Η κυβέρνηση φέρει την ευθύνη για τη ζωή των 300 απεργών πείνας εργατών μεταναστών

Σε κρίσιμη φάση έχει μπει ο αγώνας των 300 απεργών πείνας μεταναστών εργατών, αφού δεκάδες έχουν μεταφερθεί ήδη στα νοσοκομεία με σοβαρά προβλήματα. Η ανάγκη για αλληλεγγύη και στήριξη του αγώνα μεγαλώνει. Τεράστιες είναι οι ευθύνες της κυβέρνησης. Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή της η «Επιτροπή Σωματείων, Συνδικαλιστών, Εργαζομένων και Ανέργων» που συγκροτήθηκε από σωματεία και εργαζόμενους σε κλάδους για τον αγώνα των 300 απεργών μεταναστών εργατών «Η κυβέρνηση δεν μπορεί να «νίπτει τας χείρας της»: φέρει ακέραια την ευθύνη για την απελπισία των 300 απεργών πείνας, φέρει ακέραια και την ευθύνη για την υγεία και τη ζωή τους! 

 

Τα αιτήματα των απεργών πείνας είναι αιτήματα όλου του εργατικού κινήματος: ενάντια στην εκμετάλλευση, ενάντια στη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, ενάντια στην προσπάθεια να καταπατηθεί κάθε δικαίωμα των εργαζόμενων, ντόπιων ή μεταναστών.

Για τρεις δεκαετίες ήδη, οι μετανάστες στη χώρα μας ζουν σε καθεστώς μόνιμης ομηρίας και αποτελούν τα πιο εύκολα  θύματα των εργοδοτών. Αναγκάζονται να δουλεύουν με τους χειρότερους όρους, χωρίς δικαιώματα, ασφάλιση ή περίθαλψη. Συχνά στην ουρά για το μεροκάματο, αντί για το λογιστή συναντούν τον ασφαλίτη που κάλεσε ο εργοδότης για να τους απελάσει! Σε μια χώρα που αρνείται να τους «αναγνωρίσει», αρνείται να τους προσφέρει τα στοιχειώδη, αρνείται να τους αφήσει ακόμη και να φύγουν, αλλά ψάχνει τα εξιλαστήρια θύματά της στης Γης τους κολασμένους.

 

Παρουσιάζουν ως «παράνομους» τους απεργούς, τους μετανάστες, τους αγρότες, τους πολίτες που αρνούνται να πληρώσουν τα χαράτσια στα διόδια, προκειμένου να κρύψουν ότι παράνομη είναι η πολιτική του Μνημονίου που καταστρέφει κάθε κοινωνικό αγαθό και κάθε εργασιακό δικαίωμα στο βωμό του κέρδους! Δεν είναι μόνο οι μετανάστες χωρίς χαρτιά: η ίδια πολιτική θέλει να μας μετατρέψει όλους σε εργαζόμενους χωρίς χαρτιά: χωρίς ένσημα, χωρίς βιβλιάριο υγείας, χωρίς δικαίωμα σύνταξης, χωρίς ελπίδα. Όμως, το φόρτωμα του «αναθέματος» στις πλάτες των μεταναστών  χρησιμοποιείται  για να  απαλλαγούν  οι οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχοι από τις ευθύνες τους  για την κρίση.

Άλλωστε, τα τεράστια ρεύματα προσφυγιάς και μετανάστευσης είναι αποτέλεσμα των επεμβάσεων που προκαλούν οι ίδιες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών, των δρόμων ενέργειας και των αγορών. Είναι αποτέλεσμα τυραννικών καθεστώτων (όπως αυτά του Μπεν Αλί και του Μουμπάρακ), που στηρίζονται από τις ΗΠΑ, την ΕΕ, τον ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ. Μήπως δεν είναι υπεύθυνες για την προσφυγιά και οι ελληνικές κυβερνήσεις, που στέλνουν στρατεύματα στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Κόσσοβο και σε κάθε νέα «διεθνή σταυροφορία»;

Η κυβέρνηση δεν μπορεί να «νίπτει τας χείρας της»: φέρει ακέραια την ευθύνη για την απελπισία των 300 απεργών πείνας, φέρει ακέραια και την ευθύνη για την υγεία και τη ζωή τους!

.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ

.

Συναντιέται με τις κινητοποιήσεις για τις συγκοινωνίες, την υγεία, την παιδεία, τις συλλογικές συμβάσεις, με τους αγώνες ενάντια στην ανεργία, στο σύγχρονο δουλεμπόριο, την ένταση της εκμετάλλευσης, με τις απεργίες ενάντια στην πολιτική του Μνημονίου, της ΕΕ και της Τρόικας.»

ΝΕΟΑΡΙΣΤΕΡΟΡΕΥΜΑ  

Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ

Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι' αυτό μισώ τους αδιάφορους.

Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα.

Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.

Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γι' αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ' αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι' αυτό που έκανε και ειδικά γι' αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ' αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ' αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ' αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι' αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους.
11 Φεβρουαρίου 1917
*Ο Αντόνιο Γκράμσι (Antonio Gramsci, Άλες Σαρδηνίας, 23 Ιανουαρίου 1891 - Ρώμη, 27 Απριλίου 1937) ήταν Ιταλός συγγραφέας, πολιτικός επιστήμονας και γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας.