Η τοποθέτηση του σ. Τάσου Κατιντσάρου εκ μέρους της Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Η τοποθέτηση του σ. Τάσου Κατιντσάρου εκ μέρους της Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Η φτώχεια, η ανεργία, η πείνα και η εξαθλίωση που υπάρχουν στη χώρα μας και στον πλανήτη,  έχουν οξυνθεί απότομα τα τελευταία χρόνια,  εξαιτίας της διεθνούς δομικής καπιταλιστικής κρίσης που ζούμε. Πρόκειται για κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου, η οποία έχει τις ρίζες της εκεί που παράγεται και αποσπάται η υπεραξία: δηλαδή στην παραγωγή. Πρόκειται για δομική καθολική κρίση. Κρίση σταθμό στην ιστορία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Ο καπιταλισμός, για το ξεπέρασμα της κρίσης του, οργανώνει πρωτοφανείς στρατηγικές αναδιαρθρώσεις στο τεχνολογικό και παραγωγικό του μοντέλο. Επιβάλλει την καθήλωση και διαστρέβλωση των παραγωγικών δυνάμεων. Προωθεί μια υπεραντιδραστική  ανασυγκρότηση όλων των κοινωνικών και εργασιακών σχέσεων, με πυρήνα το δομικό κατακερματισμό και τη διάσπαση της εργατικής τάξης. Αναδομεί υπεραντιδραστικά τη σύγχρονη αστική δημοκρατία, το συνολικό πολιτικό εποικοδόμημα και τις διεθνείς γεωστρατηγικές σχέσεις. Οι  εξελίξεις αυτές και η προωθούμενη αστική πολιτική εγκυμονούν εφιαλτικές καταστροφές για την εργατική τάξη και τους λαούς.

Σ' αυτά τα πλαίσια ωριμάζει μια κορυφαία αναμέτρηση στην ιστορία των ταξικών αγώνων, ανοιχτή σε πολλαπλές και απρόβλεπτες παραλλαγές, αλλεπάλληλα αγωνιστικά επεισόδια και κοινωνικές εκρήξεις, βίαιες καπιταλιστικές επιθέσεις και ενδιάμεσες ανακωχές, που θα περιστρέφονται αμείλικτα γύρω από δύο βασικά, αντίθετα και ασυμφιλίωτα ενδεχόμενα:

Είτε μια νέα εργατική επανάσταση προς το σοσιαλισμό/κομμουνισμό του 21ου αιώνα, που θα ξεπερνάει και θα ολοκληρώνει όλες τις μέχρι τώρα επαναστάσεις, είτε μια αδύνατον να υπολογισθεί σήμερα καταστροφική πορεία της ανθρωπότητας και του κοινωνικού ανθρώπου, που θα «ξεπερνάει» όλες τις μέχρι τώρα καταστροφές και όλες τις ήττες.

Μπροστά σ' αυτήν την προοπτική η Αριστερά, και ειδικά οι επαναστατικές της δυνάμεις, είναι υποχρεωμένες να τοποθετήσουν σε νέες αφετηρίες μια διπλή αλληλένδετη προσπάθεια, τόσο του προσδιορισμού όσο και της σύνδεσης της επαναστατικής στρατηγικής με την αντικαπιταλιστική τακτική. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ  διεκδικεί μια επαναστατική   παρέμβαση για την ανατροπή της επίθεσης στους εργαζόμενους και την προοπτική για αντικαπιταλιστική ανατροπή μέχρι τέλους , με βασική επιδίωξη: «Την κρίση να πληρώσει το κεφάλαιο που τη δημιούργησε - Κοινωνικοποίηση των κερδών του κεφαλαίου και όχι των ζημιών»!

Απαιτείται ΣΗΜΕΡΑ ένα πλατύ Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής,  για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών και εργατικών ελευθεριών, ενάντια στον εργοδοτικό δεσποτισμό στους χώρους δουλειάς, την κρατική καταστολή και τη φασιστική βία

- την κατάργηση των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, στην ΕΡΤ, στους ΟΤΑ, στην παιδεία.

 - να καταργηθεί ολοκληρωτικά και να ακυρωθεί στην πράξη το μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης στην εκπαίδευση, το μετρό, τους ναυτεργάτες.

  - Για την υπεράσπιση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών (νερό, ενέργεια, παιδεία, υγεία, ασφάλιση, συγκοινωνίες), και για να μην περάσει το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών.

  - Για την υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας  και τη διεκδίκηση αυξήσεων στους μισθούς και τις συντάξεις, ώστε να μπορούν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι να ζήσουν με αξιοπρέπεια.

  - Ενάντια στην ανεργία, τα λουκέτα επιχειρήσεων που έχουν γίνει χιονοστιβάδα και τις απολύσεις, για άμεσα μέτρα ανακούφισης και επιβίωσης των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων.

Για να γίνουν πράξη όλα αυτά άμεσα, απαιτείται η δημιουργία ενός ενοποιημένου και μαζικού συντονισμού από ταξικά πρωτοβάθμια σωματεία, αγωνιστικές ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα, μαζικές επιτροπές αγώνα, που θα αποτελέσει ένα πραγματικό αγωνιστικό σημείο αναφοράς μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, για να συγκρουστεί και να ξεπεράσει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Αυτό το βήμα αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για την πάλη των εργαζομένων το ερχόμενο διάστημα.

Η διαμόρφωση ενός Αγωνιστικού Μετώπου Ρήξης και Ανατροπής, που θα οδηγήσει στην πτώση της κυβέρνησης και την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής του κεφαλαίου,  από τα κάτω και από τα αριστερά, μπορεί να ενισχύσει την εργατική και λαϊκή αυτοπεποίθηση και να ανοίξει το δρόμο για συνολικότερες ανατροπές.

Μόνη λύση, κατά τη δική μας γνώμη, είναι να έρθουν οι εργαζόμενοι στο τιμόνι της κοινωνίας. Να είναι τα δικά τους συμφέροντα και οι ανάγκες μπροστά, σε κόντρα με τις ανάγκες του κεφαλαίου, των «αγορών» και της ΕΕ, που μας οδηγούν στο εργατικό ολοκαύτωμα που ζούμε. Για μια άλλη πορεία του λαού, με καταγγελία των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Έξω από το ευρώ και την Ε.Ε, που δεν μπορεί να μετατραπεί από λυκοσυμαχία των μονοπωλίων σε ΕΕ  των εργαζομένων. Για μια άλλη αντικαπιταλιστική διεθνοποίηση, με σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο.  Με διαγραφή του χρέους, με εθνικοποιήσεις τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, χωρίς αποζημίωση των καπιταλιστών, με λαϊκό και εργατικό έλεγχο, με υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και, πάνω απ' όλα, του δικαιώματός τους να αγωνίζονται. Πλευρές του παραπάνω προγράμματος επιδιώκουμε και μπορούν να επιβληθούν σε αστικές κυβερνήσεις από ένα ανασυγκροτούμενο ταξικό εργατικό/λαϊκό κίνημα και μια στρατηγικά αναγεννώμενη αριστερά. Στο σύνολό του όμως το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης μπορεί να υλοποιηθεί μόνο από την  πολιτική εξουσία και κυβέρνηση της εργατικής τάξης και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων.

Οι δυνάμεις της Αριστεράς θα κριθούμε από το εάν θα συμβάλουμε σε αυτόν το νικηφόρο παλλαϊκό ξεσηκωμό, στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, έξω και πέρα από λογικές γραφειοκρατίας και ανάθεσης. Οι δυνάμεις της Αριστεράς και του μαχόμενου εργατικού κινήματος οφείλουν να σταθούν με αίσθημα ευθύνης έναντι των ιστορικών απαιτήσεων της εποχής. Ο λαός και η ιστορία θα μας κρίνουν όλους πολύ σκληρά και απαιτητικά. Ο αντίπαλος μάς έχει ρίξει το γάντι. Θα τολμήσουμε να το σηκώσουμε; Θα τολμήσουμε να αντικαταστήσουμε, όπως είπε ο Μαρξ, “ το όπλο της κριτικής με την κριτική των όπλων”;...