ΑΝΤΑΡΣΥΑ: για μια Αριστερά που θα σταματήσει να μετρά χαμένες ευκαιρίες
Το άνοιγμα της προεκλογικής εκστρατείας κάνει πολύ πιο σαφή τα κρίσιμα πολιτικά διλήμματα αυτών των εκλογών. Φάνηκε από τον ωμό εκβιασμό του απερχόμενου δοτού πρωθυπουργού Παπαδήμου ότι εάν δεν αποδεχτούμε την «εσωτερική υποτίμηση», τη μειωμένη λαϊκή κυριαρχία και τα Μνημόνια, τότε θα αναγκαστούμε να φύγουμε από το ευρώ, θα χρεοκοπήσουμε και αυτό θα είναι η καταστροφή.
Όμως η κοινοβουλευτική Αριστερά αποφεύγει ακόμη και τώρα να πάρει θέση σε αυτά τα διλήμματα. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, με την καταναγκαστική φοβία του για οτιδήποτε έρχεται σε ρήξη με την ΕΕ, ούτε το ΚΚΕ που θεωρεί οπορτουνισμό οποιαδήποτε άμεση διεκδίκηση από την έξοδο από το ευρώ μέχρι τις… φτηνές πατάτες, παίρνουν θέση σε αυτά τα διλήμματα.
Την ώρα που η πολιτική κρίση βαθαίνει, που τα κόμματα του Μνημονίου αποτελούν μειοψηφία, που μεγάλο μέρος των λαϊκών τάξεων αναζητά ριζοσπαστική εναλλακτική λύση, η κοινοβουλευτική Αριστερά δεν συγκροτεί αντίπαλο δέος, δεν ανατρέπει την αποκαρδίωση και τη συλλογική κατάθλιψη και αφήνει περιθώριο στις αστικές δυνάμεις να ανασυγκροτήσουν το μπλοκ τους.
Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν κερδίζει αυτός που κάνει κριτική αλλά αυτός που έχει να πει κάτι για το προς τα πού θα πάνε τα πράγματα. Παρά την κρίση του «υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού», βήμα-βήμα οι αστικές δυνάμεις χτίζουν τη δική τους αφήγηση γύρω από την Ελλάδα της φτηνής εργασίας, της επενδυτικής ασυδοσίας και της εξαγωγικής ανάκαμψης.
Η Αριστερά πρέπει επιτέλους ότι υπάρχει άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία. Κι αυτό σημαίνει συγκεκριμένα πράγματα:
Ø Να σηκώσει το γάντι και να πει ότι ο μόνος δρόμος για την αποφυγή της κοινωνικής καταστροφής είναι η άμεση παύση πληρωμών στο χρέος, η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ μαζί με την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων και την επιβολή ελέγχων στην κίνηση των κεφαλαίων. Είναι ο μόνο τρόπος να σταματήσει ο φαύλος κύκλος της «εσωτερικής υποτίμησης».
Ø Να αναμετρηθεί με την πρόκληση της παραγωγικής ανασυγκρότησης σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, έχοντας εμπιστοσύνη στη συλλογική παραγωγική δυνατότητα, επινοητικότητα και δημιουργικότητα της αγωνιζόμενης κοινωνίας. Τα εναλλακτικά δίκτυα διανομής, τα πειράματα αυτοδιαχείρισης, η συλλογική εμπειρία των αγωνιστών στα κινήματα δείχνουν ότι μπορούμε να βρούμε τρόπους για να έχουμε παραγωγή, διατροφική επάρκεια, λειτουργία δημόσιων υποδομών σε ρήξη με τη λογική της αγοράς και του κέρδους.
Ø Να διεκδικήσει την εξουσία, όχι με όρους «διακυβέρνησης» και διαχείρισης του υπάρχοντος, αλλά ριζικού μετασχηματισμού, χωρίς να ξεχνάει ότι ακόμη και εάν καταλάβει την κυβερνητική εξουσία, το κομβικό είναι πάντοτε οι μορφές λαϊκής αυτοοργάνωσης, δημοκρατίας και αντι-εξουσίας από τα κάτω, ξεκινώντας από τις ίδιες τις τωρινές μορφές «δημοκρατίας του αγώνα» (Λαϊκές Συνελεύσεις, «Πλατείες» κ.λπ.).
Το αισιόδοξο στοιχείο είναι ότι μέσα σε μια κοινωνία που δείχνει να έχει ακόμη απόθεμα οργής και αγανάκτησης, όπως φάνηκε από όλες τις συγκλονιστικές στιγμές του λαϊκού ξεσηκωμού από το Μάη του 2010, στις «Πλατείες» , στις πανεργατικές έως το ξέσπασμα στις 12 Φλεβάρη, μια άλλη δυναμική καταγράφεται και στην Αριστερά. Η «Αριστερά της δραχμής», όπως υποτιμητικά την αναφέρουν εχθροί και «φίλοι», είναι μια υπαρκτή σύγκλιση αναζητήσεων και προβληματισμών. Πρακτικές ενός αναδυόμενου αγωνιστικού μετώπου, μέσα από συντονισμούς σωματείων, συνελεύσεων και κινημάτων ανυπακοής, γενικεύονται. Φωνές ρήξης με την πεπατημένη του κομματικού πατριωτισμού ακούγονται όλο και πιο δυνατά. Η δυνατότητα μιας εξέγερσης του «λαού της Αριστεράς» γύρω από ένα αίτημα επανίδρυσης της Αριστεράς ως δύναμης ρήξης, μετασχηματισμού και δημιουργίας είναι περισσότερο παρά ποτέ δυνατή.
Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτή την υπόθεση στρατευόμαστε, πριν κατά και μετά τις εκλογές, και με αυτές τις δυναμικές θέλουμε να συναντηθούμε, για να ξαναγίνει η Αριστερά συνώνυμη με την αντίσταση και την ανατροπή. Με ενωτική και μετωπική λογική, με έμφαση στην αναγκαία δημοκρατική κουλτούρα διαλόγου και συντροφικότητας, με διάθεση να οικοδομήσουμε νικηφόρες αντιστάσεις αλλά και εργαστήρια νέων αντικαπιταλιστικών πολιτικών συνθέσεων που να υπερβαίνουν και να ανατρέπουν την τωρινή γεωμετρία της Αριστεράς, με αγωνία να μην προδώσουμε την ελπίδα του κόσμου που γυρνά την πλάτη του στο επίσημο πολιτικό σκηνικό. O ιστορικός χρόνος είναι συνήθως φειδωλός με τις ευκαιρίες που δίνει και την τωρινή δεν έχουμε το δικαίωμα να τη χάσουμε.
Η κοινοβουλευτική Αριστερά δεν συγκροτεί αντίπαλο δέος, δεν ανατρέπει την αποκαρδίωση και την συλλογική κατάθλιψη και αφήνει περιθώριο στις αστικές δυνάμεις να ανασυγκροτήσουν το μπλοκ τους. Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν κερδίζει αυτός που κάνει κριτική αλλά αυτός που έχει να πει κάτι για το προς τα πού θα πάνε τα πράγματα. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά που να πει ότι υπάρχει άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία! ........................................................................................................του Παναγιώτη Σωτήρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου