλουν στο εξωτερικό; Πώς θα φορολογήσεις το μεγάλο κεφάλαιο, χωρίς να εμποδίσεις την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων- που ορίζεται στο δημοσιονομικό σύμφωνο σταθερότητας του ευρώ ; Μπορεί να γίνει αυτό χωρίς εθνικοποίηση των τραπεζών και έλεγχο από τους ίδιους τους εργαζόμενους ;
5. Πριν από λίγες μέρες η εφημερίδα «Le monde» είχε ως πρωτοσέλιδο «απαγορεύεται η ελεύθερη χρήση σπόρων στη Γαλλία» και αποκάλυψε ότι από πέρυσι η ευρωπαϊκή ένωση έχει ψηφίσει νόμο γι’ αυτό  που προβλέπει ότι οι ιδιοκτήτες σπόρων θα καταβάλλουν “αποζημίωση στους ιδιοκτήτες του πιστοποιητικού PVC” - εννοώντας, το να πληρώνονται οι εταιρείες σπόρων - “με στόχο αυτές να συνεχίσουν να αφιερώνουν την δύναμη τους στην έρευνα και τη συνεχή βελτίωση των γενετικών πόρων". Αν αυτό δεν ελλοχεύει ένα τεράστιο κίνδυνο η διατροφή σε παγκόσμιο επίπεδο να ελέγχεται από λίγες πολυεθνικές τροφίμων, τι είναι ; Μετά το υποχρεωτικό ξερίζωμα ντόπιων ποικιλιών (βλ. πορτοκάλια), τις ποσοστώσεις, τη συμβολαιακή γεωργία κ.α.) έρχεται και το τελειωτικό χτύπημα στον έλεγχο της αγροτικής παραγωγής. Μπορεί μια κυβέρνηση στην Ελλάδα να αμφισβητήσει το μνημόνιο και ταυτόχρονα να υιοθετεί την κοινή αγροτική πολιτική, μέρος της οποίας είναι και τα παραπάνω ;

Έχοντας πολλά ακόμα να πούμε , επιλέγω να προσθέσω ακόμα δυο ερωτήματα.

Όλη η φιλολογία για καταγγελία της δανειακής σύμβασης στηρίζεται στην υπόθεση ότι οι Ευρωπαίοι (Μέρκελ, Ολάντ κ.λ.π.) θα δεχτούν να διαπραγματευτούν, πολύ περισσότερο να υποχωρήσουν. Κι αν δε γίνει αυτό ; Πόσο έχεις εσύ-απευθυνόμενη σε κάθε πολιτική δύναμη- προετοιμάσει τον κόσμο, λέγοντας του την αλήθεια- για μια πιθανή έξοδο της Ελλάδας από την ευρωπαϊκή ένωση , όχι μόνο στο επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά και στης δημιουργίας ενός κοινωνικού μετώπου που θα έρθει σε ρήξη με αυτή ;

Τέλος, επειδή, όμως, αντιλαμβάνομαι ότι όλα αυτά ίσως τρομάζουν και φαίνονται μεγάλα, προσωπικά, θα έθετα τα εξής ερωτήματα σε οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές- μιλώντας εκ μέρους  της κοινωνικής πλειοψηφίας των εργαζομένων κι όχι μόνο μέρους αυτής :

Δεσμεύεστε;

1. Να καταγγείλετε άμεσα τη δανειακή σύμβαση και τα δυο μνημόνια που τη συνοδεύουν ;
2. Να ακυρωθούν όλες οι μισθολογικές περικοπές και άμεση επαναφορά των μισθών στα επίπεδα του 2009 ;
3. Να δοθεί επίδομα ανεργίας, ίσο μα το βασικό μισθό, χωρίς προϋποθέσεις ;
4. Να καταργηθούν οι διατάξεις περί ελαστικής ή εκ περιτροπής εργασίας, ατομικές συμβάσεις;
5. Να απαγορευτούν οι απολύσεις ; θα αποζημιώνονται οι απολυμένοι με το προηγούμενο καθεστώς ; θα γίνουν μαζικοί διορισμοί σε υγεία και παιδεία ;
6. Να καταργηθούν όλα τα φορομπηχτικά μέτρα ; να αυξηθεί η φορολογία του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών κερδών και των εφοπλιστών ;
7. Να μειωθούν οι τιμές των προϊόντων σε είδη πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, καύσιμα, τιμολόγια ΔΕΚΟ) ;
8. Να μη μείνει κανένας πολίτης εκτεθειμένος για χρέη στις τράπεζες ;Να διαγραφούν όλα τα χρέη για αγορά πρώτης κατοικίας ;
9. Να μειωθούν οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί και να ακυρωθούν οι εξοπλιστικές παραγγελίες (βλ. υποβρύχια) ;
10. Να καταργηθούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι ;
11. Να μη γίνουν οι ιδιωτικοποιήσεις ;
12. Να δοθούν ίσα δικαιώματα στους μετανάστες και τα απαραίτητα χαρτιά για να συνεχίσουν το θλιβερό ταξίδι της μετανάστευσης προς άλλες χώρες (επιδίωξη πολλών) ;
13.  Να αποκατασταθούν οι συνδικαλιστικές ελευθερίες και ταυτόχρονα να διαλυθούν όλοι οι μηχανισμοί κρατικής καταστολής, όπως τα ΜΑΤ ;
14. Να μη πληρωθεί το χρέος, που δε φάγαμε μαζί και όλα τα δάνεια πηγαίνουν προς την εξυπηρέτησή του ; Να μη φορτωθεί η Ελλάδα με νέα δάνεια ;

Όλα αυτά για να γίνουν χρειάζεται ο λαός να οργανωθεί (στα σωματεία του, στις γειτονιές, στις επιτροπές), χρειάζεται η Αριστερά να ενωθεί στη βάση των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας, ξεκαθαρίζοντας ποιος είναι ο εχθρός και ποιος ο σύμμαχος.

Για όλα αυτά θα ξαναψηφίσω ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Λουκά, ξεφορτώσου μας!
Ο Λουκάς Παπαδήμος, που το τραπεζικό κατεστημένο επέβαλλε ως πρωθυπουργό, δεν έχει κανένα δικαίωμα να «νουθετεί» τον ελληνικό λαό και καμία αξιοπιστία να απειλεί παρουσιάζοντας την έξοδο από το ευρώ ως «χάος». Χάος είναι αυτό που ζούμε σήμερα, με τη φτώχεια και την ανεργία να καλπάζει, την ίδια ώρα που το κεφάλαιο απολαμβάνει φοροαπαλλαγές και χαρίζονται δις στις Τράπεζες. Χάος είναι το γεγονός ότι ο Παπαδήμος, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κούρεψαν κατά 70% τα χρήματα των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων, των ασφαλιστικών ταμείων, για να εξασφαλίσουν τα εκατομμύρια που χρειάζονταν για να πληρώσουν χτες το ομόλογο των 435 εκατ. ευρώ για να πλουτίζουν οι καρχαρίες των νησιών Κέυμαν!
Αντί να στέλνει επιστολές προς τον ελληνικό λαό, ο κος Παπαδήμος θα έπρεπε να απολογείται:

·        Για το κόλπο γκρόσο της εισόδου στο ευρώ μαζί με Σημίτη, Goldman Sachs και εταιρείες συμβούλων, που ενορχήστρωσαν την καταστροφή των εργαζόμενων και της χώρας.

·        Για το ποιες είναι οι σχέσεις του δοτού πρώην πρωθυπουργού με τις ιδιωτικές εταιρείες συμβούλων που πληρώθηκαν για να «συμβουλέψουν» το ελληνικό δημόσιο; Ποιες συμφωνίες έγιναν κάτω από το τραπέζι για το ποια ομόλογα θα κουρευτούν και ποια όχι; Ποιοι ωφελήθηκαν από αυτή τη διαδικασία;

·        Για τις χρηματοδοτήσεις που αφειδώς υπέγραψε προς φίλους και γνωστούς, ακόμη και στο διάστημα της προεκλογικής περιόδου, όπως τα 18 δισ. προς τις Τράπεζες και το 1.450.000 στις μονές του Αγίου Όρους.

Αυτό που ο Παπαδήμος περιγράφει ως «χάος» είναι η μόνη λύση για τους εργαζόμενους: έξοδος από ευρώ και ΕΕ, διαγραφή του χρέους, παύση πληρωμών, εθνικοποίηση των τραπεζών και λειτουργία τους με εργατικό έλεγχο, διαγραφή των χρεών των νοικοκυριών που δεν έχουν να πληρώσουν. Όλα αυτά θα επιβληθούν από τον ίδιο τον ελληνικό λαό, με ισχυρή αντικαπιταλιστική Αριστερά, με ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ο σκοπός και τα «μέσα» του

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου μετά την πρόταση να είναι ο Αρσένης υπηρεσιακός πρωθυπουργός

Δεν ξεχνάμε τον Υπουργό Παιδείας της κυβέρνησης Σημίτη και την εκπαιδευτική του «μεταρρύθμιση» η οποία κατέστρεψε το μέλλον εκατοντάδων χιλιάδων μαθητών που βρέθηκαν τα επόμενα χρόνια σε ένα εξεταστικό κάτεργο που το ονόμαζαν «σχολείο».

Δεν ξεχνάμε την κατάργηση της επετηρίδας, το θάψιμο των εργασιακών δικαιωμάτων ενός ολόκληρου κλάδου, που μας έχει φτάσει σήμερα σε εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους εκπαιδευτικούς και άδειες τάξεις από την έλλειψη καθηγητών.

Δεν ξεχνάμε το ξύλο και τα δακρυγόνα έξω από τα εξεταστικά κέντρα, τις συλλήψεις δασκάλων, φοιτητών, αδιόριστων καθηγητών και την παραπομπή τους σε δίκες-παρωδία μόνο και μόνο για να νομιμοποιηθεί η βία της σημιτικής εξουσίας.

Δεν ξεχνάμε ότι συμπλήρωμα της κρατικής βίας κατά των εκπαιδευτικών και των μαθητών ήταν η παρακρατική βία, όταν η φασιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής αποπειράθηκε να σκοτώσει τον Δημήτρη Κουσουρή, ούτε την επομένη που ο διαδηλωτής Α. Γκαγκόμοιρος βρέθηκε στο νοσοκομείο από σφαίρα αστυνομικού.

Δεν ξεχνάμε την νικηφόρα κατάληψη διαρκείας του Πολυτεχνείου Χανίων ενάντια στα Προγράμματα Σπουδών Επιλογής που καταργούσαν κάθε έννοια πτυχίου.

Δεν ξεχνάμε πώς αντιμετωπίστηκαν δύο χρόνια αγώνες της νεολαίας και όλης της εκπαίδευσης ενάντια στο εκτρωματικό νομοσχέδιο. Δεν ξεχνάμε τις επιθέσεις όλου του κυβερνητικού και μιντιακού συστήματος στους μαθητές, τους φοιτητές και τους εκπαιδευτικούς. Ήμασταν εκεί, ήμασταν στην πρώτη γραμμή.

Δεν ξεχνάμε την πολιτική διαδρομή του Γεράσιμου Αρσένη μέχρι την οριστική καταδίκη του από το ίδιο το κίνημα: στέλεχος του ΟΟΣΑ, συνεργάτης του ΔΝΤ, Υπουργός Οικονομικών και αργότερα Άμυνας (στο γνωστό υπουργείο της μίζας) των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου.

Δεν ξεχνάμε ότι εδώ και δύο χρόνια δεν έχει πει ούτε λέξη ενάντια στο πρόγραμμα λιτότητας και την υπαγωγή της χώρας στις επιταγές του ΔΝΤ και της ΕΕ, την οποία σε μεγάλο βαθμό ενορχήστρωσε και υλοποίησε η σύζυγός του Λ. Κατσέλη.

Δεν είναι δουλειά της Αριστεράς να ξεπλένει φθαρμένους πολιτικούς, ούτε να ανασύρει πρόσωπα τα οποία ο ίδιος ο κόσμος του κινήματος έστειλε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Η Αριστερά δεν έχει ανάγκη να δίνει «εχέγγυα» στην αστική τάξη και τα κέντρα εξουσίας, έχει υποχρέωση να δίνει εχέγγυα στον κόσμο του κινήματος, στον εργαζόμενο λαό, στη νεολαία. Έχει υποχρέωση να τιμά τους αγώνες του λαού.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δείχνοντας «υπευθυνότητα» και «σύνεση», υποχωρώντας από τις «μη μονομερείς ενέργειες» και τη «διαπραγμάτευση» των όρων του Μνημονίου έως την υπόδειξη του Γ. Αρσένη ως υπηρεσιακού πρωθυπουργού, συνεχώς αδυνατίζει το κίνημα που έφερε σε αδιέξοδο τα κόμματα του Μνημονίου.

Κι επειδή για την Αριστερά δεν υπάρχει κανένας «σκοπός» που να αγιάζει τα «μέσα», φαίνεται ότι ο σκοπός της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ταυτόσημος με τα μέσα που χρησιμοποιεί.