Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Θεσσαλονίκη: Ένταση από αποκλεισμό διαδηλωτών από τα ΜΑΤ

http://www.youtube.com/watch?v=3eMcsylZUwM&feature=player_embedded

Πορεία προς το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, όπου συνεδριάζει το υπουργικό συμβούλιο, πραγματοποίησαν η Πρωτοβουλία των Πρωτοβάθμιων Σωματείων και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αρχικά, η αστυνομία απέκλεισε τους διαδηλωτές στη Δραγούμη, ενώ στη συνέχεια βρέθηκαν έξω από το λιμάνι, όπου ενώθηκαν με τους διαδηλωτές συμβασιούχους πυροσβέστες, που βρίσκονται εκεί από νωρίς το πρωί.

Όπως μεταδίδει ο Λευτέρης Αρβανίτης, από τη δημοσιογραφική ομάδα tvxs Θεσσαλονίκης, νωρίτερα σημειώθηκαν μικρές συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και ΜΑΤ, ενώ η παρουσία των τελευταίων είναι πολύ έντονη.

Η κινητοποίηση ολοκληρώθηκε λίγο μετά τη 1 το μεσημέρι.

πηγη tvxs

Στην μνήμη του Κώστα Κάππου

Στην μνήμη του Κώστα Κάππου

Παρασκευή, 10 Σεπτεμβρίου 2010 ·
Συμπληρώνονται σήμερα 5 χρόνια, από τη μέρα εκείνη που ο Κώστας Κάππος άφησε την τελευταία του πνοή.
Στην μνήμη αυτού του πραγματικά αγωνιστή και κομμουνιστή θεωρούμε χρέος μας να του αφιερώσουμε μερικές γραμμές.

Ηταν συγκλονιστική στιγμή που θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη μας όλων όσων των έχουμε γνωρίζει από κοντά όταν ήταν βουλευτής του ΚΚΕ και πήρε τον λόγο στην βουλή για να δηλώσει ότι καταψηφίζει την κυβέρνηση Τζαννετάκη:

Κώστας Κάππος: «Ψήφισα λευκό γιατί είμαι αντίθετος στη συνεργασία του Συνασπισμού με τη Νέα Δημοκρατία … Πιστεύω επίσης ότι η συνεργασία αυτή είναι ολέθρια για το ΚΚΕ … Το ΚΚΕ τείνει να υποταχτεί σε μικροαστικές και αστικές "εκσυγχρονιστικές" θέσεις … Αποκορύφωμα αυτής της στάσης υποταγής είναι η στήριξη της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας από τον Συνασπισμό… Βεβαίως, είμαι κατά της συνεργασίας του Συνασπισμού και με το ΠΑΣΟΚ …».

Υποκλινόμενοι στην μνήμη αυτού του υπέροχου συντρόφου και ανθρώπου αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα από άρθρο του Σπύρου Κομίνη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» στις 2/4/2006:

«…Ένας θείος καλεί το ένα από τα δίδυμα να μείνει μαζί του, για να πηγαίνει σχολείο. Δεν υπάρχουν λεφτά και για τα δυο. Είναι δάσκαλος και αριστεροί. Σε λίγο απολύεται λόγω φρονημάτων. Σε ηλικία 9 ετών το παιδί –σ.σ αναφέρετε πάντα στον Κώστα Κάππο- που μαθαίνει γράμματα έχει μια εμπειρία που θα του κατευθύνει τη ζωή. Μια δεξιά συμμορία έχει ρίξει έναν ΕΑΜίτη στο έδαφος και τον χτυπάει με μανία. Εκείνος τους εκλιπαρεί να σταματήσουν.
Αυτή η σκηνή, ο πεσμένος αριστερός που παρακαλάει, που ζητάει έλεος, είναι κάτι που δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό του παιδιού. Αυτόματα σχηματίζεται στη συνείδηση του ο σκοπός. Και ο ρόλος που θα παίξει στη ζωή του 0α είναι ο αριστερός που δεν παρακαλάει. Που δεν σκύβει το κεφάλι.

Το κατάφερε. Και το πήγε μέχρι τέρμα. Κι ήταν αυτός ο άνθρωπος ένα ζωντανό θαύμα. Ο «αίρων τας αμαρτίας του κόσμου». Στην κηδεία του, ήταν τόσο γαλήνιος και περήφανος μέσα στο φέρετρο, που νόμιζες ότι ήταν όρθιος.

Κατάφερε να σπουδάσει (Ανωτάτη Βιομηχανική) και να γίνει λογιστής. Έμαθε «από μέσα» το καθημερινό δράμα του εργάτη και αφιέρωσε τη ζωή του σ' αυτόν. Αναζητώντας τη γνώση. Συνεχίζοντας τη δράση. Ήταν ο άνθρωπος που είχε κάνει τον υπέρτατο ηθικό άθλο (που ελάχιστοι ήξεραν): Είχε συγχωρήσει τους βασανιστές του. Ήταν χριστιανοί οι βασανιστές του. Του χτυπούσαν το πρόσωπο μέχρι που φεύγανε κομμάτια. Οι γιατροί αργότερα έπρεπε να αφαιρέσουν με σπάτουλα τους σάπιους ιστούς και να πάρουν υγιείς ιστούς από τα πόδια του για να κάνουν πλαστικές επεμβάσεις. Οι ουλές ήταν οι σφραγίδες της χριστιανικής αγάπης στο σώμα του. ….

Ο ίδιος ήταν άθεος . Δεν ήθελε τη διαιώνιση της παραγωγής οπίου. Δεν πίστευε στη χρησιμότητα κοινωνικών παυσίπονων. Ήθελε θεραπεία των κοινωνικών ασθενειών. Και είχε βαθιά θρησκευτική πίστη στη νομοτέλεια του σοσιαλισμού. Βαθιά πίστη στον λαό και στη σοφία του. Όταν του λέγανε να κοιτάξει λίγο γύρω του, να κοιτάξει λίγο γύρω του, να δει το χάλι του κόσμου, την αμορφωσιά, την υποταγή, τον γουρουνισμό της κατανάλωσης, δεν ήθελε ν' ακούσει κουβέντα. «Ήξερε» ότι ο λαός δεν είναι όπως τον παρουσιάζουν. Διαισθανόταν αυτό που δεν βλέπουμε εμείς...
Μοναδικός στον κόσμο

Περιφρονούσε το χρήμα. Έστελνε τη μισή του βουλευτική σύνταξη στον Φιντέλ, ως συμβολική βοήθεια στην κουβανική επανάσταση.

Ίσως ήταν ο μόνος κομμουνιστής στον κόσμο που αισθάνθηκε την ανάγκη να λογοδοτήσει. Έπεσε με τα μούτρα στη μελέτη για να βρει τις αιτίες της ανατροπής και της διάλυσης. Τη στιγμή που οι άλλοι «την έκαναν» με ελαφρά πηδηματάκια για να γλείψουν τους παντοδύναμους πια καπιταλιστές και τα κόμματα τους, εκείνος ζήτησε συγγνώμη για τα λάθη του. Είχε επίγνωση της ευθύνης του αξιωματικού για την τύχη των στρατιωτών του.

Είχε αίσθημα ευθύνης του πολιτικού απέναντι στους ψηφοφόρους του. Έγραψε βιβλίο, το μοναδικό στο είδος του, για το τι πήγε στραβά. Και τι πρέπει να γίνει. Αυτό ενόχλησε εκείνους που δεν την κοπάνησαν μεν από τις πολιτικές τους θέσεις, αλλά συνεχίζουν σαν να μην συνέβη τίποτα. Και δεν του φέρθηκαν σωστά. Του στέρησαν τη δυνατότητα να εκφράζεται. Αλλά το άντεξε κι αυτό.

Το παιδί που έβοσκε πρόβατα στα περήφανα βουνά της Αργολίδας (στα βουνά μας χρωστάμε όση ελευθερία έχουμε - αν η χώρα μας ήταν ταψί σαν το Βέλγιο, θα είχαμε ακόμα Τούρκους εδώ), ανέκρινε τους δικτάτορες βασανιστές του, επί δυόμισι χρόνια στη Βουλή, για το έγκλημα τους εναντίον της Κύπρου. Σαν πολιτικός που σώζει την τιμή της πολιτικής. Χωρίς χαιρεκακία. Και ενώ ο φάκελος της Κύπρου παραμένει θαμμένος σ' ένα υπόγειο της Βουλής, εκείνος αποκάλυψε τον ρόλο τους σε ένα βιβλίο που τα ΜΜΕ αγνόησαν επιδεικτικά και είναι σήμερα θανάσιμα επίκαιρο. Εκείνοι που μελετούσαν όταν η Κύπρος σφαζόταν, ας το μελετήσουν. Και ας προτείνουν την αγιοποίηση αυτού του απόστολου. Αυτού του κομμουνιστή που ήταν πιο χριστιανός απ' τους καλύτερους χριστιανούς: Κώστας Κάππος. 1937-2005.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Νο3

12:38 μ.μ. Πέμπτη, 9 Σεπτεμβρίου 2010
«Δώστου κλώτσο να γυρίσει.."

Αλλά όχι για να αρχίσει. Για να σταματήσει το παραμύθι με το οποίο τους τελευταίους μήνες ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση των αγορών, προσπαθεί να μας αποκοιμίσει για να εφαρμόσει την πολιτική που εξασφαλίζει κέρδη, προνόμια και δύναμη για το κεφάλαιο και τις τράπεζες από τη μία πλευρά και φτώχια, ανεργία, εξαθλίωση και περιθωριοποίηση για την πλειοψηφία της κοινωνίας, από την άλλη. Αυτό το παραμύθι που τάχα ώς «μοναδική, αναγκαστική αλλά ασφαλέστερη επιλογή», μας έριξε στα δόντια των διεθνών(και εγχώριων) τοκογλύφων, θα επαναλάβει πανηγυρικά αυτές τις ημέρες στη Θεσσαλονίκη, δίνοντας το σήμα για έναν ακόμη γύρο λεηλασίας των λαϊκών εισοδημάτων, καταργώντας επιδόματα και εισοδηματικές κατακτήσεις των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα και επιβάλλοντας την εντολή της οικονομικής χούντας στον ιδιωτικό τομέα, που καθηλώνει τα εισοδήματα (με τη συναίνεση της ΓΣΣΕ) στα επίπεδα του 1980, απαγορεύει τις αυξήσεις σε κλαδικό και επιχειρησιακό επίπεδο και καταργεί στην ουσία το θεσμό των Συλλογικών συμβάσεων. Ταυτόχρονα στα πλαίσια της εξοικονόμησης πόρων, βλέπουμε ακόμη και αυτό το στοιχειώδες κοινωνικό κράτος που εξασφάλιζε μία ελάχιστη ελπίδα ανάσας για την εργατική οικογένεια να καταρρέει.
Οι συγκοινωνίες γίνονται χειρότερες και ακριβότερες. Κόβονται «περιττά» δρομολόγια ,αυξάνονται τα εισιτήρια, περιορίζεται το προσωπικό και αλλάζουν οι εργασιακές σχέσεις.
Τα αδιέξοδα της «εξοικονόμησης» πόρων για την εξασφάλιση των δόσεων από τους τοκογλύφους του ΔΝΤ και της Ε.Ε., με το επικοινωνιακό κόλπο του νοικοκυρέματος, είναι ακόμη ποιο φανερά στην εκπαίδευση και την υγεία.
Οι υπεράριθμες σχολικές αίθουσες χωρίς δασκάλους και καθηγητές, χωρίς τα αναγκαία εποπτικά μέσα και τις απαραίτητες εναλλακτικές μορφές διδασκαλίας, εάν τα προηγούμενα χρόνια ήταν ζήτημα διαχείρισης και κακών επιλογών, τώρα θα είναι ο κανόνας που στο όνομα της συγκυρίας θα βυθίζει τη νέα γενιά στην αμάθεια και το σύγχρονο αναλφαβητισμό. Αντίστοιχα στην υγεία η ήδη εδώ και καιρό άσχημη κατάσταση, έχει πάρει τραγικές διαστάσεις με τις περικοπές για δαπανηρές εξετάσεις που βαρύνουν πλέον τους ασθενείς ,με απλήρωτο προσωπικό και γιατρούς, με περιστολή του κόστους για αναγκαία φάρμακα, υποδομές και εξοπλισμό. Το επόμενο βήμα θα είναι το κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων. Και όλα αυτά για να πληρώνουμε τα χρέη που συσσώρευσαν οι επιλογές, κυβερνήσεων και πολιτικών που εν τέλει δέν εξασφάλισαν καλύτερες οικονομικές συνθήκες και κοινωνικές υπηρεσίες, αλλά εξυπηρέτησαν οικονομικά συμφέροντα, πολιτικές φιλίες και κομματικές επιδιώξεις.
Και όλα αυτά, ενώ τα πακέτα χρηματοδότησης στις τράπεζες πυκνώνουν και αυξάνονται την ώρα που το λαϊκό εισόδημα συρρικνώνεται, η ακρίβεια κυριαρχεί και η ανεργία καλπάζει.
Γι’ αυτό λοιπόν οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να «δώσουν κλώτσο» σε αυτή την πολιτική και αυτή τη φορά να είναι ποιο δυνατή και ποιο αποτελεσματική από την αποδοκιμασία που εισέπραξε η κυβέρνηση το προηγούμενο διάστημα. Προσπερνώντας το κλίμα της ηττοπάθειας στο οποίο έχουν υποκύψει οι κορυφαίοι συνδικαλιστικοί ταγοί της χώρας και καλλιεργούν με επιμέλεια τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι του καθεστώτος της Τροϊκα.
Σε αυτές τις συνθήκες και πρίν ο μεσαίωνας που μας οδηγούν επισκιάσει κάθε ελπίδα για τους εργαζόμενους και την κοινωνική πλειοψηφία, γίνεται επίκαιρη η πρόταση που διατυπώθηκε από την Πρωτοβουλία μας και περισσότερο αναγκαία η πρόταση για παύση πληρωμής του χρέους η έξοδος από την ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ. Πρόταση που δεν πηγάζει από μία εθνοκεντρική ή απομονωτική αντίληψη και πρακτική, αλλά από την αναγκαιότητα που φανερώνεται όλο και ποιο καθαρά, για μία κοινωνία με επίκεντρο τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι των αριθμών, με κριτήριο την ποιότητα ζωής και όχι τους χρηματιστηριακούς δείκτες και τα επιχειρηματικά κέρδη.
Πρόταση που απευθύνεται στους εργαζόμενους και τη δυνατότητά τους να αλλάξουν τη ρότα που μας οδηγεί η κυβέρνηση και οι «αγορές» με προορισμό την κοινωνική εξαθλίωση και την εργασιακή έρημο.
ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΤΗ ΔΕΘ-ΟΛΟΙ ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΩΝ-ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΩΝ.