Το δόγμα του σοκ

Η κυβέρνηση παραμένει πιστή στο δόγμα του σοκ: όλες οι επιθέσεις, όλα τα μέτωπα, όλες οι συγκρούσεις μαζί, χωρίς καμία διάθεση διαπραγμάτευσης ή υπαναχώρησης και όποιος αντέξει. Λίγα παραδείγματα:
 - Το Υπουργείο Υγείας, εκτός από τη σύγκρουση με τους φαρμακοποιούς, επιλέγει τώρα να περάσει το νομοσχέδιο για τη δημόσια υγεία, το οποίο για πρώτη φορά στην ιστορία κλείνει ρητά νοσοκομεία και περιορίζει την πρόσβαση στην περίθαλψη. Ταυτόχρονα επιβάλλει με πυγμή τα τροφεία του 3ευρου που έγινε 5ευρο για να γίνει άμεσα 10ευρο και 20ευρο, τιμολογώντας έτσι μια πλήρη επίσκεψη με όλες τις εξετάσεις που θα χρειαστεί με ένα διόλου "συμβολικό" ποσό. Ποντάρει στην αδυναμία των επισκεπτών του συστήματος υγείας να αντιδράσουν (ποια μητέρα που επισκέπτεται ένα νοσοκομείο με το άρρωστο παιδί της έχει διάθεση για κοινωνική ανυπακοή), αδιαφορεί για τις αντιδράσεις των σωματείων των γιατρών και ισχυρίζεται κυνικά ότι σώζει τη δημόσια υγεία. Το αποτέλεσμα, σήμερα το πρωί οι γιατροί να συγκρούονται με το ΜΑΤ και ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών (προσοχή: όχι πια μόνο οι νοσοκομειακοί ή οι γιατροί του ΙΚΑ, όχι τα συνδικάτα ή οι κινήσεις, αλλά ο ίδιος ο συντηρητικότατος Ιατρικός Σύλλογος) να καλεί τα μέλη του σε συνέλευση μέσα στο κατελλειμένο Υπουργείο Υγείας!
 - Το Υπουργείο Μεταφορών και Υποδομών σταματά ξαφνικά το διάλογο με τους εργαζόμενους στις δημόσιες συγκοινωνίες και κατεβάζει το νομοσχέδιο για την αναδιάρθρωση των συγκοινωνίων, ανοίγοντας πόλεμο όχι μόνο με τους εργαζόμενους, που χάνουν δικαιώματα και θέσεις εργασίας, αλλά και με τους επιβάτες, που καλούνται να πληρώσουν νέες αυξήσεις. Πριν από λίγες ημέρες, ο ίδιος κ. Ρέππας έλεγε ότι δεν καταλαβαίνει γιατί απεργούν οι εργαζόμενοι, αφού δεν ξέρουν τί περιέχει το νομοσχέδιο. Σήμερα δηλώνει ότι τους νόμους τους ψηφίζει η Βουλή και όχι οι απεργοί. Τα δικαστήρια βγάζουν την απεργία, όπως πια σχεδόν όλες, παράνομη και καταχρηστική, η διοίκηση του ΜΕΤΡΟ απειλεί με απολύσεις, οι συνδικαλιστές, πρώην τρόφιμοι των ίδιων κομμάτων εξουσίας, αποχωρούν από τη βουλή αρνούμενοι να συζητήσουν με το μαχαίρι στο λαιμό, η κυβέρνηση τους καταγγέλει για εχθρούς της δημοκρατίας και οι απεργίες ακόμα δεν ξεκινήσαν...
 - Το Υπουργείο Περιβάλλοντος, με επικεφαλής την Πράσινη Τίνα, μαζί με το Υπουργείο Υποδομών του Ρέππα (ο οποίος πρόσφατα στο υπουργικό συμβούλιο διαμαρτύροταν γιατί μια φωλιά γυπαετών - οι οποίοι έχουν εξαφανιστεί από την Πελοπόννησο εδώ και πολλές δεκαετίες - εμποδίζει την ανάπτυξη του χωριού του), δεν κάνει βήμα πίσω απέναντι στους κατοίκους της Κερατέας ή της Χαλκιδικής που αρνούνται να παραδώσουν τον τόπο τους βορρά στους ΧΥΤΑ ή τα ορυχεία χρυσού αντίστοιχα. Το αποτέλεσμα: στην Κερατέα οι κάτοικοι παίζουν πόλεμο κάθε βράδυ με τα ΜΑΤ, στη Χαλκιδική οι κάτοικοι οργανώνονται, συσπειρώνονται, εξασφαλίζουν κοινωνικές συμμαχίες και ετοιμάζονται, αν χρειαστεί, να πράξουν το ίδιο. Άλλωστε, το έχουν κάνει με επιτυχία και παλιότερα.
 - Το Υπουργείο Εσωτερικών δηλώνει με σοσιαλιστικό πάθος ότι κανένας μετανάστης δεν θα νομιμοποιηθεί από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Σε ένα κρεσέντο μάλιστα ακροδεξιού παροξυσμού, ο κ. Ραγκούσης καταγγέλλει την προηγούμενη κυβέρνηση για υποχωρητικότητα απέναντι στους μετανάστες, ενώ για να δείξει με σαφήνεια ότι δεν θα δόσει καμία διέξοδο στην απεργία πείνας, καταργεί τη διάταξη Παυλόπουλου που έδωσε νομιμοποίηση στους 15 απεργούς πείνας του 2008 για λόγους υγείας (και ας πιέζαν τότε οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ προς αυτή τη λύση). Ταυτόχρονα, εκβιάζει τη δικαιοσύνη να φτάσει στο τέλος τη δίωξη ενάντια σε μέλη του κινήματος αλληλεγγύης, προσπαθώντας να φοβίσει την κοινωνία και να απομονώσει τους μετανάστες απεργούς. Οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, οι οποίες άντεξαν την επίθεση θεών και δαιμόνων προχτές, δηλώνουν ευθαρσώς την ενοχή τους για το αδίκημα της συμπαράστασης και περιμένουν τα όργανα της τάξης να τους συλλάβουν...
Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ ακόμα. Η κυβέρνηση φαίνεται ότι ποντάρει σε δύο πράγματα: πρώτο, στο σοκ της ελληνικής κοινωνίας: εδώ κατάπιαμε κοτζαμαν μνημόνιο, θα αντισταθούμε για τα νοσοκομεία, τα λεωφορεία, τους μετανάστες ή τα σκουπίδια; Δεύτερο, στην εκπληκτική της ικανότητα, με τη συμμαχία βέβαια όλου του στρατού του Γιάννη Πρετεντέρη, να στρέφει τη μία κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη. Και μέχρι στιγμής (στην κυριολεξία όμως μέχρι στιγμής, αφού κανείς πια δεν μπορεί να ξέρει τι θα συμβεί μετά από ένα λεπτό - από τίποτα μέχρι τα πάντα), τα καταφέρνει. Αν όμως όλοι οι παραπάνω αρχίσουν να συναντιούνται; Τυχαία ίσως στην αρχή, όπως έγινε προχθές στην Κοζάνη, έξω από την αίθουσα που θα μιλούσε ο πρωθυπουργός. Μπορεί να τα βάλλει με όλους μαζί και στην πράξη, πέρα από τα λόγια; Πόσα ΜΑΤ και Πρετεντέρηδες έχει; Τις φτάνουν; Μήπως ο Γιωργάκης Παπανδρέου να ρωτήσει τη γνώμη κανενός συντρόφου του από τη Σοσιαλιστική Διεθνή, από αυτούς που περνάνε ακόμα δυσκολότερες στιγμές σήμερα;