Ξεχύθηκε
στα κανάλια και στις εφημερίδες αυτό το Σαββατοκύριακο η ηγεσία του
ΣΥΡΙΖΑ (Τσίπρας, Σταθάκης, Δραγασάκης) για να επιβεβαιώσει την πλήρη
απόσπασή της από τα αιτήματα και τους στόχους του λαϊκού κινήματος τριών
χρόνων και τη «βίαιη» προσαρμογή του σε μια πολιτική, όχι απλά
στα όρια της ΕΕ και του καπιταλισμού, αλλά και στα όρια της
«δημοσιονομικής ορθοδοξίας» και του μνημονίου.
Σύμφωνα με τις δηλώσεις αυτές, οι μισθοί και οι συντάξεις δεν θα γυρίσουν στα προ μνημονίου επίπεδα, ίσως σταδιακά και εφόσον το επιτρέψουν οι οικονομικές συνθήκες, δηλαδή εφόσον ο καπιταλισμός ξεπεράσει την κρίση του. Το απεχθές χαράτσι δεν θα καταργηθεί παρά για τους άνεργους, άπορους κλπ. Οι ιδιωτικοποιήσεις θα ονομαστούν αναπτυξιακές συμπράξεις, μια που δήθεν χρειαζόμαστε «κεφάλαια» για επενδύσεις. Όραμα αυτής της αντίληψης ο αστικός εκσυγχρονισμός των Βενιζέλου, Τρικούπη, Καραμανλή και ο εξωραϊσμός του αμερικάνικου καπιταλισμού τύπου Ομπάμα.
Φαίνεται καθαρά ότι η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στα όρια του ευρώ, της ΕΕ και του κεφαλαίου τον οδηγεί σε μια πολιτική που όλο και πιο κοντά στη σημερινή κυρίαρχη πολιτική: αναγνώριση της νομιμότητας του χρέους, «επαναδιαπραγμάτευση» των δανειακών συμβάσεων, μισόλογα για την κατάργηση των μνημονίων, με διατήρηση του πυρήνα των μέτρων που έφεραν. Να ποια είναι η πολιτική της «ρεαλιστικής προσαρμογής» και της «κυβερνητικής λύσης» με «κέντρο» ή «συμμετοχή» του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κόσμος του αγώνα, οι άνεργοι, οι νέοι των συγκρούσεων και των οραμάτων της ανατροπής δεν έδωσαν μάχες για να δοκιμάσουν μία λιγότερο σκληρή εκδοχή της ανελέητης επίθεσης που υφίστανται. Άλλωστε αυτή η εκδοχή ακούγεται περισσότερο σαν νανούρισμα και λιγότερο σαν μία εναλλακτική πολιτική. Η Αριστερά δεν μπορεί να αναζητά συμμαχίες και συνομιλητές στους παράγοντες της πολιτικής που μας εξαθλιώνει.
Καμία πολιτική δεν θα μπορέσει να αντιστρέψει τους όρους προς το συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας, αν δεν έχει στο ορίζοντά της την αξιοπρεπή διαβίωση εργαζομένων και ανέργων, την κατάργηση ολόκληρου του νομοθετικού πλαισίου των μνημονιακών νόμων, την άρνηση του χρέους και των μηχανισμών που το αναπαράγουν και το διαιωνίζουν.
Η λογική αυτή πρέπει να ηττηθεί μέσα στο κίνημα. Μόνη λύση είναι ο μαχόμενος κόσμος του κινήματος και της Αριστεράς να κατακτήσει μια νέα ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική ενότητα για να βρουν δικαίωση οι αγώνες και οι στόχοι των εργαζόμενων.
Σύμφωνα με τις δηλώσεις αυτές, οι μισθοί και οι συντάξεις δεν θα γυρίσουν στα προ μνημονίου επίπεδα, ίσως σταδιακά και εφόσον το επιτρέψουν οι οικονομικές συνθήκες, δηλαδή εφόσον ο καπιταλισμός ξεπεράσει την κρίση του. Το απεχθές χαράτσι δεν θα καταργηθεί παρά για τους άνεργους, άπορους κλπ. Οι ιδιωτικοποιήσεις θα ονομαστούν αναπτυξιακές συμπράξεις, μια που δήθεν χρειαζόμαστε «κεφάλαια» για επενδύσεις. Όραμα αυτής της αντίληψης ο αστικός εκσυγχρονισμός των Βενιζέλου, Τρικούπη, Καραμανλή και ο εξωραϊσμός του αμερικάνικου καπιταλισμού τύπου Ομπάμα.
Φαίνεται καθαρά ότι η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στα όρια του ευρώ, της ΕΕ και του κεφαλαίου τον οδηγεί σε μια πολιτική που όλο και πιο κοντά στη σημερινή κυρίαρχη πολιτική: αναγνώριση της νομιμότητας του χρέους, «επαναδιαπραγμάτευση» των δανειακών συμβάσεων, μισόλογα για την κατάργηση των μνημονίων, με διατήρηση του πυρήνα των μέτρων που έφεραν. Να ποια είναι η πολιτική της «ρεαλιστικής προσαρμογής» και της «κυβερνητικής λύσης» με «κέντρο» ή «συμμετοχή» του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κόσμος του αγώνα, οι άνεργοι, οι νέοι των συγκρούσεων και των οραμάτων της ανατροπής δεν έδωσαν μάχες για να δοκιμάσουν μία λιγότερο σκληρή εκδοχή της ανελέητης επίθεσης που υφίστανται. Άλλωστε αυτή η εκδοχή ακούγεται περισσότερο σαν νανούρισμα και λιγότερο σαν μία εναλλακτική πολιτική. Η Αριστερά δεν μπορεί να αναζητά συμμαχίες και συνομιλητές στους παράγοντες της πολιτικής που μας εξαθλιώνει.
Καμία πολιτική δεν θα μπορέσει να αντιστρέψει τους όρους προς το συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας, αν δεν έχει στο ορίζοντά της την αξιοπρεπή διαβίωση εργαζομένων και ανέργων, την κατάργηση ολόκληρου του νομοθετικού πλαισίου των μνημονιακών νόμων, την άρνηση του χρέους και των μηχανισμών που το αναπαράγουν και το διαιωνίζουν.
Η λογική αυτή πρέπει να ηττηθεί μέσα στο κίνημα. Μόνη λύση είναι ο μαχόμενος κόσμος του κινήματος και της Αριστεράς να κατακτήσει μια νέα ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική ενότητα για να βρουν δικαίωση οι αγώνες και οι στόχοι των εργαζόμενων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου