Για μια Αριστερά της μάχης και της ανατροπής

Submitted by aristeroblog o

Γιάννης Ελαφρός

Λίγες μέρες πριν την έναρξη της 2^ης πανελλαδικής συνδιάσκεψης και ο κόσμος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συσπειρώνεται σε συνελεύσεις, συζητά κι αποφασίζει. Με απαιτητικότητα και αυτοκριτική, με διαφορετικές γνώμες και διάθεση ανώτερης σύνθεσης, που υπογραμμίζουν τη ζωντάνια και τις δυνατότητες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Συμβολή σε αυτό τον γόνιμο διάλογο οι παρακάτω σκέψεις:

Πρώτο, έχει μεγάλη σημασία να συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε καταμεσής ενός αδυσώπητου κοινωνικού πολέμου, τον οποίο θα κλιμακώσει το κεφάλαιο. Ανεργία, απλήρωτοι εργαζόμενοι, δουλειά χωρίς σύμβαση για μια χούφτα ευρώ, φτώχεια κι εξαθλίωση. Κι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, επιστρατεύσεις και απαγόρευση των ενοχλητικών απεργιών, ΜΑΤ, φασισμός, κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός. Πίσω από τα «υπνωτικά αισιοδοξίας» που μοιράζουν οι Σαμαράς και Σία έρχονται νέα άγρια μέτρα. Το καπάκι δείχνει ότι έχει «κάτσει», αλλά η κατσαρόλα βράζει. Κι αν βρει μια χαραμάδα πραγματικού αγώνα και σύγκρουσης, όπως στις συνελεύσεις των καθηγητών, τότε ξεχύνεται και αλλάζει τα δεδομένα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρώτα και κύρια θα κριθεί εδώ, στο κατεξοχήν πεδίο συγκρότησης της εργατικής πολιτικής. Εάν δεν καταφέρει να συγχωνευτεί με την αγωνία της φτωχολογιάς και του κόσμου της εργασίας, να συμβάλλει στο ξέσπασμα «άγριων αγώνων» για να αποκρουστεί και ανατραπεί η επίθεση της «χούντας» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, εάν δεν σπάσει την «κανονικότητα» του κοινωνικού σφαγείου, δεν μπορεί να ελπίζει σε καμία φυγή στην υψηλή πολιτική. Η πολιτική ελπίδα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της άλλης Αριστεράς είναι εξαιρετικά αναγκαία, αλλά για να δώσουν έμπνευση και προοπτική, για να αλληλεπιδράσουν με τους σκληρούς αγώνες.

Δεύτερο, η συνδιάσκεψη πρέπει να αποφασίσει συγκεκριμένες παρεμβάσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στα κρίσιμα εργατικά και κοινωνικά μέτωπα, για την προώθηση του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να πάρει ενωτική – αγωνιστική πρωτοβουλία προς όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς (συμπεριλαμβανομένων ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) και του εργατικού – λαϊκού κινήματος για σπάσιμο της πολιτικής επιστράτευσης, με κοινό απεργιακό αγώνα των επιστρατευμένων κλάδων (μετρό, ναυτεργάτες, εκπαιδευτικοί) και παλλαϊκή κινητοποίηση. Με αυτό το πνεύμα να προτείνει το συνδυασμένο άνοιγμα μετώπων πάλης, που αφορούν στη δημόσια παιδεία, υγεία κλπ., στην εργασιακή γαλέρα, στην άρνηση της φοροεπιδρομής. Τέτοιοι αγώνες, ειδικά μετά το ξεπούλημα των καθηγητών από ΑΔΕΔΥ – ΓΣΕΕ και πλειοψηφία ΟΛΜΕ, δεν μπορεί παρά να έρχονται σε ρήξη με τις γραφειοκρατικές ηγεσίες.

Τρίτο, το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ισχυροποιείται από τις εξελίξεις. Η ζωή ωθεί σε υιοθέτηση πλευρών του από ευρύτερες δυνάμεις, δημιουργεί θετικές διαφοροποιήσεις προς τα αριστερά. Η συνδιάσκεψη θα το αναπτύξει και θα το βαθύνει. Δεν θα το θάψει μετά πολλών επαίνων, ούτε θα το ακρωτηριάσει προς όφελος τακτικισμών. Είναι αντικαπιταλιστικό, γιατί μόνο τέτοια μπορεί να είναι η απάντηση στη δομική καπιταλιστική κρίση και στην βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου. Γιατί για τα ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων πρέπει να χάσει κέρδη, πλούτο, ιδιοκτησία το κεφάλαιο. Είναι μεταβατικό γιατί μας πάει μπροστά. Δεν μας γυρίζει στο 2009, ούτε σε ένα καπιταλισμό των κοινωνικών συμβολαίων και της σοσιαλδημοκρατικής ή «αριστερής» κυβερνητικής διαχείρισης, ούτε μας κρατά εντός του συστήματος. Είναι όχημα σύνδεσης των σημερινών διεκδικήσεων, των σημερινών πολιτικών στόχων, των ρωγμών και των μερικών κατακτήσεων που μπορεί να έχει το εργατικό κίνημα, με την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την κομμουνιστική προοπτική. Είναι πρόγραμμα, γιατί δεν είναι άθροισμα ασύνδετων μεταξύ τους στόχων, από τους οποίους διαλέγει κανείς αυθαίρετα, αλλά συνεκτικό πλαίσιο πολιτικών στόχων. Νοηματοδοτεί την έξοδο από το ευρώ με την αναγκαία έξοδο από την ΕΕ, ως αφετηρία ριζοσπαστικών τομών υπέρ της εργασίας. Τη διαγραφή του χρέους με την εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο. Είναι πρόγραμμα γιατί συνοδεύεται με το ποιος και πως θα το επιβάλλει. Θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι εάν ένας αστός πολιτικός, όπως ο Κατσανέβας π.χ., υποσχόταν την υλοποίηση «πλευρών» του προγράμματος αυτού.

Τέταρτο, το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα θα επιβληθεί από τον ανώτερα οργανωμένο λαό, από ένα πανίσχυρο ταξικά ανασυγκροτημένο και πολιτικά επικίνδυνο εργατικό – λαϊκό κίνημα, που φιλοδοξούμε να έχει πολιτικό νεύρο έναν ισχυρό πόλο της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς. Όπλο του θα είναι ο μαζικός αγωνιστικός «εκβιασμός» για την απόσπαση κατακτήσεων και ο συνολικός επαναστατικός αγώνας για την ολοκληρωμένη του υλοποίηση. Αυτή η πάλη στην ανάπτυξή της οδηγεί σε κλονισμό της αστικής κυριαρχίας και ανοίγει το δρόμο για την επανάσταση, για να περάσει ο πλούτος και η εξουσία (και βεβαίως και η κυβέρνηση) στα χέρια των εργαζομένων. Αυτός ο δρόμος και αυτός ο στόχος είναι η πολιτική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε αυτή τη σκληρή πάλη, που θα κρίνεται κυρίως «εξωκοινοβουλευτικά», μπορούν να προκύψουν ως υβριδικό προϊόν κυβερνήσεις μεσοβέζικες, με συμμετοχή δυνάμεων της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Η 1^η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξεκαθάριζε ότι «μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική δεν περνάει μέσα από τη συμμετοχή στη διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας, εντός της καπιταλιστικής κυριαρχίας». Σε κάθε περίπτωση όμως, και ανεξάρτητα από διαφορετικές προσεγγίσεις, η προβολή σήμερα ενός κοινοβουλευτικού – κυβερνητικού στόχου οδηγεί την αντικαπιταλιστική Αριστερά, ανεξάρτητα από προθέσεις, σε ρόλο παραπληρωματικό του ΣΥΡΙΖΑ.

Πέμπτο, μα όλα αυτά θα τα κάνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ποτέ δεν αισθάνθηκε ως κέντρο του κόσμου, ούτε τέλος της διαδρομής. Ίσα – ίσα αποτελεί ένα πραγματικό κι ελπιδοφόρο βήμα, όπου οργανώσεις και αγωνιστές της ανατρεπτικής Αριστεράς συνενώθηκαν μετωπικά. Ξέρουμε ότι τα μεγάλα γεγονότα είναι έργο των εκατομμυρίων. Γνωρίζουμε ότι μια άλλη Αριστερά, που απαιτεί η εποχή μας, θα προέλθει από σεισμικές αλλαγές στο σημερινό της χάρτη. Στοχεύουμε συνειδητά κι επιθυμούμε βαθιά τη συγκρότηση ενός τρίτου πόλου αντικαπιταλιστικού και επαναστατικού. Βλέπουμε τις αυξημένες δυνατότητες, νιώθουμε στο πετσί μας την επιτακτική του αναγκαιότητα. Δεν κρίνουμε την ωριμότητά του με βάση τις επιθυμίες μας, αλλά με βάση την πραγματικότητα. Δεν κοιτάμε στατικά τα πράγματα, εργαζόμαστε για να ανοίξουμε δρόμους για τον πόλο. Δεν πρόκειται όμως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να ακυρωθεί ή να γίνει υποσυνιστώσα ενός σχήματος με νεφελώδη χαρακτηριστικά. Γι΄ αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρότεινε την μετωπική πολιτική συμπόρευση στη βάση ενός συγκεκριμένου πολιτικού πλαισίου, που έχει δοκιμαστεί στη ζωή και δεν μπορεί αβασάνιστα να απορριφθεί ή τεμαχισθεί. Πάνω σε αυτό όλοι θα τοποθετηθούμε. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα αναλάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, προς όλο το εύρος των δυνάμεων, κοινωνικών και πολιτικών. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.