ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΠΑΡΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΟ ΕΙΔΗΣΑΡΙΟ:

Σταύρος Μαυρουδέας

Στις 10/4/2013 το Open Europe (ένα κριτικά φιλο-ευρωπαϊκό κέντρο μελετών) δημοσίευσε τη είδηση – που αγνοήθηκε από τα ελληνικά ΜΜΕ – ότι ο πολύς πρώην επίτροπος κ.Μπόλσκενστεϊν (γνωστός από την περιώνυμη οδηγία του περί κινητικότητας (sic!) των εργαζομένων) ζητά την έξοδο της Ολλανδίας από το ευρώ και τη δημιουργία μίας νέας νομισματικής ένωσης των οικονομικά ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών (http://openeuropeblog.blogspot.gr/2013/04/you-know-its-bad-when-even-former-eu.html). Σε συνέντευξη του στην ολλανδική εφημερίδα Algemeen Dagblad υποστήριξε ότι η ΟΝΕ έχει αποτύχει και εμποδίζει την Ευρώπη να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της. Αυτό που θα έπρεπε κατά τη γνώμη του να γίνει είναι να ενισχυθεί η Κοινή Αγορά. Η άποψη αυτή δεν είναι πρωτοφανής αλλά αυτό που κάνει την είδηση σημαίνουσα είναι ότι ο Φ.Μπόλκενστεϊν είναι ο πρώτος πρώην επίτροπος της Κομισιόν που προτείνει δημόσια την διάλυση του ευρώ.

Το παραγνωρισμένο αυτό ειδησάριο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την χώρα μας, την Κύπρο και τις άλλες ευρω-περιφερειακές χώρες γιατί δείχνει τις δεύτερες σκέψεις και σχέδια των ηγεμονικών ευρωπαϊκών αστικών τάξεων. Ιδιαίτερα αφορά προβληματισμούς για την ΟΝΕ και μία ενδεχόμενη ριζική αναδιάρθρωση της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής ενοποίησης. Τι συμβαίνει ξαφνικά και ιθύνοντες παράγοντες των ηγεμονικών καπιταλισμών της ΕΕ αρχίζουν να διακινούν τέτοιους προβληματισμούς; Γιατί θίγεται και μάλιστα από ευρωπαϊκούς (και όχι υπερατλαντικούς) κύκλους η κορωνίδα της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής ενοποίησης (η ΟΝΕ);

Σε ένα προηγούμενο κείμενο («Η αρχή του τέλους του ελληνικού δράματος;» http://stavrosmavroudeas.wordpress.com/2012/08/15/1638/) είχα αναφερθεί στα εναλλακτικά σενάρια που επεξεργάζονται τα ηγεμονικά κέντρα της ΕΕ στην περίπτωση που η κρίση της τελευταίας διευρυνθεί και βαθύνει περισσότερο (όπως συμβαίνει σήμερα). Είναι πλέον γνωστό ότι μεταξύ των σεναρίων είναι και η διάσπαση της ΕΕ σε μία πρώτη ταχύτητα με κοινό νόμισμα (το ευρώ) και μία περιφερειακή ζώνη χωρών με δικά τους νομίσματα αλλά εξαρτημένα από το ευρώ. Το σενάριο αυτό είναι ουσιαστικά παραλλαγή των αποτυχημένων συστημάτων νομισματικής σύνδεσης που προηγήθηκαν της ΟΝΕ (σχέδιο Βέρνερ, «φίδι στο τούνελ» και Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (ΕΝΣ)). Ένας προθάλαμος τους υπάρχει άλλωστε και είναι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Συναλλαγματικών Ισοτιμιών (ΕΜΣΙ) 2. Σε αυτών υπάγονται τα νομίσματα των υπό ένταξη στην ΟΝΕ χωρών καθώς και η Δανική κορώνα. Κατά βάση ένα νόμισμα που υπάγεται στον ΕΜΣΙ 2 μπορεί να κυμαίνεται μέσα σε ένα εύρος ±15% σε σχέση με μία κεντρική ισοτιμία του έναντι του ευρώ (η Δανική κορώνα έχει οικειοθελώς μικρότερο περιθώριο διακύμανσης). Μία τέτοια ζώνη νομισμάτων-εξαρτημάτων του ευρώ δεν δίνει καμία ουσιαστική οικονομική ανεξαρτησία στις χώρες τους. Πρακτικά τα νομίσματα τους γίνονται φθηνά εξαρτήματα του ευρώ, η διαχείριση της φθίνουσας ανταγωνιστικότητας τους γίνεται λίγο πιο ευέλικτη (καθώς αποκτούν δυνατότητες ελεγχόμενης υποτίμησης) που όμως είναι, είτε άμεσα είτε έμμεσα, υπό τον έλεγχο των χωρών του ευρώ. Ταυτόχρονα τα περιουσιακά στοιχεία και οι μισθοί υποτιμώνται και συνεπώς διευκολύνονται οι ξένες επενδύσεις και ο έλεγχος της οικονομίας από κεφάλαια της ζώνης του ευρώ. Κατά συνέπεια, όλα τα εργαλεία οικονομικής πολιτικής (δημοσιονομική, νομισματική, συναλλαγματική, εμπορική και βιομηχανική) παραμένουν δέσμια των ευρωπαίων ηγεμόνων και απλά η διαχείριση τους γίνεται λίγο πιο ελαστική. Σε καμία όμως περίπτωση οι χώρες αυτές δεν αποκτούν τη δυνατότητα αυτόνομης χάραξης πολιτικής. Με την μέθοδο αυτή θα επιδιωχθεί να διατηρηθεί ο σκληρός πυρήνας της ΕΕ φτιάχνοντας και τυπικά μία μαλακή περιφέρεια γύρω του εξαρτημένη από αυτόν και πιο αδύναμη από πριν.

Τα εναλλακτικά αυτά σενάρια αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς η λαϊκή δυσαρέσκεια, σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες, αυξάνει ταχύτατα. Όλες οι πρόσφατες σχετικές δημοσκοπήσεις στη χώρα μας καταδεικνύουν την ραγδαία άνοδο του πολιτικού αντι-ευρωπαϊσμού, δηλαδή της λαϊκής απέχθειας όχι μόνο προς το ευρώ αλλά (και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία) προς την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά. Φυσικά οι δημοσκοπήσεις οφείλουν να αντιμετωπίζονται με τις δέουσες επιφυλάξεις αλλά εν προκειμένω (και δεδομένης της προσκόλλησης της αστικής τάξης στην ΕΕ) μάλλον υποεκτιμούν τις τάσεις αυτές.

Το ζήτημα της στάσης απέναντι στο ευρώ βρίσκεται εκ των πραγμάτων στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης. Η ελληνική αστική τάξη και οι ευρωπαίοι πάτρωνες της έθεσαν πρώτες το δίλημμα μέσα ή έξω από το ευρώ εκτιμώντας βάσιμα ότι αυτό θα λειτουργήσει τρομοκρατικά και θα παγώσει την πάνδημη απέχθεια στο Μνημόνιο. Το δίλημμα αυτό πράγματι έχει λειτουργήσει μέχρι σήμερα και έτσι διατηρήθηκαν οι μνημονιακές δυνάμεις στην κυβέρνηση παρά την κατάρρευση της κυβέρνησης Παπανδρέου και τον εξευτελισμό αυτής του Παπαδήμου. Δύο στοιχεία στηρίζουν το δίλημμα αυτό. Το πρώτο είναι ο ενδόμυχος φόβος πλατειών λαϊκών στρωμάτων εμπρός στο άγνωστο μίας ανεξέλεγκτης αλλαγής νομίσματος. Ο φόβος αυτός τροφοδοτείται από το δεύτερο και πιο κρίσιμο στοιχείο: την απουσία μίας ρεαλιστικής εναλλακτικής αριστερής πρότασης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μία πρόταση χωρίς συνοχή που απλά χαϊδεύει αυτιά και παίζει τυχοδιωκτικά και με κατεστημένα συμφέροντα ενώ ουσιαστικά αποδέχεται την αστική κόκκινη γραμμή δηλαδή την παραμονή μέσα στην ΕΕ. Το ΚΚΕ δεν έχει καμία πρόταση και μεταθέτει όλες τις λύσεις στο σοσιαλισμό που θεωρεί ότι θα έλθει μάλλον με ευχέλαια. Τέλος η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες για την διαμόρφωση ενός αριστερού μεταβατικού προγράμματος (δηλαδή την διαμόρφωση μίας ρεαλιστικής εναλλακτικής πρότασης σοσιαλιστικής προοπτικής), απέχει αρκετά από αυτό.

Ο τρομοκρατικός αυτός εκβιασμός της αστικής τάξης λειτούργησε μέχρι τώρα αποτελεσματικά. Όμως όσο η Μνημονιακή στρατηγική αποτυγχάνει, όσο η κρίση βαθαίνει και η φτωχοποίηση και η ανεργία απλώνονται σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα τόσο η ισχύς του εκβιασμού αυτού μειώνεται: τι σημασία έχει η αξία του ευρώ όταν έχουμε ελάχιστα από αυτό στην τσέπη μας; Γι’ αυτό και αυξανόμενες λαϊκές μάζες αρχίζουν να τοποθετούνται εναντίον της ΕΕ και του ευρώ.

Η εξέλιξη αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική για τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις εκείνες που αποβλέπουν σε μία φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Είναι πλέον φανερό ότι μία τέτοια διέξοδος αποτελεί μία κυριολεκτικά τιτάνια προσπάθεια καθώς η αστική τάξη δεσμεύει ολοένα και περισσότερο τη χώρα στο Μνημονιακό αδιέξοδο. Ακόμη και για τα πιο μικρά βήματα βελτίωσης της κατάστασης απαιτείται μία ριζική πολιτική, κοινωνική και οικονομική αναμόρφωση της χώρας γιατί μόνο έτσι θα κατορθωθεί να ορθοποδήσει ξανά η τελευταία προς όφελος της μεγάλης εργαζόμενης πλειοψηφίας και όχι μίας δράκας καπιταλιστών και των ξένων εταίρων και πατρώνων τους.

Η συγκυρία αυτή δίνει στην κομμουνιστική Αριστερά σοβαρές δυνατότητες παρέμβασης αλλά και ανάλογα προβλήματα. Κατ’ αρχήν οι ίδιες οι αντικειμενικές εξελίξεις καταδεικνύουν την ιστορική χρεωκοπία του καπιταλιστικού συστήματος. Πρόκειται πλέον για ένα σύστημα που μόνο οπισθοδρόμηση μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία. Κατά συνέπεια η ανάγκη ενός δικαιότερου και πιο αποτελεσματικού συστήματος, του σοσιαλισμού (που φυσικά δεν πρέπει να ταυτίζεται με την αποτυχημένη ύστερη εμπειρία του Ανατολικού μπλοκ) γίνεται ξανά επίκαιρη. Όμως αυτή η ιστορική αναγκαιότητα δεν εγγράφεται σήμερα στην άμεση πολιτική και κοινωνική ατζέντα καθώς τόσο οι λαϊκές και εργαζόμενες μάζες αλλά ακόμη και οι αριστερές και κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις είναι ανέτοιμες γι’ αυτό. Αλλά ακόμη και αν ήταν αλλιώς πάντα απαιτείται ένα πολιτικό πρόγραμμα μετάβασης. Όλες οι μεγάλες κοινωνικές ανατροπές προχώρησαν με βάση τέτοια προγράμματα γιατί δεν είναι στιγμιαίες πράξεις (ηρωικές έφοδοι για ονειροφαντασμένους) αλλά μακρόχρονες επίπονες διαδικασίες με προϋποθέσεις, βήματα και καμπές. Ιδιαίτερα, το πρόγραμμα κάθε μεγάλης ανατροπής πρέπει να συνδέει απαντήσεις στα άμεσα προβλήματα της συγκεκριμένης ιστορικής συγκυρίας με την γενική στρατηγική κατεύθυνση του. Η Γαλλική Επανάσταση είχε ένα τέτοιο μεταβατικό πρόγραμμα: ελευθερία (πολιτικής, κοινωνικής αλλά και οικονομικής δράσης (laissez-faire) έναντι των φεουδαλικών απαγορεύσεων και αυστηρών ρυθμίσεων), ισότητα (μόνο πολιτική ισότητα) και αδελφότητα (η κοινωνία δεν μπορεί να αδιαφορεί εάν τμήματα της δεινοπαθούν και πρέπει να τα υποστηρίξει). Η Οκτωβριανή Επανάσταση είχε αντίστοιχα το δικό της μεταβατικό (μίνιμουμ κατά το Λένιν) πρόγραμμα: ειρήνη, γη και όλη η εξουσία στα σοβιέτ. Φυσικά τα προγράμματα αυτά δεν συνιστά κανένα ενδιάμεσο ιστορικό στάδιο, όπως διάφορες πολιτικά αγράμματες κριτικές υποστηρίζουν.

Ποιο πρέπει να είναι το αριστερό μεταβατικό πρόγραμμα σήμερα στη χώρα μας; Το πρώτο πράγμα που πρέπει να προσδιορισθεί είναι η στρατηγική κατεύθυνση του. Οφείλει να είναι ένα πρόγραμμα που να δηλώνει ρητά ότι στρατηγική προοπτική του είναι ο σοσιαλισμός. Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να ορίσει τον βασικό του κόμβο, το σημείο εκείνο στο οποίο αποκρυσταλλώνονται συγκεκριμένα (μέσα στη συγκεκριμένη ιστορική κατάσταση) οι βασικές αντιθέσεις μεταξύ των εργαζομένων και των καπιταλιστών.

Ποιος πρέπει να είναι ο κεντρικός κόμβος της ρεαλιστικής αριστερής πρότασης διεξόδου από την κρίση; Η επιλογή με βάση το δίλημμα της αστικής τάξης – δηλαδή με ή εναντίον του ευρώ – είναι παραπλανητική. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να πάρει κανείς – και ιδιαίτερα η Αριστερά που σέβεται το ρόλο της – ρητή θέση εναντίον του ευρώ. Οι περιέργως (;) όμοιες υπεκφυγές του Α.Τσίπρα (από «το ευρώ δεν είναι φετίχ» στο «ευρώ εθνικό νόμισμα») και της Α.Παπαρήγα («καταστροφή η έξοδος από το ευρώ») καμία σχέση δεν έχουν με την ζητούμενη αριστερή πρόταση διεξόδου και μόνο σαν δεκανίκια του συστήματος λειτουργούν.

Όμως πρέπει να είναι καθαρό ότι η έξοδος από το ευρώ έχει νόημα σαν τμήμα μίας ευρύτερης αριστερής πρότασης διεξόδου που κεντρικός της άξονας οφείλει να είναι η συνολική αποδέσμευση από την ΕΕ. Το βασικό πρόβλημα της οικονομίας δεν είναι το νόμισμα αλλά η αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της και η εξάρτηση της από τις αναπτυγμένες οικονομίες της ΕΕ. Αν δεν υπάρξει μία φιλολαϊκή παραγωγική αναδιάρθρωση της κανένα μεσοπρόθεσμο μέτρο δεν είναι αποτελεσματικό. Για να γίνει μία τέτοια ανασυγκρότηση απαιτείται δημόσιος κοινωνικός σχεδιασμός της οικονομίας, δημόσια ιδιοκτησία των στρατηγικών τομέων και αντίστοιχη βιομηχανική πολιτική (στοχευμένες παρεμβάσεις, δασμολογική προστασία κλάδων κλπ.). Όλα αυτά απαγορεύονται από τα θεσπίσματα της ΕΕ και την Κοινή Αγορά. Για να ξεπερασθεί η διάλυση της παραγωγικής δομής και για να αξιοποιηθούν οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι προς όφελος του λαού χρειάζεται ένα συγκροτημένο σχέδιο στόχων και πολιτικών. Καμία ιδιωτική πρωτοβουλία δεν θα επωμισθεί το κόστος και τον κίνδυνο μιας τέτοιας αναδιάρθρωσης, ιδιαίτερα μέσα σε συνθήκες κρίσης και οξυμένης ταξικής σύγκρουσης. Μόνο ένα ρεαλιστικό σχέδιο οικονομικής ανοικοδόμησης σοσιαλιστικής προοπτικής μπορεί το επιτύχει. Για να μπορέσει να υλοποιηθεί μία τέτοια κατεύθυνση είναι απαραίτητη η συνολική αποδέσμευση από την ΕΕ.

Αυτός ο κεντρικός μακροπρόθεσμος στόχος πρέπει να στηριχθεί με 6 βραχυπρόθεσμους άξονες:
(1) Στάση πληρωμών (για απαλλαγή από το εξωτερικό χρέος).
(2) Επιβολή ελέγχων στην κίνηση των κεφαλαίων (για αποτροπή της φυγής κεφαλαίων στο εξωτερικό).
(3) Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος (για να επιβιώσει και να χρησιμοποιηθεί για την χρηματοδότηση της οικονομίας).
(4) Σύστημα προοδευτικής φορολογίας (για να εξευρεθούν πόροι από την φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και των υψηλών εισοδημάτων).
(5) Ελεγχόμενη διολίσθηση της ισοτιμίας του νομίσματος (για να διευκολυνθεί η ανταγωνιστικότητα) σε συνδυασμό με ένα σύστημα ελέγχου των τιμών (για να μην υπάρξουν αδικαιολόγητες πληθωριστικές αυξήσεις ιδιαίτερα στα είδη μαζικής κατανάλωσης). Η πολιτική αυτή θα διευκολύνει επίσης την παραγωγική αναγέννηση της οικονομίας με την υποκατάσταση εισαγωγών από εγχώριες δραστηριότητες.
(6) Στοχευμένη εξωτερική οικονομική και εμπορική πολιτική, δηλαδή οικοδόμηση ειδικών σχέσεων και συμφωνιών με χώρες ιδιαίτερα για κρίσιμα βασικά προϊόντα (π.χ. πετρέλαιο).

Μόνο μέσα στο πλαίσιο αυτό έχει νόημα η έξοδος από το ευρώ. Αλλιώς κινδυνεύει κανείς να γίνει «τυφεκιοφόρος του εχθρού», δηλαδή να τροφοδοτήσει τα εναλλακτικά σχέδια των ηγεμόνων της ΕΕ για ζώνη νομισμάτων- εξαρτημάτων του ευρώ ή/και την ενδεχόμενη απονενοημένη επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης (μετά από μία ολοκληρωτική αποτυχία του Μνημονίου) να βγει από την ΟΝΕ φορτώνοντας ξανά όλα τα βάρη στην μεγάλη εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία.

Οι αλήθειες...της Μπούντεσμπανκ για τον Ευρωπαϊκό Νότο

Submitted by aristeroblog on Thu, 2013-04-11 09:23

Μωυσής Λίτσης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Χωρίς πολλά-πολλά τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και μέσω αυτών και πολλά ελληνικά, έσπευσαν προ ημερών να «υιοθετήσουν» την είδηση, ότι σύμφωνα με έκθεση της Μπούντεσμπανκ οι Ισπανοί είναι πλουσιότεροι από τους Γερμανούς(!).

 

Η στόχευση της είδησης προφανής.Αφού οι Ευρωπαίοι του νότου είναι πλουσιότεροι από τους «δουλευταράδες»Γερμανούς, τι χρειάζονται τα πακέτα διάσωσης; Να σωθούν μόνοι τους…, υπονοώντας ότι ίσως χρειαστεί να κουρευτούν οι «πλούσιες» καταθέσεις τους. Η είδηση άλλωστε όχι τυχαία κυκλοφόρησε στο απόγειο της κρίσης στην Κύπρο και της συζήτησης αν υπάρχει κίνδυνος να κουρευτούν κι’ άλλοι…

 

Δύο μελετητές του London School of Economics, σε ειδικό μπλογκ που φέρει τον εύγλωττο τίτλο « η Ευρωπαϊκή Κρίση στον Τύπο»( http://blogs.lse.ac.uk/eurocrisispress/) αποκαθηλώνουν τα επιχειρήματα της Μπούντεσμπανκ και έρχονται να υπενθυμίσουν το πόσο εύκολα διάφορες ειδήσεις γίνονται «αλήθεια» για να δικαιολογηθούν εντυπώσεις και συμφέροντα στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης.

 

Όπως επισημαίνεται στο εν λόγω μπλογκ, η Μπούντεσμπανκ χρησιμοποίησε για να συγκρίνει τον πλούτο μεταξύ Ισπανών και Γερμανών, μία έρευνα για τα ισπανικά νοικοκυριά του 2008(!),σύμφωνα με την οποία το 89,2% του πλούτου των Ισπανικών νοικοκυριών συνδέονταν με την αγορά ακινήτων. Από το Μάρτιο του 2008 όμως, σύμφωνα με εκτιμήσεις της Standard & Poor’s οι τιμές των ακινήτων στην Ισπανία έχουν μειωθεί κατά 26% και αναμένεται να πέσουν κατά 20% επιπλέον. Με άλλα λόγια ήδη ο εμφανιζόμενος πλούτος των Ισπανών είναι κατά πολύ μικρότερος από αυτόν που θεωρητικά κατείχαν το 2008.

 

Η μελέτη της Μπούντεσμπανκ δεν λαμβάνει επίσης και άλλες παραμέτρους όπως το γεγονός ότι οι Γερμανοί πολίτες χαίρουν υψηλότερων υπηρεσιών και συντάξεων από ότι οι πολίτες του νότου. Γενικά η ιδιοκτησία σπιτιών στη Γερμανία είναι κατά πολύ μικρότερη(44,2%) από ότι σε άλλες χώρες. Στη Γαλλία είναι 57,9%, στην Ιταλία 68,4% και στην Ισπανία 82,7%,γεγονός που έχει να κάνει και με την ιδιοσυγκρασία λαών-στη χώρα μας είναι γνωστό το άγχος των οικογενειών να αφήσουν ένα «σπιτάκι» στα παιδιά τους- όσο και με το γεγονός ότι οι τράπεζες εκμεταλλευόμενες τον πόθο για κατοικία κερδοσκόπησαν μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, δημιουργώντας την περίφημη φούσκα στην αγορά ακινήτων της Ισπανίας, η οποία κατέρρευσε με τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2008. «Εξαιτίας αυτών των διαρθρωτικών και πολιτισμικών διαφορών μία σύγκριση του πλούτου των νοικοκυριών μοιάζει με το να συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια», γράφουν χαρακτηριστικά οι δύο μελετητές.

 

Μία άλλη ενδιαφέρουσα παράμετρος του άρθρου των μελετητών του London Schools of Economics, είναι το πώς, τα γερμανικά κυρίως μέσα ενημέρωσης, έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τα αμφιβόλου εγκυρότητας ευρήματα της μελέτης της Μπούντεσμπανκ,προκειμένου να ρίξουν νερό στο μύλο των στερεοτύπων περί «καλοζωισμένων» νοτίων που περιμένουν από τον Γερμανό φορολογούμενο να τους βοηθήσει. Παραδόξως μάλιστα η έκθεση της Μπούντεσμπακ δεν έτυχε άκριτης υποδοχής από εφημερίδες όπως η Μπιλντ, που υποδαυλίζει συχνά τα γερμανικά στερεότυπα για τον ευρωπαϊκό νότο, αλλά από εφημερίδεςκύρους, όπως η Frankfurter Rundschau ή η Die Welt, που έσπευσαν να προβάλλουν την έκθεση με τίτλους όπως «οι Ισπανοί πλουσιότεροι από τους Γερμανούς».

 

Το περιοδικό «Der Spiegel» σχολιάζοντας την απόφαση για το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο έγραφε: «Κανείς στις χώρες που έχουν πληγεί από την κρίση δεν περίμενε μέχρι τώρα ότι θα υπάρξει περικοπή στον πλούτο(για την επίλυση της κρίσης). Αλλά γιατί όχι; Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της Μπούντεσμπανκ, οι Ισπανοί είναι πλουσιότεροι από τους Γερμανούς». Με άλλα λόγια μέρος των διεθνών ΜΜΕ, κυρίως γερμανικών, χρησιμοποίησε τα ευρήματα της Μπούντεσμπανκ για να δημιουργήσει κλίμα υπέρ πιθανού κουρέματος και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης(π.χ. Ισπανία), αφήνοντας να νοηθεί ότι αφού οι Ισπανοί(και άλλοι νότιοι) είναι πλουσιότεροι από τους Γερμανούς δεν έγινε και τίποτα να θυσιάσουν λίγο από τον πλούτο τους…

 

Στόχος της μελέτης της Μπούντεσμπανκ ήταν ασφαλώς να ενισχύσει τις φωνές στη Γερμανία που τάσσονται κατά των πακέτων διάσωσης, θεωρώντας του νότιους «διεφθαρμένους», «τεμπέληδες» και «ύποπτα πλουτήσαντες».Η Μπούντεσμπανκ και οι υποστηρικτές της, ξεχνούν ωστόσο, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το άρθρο των μελετητών του London School of Economics, ότι τα πακέτα διάσωσης δεν έσωσαν υπερχρεωμένα νοικοκυριά, αλλά υπερχρεωμένες τράπεζες, των οποίων το ιδιωτικό χρέος έγινε αυτόματα δημόσιο,στο όνομα υποτίθεται της αναγκαίας οικονομικής εξυγίανσης.

 

«Τα νοικοκυριά του ευρωπαϊκού νότου δεν διασώθηκαν. Οι χρεοκοπημένες τράπεζες διασώθηκαν ή εφόσον οι κυβερνήσεις ανέλαβαν τα χρέη των τραπεζών, τα κράτη διασώθηκαν», γράφουν.

 

Εμείς θα προσθέταμε μία ακόμη παράμετρο, μιας και έχει ανοίξει μία ξεχασμένη από τα παλιά συζήτηση: το χάσμα μεταξύ κέντρου και περιφέρειας. Το γεγονός, ότι τα βιομηχανικά κράτη οφείλουν τον πλούτο τους σε μεγάλο βαθμό στην επί χρόνια εκμετάλλευση του πλανήτη μέσω της αποικιοκρατίας και της εξασφάλισης φθηνών πρώτων υλών. Η δε Γερμανία,οδηγήθηκε στο θαύμα, χάρη στη διαγραφή χρεών και την εδραιωμένη μετά τον πόλεμο αντίληψη των δυτικών συμμάχων, περί αποφυγής του λάθους της συνθήκης των Βερσαλλιών…Για να μην αναφερθούμε στη μαζική μετανάστευση λόγω… φτώχειας των «νοτίων»,συμβάλλοντας στην ανοικοδόμηση επιχειρήσεων, με σκοτεινό μέχρι σήμερα ρόλο στην άνοδο του ναζισμού και την καταλήστευση περιουσιών ανθρώπων και εθνών. *Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η ΕΛΛΑΔΑ αύριο" 09/04/2013

Οι αποικίες ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να έχουν δικές τους τράπεζες

Του Γ. Δελαστίκ - "Επίκαιρα'

Σοκ προκάλεσε στους Έλληνες η άρνηση της τρόικας να επιτρέψει τη συγχώνευση της Εθνικής με τη Eurobank αλλά και η ταπεινωτική συμμόρφωση του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, και της θλιβερής γερμανόδουλης κυβέρνησης του στις εντολές των υπαλλήλων της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ.

Συνιστά πλήρη γελοιοποίηση του κύρους του πρωθυπουργού το γεγονός ότι την Κυριακή το πρωί συναντήθηκε με τους υπαλλήλους της τρόικας και δήθεν τους ξεκαθάρισε ότι η συγχώνευση των δύο τραπεζών θα γίνει οπωσδήποτε, όμως το βράδυ της ίδιας μέρας υποχρεώθηκε να κάνει για μια ακόμη φορά πολιτική «κωλοτούμπα» και να υπακούσει στις εντολές των τροϊκανών υπαλλήλων, αποδεχόμενος την απαγόρευση της συγχώνευσης.

Μετά την εξέλιξη αυτή τόσο η Εθνική όσο και η Eurobank ανακοίνωσαν ότι αδυνατούν να καλύψουν με λεφτά των μετόχων τους το 10% όλο κι όλο του απαιτούμενου γα την ανακεφαλαιοποίησή τους, ομολογώντας με τον τρόπο αυτό έμμεσα την άθλια κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει.

Κατόπιν τούτου πέρασαν και οι δυο τράπεζες στον ολοκληρωτικό έλεγχο του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) το οποίο και θα καλύψει πλέον το σύνολο των απαιτούμενων χρημάτων για την ανακεφαλαίωσή τους.

Δούλοι των Γερμανών

Ανεξαρτήτως προσχημάτων, η ουσία της άρνησης της τρόικας είναι πεντακάθαρη: Η συγχώνευση Εθνικής-Eurobank θα δημιουργούσε μια πολύ μεγάλη τράπεζα για τα ελληνικά δεδομένα, η οποία θα υπερτερούσε κατά πολύ τόσο του ομίλου της Τράπεζας Πειραιώς (συν την ΑΤΕ και τα υποκαταστήματα των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα που απέκτησε προσφάτως) όσο και του ομίλου Alpha Bank (που εξαγόρασε την Εμπορική).

Οι Γερμανοί όμως κατά κανέναν τρόπο δεν θέλουν να υπάρξει μια ισχυρή ελληνική τράπεζα όπως αυτή που θα δημιουργείτο με τη συγχώνευση Εθνικής - Eurobank και η οποία θα παρέμενε υπό ελληνικό έλεγχο του κράτους, της Εκκλησίας και ενός ωκεανού Ελλήνων μικρών και μεγάλων μετόχων. Μια τέτοια τράπεζα θα συνέχιζε να αποτελεί θεμελιώδη μοχλό για τις δραστηριότητες της ελληνικής οικονομίας, έστω και στρεβλό, εδραζόμενο στις σχέσεις διαπλοκής κράτους, πολιτικού προσωπικού, τραπεζιτών, επιχειρηματιών κλπ.

Το σημαντικό όμως είναι ότι αυτός ο τραπεζικός όμιλος θα ήταν πρακτικά πολύ δύσκολο να ελεγχθεί από τους Γερμανούς, πράγμα που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη στρατηγική του Βερολίνου απέναντι στις χώρες της Ευρωζώνης. Οι Γερμανοί επιδιώκουν να ελέγξουν όσο το δυνατόν περισσότερα τραπεζικά συστήματα κρατών που χρησιμοποιούν το ευρώ, ει δυνατόν όλα, ώστε να έχουν υπό τον έλεγχο τους το νευρικό σύστημα όλων των οικονομιών της Ευρωζώνης και να μπορούν να τις παραλύουν ακαριαία, αν το θελήσουν.
Κατά τη γερμανική νοοτροπία, οι αποικίες του Δ' Ράιχ δεν επιτρέπεται να έχουν δικές τους τράπεζες, εκτός ελέγχου των Γερμανών.

Έλεγχος από Βερολίνο

Το πέρασμα των δύο τραπεζών στο Ταμείο Χρηματοπιστοτικής Σταθερότητας μπορεί να προκαλέσει την αυταπάτη ότι δήθεν η Εθνική και η Eurobank κρατικοποιήθηκαν. Αν όντως συνέβαινε κάτι τέτοιο, αυτό θα συνιστούσε θετική εξέλιξη για τα εκατομμύρια μικροκαταθετών, οι οποίοι θα αισθάνονταν ότι τα λεφτά τους, οι αποταμιεύσεις τους, είναι ασφαλέστερο να βρίσκονται σε κρατικά τραπεζικά χέρια παρά σε ιδιωτικές τράπεζες

Πρόκειται όμως για αυταπάτη, όπως προαναφέραμε. Είναι δυνατόν να νομίζει πραγματικά κάποιος ότι το ΤΧΣ, το οποίο θα παίρνει απευθείας λεφτά από τους Ευρωπαίους για την ανακεφαλαιοποίησή των ελληνικών τραπεζών, θα είναι πιο... ανεξάρτητο (!) και ανεπηρέαστο στις αποφάσεις του από τους Γερμανούς απ" όσο είναι έστω κι αυτή η αποκρουστική συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ; Πρέπει να είναι τραγικά αφελής κανένας για να νομίζει κάτι τέτοιο.

Η σκιά της καγκελαρίας

Εδώ ο πρόεδρος του πενταμελούς Γενικού Συμβουλίου του τύποις «ελληνικού» Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ο οποίος παραιτήθηκε την Παρασκευή 15 Μαρτίου - ακριβώς, δηλαδή, τη μέρα που το Eurogroup πήρε την πρώτη απόφαση να βάλει χέρι σε όλες ανεξαιρέτως τις καταθέσεις στην Κύπρο) ήταν... Ολλανδός! Ένας Ολλανδός ονόματι Πολ Κόστερ, ο οποίος είχε ως κύρια δουλειά του να είναι πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς στο Ντουμπάι και έκανε το πολύ δυο τρεις επισκέψεις το μήνα στην Αθήνα!

Αλλά και η Ελληνίδα πρόεδρος της τριμελούς Εκτελεστικής Επιτροπής του ΤΧΣ, Αναστασία Σακελλαρίου, εργάστηκε, μεταξύ άλλων, πριν έρθει στην Αθήνα και στην... Deutsche Bank!
Φαντάζεται κανείς έναν Ολλανδό και μια πρώην υπάλληλο της Deutsche Bank! να στήνουν... Θερμοπύλες ενάντια στους Γερμανούς και να γίνονται ολοκαύτωμα για να μην περάσει η γραμμή της Μέρκελ; 

Ούτε ως ανέκδοτο δεν μπορεί να το πει κανείς. Πολύ πιο αθόρυβα και με σαφώς μικρότερο πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση των εν Ελλάδι συνεργατών τους θα μπορέσουν οι Γερμανοί σταδιακά να ελέγξουν το τραπεζικό σύστημα της χώρας μας και να το θέσουν πλήρως στην υπηρεσία των στόχων τους, κλείνοντας φυσικά όποια τράπεζα θελήσουν ποτέ και αρπάζοντας ενδεχομένως τα λεφτά των καταθετών, όπως έκαναν ήδη στην Κύπρο.

Υπό τις σημερινές συνθήκες, η ουσία είναι ότι το πέρασμα της Εθνικής και της Eurobankστο ΤΧΣ
διευκολύνει τα μέγιστα τα σχέδια "εκγερμανισμού" του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.  Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.

Προσεισμοί όλα αυτά

Δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις για να αντιληφθεί κανείς ότι αυτά που προαναφέραμε προοιωνίζονται κατακλυσμιαίες αλλαγές στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Ανακατατάξεις που κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει τις διαστάσεις τους. Τώρα μόλις άρχισε το μεγάλο πανηγύρι. Για να γίνουμε σαφέστεροι: Η ανακεφαλοποίηση της Εθνικής και της Eurobank θα στοιχίσει στο ΤΧΣ, όπως έχει υπολογιστεί, περίπου 15,6 δις ευρώ, στα οποία πρέπει να προστεθούν κι άλλα 2,2 δις για επαναγορά -προνομιούχων - σύνολο, δηλαδή, 17,8 δισ.

Την περασμένη Παρασκευή όμως η χρηματιστηριακή αξία ολόκληρης της Εθνικής ήταν  μόλις... 638 εκατ. και της Eurobank... 83 εκατ. ευρώ! Με άλλα λόγια, το ΤΧΣ με τα λεφτά που θα δώσει για την ανακεφαλαιοποίησή των δύο τραπεζών αγοράζει, θεωρητικά μιλώντας, το σύνολο όλων των μετοχών τους... είκοσι πέντε φορές! Πληρώνει για το 100% των μετοχών τους είκοσι πέντε φορές τη χρηματιστηριακή αξία τους!

Μιλάμε για τέτοια καταβαράθρωση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, που η μετοχή της Εθνικής -η οποία πουλιόταν πάνω από 20 ευρώ- έχει πέσει στο... ένα πενηνταράκι, για την ακρίβεια 52 λεπτά! Όσο για τη Εurobank, η μετοχή της μετά βίας ξεπερνάει τη μια... δεκάρα - είχε 15 λεπτά, για να είμαστε ακριβείς, την Παρασκευή.

Πού θα πουλήσει το ΤΧΣ;

Οι Ευρωπαίοι δεν δίνουν, βέβαια, τα ωραία τους δισεκατομμύρια στις ελληνικές τράπεζες για την ψυχή της μάνας τους ούτε επειδή συμπονούν τους Έλληνες καταθέτες μην τυχόν και χάσουν τις αποταμιεύσεις τους.
Το ΤΧΣ θα πουλήσει όποτε αυτό κρίνει και σε όποιον αυτό θελήσει τόσο την Εθνική όσο και τη Eurobank αντί πινακίου φακής ή ζητώντας κολοσσιαία ποσά, αν οι υποψήφιοι αγοραστές είναι ανεπιθύμητοι - Ρώσοι για παράδειγμα, λέμε εμείς, μιλώντας εντελώς υποθετικά.

Επειδή όμως εμείς έχουμε την άποψη, όπως προαναφέραμε, ότι το ΤΧΣ θα εκπληρώνει πειθήνια τις απαιτήσεις των Γερμανών, μέσα από τη διαδικασία πώλησης των ελληνικών τραπεζών που θα υπαχθούν στο ΤΧΣ θα επιβληθούν τα σχέδια του Βερολίνου για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, προσπαθώντας παράλληλα να κλείσει η καγκελαρία όποιες ελληνικές τράπεζες θέλει να βγάλει από τη μέση για να κυριαρχήσουν στην αγορά οι δικές της!

Θα μας φάνε τις καταθέσεις;

Προοιωνίζονται αυτές οι εξελίξεις την κατάσχεση μέρους των τραπεζικών καταθέσεων; Αυτό το ερώτημα βασανίζει όλους τους Έλληνες αλλά και όλους τους Ευρωπαίους πολίτες μετά την αρπαγή των καταθέσεων στην Κύπρο. Θα μας φάνε κι εμάς τις αποταμιεύσεις μας;
«Ναι!» απαντούν με τον πιο επίσημο τρόπο η Ευρωζώνη και η ΕΕ. Όπως αποκάλυψε, μάλιστα, ο αρμόδιος για την Οικονομία επίτροπος της Κομισιόν, Ολι Ρεν, μιλώντας στη φινλανδική τηλεόραση, το ανώτατο εκτελεστικό όργανο της ΕΕ ετοιμάζει και... νόμο με τη μορφή της οδηγίας που θα επισημοποιεί και θα γενικεύει σε όλα τα κράτη της ΕΕ, και όχι μόνο της Ευρωζώνης, την κατάσχεση των καταθέσεων!

«Η ευρωπαϊκή οδηγία θα προβλέπει πως σε περίπτωση κατάρρευσης ενός τραπεζικού ιδρύματος ή αναδιάρθρωσης του τραπεζικού τομέα, η ευθύνη θα βαρύνει και τους επενδυτές και τους μεγάλους καταθέτες!» δήλωσε ο Ρεν.

Στη συνέχεια προσπάθησε να περιορίσει τον πανικό, ισχυριζόμενος ότι δεν θα κατάσχονται οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ, αλλά ελάχιστοι πλέον τον πιστεύουν.
Αν περάσει ως θεμελιώδης αρχή της ΕΕ η ληστεία κατά βούληση των καταθέσεων, το από ποιο ύψος και πάνω θα βουτάνε οι κυβερνήσεις των ευρωληστών τα λεφτά του κοσμάκη θα είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Το ποσό θα πέφτει ανάλογα με τις κάθε φορά ανάγκες τους. 

από  ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Καταγγελία για την αστυνομική τρομοκρατία και τις νέες συλλήψεις στην Ιερισσό

Ξεπέρασε κάθε όριο η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ με τις δυο νέες συλλήψεις τις πρώτες ώρες της Τετάρτης 10 Απριλίου. Μέσα στη νύχτα, στις 3.00 κουκουλοφόροι της αστυνομίας έσπασαν πόρτες και εισέβαλλαν σε σπίτια συλλαμβάνοντας κατοίκους της Ιερισσού μπροστά στα έντρομα μάτια των μελών της οικογένειάς τους. Η πρωτοφανής αυτή ενέργεια τρομοκράτησης ξεσήκωσε τη δίκαιη οργή των κατοίκων, με αποτέλεσμα τη μερική καταστροφή του αστυνομικού τμήματος της Ιερισσού.
Η κυβέρνηση προκαλεί καθώς λειτουργεί σαν μπράβος της Eldorado και των συμφερόντων του ομίλου Μπόμπολα που στοχεύει σε κέρδη μέσα από τη λεηλασία του περιβάλλοντος, της τοπικής κοινωνίας και της οικονομίας. Αυτή είναι η ανάπτυξη του Σαμαρά και των στηριγμάτων του: καταστροφή παντού για να γεμίζουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί του κεφαλαίου. Πρόκειται για την ίδια κυβέρνηση που απλώνει δίχτυ προστασίας στη Λίστα Λαγκάρντ, στη Ζήμενς και στην εργοδοσία, ενώ εξαθλιώνει καθημερινά των εργαζόμενους.
Η κυβέρνηση και ο Δένδιας δεν είναι σε θέση να κατηγορούν για τρομοκρατία. Είναι ένοχοι οι ίδιοι για αστυνομική τρομοκρατία, στηρίζονται στην τρομοκρατία των στρατευμένων στο Μνημόνιο ΜΜΕ. Η τρομοκρατία κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ που βυθίζει στη φτώχεια και την απελπισία την κοινωνία είναι ο μεγάλος κίνδυνος για το λαό.
Δεν είναι απομονωμένο χωριό η Ιερισσός, αλλά έχει την στήριξη και την αλληλεγγύη του καθενός που υποφέρει αλλά και αγωνίζεται. Το Μαξίμου είναι μια απομονωμένη Βαστίλη, ένα άντρο της τυραννίας.
Ο λαός της Ιερισσού και της Χαλκιδικής έχει δικαίωμα να αγωνίζεται για το μέλλον των παιδιών και του τόπου του, για το μέλλον όλων μας. Αυτό το δικαίωμα δεν σβήνει με κανένα νόμο που ψηφίζουν οι προσκυνημένοι των Μνημονίων. Ο αγώνας θα συνεχιστεί μέχρι την ανατροπή της βαρβαρότητας στη Χαλκιδική και σε όλη τη χώρα.

Απαιτούμε τώρα την απελευθέρωση των συλληφθέντων και τον τερματισμό κάθε δίωξης.
Να φύγουν οι δυνάμεις κατοχής από την περιοχή και να γίνουν δεκτά τα αιτήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων.
Έξω οι χρυσοθήρες από τη Χαλκιδική μαζί με τα τσιράκια και τους υποστηρικτές τους, από την κυβέρνηση και τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής μέχρι τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

Είμαστε για τα ...κουλούρια

Submitted by aristeroblog on Sun, 2013-04-07 05:55

Printer-friendly version

Με ιδιαίτερη χαρά ο υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος  ανακοίνωσε ότι το πρόβλημα των υποσιτισμένων μαθητών που σωριάζονται στα σχολεία θα λυθεί με «ένα επιπλέον μέτρο στήριξης. Εξασφαλίστηκαν 20-25 εκατ. ευρώ ( 20 ή 25 εκ.; πλάκα μας κάνεις ρε γαμώτο; ούτε αυτό δεν ξέρεις; ακόμη κι αυτό, στο περίπου;) από το Κοινωνικό Ταμείο Στήριξης για να μπορέσουμε στο τέλος του μήνα να αρχίσουμε. Τα παιδιά θα μπορούν να λαμβάνουν κουλούρι και τυρί από το κυλικείο του σχολείου. Θα γίνει για όλα τα σχολεία».

Δε θα μου φανεί καθόλου περίεργο αν, όταν με το καλό ξεκινήσει αυτό το πρόγραμμα, δω στα κανάλια τον Αρβανιτόπουλο να μοιράζει κουλούρια στους μαθητές. Ελπίζω μάλιστα, να βρεθούν μαθητές που θα του δαγκώσουν το χέρι ή ακόμη και να τον μασήσουν ολόκληρο.

Όταν χρησιμοποιείς ευρωπαϊκά προγράμματα για να μοιράσεις 1 (ολογράφως: ένα) κουλούρι σε κάθε μαθητή, ομολογείς αυτομάτως ότι υπάρχει πρόβλημα υποσιτισμού. Όταν ομολογείς ότι έχεις στη χώρα σου πρόβλημα υποσιτισμού, παραδέχεσαι ότι η χώρα σου έχει μπει επισήμως σε φάση ανθρωπιστικής κρίσης. Αν δεν το παραδέχεσαι, είσαι ή ηλίθιος ή επικίνδυνος.

Για να φτάσει ένας μαθητής να υποσιτίζεται, σημαίνει ότι υποσιτίζεται και η υπόλοιπη οικογένεια. Για να φτάσει στο σημείο αυτή η οικογένεια να έχει κόψει το φαγητό, σημαίνει ότι έχει ήδη κόψει το ηλεκτρικό και το πετρέλαιο. Αν αυτό δεν είναι ανθρωπιστική κρίση, τότε τι είναι; Μόδα; Δίαιτα; Πώς ακριβώς χαρακτηρίζεται στη γαμημένη γλώσσα του νεοφιλελευθερισμού και της εξαπάτησης το στάδιο εκείνο πριν τον θάνατο από πείνα;

Πόσο θράσος μπορεί να έχει ένας υπουργός για να χαρακτηρίζει «λύση» για τον υποσιτισμένο μαθητή το ΕΝΑ κουλούρι και λίγο τυρί; Πόσο δύσκολο είναι για έναν κοινό νου να αντιληφθεί ότι ο υποσιτισμένος δεν πεινάει με την ιδιότητα του μαθητή, αλλά του ανθρώπου; Δηλαδή όταν φεύγει από το σχολείο σταματά αυτομάτως η πείνα του; Όταν κλείνουν τα σχολεία στις διακοπές του Πάσχα, των Χριστουγέννων και του καλοκαιριού, το παιδί δεν πεινάει;

Πόσο ζαβός πρέπει να είσαι για να πιστεύεις ότι το σχολείο είναι κάτι σαν εξοχή που ανοίγει την όρεξη στον μαθητή; Οι Αρβανιτόπουλοι αυτής της κυβέρνησης, και ζαβοί δεν είναι και τον κοινό νου διαθέτουν. Απλώς δεν τους ενδιαφέρουμε. Δεν ανήκουμε στις αρμοδιότητές τους. Η μόνη τους αρμοδιότητα είναι να εξυπηρετούν τους δανειστές και να ξεπουλάνε η χώρα.

«Τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, είναι ήδη ορατά» τόνισε ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς μιλώντας σε συνέδριο που οργάνωσε το υπουργείο Ανάπτυξης και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Πόσο ακόμη πρέπει να μας φτύσουν, να μας κατουρήσουν, να μας χέσουν για να καταλάβουμε ότι η ζωή μας δεν αξίζει μία για την πάρτη τους; Τι άλλο πρέπει να μας κάνουν και να μας πουν για να ψοφήσει αυτή η τελευταία γαμημένη ελπίδα ότι «κάτι θα γίνει» έτσι, από μόνο του;

Τι άλλο πρέπει να γίνει για να αντιληφθούμε ότι αν δεν κάνουμε κάτι εμείς οι ίδιοι κι ο καθένας μόνος του, θ’ αρχίσουμε να βλέπουμε τα ραδίκια ανάποδα και η κυβέρνηση Σαμαρά θα στέλνει στις κηδείες μας κουλούρι αντί στεφάνου; Πρέπει να δεις το δικό σου παιδί να λιποθυμά από την πείνα για να ξυπνήσεις, ρε γαμώτο; Τόσο πια στο έχει κάψει το μυαλό το κωλοτούρκικο του MEGA και τα δελτία των 8;

Κι αν με γράφεις, που σου γράφω, παρ’τα από τη Γώγου μήπως και ντραπείς. Έστω και λίγο…

 Η ζωή μας είναι σουγιάδες

Σε βρώμικά αδιέξοδα

Σάπια δόντια, ξεθωριασμένα συνθήματα…

Πάνω – κάτω. Πάνω – κάτω, η Πατησίων.

…

Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε

την ίδια διαδρομή

Ξευτίλα – μοναξιά – απελπισία

Κι ανάποδα

Εντάξει δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε

Μονάχα όταν βρέχει

βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας

Και καπνίζουμε….

Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά…

Κατερίνα Γώγου. Τρία κλικ αριστερά..1, (αποσπάσματα).

Πηγή: ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Η αναθεώρηση του συντάγματος ως θεραπεία-σοκ

του Λεωνίδα Βατικιώτη Η εκκρεμότητα που όφειλε να λυθεί με επίκεντρο το Σύνταγμα της Ελλάδας αφορούσε την κραυγαλέα αναντιστοιχία του με εκατοντάδες Μνημονιακούς νόμους που ψηφίστηκαν την τελευταία τριετία και πάνω απ’ όλα με αντιδημοκρατικές πρακτικές που αποτέλεσαν κανόνα στις αποφάσεις και τη λειτουργία της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας. Υπ’ αυτό το πρίσμα η επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος, οι διαδικασίες της οποίας θα ξεκινήσουν επίσημα τον επόμενο μήνα, ενδέχεται να λειτουργήσει σαν από μηχανής Θεός επιτυγχάνοντας το απρόσμενο: Όχι να επιβάλουν την συνταγματική τάξη, αυστηροποιώντας για παράδειγμα τις σχετικές προβλέψεις και αίροντας τις δισημίες μέσω της επέκτασης των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Αλλά, να «κοντύνουν» το Σύνταγμα στα μέτρα της σύγχρονης «κουτσουρεμένης δημοκρατίας» έτσι ώστε ποτέ στο μέλλον να μην καταγγελθούν «αντισυνταγματικότητες» ή ποτέ ξανά να μην γίνει επίκληση του συντάγματος ως μέσο άμυνας απέναντι στην αυθαιρεσία της εξουσίας, ενώ όμως θα συνεχίσουν να νομοθετούνται τα ίδια και χειρότερα εκτρώματα! Το Μνημόνιο δεν ήρθε μόνο του Αξίζει εισαγωγικά να σταθούμε στο «κεκτημένο» των τελευταίων ετών που πολύ πιθανά θα αποτελέσει και τον γνώμονα με τη βοήθεια του οποίου θα αναθεωρηθεί το υπάρχον Σύνταγμα. Ουσιώδες συστατικό αυτού του «κεκτημένου» είναι το «παρασύνταγμα του Μνημονίου», κατά την ορολογία του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Γιώργου Κατρούγκαλου, τους εμφανώς αντισυνταγματικούς νόμους δηλαδή που ενσωμάτωσαν στο δίκαιο τις εντολές των πιστωτών οι οποίες ήταν απαράβατος όρος για την χορήγηση των δόσεων. Αυτό το αντιδημοκρατικό «κεκτημένο» χαράζει από τώρα μια διαχωριστική γραμμή με το Σύνταγμα που ψηφίσθηκε το 2008 τόσο βαθιά ώστε να φαίνεται πως απαιτείται μάλλον Συντακτική κι όχι απλώς Αναθεωρητική Βουλή… Ξεχωρίζουμε σε αυτό το πλαίσιο, χωρίς αξιολογική ιεράρχηση: Πρώτο, την συνεχή χρήση Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου αντί για την ψήφιση νόμων έτσι ώστε να αποφευχθούν συγκρούσεις με απρόβλεπτη εξέλιξη στη Βουλή, ακόμη και για να ανοίξουν τα λεγόμενα κλειστά επαγγέλματα, ή να μειωθούν συντάξεις, μισθοί κι εφ’ άπαξ δεκάδων χιλιάδων λειτουργών του δημοσίου. Πρόκειται για κραυγαλέα περίπτωση κατάχρησης μιας συνταγματικής πρόβλεψης η οποία έπρεπε να εφαρμόζεται σε επείγουσες και απρόβλεπτες ανάγκες, που αντανακλά την υποβάθμιση της νομοθετικής εξουσίας. Δεύτερο, τα όλο και πιο συχνά περιστατικά επιστράτευσης απεργών, με τους ναυτεργάτες και τους εργαζόμενους στο Μετρό να αποτελούν τα πιο πρόσφατα κρούσματα παραβίασης του «ιερού» κατά τ’ άλλα δικαιώματος στην απεργία. Το ενδιαφέρον μάλιστα που έδειξαν και τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης – ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ – να προαναγγείλουν μέτρα ενάντια στην «κατάχρηση του απεργιακού δικαιώματος», όπως υποκριτικά βάφτισαν την πρόθεσή τους να απαγορεύσουν τις απεργίες, έφερε στην επιφάνεια συζητήσεις που γίνονται στο παρασκήνιο. Τρίτο, την κατάφωρη παραβίαση δημοκρατικών δικαιωμάτων, όπως φάνηκε με την προσπάθεια του αρμόδιου υπουργού Νίκου Δένδια να νομιμοποιήσει τα βασανιστήρια με αφορμή τους συλληφθέντες στο Βελβεντό, εκχωρώντας στην ΕΛΑΣ ντε φάκτο δικαστικά καθήκοντα. Η σοβαρή αντίδραση της κοινωνίας απέναντι στην αστυνομική αυθαιρεσία που θύμισε μέρες χούντας και μετεμφυλιακού καθεστώτος μπορεί να οδήγησε την κυβέρνηση Σαμαρά να αναδιπλωθεί (και τους επίδοξους Μαστοράκηδες της χούντας του Μνημονίου να ανακαλέσουν τα τουίτ τους που χειροκροτούσαν τα βασανιστήρια) είναι ωστόσο θέμα χρόνου μια αυστηροποίηση της σχετικής νομοθεσίας με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Τέταρτο, την ωμή παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας, που έχει μετατραπεί σε όρο κενού περιεχομένου. Ο ορισμός επιτρόπων από την ίδια την Τρόικα σε νευραλγικές υπηρεσίες του δημόσιου τομέα, η εκχώρηση δημοσίων εσόδων στους πιστωτές, η ανάθεση στρατηγικής σημασίας οικονομικών και πολιτικών επιλογών σε ξένους επικυρίαρχους οι οποίοι δεν εκλέγονται και δεν λογοδοτούν πουθενά εντός της επικράτειας, ακόμη κι η τοποθέτηση στην Ελλάδα των κατοχικών διοικητών Φούχτελ και Ράιχενμπαχ, παραπέμπουν στις χειρότερες μέρες της αποικιοκρατίας. Ποτέ άλλοτε σε ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κράτος δεν παρατηρήθηκε τέτοιο πισωγύρισμα. Πέμπτο, την προτεραιότητα που αποκτά η εφαρμογή της πολιτικής των περικοπών, έναντι των συνταγματικά κατοχυρωμένων υποχρεώσεων του κράτους να παρέχει δημόσια υγεία και παιδεία ή να εγγυάται την απασχόληση. Η πολιτική της λιτότητας θα αποκτήσει συνταγματική θωράκιση με αφορμή την αναθεώρηση μέσω της ενσωμάτωσης του σχετικού όρου από το δημοσιονομικό σύμφωνο της ΕΕ για την υποχρέωση των κυβερνήσεων να καταθέτουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Με αυτό τον τρόπο θα εφαρμόζεται με ευλάβεια η άσκηση περιοριστικής οικονομικής πολιτικής, ακόμη κι αν σημαίνει κλείσιμο σχολείων. «Ελέω συνταγματικής υποχρέωσης» θα αντιτείνουν τότε… Το έκτο και τελευταίο από τα αντιδημοκρατικά επιτεύγματα των τελευταίων χρόνων που ξεχωρίζουμε σχετίζεται με την κατίσχυση των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων επί της πολιτικής. Η γελοιότητα της εξεταστικής επιτροπής για τη λίστα Λαγκάρντ με δύο μέλη της να έχουν συγγενείς τους στη λίστα, τον επικεφαλής της να έχει πελάτη στο δικηγορικό του γραφείο άλλον εμπλεκόμενο στη λίστα, την μοναδική βουλευτή που υπηρετούσε τον ρόλο της να γίνεται αντικείμενο ομαδικής διακωμώδησης από τα ΜΜΕ, αλλά κυρίως με όσα προηγήθηκαν από την ημέρα που έφτασε η λίστα στην Αθήνα έως ότου συστήθηκε η επιτροπή, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου της διαφθοράς που ενδημεί στο πολιτικό προσωπικό, με βουλευτές όργανα επιχειρηματιών και μεγάλους ομίλους να συγκροτούν πλέον κοινοβουλευτικές ομάδες. Προφανώς διακομματικές… Εποχή μειωμένων ελευθεριών Ο ακρωτηριασμός των συνταγματικών εγγυήσεων που είναι σε εξέλιξη στην Ελλάδα μπορεί να συντελείται με αφορμή το Μνημόνιο και την δημοσιονομική κρίση, δεν συνιστά ωστόσο παγκόσμια εξαίρεση. Σίγουρα αποτελούμε πρωτοπορία και μάλιστα θλιβερή! Σε όλο τον κόσμο όμως παρατηρούνται ανάλογες αναπροσαρμογές, που ως κοινό γνώρισμα έχουν την αμφισβήτηση των κοινωνικών υποχρεώσεων του κράτους και την αναγόρευση δικαιωμάτων όπως η εργασία και η παιδεία ως επιλογών που επαφίενται στο κάθε μεμονωμένο άτομο. Ωστόσο, η σφοδρότητα με την οποία εμφανίστηκαν όλα τα παραπάνω φαινόμενα στην πολιτική ζωή της Ελλάδας, με αφορμή την δημοσιονομική κρίση, επιβάλλουν μια συγκεκριμένη, καθόλου «φιλική προς τον χρήστη» συνταγματική αναθεώρηση, μια «δομική προσαρμογή» του συνταγματικού δικαίου στην οικονομία, για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του ΔΝΤ. Το πολιτικό σύστημα πρέπει να προσαρμοστεί στην οικονομία, αν κι όχι με ευθύγραμμο τρόπο, ώστε να δώσει μόνιμο και μη αντιστρεπτό χαρακτήρα στις αλλαγές που συντελέστηκαν κι επίσης να προλάβει και να καταστείλει μαζικές κι επικίνδυνες αμφισβητήσεις της σημερινής πολιτικής. Με αυτές τις φιλοδοξίες και τους περιορισμούς η κυβέρνηση εμφανίζεται αποφασισμένη να επιβάλει τις ακόλουθες αλλαγές, εξασφαλίζοντας φυσικά τις αναγκαίες συμμαχίες που θα δώσουν τον μαγικό αριθμό των 180 βουλευτών που απαιτείται. Σε ότι αφορά το πολιτικό σύστημα η ΝΔ φαίνεται αποφασισμένη να οπλίσει ξανά τον πρόεδρο της Δημοκρατίας με τις εξουσίες που έχασε μετά την αναθεώρηση του 1985. Το γνώρισμα εκείνων των αλλαγών δεν ήταν μόνο η προσωπική σύγκρουση του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου με τον Κώστα Καραμανλή, κι η προσπάθεια του πρώτου να «κοντύνει» τον δεύτερο, αλλά επίσης ο δημοκρατικός χαρακτήρας των αλλαγών που επιβλήθηκαν. Με την αναθεώρηση του 1985 ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έχασε τη δυνατότητα που διέθετε να διαλύει την Βουλή με το επιχείρημα ότι βρίσκεται σε δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα κι επίσης να προκηρύσσει πρόωρες εκλογές και να διορίζει ή να παύει εκλεγμένες κυβερνήσεις. Δεδομένου ότι ο πρόεδρος δεν εκλέγεται από τον λαό, η επαναφορά αυτών των εξουσιών συνιστά αντιδραστικοποίηση της πολιτικής ζωής. Λίγοι και καλοί βουλευτές για την …διαπλοκή Αντιδραστικοποίηση επίσης θα σημάνουν η συζητούμενη μείωση του αριθμού των βουλευτών από 300 σε 200 (μέτρο που μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς αναθεώρηση του συντάγματος) κι επίσης η εκχώρηση των υπουργικών θώκων σε τεχνοκράτες χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση. Και τα δύο μέτρα εμφανίζονται ως μέτρα θωράκισης της δημοκρατίας και αντιμετώπισης της διαφθοράς και της δημοσιονομικής κρίσης. Λέγεται για παράδειγμα και μάλιστα σοβαρά: «Αντί να πληρώνουμε 300 χαραμοφάηδες, να πληρώνουμε 200 για να μας έρχεται φθηνότερα»… Σε αυτή την περίπτωση όμως και πολύ περισσότερο αν η μείωση του αριθμού των βουλευτών συνδυαστεί με την αύξηση του αριθμού των βουλευτών οι οποίοι επιλέγονται από το κόμμα (δηλαδή από τον αρχηγό του κόμματος…) ο κάθε βουλευτής θα είναι έρμαιο του προέδρου. Στην δική του βούληση θα φροντίζει να υπακούει κι όχι στην βούληση των ψηφοφόρων του – υποχρέωση που έτσι κι αλλιώς έχει στιγματιστεί τα τελευταία χρόνια σαν «λαϊκισμός». Όσο δε λιγότεροι είναι οι βουλευτές τόσο πιο δύσκολη θα είναι η επαφή τους με τους ψηφοφόρους. Έτσι όμως θα οχυρώνονται από την λαϊκή αγανάκτηση. Θα ψηφίζουν όσα Μνημόνια θέλουν χωρίς να κινδυνεύουν να φάνε ξύλο από τους ψηφοφόρους τους που βλέπουν την σύνταξή τους να μειώνεται ή να χάνουν τη δουλειά τους εξ αιτίας των όσων ψήφισε ο βουλευτής τους, παραβιάζοντας προφανώς την λαϊκή εντολή. Εδώ αξίζει να θαυμάσουμε την υποκρισία της νεοφιλελεύθερης ηθικής καθώς έννοιες όπως η συνέπεια ή η λογοδοσία έχουν εξοβελιστεί στο πυρ το εξώτερον… Το σύνθημα των νεοφιλελεύθερων είναι «πάρε την ψήφο και τρέχα»… Η απρόσκοπτη εφαρμογή νομοθετικών τερατουργημάτων είναι επίσης το ζητούμενο από τον διορισμό εξωκοινοβουλευτικών υπουργών. Η επίκληση της αποτελεσματικότητας συγκαλύπτει την εκτίμηση πως οι μη εκλεγμένοι υπουργοί θα είναι έρμαια οικονομικών συμφερόντων και μη έχοντας την αγωνία να εκλεγούν θα μπορούν να εφαρμόζουν την πιο ταξική πολιτική. Όπως συμβαίνει για παράδειγμα σήμερα με τον πρώην τραπεζίτη και πρώην διευθυντή του μελετητικού ιδρύματος των βιομηχάνων, υπουργό Οικονομικών, Γιώργο Στουρνάρα που κι αυτός αποδεικνύεται από μηχανής Θεός. Αν δεν υπήρχε έπρεπε να εφευρεθεί… Λίγο είναι να εφαρμόζει στο ακέραιο τα μέτρα που συμφωνούν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ με την Τρόικα, εξασφαλίζοντας έτσι το χρίσμα ΔΝΤ, ΕΕ στην σημερινή κυβέρνηση και την ίδια ώρα σύσσωμη η Τρόικα εσωτερικού, με πρώτο κόμμα απ’ όλα τη ΝΔ, να τον αποκηρύσσει; Σιδερά γροθιά εναντίον των εργαζομένων από την μεριά της κυβέρνησης και αλεξικέραυνο μαζί που απορροφά τους πολιτικούς κραδασμούς ή το επάρατο πολιτικό κόστος… Η πολιτική απάτη με τον κυνισμό σε συσκευασία ενός… Στόχος των μέτρων αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος είναι να διευκολύνουν τις απαιτούμενες αλλαγές στην οικονομία σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζομένων. Καθόλου τυχαίο δεν είναι πως από τα ελάχιστα που έχουν ειπωθεί δημόσια μέχρι στιγμής εκ μέρους της κυβέρνησης, μια πρόταση αφορά την αναθεώρηση του άρθρου 16, με στόχο να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, άλλη προανήγγειλε την αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος με πρότυπο τα όσα ισχύουν για τις ναυτιλιακές εταιρείες (δηλαδή φορολογική απαλλαγή με συνταγματική θωράκιση!) και μια τρίτη την συνταγματική πρόβλεψη για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς (Συνέντευξη υπουργού Εσωτερικών, Ευρυπίδη Στυλιανίδη, στην Ελευθεροτυπία, 10/2/2013). Δεν ξεφεύγει μάλιστα της προσοχής η συχνή χρήση από τους βουλευτές της πλειοψηφίας του όρου «σοκ» όταν μιλούν για τις επικείμενες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Προφανώς μετά την «θεραπεία σοκ» στην οικονομία ακολουθεί η «θεραπεία σοκ» στην πολιτική. Ένα αντίστροφο σοκ Στον αντίποδα όλων των παραπάνω, σήμερα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες και είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για να μπει ένα τέρμα στην ραγδαία υποβάθμιση της ζωής μας μια σειρά αλλαγές στο σύνταγμα, που θα κατοχυρώνουν και θα διευρύνουν τις δημοκρατικές ελευθερίες και την ίδια στιγμή θα εγγυώνται το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας. Τέτοιες αλλαγές μπορεί, μεταξύ άλλων, να είναι: Σε ότι αφορά την πολιτική, κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, διευκόλυνση της προσφυγής σε δημοψηφίσματα, κάθε βουλευτής που θέλει να υπηρετήσει την κοινωνία να αμείβεται με τον βασικό μισθό και να μην απολαμβάνει κανένα προνόμιο, να είναι ανακλητός ανά πάσα στιγμή από τους εκλογείς του και να λογοδοτεί σε τακτική βάση σε αυτούς. Σε ό,τι αφορά το κοινωνικό περιεχόμενο του Συντάγματος να υπάρξει άρθρο για την δίκαιη φορολόγηση, για την απαγόρευση κάθε μορφής ιδιωτικοποίησης, για την απαράβατη υποχρέωση του κράτους να παρέχει δωρεάν και υψηλής ποιότητας παιδεία, υγεία, πολιτισμό, κοινωνική ασφάλιση και άλλα δημόσια αγαθά, για την θέσπιση ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για κάθε κάτοικο της χώρας, για απαγόρευση κάθε μορφής εξωτερικού δανεισμού, όπως έχουν επιβάλλει μια σειρά χώρες μετά από κρίσεις χρέους, για την δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας στο πλαίσιο τους πλήρους διαχωρισμού κράτους – εκκλησίας, κοκ. Πηγή: Unfollow Μάρτιος 2013

ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΛΑΡΙΣΑΣ ΜΕ ΤΟΝ Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ : "ΚΛΟΝΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Η ΕΕ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ"

380   ΑΤΟΜΑ  ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ  ΤΗΝ  ΕΚΔΗΛΩΣΗ  ΤΗΣ  ΑΝΤΑΡΣΥΑ  ΛΑΡΙΣΑΣ  ΜΕ  ΤΟΝ  Σ. ΓΙΩΡΓΟ  ΔΕΛΑΣΤΙΚ  ΓΥΡΩ  ΑΠΟ  ΤΟ  ΘΕΜΑ  ΤΟΥ  ΕΥΡΩ ΚΑΙ  ΤΗΣ  ΕΕ.

Η ριζική μεταστροφή της λαϊκής κοινής γνώμης για την ΕΕ συνολικά, τη σαθρή ιδεολογική κατασκευή για το «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι» και τις απροκάλυπτα κοινωνικά βάρβαρες πολιτικές της, δεν είναι μόνο ελληνικό και κυπριακό φαινόμενο. Από κοντά ακολουθούν φυσικά οι βίαια πληττόμενες χώρες, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία κι η Ιρλανδία, αλλά και χώρες με φιλοευρωπαϊκή μέχρι πρότινος κοινή γνώμη, όπως η Γαλλία, η Ολλανδία, η Αυστρία, αλλά κι η ίδια η Γερμανία.

Οι εξελίξεις φαίνεται πως θα είναι ραγδαίες κι η απογειωμένη πολιτική αλαζονεία των επικυρίαρχων ευρωπαϊκών ελίτ μπορεί σύντομα, όπως συμβαίνει συχνά στην ιστορία, να πληρωθεί με το κατάλληλο «λαϊκό νόμισμα».