Γ. Δελαστίκ: Ευρώ και ΕΕ καταρρέουν στη συνείδηση των Ευρωπαίων

Του Γιώργου Δελαστίκ  - «Επίκαιρα»

 Μεγάλες αλλαγές κυοφορούνται στην Ευρώπη, όπως όλα δείχνουν. Η αποκάλυψη του αποκρουστικού προσώπου της Γερμανίας και της ΕΕ με την πολιτική που επέβαλαν για τη διάσωση του ευρώ και η οποία οδηγεί σε πρωτοφανή για καιρό ειρήνης οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση των λαών της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, απειλώντας να κάνει το ίδιο στην Ιταλία και την Κύπρο, έχει επιφέρει ριζικές ανατροπές στις συνειδήσεις των λαών της Γηραιάς Ηπείρου. Η εμπιστοσύνη τους προς την ΕΕ και το ευρώ έχει καταρρεύσει παντού. Οι ενθουσιώδεις και θετικές διαθέσεις έχουν πλέον μεταστραφεί σε αρνητικές ή και εχθρικές.

Ο Γερμανός πρώην επίτροπος αρμόδιος για τη διεύρυνση της ΕΕ, Γκίντερ Φερχόιγκεν, αποτυπώνει το νέο κλίμα: «Η ΕΕ δεν εκλαμβάνεται από μεγάλο αριθμό πολιτών ως χρήσιμος και καλοπροαίρετος εταίρος, αλλά ως άπληστο τέρας ανάληψης όλο και περισσότερων αρμοδιοτήτων... Οποιος επιθυμεί με μια εν μέρει επιθετική ρητορική "περισσότερη Ευρώπη" πρέπει να γνωρίζει ότι από ένα ευρύ τμήμα της κοινής γνώμης αυτή η επιθυμία για "περισσότερη Ευρώπη" δεν εκλαμβάνεται ως υπόσχεση, αλλά ως απειλή!» υπογράμμισε προειδοποιώντας πρωτίστως τους πολιτικούς της χώρας του.

«Το ευρώ φέρνει καταστροφή»

Ο Αμερικανός οικονομολόγος Τζέιμς Γκαλμπρέιθ είναι οξύτερος:

«Η επιβίωση του ευρώ γίνεται με κόστος την καταστροφή των κοινωνικών θεσμών και με τεράστιο ποσοστό ανεργίας στην περιφέρεια. Μιλάμε για καταστροφή», δήλωσε.

Πολύ πιο ζοφερές είναι οι εκτιμήσεις του Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, του μέχρι προσφάτως προέδρου του Eurogroup, ο οποίος σε συνέντευξη του που δημοσιεύεται στο τεύχος αυτής της εβδομάδας του γερμανικού περιοδικού Der Spigel αναφέρει μεταξύ άλλων: «Ο τρόπος με τον οποίο Γερμανοί πολιτικοί επιτέθηκαν στην Ελλάδα όταν αυτή μπήκε στην κρίση έχει αφήσει βαθιές πληγές στη χώρα. Με τρόμαξαν επίσης τα πανό στην Αθήνα που δείχνουν την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ να φορά ναζιστική στολή. Ξαφνικά ήρθαν στην επιφάνεια εχθρικά συναισθήματα που νόμιζε κανείς ότι είχαν εκλείψει αμετάκλητα».

Ο από πολλών ετών πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου ομολογεί ότι αντιμετωπίζει πολύ δυσοίωνα το μέλλον της ηπείρου μας: «Όποιος πιστεύει ότι το αέναο δίλημμα πολέμου και ειρήνης δεν θα τεθεί εκ νέου στην Ευρώπη πλανάται. Οι δαίμονες δεν έχουν εξαφανιστεί, βρίσκονται απλώς εν υπνώσει», υπογράμμισε ο Γιουνκέρ, συγκρίνοντας, μάλιστα, τις σημερινές συνθήκες με εκείνες που επικρατούσαν στην Ευρώπη τις παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου!

«Καφκαϊκό οικοδόμημα η ΕΕ»

Σφοδρότατα επικριτικός για το πώς εξελίσσεται η πορεία της ευρωπαϊκής οικοδόμησης είναι σε άρθρο του στη γαλλικής εφημερίδας Le Monde ο Αντρέ Γκρεμπίι διευθυντής ερευνών στο γαλλικό Κέντρ Σπουδών και Διεθνών Μελετών Πολιτικών  Επιστημών.

«Καφκαϊκό ευρωπαϊκό οικοδόμημα» αποκαλεί την ΕΕ από τον τίτλο ήδη της πολύ ενδιαφέρουσας παρέμβασης του στο δημόσιο διάλογο. Επισημαίνει τεράστια προ βλήματα δημοκρατικής λειτουργίας της ΕΕ και αναλύει πώς η ΕΕ διαστρεβλώνει με  τραγικές συνέπειες το δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας των χωρών-μελών της.

«Είναι αλήθεια ότι στο σύστημα της ΕΕ οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις θεωρούνται ως δημαγωγικοί θεσμοί, για να μην πούμε ως ζιζάνια, που εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία της ΕΕ», επισημαίνει και συνεχίζει: «Έχει συγκροτηθεί ένας παράξενος αστερισμός, ο οποίος αποτελείται από αμέτρητους μη εκλεγμένους κοινοτικούς θεσμούς και από τις εθνικές κυβερνήσεις.  Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς,  οι εθνικές κυβερνήσεις δεν έχουν απογυμνωθεί από τις εξουσίες τους, αλλά δεν μπορούν να τις ασκήσουν παρά μόνο υπό τον όρο ότι ακολουθούν τους κανόνες που τους έχουν επιβληθεί από το εξωτερικό», υπογραμμίζει ο Γάλλος αναλυτής.

Ο Αντρέ Γκρεμπίν εμφανίζεται απαισιόδοξος ως προς τις δυνατότητες δημοκρατικής αναμόρφωσης του οικοδομήματος της ΕΕ. «Σε ένα δημοκρατικό σύστημα ακόμη και σε ένα αυταρχικό, η λαϊκή δυσαρέσκεια μπορεί να κατευθυνθεί προς ένα στόχο:   εναντίον   μιας  πλειοψηφίας μου μπορεί κανείς να ελπίσει ότι θα αντισταθεί, εναντίον ενός δικτάτορα που αναμένει κανείς ότι θα ανατραπεί. Σε ένα ολιγαρχικό σύστημα όμως όπως αυτό που επικρατεί στην ΕΕ, η εξουσία είναι επαρκώς διάχυτη ώστε να μην μπορεί να πληγεί τονίζει.

 Αποχωρήσεις;

Η κρίση απονομιμοποίησης του Ευρώ αλλά και της ίδιας της ΕΕ αποτυπώνεται πολλαπλά. Τα αποτελέσματα των Ιταλικών εκλογών οι αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις εναντίον της πολιτικής για την διάσωση του ευρώ στην Ισπανία, την Πορτογαλία,  την Ελλάδα, η καταβαράθρωση  των ευρωπαϊκών θεσμών στη συνείδηση  των Ευρωπαίων πολιτών...

Σοβαρότατη εκδήλωση της κρίσης που σοβεί στην Ευρώπη είναι και η δέσμευση  του δεξιού πρωθυπουργού της Βρετανίας,  Ντέιβιντ Κάμερον, ότι το 2017 θα διενεργήσει δημοψήφισμα για να αποφανθεί ο βρετανικός λαός αν θέλει να παραμείνει η χώρα στην ΕΕ ή να αποχωρήσει εντελώς απ' αυτή.

«Οδηγεί την Ευρώπη σε νέο έδαφος» η υπόσχεση του Βρετανού πρωθυπουργού για τη διενέργεια δημοψηφίσματος, ομολογεί σε πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine.  «Μέχρι τώρα ποτέ δεν έχει λάβει χώρα στην Ε.Ε  δημοψήφισμα αποχώρησης και επίσης καμιά  χώρα δεν έχει εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το παράδειγμα [Σ.Σ.: της Βρετανίας] θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις στη δημόσια συζήτηση και σε άλλα κράτη-μέλη - και μάλιστα όχι μόνο στις χώρες-πληρωτές του Βορρά.

Στις υπερχρεωμένες χώρες του Νότου επίσης αναρωτιούνται οι άνθρωποι αν διαφυλάσσονται καλώς τα συμφέροντα τους μέσα στην ΕΕ», παραδέχεται ο αρθρογράφος, πριν οδηγηθεί στο τελικό του συμπέρασμα, που αποτελεί και την ουσία του άρθρου. «Υπάρχει και σε άλλα κράτη της ΕΕ, μεταξύ αυτών και στη Γερμανία, συμπάθεια προς την ιδέα να επιστραφεί προς τα κράτη-μέλη η μία ή η άλλη αρμοδιότητα... Οι Βρετανοί είναι ο πρώτος λαός ο οποίος επανακαθορίζει τη θέση του στην Ευρώπη. Δεν θα είναι ο τελευταίος», καταλήγει το άρθρο της γερμανικής εφημερίδας, αφήνοντας ανοιχτό το ζήτημα αποχωρήσεων όχι μόνο από το ευρώ, αλλά και από την ίδια την ΕΕ.

Αν διαλυθεί το ευρώ

Ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία συζητείται ανοιχτά το θέμα της κατάρρευσης του ευρώ και της διάλυσης της Ευρωζώνης και τι ενδέχεται να επακολουθήσει μετά από ένα τέτοιο κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονός.

«Δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι θα αποτύχει το ευρώ γιατί δεν είναι έτοιμες ούτε οι χώρες που χρωστούν για ηρωικές μεταρρυθμίσεις ούτε οι χώρες που πληρώνουν για ηρωικές μεταφορές πόρων», γράφει η σοσιαλδημοκρατική εβδομαδιαία γερμανική εφημερίδα Die Zeit στο τελευταίο φύλλο της και συνεχίζει επισημαίνοντας τι κατά τη γνώμη του αρθρογράφου θα συμβεί αν όντως το ευρώ εξαφανιστεί: «Προκαλεί υπερβολικά μεγάλο φόβο στην επίσημη πολιτική της Ευρώπης, ένα σχεδόν μαγικά παράλογο τρόμο, ακόμη και μόνο το να σκεφτεί κανείς εναλλακτικές επιλογές αντί της διαρκούς προώθησης της ολοκλήρωσης. Κανείς δεν μπορεί επιπόλαια να επιθυμεί κατάρρευση του κοινού νομίσματος ή δραματική οπισθοχώρηση της συνολικής διαδικασίας ευρωπαϊκής ενοποίησης ή να τα θεωρήσει αυτά ακίνδυνα. Θα επέφεραν αξιοσημείωτες ζημιές στο διεθνές κύρος και τη σημασία της ηπείρου», εκτιμά.

Ζούμε και χωρίς ευρώ!

Η γερμανική εφημερίδα δεν αγωνιά καθόλου για το μέλλον της Ευρώπης μετά την ενδεχόμενη διάλυση του ευρώ.

«Δεν πρόκειται όμως να βυθιστεί η Ευρώπη εξαιτίας αυτού του γεγονότος και οι λαοί της δεν θα βρίσκονταν στο κατώφλι νέων πολέμων από αυτή την αιτία», γράφει κατηγορηματικά η Die Zeit. «Θα κατακερματίζονταν πολλαπλά, πολυποίκιλα και θα παρέμεναν συγγενείς μεταξύ τους. Πραγματικοί Ευρωπαίοι δηλαδή!» πρόσθετε ήρεμα και καθησυχαστικά.

Δεν γνωρίζουμε φυσικά αν θα καταρρεύσει το ευρώ ούτε κάτω από ποιους όρους θα καταρρεύσει, πράγμα που έχει ζωτική σημασία για τις εξελίξεις που θα επακολουθήσουν. Άλλο πράγμα να το διαλύσουν οι ελίτ της Ευρώπης λόγω αποκλινόντων συμφερόντων τους και εντελώς άλλο πράγμα να ανατραπούν οι ευρώδουλες κυβερνήσεις από λαϊκές εξεγέρσεις στις χώρες που δυστυχούν και εξανδραποδίζονται μέσω του ευρώ.

Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι ακόμη και στην ίδια την ηγεμονική χώρα της Ευρώπης, τη Γερμανία, έχει ήδη αρχίσει η δημόσια συζήτηση για την επόμενη ημέρα μετά το τέλος του ευρώ, ανεξαρτήτως του αν, πότε και πώς θα έρθει αυτό.

«Εμμονές γεροντοκόρης» για τον Α. Τσίπρα η αυτοτέλεια της Αριστεράς.

Δείξε μου τον σύμμαχό σου …

Του Γιώργου Λαουτάρη – «Πριν»

Πιο συγκεκριμένες μορφές παίρνει η περίφημη φράση «θα συμμαχήσουμε ακόμη και με τον διάβολο» που είχε πει σε συνέντευξη του στην κρατική τηλεόραση ο Αλέξης Τσίπρας. Μια νέου τύπου αμφίπλευρη διεύρυνση, όπως έλεγαν παλιότερα, δρομολογείται στην Κουμουνδούρου το τελευταίο διάστημα, η προσέλκυση παραγόντων στην κατεύθυνση της σοσιαλδημοκρατίας και της ...Δεξιάς.

Η παρουσία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στην τελετή μνήμης για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή αποδεικνύεται ότι ήταν κάτι παραπάνω από στιγμιαίο λάθος ή μια θεσμική επιλογή. Ήταν μια υπολογισμένη κίνηση με συνέχεια.

Σε νέα παρέμβαση του, αυτή τη φορά ως προσκεκλημένος του ιδρύματος (ΙΝΕΡΠΟΣΓ) που διευθύνει ο Γεράσιμος Αρσένης και σε συνέδριο που συνδιοργάνωσε με το Ινστιτούτο Λεβί, ο Αλέξης Τσίπρας αναφερόμενος στην πολιτική κληρονομιά του Ούγκο Τσάβες, επέλεξε να εξάρει την πολιτική πολυσυλλεκτικότητα των επαναστατικών κυβερνήσεων της Βενεζουέλας: «Όρκισε και υπουργούς όχι από το χώρο του κέντρου αλλά και από το χώρο της Δεξιάς», υπογράμμισε και εξήγησε ότι οι πρώτες κυβερνήσεις Τσάβες δεν ήταν «της Αριστεράς» αλλά «λαϊκής σωτηρίας».

Με έκδηλη μάλιστα αποστροφή, ανέλυσε πως η Αριστερά πρέπει να αποβάλει τις «εμμονές» της: «Μια Αριστερά που σε περίοδο καταστροφής, κάνει σαν τη γεροντοκόρη ή σαν το γεροντοπαλίκαρο, το ένα μας ξινίζει και το άλλο της βρωμάει, δεν μπορεί να δώσει λύσεις», ανέλυσε, καταλήγοντας σα «μια Αριστερά που το σκέφτεται στο όνομα της καθαρότητας να αναζητήσει συμμαχίες μη τυχόν της πει κανείς ότι συζητά με το διάβολο, δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσει το διάβολο».

Από τις τοποθετήσεις των κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται ότι δεν πρόκειται για κάποια απόκλιση του προέδρου, αλλά για επεξεργασμένη τακτική: Χαρακτηριστικά, ο Γιάννης Δραγασάκης σε συνέντευξη του στην Εποχή, υπογράμμισε πως «το τι είναι ή δεν είναι αριστερό δεν θα κριθεί μέσα σε κλειστά γραφεία, αλλά μέσα από την ανοιχτή συζήτηση με τους πολίτες, τους εργαζόμενους, το λαό».

Πιο συγκεκριμένος έγινε το μέλος της Γραμματείας του κόμματος, Γιάννης Μπαλάφας, που σε ερώτηση σε ραδιοφωνική του συνέντευξη (Αθήνα 9,84) αν η πρόταση συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει ψηφοφόρους της δεξιάς δεξαμενής, τόνισε ότι «πολλές φορές αυτές οι διακρίσεις σε επίπεδο προσώπων "δεξιός - αριστερός" σήμερα έχουν και μια σχετικότητα».

Άλλωστε, η προαναφερθείσα συμμετοχή του Αλέξη Τσίπρα στη διημερίδα του ΙΝΕΡΠΟΣΓ, βασικό στόχο είχε τη συνεύρεση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με την πρόεδρο της Κοινωνικής Συμφωνίας, Λούκα Κατσέλη. Η πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Παπανδρέου στην τοποθέτηση της θέλησε να δώσει ένα στίγμα που να προσαρμόζεται στο προφίλ συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ «Το κοινωνικό μέτωπο της αντιμνημονιακής πολιτικής», είπε η Λ. Κατσέλη, «χρειάζεται πολιτική έκφραση» και τόνισε χαρακτηριστικά σα ενώ «υπάρχουν διαφορές μεταξύ μας, όλοι καλούμαστε να κάνουμε υπερβάσεις. Να αφήσουμε πίσω τον εγκλωβισμό μας στα όρια του γνώριμου περίγυρου μας. Καλούμαστε να αποφασίσουμε να δράσουμε συλλογικά και ανατρεπτικά».

Η αναζήτηση συμμάχων στα στρατόπεδα των μέχρι χτες αντιπάλων βασίζεται στην υπέρ πάντων προτεραιότητα που δίνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στην ανάληψη της κυβέρνησης, χωρίς ουσιαστικό διάλογο για το προγραμματικό περιεχόμενο της πολιτικής που θα ασκηθεί.

Με τη σημερινή πολιτική γεωγραφία, είναι σαφές ότι δύσκολα θα διαμορφωθεί μια αυτοδύναμη πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ επομένως προλειαίνεται το έδαφος για ...μεταγραφές. Είναι χαρακτηριστικό της διαχειρισιακής εμμονής της Κουμουνδούρου το γεγονός ότι αποδίδει τις σχεδιαζόμενες «αποστασίες» της στην ..Αριστερά «Αν η πρόταση κοινού μετώπου είχε γίνει δεκτή από το ΚΚΕ, ίσως σήμερα να είχαμε μία άλλη κυβέρνηση», είπε για παράδειγμα ο Πάνος Σκουρλέτης, μετατοπίζοντας τη συζήτηση από το πολιτικό πρόγραμμα, αποκλειστικά στις συμμαχίες.

Τη σαφή της διαφοροποίηση καταγράφει πάντως στη συζήτηση αυτή η Αριστερή Πλατφόρμα. Όπως είπε μιλώντας στο Πριν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, «εμείς μιλάμε για κυβέρνηση της Αριστεράς και συμμαχίες μόνο σε αυτή τη βάση, όχι κυβερνήσεις της Κεντροαριστεράς». Περαιτέρω, σημείωσε σα «κοινός παρονομαστής των συμμαχιών πρέπει να είναι ένα αντιμνημονιακό προοδευτικό πρόγραμμα σοσιαλιστικής προοπτικής και όχι η πάση θυσία παραμονή στο ευρώ».

Ενόψει του Συνεδρίου του κόμματος, η ακριβής ημερομηνία του οποίου ακόμη αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης, εκδηλώνονται νέες πρωτοβουλίες. Μετά τη «συνάντηση της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς» που διοργάνωσε στις αρχές Μαρτίου το Rproject, μια νέα ομάδα, ο «Μαρξιστικός Χώρος Μελέτης και Έρευνας» ανακοίνωσε τη πραγματοποίηση μαρξιστικού συνεδρίου στις αρχές Απριλίου με θέμα «Ακύρωση Μνημονίου, κατάργηση δανειακών συμβάσεων, διαγραφή χρέους».

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

Πολιτικά ιδιοτελής ήταν η αγιοποίηση του Κων. Καραμανλή

Πασίγνωστο είναι φυσικά ότι οι πλέον ακατάλληλοι άνθρωποι για να κάνουν την αποτίμηση του έργου μιας πολιτικής προσωπικότητας του παρελθόντος είναι οι εν ενεργεία πολιτικοί. Ο λόγος είναι ότι το κριτήριο που καθορίζει την τοποθέτησή τους δεν είναι η ιστορική, πολιτική ή ιδεολογική αλήθεια, αλλά η ιδιοτελής επιδίωξη αυθαίρετης ιδιοποίησης πτυχών της δράσης του εκλιπόντος με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση των σημερινών πολιτικών τους συμφερόντων! Αλλο πράγμα η προσπάθεια έξαρσης θετικών στοιχείων της δράσης ενός πολιτικού ηγέτη του παρελθόντος και εντελώς άλλο πράγμα η πολιτική σκύλευση των πεπραγμένων του.
Μόνο υπό το πρίσμα αυτής της ανάλυσης μπορούν να εξηγηθούν τα όσα αυθαίρετα, ανυπόστατα και φαιδρά ξεστόμισαν οι πολιτικοί ηγέτες κατά την προχθεσινή εκδήλωση για τα 15 χρόνια από τον θάνατό του. Εν πρώτοις έχει απόλυτο δίκιο ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς που κατακεραύνωσε τις καιροσκοπικές «πειρατικές» απόπειρες του Αλέξη Τσίπρα, του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη να οικειοποιηθούν ό,τι βόλευε τον καθένα από την πολιτική κληρονομιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή, υπογραμμίζοντας ότι ο Καραμανλής υπήρξε ηγέτης της συντηρητικής παράταξης, της Δεξιάς και μόνο της Δεξιάς. Τώρα το κατά πόσο μπορεί να καυχιέται ο Σαμαράς ότι ακολουθεί την πορεία του Καραμανλή, όταν ο πατριάρχης της Δεξιάς έβγαλε έστω και τυπικά την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1974 εξαιτίας του «προδοτικού» ρόλου των ΗΠΑ και της Ατλαντικής Συμμαχίας στην οργάνωση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο ενώ ο σημερινός πρωθυπουργός εκτελεί πειθήνια και άνευ ουδεμιάς αντιρρήσεως τις εντολές των Γερμανών και της τρόικας, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και αφορά πρωτίστως τους δεξιούς ψηφοφόρους.
Πολύ πιο κραυγαλέες πάντως ήταν οι διαστρεβλώσεις των ηγετών των άλλων κομμάτων. Ο Ευ. Βενιζέλος, επειδή το ΠΑΣΟΚ συνεργάζεται σήμερα με τη ΝΔ και συναρτά την προσωπική πολιτική του επιβίωση από τη συνεργασία με τη Δεξιά έστω και από τραγικά υποδεέστερη θέση, είπε μεταξύ άλλων: «Ο πολιτικός αντίπαλος δεν είναι εσωτερικός εχθρός, κοινωνικά μισητός, ηθικά απαξιωμένος, εθνικά απόβλητος... Στην υπέρβαση αυτή συνέβαλε καθοριστικά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής». Αλήθεια; Με ποιο τρόπο ακριβώς; Αγνοεί μήπως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ότι στη διάρκεια της πρώτης καραμανλικής οκταετίας (1955-1963) οικοδομήθηκε το ειδεχθές κράτος της Δεξιάς, ότι αλώνιζε το δεξιό παρακράτος που δολοφόνησε τον βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη; Αγνοεί ότι οι κομμουνιστές αποκαλούνταν «μιάσματα» και καταδιώκονταν ανηλεώς από την αστυνομία και όλον τον κρατικό μηχανισμό;
Αγνοεί ότι λειτουργούσαν μέχρι την άνοδο του Γεωργίου Παπανδρέου στην εξουσία τα στρατόπεδα όπου εξορίζονταν οι κομμουνιστές και άλλοι αριστεροί; Αγνοεί την εκλογική νοθεία του 1961; Αγνοεί ότι σχεδόν σύσσωμη η ανώτατη ηγεσία του στρατεύματος με την εμπλοκή κάποιων δεξιών πολιτικών ανδρών συνωμοτούσε κατά κόρον για την επιβολή δικτατορικού καθεστώτος κατά τη διάρκεια της πρώτης καραμανλικής οκταετίας; Και καλά να υποκρίνεται ότι αγνοεί αυτά τα πράγματα ο Ευ. Βενιζέλος. Δεδομένων όμως όλων αυτών, από πού βγάζει το συμπέρασμα ο Αλέξης Τσίπρας, ο ηγέτης της Αριστεράς, ότι ο Κ. Καραμανλής «κατάφερε να υπερβεί τα ασφυκτικά όρια που είχαν επιβάλει τόσο στη χώρα όσο και στην παράταξή του ο εμφύλιος και οι ξένοι προστάτες»; Το τέχνασμα του διαχωρισμού της πρώτης από τη δεύτερη καραμανλική περίοδο διακυβέρνησης με παντελή έλλειψη αναφοράς στα αποτρόπαια πεπραγμένα της πρώτης ώστε να «αγιοποιηθεί» ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, υπηρετεί βεβαίως την προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να γίνει πρωθυπουργός αποσπώντας ίσως και κάποιες ψήφους της καραμανλικής Δεξιάς.
Συνιστά όμως βαρύτατη προσβολή προς την Αριστερά και τα δεινά που υπέστησαν χιλιάδες και χιλιάδες αγωνιστές της κατά την πρώτη καραμανλική οκταετία, τις εξορίες, τα βασανιστήρια, τις διώξεις. Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην έχει καμιά ηθική αναστολή να τα διαγράψει όλα αυτά προκειμένου να καθίσει στον πρωθυπουργικό θώκο και να γευθεί τη νομή των καρπών της εξουσίας. Η Αριστερά όμως έχει συλλογική μνήμη και δεν διαγράφει απολύτως τίποτα από όλα αυτά. Δεν ξεχνά επίσης ότι επί επτά ολόκληρα χρόνια στρατιωτικής δικτατορίας ο Καραμανλής δεν κάλεσε ούτε μία φορά τον ελληνικό λαό να την ανατρέψει. Δεν έκανε ποτέ ούτε μία δήλωση συμπαράστασης προς τους εξεγερμένους φοιτητές του Πολυτεχνείου. Ούτε καν μια υποκριτική δήλωση θλίψης για τους νεκρούς νέους της εξέγερσης, όσο διαρκούσε η εξουσία της χούντας...

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Οι αγώνες του λαού της Χαλκιδικής δεν τρομοκρατούνται!

Φωτογραφία: Α.Π.Ε.

Σε ανακοίνωσή της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σχετικά με τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής και το όργιο καταστολής, αναφέρει:

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει το καθεστώς τρομοκρατίας που έχει επιβάλλει η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά στη Χαλκιδική. Έφτασε με την πρωτοφανή κατηγορία της «ηθικής αυτουργίας» να απαγορεύει ακόμα και την γνώμη ενάντια στη δήθεν επένδυση χρυσού συμφερόντων Μπόμπολα που απειλεί καταστρέψει την ευρύτερη περιοχή στις Σκουριές, προχωρώντας σε προληπτικές συλλήψεις αγωνιστών.

Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι οι ηθικοί αυτουργοί της ισοπέδωσης της ζωής και των δικαιωμάτων του λαού παράμενουν ανενόχλητοι.

Η βία που ασκεί η κυβέρνηση προκειμένου να υπερασπίσει τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα είναι πλέον φανερή, θρασύτατη και οργανωμένη. Διάλεξαν να βγάλουν μπροστά ως φύλακα της νομιμότητας το διαβόητο Πάχτα της «ντροπολογίας του Πόρτο Καράς», που ως υπουργός του ΠΑΣΟΚ χάρισε την περιοχή με τρόπο ληστρικό στα ιδιωτικά συμφέροντα. Σήμερα, έρχεται να κατηγορήσει αγωνιστές, κατοίκους της περιοχής που προασπίζονται το περιβάλλον ως «τρομοκράτες».

Η πολιτική του Μνημονίου κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ δεν έχει άλλο τρόπο για να επιβάλλει τη βαρβαρότητα της εκτός από αυτή την κοινοβουλευτική χούντα υπέρ των επιχειρηματικών συμφερόντων.

Αυτό που πραγματικά τρέμει η κυβέρνηση είναι το μαζικό και οργανωμένο κίνημα που αναπτύσσεται στην περιοχή για να αποτρέψει την καταστροφική παρέμβαση. Αυτοί που θα ανατρέψουν την κυβέρνηση, θα είναι οι άνθρωποι που θα πλατύνουν αυτές τις μορφές πάλης και θα τις κάνουν καθημερινή πρακτική σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη, που θα βάζουν φρένο στην τροϊκανή λαίλαπα που καλύπτει τη χώρα από άκρη σε άκρη.
Για άλλη μια φορά ότι οι προσπάθειές τους θα πέσουν στο κενό. Οι μόνοι ηθικοί αυτουργοί για την κλιμάκωση της έντασης είναι η ίδια η εταιρία με τα αδίστακτα και αδηφάγα σχέδιά της και οι πολιτικοί της υπάλληλοι που θυσιάζουνε τα πάντα  στο όνομα της δικής τους πολιτικής επιβίωσης. Αυτοί που ονειρεύονται να βγάλουν την χώρα στο σφυρί αρχίζοντας από τα βουνά της Χαλκιδικής μέσα στην απόλυτη σιωπή του νεκροταφείου, θα βρίσκουν μπροστά τους μετά από κάθε καμπή του αγώνα ακόμα πιο  μαζικό και ατσαλωμένο το κίνημα των κατοίκων για τη γη και την ελευθερία. Ας θυμηθούν ότι και το 1999 κηρύχθηκε στρατιωτικός νόμος στην περιοχή αλλά στο τέλος εμείς νικήσαμε.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει τον αγώνα μέχρι τη νίκη!

• Καταγγέλλει το όργιο της κρατικής βίας και τρομοκρατίας.
• Απαιτεί την αθώωση όλων των κατηγορουμένων και την αποκάλυψη της σκευωρίας.
• Καλεί όλο το λαό να παλέψει για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ που δεν διστάζει να θυσιάζει ανθρώπινες ζωές και το περιβάλλον για τα κέρδη των εταιριών. 

Είναι ώρα για μια πολιτική πρωτοβουλία του λαϊκού κινήματος και των συνδικάτων, των κοινωνικών οργανώσεων, συνελεύσεων και κινήσεων, των κομμάτων και κινήσεων της μαχόμενης Αριστεράς, που θα διατρανώσει την αλληλεγγύη τον αγώνα στις Σκουριές, θα υπερασπιστεί το δικαίωμα του λαού να αγωνίζεται, θα καταγγείλει τον κυβερνητικό-επιχειρηματικό ολοκληρωτισμό.

ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ;

Δεν θα ξαναγράψουμε την ιστορία κ. Τσίπρα για τις δικές σου πολιτικές σκοπιμότητες. (Βίντεο)

Του Γ.Γ.

Διαπιστευτήρια στην αστική τάξη της χώρας μας και τους ξένους προστάτες της ήταν η ομιλία που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας στο Μέγαρο Μουσικής κατά την εκδήλωση του Ιδρύματος Κ. Γ. Καραμανλή, για την επέτειο των 15 χρόνων από το θάνατο του ιδρυτή της ΝΔ.

Δεν έχει νόημα να κάνουμε κανέναν παραπάνω σχολιασμό παρά να αναφέρουμε την λαθροχειρία που έκανε ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του Σύριζα επικαλούμενος την πρόταση του Χ. Φλωράκη ο οποίος είχε χαρακτηρίσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως «έναν σημαντικό ηγέτη της τάξης του». Αυτός ο χαρακτηρισμός, του πρώην ηγέτη του ΚΚΕ, για τον Α. Τσίπρα ήταν έπαινος!! 

Μιλάμε ότι ο άνθρωπος έχει τεράστια δυνατότητα πολιτικής-ταξικής ανάλυσης!!

 Όντως η ντόπια μεγαλοαστική τάξη της χώρας μας και οι ξένοι κηδεμόνες της, γνωρίζοντας την ταξική νομιμοφροσύνη του Κ. Καραμανλή του ανέθεσε την διακυβέρνηση της χώρας σε κρίσιμες στιγμές για το πολιτικό σύστημα όχι μόνο το 1955, αλλά και το 1974.
Και πραγματικά για τα συμφέροντα της αστικής τάξης ο Κ. Καραμανλής ήταν ηγέτης. Από τότε που στις εκλογές του 1956 που ήταν αρχηγός της ΕΡΕ και με όργιο βίας και νοθείας κατόρθωσε το κόμμα του να σχηματίσει κυβέρνηση έχοντας πλειοψηφία κοινοβουλευτικών εδρών –παρά του ότι η ΕΡΕ βγήκε δεύτερο κόμμα- χάρη στο τερατώδικο εκλογικό σύστημα που είχε φτιάξει, μέχρι το 1974 που με το «Καραμανλής ή τανκς» -α ρε Μίκη …- εμπόδισε την ριζοσπαστικοποίηση του λαού μετά την κατάρρευση της χούντας.

Μήπως δηλαδή ο Τσίπρας θέλει να ξεχάσουμε την Καραμανλική εποχή όπου βασίλευαν τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, τα στρατοδικεία, οι νόμοι 375 και 509; 

Δεν θα ξαναγράψουμε την ιστορία κ. Τσίπρα για τις δικές σου πολιτικές σκοπιμότητες. 

ΑΠΟ  ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Είναι ανάγκη να ανέβουμε όλο το Γολγοθά έως τη σταύρωση ή θα αποφασίσουμε τώρα την έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της ΕΕ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ζούμε σε εποχές δύσκολες, ασυνήθιστες γι’ αυτό και αποκαλυπτικές. Το γνωστό ερώτημα αν υπάρχει ζωή έξω από το ευρώ και την ΕΕ φαίνεται να αντιστρέφεται από την ίδια την πραγματικότητα. Από τη λεηλασία, εντός του ευρώ και της ΕΕ, της ζωής και των δικαιωμάτων των απλών ανθρώπων, που η ίδια η ΕΕ ενορχηστρώνει! Η ΕΕ όχι μόνο δεν είναι το σπίτι των λαών για τον κόσμο της εργασίας και τους λαϊκούς ανθρώπους στη μεγάλη τους πλειοψηφία, αλλά αντίθετα φαντάζει καθαρά πλέον σαν σφαγείο των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, που ταυτόχρονα κλονίζεται από τα κύματα της μεγάλης ύφεσης και φαίνεται να μην έχει μέλλον…

 

 

Δυστυχία σήμερα σημαίνει: μνημόνια, τρόικα, Ευρωπαϊκή Ένωση

 

Γιατί όλοι σήμερα μιλάμε και ρωτάμε για το ευρώ και την ΕΕ; Είναι λογικό. Ποιοι είναι οι τρεις που απαρτίζουν την τρόικα, που οδηγεί σε αφανισμό εισόδημα, δημόσια περιουσία και δημοκρατία στην Ελλάδα;

 

• Πρώτο, είναι η Ευρωπαϊκή ‘Ένωση
• Δεύτερο, είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δηλαδή πάλι η ΕΕ
• Τρίτο, είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο κατέστρεψε όλες τις χώρες στις οποίες επενέβη.

 

Όλοι βλέπουμε ότι το «σούπερ λόμπι» του ευρώ (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) ταυτίζεται με τα μνημόνια, τη λιτότητα, τις απολύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις. Πείθει όλο και λιγότερους.

 

 

Ευρωπαϊκή Ένωση: παράδεισος για τους ισχυρούς και «λάκκος των λεόντων» για τους λαούς

 

Η ΕΕ φτιάχτηκε στη βάση της αρχής του «ελεύθερου ανταγωνισμού» και θεμέλιο της έχει  τη συνθήκη του Μάαστριχτ με τις περιβόητες «τέσσερις ελευθερίες» (κίνησης κεφαλαίων, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών) με όλες τις οδυνηρές συνέπειες για τους εργαζόμενους και τους λαούς. Η ελευθερία κίνησης εμπορευμάτων εξ ορισμού ευνοεί τις δυνατές οικονομίες και γονατίζει την αγροτική και βιομηχανική παραγωγή σε χώρες με χαμηλότερη παραγωγικότητα όπως η Ελλάδα. Στο όνομα του ελεύθερου ανταγωνισμού οδηγήθηκαν σε ξεπούλημα ή σε απαξίωση και κλείσιμο όλες σχεδόν οι δημόσιες επιχειρήσεις στην Ελλάδα.

 

Η δολοφονική Κοινή Αγροτική Πολιτική  με τις ποσοστώσεις αγροτικής παραγωγής, οδήγησε την τελευταία 30ετία σε μείωση των αγροτών από το 31% του συνολικού πληθυσμού το 1981 σε 7% σήμερα και σε μέση ετήσια μείωση της παραγωγής κατά 2%. Ειδικότερα την τελευταία 10ετία, οι αγρότες μειώθηκαν κατά 35%, το αγροτικό εισόδημα κατά 19% και το 50% της γης, καθώς και το 60% της παραγωγής, συγκεντρώθηκε στα χέρια του 6% των μεγαλοαγροτών-καπιταλιστών.

 

Τι να πρωτοθυμηθούμε από όσα αποσάθρωσαν τον παραγωγικό ιστό στη χώρα μας με τη βούλα της ΕΕ; Την ελληνική μεταποίηση που διαλύθηκε από τις εισαγωγές, η οποία από το 20% του ΑΕΠ που ήταν το 1981, είναι κάτω από το 10% σήμερα; Τα επανειλημμένα πρόστιμα της ΕΕ ενάντια στη στήριξη της Ολυμπιακής Αεροπορίας από το ελληνικό κράτος, (το οποίο ενώ «στήριζε», από την άλλη μεριά άφηνε απλήρωτες τις οφειλές του ύψους δισεκατομμυρίων), μέχρι να πουληθεί για ένα κομμάτι ψωμί σε ένα ιδιώτη που δημιούργησε τελικά μονοπώλιο; Την απαγόρευση εκτέλεσης οποιασδήποτε παραγγελίας από τα ναυπηγεία αν δεν είναι πολεμική παραγγελία και μάλιστα από χώρα της ΕΕ;

 

Είναι πλέον φανερό και με τη συνδρομή της εμπειρίας πως η ΕΕ δημιουργήθηκε και λειτούργησε σαν ένωση του κεφαλαίου. Στόχος της ήταν να ανταγωνιστεί τα άλλα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα, να αποδυναμώσει το εργατικό κίνημα και να θρυμματίσει τα εργατικά δικαιώματα σε κάθε χώρα της Ευρώπης. Επίσης ισχυροποίησε τις χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου απέναντι στις περιφερειακές και αυτό κορυφώθηκε με το ευρώ.

 

 

Το μεγάλο άλμα στο κενό με το ευρώ

 

Με τη δημιουργία της ευρωζώνης και την κυκλοφορία του ευρώ ως κοινού νομίσματος η πορεία της ΕΕ πήρε μια ακόμη πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Ήταν μια έφοδος προς τη λεηλασία των λαών αλλά και τη γιγάντωση των κερδών των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων.

 

Ήταν επίσης το εργαλείο ενός βαθύτερου διχασμού σε χώρες πλεονασματικές και ελλειμματικές μέσα στην ΕΕ. Διότι με την κατάργηση των εθνικών νομισμάτων, δεν υπάρχει η δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής από τα ξεχωριστά κράτη, δεν υπάρχει η άμυνα της υποτίμησης για προστασία από τις αθρόες εισαγωγές ή για την τόνωση των εξαγωγών.

 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε  πως το ευρώ δεν είναι απλώς ένα κοινό νόμισμα. Είναι ένα παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, που γι’ αυτό τον λόγο διαμεσολάβησε την κρίση εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μετέτρεψε την ελληνική περίπτωση σε αιχμή της νομισματικής – και όχι μόνο – σύγκρουσης ΗΠΑ-ΕΕ.

 

Αξίζει τέλος να επισημάνουμε πως με την προώθηση της «τραπεζικής ένωσης» επιδιώκεται να δομηθεί μια εφιαλτική βάση για την αντιδραστική απάντηση στην κρίση της ευρωζώνης. Ένα τέταρτο Γερμανικό Ράιχ οικοδομείται στο πεδίο του ασφυκτικού ελέγχου της οικονομικής και πολιτικής ζωής των κρατών μελών της ΕΕ από τις ηγεμονικές καπιταλιστικές δυνάμεις, καθιστώντας το σύνθημα για «Ευρώπη των λαών» σε απλό παρηγορητικό ναρκωτικό σε ετοιμοθάνατο ναρκομανή.

 

 

Μέσα στην Ευρωζώνη και την ΕΕ τα χειρότερα για τον λαό δεν τα έχουμε ακόμη δει ακόμη!

 

Νωπά είναι ακόμα τα καψόνια για την περιβόητη δόση. Δεν υπάρχουν πλέον πολλοί αφελείς που να μην κατανοούν ότι ο ζυγός των μνημονίων θα είναι μόνιμος, αν δεν ανατραπεί αυτή η πολιτική που επιβάλει η  ΕΕ. Οι δομές της ΕΕ γίνονται όλο και πιο βαθιά αντιδραστικές. Οι προϋπολογισμοί των κρατών θα σχεδιάζονται, θα εγκρίνονται και θα ελέγχονται στη φάση  της εκτέλεσής τους από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Θεσμοθετούνται, μέσω του «Συμφώνου για το Ευρώ», διαδικασίες καθορισμού πολιτικής μισθών, με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα  απέναντι στους κύριους αντιπάλους όπως η Κίνα.

 

Που θα οδηγήσουν τελικά όλα αυτά; Μα σε «μια νέα αρχιτεκτονική της ΕΕ», που θα περιλαμβάνει:

• Καθίζηση-βουλγαροποίηση μισθών, σε επίπεδα 300-600 ευρώ.
• Μετατροπή των  εργαζομένων σε  δούλους του κεφαλαίου, με τη πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εργοδοτών. Η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων είναι μόνο η αρχή. Στόχος είναι «καμία σύμβαση». Ατομικές συμβάσεις. Όλοι  μόνοι και ανυπεράσπιστοι. Να μιλήσουμε για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη;
• Απογείωση της ανεργίας, ειδικά στη νεολαία (ως και 56,6% σε ορισμένες κατηγορίες), που οδηγεί στην απαξίωση των εργαζομένων,  στη μείωση της διαπραγματευτικής τους θέσης  και στην κατάρα μιας νέας  μαζικής μετανάστευσης.
• Διάλυση των δημόσιων κοινωνικών οργανισμών. Τα δημόσια νοσοκομεία, η δημόσια παιδεία, όλος ο κοινωνικός δημόσιος  τομέας, αντί για αναβάθμιση και εκσυγχρονισμό, οδηγείται σε πλήρη ιδιωτικοποίηση ή διάλυση.
• Ξεπούλημα ή υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας. Ότι έχτισε ο λαός με τον ιδρώτα του, έστω κι αν μόνο ένα μικρό κλάσμα από αυτά απολάμβανε ή έλεγχε ο ίδιος, ξεπουλιέται μέσω ιδιωτικοποίησης ή υποθήκευσης στους δανειστές. Στο απόγειο αυτών των εξελίξεων φτάνουμε με την ψήφιση της νέας Δανειακής Σύμβασης, που συνοδεύει το Μνημόνιο 3. Δεν έχουμε μόνο μια εκ νέου επιβεβαίωση του ορισμού του Αγγλικού Δικαίου ως εφαρμοστέου δικαίου με αρμόδια τα δικαστήρια του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου. Συνομολογείται κάτι επαχθέστερο! Το ελληνικό δημόσιο και η Τράπεζα της Ελλάδος παραιτούνται οικειοθελώς από κάθε δικαίωμα ασυλίας σε σχέση με τα περιουσιακά τους στοιχεία. Πρόκειται για ασυλία που αποτελεί πρόβλεψη ακόμη και του ισχύοντος Διεθνούς Δικαίου. Και δε φτάνει αυτό. Συμφωνείται ρητά και επί λέξει πως «κανένα από τα περιουσιακά τους στοιχεία δεν εξαιρείται, λόγω εθνικής κυριαρχίας, από τη δικαιοδοσία κατάσχεσης, συντηρητικής ή αναγκαστικής για λογαριασμό των δανειστών».

 

Η ΕΕ καταργεί τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία

 

Η ΕΕ ως ένωση του κεφαλαίου έχει, για όποιον έχει μάτια να δει, από την ίδρυσή της μια βαθύτατη αντιδημοκρατική δομή, πλήρως στεγανοποιημένη από κάθε κοινωνικό ή λαϊκό έλεγχο. Τα πάντα αποφασίζονται μέσα στα κλειστά όργανα διακυβέρνησης της ΕΕ, την Κομισιόν (Ευρωπαϊκή Επιτροπή), την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, που έχει κύρια έκφρασή του τις Συνόδους Κορυφής. Είναι όργανα που δεν λογοδοτούν πουθενά. Αντίθετα οι αποφάσεις και οι πολιτικές τους υπαγορεύονται ευθέως από τα κλειστά – γνωστά και επώνυμα – λόμπι των ευρωπαϊκών πολυεθνικών, από το αντίστοιχο τραπεζικό λόμπι, καθώς και από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, που ελέγχεται πρωτίστως από το Βερολίνο και δευτερευόντως από το Παρίσι. Από την άλλη, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι εντελώς διακοσμητικό, αποτελώντας επίφαση ακόμη και του σημερινού ύστερου και παραφθαρμένου αστικού κοινοβουλευτισμού.

 

Τα συνεχόμενα περιβόητα Σύμφωνα, τα Μνημόνια και τα καθεστώτα Επιτροπείας, που επιβάλλονται στις χώρες της ΕΕ με ταυτόχρονη μετατροπή των κυβερνήσεων σε μαριονέτες αναβαθμίζουν τη δεδομένη εκ γενετής αντιδημοκρατική διακυβέρνηση της ΕΕ σε μια σύγχρονη απολυταρχία του κεφαλαίου.

 

Η χώρα μας και ο λαός της, που καταστρέφονται κάτω από τη σιδερένια κηδεμονία της ΕΕ, του ΔΝΤ και του διεθνούς κεφαλαίου με την πλήρη σύμπλευση της ελληνικής ολιγαρχίας, αποτελούν κραυγαλέο παράδειγμα συντριβής κάθε έννοιας λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή κάθε δικαιώματος ενός λαού να ορίζει τις τύχες του στη χώρα που ζει.

 

Η έξοδος από ΟΝΕ-ΕΕ και η διαγραφή του χρέους, αφετηρία της λαϊκής σωτηρίας

 

Εμείς το λέμε καθαρά. Η επιλογή της σύγκρουσης με την ΕΕ, δεν είναι δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Η παραμονή όμως σε αυτήν  έχει ακόμη μεγαλύτερο κόστος, «αίμα, πόνο και δάκρυα» για την κοινωνική πλειοψηφία.

 

Η έξοδος  από την ευρωζώνη και η αποδέσμευση από την ΕΕ σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση δε σημαίνει ένα άλλο νόμισμα με συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Αντίθετα, είναι απόφαση για  μια άλλη πορεία της χώρας, με τους εργαζόμενους στο τιμόνι και τις κοινωνικές ανάγκες στο κέντρο των οικονομικών και πολιτικών αποφάσεων, καθώς και για ένα άλλο πλαίσιο διεθνών σχέσεων με ισοτιμία, δικαιοσύνη και αμοιβαίο όφελος.

 

Θέση κλειδί και προϋπόθεση για αυτή την πορεία είναι η στάση πληρωμών, η  άρνηση,  μη αναγνώριση και η μονομερής διαγραφή του ληστρικού χρέους. Το επιχείρημα ότι  θα υπάρξει αύξηση του δημόσιου χρέους, μιας και αυτό θα είναι σε ευρώ, το οποίο θα υπερτιμηθεί έναντι του νέου νομίσματος, δεν ευσταθεί, ακριβώς επειδή  η επιλογή μας πρέπει να είναι  η άρνηση και όχι η πληρωμή του χρέους.

                                                                                                    

Ακούγεται ως αντεπιχείρημα ότι  οι προτεινόμενες λύσεις εκτός ευρώ, δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του πρωτογενούς ελλείμματος. Όμως αυτό έχει  σχέση με την γενικότερη οικονομική πολιτική  και όχι μόνο ή κυρίως με το νόμισμα.  Το  σημερινό πρωτογενές έλλειμμα προέρχεται από τα δις των διαρκών χορηγήσεων στις τράπεζες, από τις επιδοτήσεις που παίρνουν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι κατασκευαστικοί όμιλοι για να δημιουργήσουν δήθεν θέσεις εργασίας. Οφείλεται στη διαρκή αιμορραγία  από τα δημόσια έσοδα λόγω της συνεχούς μείωσης των φορολογικών συντελεστών των μεγάλων επιχειρήσεων και του μεγάλου κεφαλαίου, καθώς και στα περιβόητα φαραωνικά έργα της Ολυμπιάδας. Στο σημείο αυτό ας αναρωτηθούμε: πόσα δις ευρώ έχουν χαριστεί με τα κάθε είδους «αφορολόγητα αποθεματικά» και τους «αναπτυξιακούς νόμους» που απαλλάσσουν το κεφάλαιο από τη φορολογία; Πόσα δις είναι οι υπερτιμολογήσεις των κάθε είδους δημόσιων προμηθειών που καλείται να πληρώσει ο  λαός; Τέλος, πόσα δις έχουν δοθεί για εξοπλισμούς  για τη συμμετοχή των ελληνικών στρατευμάτων  στις δολοφονικές ιμπεριαλιστικές εκστρατείες του ΝΑΤΟ κατά των λαών όλου του κόσμου (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Σομαλία και πρόσφατα στο Μάλι);

 

Επιστρατεύεται  ακόμη  από το μνημονιακό μπλοκ το ψευδοεπιχείρημα πως  η  εισαγωγή νέου νομίσματος, θα οδηγήσει σε  μεγάλη υποτίμηση  έναντι του ευρώ, που θα σημάνει  εκτίναξη πληθωρισμού,  και μείωση  του λαϊκού εισοδήματος.  Οι εκτιμήσεις όμως  για την έκταση της υποτίμησης είναι αστήριχτες. Η εμπειρία της Αργεντινής, αλλά και της Ισλανδίας, δε συνηγορούν σε αυτή την κινδυνολογία. Από την άλλη, ποιος μας διασφαλίζει άραγε ότι το ευρώ θα παραμείνει σταθερό ή ότι θα συνεχίσει να υφίσταται; Αν μεγάλο μέρος των εισαγωγών μας υποκατασταθεί από εγχώρια παραγωγή και οι εισαγωγές περιοριστούν στα απαραίτητα, δεν υπάρχει λόγος υποτίμησης, παρά μόνο στο επίπεδο που εμείς θα επιλέξουμε. Άλλωστε, στο όνομα της μη αποχώρησης από το ευρώ,  ήδη υποτιμήθηκε κατά 40-50% το βιοτικό μας επίπεδο, πράγμα που δεν θα είχε γίνει αν είχαμε βγει από το ευρώ και κηρύξει στάση πληρωμών από το 2009.

 

Συχνά ακούμε το επιχείρημα ότι θα υπάρξει πρόβλημα με βασικά εισαγόμενα  προϊόντα, (καύσιμα, φάρμακα κλπ), των οποίων οι τιμές θα απογειωθούν. Ήδη ζούμε εντός του ευρώ τις απαγορευτικές τιμές των καυσίμων και των φαρμάκων, την κατάρρευση της ζήτησης στα καύσιμα ή τις διαρκείς ελλείψεις στα φάρμακα. Από την άλλη πρόκειται για σκόπιμη διόγκωση του προβλήματος. Η τιμή των καυσίμων μπορεί να συγκρατηθεί με δραστική μείωση της κρατικής φορολογίας που επιβάλλεται επί της τιμής πώλησής τους σήμερα. Βασικά προϊόντα μπορούν να επιδοτηθούν από το κράτος με τον ταυτόχρονο έλεγχο των τιμών. Η αντικαπιταλιστική παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με την αξιοποίηση των  ενεργειακών και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι του μέγιστου κέρδους, θα διευκολύνει  τη βιομηχανική και παραγωγική αναγέννηση της οικονομίας. Θα στηρίξει τους υπάρχοντες κλάδους, θα προχωρήσει στην αναγέννηση παλαιών και θα δημιουργήσει νέους κλάδους παραγωγής. Θα αντιστρέψει τη σχέση εισαγωγών- εξαγωγών. Θα μειώσει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου συμβάλλοντας και με αυτόν τον τρόπο  στη μείωση του ελλείμματος  του ισοζυγίου των τρεχουσών συναλλαγών και  θα δώσει τη δυνατότητα δημιουργίας συναλλαγματικών διαθεσίμων.

 

 

Διπλή έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ

 

Θέση μας είναι η συνολική ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ. Ενώ αναγνωρίζουμε τον κομβικό ρόλο του ευρώ στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, θεωρούμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει έξοδος μόνο από την ευρωζώνη χωρίς ταυτόχρονη έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

 

Ακόμη κι αν αρνηθούμε το χρέος, τι θα σήμαινε η έξοδος μόνο από την ευρωζώνη χωρίς έξοδο από την ΕΕ; Θα ήταν αδύνατο να θέσουμε περιορισμούς στην κίνηση των κεφαλαίων και να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες για την ανάκτηση του ελέγχου της οικονομίας. Θα ήταν επίσης ακατόρθωτο να ανατάξουμε την παραγωγή με βάση τις κοινωνικές ανάγκες. Κάθε σχετική προσπάθεια απαγορεύεται από την ΕΕ, γιατί καταστρατηγεί τις τέσσερις ελευθερίες και βλάπτει τον «ελεύθερο ανταγωνισμό». Ακόμη και με υποτίμηση οι εισαγωγές θα συνεχιστούν αν δεν υπάρχει δασμολογική προστασία, η οποία επιπρόσθετα μπορεί να στραφεί επιλεκτικά στους τομείς που επιθυμούμε και όχι να επιβληθεί στα πάντα αδιακρίτως, όπως συμβαίνει με την υποτίμηση. Το κυριότερο όμως είναι το νομικό πλαίσιο που έχει επιβάλει η ΕΕ μέσα στο οποίο υπαγορεύονται μια σειρά από αντιδραστικές πολιτικές σχετικά με το ασφαλιστικό, τις εργασιακές σχέσεις ή τις ιδιωτικοποιήσεις, ενώ απαγορεύονται οι κρατικές παραγωγικές πρωτοβουλίες οποιασδήποτε μορφής.

 

Επομένως η διπλή έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ γίνεται αναγκαία αφετηρία για κάθε φιλολαϊκή προοπτική. Είναι κάτι που υπογραμμίζουν έντονα οι ίδιες οι εξελίξεις. Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι μέσα στην ΕΕ γιγαντώθηκε το δημόσιο χρέος, το οποίο τριπλασιάστηκε στην δεκαετία του ‘80; Ο δανεισμός, που τελικά αποδείχτηκε και «πικρός» και ακριβός, έγινε κυρίως για να στηριχτούν η κατανάλωση των προϊόντων που παρήγαγαν οι πολυεθνικές και η χρηματοπιστωτική φούσκα, που όταν έσκασε άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου της κρίσης. Στο πλαίσιο αυτό έχει οικοδομηθεί ένας κυριολεκτικά ληστρικός μηχανισμός, μέσω των τόκων των δανείων. Είναι χαρακτηριστικό από την άποψη αυτή ότι στην εικοσαετία 1992-2011 καταβλήθηκαν συνολικά 507 δις ευρώ για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ το 160% του σημερινού δυσθεώρητου χρέους των 307 δις ευρώ (πρόσφατα στοιχεία του ΔΝΤ για το 2012). Πρόκειται ολοφάνερα για μια κανονική χρεομηχανή!

 

Ας διαβάσουμε σε αυτό το σημείο κάτι αξιοπρόσεκτο:

"το Συμβούλιο παρακολουθεί τις οικονομικές εξελίξεις σε κάθε κράτος - μέλος ... και προβαίνει τακτικά σε συνολική αξιολόγηση".

 

Είναι από το άρθρο 103 της  συνθήκης του Μάαστριχτ, γραμμένο 20 χρόνια πριν. Και το άρθρο κλείνει ως εξής:

 "Το Συμβούλιο, ακολουθώντας τη διαδικασία που αναφέρεται στο άρθρο 189Γ, μπορεί να θεσπίσει λεπτομερείς κανόνες για τη διαδικασία πολυμερούς εποπτείας ...".

 

Αυτό και αν γίνεται τώρα! Ιδιαίτερα σήμερα μετά την επίσημη θέσπιση του «Δημοσιονομικού Συμφώνου» στις χώρες της ευρωζώνης και ευρύτερα της ΕΕ επιβάλλεται η πιο άτεγκτη εποπτεία! Συγκεκριμένα, θεσπίζεται μόνιμος μηχανισμός εποπτείας και ελέγχου από την ΕΕ στα δημόσια οικονομικά κάθε χώρας με στόχο την τήρηση ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, με πρόβλεψη για ανώτατο όριο ελλείμματος στο 3% του ΑΕΠ. Είναι προφανές τι σημαίνει αυτό για το εργατικό εισόδημα και τις κοινωνικές παροχές. Ακόμη το καταναγκαστικό αυτό σύμφωνο προβλέπει ανώτατο όριο δημόσιου χρέους το 60% του ΑΕΠ. Αν εμφανιστεί παρέκκλιση, η διαφορά πρέπει να μειώνεται κάθε χρόνο κατά 5% μέχρι την απόσβεσή της. Δηλαδή, με απλά μαθηματικά, ας δούμε τι θα ισχύσει για τη χώρα μας. Το ΑΕΠ της Ελλάδας είναι περίπου 200 δις. Επομένως, το 60% του χρέους είναι 120 δις. Αν 300 δις είναι το πραγματικό χρέος, τότε για την απόσβεση των 180 δις της διαφοράς από το επιτρεπόμενο χρέος σημαίνει 180x0,05 = 9 περίπου δις τον χρόνο, τα οποία θα αντληθούν φυσικά με λήψη επιπρόσθετων μέτρων εξουθένωσης του λαού.

 

Να ποια είναι η βάση και του ευρώ και των μνημονίων. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί!

 

 

Πορευόμαστε με αποκλειστικό κριτήριο τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας και του λαού. Όμως μπορούμε; Ποιοι και πώς;

           

Στόχος μας δεν είναι «να σωθεί η χώρα» γενικά. Ούτε να καταστούν εξαγώγιμα τα προϊόντα δεσποτικών επιχειρήσεων με κινεζικούς μισθούς. Ο λαός  δικαιούται να ζήσει καλύτερα. Μια ζωή με δικαιώματα, με αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης και με πραγματική δημοκρατία. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αυξηθεί ο μισθός. Σημαίνει ακόμη άμεση αναίρεση και ανατροπή του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, δηλαδή εθνικοποίηση όλων των στρατηγικών κλάδων και επιχειρήσεων. Προοδευτική πορεία, για μας σημαίνει ριζική ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου, με χτύπημα του μεγάλου κεφαλαίου και κλονισμό της κυριαρχίας του.

 

Συνεπώς η όξυνση της ταξικής πάλης όχι μόνο δε θα μετριαστεί με μία αποχώρηση από την ΕΕ, αλλά θα κορυφωθεί σε γενικό πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο και χρειάζεται να προετοιμαστούμε για αυτό. Ο ανασχεδιασμός της παραγωγικής διάρθρωσης και του προσανατολισμού της οικονομίας με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες, με εθνικοποίηση των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων και στους τρεις τομείς της οικονομίας (αγροτική παραγωγή, βιομηχανία, υπηρεσίες) και επιβολή εργατικού ελέγχου με προοπτική την πλήρη κοινωνικοποίησή τους, είναι η κατεύθυνση που συμφέρει την κοινωνική πλειοψηφία και έχει το δικαίωμα να την επιβάλει.

 

Μια τέτοια κατεύθυνση και πορεία έχει πραγματικό πεδίο εφαρμογής και δεν είναι σχέδιο επί χάρτου. Μπορεί να επιβληθεί από τον γενικευμένο αποφασιστικό και αλληλοτροφοδοτούμενο κοινωνικό και πολιτικό αγώνα. Αυτό όμως προϋποθέτει την παράλληλη οργάνωση του ίδιου του μαχόμενου κι εξεγερμένου λαού. Ταυτόχρονα απαιτεί την οικοδόμηση από σήμερα – μέσα στο καμίνι των αγώνων – ανεξάρτητων θεσμών και οργάνων επιβολής της λαϊκής θέλησης, έξω και πέρα από τις επίσημες κρατικές δομές σε τόπους δουλειάς, σε κλάδους και σε χώρους κατοικίας. Ο οργανωμένος λαός χρειάζεται όμως σαν καρδιά και νεύρο του ένα άλλο εργατικό κίνημα για το οποίο υπάρχουν σήμερα οι υλικοί όροι ανάδυσης του. Ένα άλλο εργατικό κίνημα εξοπλισμένο με τους αναγκαίους στόχους και διεκδικήσεις, με την υιοθέτηση αποφασιστικών μορφών αγώνα και στηριγμένο σε τρόπους οργάνωσης ανοιχτούς στη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων μέσα από συντονισμένα ανεξάρτητα κέντρα αγώνα. Οργανωμένος λαός σημαίνει τέλος την εμφάνιση στους δρόμους και τις πλατείες, ενός μαζικού λαϊκού πολιτικού κινήματος, που θα κάνει πράξη το στόχο του καθολικού λαϊκού ξεσηκωμού. Μια τέτοια εξέλιξη είναι σε θέση, με την ανοιχτή απειλή της κοινωνικής ανατροπής, να αναγκάσει ακόμη και κυβερνήσεις που βρίσκονται στα όρια του συστήματος να κινηθούν σε λήψη μέτρων όπως τα παραπάνω. Ωστόσο η υλοποίηση των αναγκαίων προοδευτικών μέτρων προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας δεν μπορεί να ολοκληρωθεί παρά μόνο με την υπέρβαση του σημερινού φονικού καπιταλισμού με έναν βαθύ ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό.

 

 

Πιο κοντά με τους λαούς της περιοχής, όλο και πιο μακριά από τους δυνάστες μας

 

Μια ανατροπή αυτού του τύπου στην Ελλάδα, μπορεί να πυροδοτήσει ανατροπές στο νότο της Ευρώπης και να δημιουργήσει άλλες υλικές και πολιτικές προϋποθέσεις για μια διεθνοποίηση προς όφελος των λαών στη νότια Ευρώπη αλλά και τη Μεσόγειο. Επίσης είναι υπαρκτές οι προϋποθέσεις για ισότιμες ανταλλαγές, που θα αλληλοσυμπληρώνουν τομείς που υπάρχουν ελλείψεις. Ας το συνειδητοποιήσουμε: έχουν δύναμη οι λαοί στην περιοχή, κανείς δεν είναι σε απομόνωση. Το ψευτοδίλημμα: ΕΕ ή εθνική απομόνωση και αναδίπλωση είναι μια προπαγανδιστική μυθολογία των ελίτ με στόχο να εμφανίσουν τη φυλακή του ευρώ και της ΕΕ ως μοναδική αναγκαστικά επιλογή.

 

 

Τι είναι και σε τι στοχεύει η Πρωτοβουλία

 

Στην «Πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της ΕΕ» συμπορευόμαστε αγωνιστές με διαφορετική πολιτική καταγωγή και οπτική. Αγωνιστές που παλεύουν για την αποδέσμευση πριν από όλα της χώρας μας, αλλά και των άλλων χωρών στην κατεύθυνση μιας τέτοιας ρήξης. Αγωνιστές που παλεύουν για τη συνολική διάλυση της ΕΕ, ως ολοκληρωτικού μορφώματος του κεφαλαίου, αλλά και αγωνιστές που παλεύουν ενάντια στις ολέθριες συνέπειες της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς να έχουν απαντήσει οριστικά στο στρατηγικό ζήτημα της εξόδου ή της διάλυσης της ΕΕ. Σε αυτόν τον αγώνα δε θα είμαστε μόνοι μας! Το οικοδόμημα της ευρωζώνης τρίζει και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ακόμα και στις χώρες του Βορρά, δείχνουν το πιο απεχθές τους πρόσωπο υπονομεύοντας ή ανατρέποντας πλήρως εργατικές κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα. Οι εργαζόμενοι και οι λαοί της Ευρώπης είναι υποχρεωμένοι να τσακίσουν τη μαύρη συμμαχία των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων για να μπορέσουν να οικοδομήσουν τη δική τους διεθνιστική ενότητα. Αυτός ο δρόμος δεν είναι απλά εφικτός, είναι ο μόνος δρόμος επιβίωσης για τους εργαζόμενους και τον λαό, αλλά και ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην προοπτική μιας αξιοβίωτης ζωής!

 

 

Γενάρης 2013

ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΑ ΝΕΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ

Η  ΑΝΤΑΡΣΥΑ   ΛΑΡΙΣΑΣ  εκφράζει  τα  συλληπητήρια  της  στους  γονείς  των  αδικοχαμένων  φοιτητών  του  ΤΕΙ  και  την  ολόθερμη  συμπαράσταση  στους νοσηλευόμενους  και  τους  συγγενείς  τους.

 Είμαστε  σίγουροι  πως  αυτοί  που  βρήκαν  τους  <<ηθικούς  αυτουργούς>> στην  δολιοφθορά-προβοκάτσια  στις  Σκουριές  Χαλκιδικής  θα  ανακαλύψουν  τους  υπέυθυνους  της  τραγωδίας χωρίς  να  χρειασθεί  να  προσαγάγουν  βίαια  το  <<φονικό>>  μαγκάλι  για  απόσπαση  γενετικού  υλικού.

Ίσως  να  βοηθούσαμε  αν  λέγαμε  να  ψάξουν  σ΄ αυτούς  που  υπέγραψαν  τα  μνημόνια, τις  δανειακές  συμβάσεις , τις  απολύσεις , τις  μειώσεις  μισθών  και  συντάξεων  και  τις  αυξήσεις  στο  πετρέλαιο. Αυτούς  που  σαν  νέες  Αντουανέτες μας  καλούν  να  φάμε  παντεσπάνι  μια  και  το  ψωμί  λείπει  , αφήνοντας  τους  να  διαλύουν  την  Παιδεία  και  την  Υγεία  , να  εξολοθρεύουν τους  φτωχούς  αγρότες  και  να  ετοιμάζουν  σχέδια  ΑΘΗΝΑ   για  την  τριτοβάθμια  εκπαίδευση  , υπηρετώντας  την  απληστία  ντόπιου  και  ξένου  κεφαλαίου.     

 Το  μονοξείδιο  της  απάνθρωπης  πολιτικής  τους  οδήγησε  τους  νέους στο  θάνατο και  στην  εντατική  από  οικονομική  ασφυξία   όπως  και  χιλιάδες  άλλους  στην  ανεργία  ,  στην  απόγνωση , στη  μετανάστευση.

 Οι  ποικίλοι   πρετεντέρηδες  θα  μας  κατηγορήσουν  για  μικροκομματική  τυμβωρυχία  γιατί  γνωρίζουν  πως  είναι  αυτοί  που  συνδάυλισαν  -με  το  αζημίωτο – το  φονικό  μαγκάλι  της  εξαθλίωσης.

 Στη  μνήμη  των  θυμάτων  του  οικονομικού-ταξικού  πολέμου  υποσχόμαστε  πως  θα  δώσουμε  όλες  μας  τις  δυνάμεις  για  να  τιμωρηθούν  οι <<δολοφόνοι>>  τους  συμβάλλοντας στον  παλλαϊκό  ξεσηκωμό  που  θα  ανατρέψει  <<από  κάτω>>  την   τρικομματική  συμμορία  και  τη  δολοφονική  της  πολιτική.     

ΑΝΤΑΡΣΥΑ   ΛΑΡΙΣΑΣ

Σχόλιο για τις πρόσφατες δηλώσεις από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ: όλο και πιο μακριά από τις ανάγκες του λαού

Ξεχύθηκε στα κανάλια και στις εφημερίδες αυτό το Σαββατοκύριακο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (Τσίπρας, Σταθάκης, Δραγασάκης) για να επιβεβαιώσει την πλήρη απόσπασή της από τα αιτήματα και τους στόχους του λαϊκού κινήματος τριών χρόνων και τη «βίαιη» προσαρμογή του σε μια πολιτική, όχι απλά στα όρια της ΕΕ και του καπιταλισμού, αλλά και στα όρια της «δημοσιονομικής ορθοδοξίας» και του μνημονίου.
Σύμφωνα με τις δηλώσεις αυτές, οι μισθοί και οι συντάξεις δεν θα γυρίσουν στα προ μνημονίου επίπεδα, ίσως σταδιακά και εφόσον το επιτρέψουν οι οικονομικές συνθήκες, δηλαδή εφόσον ο καπιταλισμός ξεπεράσει την κρίση του. Το απεχθές χαράτσι δεν θα καταργηθεί παρά για τους άνεργους, άπορους κλπ. Οι ιδιωτικοποιήσεις θα ονομαστούν αναπτυξιακές συμπράξεις, μια που δήθεν χρειαζόμαστε «κεφάλαια» για επενδύσεις. Όραμα αυτής της αντίληψης ο αστικός εκσυγχρονισμός των Βενιζέλου, Τρικούπη, Καραμανλή και ο εξωραϊσμός του αμερικάνικου καπιταλισμού τύπου Ομπάμα.
Φαίνεται καθαρά ότι η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στα όρια του ευρώ, της ΕΕ και του κεφαλαίου τον οδηγεί σε μια πολιτική που όλο και πιο κοντά στη σημερινή κυρίαρχη πολιτική: αναγνώριση της νομιμότητας του χρέους, «επαναδιαπραγμάτευση» των δανειακών συμβάσεων, μισόλογα για την κατάργηση των μνημονίων, με διατήρηση του πυρήνα των μέτρων που έφεραν. Να ποια είναι η πολιτική της «ρεαλιστικής προσαρμογής» και της «κυβερνητικής λύσης» με «κέντρο» ή «συμμετοχή» του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κόσμος του αγώνα, οι άνεργοι, οι νέοι των συγκρούσεων και των οραμάτων της ανατροπής δεν έδωσαν μάχες για να δοκιμάσουν μία λιγότερο σκληρή εκδοχή της ανελέητης επίθεσης που υφίστανται. Άλλωστε αυτή η εκδοχή ακούγεται περισσότερο σαν νανούρισμα και λιγότερο σαν μία εναλλακτική πολιτική. Η Αριστερά δεν μπορεί να αναζητά συμμαχίες και συνομιλητές στους παράγοντες της πολιτικής που μας εξαθλιώνει.
Καμία πολιτική δεν θα μπορέσει να αντιστρέψει τους όρους προς το συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας, αν δεν έχει στο ορίζοντά της την αξιοπρεπή διαβίωση εργαζομένων και ανέργων, την κατάργηση ολόκληρου του νομοθετικού πλαισίου των μνημονιακών νόμων, την άρνηση του χρέους και των μηχανισμών που το αναπαράγουν και το διαιωνίζουν. 
Η λογική αυτή πρέπει να ηττηθεί μέσα στο κίνημα. Μόνη λύση είναι ο μαχόμενος κόσμος του κινήματος και της Αριστεράς να κατακτήσει μια νέα ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική ενότητα για να βρουν δικαίωση οι αγώνες και οι στόχοι των εργαζόμενων.

Πρωτοφανές κλίμα τρομοκρατίας στην Ιερισσό – ΔΙΑΔΩΣΤΕ!

Είναι πραγματικά αδιανόητα αυτά που συμβαίνουν στην Ιερισσό.
Δύο κάτοικοι Ιερισσού προσήχθησαν από την αστυνομία στον Πολύγυρο γύρω στις 5:00 μ.μ. και έχουν έκτοτε “εξαφανιστεί”, καθώς η αστυνομία δεν δίνει καμμία πληροφορία ούτε στο δικηγόρο, ούτε στις οικογένειες, ούτε στη βουλευτή Χαλκιδικής.
Κουκουλοφόροι και τζιπ της αστυνομίας που περιπολούν σε όλη την Ιερισσό κάνοντας τυχαίες προσαγωγές, έχουν σκορπίσει τον τρόμο στο χωριό. Οι άνθρωποι φοβούνται να κυκλοφορήσουν και δεν βγαίνουν από τα σπίτια τους από το φόβο της απαγωγής και της προσαγωγής τους από τους κουκουλοφόρους.
Αυτή τη στιγμή οι γυναίκες της Ιερισσού συγκεντρώνονται ειρηνικά έξω από το αστυνομικό τμήμα, ζητώντας να μάθουν τι απέγιναν οι άνθρωποι τους και να σταματήσει αυτό το κλίμα τρομοκρατίας και ψυχολογικής βίας.
Ολοι όσοι προσάγονται κρατούνται από την αστυνομία πολλές ώρες χωρίς καμμία κατηγορία, ενώ υπο την απειλή της “απείθειας” πολλοί παραδίδουν και δείγμα γενετικού υλικού.

Ολοι στην απεργία στις 20 Φλεβάρη. Κάτω η κυβέρνηση των μνημονίων και της επιστράτευσης !

Στις 20 Φλεβάρη απεργούμε και διαδηλώνουμε όλοι οι εργαζόμενοι σε ιδιωτικό και δημόσιο ενάντια στην κυβέρνηση των μνημονίων και της “επίταξης”. Καλούμε σε πανεργατικό παλλαϊκό ξεσηκωμό για να ανατρέψουμε την κυβέρνηση και τα βάρβαρα μέτρα της: μείωση μισθών και κατάργηση των Συλλογικών διαπραγματεύσων, αντιδραστική προσπάθεια περιορισμού του δικαιώματος της απεργίας, χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο που θα προστεθούν στο ενάμιση εκατομύριο των ανέργων και θα διαλύσουν όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες, ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικών αγαθών (νερό, ενέργεια, ελεύθεροι χώροι), ξεπούλημα δημόσιου πλούτου.
Πέρσι, τέτοια εποχή με τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του Φλεβάρη στείλαμε στα σκουπίδια την άλλη “παντοδύναμη” -τρικομματική και αυτή- κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου. Φέτος, έχουμε την δύναμη να στείλουμε τον Σαμαρά και τις ...συνιστώσες του, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, να του κάνουν παρέα!
Η επιχείρηση «νόμος και η τάξη» που άρχισε να εφαρμόζει η κυβέρνηση για να σπάσει τις μεγάλες απεργίες του μετρό και των ναυτεργατών δεν είναι αρκετή για να σταματήσει το εργατικό κίνημα που συνεχίζει απεργιακά, τα αγροτικά μπλόκα, τη νεολαία που ξεσηκώνεται ενάντια στη διάλυση της δημόσιας δωρεάν παιδείας.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ  ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΡΓΑΤΩΝ -  ΑΓΡΟΤΩΝ
    Ένα ΜΕΤΩΠΟ που θα διεκδικήσει
Άμεση, μονομερή καταγγελία των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ που είναι ο οργανωτής και η δύναμη επιβολής αυτού το εφιάλτη. Διαγραφή του χρέους. Εργατικό έλεγχο στις τράπεζες, στις μεγάλες επιχειρήσεις και σ' ολόκληρη την κοινωνία
Με σκληρούς αγώνες εδώ και τώρα, πέρα από τα όρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Χρειαζόμαστε  συνδικάτα στα χέρια της βάσης των εργαζόμενων, οργάνωση και συντονισμό από τα κάτω, αγώνες και απεργίες διάρκειας!
    Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Λάρισας καλεί τους εργαζόμενους στην προσυγκέντρωση των ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ-ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ στην ΠΛΑΤΕΙΑ ΝΟΜΑΡΧΙΑΣ στις 10.00 π.μ. και στη συνέχεια στη συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου Λάρισας στην κεντρική πλατεία.
    
Καλούμε όλες τις συγκεντρώσεις να  συνεχίσουμε την πορεία μέχρι το μπλόκο των αγροτών στη Νίκαια

ΟΛΟΙ  ΜΑΖΙ  ΜΠΟΡΟΥΜΕ   ΝΑ   ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ   ΤΗΝ  ΑΘΛΙΑ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ   ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΛΑΡΙΣΑΣ

Σύριζα: Συμμαχία με το "διάολο" του ΔΝΤ;

 Από την εφημερίδα "Πριν"

Νέες διαστάσεις απέκτησε αυτή την εβδομάδα η περίφημη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα περί «συμμαχίας με τον διάβολο» αρκεί να σωθεί η χώρα από το Μνημόνιο, καθώς η κεντρική πολιτική παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχθηκε στην ανακοίνωση του ΔΝΤ περί λάθους πολλαπλασιαστή για τον υπολογισμό της ύφεσης.

Σε επίκαιρη ερώτηση του επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος προς τον πρωθυπουργό, ο Αλέξης Τσίπρας άφησε να εννοηθεί ότι πρέπει να αξιοποιηθούν οι αναθέσεις μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ποντάροντας στην εκτίμηση του ΔΝΤ.

Όπως είπε, «η συζήτηση που άνοιξε για το λάθος του πολλαπλασιαστή είναι μια συζήτηση που έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, όμως ήταν ταυτόχρονα και μια ευκαιρία για την ελληνική κυβέρνηση», καθώς «κατά τη δική μας εκτίμηση, ήταν ένα σήμα, ένα σήμα μιας πρόβλεψης, μιας αποδοχής, μιας παραδοχής ότι το Μνημόνιο δεν βγαίνει».

Σε πρακτικό όμως επίπεδο, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την αξιοποίηση της παραδοχής του «λάθους» πάλι «βάλτωσε» με την προληπτική υποχωρητικότητα που τη διακρίνει στην άτολμη και άχρωμη πρόταση για «ευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος», η οποία στο πιο ευνοϊκό σενάριο θα αποφάσιζε ένα περαιτέρω κούρεμα του χρέους, χωρίς ασφαλώς να αμφισβητείται μονομερώς καμία παράμετρος των δανειακών συμβάσεων.

Όπως είπε ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, «αυτό είναι το βασικό σημείο της ανάλυσης μας, ότι έχετε παραδοθεί απολύτως στη στρατηγική της κυρίας Μέρκελ, η οποία δεν είναι προς όφελος των εθνικών μας συμφερόντων, δεν είναι προς όφελος της ελληνικής κοινωνίας». Παγιώνοντας ο ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική του ανάλυση στον άξονα μερκελιστών - αντιμερκελιστών, η τακτική του πρόταση χαρακτηρίζεται πλέον από ακραία διαχειριστική νοοτροπία μαζί φυσικά με πολιτικό καιροσκοπισμό που στερείται οποιαδήποτε στρατηγική θέση για έξοδο από την κρίση.

Χαρακτηριστικό της πολιτικής τύφλωσης που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ ως προς τις ευθύνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και του συνολικού ρόλου της, είναι ότι στις επισκέψεις του στα αγροτικά μπλόκα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν βρήκε ούτε μία λέξη για να σχολιάσει τη μήτρα όλων των δεινών της μικρομεσαίας αγροτιάς, που δεν είναι άλλη από την Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ: «Όλα τα αιτήματα σας, τα οποία είναι δίκαια, έχουν σχέση με ένα πράγμα, με το Μνημόνιο», είπε στους συγκεντρωμένους αγρότες στη Λάρισα.

Ερωτήματα άφησε όμως και η συνέντευξη που παραχώρησε ο Αλέξης Τσίπρας στο BBC όταν ερωτήθηκε για τη Χρυσή Αυγή και τον τρόπο που θα την αντιμετωπίσει: Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ είπε μεν θα «θα έχουμε μηδενική ανοχή απέναντι   στη Χρυσή Αυγή που είναι μια συμμορία», όμως συμπλήρωσε ότι «δεν θα ανεχθούμε παραβατικότητα από κανέναν και από καμία ομάδα και απέναντι στις ομάδες εκείνες που χρησιμοποιούν τη βία και μπορεί να ισχυρίζονται ότι ανήκουν στον αναρχικό χώρο», δηλώνοντας χαρακτηριστικά  ότι «κι αυτοί θα υποστούν τις συνέπειες του νόμου».

Καταγγελία για την παρουσία ένστολων αστυνομικών στη σύσκεψη του συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων

Ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα καταγγέλλει στους εργαζόμενους και τα σωματεία τους, σε όλο τον λαό που εξαθλιώνεται μέρα με την μέρα από την βαρβαρότητα του μαύρου μετώπου κεφαλαίου-συγκυβέρνησης-τρόικας, την χτεσινή απρόκλητη και πρωτοφανή παρέμβαση της αστυνομίας στην Συνέλευση των εκπροσώπων του Συντονισμού στα γραφεία του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών.

Στις 7 περίπου το απόγευμα και ενώ είχε αρχίσει η Συνέλευση, δύο ένστολοι αστυνομικοί παρουσιάστηκαν στην είσοδο των γραφείων  του σωματείου, διέκοψαν την διαδικασία και ρώτησαν αν εκεί διεξάγεται η Συνέλευση του Συντονισμού. Στη δικαιολογημένη αντίδραση των συναδέλφων απάντησαν ότι γνώριζαν ήδη ότι επρόκειτο για Συνέλευση εργαζομένων και όχι για συγκέντρωση αλλά παρόλα αυτά δήλωσαν ότι είχαν εντολή να διερευνήσουν αν τίθενται ζητήματα «τάξης και ασφάλειας»!

Μετά την έντονη διαμαρτυρία των εργαζομένων τα όργανα του «νόμου και της τάξης» αποχώρησαν. Στην παράσταση διαμαρτυρίας που οργανώθηκε στη συνέχεια από συνδικαλιστές στο Α.Τ Ακρόπολης, ο διοικητής που είχε εσπευσμένα φτάσει στο γραφείο του – προφανώς για να επιληφθεί ο ίδιος της υπόθεσης – παραδέχτηκε ότι είχε δοθεί εντολή στο Α.Τ από τα κεντρικά γραφεία της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής για να ελεγχθεί η εργατική συνέλευση του Συντονισμού, αλλά απέδωσε το επεισόδιο, στον υπερβάλλοντα ζήλο των συγκεκριμένων αστυνομικών, ζητώντας συγγνώμη από τους συναδέλφους συνδικαλιστές που του ζητούσαν επίμονα εξηγήσεις.

Είναι προφανές ότι όχι μόνο λειτουργεί το συνδικαλιστικό της ασφάλειας αλλά και επιλέγει να κάνει αισθητή την παρουσία του. Το συγκεκριμένο περιστατικό εντάσσεται, στο γενικότερο κλίμα τρομοκράτησης και στην προσπάθεια κατάργησης συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Ο κρατικός ολοκληρωτισμός γίνεται καθημερινά όλο πιο απειλητικός απέναντι στους εργαζόμενους και σε κάθε αγωνιζόμενο. Οι στοιχειώδεις πολιτικές, συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες αμφισβητούνται ευθέως και με σαφήνεια πλέον. Μετά την επιστράτευση των απεργών,  η κυβέρνηση θέλει να καταργήσει δια νόμου το δικαίωμα των εργαζόμενων στην απεργία!

Δηλώνουμε με τον πιο κατηγορηματικό και αποφασιστικό τρόπο προς κάθε ενδιαφερόμενο ότι, το ταξικό εργατικό κίνημα δεν πρόκειται να τρομοκρατηθεί, όποιο τρόπο και μέσο κι αν χρησιμοποιήσει, το ολοκληρωτικό καθεστώς των μνημονίων, για να πετύχει  την ισοπέδωση κάθε εργασιακού και δημοκρατικού δικαιώματος που έχει κατακτήσει ο εργαζόμενος λαός αυτής της χώρας με αμέτρητους αγώνες και θυσίες.

Θα δώσουμε, διαρκή και ανυποχώρητο αγώνα, για να ανατραπούν οι πολιτικές που εξαθλιώνουν τις ζωές μας, για να ξεριζωθεί η σύγχρονη «χούντα» κεφαλαίου-κυβέρνησης-Ευρωπαικής Ένωσης.

Καλούμε όλα τα συνδικάτα να καταδικάσουν άμεσα, αποφασιστικά και με κάθε τρόπο, αυτού του είδους τις προκλήσεις. 

ΠΗΓΗ: syntonismos.blogspot.gr