λιμενεργατες-Όχι στην επιστράτευση

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Όχι στην επιστράτευση των ναυτεργατών! Κάτω η αντεργατική πολιτική.

Monday, 29 November 2010 23:34

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει την προκλητική αντιδημοκρατική και αντεργατική απόφαση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να προβεί σε πολιτική επιστράτευση των απεργών ναυτεργατών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, η κυβέρνηση του Μνημονίου, που έχει υπογράψει την ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, που έχει απαγορεύσει τις αυξήσεις των μισθών, που θεωρεί εχθρική κάθε εργατική κινητοποίηση και «νόμο» τα αιτήματα των εργοδοτών, να προχωρά στη «νέα εποχή» με το σκουριασμένο οπλοστάσιο των πλέον αντιδραστικών πλευρών του ελληνικού κράτους. Το μαχόμενο εργατικό κίνημα, όλοι οι εργαζόμενοι και οι νέοι πρέπει να σταθούν αποφασιστικά στο πλευρό των ναυτεργατών: - Για να μην περάσει, να ακυρωθεί στην πράξη, η πολιτική επιστράτευση, να συνεχιστεί η απεργία στα καράβια. - Για να υπογραφεί συλλογική σύμβαση εργασίας, με αυξήσεις στους μισθούς, να σπάσει το «απαγορευτικό» του Μνημονίου, που επιδιώκει να καταργήσει κάθε μισθολογική αύξηση.

ΜΜΕ-απεργία

Δεν είναι Αλήτες, δεν είναι Ρουφιανοι, είναι Εργαζόμενοι που Γίνονται Ζητιάνοι.

Apture™

Η πιό μαζική απεργία των εργαζομένων στις βιομηχανίες της ενημέρωσης δέ θα μπορούσε να μήν "παράξει" ειδήσεις.Δέν είναι μόνο η καθολική συμμετοχή που είναι εμφανής σε ρ/φ και τηλεοράσεις,ούτε η μεγάλη και μαχητική διαδήλωση που ξεκίνησε απο τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ και κατέληξε πάλι εκεί για συνέλευση μετά,απο 2 στάσεις στο ΥΠ.Εργασίας και του Υπ.Οκονομικών.Οι εργαζόμενοι και οι απολυμένοι δημοσιογράφοι στη συγκέντρωση έξω απο το Υπ.Εργασίας,δέν επέτρεψαν να στηθεί η γνωστή πασαρέλα με τους συνδικαλιστές της ναφθαλίνης.Επέβαλλαν τη δημοσιοποίηση των ζητημάτων που καίνε αυτή την περίοδο τον κλάδο με τις απολύσεις και τα κλεισίματα των μαγαζιών της ενημέρωσης.Απαίτησαν και κατάφεραν να τοποθετηθούν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στο ΔΟΛ,το ΣΚΑΪ και την ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ,παρά τις επιθυμίες και τις επιλογές των συνδικαλιστικών ενώσεων του κλάδου.Χαρακτηριστικό των διαθέσεων,ήταν η στάση της πλειοψηφίας των συγκεντρωμένων,όπου δέν έκρυβε τη δυσαρέσκιά του στους συνδικλιστικούς δεκάρικους,ακόμη και των εκπροσώπου του ΠΑΜΕ,όταν για αρκετή ώρα(αγνοώντας τις εκκλήσεις για συντόμευση)συνέχιζε να μακρυγορεί απαριθμόντας το πόσες απεργίες έκανε το ΠΑΜΕ και πόσο μαχητικό και χρήσιμο είναι.
Το "επειόδιο" που τρόμαξε τον κ.Σόμπολο(για να τον οδηγήσει στην αγκαλιά των αξιωματικών και στο εσωτερικό της ζεστασιάς του Υπουργείου) και πιθανά να κυριαρχήσει στα αυριανά δελτία μόνο γέλιο μπορεί ννα προκαλέσει, αφού όχι μόνο δέν απειλήθηκε απο κανέναν (εκτός εάν τα πλαστικά ποτηράκια για το μαχητικό ρεπόρτερ,αποτελόυν όπλα),αλλά έγινε και τόσο γρήγορα που ενδεχομένως και ο ίδιος να το μάθει απο το δελτίο του ΜΕGA.
Αυτη τη στιγμή γίνεται ανοιχτή συνέλευση για τη συνέχιση του αγώνα.

apergia MME

Απεργιακό μέτωπο εργαζομένων στα ΜΜΕ

Σήμερα οι δημοσιογράφοι και εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης συμμετέχουν σε 24ωρη προειδοποιητική απεργία, ενάντια στις μαζικές απολύσεις εργαζομένων σε εφημερίδες, ραδιόφωνο και τηλεόραση, αλλά και τις αυθαιρεσίες των “μιντιαρχών” που αποδεικνύονται οι καλύτεροι μαθητές του Μνημονίου, αποκαλύποντας και τον πραγματικό τους ρόλο πίσω από την κραυγαλέα υποστήριξη του κυβερνητικού έργου. Την απεργία έχουν κηρύξει σε όλα τα ΜΜΕ η ΠΟΕΣΥ, η ΠΟΕΠΤΥΜ, η ΠΟΣΠΕΡΤ, η Ομοσπονδία Τύπου και Χάρτου, οι ενώσεις συντακτών αλλά και τα αδελφά σωματεία όλων των εργαζομένων στην ενημέρωση.

Περισσότερα για τις εξελίξεις από το απεργιακό μέτωπο και τις σημερινές κινητοποιήσεις των δημοσιογράφων…

ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

μεταφέρει ο rising galaxy

Ώρα 14:00

Η πορεία αυτή τη βρίσκεται σε εξέλιξη και κινείται προς το υπ. οικ.

Είναι ιδιαίτερα μαζική καθώς υπολογίζεται ότι συμμετέχουν περίπου 2.000 διαδηλωτές.

Νωρίτερα ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, Πάνος Σόμπολος, δέχτηκε φραστική επίθεση αλλά και… ιπτάμενους καφέδες, με αποτέλεσμα να φυγαδευτεί από αστυνομικές δυνάμεις στο υπ.εργασίας.

κάλεσμα συντονισμού δρασης

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΛΑΡΙΣΑΣ

Μέτωπο της Αντικαπιταλιστικής Επαναστατικής Κομμουνιστικής

Αριστεράς και της Ριζοσπαστικής Οικολογίας

Δ Ε Λ Τ Ι Ο Τ Υ Π Ο Υ

Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Λάρισας καλεί κοινωνικούς φορείς, πολιτικά κόμματα, συλλογικότητες και αγωνιστές του κινήματος, σε σύσκεψη την Τρίτη 30 Νοεμβρίου ώρα 7.00 μ.μ., στη Λέσχη Τραπεζουπαϋλλήλων, με θέματα

- Διοργάνωση διαδήλωσης στις 6 Δεκέμβρη, μέρα δολοφονίας του Αλέξη

Γρηγορόπουλου

- Παρέμβαση στις 9 Δεκέμβρη , στη δίκη των ανήλικων μαθητών.

ΑΠΕΡΓΙΑ όλων των εργαζομένων στα ΜΜΕ

Πατώντας το πλήκτρο play μετά από λίγα δευτερόλεπτα (10΄΄-20΄΄) ξεκινάει το βίντεο. Μεταφέρεστε σε πλήρη οθόνη (full screen) κάνοντας κλικ στο εικονίδιο με τα λευκά βελάκια που βρίσκεται στο κάτω δεξιά μέρος του player. Επιστρέφεται σε κανονική απεικόνιση πατώντας το πλήκτρο escape (Esc).

Οι εργαζόμενοι στο χώρο του τύπου και των ΜΜΕ, όπως όλοι οι εργαζόμενοι, δέχονται βάρβαρη επίθεση από την εργοδοσία. Μειώσεις μισθών, μαζικές απολύσεις, τρομοκρατία στους εργασιακούς χώρους. Και, ασφαλώς, τα πράγματα γίνονται χειρότερα λόγω της ύπαρξης μιας συνδικαλιστικής ηγεσίας έτοιμης να συμβιβαστεί και να ξεπουλήσει τα πάντα.

Στη συνέντευξη που δημοσιεύουμε, τέσσερις εργαζόμενοι του τύπου περιγράφουν την κατάσταση που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους του κλάδου. Πρόκειται για την Μαρία Λούκα εργαζόμενη στο «Κόκκινο» και το περιοδικό Ε, τον Τάσο Αναστασιάδη εκπρόσωπο των εργαζομένων στον ΔΟΛ, την Αφροδίτη Πολίτη εργαζόμενη στην Ελευθεροτυπία και την εργαζόμενη στο Βήμαγκαζίνο Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου.

Στη συνέντευξη που μας παραχώρησαν δεν μας μεταφέρουν μόνο τη μαύρη εικόνα καταπίεσης, λογοκρισίας και ανελευθερίας που επικρατεί στους χώρους δουλειάς. Παράλληλα μας μιλούν για τις αντιστάσεις που αναπτύσσονται από την πλευρά των εργαζομένων. Μια τέτοια μάχη αντίστασης είναι και η απεργία που έχει προκηρυχτεί από τα 13 σωματεία του τύπου για αύριο Τρίτη 30/11. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία για όλους τους εργαζόμενους στο χώρο του τύπου και των ΜΜΕ -τεχνικοί, διοικητικοί και δημοσιογράφοι- ενωμένοι να στείλουν ένα μήνυμα αντίστασης στην εργοδοσία αλλά και στη συμβιβαστική συνδικαλιστική τους ηγεσία.

Παραθέτουμε το κείμενο-κάλεσμα που εξέδωσε η Διακλαδική Πρωτοβουλία Εργαζομένων/Ανέργων στα ΜΜΕ

Δεν παζαρεύουμε μια μίζερη ζωή,

τίποτα λιγότερο από τα πάντα

Συναδέλφισες, συνάδελφοι,

Η απεργία της Τρίτης είναι ίσως η σημαντικότερη από όποια άλλη έχει κατέβει ο κλάδος μας, ακόμα κι από αυτή του 75. Είμαστε σε πόλεμο. Από το καλοκαίρι και μετά δεχόμαστε μια πρωτοφανή επίθεση με ομαδικές απολύσεις, πτωχεύσεις, περικοπές, βίαιες μεταβολές των όρων εργασίας μας, εκβιασμούς, τραμπουκισμούς των εκλεγμένων μας εκπροσώπων. Και μαντέψτε που ποντάρουν τα αφεντικά: ότι για άλλη μια φορά θα κατεβούμε μια χούφτα, μερικές εκατοντάδες το πολύ στο δρόμο, ότι για άλλη μια φορά θα ρίξουμε μια ντουφεκιά στον αέρα και μετά θα ησυχάσουμε, ότι εκείνοι θα βγουν και πάλι κερδισμένοι στο χαρτί και τα εργατικά, ότι από Τετάρτη θα είμαστε πάλι τα καλά φοβισμένα παιδάκια που γράφουν ό,τι τους πουν, που καπνίζουν εκεί που επιτρέπεται, που χτυπάνε κάρτα και, φυσικά, δεν βγάζουν τη γλώσσα στην κάμερα που τους παρακολουθεί.

Αυτή η απεργία ή θα γίνει σημείο εκκίνησης για έναν μακρύ, εφ όλης της ύλης και νικηφόρο αγώνα ή θα είναι η τελευταία πράξη για τον κλάδο μας.

Δεν είναι μόνο οι συμβάσεις μας που διακυβεύονται. Δεν είναι μόνο οι αμοιβές των εκατοντάδων συναδέλφων που μόνο και μόνο για γραφειοκρατικούς λόγους βρίσκονται εκτός σωματείων. Δεν είναι μόνο οι θέσεις εργασίας. Δεν είναι μόνο οι εκατοντάδες άνεργοι που μετράμε ήδη. Αν τα σωματεία μας και όλοι εμείς ηττηθούμε και σε αυτή τη μάχη, από εκεί και μετά ο συνδικαλισμός στην πράξη ακυρώνεται. Σωματεία που δεν διαπραγματεύονται συμβάσεις, που δεν μπορούν να οργανώσουν απεργίες, που δεν μας προστατεύουν εντέλει, είναι χρήσιμα για να οργανώνουν μόνο παιδικές γιορτές για τα χριστούγεννα.

Την Τρίτη παίζεται η ίδια η αξιοπρέπειά μας. Αν δεν είμαστε χιλιάδες στην πορεία, τότε ο Ψυχάρης, ο Μπόμπολας, ο Αλαφούζος θα μας σαρώσουν κυριολεκτικά γιατί εμείς θα έχουμε πρώτοι ολοκληρωτικά παραδοθεί. Πόσο καλός δημοσιογράφος είναι το παιδί της σφαλιάρας; Τι είδους ενημέρωση προσφέρει ένα φοβισμένο ανθρωπάκι; Και πως θα υπερασπιστεί οποιοδήποτε άλλο εργαζόμενο, οποιοδήποτε άλλο αγώνα κάποιος που δεν τόλμησε καν να δώσει τον δικό του;

Το Μνημόνιο και η υπαγωγή της χώρας στην τριπλή κηδεμονία αν και δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, βρήκε τους περισσότερους από εμάς άκαπνους. Ξεκομμένους εδώ και χρόνια από τα σωματεία μας, που έτσι κι αλλιώς δεν έκαναν και καμιά σοβαρή προσπάθεια να μας πλησιάσουν. Μόνους σε έναν χώρο όπου ο ανταγωνισμός θεωρείται αρετή και προϋπόθεση για προαγωγή. Άπειρους συνδικαλιστικά και χωρίς καμία σπουδαία παρακαταθήκη πολιτικής δράσης. Συνάδελφοι, είμαστε άκαπνοι, αλλά δεν θα πάμε άκλαυτοι.

ΣΤΟ ΦΟΒΟ ΑΝΤΙΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΗ,

ΣΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΒΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.

Δεν είμαστε αλήτες, δεν είμαστε ρουφιάνοι, είμαστε δημοσιογράφοι, τεχνικοί, καμεραμάν, φωτορεπόρτερ – είμαστε εργάτες της βιομηχανίας του Τύπου. Και θα νικήσουμε.

ΔΙΑΚΛΑΔΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ / ΑΝΕΡΓΩΝ ΣΤΑ ΜΜΕ

Υπάρχει και ανακοίνωση της ομοσπονδίας τύπου και χάρτου συμμετοχής στην απεργία

Στην Λάρισα η συγκέντρωση όλων των εργαζομένων στον τύπο είναι έξω από τα γραφεία της ένωσης Συντακτων στην Κεντρική πλατεία οδος Μ.Αλεξάνδρου

Πορεία στην Λάρισα ενάντια στον τρομονόμο-φωτογραφίες

Η αρχή της πορείας



Το τέλος πορείας
φωτογραφίες από την πορεία

«Λευκή επιταγή» 25 δις. στους τραπεζίτες!

«Λευκή επιταγή» 25 δις. στους τραπεζίτες!

Σε «λευκή επιταγή» μετατρέπει, σύμφωνα με πληροφορίες, το υπουργείο Οικονομικών το «πακέτο» κρατικών εγγυήσεων 25 δις. ευρώ, που θα υποχρεωθούν να αντλήσουν τους επόμενους μήνες οι ελληνικές τράπεζες για να αποκρούσουν τις ισχυρές πιέσεις που δημιουργεί στη ρευστότητά τους η κλιμακούμενη αναταραχή στις αγορές ομολόγων της περιφέρειας της Ευρωζώνης και οι νέες «τάσεις εξόδου» καταθετών από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, που επανεμφανίσθηκαν με αρκετή ένταση τον Νοέμβριο.

Ιρλανδία -κοινωνική θύελλα

Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς

Κυριακή, 28 Νοεμβρίου 2010

Το ηφαίστειο της Ιρλανδίας

Το σύνολο των πολιτικών αναλυτών, τόσο στο Δουβλίνο όσο και στις πρωτεύουσες των ισχυρότερων ευρωπαϊκών κρατών, προεξοφλεί σφοδρή κοινωνική θύελλα, μετά την απόβαση των τροϊκανών στο νησί. Αμφίβολο αν επιβιώσει η κυβέρνηση συνεργασίας του κυριότερου αστικού κόμματος, του Φιάνα Φάιλ, με τους Πράσινους.
η συνεχεια του αρθρου εδώ

kouvelakis from blog www.aformi.wordpress.com on Vimeo.

Αποτίμηση και προγραμματισμός δράσης

Αποτίμηση και προγραμματισμός δράσης

Την Κυριακή στις 6 το απόγευμα στα γραφεία της η "Αριστερή Παρέμβαση στην Θεσσαλία-Ανταρσία για την ανατροπή "καλεί τα μέλη και τους φίλους της στην Λάρισα σε συνέλευση με θέμα την εκλογική αποτίμηση και τον προγραμματισμό δράσης της κίνησης στο ερχόμενο διάστημα .

ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ

ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ

Posted: Νοεμβρίου 26, 2010 by εναλλακτική πρωτοβουλια δικηγόρων

Η Εναλλακτική Πρωτοβουλία Δικηγόρων Θεσσαλονίκης καταδικάζει το καθεστώς τρομοκρατίας που έχει επιβληθεί από τις αστυνομικές και εισαγγελικές αρχές της Λάρισας ενάντια σε όλη την κοινωνία της πόλης, σε μια προσπάθεια να κάμψει τις κοινωνικές αγωνιστικές δράσεις των φοιτητών, των νέων, γενικά, και των εργαζόμενων με σκοπό να πλήξει το πολιτικό φρόνημα και την κοινωνική τους δράση για την προστασία των ατομικών, πολιτικών και εργασιακών τους δικαιωμάτων, κατοχυρωμένων από το Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση περί προστασίας της ελευθερίας και των δικαιωμάτων των ανθρώπων. Επίσης καταγγέλλει α) τις συλλήψεις και διώξεις με κατασκευασμένες σαθρές κατηγορίες, σύμφωνα με τις οποίες παραπέμπονται να δικαστούν την 9.12.2010 έντεκα ανήλικοι μαθητές με βαρύτατες κακουργηματικές πράξεις που προβλέπονται από τους ισχύοντες τρομονόμους και β) τις συλλήψεις και διώξεις τεσσάρων σπουδαστών που παραπέμπονται να δικαστούν με κατασκευασμένες και αθεμελίωτες παντελώς κατηγορίες την 1.12.2010 για κακουργηματική πράξη της ληστρικής κλοπής που είχε σχέση με γνωστό ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ της πόλης. Επιπλέον, δηλώνει την καθολική και αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη της σε όλους τους διωκόμενους αγωνιστές. Τέτοιες πρακτικές δεν πρόκειται να αναχαιτίσουν το αγωνιστικό πνεύμα και κοινωνική δράση του λαού ενάντια στην απροκάλυπτη αυθαιρεσία των διωκτικών δυνάμεων και των πολιτικών και οικονομικών προϊσταμένων τους. Το κύμα αντίστασης του λαού κατά των αντιλαϊκών μέτρων που επιβάλλεται από το Μνημόνιο, την Κυβέρνηση και το Διεθνές τραπεζικό τοκογλυφικό σύστημα θα διογκωθεί και θα τα ανατρέψει. Κατά όλων αυτών συνεχίζουμε τους αγώνες, την πάλη, την δράση και τις κινητοποιήσεις, μαζικά και δυναμικά μέχρι και την τελική νίκη.

δίωξη μαθητών στη Λάρισα με βάση τον τρομονόμο

Δελτίο τύπου

25-11-2010

Τον Δεκέμβρη του 2008 η αστυνομοκρατία οδηγεί στη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, και χιλιάδες πολίτες σ' όλη την Ελλάδα και στη Λάρισα βγαίνουν στους δρόμους και διαδηλώνουν. Δύο χρόνια μετά έντεκα από τους ανήλικους συλληφθέντες μαθητές δικάζονται στις 9 Δεκέμβρη στα δικαστήρια της Λάρισας, με αστήρικτες κατηγορίες ως “Τρομοκράτες”.

Στα πρόσωπά τους η “συμμορία” κυβέρνησης, Δ.Ν.Τ., Ε.Ε, “με δομημένη και διαρκή δράση και με κατανεμημένους ρόλους” προβάρει για ολόκληρη την κοινωνία των εργαζομένων το κοστούμι της κατάλυσης κάθε στοιχειώδους δικαιώματος κοινωνικής και πολιτικής διαμαρτυρίας.

Στόχος η θεσμική κατοχύρωση της αυθαιρεσίας και του ολοκληρωτισμού της εξουσίας μπροστά στο φόβο μαζικών λαϊκών αντιδράσεων ενάντια στα μέτρα λεηλασίας του εισοδήματος, ξεπουλήματος της Δημόσιας περιουσίας, κατάργησης ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Ενάντια στην καλπάζουσα ανεργία, την ιδιωτικοποίηση δημόσιων αγαθών, ξεκληρίσματος αγροτών και αυτοαπασχολούμενων στο όνομα του χρέους και στην υπηρεσία της απρόσκοπτης κερδοφορίας χρηματιστών, κερδοσκόπων, τραπεζών και λοιπών αναξιοπαθούντων κεφαλαιοκρατών.

Αυτοί που δεν είδαν “σύσταση συμμορίας” στο “παραδικαστικό κύκλωμα”, στο σκάνδαλο της Ζήμενς και ούτε βέβαια στο Βατοπέδι, παραπέμπουν ανήλικους για σύσταση “εγκληματικής οργάνωσης” και την 1η Δεκεμβρίου, αυτοί που καταλήστεψαν το Δημόσιο πλούτο, δικάζουν πάλι με αστήρικτες κατηγορίες φοιτητές για “ληστρική κλοπή” σε σούπερ μάρκετ, προϊόντων, που μοιράστηκαν σε κατοίκους της πόλης κι ενώ αποσύρθηκε η κατηγορία σε βάρος τους.

Η αλληλεγγύη και οι κινητοποιήσεις για την αθώωσή τους είναι καθήκον κάθε εργαζόμενου γιατί ο καθένας μπορεί να βρεθεί στη θέση τους.

· Να αποσυρθούν όλες οι κατηγορίες

· Να καταργηθεί ο τρομονόμος

Καλούμε τους φορείς ( εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες , ΕΛΜΕ ) να μην αρκεστούν σε ψηφίσματα αλλά να κηρύξουν στάση εργασίας και να διαδηλώσουν μαχητικά την ημέρα της δίκης έξω από τα δικαστήρια.

üΚαλούμε την νεολαία και το λαό της πόλης να πάρει μέρος στην πανελλαδική συγκέντρωση και πορεία το Σάββατο 27 Νοέμβρη στην πλ. ταχυδρομείου στις 1.00 μ.μ

üΝα συμμετέχει στις διαδηλώσεις στις 6 Δεκέμβρη, ημέρα δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

üΝα δώσει μαχητική απάντηση στη χούντα της κυβέρνησης Ε.Ε και Δ.Ν.Τ με την συμμετοχή του στην πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 15 Δεκέμβρη.

ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή ΣΥνεργασία για την Ανατροπή

(ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ)

http://www.antarsyalarisas.blogspot.com/

εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ υπέρ των επιχειρησιακών συμβάσεων

Oι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ υπέρ των επιχειρησιακών συμβάσεων που θα σπάνε και τις κλαδικές συμβάσεις

Και ενώ πλέον προβλέπεται η υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων που σπάνε την ΕΓΣΣΕ όπως προβλέπει το μνημόνιο και ήθελε το ΔΝΤ και η κυβέρνηση, ήδη κιόλας έχουν υπογραφεί 2 νέες τέτοιες συμβάσεις. Η μία από το εργοδοτικό σωματείο της G4S και η άλλη σε βιομηχανία της Ημαθίας με την επωνυμία «Ελληνικές Βιομηχανίες Ζωοτροφών ΑΕ». Τώρα η ΓΣΕΕ συμφωνεί και με τις επιχειρησιακές συμβάσεις που θα σπάνε και τις κλαδικές συμβάσεις. Ο δρόμος είναι πλέον ανοιχτός για τα αφεντικά να καθορίζουν μόνοι τους τις αυξήσεις και τις εργασιακές σχέσεις. Ήδη οι απολύσεις στο εμπόριο αλλά και παντού έχουν φτάσει στα ύψη ενώ αυξήθηκε η μερική απασχόληση και το ωρομίσθιο.
Η άποψη και η λογική της ΓΣΕΕ είναι η άποψη και η λογική των εργοδοτών. "έχουμε κρίση και πρέπει να χάσουν οι εργαζόμενοι καθε δικαίωμα για να μην χάσουν τις δουλειές τους"
Είναι δικιά μας υπόθεση να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στον εργασιακό μεσαίωνα που είναι ήδη εδώ, ενάντια στα αφεντικά και τους συνδικαλιστικούς τους εκπροσώπους, τη ΓΣΕΕ.

αναδημοσίευση από καθημερινή
ΓΣΕΕ: επιχειρησιακές συμβάσεις υπό όρους

Χρ. Κοψινη

Ναι σε επιχειρησιακές συμβάσεις που θα παρακάμπουν τις αυξήσεις των εκάστοτε κλαδικών συλλογικών συμβάσεων, αλλά υπό όρους, με υποχρεωτικό κατώφλι την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) και μόνο για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, λέει η ΓΣΕΕ, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες για το θέμα.

Σε επιστολή της προς την υπουργό Εργασίας σχετικά με τη σύγχυση που έχει προκληθεί μετά και την άρνηση της υπουργού να επικρίνει σύμβαση που υπέγραψε η εταιρεία φύλαξης G4S με επιχειρησιακό σωματείο (καθορίζοντας μισθούς κατώτερους της ΕΓΣΣΕ για τους εργαζόμενους που απασχολεί στη φύλαξη των ΗΣΑΠ) αναφέρονται τα εξής: «Μετά την ανάληψη των νέων καθηκόντων σας αναλάβατε τη δέσμευση ότι θα ρυθμίσετε (νομοθετικά) το ζήτημα, αναγνωρίζοντας ότι η διάταξη (περί συμβάσεων του Μνημονίου) δεν πρέπει να έχει γενική, οριζόντια εφαρμογή, αλλά θα αφορά μόνο επιχειρήσεις, που αποδεδειγμένα και με αντικειμενικά κριτήρια απειλούνται να κλείσουν, ώστε να μην απολυθούν εργαζόμενοι, ότι θα ισχύει μόνο για περιορισμένο χρονικό διάστημα, με κατώφλι πάντοτε την ΕΓΣΣΕ, και ότι θ’ αποτελεί μέρος ενός γενικότερου σχεδίου διάσωσης της επιχείρησης με σύμπραξη τραπεζών, δανειστών. Η καθυστέρηση υλοποίησης της δέσμευσής σας έχει επιτρέψει σε επιτήδειους να επωφεληθούν, της συγχύσως που προκάλεσε η “πονηρή” διάταξη του άρθρου 2 παρ. 7 του Ν. 3845/2010 και κατ’ επέκταση να πυροδοτηθεί σειρά δημοσιευμάτων στον Τύπο και στην τηλεόραση, που τροφοδοτούνται από άστοχες και άκαιρες δηλώσεις αλλά και αναλύσεις, προβλέψεις, εκτιμήσεις ειδικών και μη». Επίσης, υπενθυμίζει τις τρεις εναρμονισμένες, με το κοινοτικό δίκτυο, αρχές που διέπουν το νομικό οικοδόμημα στην Ελλάδα: α) Οι ΕΓΣΣΕ καθορίζουν τους ελάχιστους όρους εργασίας, που ισχύουν για τους εργαζόμενους όλης της χώρας. β) Αν η σχέση εργασίας ρυθμίζεται από περισσότερες ισχύουσες συλλογικές συμβάσεις, εφαρμόζεται η πιο ευνοϊκή για τους εργαζόμενους. γ) Δίνεται η δυνατότητα στον υπουργό να επεκτείνει και να κηρύξει γενικώς υποχρεωτική για όλους τους εργαζόμενους του κλάδου ή επαγγέλματος συλλογική σύμβαση η οποία δεσμεύει ήδη εργοδότες που απασχολούν το 51% των εργαζομένων του κλάδου ή επαγγέλματος.

Ανταρσία στο Μνημόνιο - Ανταρσία στη βία κατά των γυναικών

Ανταρσία στο Μνημόνιο - Ανταρσία στη βία κατά των γυναικών

Έχουμε πόλεμο εδώ. Έναν πόλεμο που διεξάγουν κυβέρνηση και εργοδοσία εις βάρος των εργατικών στρωμάτων. Με όχημα το Μνημόνιο κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ επιχειρούν να αναιρέσουν θεμελιώδεις κατακτήσεις και δικαιώματα της ταξικής πάλης και να οδηγήσουν πλατιά κοινωνικά στρώματα στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Θέλουν να μεταφέρουν τα βάρη της κρίσης σ’ αυτούς που δε φέρουν καμία ευθύνη για την πρόκληση της. Κοινωνικοποιούν τις ζημιές και διατηρούν για τους εαυτούς τους τα κέρδη. Η βίαιη αναδιανομή του κοινωνικού εισοδήματος υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου συνοδεύεται από την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την αμφισβήτηση των συλλογικών συμβάσεων και των μορφών συλλογικής διαπραγμάτευσης, τη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και το μαρασμό των ελάχιστων δομών του κοινωνικού κράτους.

Έχουμε πόλεμο εδώ. Έναν πόλεμο που διεξάγεται καθημερινά πίσω από τις κλειστές πόρτες διαμερισμάτων στα άδυτα του ιδιωτικού χώρου και στο άσυλο του «καθαγιασμένου» οικογενειακού θεσμού, στα γραφεία των εργασιακών χώρων, στα σκοτεινά στενά της πόλης αλλά και στους φωτισμένους δρόμους του φλερτ και του «ερωτικού πειράγματος». Από τη δολοφονική επίθεση στη συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα, μέχρι τον αδιευκρίνιστο θάνατο της Κατερίνας Γκουλιώνη – που πρωτοστάτησε για τα δικαιώματα του έγκλειστου γυναικείου πληθυσμού – ,μέχρι τις χιλιάδες γυναίκες που υφίστανται ξυλοδαρμούς, βιασμούς, σεξουαλικές παρενοχλήσεις και σεξιστικές προσβολές, η βία κατά των γυναικών είναι πολλαπλή, σωματική και συμβολική, παρούσα σε όλους τους κοινωνικούς τομείς της καθημερινότητας των γυναικών.

Στην Ευρώπη η ενδοοικογενειακή βία συνιστά την πρώτη αιτία θανάτου για τις γυναίκες ξεπερνώντας τα τροχαία ατυχήματα ή τον καρκίνο. Στην Ελλάδα σύμφωνα με παλιότερη έρευνα το 1/5 των γυναικών δηλώνει ότι έχει πέσει θύμα ξυλοδαρμού από το σύζυγο τους, ενώ πάνω από το 50% των δολοφονηθέντων γυναικών είναι θύματα του νυν ή πρώην ερωτικού συντρόφου. Δίπλα σ’ αυτή τη βία προστίθεται και το trafficking ως σύγχρονο δουλεμπόριο για σεξουαλική εκμετάλλευση με θύματα κυρίως γυναίκες και ανήλικα παιδιά, που έχει εξελιχθεί στην τρίτη πιο κερδοφόρα επιχείρηση παγκοσμίως. Ιδιαίτερα οι γυναίκες μετανάστριες , εξαιτίας του κυρίαρχου ρατσιστικού και ξενοφοβικού κλίματος παραμένουν ευάλωτες και έκθετες είτε στην εργοδοτική τρομοκρατία, είτε στα δίκτυα της διεθνούς σωματεμπορίας

Ο διάχυτος σεξισμός και οι έμφυλες διακρίσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες έρχεται τώρα να συναντηθεί με τη βίαιη πραγματικότητα του Μνημονίου δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα και καθιστώντας ακόμα πιο δύσκολη την καθημερινότητα τους. Οι γυναίκες ως ένα από τα πιο ευάλωτα τμήματα του εργατικού δυναμικού πλήττονται καίρια από τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις και τοποθετούνται στο μεταίχμιο μεταξύ ανεργίας και επισφαλούς εργασίας. Ενώ με το πρόσχημα της ισότητας καλούνται να εργαστούν έως και 15 χρόνια παραπάνω με τις συντάξεις τους να ακολουθούν αντίστροφη πορεία.

Η κατάρρευση των κοινωνικών υποδομών και υπηρεσιών (πχ παιδικοί σταθμοί) στο βωμό της δημοσιονομικής εξυγίανσης μετακυλύει ακόμα μεγαλύτερα βάρη στις εργαζόμενες γυναίκες μετατρέποντας τες σε πολυεργαλεία. Την ίδια στιγμή στα πλαίσια του σοκ που προκαλεί η βίαιη αναδιάρθρωση της κοινωνίας, τα κρούσματα έμφυλης βίας αυξάνονται, ενώ οι ελάχιστες υποστηρικτικές δομές για τα θύματα τους συρρικνώνονται. Οι ουτως ή άλλως υποχρηματοδοτημένοι και υποστελεχωμένοι ξενώνες για κακοποιημένες γυναίκες , δε χωρούν στην Ελλάδα του ΔΝΤ. Οι ίδιες οι εργαζόμενες σ’ αυτούς απασχολούνται με ευέλικτες μορφές εργασίας και μηδαμινές αποδοχές.

Η βία κατά των γυναικών και οι έμφυλες διακρίσεις δεν είναι επετειακά ζητήματα που εξαντλούνται στην καθιέρωση μιας παγκόσμιας μέρας, αλλά καθολικά βιώματα για την πλειοψηφία των γυναικών και δομικά στοιχεία ενός εκμεταλλευτικού, καταπιεστικού συστήματος. Αυτή την πραγματικότητα πρέπει να αντιπαλέψουμε. Οι γυναικείες διεκδικήσεις να συναντηθούν με τις λαϊκές διεκδικήσεις βάζοντας αναχώματα στην επίθεση που ξεδιπλώνεται. Μαζί με τα κοινωνικά κινήματα και τη ριζοσπαστική αριστερά να διαμορφώσουμε ένα μέτωπο ανατροπής και νίκης.

Για μια κοινωνία χωρίς σεξισμό και βία, απαλλαγμένη από κάθε είδους καταπίεση και εκμετάλλευση.

· Ανατροπή του Μνημονίου Κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ

· Ανάπτυξη δικτύου δομών υποστήριξης για τα θύματα της βίας υπό δημόσιο έλεγχο και χρηματοδότηση

· Σταθερή και μόνιμη δουλεία για τις εργαζόμενες στους ξενώνες

· Αύξηση της δημόσιας χρηματοδότησης για τις κοινωνικές υποδομές και υπηρεσίες

· Καταπολέμηση του trafficking και του σύγχρονου δουλεμπορίου. Νομιμοποίηση μεταναστών - στριών

25 Νοέμβρη: Ημέρα ενάντια στη βία κατά των γυναικών

Όλες και όλοι στις 25 Νοέμβρη, 16.30 στη πλατεία Κοραή

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.-Ομάδα για το Γυναικείο Ζήτημα

δίωξη μαθητών στη Λάρισα με βάση τον τρομονόμο

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: για τη δίωξη μαθητών στη Λάρισα με βάση τον τρομονόμο

Δεκέμβρης 2008: Χιλιάδες πολίτες σ' όλη την Ελλάδα και στη Λάρισα βγαίνουν στους δρόμους και διαδηλώνουν ενάντια στην αστυνομοκρατία που οδήγησε στη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Δεκέμβρης 2010: Έντεκα μαθητές στα δικαστήρια της Λάρισας, δικάζονται με αστήρικτες κατηγορίες ως “Τρομοκράτες”.

Στα πρόσωπά τους η “συμμορία” κυβέρνησης, Δ.Ν.Τ., Ε.Ε, “με δομημένη και διαρκή δράση και με κατανεμημένους ρόλους” προβάρει για ολόκληρη την κοινωνία των εργαζομένων το κοστούμι της κατάλυσης κάθε στοιχιώδους δικαιώματος κοινωνικής και πολιτικής διαμαρτυρίας.

Στόχος η θεσμική κατοχύρωση της αυθαιρεσίας και του ολοκληρωτισμού της εξουσίας μπροστά στο φόβο μαζικών λαϊκών αντιδράσεων ενάντια στα μέτρα λεηλασίας του εισοδήματος, ξεπουλήματος της Δημόσιας περιουσίας, κατάργησης ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Ενάντια στην καλπάζουσα ανεργία, την ιδιωτικοποίηση δημόσιων αγαθών, ξεκληρίσματος αγροτών και αυτοαπασχολούμενων στο όνομα του χρέους και στην υπηρεσία της απρόσκοπτης κερδοφορίας χρηματιστών, κερδοσκόπων, τραπεζών και λοιπών αναξιοπαθούντων κεφαλαιοκρατών.

Αυτοί που δεν είδαν “σύσταση συμμορίας” στο “παραδικαστικό κύκλωμα”, στο σκάνδαλο της Ζήμενς και ούτε βέβαια στο Βατοπέδι, παραπέμπουν ανήλικους για σύσταση “εγκληματικής οργάνωσης” και την 1η Δεκεμβρίου, αυτοί που καταλήστεψαν το Δημόσιο πλούτο, δικάζουν πάλι με αστήρικτες κατηγορίες φοιτητές για “ληστρική κλοπή” σε σούπερ μάρκετ, προϊόντων, που μοιράστηκαν σε κατοίκους της πόλης κι ενώ αποσύρθηκε η κατηγορία σε βάρος τους.

Χωρίς να έχουμε αυταπάτες για το ρόλο συνολικά της δικαιοσύνης στο καπιταλιστικό σύστημα, ζητάμε απ' τους δικαστές που θα δικάσουν την υπόθεση όχι μόνο να απαλλάξουν τα παιδιά από κάθε κατηγορία και να εκδικάσουν αποζημίωση στους γονείς για την απίστευτη ταλαιπωρία τους, αλλά και, αντιλαμβανόμενοι την κοινωνική ευθύνη, να δηλώσουν πως θα πράξουν παρόμοια σε κάθε παρόμοια περίπτωση στο μέλλον. Έτσι θα μείνουν οι ίδιοι με φωτεινά γράμματα στην Ιστορία και θα “σώσουν ο,τιδήποτε αν σώζεται” απ' την υπόληψη της αστικής δικαιοσύνης.

Για μας τα παιδιά είναι αθώα στη λαϊκή συνείδηση και παράδειγμα της αγωνιζόμενης για ανατροπή νεολαίας που το παρόν της είναι μαύρο και το μέλλον ανύπαρκτο.

Η αλληλεγγύη και οι κινητοποιήσεις για την αθώωσή τους είναι καθήκον κάθε εργαζόμενου γιατί ο καθένας μπορεί να βρεθεί στη θέση τους.

Οι φορείς να μην αρκεστούν σε ψηφίσματα αλλά να αναζητήσουν τρόπους ενεργότερης εμπλοκής (κήρυξη στάσης εργασίας κατά την ημέρα της δίκης )

Για την αριστερά αποτελεί μια πρόκληση για κοινή δράση.

Μην καταριέσαι το σκοτάδι

ΑΝΑΨΕ ΕΝΑ ΦΩΣ

ΠΑΡΕ ΜΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΟΡΕΙΑ

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 27-11-2010 στην ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ

ώρα 13:00

Οι εκλογές και η κρίση αστικής νομιμοποίησης

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ Καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου grousis@ath.forthnet.gr

Αν δεχτούμε ότι, με αστικά πάντοτε κριτήρια, η νομιμότητα είναι η συμφωνία με το γράμμα του νόμου και η νομιμοποίηση η συμφωνία με το πνεύμα του, ή ακόμη με την κοινή λογική, τότε είναι προφανές ότι ακόμη και αυτή η αστική νομιμοποίηση περνάει βαθιά κρίση.

Τρία και μόνον παραδείγματα αρκούν για να τεκμηριωθεί αυτός ο ισχυρισμός:

1 Οπως προκύπτει από τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των περιφερειακών εκλογών, οι περιφερειάρχες και οι δήμαρχοι που εκλέχθηκαν, με δεδομένο το ποσοστό της αποχής, των λευκών και των άκυρων, εκφράζουν την επιλογή μιας μικρής μειοψηφίας του εκλογικού σώματος. Ετσι, για παράδειγμα, κάποιος που πήρε το 51% των ψήφων στην Αττική, αν συνυπολογίσουμε αποχή, λευκά και άκυρα, που ήταν 75% (64% πανελλαδικά), πήρε στην πραγματικότητα 51% του 25% , δηλαδή κάτω από 13%! Και αν δίχως αμφιβολία με αυτό το ποσοστό και λίγο παραπάνω είναι αντίστοιχα νόμιμοι περιφερειάρχης ή δήμαρχος, άλλο τόσο έχουμε το δικαίωμα να τον αμφισβητούμε ως εκπρόσωπο της βούλησης της πλειοψηφίας του λαού της περιοχής του. Αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμη και αυτή η βούληση της πλειοψηφίας, όπως επεσήμανε ο Ρουσό μπορεί να απέχει κατά πολύ από τη γενική βούληση, δηλαδή τη δέουσα βούληση της πλειοψηφίας, αν αυτή ήταν πραγματικά ελεύθερη και όχι όπως είναι υπό τον καπιταλιστικό ζυγό, τότε καταλαβαίνουμε ότι αυτό το αποτέλεσμα είναι πολύπλευρα αμφισβητήσιμο· αν όχι στενά νομικά, σίγουρα λογικά, ηθικά και πολιτικά.

2 Ο κατά το αστικό μας σύνταγμα ανώτατος πολιτειακός άρχοντας, ή ο κατά Ρουσό ανώτατος υπηρέτης του λαού, δήλωσε ότι «μέμφεται (δηλαδή, κατηγορεί, ψέγει, κακίζει) όσους εκφράζουν την οργή τους από τον καναπέ», δηλαδή όσους απέχουν από τις εκλογές -εκτός κι αν εννοούσε ότι μέμφεται όσους δεν βγαίνουν να διαμαρτυρηθούν στους δρόμους, οπότε και ταπεινά του ζητάμε συγνώμη. Με αυτόν όμως τον τρόπο, ναι μεν υπερασπίζεται τόσο τον τυπικά υποχρεωτικό χαρακτήρα της ψήφου όσο, και κυρίως, την αστική περί δημοκρατίας αντίληψη, με βάση την οποία «οι πολίτες βγαίνουν για μια στιγμή από την εξάρτηση για να υποδείξουν τον αφέντη τους και ξαναμπαίνουν μέσα», από την άλλη όμως «μέμφεται» τους μισούς και βάλε ψηφοφόρους που απείχαν, θέτοντας θέμα δικής του νομιμοποίησης.

Και θέτει θέμα νομιμοποίησής του, διότι εκ του ρόλου του πρέπει να σέβεται και να υπηρετεί, και όχι να «μέμφεται», το μεγάλο εκείνο τμήμα του λαού που αποφάσισε να απέχει για να καταδείξει με αυτόν τον τρόπο τη δυσφορία του απέναντι σε μια πολιτική ξεπουλήματος και οδυνηρών μέτρων, την οποία μάλιστα και ο ίδιος αδιαμαρτύρητα προσυπογράφει.

3 Οταν ένα κόμμα γίνεται κυβέρνηση κρύβοντας τις πραγματικές του διαθέσεις και την άλλη μέρα της επικράτησής του εφαρμόζει μια πολιτική με την οποία διαφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία, η ίδια κυβέρνηση φοράει στις περιφερειακές εκλογές τα προσωπεία των δήθεν ανεξάρτητων, με κορυφαία εκείνα του γίγαντα του σοσιαλισμού Τατούλη και του συνιδρυτή του κόμματος «Δράση», του ακραιφνούς νεοφιλελεύθερου Στέφανου Μάνου, και του Γιάννη Μπουτάρη (για να μην ξεχνιόμαστε), φτάνει να υφαρπάξει ψήφους, εξαντλεί και το τελευταίο κομματικό της απόθεμα, εκείνο των τέως ΠΑΣΟΚων με πολιτικά, της «Δημοκρατικής Αριστεράς», που φόρεσαν πια την κανονική στολή τους, και παρ' όλα αυτά δεν κατορθώνει παρά να αποσπάσει μια ισχνή μειοψηφία του εκλογικού σώματος, έχουμε σοβαρότατη κρίση νομιμοποίησης.

Αυτήν λοιπόν την πολύπλευρη κρίση της αστικής νομιμοποίησης καλούμαστε να την αποκαλύψουμε, να τη βαθύνουμε ακόμη παραπέρα, να συμβάλουμε για να γίνει συνείδηση του λαού μας, έτσι ώστε αυτός να αποβάλει κάθε δέος, σεβασμό και θετική προκατάληψη προς την αστική εξουσία και να επιδιώξει να την ανατρέψει.

Σημαντικό ρόλο προς αυτήν την κατεύθυνση καλείται να παίξει η αντικαπιταλιστική Αριστερά, μέσα από την κλιμάκωση των αγώνων, τον συντονισμό της δράσης της, τη μετωπική της πολιτική, την απαγκίστρωσή της από σεχταρισμούς και δόγματα, που την καθιστούν αφερέγγυα ως εναλλακτική λύση απέναντι στις δυνάμεις του κατεστημένου, μέσα από το άνοιγμα ενός διαλόγου για το σοσιαλιστικό μας μέλλον που θα το καταστήσει ελκτικό για τις λαϊκές δυνάμεις και κυρίως για τη νέα γενιά. Και όλα αυτά με το βλέμμα στραμμένο όχι δα, κατά τα πρότυπα του Lassalle, κυρίως στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, με στόχο την παγίωση των θετικών αποτελεσμάτων και την αύξησή τους, αλλά την επαναστατικοποίηση της λαϊκής συνείδησης.

Το δίδαγμα της Ιρλανδίας

Από Το Ποντίκι 18.11.2010 (απ' όπου και το σκίτσο του Π. Τσιολάκη)

Του Δημήτρη Καζάκη

οικονομολόγου - αναλυτή

Η Ιρλανδία βρίσκεται στα πρόθυρα της επίσημης πτώχευσης. Κι αυτό ανεξάρτητα από το αν θα λάβει «βοήθεια» ή «στήριξη» από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Αυτή τη στιγμή, ανάμεσα στα όργανα της Ε.Ε., τις ΗΠΑ, το ΔΝΤ, τον γερμανικό άξονα στην Ευρωζώνη και τις «αγορές» παίζεται μια παρτίδα πόκερ για πολύ γερά νεύρα.

Οι βασικοί παίκτες αυτής της παρτίδας αδιαφορούν για την τύχη χωρών και λαών. Το ζητούμενο είναι ποιος και με ποιους όρους θα διαχειριστεί τη χρεοκοπία των χωρών της Ευρωζώνης και έτσι θα καθορίσει την τύχη του ευρώ.

Η ιρλανδική κυβέρνηση μέχρις στιγμής εμφανίζεται να αρνείται την προσφυγή στον μηχανισμό του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Το μόνο που φαίνεται να συζητά είναι η χρηματοδότηση από το Ταμείο για τις τράπεζές της, που ομολογουμένως είναι σε άθλια κατάσταση. Σύμφωνα με την Irish Independent (15.11), ο υπουργός Οικονομικών της Ιρλανδίας Μπράιαν Λένιχαν θα υποστηρίξει στο Ecofin την ανάγκη χρηματοδότησης μόνο των τραπεζών με 50 έως 80 δισ. ευρώ, για την αποπληρωμή των οποίων θα είναι υπεύθυνες μόνο οι τράπεζες.

Έτσι η κυβέρνηση της Ιρλανδίας θέλει να αποφύγει την απευθείας χρηματοδότηση του ιρλανδικού κράτους από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό προκειμένου να γλιτώσει ένα Μνημόνιο και μια δανειακή σύμβαση τύπου Ελλάδας.

Πίσω από αυτή τη διστακτικότητα της ιρλανδικής κυβέρνησης βρίσκεται ο φόβος μήπως και «ντροπιαστεί» στη διεθνή κοινότητα, όπως ισχυρίζεται η ίδια. Αυτό που πραγματικά φοβάται είναι ότι θα χάσει κι αυτά τα μηδαμινά περιθώρια ελιγμών και ελευθερίας κινήσεων που είχε μέχρι σήμερα εντός του ευρώ. Γνωρίζει πολύ καλά ότι η υπαγωγή της Ιρλανδίας στο Ευρωπαϊκό Ταμείο θα τη μεταβάλει και επίσημα σε χώρα υπό καθεστώς κηδεμονίας σαν την Ελλάδα.

Κι αυτό ίσως πυροδοτήσει απρόσμενες αντιδράσεις από τον ιρλανδικό λαό, ο οποίος έχει δεχθεί στωικά τα πάνδεινα έως σήμερα, αλλά η κυβέρνηση τρέμει το ενδεχόμενο της μετατροπής της χώρας σε επίσημο προτεκτοράτο, κάτι που μπορεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα ανεξέλεγκτων κοινωνικών αντιδράσεων.

Στη σκιά του «όχι»

Το αίμα που έχει χυθεί για την εθνική ανεξαρτησία της Ιρλανδίας δεν έχει ξεχαστεί από τον ιρλανδικό λαό, όπως απέδειξε και το δημοψήφισμα για τη Συνθήκη της Λισσαβώνας τον Ιούνιο του 2008, όπου το 54% των Ιρλανδών είπε «όχι» στην υιοθέτησή της. Το βασικό επιχείρημα που έπεισε την πλειονότητα των Ιρλανδών να καταψηφίσουν την ευρωσυνθήκη ήταν η απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας.

«Μην έχετε καμιά αυταπάτη: αν η Συνθήκη της Λισσαβώνας επικυρωθεί, τότε το κυρίαρχο ανεξάρτητο ιρλανδικό έθνος θα πάψει να υπάρχει. Το όνειρο για το "δικαίωμα του λαού της Ιρλανδίας στην κατοχή της Ιρλανδίας και στον απρόσκοπτο έλεγχο των ιρλανδικών πεπρωμένων" ήταν αυτό που τροφοδότησε για αιώνες τους αγώνες που διεξήγαγαν οι Θίοντορ Γουλφ Τόουν, Ρόμπερτ Έμετ, Πάτρικ Πιρς και Τζέιμς Κόνολι. Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας που συνεπάγεται η Συνθήκη της Λισσαβώνας δεν σημαίνει παρά την αποκήρυξη αυτών των αγώνων ανά τους αιώνες», έγραφε στους Irish Times (22.9.2009) ένας από τους πρωτεργάτες του «όχι» στο δημοψήφισμα της Ιρλανδίας.

Φυσικά η Συνθήκη της Λισσαβώνας επιβλήθηκε παρά και ενάντια στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Άλλωστε μετά το ιρλανδικό δημοψήφισμα οι προύχοντες και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών θεώρησαν ότι ακόμη και η τυπική προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία αποτελεί πρόβλημα και έτσι αρνήθηκαν να ξαναγίνουν δημοψηφίσματα στις χώρες - μέλη.

Οι λαοί δεν πρέπει να έχουν κανέναν λόγο, μόνο οι κυβερνήσεις τους, που ξέρουν πώς να εξαγοράζονται, να πιέζονται, να εκπορνεύονται και γενικά να υποτάσσονται πάντα σε συμφέροντα ανώτερα από εκείνα του απλού κόσμου. Αυτές είναι οι «δημοκρατικές» αξίες της άδολης και άσπιλης Ε.Ε. που επιβάλλει σήμερα καθεστώτα κατοχής για να προφυλάξει τις τράπεζες, τα επενδυτικά κεφάλαια και τις αγορές από τους «διεφθαρμένους» λαούς της Ευρωζώνης.

Σήμερα, ύστερα από σχεδόν δυο χρόνια άγριας και αιματηρής λιτότητας υπέρ του ευρώ και στα πλαίσια της Συνθήκης της Λισσαβώνας, το «όχι» αυτό συγκεντρώνει πολύ πάνω από το 70% των Ιρλανδών. Αυτό σκέφτεται η κυβέρνηση της Ιρλανδίας και τρέμει στην ιδέα επιβολής καθεστώτος ανάλογου με αυτό της Ελλάδας.

Με συναίνεση των δυο μεγαλύτερων κομμάτων Fianna Fáil και Fine Gael εφαρμόζεται στην Ιρλανδία ήδη από τις αρχές του 2009 ένα από τα χειρότερα προγράμματα λιτότητας που έχει εφαρμοστεί στην Ευρωζώνη, το οποίο εύστοχα από ορισμένους Ιρλανδούς δημοσιολόγους συγκρίνεται με τη Μεγάλη Πείνα που σάρωσε την Ιρλανδία στις αρχές του 19ου αιώνα με πάνω από 1 εκατομμύριο θύματα.

«Τότε οι αποικιοκράτες αφέντες της Ιρλανδίας αναδιάρθρωσαν μαζικά την εθνική οικονομία μετατρέποντας ουσιαστικά την ιρλανδική εξοχή σε ένα μεγάλο βοσκοτόπι, όπου ένα ζωικό κεφάλαιο για εξαγωγή μπορούσε να βοσκήσει. Τώρα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχουν εγκατασταθεί στην Πλατεία Μέριον (σ.σ.: εκεί βρίσκεται το κυβερνητικό μέγαρο) για να επιβλέπουν τις περικοπές στην ιρλανδική οικονομία αξίας 15 δισ. ευρώ για τα επόμενα τέσσερα χρόνια...

Ευφυώς η ιρλανδική κυβέρνηση προβλέπει ότι μια τέτοια κοινωνία, με κομμάτια από τα πόδια και τα χέρια της ακρωτηριασμένα, δεν θα χρειάζεται τον ίδιο πληθυσμό. Γι' αυτό άφησε να εννοηθεί ότι 40.000 θα χρειαστεί να μεταναστεύσουν ώστε να διατηρηθεί το επίπεδο της ανεργίας στο σημερινό επίπεδο του 13,8%» (Presseurop, 15.11).

Το βασικό επιχείρημα με το οποίο ο δικομματισμός «έπεισε» τον ιρλανδικό λαό να υπομείνει μέχρι σήμερα αυτό το πρόγραμμα λιτότητας ήταν η διαφύλαξη της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας.

Με την αμέριστη βοήθεια μιας από τις πιο ξεπουλημένες κεντρικές ηγεσίες συνδικάτων στην Ε.Ε., η οποία τείνει να είναι χειρότερη – αν είναι δυνατόν! – ακόμη και από τη διοίκηση της δικής μας ΓΣΕΕ, οι κυβερνήσεις της Ιρλανδίας διατυμπάνιζαν ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός της χώρας έπρεπε να ματώσουν γιατί διαφορετικά θα έπαιρναν την κατάσταση στα χέρια τους το ΔΝΤ και η Κομισιόν, με αποτέλεσμα να χαθεί η εθνική κυριαρχία.

Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη ομιλία της Μέρι Ο'Ρουρκ, ιστορικού ηγετικού στελέχους του κυβερνώντος κόμματος Fianna Fáil, στη Λέσχη 1916-1922, με αφορμή τους αγώνες των Ιρλανδών για την εθνική ανεξαρτησία τους:

«Για μια ακόμη φορά το Fine Gael και το Fianna Fáil έχουν πολλά που τα ενώνουν. Και τα δυο έχουν πολύ κοντινές θέσεις σχετικά με το πώς μπορούμε με τον καλύτερο τρόπο να αντιμετωπίσουμε τη χρηματοπιστωτική κρίση στην οποία βρεθήκαμε. Το Fine Gael συμφωνεί με την κυβέρνηση του Fianna Fáil σχετικά με το μέγεθος και το εύρος των περικοπών που χρειάζονται.

Αυτή την εβδομάδα ο Ευρωπαίος επίτροπος Όλι Ρεν τόνισε τη σημασία της πολιτικής συναίνεσης πάνω στον προϋπολογισμό. Κάθε μας κίνηση βρίσκεται υπό ενδελεχή εξέταση από τις διεθνείς αγορές χρήματος, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ... Για μια ακόμη φορά η εθνική μας κυριαρχία βρίσκεται σε κίνδυνο. Αν δεν αντιμετωπίσουμε εμείς οι ίδιοι τα δικά μας οικονομικά και δημοσιονομικά προβλήματα, οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ θα έρθουν να το κάνουν για μας» (Irish Times, 13.11).

Αναμενόμενη κατάρρευση

Στην Ιρλανδία χρησιμοποιείται το επιχείρημα της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας για να μην τεθεί η χώρα υπό το καθεστώς κηδεμονίας της τρόικας, ενώ στην Ελλάδα χρησιμοποιείται το ίδιο επιχείρημα από τους κυβερνώντες για να υποστεί η χώρα και ο λαός της το καθεστώς αυτό. Είναι μια διαφορά που λέει πολλά για τη σημερινή κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, αλλά και για όλους όσοι έχουν ταχθεί υπέρ του μνημονίου.

Ωστόσο η κατάρρευση της οικονομίας της Ιρλανδίας ήταν κάτι περισσότερο από αναμενόμενο. Κι αυτό γιατί στηρίχθηκε στη λογική της προσέλκυσης κεφαλαίων από το εξωτερικό, πάνω στην οποία στήριξε ολόκληρη την ανάπτυξή της, σε βάρος των εσωτερικών αναγκών της οικονομίας και της κοινωνίας της. Οικονομίες σαν κι αυτήν δεν είναι παρά διάττοντες αστέρες στο παγκόσμιο στερέωμα των αγορών. Ανατέλλουν και δύουν το ίδιο απότομα στην πρώτη ιδιοτροπία ή σύσπαση της διεθνούς αγοράς κεφαλαίων.

Τη δεκαετία πριν από την παγκόσμια κρίση η Ιρλανδία ήταν το «οικονομικό θαύμα» που χαρακτηρίστηκε Κέλτικη Τίγρης. Οι ρυθμοί ανόδου και οι πολιτικές της Ιρλανδίας αποτελούσαν παράδειγμα για όλους. Η χώρα προκειμένου να προσελκύσει ξένες επενδύσεις μείωσε τους συντελεστές φορολογίας των πολυεθνικών γύρω στο 12%, ενώ παραχώρησε φορολογική ασυλία στα επαναπατριζόμενα κέρδη και στα αποθεματικά που υποτίθεται ότι προορίζονταν για επιχειρηματική έρευνα και ανάπτυξη.

Ταυτόχρονα ελαστικοποίησε και απελευθέρωσε πλήρως τις εργασιακές σχέσεις, καθήλωσε τους μισθούς και τροφοδότησε αφειδώς μέσω του κρατικού προϋπολογισμού και των τραπεζών της με φθηνό χρήμα τις πολυεθνικές που ήθελαν να φτιάξουν εργοστάσια στην Ιρλανδία.

Το αποτέλεσμα ήταν όντως να προσελκύσει τις περισσότερες ξένες επενδύσεις, κυρίως από τις ΗΠΑ, σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωζώνης. Υπήρξε ο αγαπημένος προορισμός κυρίως των αμερικάνικων πολυεθνικών για φορολογική ασυλία. Όλα αυτά βέβαια είχαν το τίμημά τους. Η μαζική ανεργία ποτέ δεν τιθασεύτηκε, η φτώχεια έφτασε σε πρωτοφανή επίπεδα, ενώ ο εξαγωγικός προσανατολισμός της οικονομίας στη βάση των ξένων επενδύσεων αποδυνάμωσε εντελώς την εσωτερική αγορά και ζήτηση της οικονομίας.

Ταυτόχρονα ενθαρρύνθηκε η τραπεζική κερδοσκοπία, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν οι πολυεθνικές και να αντληθούν κεφάλαια από τις διεθνείς αγορές. Έτσι η Ιρλανδία έφτασε στο σημείο στις παραμονές της παγκόσμιας κρίσης να έχει τράπεζες με χρέος 10 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της χώρας.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράδοξο το γεγονός ότι η Ιρλανδία ήταν η πρώτη χώρα της Ευρωζώνης που επλήγη καίρια από την παγκόσμια κρίση. Οι πολυεθνικές απέσυραν τα κεφάλαιά τους και ανέστειλαν τη λειτουργία τους, αφήνοντας πίσω τους ερείπια και μια οικονομία χωρίς την απαιτούμενη εσωτερική παραγωγική βάση για να αντιδράσει στην κρίση. Οι τράπεζες της Ιρλανδίας βρέθηκαν επίσης σε πλήρη αδυναμία να χρηματοδοτηθούν από τις παγκόσμιες αγορές κεφαλαίου και έτσι ανέλαβε το κράτος να τις χρηματοδοτεί εκδίδοντας συνεχώς νέα ομόλογα και αυξάνοντας το δημόσιο χρέος του.

Τέλος, η ανάγκη υποστήριξης του ευρώ καταδίκασε την Ιρλανδία σε μια διαρκή λιτότητα και δραστικές περικοπές, προκειμένου να πειστούν οι αγορές ότι το ευρώ παραμένει «ισχυρό» και έτσι να συνεχίσουν να αποδέχονται κρατικά, τραπεζικά και επιχειρηματικά ομόλογα της Ευρωζώνης. Αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της χρεοκοπίας της Ιρλανδίας, η οποία απειλεί σήμερα να μετεξελιχθεί σε επίσημη πτώχευση.

Από κοντά η Ισπανία

Θα αποφύγει η Ιρλανδία την επίσημη πτώχευση; Ανεξάρτητα από το αν υπαχθεί σε καθεστώς επιτήρησης και κηδεμονίας από την τρόικα, η πτώχευση είναι αναπόφευκτη. Είναι απλά θέμα χρόνου. Όχι μόνο για την Ιρλανδία, αλλά και για την Πορτογαλία, όπως φυσικά και για την Ελλάδα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση του Bloomberg (8/11) στους στρατηγικούς αναλυτές της παγκόσμιας αγοράς η συντριπτική πλειοψηφία θεωρεί ότι μέσα στους επόμενους 12 με 18 μήνες θα αναγκαστεί σε πτώχευση η Ιρλανδία αμέσως μετά την Ελλάδα, ενώ η Πορτογαλία θα βρεθεί στην ίδια θέση.

Από κοντά ακολουθεί η Ισπανία, η οποία προς το παρόν επιβιώνει όχι μόνο λόγω της στήριξης των τραπεζών της από την ΕΚΤ, αλλά και από τη μετάθεση μέρους του χρέους της στις εσωτερικές της περιφέρειες. Έτσι πτώχευσε η Καταλονία και απειλούνται με πτώχευση οι άλλες περιφέρειες, προκειμένου να αποφύγει την πτώχευση η κεντρική κυβέρνηση της Ισπανίας. Ως πότε;

Την ίδια τύχη προβλέπουν οι παράγοντες της αγοράς και για την Ιταλία, ενώ πρόσφατα αξιολόγησαν τις προοπτικές της Γαλλίας σε χειρότερο επίπεδο από εκείνο της Χιλής και της Βραζιλίας, που έχουν υποστεί την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον από δυο αναδιαρθρώσεις χρέους (Bloomberg, 14/11).

Όλα αυτά δεν οφείλονται στα εσωτερικά δημοσιονομικά προβλήματα κάθε χώρας, τα οποία είναι παράγωγα της κρίσης, αλλά στην τρομακτική εξάρτησή τους από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίων. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κεντρικός τραπεζίτης της Ιρλανδίας φέρεται να είπε πρόσφατα ότι «αν και μπορεί να μην μας αρέσει, πρέπει να ανταποκρινόμαστε άμεσα σε κάθε τι που οι δανειστές αναμένουν και να τους πείθουμε ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε μια κατάσταση όπου το χρέος δεν βρίσκεται εκτός ελέγχου» (Irish Times, 12/11).

Όσο κυριαρχεί αυτή η λογική δεν μπορεί να υπάρξει σωτηρία. Οι χώρες θα βυθίζονται μέσα στη χρεοκοπία τους έως ότου η επίσημη πτώχευση (ελεγχόμενη ή ανεξέλεγκτη) θα γίνει αναπόφευκτη.

Ο χρόνος μετρά αντίστροφα

Γιατί όμως οι χώρες της Ευρωζώνης βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της χρεοκοπίας; Τον λόγο τον εξηγεί αρκετά καλά ο γνωστός αναλυτής Μάρσαλ Άουερμπακ:

«Ολόκληρο το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης είναι χάλια. Όλα τα μέλη της Ευρωζώνης είναι παγιδευμένα μέσα σ’ αυτό το νομισματικό τερατούργημα, συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας. Η Γερμανία μπορεί να κατοικεί στη σουίτα του ρετιρέ, αλλά αυτή βρίσκεται σ’ ένα άθλιο και ετοιμόρροπο μοτέλ» (Naked Capitalism, 8/11).

Στο ίδιο πνεύμα κι ένας από τους πιο γνωστούς οικονομικούς σχολιαστές του Bloomberg, ο Μάθιου Λιν, έγραφε πρόσφατα:

«Ποιος έχει σειρά; Πρώτα η Ελλάδα βάρεσε κανόνι. Τώρα η Ιρλανδία είναι στα πρόθυρα μιας διάσωσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Όταν αυτό θα συμβεί, θα ακούσουμε πολλά καθησυχαστικά λόγια για το πώς η μόλυνση σταμάτησε, για το πώς η Ευρωζώνη έχει τεθεί σε πιο στέρεη βάση και το κοινό νόμισμα σώθηκε. Θα υπάρξει πολύ μεγάλη ρητορική για τη σπουδαιότητα του ευρωπαϊκού σχεδίου.

Αυστηρές καταδίκες των κερδοσκόπων θα ακουστούν σε ολόκληρη την ήπειρο. Μην πιστέψετε ούτε λέξη. Το ευρώ έχει μετατραπεί σε μηχανή χρεοκοπίας. Μόλις οι αγορές τελειώσουν με την Ιρλανδία, θα γυρίσουν απλά την προσοχή τους στην Πορτογαλία και στην Ισπανία και κατόπιν στην Ιταλία και στη Γαλλία. Υπάρχει μια διαδικασία ντόμινο σε λειτουργία και ύστερα από κάθε διάσωση, τα ρήγματα στο εσωτερικό του ευρώ όλο και διευρύνονται» (Bloomberg, 16/11).

Η «διάσωση» της Ιρλανδίας – όπως κι αν γίνει, όποια μορφή κι αν πάρει – θέτει εκ των πραγμάτων θέμα άμεσης πτώχευσης της Ελλάδας, αλλά και των άλλων χρεοκοπημένων χωρών της Ευρωζώνης. Τα γερμανογαλλικά σχέδια για τροποποίηση της ευρωσυνθήκης για να επιτρέπεται η «ελεγχόμενη πτώχευση» αυτών των χωρών είναι ακόμη στα χαρτιά.

Ο χρόνος μετρά αντίστροφα. Γι' αυτό και όποιος δεν τοποθετείται απέναντι στο ενδεχόμενο της άμεσης πτώχευσης, όποιος δεν μιλά ανοιχτά και ξεκάθαρα για την ανάγκη να απαλλαγεί η χώρα από το καθεστώς χρεοκοπίας, από το τοκογλυφικό χρέος και το δόκανο του ευρώ, ώστε να γλυτώσει τα πολύ χειρότερα, τότε γίνεται εκ των πραγμάτων συνεργός. Όσες δικαιολογίες κι αν εφευρίσκει, όσες εθνικές, πατριωτικές και ταξικές φανφάρες κι αν παιανίζει.