ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ -ΘΕΣΣΑΛΙΑ

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Λάρισας στηρίζει το ψηφοδέλτιο για τις περιφερειακές εκλογές με τον τίτλο «Αριστερή Παρέμβαση στη Θεσσαλία» και υποψήφιο περιφερειάρχη τον Γενηκομσίου Φάνη ιδιωτικό υπάλληλο.

Η παρουσίαση του ψηφοδελτίου θα γίνει στην επόμενη συνέντευξη τύπου την ερχόμενη εβδομάδα.

Οι εκλογές γίνονται τη στιγμή που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με την ουσιαστική συναίνεση της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, προχωρά μαζί με την τρόικα της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ στην εφαρμογή ενός πραγματικού σφαγείου μέτρων.

Γνωρίζοντας πως μόνο η συνεχής, ανυπόταχτη πάλη του λαού και της νεολαίας μπορεί να βάλει φρένο στα σχέδιά τους, να ανατρέψει την σημερινή κατάσταση και να ακυρώσει το εφιαλτικό μέλλον που μας ετοιμάζουν, παρεμβαίνουμε στις εκλογές της 7^ης Νοεμβρίου για:

Tην καταδίκη των εκπροσώπων της κυβέρνησης στις περιφέρειες ,που υλοποιούν αυτά τα μέτρα. Της ΝΔ που συναινεί, του ΛΑΟΣ που συγκυβερνά. Να μαυριστεί όλο το μέτωπο κεφαλαίου, Ε.Ε , ΔΝΤ. Να καταδικαστεί ο Καλλικράτης. Να ενισχυθεί το ψηφοδέλτιό μας. Να επικοινωνήσουμε με όλους τους αγωνιστές για ένα πιο ισχυρό κίνημα.

Η «ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στη ΘΕΣΣΑΛΙΑ» έχει ως στόχο την δημιουργία ενός κινήματος ανταρσίας και ανατροπής ,που θα παλεύει για :

- Ανατροπή των μέτρων κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.

- Μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους.

- Εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση, με εργατικό έλεγχο. Έξοδος από την ΟΝΕ , το ευρώ.

- Ρήξη-αποδέσμευση από την ΕΕ.

- Απαγόρευση απολύσεων.

-Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Δημόσια δωρεάν υγεία, παιδεία.

- Γενναίες φοροαπαλλαγές στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα. Δραστική αύξηση στη φορολογία του κεφαλαίου. Δραστική μείωση των εξοπλιστικών δαπανών.

- Λύση τώρα του προβλήματος της λειψυδρίας στον κάμπο χωρίς καταστροφή του περιβάλλοντος και μακριά από λογικές ιδιωτικοποιήσεων και νέων χαρατσιών.

-Εγγυημένες κατώτερες τιμές για τα αγροτικά προϊόντα , δημιουργία παραγωγικών αγροτικών συνεταιρισμών, καμιά ιδιωτικοποίηση ή διάλυση του ΕΛΓΑ.

Λέμε :

- Όχι στον «Καλλικράτη» και την αντιδραστική μεταρρύθμιση του «τοπικού κράτους».

- Όχι στους μεσογειακούς αγώνες και στην εξόρυξη του λιγνίτη στην Ελασσόνα που οδηγούν στην καταστροφή και την υπερχρέωσή μας.

Καλούμε σε κοινή δράση όσους αγωνίστηκαν και αγωνίζονται ενάντια στην οικολογική καταστροφή και την καταπάτηση ελεύθερων χώρων , ενάντια στα διόδια και τους «κεφαλικούς» φόρους , κόντρα στο ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς και των αυτοαπασχολούμενων.

Απεργια στη ΕΕ

Γενική απεργία σήμερα στην Ισπανία

Η Ευρώπη φωνάζει «όχι στη λιτότητα»

Πανευρωπαϊκή Ημέρα Δράσης κατά της λιτότητας έχουν ανακηρύξει τη σημερινή τα ευρωπαϊκά συνδικάτα. Καλώντας σε γενική απεργία στην Ισπανία και σε μεγάλη ευρω-διαδήλωση στις Βρυξέλλες, τα συνδικάτα επιδιώκουν την κινητοποίηση ολόκληρης της Ευρώπης κατά της λιτότητας, που ακολούθησε την κρίση του δημοσιονομικού χρέους.

Την πρωτοβουλία ανέλαβε η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων (ΕΣΣ), ελπίζοντας να συγκεντρώσει στην πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης 100.000 διαδηλωτές που έχουν φθάσει από 30 χώρες για να φωνάξουν «όχι στη λιτότητα».

Η κινητοποίηση θα αποτελέσει τη σημαντικότερη διαδήλωση του είδους από τον Δεκέμβριο 2001, όταν η ΕΣΣ είχε κινητοποιήσει 80.000 ανθρώπους στις Βρυξέλλες για να ζητήσουν «περισσότερο κοινωνική Ευρώπη».περισσοτερα εδω

απολυσεις-απεργια στον τυπο-Αθήνα

Ανελέητο σφυροκόπημα απολύσεων - Κήρυξη 48ωρης απεργίας τώρα!

Τρίτη, 28 Σεπτεμβρίου 2010

Όπως ήταν αναμενόμενο, μετά τον ΔΟΛ, τη σκυτάλη των μαζικών απολύσεων πήρε ο όμιλος Πήγασος του Μπόμπολα προχωρώντας σε 16 απολύσεις (διοικητικών υπαλλήλων και ενός δημοσιογράφου) από χθες, ενώ αύριο αναμένεται να ανακοινωθούν ακόμη 15 απολύσεις από το διαφημιστικό τμήμα.

Οι εργαζόμενοι από όλους τους κλάδους στον Πήγασο πραγματοποίησαν γενική συνέλευση με πρωτοφανή μαζικότητα ζητώντας να κηρυχθεί από τα σωματεία 48ωρη απεργία. Την απόφαση αυτή υιοθέτησε η ΕΠΗΕΑ, που, αν και αρχικά πρότεινε 24ωρη απεργία, υιοθέτησε την κήρυξη 48ωρης απεργιακής κινητοποίησης τόσο στο ΔΟΛ όσο και στον Πήγασο για την ερχόμενη Πέμπτη και Παρασκευή, κίνηση που αποσκοπεί να πλήξει την έκδοση των σαββατιάτικων και κυριακάτικων φύλλων.

Ωστόσο, προκειμένου να επιτευχθεί η συμμετοχή όλων των κλάδων των εργαζομένων σε μια δυναμική 48ωρη απεργία που θα πλήξει αποτελεσματικά τα συμφέροντα των εργοδοτών των δύο μεγαλύτερων εκδοτικών συγκροτημάτων απαιτείται η κήρυξη της απεργίας και από την ΕΣΗΕΑ και την ΕΤΗΠΤΑ (Ένωση Τεχνικών), γεγονός που φαίνεται αρκετά χλωμό αφού ο Σόμπολος έχει γίνει ήδη άφαντος. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι τα μέλη του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν παραβρέθηκαν στη γενική συνέλευση στα Μέσα του συγκροτήματος Μπόμπολα ενώ στη συνέλευση του ΔΟΛ προχθές πήγε μόνο ο Ράμμος.

Ακολουθεί το ψήφισμα της γενικής συνέλευσης των εργαζομένων στον όμιλο Πήγασος:

Μετά τις αναίτιες και αιφνιδιαστικές απολύσεις συναδέλφων μας οι εργαζόμενοι, διοικητικοί, δημοσιογράφοι και τεχνικοί, αποφάσισαν σήμερα σε έκτακτη Γενική Συνέλευση να απαντήσουν στην επίθεση της εργοδοσίας με 48ωρη απεργία την Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου και την Παρασκευή 1 Οκτωβρίου.

Οι εργαζόμενοι ενωμένοι διακήρυξαν τη βούλησή τους να αποτρέψουν τις απολύσεις και εξέφρασαν την αποφασιστικότητά τους να διασφαλίσουν τις θέσεις εργασίας τους, ιδιαίτερα την κρίσιμη αυτή περίοδο που διανύουμε. Ταυτόχρονα καλούν τα σωματεία τους να στηρίξουν δυναμικά την απόφαση για την 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση , και όποια άλλη απεργιακή κινητοποίηση χρειαστεί αμέσως μετά, προκειμένου να μην χαθεί καμία θέση εργασίας και να ανακληθούν οι απολύσεις.

Οι απολύσεις στον Πήγασο δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλα εκδοτικά συγκροτήματα. Προσπαθούν να φορτώσουν την κρίση στις πλάτες των εργαζόμενων. Το μοναδικό μας όπλο είναι η αλληλεγγύη και η επαγρύπνηση.

Η Γενική Συνέλευση των Εργαζομένων στον όμιλο Πήγασος

Μετά τις 25 απολύσεις της 31ης Αυγούστου η διεύθυνση της Ελευθεροτυπίας προχώρησε σε απολύσεις ακόμη 18 τεχνικών . Έτσι, αύριο, Τετάρτη, 29/9, πραγματοποιείται συνέλευση όλων των εργαζομένων, όλων των κλάδων και των ειδικοτήτων στην εφημερίδα.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι στον ΔΟΛ απολύθηκαν ακόμη 7 διοικητικοί υπάλληλοι.

Αφερεγγυοι Ελληνες καπιταλιστες στην Βουλγαρία

Τη δική τους απάντηση στις πτωχεύσεις επιχειρήσεων και τη μη καταβολή μισθών έδωσαν Βουλγάρες εργάτριες στην πόλη Ντούπνιτσα, οι οποίες παρά την ανεργία, αρνούνται να εργαστούν σε ένα νέο εργοστάσιο που ανήκει σε Έλληνα επιχειρηματία.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας Standard, με τίτλο «ράπτριες αποφάσισαν να εκδικηθούν τις ελληνικές επιχειρήσεις στη Βουλγαρία», επί ένα μήνα ο επιχειρηματίας προσφέρει 130 θέσεις εργασίας, αλλά δεν υπάρχουν υποψήφιοι να τις καλύψουν.

Η απάντηση που ήρθε από το γραφείο εξεύρεσης εργασίας της πόλης ήταν ότι παρά την μεγάλη ανεργία δεν υπάρχουν άτομα που επιθυμούν να δουλέψουν στο εργοστάσιό του Έλληνα επιχειρηματία.

Στη Ντούπνιτσα υπάρχουν εκατοντάδες εξειδικευμένες ράπτριες, αλλά όλες έχουν αποφασίσει να μην ξαναδουλέψουν για Έλληνες, επειδή κλείνουν τις επιχειρήσεις τους και φεύγουν νύχτα χωρίς να πληρώσουν μισθούς.

Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, τον περασμένο Μάρτιο έκλεισε το μεγαλύτερο εργοστάσιο ραφής ρούχων στην πόλη «Ντούπνιτσα Τεξτίλ». Οι ιδιοκτήτες Χριστόφορος και Δημοσθένης είπαν στις εργάτριες ότι κοντεύουν να χρεοκοπήσουν και θα πάνε στην Ελλάδα να ζητήσουν χρηματοδότηση και εξαφανίστηκαν χωρίς να πληρώσουν μισθούς για τους τελευταίους τρεις μήνες.

Παρόμοιο τρόπο εξαφάνισης επέλεξε και ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης «Ελένη Στυλ», «πωλώντας στη συνέχεια τις μηχανές και την παραγωγική μονάδα, αλλά στο προσωπικό δεν έδωσε δραχμή».

Μνημόνιο μέχρι το 2020, το 2030 και βάλε…

Επέκταση του μνημονίου για πολλά χρόνια ακόμη ζήτησε ο Γ. Παπακωνσταντίνου

Οι χειρότερες προοπτικές επιβεβαιώνονται για την τύχη της Ελλάδας υπό την κατοχή του ΔΝΤ και της ΕΕ, με βάση τις τελευταίες κινήσεις της κυβέρνησης και ειδικότερα την επίσκεψη του υπουργού Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, στην πρωτεύουσα του Τέταρτου Ράιχ. Αυτό που διαφαίνεται είναι ότι το ΔΝΤ ήρθε …για να μείνει και όχι να φύγει σε δύο χρόνια, όταν τυπικά λήγει η ισχύς του μνημονίου οπότε και οι κυβερνητικοί, επισήμως πάντα, προβλέπουν ότι η Ελλάδα θα μπορεί να βγει και να δανειστεί εκ νέου από τις αγορές. περισσότερα εδώ

Πόρισμα - καταπέλτης

Εγκληματικές ευθύνες της Μαρφίν

Πόρισμα - καταπέλτης χαρακτηρίστηκε –και όχι άδικα– το πόρισμα της Επιθεώρησης Εργασίας (που βγήκε προχθές στη δημοσιότητα) αναφορικά με τις ευθύνες της Μαρφίν στον τραγικό θάνατο τριών εργαζομένων στο υποκατάστημά της στη Σταδίου, στις 5 Μάη, ύστερα από δολοφονική εμπρηστική επίθεση.

Και τι δεν περιλαμβάνει: Η μοναδική έξοδος κινδύνου στο υποκατάστημα ήταν κλειδωμένη, ενώ το τηλεχειριστήριο που θα μπορούσε να την ανοίξει αγνοούνταν! Το κτίριο δεν διέθετε πιστοποιητικό πυρασφάλειας ενώ υπήρχε παντελής έλλειψη εκπαίδευσης των υπαλλήλων και σχεδίου διάσωσης για την αντιμετώπιση φωτιάς. Κατά τα άλλα, ο πολύς Α. Βγενόπουλος θέλει «να σώσει τη χώρα». Μάλιστα, πιθανόν να θρηνούσαμε περισσότερα θύματα, εάν –για καθαρά συμπτωματικούς λόγους εξαερισμού– δεν είχε μείνει ανοικτή μια πόρτα στο δεύτερο όροφο, από την οποία απέδρασαν από το φλεγόμενο κτίριο 14 υπάλληλοι. Δηλαδή, δεν φτάνει που η διοίκηση της Μαρφίν έκλεισε 27 εργαζόμενους σε μέρα γενικής απεργίας σε ένα υποκατάστημα δίπλα στο πέρασμα της διαδήλωσης, αποδεικνύεται ότι αυτό το κτίριο ήταν κυριολεκτικά κλουβί θανάτου. Για όλους αυτούς τους λόγους το υπεράνω υποψίας Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) επέβαλε …«το μέγιστο από τη νομοθεσία προβλεπόμενο πρόστιμο, ύψους πενήντα χιλιάδων ευρώ». Και μπορεί οι 50.000 ευρώ να είναι ένα αστείο ποσό, αλλά υπογραμμίζει τις ευθύνες της διοίκησης της Μαρφίν.

Έτσι αποκαλύπτεται ότι η μεγαλύτερη προβοκάτσια κατά του μεγαλειώδους απεργιακού ξεσηκωμού της 5ης Μάη φέρει και τις εγκληματικές ευθύνες της συγκεκριμένης εργοδοσίας.

Οι τρομερές ευθύνες της Μαρφίν δεν απαλλάσσουν ούτε κατά διάνοια όσους σχεδίασαν και υλοποίησαν –κρυμμένοι πίσω από κουκούλες– τη δολοφονική επίθεση, μια ενέργεια απολύτως εχθρική και ξένη προς το μαζικό κίνημα και την Αριστερά. Προξενεί μάλιστα εντύπωση το γεγονός ότι η έρευνα της αστυνομίας για την ανακάλυψη των αυτουργών έχει βαλτώσει. Ίσως κάποιοι να θέλουν να παραμείνει αυτή η υπόθεση στο σκοτάδι.

νέος «τρομονόμος»?

Η κυβέρνηση ετοιμάζεται για σύγκρουση με την κοινωνία

Συνέντευξη του δικηγόρου Κώστα Παπαδάκη στην Μ Διονέλλη και στην εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς"

- Μέσα στον Αύγουστο ψηφίστηκε και στις 20 Σεπτεμβρίου δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ο νέος «τρομονόμος». Ποιος είναι ο στόχος του;

- Στην ουσία μιλάμε για τον «τρομονόμο» Νο3, ο οποίος παρεμβαίνει σε θεμελιώδεις συνταγματικές και πολιτικές ελευθερίες περιστέλλοντας τες και, κατ' ουσία, καταργώντας τες. Ο συγκεκριμένος νόμος (3875/2010) έρχεται να χαρακτηρίσει ως τρομοκρατική πράξη κακουργηματικού χαρακτήρα κάθε διαδήλωση, κατάληψη, φθορά ξένης περιουσίας, αδικήματα για τα οποία συχνά πυκνά παραπέμπονται συμμετέχοντες σε μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις. Μόνο που από δω και πέρα, θα παραπέμπονται ως τρομοκράτες.

- Τι ίσχυε μέχρι σήμερα;

- Στον προηγούμενο «τρομονόμο» (3251/2004) είχε ενσωματωθεί μια ευρωπαϊκή απόφαση-πλαίσιο με βάση την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Συγκεκριμένα, στο άρθρο 8 εκείνου του νόμου αναφερόταν πως δεν συνιστά «τρομοκρατική πράξη» η τέλεση συγκεκριμένων αδικημάτων (κακουργημάτων και πλημμελημάτων), εάν αυτά «εκδηλώνονται ως προσπάθεια εγκαθίδρυσης δημοκρατικού πολιτεύματος ή ως δράση υπέρ της ελευθερίας, ή αποσκοπούν στην άσκηση θεμελιώδους ατομικής, πολιτικής ή συνδικαλιστικής ελευθερίας». Και σε εκείνη τη διάταξη ο νομικός κόσμος είχε σταθεί επικριτικά. Την είχαμε ονομάσει τότε «διάταξη-φερετζέ», γιατί ενώ θεωρητικά απέτρεπε τη δίωξη του φρονήματος και της ανοιχτής πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης, ουσιαστικά όλα αυτά ετίθεντο υπό την κρίση του εκάστοτε δικαστηρίου. Σήμερα, με την κατάργηση του συγκεκριμένου άρθρου, καταργείται ακόμα και ο φερετζές...

- Τι προβλέπεται στις νέες διατάξεις;

- Εκτός από τον κακουργηματικό χαρακτήρα που αποκτούν πλέον όλες οι πράξεις που αναφέραμε πιο πάνω, τώρα πια προβλέπονται και ποινές κάθειρξης για όσους θεωρηθεί ότι «βοηθούν» στην τέλεση τους. Συγκεκριμένα, ο νέος νόμος προβλέπει πως «όποιος παρέχει ουσιώδεις πληροφορίες ή υλικά μέσα με σκοπό να διευκολύνει ή να υποβοηθήσει για τη διάπραξη κακουργηματικών πράξεων, τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών». Πρακτικά αυτό σημαίνει πως αν φωνάξεις σε μια ομάδα διαδηλωτών «προσέξτε από εκεί έρχεται η αστυνομία», κινδυνεύεις να βρεθείς για δέκα χρόνια στη φυλακή.

- Δίνεται, όμως, η δυνατότητα να βρεθείς στη φυλακή και πριν ακόμα ξεκινήσει η διαδήλωση...

- Ακριβώς. Συγκεκριμένα, στο άρθρο 187Α του Ποινικού Κώδικα επέρχεται τροποποίηση σύμφωνα με την οποία όποιος απειλεί σοβαρά με την τέλεση των «κακουργημάτων» που προαναφέραμε και με αυτό τον τρόπο προκαλεί τρόμο, τιμωρείται με φυλάκιση, τουλάχιστον, δύο ετών. Πρακτικά, η ανακοίνωση μιας διαδήλωσης ή μιας κατάληψης μπορεί να θεωρηθεί ότι προκαλεί τρόμο και άρα οι διοργανωτές να συλληφθούν καινά οδηγηθούν στη φυλακή.

- Τι προβλέπεται για τους «αόρατους» μάρτυρες;

- Υπάρχουν σοβαρές αλλαγές, ως προς το ζήτημα της προστασίας μαρτύρων. Με τον προηγούμενο «τρομονόμο» το δικαστήριο δεχόταν ανώνυμες μαρτυρικές καταθέσεις, αλλά ήταν υποχρεωμένο να αποκαλύψει στον κατηγορούμενο το όνομα του μάρτυρα, εφόσον εκείνος (ο κατηγορούμενος) το ζητούσε. Η δυνατότητα αυτή πλέον αφαιρείται, αφού το δικαστήριο μπορεί να αρνηθεί το αίτημα αυτό εφόσον αιτιολογήσει γραπτά τους λόγους της άρνησης. Η αλλαγή αυτή μπορεί να στείλει σε πολυετείς καθείρξεις κατηγορούμενους για «τρομοκρατία» με βάση καταθέσεις ανθρώπων που δεν θα δουν και δεν θα ακούσουν ποτέ δια ζώσης, ώστε να μπορούν να αντικρούσουν τους ισχυρισμούς τους.

- Θεωρείτε τυχαίο το χρόνο της ψήφισης του συγκεκριμένου νόμου;

- Καθόλου τυχαίος δεν είναι. Η κυβέρνηση, που υποτίθεται ότι ευαγγελίζεται τη διαβούλευση και τον διάλογο με την κοινωνία και τους φορείς, ψήφισε εν κρύπτω, στα μουλωχτά το συγκεκριμένο νόμο, κατακαλόκαιρο, σε Θερινό Τμήμα της Βουλής. Δεν υπήρξε η παραμικρή διαβούλευση με την κοινωνία ή με τον νομικό κόσμο. Στην ουσία, η κυβέρνηση ετοιμάζεται. Αναμένει κοινωνική έκρηξη και ενισχύει το οπλοστάσιο της με νομοθετήματα που έχουν μόνο στόχο να περιστείλουν τις θεμελιώδεις ελευθερίες των πολιτών.

Με την Αριστερά της νίκης και της ανατροπής

Στην εκλογική μάχη

Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές της 7ης Νοέμβρη έχουν τεράστια πολιτική σημασία. Είναι η πρώτη, συνολική πολιτική αναμέτρηση μετά τις βουλευτικές εκλογές της 4/10/09, με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, μετά το μνημόνιο και τον «Καλλικράτη». Θα γίνουν σε συνθήκες που η κανιβαλική αντεργατική επίθεση με το μνημόνιο της τρόικας κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ θα κλιμακώνεται.

Σε συνθήκες που τα βάρη της διεθνούς, βαθιάς και δομικής, καπιταλιστικής κρίσης συνεχίζουν να φορτώνονται στις πλάτες των εργαζομένων, με μια παγκόσμια αναδιανομή εισοδημάτων: Από τις 15 Σεπτέμβρη 2008, την κατάρρευση της Λίμαν Μπράδερς και το λεγόμενο «κράχ του 21ου αιώνα» μέχρι σήμερα, κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί έδωσαν 14 τρισ. δολάρια για τη «σωτηρία» των τραπεζών (περίπου το 1/3 του παγκόσμιου ΑΕΠ) και αντίστοιχα στην Ελλάδα 78 δισ. ευρώ (περίπου το 1/3 του ελληνικού ΑΕΠ). Στο ίδιο διάστημα προστέθηκαν παγκοσμίως 30 εκατομμύρια καινούργιοι άνεργοι! Οι κυρίαρχοι κύκλοι ομολογούν ότι η καταιγίδα του μνημονίου θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια μετά το 2012, ενώ ο ασφαλιστικός προκρούστης των «αντεξουσιαστών της εξουσίας» έφτασε μέχρι το έτος 2060!

Οι εκλογές θα γίνουν μέσα σε ένα καινούργιο πολιτικό σκηνικό, που το συνδιαμορφώνουν σε αλληλεπίδραση: Η προώθηση και επιβολή του νεοσυντηρητικά μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ως αποτελεσματικότερου διαχειριστή της επίθεσης. Η συγκρότηση και λειτουργία του «μαύρου μετώπου» συναίνεσης - άτυπης συγκυβέρνησης της τρόικας ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑΟΣ, με τη ΝΔ να διαφωνεί τάχα με το μνημόνιο (στα λόγια), να συμφωνεί πρακτικά σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα του, να ζητά ένα διαφορετικό «μείγμα» τους! Η σικέ ή έστω αναποτελεσματική αντιπολίτευση του υποταγμένου συνδικαλισμού και της διαχειριστικής και ρεφορμιστικής Αριστεράς (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, παρά τις διαφορές τους). Η επιχειρούμενη βαθύτερη νεοσυντηρητική αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού με νέα κόμματα (π.χ. Ντόρας Μητσοτάκη, Κύρκου - Κουβέλη κ.ά.), με τον «Καλλικράτη» και το νέο εκλογικό νόμο, τις πολιτικές συμμαχίες του ΠΑΣΟΚ προς τα δεξιά και προς τα αριστερά του, τους δήθεν ανεξάρτητους - αχρωμάτιστους - ακομμάτιστους και «αντιμνημονικούς» υποψήφιους. Η μετατροπή ολόκληρης της ΕΕ σε δεύτερο και χειρότερο ΔΝΤ, με τη γενίκευση του λεγόμενου «μηχανισμού στήριξης». Η επιχειρούμενη παραπέρα αντιδραστικοποίηση και «γερμανοποίηση» της ΕΕ με τις έξι προτάσεις της Μέρκελ: Προέγκριση των εθνικών προϋπολογισμών από τα όργανα της ΕΕ και τυπική επικύρωσή τους από τα εθνικά κοινοβούλια, κατάργηση των ελλειμμάτων με τροποποίηση των εθνικών Συνταγμάτων, κόψιμο επιδοτήσεων της ΕΕ, κατάργηση της ψήφου μιας χώρας στα όργανα της ΕΕ, συντεταγμένη - ελεγχόμενη χρεοκοπία της, αποβολή και διώξιμό της από το ευρώ, την ΟΝΕ ή και την ΕΕ. Στις συνθήκες αυτές γίνεται φανερό ότι η πολιτική σημασία των επερχόμενων δημοτικών και περιφερειακών εκλογών υπερβαίνει κατά πολύ το μνημόνιο και τον «Καλλικράτη». Χωρίς καμία υπερβολή, υπερβαίνει και τη σημασία των ευρωεκλογών και των βουλευτικών εκλογών του 2009.

Στη μάχη των εκλογών της 7ης Νοέμβρη για τους κυρίαρχους κύκλους, τα κόμματά τους, τα ΜΜΕ τους, τα συμφέροντά τους, κρίνονται πολλά: Η αποδοχή, έγκριση και κυρίως η κλιμάκωση της καταιγίδας του μνημονίου, του «Καλλικράτη» και γενικότερα της αντιλαϊκής πολιτικής της τρόικας κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ. Η προώθηση, επιλογή και επιβολή όλης της «βεντάλιας» των τοπικών, υπερτοπικών, περιφερειακών και κεντρικών διαχειριστών της αντιλαϊκής πολιτικής και το καλύτερο «μείγμα» τους. Η εξασφάλιση σικέ, συναινετικής αντιπολίτευσης, τοπικής και κεντρικής. Η βαθύτερη νεοσυντηρητική αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Η ενεργητική ή και παθητική ενσωμάτωση και εκτόνωση της εργατικής αγανάκτησης και της νεολαιίστικης οργής, που διευρύνονται και βαθαίνουν. Η παρεμπόδιση και καθήλωση των βαθύτερων ανατρεπτικών, αντικαπιταλιστικών - επαναστατικών τάσεων και αναζητήσεων. Έτσι εξηγούνται οι εντατικές και συντονισμένες προσπάθειες των κυρίαρχων κύκλων, της κυβέρνησης και των ΜΜΕ για «αποπολιτικοποίηση» των εκλογών ή για ελεγχόμενη, επιμέρους, «μίνι» και «λάιτ» πολιτικοποίησή τους. Με αξιοποίηση και προβολή «αντιμνημονιακών» φιλοκυβερνητικών - φιλοΕΕ υποψηφίων ή ακόμα και με κατευθυνόμενη αποχή από τις εκλογές. Έτσι ώστε «κατόπιν εορτής», το βράδυ των εκλογών, τα κοράκια των καναλιών να μιλάνε για έγκριση της αντιλαϊκής πολιτικής. Να παίρνουν τα πινέλα και να βάφουν αυθαίρετα, αντιαισθητικά και φασιστικά τους δήμους και τις περιφέρειες πράσινες, μπλε ή πράσινο-μπλε.

Αντίθετα, για ευρύτερες, σκεπτόμενες και μαχόμενες δυνάμεις της εργατικής τάξης, των εργαζομένων και της νεολαίας, στις εκλογές της 7ης Νοέμβρη κρίνονται εντελώς διαφορετικά ζητήματα: Όχι μόνο η μαζικότητα, αλλά κυρίως το πολιτικό βάθος της καταδίκης της αντιλαϊκής πολιτικής, υπάρχουσας και επερχόμενης, κεντρικής και τοπικής, ενιαία και συνολικά. Η βαθιά και ουσιαστική καταδίκη, ενιαία και συνολικά, του μνημόνιου, του «Καλλικράτη», της κυβέρνησης και της ΕΕ. Δεν διορθώνονται, παρά μόνο ανατρέπονται το μνημόνιο, ο «Καλλικράτης», η κυβέρνηση, η ΕΕ. Δεν υπάρχει ουσιαστική αντίθεση στο μνημόνιο ή στον «Καλλικράτη», χωρίς ταυτόχρονη συνολική αντίθεση στην κυβέρνηση και στην ΕΕ.

Κυρίως κρίνεται, το αν και κατά πόσο την «επόμενη μέρα» των εκλογών θα δημιουργηθούν ευνοϊκότεροι όροι και προϋποθέσεις για τα μεγάλα ζητούμενα: Για ενωτικούς, μαζικούς, νικηφόρους και αποτελεσματικούς αγώνες απέναντι στη νέα επίθεση. Για μια μαχητική εργατική αριστερή αντιπολίτευση απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική δήμων - περιφερειών - κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ, με ένα συνολικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης. Για ένα νέο, ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα, υπεράσπισης και ριζικής βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων. Για ένα συνολικό πολιτικό αντίπαλο δέος απέναντι στην κυρίαρχη αστική πολιτική. Όλα αυτά σημαίνουν ευρύτερη κατανόηση της ανάγκης, συμμετοχή στο διάλογο και ενεργητική πολιτική συμβολή σε συγκεκριμένα βήματα για τη συγκρότηση άλλης Αριστεράς. Αριστεράς εργατικής, ενωτικής και μετωπικής, σκεπτόμενης και μαχόμενης, βαθιά δημοκρατικής και αυτοκριτικής, αντιδιαχειριστικής, αντικαπιταλιστικής και αντιϊμπεριαλιστικής, επαναστατικής και σύγχρονα κομμουνιστικής. Τα ενωτικά και αντικαπιταλιστικά ψηφοδέλτια που στηρίζουν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ, παλεύουν και θα συμβάλουν:

Πρώτο, στη βαθιά και ουσιαστική καταδίκη και ανατροπή του μνημόνιου, με ένα ανατρεπτικό πρόγραμμα πάλης. Με βασικούς πολιτικούς άξονες την παύση πληρωμών, τη διαγραφή του ληστρικού ιμπεριαλιστικού χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο, τη φορολόγηση του κεφαλαίου, τη μείωση των εξοπλισμών, την έξοδο από ΟΝΕ - ευρώ, τη συνολική ρήξη - αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ.

Δεύτερο, στην αποτελεσματική καταδίκη και ανατροπή του «Καλλικράτη». Που οικοδομεί ένα ακόμα πιο αντιδημοκρατικό και γραφειοκρατικό, πιο εχθρικό στους εργαζόμενους και στη νεολαία, πιο φορομπηχτικό και ανταποδοτικό, πιο στενά δεμένο με τις τράπεζες και το κεφάλαιο, πλήρως ενσωματωμένο στο κεντρικό κράτος και στην ΕΕ «τοπικό κράτος». Καμιά διαχειριστική αυταπάτη, ότι οι δήμοι και οι περιφέρειες μπορούν τάχα να γίνουν όργανα πάλης, λαϊκός θεσμός ή «αυτοδιαχειριζόμενες» νησίδες!

Τρίτο, στην αποφασιστική καταδίκη και ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, καθώς και κάθε επίδοξου διαχειριστή ή συν-διαχειριστή της ίδιας νεοσυντηρητικής πολιτικής, με μαζικούς εργατικούς πολιτικούς αγώνες.

Τέταρτο, στην ανατρεπτική καταδίκη της ΕΕ με την πολιτική γραμμή της συνολικής αντικαπιταλιστικής ρήξης, ανατροπής, αποδέσμευσης απ’ αυτήν και της εργατικής εξουσίας ως συμβολής στη διάλυση της ΕΕ και σε μια άλλη διεθνοποίηση, εργατική - σοσιαλιστική, με σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική. Μετά το μνημόνιο, η ΕΕ έχει απονομιμοποιηθεί πλήρως. Κατέρρευσε και το τελευταίο σαθρό επιχείρημα του Ανδρέα Παπανδρέου, ότι τάχα «το κόστος αποδέσμευσης είναι μεγαλύτερο από το κόστος της παραμονής»! Η χασούρα μόνο από το έλλειμμα του αγροτικού εμπορικού ισοζυγίου με την ΕΕ έχει ξεπεράσει τα 50 δισ. ευρώ (2 - 3 δισ. ευρώ το χρόνο), πέρα από τις άλλες ολέθριες κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες για τους εργαζόμενους.

Η ψήφος στα ανατρεπτικά ψηφοδέλτια που στηρίζουν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ, είναι ένα μικρό αλλά πολύ ουσιαστικό βήμα συμβολής σε νικηφόρους και αποτελεσματικούς αγώνες της «επόμενης μέρας», στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, στο διάλογο και την κοινή δράση όλης της Αριστεράς, αντί για το σημερινό κανιβαλικό ενδοαριστερό ή και εσωκομματικό «εμφύλιο», που εμποδίζει σοβαρά την ενότητα της εργατικής τάξης και την ανατροπή της επίθεσης. Κυρίως, συμβολή στη συγκρότηση του πόλου - μετώπου της Αριστεράς της ανατροπής και της νίκης. Της σύγχρονης κομμουνιστικής Αριστεράς, που απαιτούν οι ανάγκες των εργαζομένων, οι εκρηκτικές αντιθέσεις του καιρού μας, οι σύγχρονες υλικές δυνατότητες της εποχής μας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΕΣΥΛΑΣ (αναδημοσιευση εφημ.ΠΡΙΝ)

Οικονομική αποσύνθεση

Από Το Ποντίκι 16.9.2010, απ' όπου και το σκίτσο του Soloup

Του Δημήτρη Καζάκη
οικονομολόγου - αναλυτή

Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας έχει μετατραπεί σ’ ένα από τα πιο αγαπημένα κλισέ των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών κύκλων όταν πρόκειται να δικαιολογήσουν την πολιτική και τις επιλογές τους. Υπάρχει πράγματι πρόβλημα με την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας; Τεράστιο.

Όμως αυτό δεν οφείλεται στο «εργατικό κόστος» (από τα χαμηλότερα της Ευρώπης) ούτε στους «άγριους» συνδικαλιστές που «τρομάζουν» τους επενδυτές, ούτε στην κρατική γραφειοκρατία, που υποτίθεται ότι με τη διαφθορά της προσβάλλει τα χρηστά ήθη των ξένων κεφαλαίων που θέλουν να επενδύσουν στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική.

Η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας απηχεί τη θέση που αυτή κατέχει στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Με άλλα λόγια, η ανταγωνιστικότητα εξαρτάται από το πώς μια οικονομία συμμετέχει στην παγκόσμια οικονομία και τι ζητά να αποκομίσει από τη διεθνή οικονομική ζωή. Μια οικονομία έρμαιο των δυνάμεων της παγκόσμιας αγοράς, που εξαρτά την ανάπτυξή της από την προσέλκυση ξένου κεφαλαίου και επενδύσεων, δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα ανταγωνιστικότητας.

Αυτή είναι η ουσία του προβλήματος ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας. Η επιλογή να στηριχθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας στο φθηνό «εργατικό κόστος» και ως εκ τούτου στην υψηλή κερδοφορία και το ειδικό καθεστώς προνομίων για τις μεγάλες επενδύσεις υπήρξε καταστροφική. Επειδή όχι μόνο η ανταγωνιστικότητα επιδεινώθηκε ραγδαία, αλλά οδήγησε και στην παραγωγική αποσύνθεση την ελληνική οικονομία.

Την προηγούμενη εβδομάδα δημοσιεύτηκε η ετήσια έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για την Παγκόσμια Ανταγωνιστικότητα, που έδειξε ραγδαία υποχώρηση της Ελλάδας κατά 12 θέσεις: εμφανίζεται στην 83η θέση σε 156 χώρες, από την 71η το 2009.

Καταρχάς να πούμε ότι η έκθεση αυτή δεν συντάσσεται με αντικειμενικά οικονομικά και αναπτυξιακά κριτήρια, αλλά κυρίως με βάση ερωτηματολόγια προς τους επιχειρηματίες κάθε χώρας. Για την Ελλάδα απάντησαν λίγο πάνω από εκατό επιχειρηματίες, αδιευκρίνιστων λοιπών στοιχείων, ενώ υπεύθυνος για την επιτόπια έρευνα ήταν ο ΣΕΒ. Επομένως η έκθεση απηχεί περισσότερο το πόσο «ελκυστική» θεωρείται μια οικονομία από τη σκοπιά των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, παρά την αντικειμενική κατάσταση της ανταγωνιστικότητάς της.


«Φταίνε οι μισθοί»!

Παρ' όλα αυτά η έκθεση υπήρξε αφορμή για να μας φλομώσουν κυριολεκτικά με τα ίδια και τα ίδια. Για την πτώση της ανταγωνιστικότητας φταίνε πάλι οι μισθοί, οι απαιτήσεις των εργαζομένων που τρομάζουν τους επενδυτές, η κρατική γραφειοκρατία και κωλυσιεργία, η ανυπαρξία κινήτρων για επενδύσεις, οι ανεπαρκείς απελευθερώσεις των αγορών και φυσικά η υψηλή φορολογία των επιχειρήσεων. Ποια είναι όμως η αλήθεια;

Από τον Πίνακα 1 διαπιστώνουμε κάθετη πτώση της παγκόσμιας θέσης της Ελλάδας όλη τη δεκαετία του ευρώ. Από την 36η θέση το 2001, σύμφωνα πάντα με την έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, στην 83η το 2010.

Οι συντάκτες της έκθεσης εντοπίζουν ως κύρια αιτία της πτώσης τη ραγδαία επιδείνωση του «μακροοικονομικού περιβάλλοντος» της ελληνικής οικονομίας. Με άλλα λόγια, η ένταξη της χώρας στο ευρώ πυροδότησε μια ένταση των εσωτερικών ανισορροπιών στην οικονομία της, που οδήγησε στη ραγδαία διεθνή υποβάθμισή της, ακόμη και από τη σκοπιά του κεφαλαίου. Θυμηθείτε τα παραμύθια περί «ισχυρής Ελλάδας» εντός του «ισχυρού ευρώ» και θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται.

Η ραγδαία αυτή επιδείνωση συνέβη ακριβώς την εποχή του ανοίγματος της ελληνικής οικονομίας υπό καθεστώς ευρώ. Το 2008 η εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας από το εξωτερικό εμπόριο είχε φτάσει σχεδόν στο 35% του ΑΕΠ (εισαγωγές και εξαγωγές), που σηματοδότησε και ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά ανοίγματος στο παγκόσμιο εμπόριο των οικονομιών της Ευρωζώνης. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η εκτίναξη του εμπορικού ελλείμματος σε πρωτοφανή για την ελληνική οικονομία επίπεδα. Το 2008 έφτασε στο 18,5% του ΑΕΠ της χώρας.

Η πτώση για το 2009 και το 2010 δεν απηχεί κάποια βελτίωση, αλλά τη συρρίκνωση όλων των ζωτικών δεικτών της ελληνικής οικονομίας λόγω της κρίσης. Η ελληνική οικονομία έχει καταντήσει να είναι τόσο εξαρτημένη από το εξωτερικό εμπόριο, κυρίως τις εισαγωγές, ώστε η κρίση επιδρά κατασταλτικά πάνω του. Όσο περισσότερο λοιπόν η Ελλάδα του ισχυρού ευρώ ανοίχτηκε σαν οικονομία τόσο περισσότερο βάθυνε το εξωτερικό της έλλειμμα.

Τι φταίει γι' αυτό; Μήπως οι μισθοί των εργαζομένων; Στον Πίνακα 2 βλέπουμε την εξέλιξη του πραγματικού κατά μονάδα «εργατικού κόστους» και ταυτόχρονα τη μεταβολή της μέσης κερδοφορίας του κεφαλαίου στην Ελλάδα τις δυο τελευταίες δεκαετίες.

Αυτές τις δυο δεκαετίες διαρκούς μονόπλευρης λιτότητας, υπονόμευσης ασφαλιστικών και εργασιακών απολαβών, απελευθερώσεων και απορρυθμίσεων, κατάφεραν οι κυβερνήσεις να μειώσουν το πραγματικό κατά μονάδα «εργατικό κόστος» πάνω από 15% και να εκτοξεύσουν τα κέρδη πάνω από 78%! Τη δεκαετία του ευρώ, αν και το πραγματικό κατά μονάδα «εργατικό κόστος» φαίνεται να είχε μείωση γύρω στο 4%, η κερδοφορία του κεφαλαίου γνώρισε πραγματική έξαρση με άνοδο πάνω από 47%!

Η ψαλίδα αυτή μεταξύ κερδών και αμοιβών της εργασίας αποτελεί την ουσία των τεράστιων οικονομικών και κοινωνικών αδιέξοδων που αντιμετωπίζει όχι μόνο το μέσο νοικοκυριό σήμερα, αλλά και η οικονομία ως σύνολο.

Η επίσημη οικονομική μυθολογία από τη δεκαετία του '80 ήθελε όλα τα προβλήματα να πηγάζουν από μια δήθεν «έλλειψη κερδών», από «υπερβολικές» απαιτήσεις των εργαζομένων, από «αγκυλώσεις» της αγοράς και από την «κλειστή οικονομία» της χώρας.

Σήμερα η οικονομία και η κοινωνία ασφυκτιούν κυριολεκτικά από την υπερπληθώρα κερδών, την απελπιστική συμπίεση του «εργατικού κόστους», την απελευθέρωση των πιο παρασιτικών και αντιπαραγωγικών μονοπωλίων της αγοράς και το «άνοιγμα της οικονομίας» στην ταχύτερη παραγωγική της περιθωριοποίηση διεθνώς.

Παρ' όλα αυτά οι κυβερνήσεις θριαμβολογούσαν για την ταχύρρυθμη «ανάπτυξη» της χώρας. Όμως, στην πραγματικότητα αυτό που παρατηρήθηκε ήταν μια πλασματική επέκταση της εσωτερικής ζήτησης, που στηρίχθηκε κυρίως στην έξαρση των ιδιωτικών και δημόσιων χρεών.


252 δισ. εκτός Ελλάδας!

Τι απέγιναν τα ιδιωτικά κέρδη που γνώρισαν τέτοια έξαρση; Οτιδήποτε άλλο εκτός από επενδύσεις στην παραγωγή. Με το ευρώ και την ελευθερία κίνησης κεφαλαίου, τα ιδιωτικά κέρδη βρήκαν την ευκαιρία να μεταναστεύσουν από την Ελλάδα για να κερδοσκοπήσουν στις διεθνείς αγορές μετοχών, ομολόγων, παραγώγων κ.λπ. Όσο περισσότερο ανοιγόταν η ελληνική οικονομία υπό καθεστώς ευρώ, τόσο μεγαλύτερη ήταν και η ροή πόρων προς το εξωτερικό.

Χαρακτηριστικός είναι και ο Πίνακας 3 (εξαγωγή κεφαλαίου για κερδοσκοπικές τοποθετήσεις στο εξωτερικό και εμπορικό έλλειμμα της χώρας). Διαπιστώνουμε ότι τη δεκαετία του ευρώ διοχετεύτηκαν στο εξωτερικό με τη μορφή αμοιβών, κερδών, τόκων, καταθέσεων, repos και επενδύσεων σε μετοχές και χρεόγραφα του εξωτερικού πάνω από 252 δισ. ευρώ! Θυμηθείτε ότι στις 31.12.2009 το δημόσιο χρέος της χώρας ανερχόταν σε λίγο πάνω από 298 δισ. ευρώ!

Ταυτόχρονα το συνολικό εμπορικό έλλειμμα της χώρας ανήλθε τη δεκαετία του ευρώ σε 476 δισ. ευρώ. Το έλλειμμα αυτό καλύφθηκε εν μέρει από το ισοζύγιο υπηρεσιών (τουρισμός) και άδηλους πόρους, αφήνοντας τελικά ένα συνολικό έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών στη δεκαετία του ευρώ της τάξης των 175 δισ. ευρώ. Αν σκεφτούμε ότι την ίδια δεκαετία το δημόσιο χρέος αυξήθηκε γύρω στα 155 δισ. ευρώ, καταλαβαίνουμε ότι η κύρια ώθηση στον δημόσιο δανεισμό δεν δόθηκε από τα όποια κρατικά ελλείμματα, αλλά πρώτα και κύρια από τα εξωτερικά ελλείμματα της χώρας.


Παρακράτος διαφθοράς

Μα καλά, τι έγιναν τα λεφτά από την Ε.Ε.; Είναι γνωστή η φιλολογία που θέλει τις μεταβιβάσεις από την Ε.Ε. ως ένα ισχυρό παράγοντα ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας την προηγούμενη δεκαετία. Τα μεγάλα και μικρά έργα, τα προγράμματα και οι πρωτοβουλίες που χρηματοδοτήθηκαν από τα ταμεία της Ε.Ε. όμως όχι μόνο δεν βοήθησαν στην παραγωγική ανάπτυξη της χώρας, αλλά ούτε καν δόθηκαν για τον σκοπό αυτόν!

Τα κονδύλια και τα «πλαίσια στήριξης» δίνονται από την Ε.Ε. με μόνο σκοπό να συντηρηθεί μια ολόκληρη «βιομηχανία» αρπαχτής, εξαγορασμένης συνείδησης και κρατικοδίαιτης ιδιωτικής πρωτοβουλίας για έργα και προγράμματα «κοινοτικής επιλογής» και όχι εθνικής προτεραιότητας και ανάγκης.

Χάρις σ’ αυτά στήθηκε ένα ολόκληρο παρακράτος ειδικών διευθύνσεων, υπηρεσιών, ιδιωτικών συμβούλων και εταιρειών με μόνο σκοπό την απορρόφησή τους. Ένα εντελώς παρασιτικό κύκλωμα που μέσω των ευρωπαϊκών κονδυλίων έβαλε χέρι και στο σύνολο των «εθνικών πόρων». Πάνω σ’ αυτό το κύκλωμα στήθηκε η άνευ προηγουμένου έξαρση της πολιτικής διαφθοράς που γνωρίσαμε όλα τα τελευταία χρόνια.

Το σύνολο των καθαρών μεταβιβάσεων που εισέπραξε η χώρα από την Ε.Ε. την περίοδο 2000-2009 ανήλθε γύρω στα 42 δισ. ευρώ. Τα κονδύλια αυτά δόθηκαν για έργα και προγράμματα κοινοτικής επιλογής, όπως είπαμε. Όχι μόνο τα δημόσια οικονομικά της χώρας, αλλά και ολόκληρη η οικονομία προσανατολίστηκε στην απορρόφηση και την αξιοποίηση αυτών των κονδυλίων, χωρίς να νοιάζεται κανένας από τους κυβερνώντες για τις τραγικές συνέπειες.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι για κάθε 1 δισ. ευρώ που εισέπραξε η χώρα τη δεκαετία του ευρώ αυξήθηκε το εμπορικό της έλλειμμα κατά 11 δισ. ευρώ, ενώ το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών κατά 4 δισ. ευρώ και για να καλυφθούν οι τρύπες αυτές το Δημόσιο χρειαζόταν να αυξήσει το χρέος του πάνω από 3,5 δισ. ευρώ! Αυτή ήταν η μεγάλη προσφορά των κοινοτικών κονδυλίων στην ανάπτυξη της χώρας.


Περισσεύουν οι «ξένες επενδύσεις»...

Μην νοιάζεστε, όμως, όλα αυτά θα λυθούν αν κατορθώσουμε και προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις και κεφάλαια. Και να τα κροκοδείλια δάκρυα της διατεταγμένης δημοσιογραφίας. Πώς θα έρθουν ξένα κεφάλαια αν ο Έλληνας δεν είναι καλός και υπάκουος, αν η Ελλάδα δεν γίνει «ελκυστική» για τους ξένους επενδυτές;

Μόνο που, για μια ακόμη φορά, όλοι αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους γιατί δεν έρχονται ξένα κεφάλαια στη χώρα, λένε ψέματα. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα είναι μια από τις προνομιακές χώρες υποδοχής ξένων κεφαλαίων λόγω του υψηλού μέσου ποσοστού κέρδους στην οικονομία της, του υψηλότερου στην Ευρωζώνη. Ο Πίνακας 4 παρουσιάζει την καθαρή διεθνή επενδυτική θέση της Ελλάδας την περίοδο 2000-2009.

Τι δείχνει ο πίνακας; Τη δεκαετία του ευρώ η Ελλάδα μετατράπηκε σε ιδιαίτερο πόλο έλξης κεφαλαίων από το εξωτερικό. Η καθαρή εισροή κεφαλαίων από το εξωτερικό έφτασε μέσα στη δεκαετία έως και 95% του ΑΕΠ (2007), από 37,6% το 2000 και 45,6% το 2001. Πόσες χώρες υπάρχουν, όχι μόνο στην Ευρωζώνη, αλλά και παγκόσμια, που παρουσιάζουν τέτοια εισροή κεφαλαίων ως προς το ΑΕΠ τους; Ελάχιστες.

Επομένως η ελληνική οικονομία δεν πάσχει από έλλειψη ξένων κεφαλαίων. Αντίθετα πάσχει, νοσεί βαθύτατα από αυτή καθαυτή την προσέλκυση αυτών των κεφαλαίων. Κι αυτό διότι, προκειμένου η ελληνική οικονομία να γίνει ελκυστική στα ξένα κεφάλαια, μετατράπηκε σε παράδεισο χρηματοπιστωτικής αγυρτείας και κερδοσκοπίας. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μια οικονομία με την παραγωγή της να συρρικνώνεται και να καταστρέφεται μπορεί να γίνει ελκυστική στους επενδυτές της διεθνούς αγοράς.

Όπως ήταν φυσικό, προσέλκυσε και τα ανάλογα κεφάλαια. Έτσι σε κάθε 1.000 ευρώ καθαρής εισροής κεφαλαίου από το εξωτερικό, τα 720 ευρώ πηγαίνουν σε επενδύσεις χαρτοφυλακίου που κατά κύριο λόγο έχουν ως σκοπό την κερδοσκοπία με εγχώριους κρατικούς τίτλους χρέους και μετοχές, τα 285 ευρώ πηγαίνουν να «ξεπλυθούν» μέσω καταθέσεων και repos στις εγχώριες τράπεζες και μόλις 15 ευρώ εισέρχονται ως άμεσες επενδύσεις.

Όμως ακόμη κι αυτές οι άμεσες επενδύσεις αφορούν την εξαγορά και την συγχώνευση επιχειρήσεων. Κι αυτό είναι ένα γενικό φαινόμενο της παγκόσμιας αγοράς. Στις μέρες μας οι αγορές έχουν οδηγηθεί σε τέτοιο επίπεδο συγκέντρωσης κεφαλαίου ώστε οι διεθνείς άμεσες επενδύσεις τους είναι κατά 95% εξαγορές και συγχωνεύσεις, όταν σε ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο έως και τη δεκαετία του ’80 το αντίστοιχο ποσοστό δεν ξεπέρασε το 40%.

Με άλλα λόγια, οι πολυεθνικές σήμερα δεν μπαίνουν ούτε καν στον κόπο να επενδύσουν εξαρχής, για να διεκδικήσουν την αγορά από τον διεθνή ή τον τοπικό ανταγωνισμό, απλώς εξαγοράζουν ή απορροφούν τους ανταγωνιστές τους, περιορίζοντας δραστικά τα όποια περιθώρια δράσης σε οποιαδήποτε άλλη επιχειρηματική μορφή. Με τον τρόπο αυτό οι πολυεθνικές έχουν τη δυνατότητα να μετεμφυτεύουν τον εξοντωτικό ανταγωνισμό σε οποιαδήποτε αγορά του κόσμου, όσο περιθωριακή ή προφυλαγμένη κι αν είναι.

Στη βάση αυτή οι σύγχρονες αγορές έχουν μεταβληθεί σε «συγκοινωνούντα δοχεία», όπου βασιλεύει η αδυσώπητη αναμέτρηση δύναμης ανάμεσα σε γιγαντιαία επιχειρηματικά συγκροτήματα. Σ' αυτή την αναμέτρηση δεν υπάρχουν ούτε όρια ούτε κανόνες: τα πάντα είναι στη διάθεση του ανταγωνισμού για την επικράτηση του ισχυρότερου. Ακόμη και ο πόλεμος έχει πια μετατραπεί σε μέσο οικοδόμησης μιας πιο ανταγωνιστικής παγκόσμιας οικονομίας.

Στο πλαίσιο αυτό η λογική που θέλει να στηρίξει την ανάπτυξη της χώρας στην προσέλκυση κεφαλαίων από το εξωτερικό και στην εμπιστοσύνη των αγορών είναι απολύτως σίγουρο ότι θα οδηγήσει την Ελλάδα στην πτώχευση και στην κατάρρευση.

Το μεγάλο στοίχημα της χώρας μας είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας της. Δίχως αυτήν είναι αδύνατον να διεκδικήσει μια νέα καλύτερη θέση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Είναι αδύνατον να αποφύγει τις εξαρτήσεις και τις δουλείες που την έχουν οδηγήσει στη σημερινή κατάντια.

Μπορεί να γίνει αυτό με το ευρώ και μάλιστα υπό καθεστώς χρεοκοπίας; Τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι όχι μόνο δεν μπορεί να γίνει, αλλά όσο συνεχίζεται η ίδια πορεία τίθεται υπό αμφισβήτηση η ίδια η επιβίωση της ελληνικής οικονομίας, της χώρας και του λαού της.

Επομένως χρειάζεται όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να απελευθερωθεί η χώρα και ο λαός από τα δεσμά του ευρώ και του χρέους ώστε να προχωρήσει στην αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση, η οποία είναι δυνατή μόνο στη βάση μιας γενναίας και ριζικής αναδιανομής εισοδημάτων και πλούτου υπέρ των εργαζομένων.

7ο ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΛΑΡΙΣΑΣ

Παρασκευή και Σάββατο , 24-25 Σεπτεμβρίου στην Κεντρική Πλατεία της Λάρισας
Συζητήσεις, εκθέσεις, προβολές ,βιβλιοπωλείο , παιδότοποςΣυναυλίες 24/9 ώρα: 9.30μμNomesΠλην ΕνόςBlue MatterΝόστος
25/9 ώρα:9.30μμRenovatioNoMindBaildsa BandSkaribas
Αναμεταδίδει όσες

διάφορες ειδησεις αρθρα
1.Μαθήματα αλληλεγγύης από τους μη απολυμένους στο "Κανάλι 1" του Πειραιά
2.ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στις ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ
ΜΕ ΜΑΧΗΤΙΚΟΥΣ ΕΝΙΑΙΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ
3.Ο φασισμός της «συλλογικής ευθύνης»
Το τελευταίο διάστημα, με κύριο δίαυλο την τηλεόραση, έχει αρχίσει μια φοβερή προσπάθεια συλλογικής ενοχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας για το δημοσιονομικό χάλι της χώρας και το υπέρογκο κρατικό χρέος.
Καθημερινά σχεδόν, απελπισμένοι απολογητές της στρατηγικήςκυβερνητικής επιλογής για υπαγωγή στο ΔΝΤ κρώζουν απωθητικά καταλογίζοντας ευθύνη ανεξαιρέτως σε κάθε Έλληνα πολίτη. Το απεχθές δόγμα της «συλλογικής ευθύνης», το οποίο εμμέσως πλην σαφέστατα επιχειρεί να απαλλάξει το πολιτικό προσωπικό και το πολιτικό σύστημα από κάθε δική του ευθύνη για το άθλιο κατάντημα της χώρας, θυμίζει έντονα τη δικαιολογητική βάση στην οποία στηρίχθηκε η ολοσχερής καταστροφή της Γερμανίας αμέσως μετά την ήττα του ναζισμού.
Σύμφωνα με αυτή τη λογική, ο κάθε Γερμανός ήταν υπεύθυνος για τα ναζιστικά εγκλήματα. Όπως κάθε κομμουνιστής ήταν υπεύθυνος μετά τον ελληνικό εμφύλιο, όπως κάθε Εβραίος, Τσιγγάνος,ομοφυλόφιλος κ.λπ. ήταν μίασμα για την αρία φυλή νωρίτερα, όπως κάθε Παλαιστίνιος είναι σήμερα a priori επικίνδυνος για το κράτος του Ισραήλ.
4.Καιροσκόποι του κερατά

αριστερή παρέμβαση στην Θεσσαλία

ανοιχτή πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Θεσσαλίας για συγκρότηση ψηφοδελτίου ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Γι’ αυτό η πρότασή μας απευθύνεται πρώτα απ’ όλα στους αγωνιστές και αγωνίστριες που συναντηθήκαμε στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, στις επιτροπές αγώνα. Στους πρωτοπόρους μικρομεσαίους αγρότες και επαγγελματίες, στους αγωνιστές και τα κινήματα ενάντια στην επιχειρηματική μετάλλαξη του «Τοπικού Κράτους» στην οικολογική καταστροφή, στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.

Απευθυνόμαστε όμως και σ’ όλες τις πολιτικές δυνάμεις και συλλογικότητες που συνειδητοποιούν την ανάγκη για μια Αριστερά αντίπαλο δέος στο σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης μια Αριστερά Ριζοσπαστική- Αντικαπιταλιστική .

Σε καλούμε την Τετάρτη 22/9 και ώρα 19:00 μ.μ. στο ξενοδοχείο METROPOL ΛΑΡΙΣΑΣ

ολόκληρο το κάλεσμα εδώ

Ενημέρωση από το Συντονιστικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Saturday, 18 September 2010 18:53

Συνεδρίασε την Τρίτη 14/9 και την Παρασκευή 17/9 το Συντονιστικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στις συνεδριάσεις αυτές συζητήθηκαν οι πολιτικές εξελίξεις, η παρέμβασή μας στις «αυτοδιοικητικές εκλογές», καθώς και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας το προηγούμενο διάστημα. Κατέληξε στις παρακάτω αποφάσεις: 1. Σε όλη την Ελλάδα οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμβάλλουν αποφασιστικά στην συγκρότηση ψηφοδελτίων ανατροπής στην βάση ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης. Το κάλεσμά μας βρίσκει σημαντική ανταπόκριση σε χιλιάδες αγωνιστές και ευρύτερο από ποτέ κόσμο της αριστεράς. Καλούμε όλες τις συντρόφισσες και τους συντρόφους να εντείνουν τις προσπάθειές τους με στόχο την ολοκλήρωση των παρεμβάσεών μας σε όλες τις περιφέρειες και όσο το δυνατόν περισσότερους δήμους. Σ΄ αυτήν την κατεύθυνση οι τοπικές επιτροπές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλούν Σύσκεψη των μελών και των φίλων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την Τρίτη 21 Σεπτέμβρη, 7.00 μμ, στο ΕΜΠ (κτίριο Γκίνη) για να συζητήσουμε την εκλογική μας παρέμβαση στον Δήμο της Αθήνας. Καλούμε, επίσης, την Κυριακή 26 Σεπτέμβρη (η ακριβής ώρα και τόπος θα ανακοινωθεί σύντομα) Ανοιχτή Σύσκεψη με στόχο μια αντικαπιταλιστική πολιτική παρέμβαση στην Περιφέρεια Αττικής. 2. Στο συντονιστικό συζητήθηκαν και οι προτάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο ζήτημα των υποψηφιοτήτων των ψηφοδελτίων στα οποία συμμετέχουμε και στηρίζουμε. Κοινή ήταν η πεποίθηση ότι για την αριστερά που θέλουμε να οικοδομήσουμε, το ζήτημα των υποψηφίων λογοδοτεί στην ανάγκη της συνολικής πολιτικής κατεύθυνσης και της συλλογικής έκφρασης των ψηφοδελτίων και των κινήσεων. Επιπλέον τόσο στις πόλεις όσο και στις περιφέρειες οι υποψήφιοι θα επιλεγούν από τις αντίστοιχες πρωτοβουλίες και κινήσεις με κριτήριο την πολιτική και κοινωνική προσφορά, αλλά και την έκφραση όσο το δυνατόν πλατύτερων δυνάμεων και ανένταχτων αγωνιστών στα ψηφοδέλτια ανατροπής στα οποία συμβάλλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για την Περιφέρεια Αττικής και τον Δήμο της Αθήνας, περιοχές στις οποίες η μάχη αποκτά ευρύτερα πολιτικά χαρακτηριστικά, μετά από μια πλούσια συζήτηση εκτιμήθηκε ότι σύντροφοι όπως ο Άγγελος Χάγιος και ο Πέτρος Κωνσταντίνου μπορούν να εκφράσουν τα παραπάνω κριτήρια και επομένως να προταθούν από την πλευρά του Συντονιστικού σαν επικεφαλείς των ψηφοδελτίων για την Περιφέρεια Αττικής και τον Δήμο Αθήνας αντίστοιχα. 3. Το Συντονιστικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μετά από μια ουσιαστική και σε βάθος συζήτηση κατέληξε σε μια αρχική τοποθέτηση με την οποία καταδικάζει τα θλιβερά επεισόδια που έγιναν την περασμένη βδομάδα στο πανεπιστήμιο της Πάτρας, η οποία θα επικυρωθεί στην επόμενη συνεδρίαση του Συντονιστικού. 4. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ οργανώνουν την παρέμβασή τους στα μεγάλα μέτωπα της περιόδου (ΟΣΕ, απεργία φορτηγών κλπ) με στόχο την συμβολή στο αποφασιστικό δυνάμωμα της πάλης των εργαζόμενων ενάντια στην βαρβαρότητα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.

Να σταματήσει άμεσα η δίωξη συνδικαλιστών και στελεχών του ΚΚΕ στη Λέσβο

Λέσβος-νέα-ΑΝΤΑΡΣΥΑ Λέσβου

Να σταματήσει άμεσα η δίωξη συνδικαλιστών και στελεχών του ΚΚΕ στη Λέσβο

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Προκαλεί τους εργαζόμενους ο πρώην εκδότης των “Αιολικών Νέων”

διώξεις εργαζομένων στο Μπανκέ-εργοδοτική τρομοκτατία

Κυβερνητική – εργοδοτική τρομοκρατία στην υπόθεση Μπανκέ

Αλληλεγγύη στον δίκαιο αγώνα των εργαζομένων Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει το τρομοκρατικό πογκρόμ που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση και η αστυνομία κατά των εργαζομένων στο εστιατόριο Μπανκέ της Θεσσαλονίκης και των αγωνιστών που συσπειρώνονται στην Επιτροπή Αλληλεγγύης. Λειτουργώντας ως ορντινάντσες του αφεντικού, οι αστυνομικές αρχές προχωρούν σε αιφνιδιαστικές συλλήψεις εργαζομένων, ακόμα και μέσα στα σπίτια τους, ύστερα από απίθανες μηνύσεις της εργοδοσίας. Έτσι, στις 15 Σεπτέμβρη συνελήφθη η Μαργαρίτα Κουταλάκη, μέλος μέλος του Δ.Σ. του Συνδικάτου εργατοϋπαλλήλων τουριστικών επισιτιστικών επιχειρήσεων Θεσσαλονίκης και της Επιτροπής Αλληλεγγύης. Κρατήθηκε όλο το βράδυ στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης –παρότι ανατρέφει μόνη της το παιδί της!- και οδηγήθηκε το πρωί στα δικαστήρια. Η δίκη διακόπηκε επειδή έγινε απειλητικό τηλεφώνημα για βόμβα. Πρόκειται για την τρίτη σύλληψη εργαζόμενου για την υπόθεση του Μπανκέ, ενώ υπάρχει και καταδίκη αγωνιστή «γιατί διένειμε προκηρύξεις που δυσφημούσαν τον εργοδότη»! Ο εν λόγω εργοδότης βέβαια παραβίαζε την εργατική νομοθεσία, προχώρησε σε αντεργατικό λοκ άουτ, απέλυσε οκτώ εργαζόμενους και προσπαθεί με κάθε τρόπο (απειλές, μηνύσεις, τραμπουκισμούς) να τρομοκρατήσει το κίνημα αλληλεγγύης και τους εργαζόμενους. Η αγαστή συνεργασία εργοδοτικής και κρατικής – κυβερνητικής τρομοκρατίας σε βάρος αγωνιζόμενων εργατών, που με τόσο ξεδιάντροπο τρόπο βλέπουμε να εκδηλώνεται στην περίπτωση του Μπανκέ, αποτελεί τη νέα εικόνα της φαλκίδευσης των εργατικών (κοινωνικών και δημοκρατικών) δικαιωμάτων που θα δούμε στην εποχή του σφαγείου κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου. Αποτελεί τεράστια πρόκληση για όλο το μαχόμενο εργατικό κίνημα, η οποία πρέπει να ηττηθεί, τόσο στην περίπτωση του Μπανκέ όσο και συνολικά. Καλούμε τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις εργατικές συσπειρώσεις και επιτροπές αγώνα, κάθε μαχόμενο συνδικάτο, ευρύτερα τους εργαζόμενους,, να συμπαρασταθούν αποφασιστικά στον αγώνα των εργαζομένων του Μπανκέ, δημιουργώντας ένα πανίσχυρο μέτωπο για την απόκρουση της εργοδοτικής τρομοκρατίας, για την απαγόρευση των απολύσεων, για την ανατροπή συνολικά της επίθεσης κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ.

νεα αποδοκιμασια σε μελος της κυβερνησης πασοκ-ΔΝΤ

Αποδοκίμασαν τον Χ. Καστανίδη

Με το σύνθημα: «Εδώ και τώρα στάση πληρωμών, τα χρέη δεν πληρώνουμε των καπιταλιστών», τα μελή της Εναλλακτικής Πρωτοβουλίας Δικηγόρων που ήταν συγκεντρωμένα έξω από τη βιβλιοθήκη του Δικ. Συλ. Θεσσαλονίκης αποδοκίμασαν τον Υπουργό Δικαιοσύνης Χάρη. Καστανίδη

Πηγή: seleo.gr

Απεργια εργατων μεταναστων

Με μεγάλη δυναμική συνεχίζεται η απεργία των μεταναστών εργατών στη Σκάλα Λακωνίας

tvxs

Δυναμικά συνεχίζουν την απεργία τους οι μετανάστες στη Σκάλα Λακωνίας, μετά το πογκρόμ που εξαπολύθηκε εναντίον τους τη Δευτέρα. Είναι οι πρώτη φορά που εργάτες μετανάστες προχωρούν τόσο μαζικά σε απεργία. Αρχικά, τριακόσιοι περίπου μετανάστες κατασκήνωσαν την Τετάρτη 15 Σεπτέμβρη στην κεντρική πλατεία του χωριού προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας, ενώ όσο περνούσε η ώρα προσχωρούσαν στην κινητοποίηση και μετανάστες, εργάτες από τα γύρω χωριά. Τελικά, 1500 αγρεργάτες βγήκαν στο δρόμο σε μια μαχητική διαδήλωση με τα πανό της Ένωσης Μεταναστών Εργατών και με κεντρικό σύνθημα «εργάτες ενωμένοι ποτέ ενωμένοι», αναγκάζοντας το δήμο να παρέμβει ώστε να ανοίξουν τα σπίτια από τα οποία τους είχαν διώξει.

Πριν την πορεία προηγήθηκε απεργιακή συνέλευση στην πλατεία όπου βρίσκονταν με τις κουβέρτες στρωμένες στο χώμα όσοι αντιμετώπισαν την έξωση από τα σπίτια τους. Η συνέλευση εξέλεξε επιτροπή της Ένωσης Μεταναστών Εργατών καθώς πάνω από 700 αγρεργάτες εγγράφηκαν επί τόπου στο σωματείο, σύμφωνα με ανακοίνωση της Κίνησης Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή. Ταυτόχρονα στο χώρο 475 μετανάστες έκαναν αίτηση απόδοσης άδειας παραμονής και ασύλου.

Όπως επισήμανε ο Πέτρος Κωνσταντίνου, μέλος της Κίνησης Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή, η επιτροπή εκπροσώπησε τους απεργούς στις επαφές με τον δήμο και την αστυνομία όπου και μετέφερε τα αιτήματα:

• Άμεση επιστροφή στις κατοικίες τους όλων των μεταναστών που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια και τα καταλύματα τους. Ανθρώπινες συνθήκες στέγασης. Όχι «40 ευρώ το κεφάλι» για ενοίκιο.

• Άμεση απόδοση νομιμοποιητικών εγγράφων-ασύλου στους Πακιστανούς μετανάστες λαμβάνοντας υπόψη τις καταστροφικές πλημμύρες στη χώρα.

• Αύξηση του μεροκάματου. Κανένας κάτω από το κατώτατο μεροκάματο της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Ασφάλιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Σε μια προσπάθεια του δήμου να δείξει το «ανθρώπινο» πρόσωπό του, πρότεινε ως κατάλυμα για τους μετανάστες ένα παλιό σφαγείο. Οι απεργοί ωστόσο αρνήθηκαν κατηγορηματικά, απαιτώντας να ξαναγυρίσουν στα σπίτια που διέμεναν πριν τις εξώσεις. Υπό το βάρος της μαζικότητας της κινητοποίησης που υποστηρίχτηκε κι από κατοίκους της περιοχής, ο Δήμος αναγκάστηκε να παρέμβει ώστε να επιστρέψουν οι μετανάστες στα σπίτια τους. Αλλά και η αστυνομία τελικά αποδέχτηκε την παραλαβή των αιτήσεων ασύλου και ήδη σήμερα έγιναν αποδεκτές οι πρώτες 30. Κάθε μέρα θα γίνονται δεκτές τουλάχιστον 30 αιτήσεις.

Αν και η κινητοποίηση της 15ης Σεπτεμβρίου αποτέλεσε μια πρώτη νίκη των μεταναστών αγρεργατών, το βασικό αίτημα των απεργών παραμένει η αλλαγή στο καθεστώς πληρωμής, με 35 ευρώ κατώτατο μεροκάματο. Γι’ αυτό, αποφάσισαν να συνεχίσουν την απεργία με αποχή από τις συγκομιδές...

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 18/9/10

Παρά τις σοβαρές δυσκολίες , η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ, με τις δικές της διαδικασίες αποφάσισε να παρέμβει στις περιφερειακές εκλογές και απευθύνει ανοιχτή πρόταση για συγκρότηση ψηφοδελτίου ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ στην περιφέρειά μας. Γιατί:

Θεωρούμε ότι οι εκλογές του Νοέμβρη αποτελούν κεντρική πολιτική μάχη με στόχο:

Όχι μόνο την καταδίκη του μνημονίου Κυβέρνησης – Ε.Ε - Δ.Ν.Τ. και της πολιτικής του κεφαλαίου και της Ε.Ε., που φορτώνουν τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους ξεθεμελιώνοντας κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, και την αποδοκιμασία της ουσιαστικά συναινούσας σ’ αυτή την πολιτική Ν.Δ. αλλά και γιατί επιδιώκουμε:

• Να εκφραστεί η πάλη ενάντια στον «Καλλικράτη» απ’ τη σκοπιά των μαχόμενων κινημάτων
• Να αποτυπωθεί η δυναμική των αγώνων και η προοπτική κλιμάκωσης μέχρι τη νίκη, η οργή του κόσμου της δουλειάς και η απαίτηση για συνολική ανατροπή των πολιτικών του «Μνημονίου»και η εμπιστοσύνη στη δυνατότητα των ενωτικών μαχητικών αγώνων να κερδίζουν μάχες και ν’ ανατρέπουν πολιτικές.

Με την εκλογική παρουσία μας επιδιώκουμε να ενισχύσουμε την ανάγκη συσπείρωσης αλλά και δράσης όσων αναζητούν δρόμους ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική και θέλουν την αριστερά συνώνυμη της Αντίστασης, της Αλληλεγγύης και της Ανατροπής.

• Ψηφοδέλτια απλά ενάντια στην κυβέρνηση υπάρχουν αρκετά
• Ενάντια στο δικομματισμό και το νεοφιλελευθερισμό επίσης.
• Δεν απουσιάζουν τα ψηφοδέλτια που στρέφονται γενικά και αόριστα κατά του «Μνημονίου».
• Ακόμα και αντίθετα στον «Καλλικράτη» και μισοενάντια στην Ε.Ε.

Τότε γιατί δε στηρίζουμε κάποιο απ’ αυτά ή δεν επιδιώκουμε συνεργασία;

Μας κατατρώει και μας το σαράκι του σεχταρισμού και της καθαρότητας και η αγωνία της καταγραφής δυνάμεων;

Λέμε ξεκάθαρα:

Ούτε η συνδιαχειριστική λογική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με τις αυταπάτες για την Ε.Ε. και τη συμπόρευση με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ), ούτε o αυτοκαταστροφικός απομονωτισμός του Κ.Κ.Ε με ζώνες αποκλεισμού απέναντι σε αγωνιστές που διατηρούν διαφωνίες είτε με τα ιδεολογικά πιστεύω του, είτε με την πολιτική του γραμμή και είτε με την πρακτική του στο μαζικό κίνημα , μπορούν ν’ ανοίξουν δρόμους για μια αριστερά των σύγχρονων αναγκών , που να μάχεται την καπιταλιστική βαρβαρότητα και να προωθεί την κοινωνική χειραφέτηση.

Γι’ αυτό η πρότασή μας απευθύνεται πρώτα απ’ όλα στους αγωνιστές και αγωνίστριες που συναντηθήκαμε στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, στις επιτροπές αγώνα. Στους πρωτοπόρους μικρομεσαίους αγρότες και επαγγελματίες, στους αγωνιστές και τα κινήματα ενάντια στην επιχειρηματική μετάλλαξη του «Τοπικού Κράτους» στην οικολογική καταστροφή, στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.

Απευθυνόμαστε όμως και σ’ όλες τις πολιτικές δυνάμεις και συλλογικότητες που συνειδητοποιούν την ανάγκη για μια Αριστερά αντίπαλο δέος στο σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης μια Αριστερά Ριζοσπαστική- Αντικαπιταλιστική .

Σε καλούμε την Τετάρτη 22/9 και ώρα 19:00 μ.μ. στο ξενοδοχείο METROPOL ΛΑΡΙΣΑΣ

ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ

η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ, λαμβανοντας υπόψιν τις συνελευσεις των τοπικων επιτροπων των νομων σε πανθεσσαλική σύσκεψη που έγινε στην Λάρισα αποφάσισε να παρέμβει στις περιφερειακές εκλογές και απευθύνει ανοιχτή πρόταση για συγκρότηση ψηφοδελτίων ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ στην περιφέρειά μας συντομα ολοκληρη η ανακοινωση -καλεσμα

Ρήξη με την Ε.Ε

Μια αποκαλυπτική συνέντευξη

διαβάστε την

από την εφημεριδα ΠΡΙΝ

Στάθης Κουβελάκης: Ρήξη με την Ε.Ε

Τον ιδιαίτερο ρόλο της Ελλάδας στην εξέλιξη της οικονομικής κρίσης και την επίθεση του κεφαλαίου διεθνώς, όπως και την ανάγκη ρήξης με το πλαίσιο της ΕΕ τονίζει ο Στάθης Κουβελάκης, καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας στο Λονδίνο, στη συνέντευξη που μας παραχώρησε.

Συνέντευξη στο Λεωνίδα Βατικιώτη

– Αν και το μνημόνιο εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο πολιτικών λιτότητας που εφαρμόζονται σε πολλές ακόμη χώρες της Ευρώπης (Γαλλία, Αγγλία, Ισπανία, Πορτογαλία), φαίνεται πως η Ελλάδα είναι ένα δοκιμαστικό πεδίο των πιο επιθετικών πολιτικών αντιμέτωπισης της καπιταλιστικής κρίσης, τουλάχιστον στη δυτική Ευρώπη. Κι εδώ προκύπτει ένα ερώτημα: Γιατί η Ελλάδα; Γιατί δηλαδή επιλέχθηκε ώστε να εφαρμοστούν στην πιο ακραία τους εκδοχή όλα αυτά τα μέτρα;

– Το ερώτημα αυτό είναι κρίσιμο και από μεθοδολογική και από πολιτική άποψη.

Η κατανόηση των ειδικών όψεων της ελληνικής περίπτωσης, στο γενικότερο βέβαια πλαίσιο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος στο οποίο εντάσσεται, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μια αριστερή παρέμβαση που δεν αρκείται σε έναν καταγγελτικό ή απλά διεκδικητικό λόγο. Πριν προσπαθήσω να απαντήσω στην ερώτησή σου θα ήθελα να επισημάνω ότι μια τέτοια προσέγγιση παραμένει σήμερα ένα αιτούμενο.

Η συζήτηση γύρω από την κρίση, ακόμη

και στην Αριστερά, έχει σε μεγάλο βαθμό παγιδευτεί ανάμεσα σε όσους αρνούνται κάθε ιδιαιτερότητα στον ελληνικό καπιταλισμό, και μας λένε περίπου ότι η κρίση είναι μείγμα ιδεολογικής φενάκης και πολιτικού σχεδιασμού των κυριάρχων κύκλων, και σε όσους την ανάγουν στην εντελώς ιδιαίτερη, υποτίθεται, ελληνική κακοδαιμονία του «πελατειακού κράτους» και της «γενικής ανοργανωσιάς». Οι πρώτοι αρνούνται την πραγματικότητα της κρίσης ενώ οι άλλοι αδυνατούν να κατανοήσουν τη φύση της, το γεγονός δηλαδή ότι ακόμη και οι ιδιαιτερότητές της αποτελούν ειδικές εκφράσεις των γενικότερων τάσεων του συστήματος.

Αυτό που κατ’ αρχήν διαπιστώνουμε είναι ότι η τάση μετατροπής της σημερινής κρίσης, που ξεκίνησε από το χρηματοπιστωτικό και επεκτάθηκε στους υπόλοιπους τομείς της οικονομίας, σε δημοσιονομική κρίση είναι ένα γενικότερο φαινόμενο. Σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη έχουμε αισθητή επιβάρυνση των δημόσιων ελλειμμάτων και του χρέους, δημόσιου και ιδιωτικού. Αυτό απορρέει από το κόστος της διάσωσης των τραπεζών, που χρηματοδοτήθηκαν πλουσιοπάροχα από τις κυβερνήσεις, και από τη καθίζηση των δημόσιων εσόδων που προκάλεσε η φορολογική αντεπανάσταση του νεοφιλευθερισμού και εντείνεται από την ίδια την ύφεση. Στην Ελλάδα συνέβησαν όλα αυτά, αλλά σε μια παροξυστική μορφή καθότι η χώρα χτυπάει ρεκόρ τόσο στα ελλείμματα όσο και στο δημόσιο χρέος, ενώ στις άλλες πιο εκτεθειμένες χώρες (Βέλγιο, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ουγγαρία) ο ένας από τους δύο δείκτες κινείται κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

-Συνεχίζοντας, το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί συμβαίνει αυτό;

- Πολύ συνοπτικά επειδή στην Ελλάδα ούτε το κεφάλαιο (μεγάλο και μικρό) πληρώνει φόρους, ούτε όμως και το μεγαλύτερο μέρος της ονομαζόμενης «μεσαίας τάξης», των επαγγελματιών, των οικογενειακών επιχειρήσεων και γενικότερα των μη-μισθωτών, που αντιπροσωπεύουν γύρω στο ένα τρίτο του ενεργού πλυθησμού, ποσοστό μοναδικό για τα δεδομένα ανεπτυγμένης καπιταλιστικής χώρας. Αυτά τα χαρακτηριστικά παραπέμπουν στους ταξικούς συσχετισμούς που παγιώθηκαν μετά τον εμφύλιο και που απέβησαν συντριπτικοί για τον κόσμο της μισθωτής εργασίας. Χρειάστηκε να περιμένουμε τη δεκαετία του 1980 και τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ για να δημιουργηθεί ένα λειψό έστω κοινωνικό κράτος, αλλά και αυτό ακόμη έγινε χωρίς να θιγεί η θέση του κεφαλαίου, η σχέση του με το κράτος και η συμμαχία με τα μεσαία στρώματα. Γι’ αυτό και τα ελλείμματα ανεβαίνουν κατακόρυφα στη δεκαετία του 1980, με τις δημόσιες δαπάνες να αυξάνουν αλλά όχι τα έσοδα.

Επιπλέον ο δυναμισμός του ελληνικού καπιταλισμού, που είναι αναμφισβήτητος, συγκεντρώνεται σε ένα περιορισμένο αριθμό κλάδων (κυρίως ναυτιλία, τουρισμός, κατασκευές) και στις τράπεζες. Η παραγωγική του βάση είναι περιορισμένη, η εξαγωγική του θέση ισχνή και τα ελλείμματα του ισοζύγιου πληρωμών χρόνια. Η υψηλότερη του ευρωπαϊκού μέσου όρου ανάπτυξη που γνώρισε η χώρα την τελευταία δεκαετία στηρίχθηκε κύρια στην κατανάλωση, που αντιπροσωπεύει 70% του ΑΕΠ, όταν στη Γερμανία, την Ιταλία ήτην Ισπανία το ποσοστό αυτό κυμαίνεται μεταξύ 55 και 60%.

Όλα αυτά φυσικά παραπέμπουν στο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας του ελληνικού καπιταλισμού, που έχει σε καθοριστικό βαθμό οξυνθεί από τον τρόπο λειτουργίας της ευρωζώνης, όπως έχουν δείξει οι έρευνες του Κώστα Λαπαβίτσα και των συνεργατών του. Το ευρώ είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του εξαγωγικού μοντέλου που ακολουθεί το γερμανικό κεφάλαιο. Λειτουργεί ως ένας σιδερένιος μηχανισμός συμπίεσης των μισθών και των δημόσιων δαπανών (κατ’αρχήν στη Γερμανία) και υποβάθμισης της θέσης των χωρών της περιφέρειας, δηλαδή του ευρωπαϊκού νότου και της ανατολικής Ευρώπης, προς όφελος των χωρών του κέντρου. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι στην Ελλάδα έχει αποτύχει συνολικά το ακολουθούμενο επί δεκαετίες μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης, τόσο στις ενδογενείς του παράμετρους, όσο και στον τρόπο ένταξής του στο διεθνές σύστημα. Αυτό είναι πλέον ευρύτατα αντιληπτό στην κοινωνία, εξ’ου και το έντονο αίσθημα ότι οι ελληνικές ελίτ χρεωκόπησαν. Ομως οι ελίτ, η άρχουσα τάξη δηλαδή, δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια, αντιδρούν σε αγαστή (αλλά και άνιση) συνεργασία με τα διεθνή κέντρα, με την εκπόνηση βίαιων εκκαθαριστικών πολιτικών.

– Το πρόβλημα είναι επομένως κυρίως οικονομικό;

– Είναι οικονομικό και πολιτικό. Η δημοσιονομική πλευρά της κρίσης, που συγκεντρώνονται σ’αυτή τη φάση οι αντιθέσεις, σχετίζεται άμεσα με πολιτικές παράμετρους, δηλαδή με τη λειτουργία του κράτους και με τον τρόπο που συμπυκνώνει τους ταξικούς συσχετισμούς. Υπάρχει όμως και μια επιπλέον παράμετρος: το λαϊκό κίνημα. Η Ελλάδα δεν είναι μόνο ένας ευάλωτος καπιταλισμός ή ένα αναξιόπιστο αστικό κράτος, είναι και η χώρα των κοινωνικών εκρήξεων και των εξεγέρσεων. Ο Δεκέμβρης του 2008 το υπενθύμισε σε όσους το είχαν ξεχάσει. Και δεν αναφέρομαι εδώ μόνο στον κόσμο της Αριστεράς και των κινημάτων, που παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον και ελπίδα όσα γίνονται στην Ελλάδα. Και οι κυβερνήσεις, τα διεθνή ΜΜΕ, οι κυρίαρχοι κύκλοι το έχουν συνειδητοποιήσει. Τον Δεκέμβρη του 2008 π.χ. ο Σαρκοζί, όπως ανέφεραν τα καθεστωτικά ΜΜΕ, απέσυρε το νομοσχέδιο μεταρρύθμισης του λύκειου, που είχε καταθέσει, φοβούμενος την εξάπλωση του «ελληνικού σύνδρομου» στους γάλλους μαθητές. Αλλά και φέτος, μετά τη 5η του Μάη, έπεσε παγωμάρα στα διεθνή ΜΜΕ. Το βράδυ της επόμενης μέρας, που συνέπεσε με τις αγγλικές εκλογές, οι ιστοσελίδες των βρεταννικών εφημερίδων ασχολούνταν με την ελληνική κρίση και δευτερευόντως με τα αποτελέσματα. Να γιατί η Ελλάδα είναι ο όντως ο αδύναμος κρίκος του διεθνούς συστήματος: Είτε, με την εφαρμογή νεοφιλελεύθερης θεραπείας - σοκ, ως εργαστήρι της «λατινοαμερικανοποίησης» της Ευρώπης, είτε ως χώρας όπου αυτές οι πολιτικές θα ανατραπούν από το λαϊκό κίνημα. Το στοίχημα, και για τις δυό πλευρές, είναι πραγματικά τεράστιο.

– Δραματικές αποδεικνύονται κι οι αλλαγές που προωθούνται στο χαρακτήρα της ΕΕ, ώστε να υλοποιηθεί αυτή η πολιτική. Θεωρείς αυτές τις αλλαγές αντιστρέψιμες;

– Δεν θα έλεγα ότι ο χαρακτήρας της ΕΕ αλλάζει δραματικά, τουλάχιστον αν λάβουμε υπ’ όψη την πορεία της ονομαζόμενης «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» μετά το 1986, με την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη, και τις κατοπινές συνθήκες του Μάαστριχτ (1992), που έθεσε τα θεμέλια της ΟΝΕ, και της Λισαβόνας. Από τότε μπορούμε να πούμε ότι η ΕΟΚ/ΕΕ οικοδομείται ως ένας μηχανισμός «κλειδώματος» του νεοφιλελευθερισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο και προληπτικής καταστολής κάθε ενδεχόμενης παρέκκλισης από τέτοιες επιλογές. Αυτό σημαίνει δυό πράγματα: Πρώτον ότι καμία, δεν λέω καν αντικαπιταλιστική, απλά αντινεοφιλελεύθερη πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοσθεί χωρίς ρήξη με αυτό το πλαίσιο. Δεύτερον, είναι εντελώς αδόκιμο να μιλάμε για «δημοκρατικό έλλειμμα» στην ΕΕ, που θα μπορούσε να καλυφθεί με κάποιες κατάλληλες μεταρρυθμίσεις. Τα κέντρα των αποφάσεων είναι μακρυά από κάθε λαϊκό έλεγχο, ακόμη και αυτόν που επιτρέπει ο κλασικός αστικός κοινοβουλευτισμός, γιατί είναι εξ’ αρχής στραμμένα ενάντια σε οποιαδήποτε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και λαϊκού συμφέροντος. Αποτελεί π.χ. σκάνδαλο ότι ονομάζεται «κοινοβούλιο» ένας θεσμός όπως η ευρωβουλή που δεν διαθέτει τη δυνατότητα νομοθετικής πρωτοβουλίας, που αποτελεί την πεμπτουσία οποιουδήποτε εθνικού κοινοβουλίου και που χρησιμεύει ως όργανο συμβολικής επικύρωσης των αποφάσεων μιας ουσιαστικά ανεξέλεγκτης γραφειοκρατίας. Αυτό βέβαια το έχουν αντιληφθεί οι πολίτες των χωρών της ΕΕ, που απέχουν όλο και πιο μαζικά από τις εκλογές για αυτό το κατ’ όνομα μόνο ευρω-«κοινοβούλιο».

Είναι πλέον σαφές ότι η «υπαρκτή ΕΕ» είναι ένα αντιδημοκρατικό τερατούργημα, που καταστρέφει την ίδια την έννοια της πολιτικής, όπως έχει τονίσει στις παρεμβάσεις του ο Κώστας Δουζίνας, και την υποκαθιστά με έναν «αυτόματο πιλότο» τεχνοκρατικής διαχείρισης του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Το καθεστώς «επιτήρησης» της χώρας μας, με τις τακτικές επισκέψεις των υπαλλήλων της «τρόικας» που ελέγχουν την εφαρμογή του μνημονίου, αποτελεί εύγλωτη απεικόνιση αυτού του κατήφορου. Και εδώ αυτό που επισημαίνεις στην ερώτησή σου έχει βάση: Σε συνθήκες κρίσης εκδηλώνεται όλο το δυναμικό αυταρχικής εκτροπής που εμπεριέχουν αυτοί οι θεσμοί. Δεν πρόκειται για κάποια αριστερίστικη κριτική αλλά για διαπίστωση που κάνει μεγάλο κομμάτι του νομικού κόσμου, στην οποία βασίζονται οι προσφυγές κατά του μνημονίου που έχουν καταθέσει στο Συμβούλιο της Επικρατείας διάφοροι Δικηγορικοί Σύλλογοι. Υπάρχει θέμα κατάλυσης του Συντάγματος και εγκαθίδρυσης «καθεστώτος εξαίρεσης», ειδικά στον τρόπο με το οποίο καταργείται όλο το πλαίσιο συλλογικής διαπραγμάτευσης των εργασιακών σχέσεων, παρακάμπτεται το κοινοβούλιο από τη διαδικασία υιοθέτησης νέων μέτρων ή που μεθοδεύεται η εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού Δημοσίου.

Ήρθε η ώρα η Αριστερά να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα, ειδικότερα το κομμάτι εκείνο που πίστευε, καλώς ή κακώς, στη δυνατότητα αλλαγής εκ των έσω της ΕΕ, και από το οποίο προέρχομαι και εγώ. Γι’ αυτό πιστεύω πως οι διαφοροποιήσεις μέσα στον Συνασπισμό, με πρωτεύοντα τον ρόλο του Παναγιώτη Λαφαζάνη και του «Αριστερού Ρεύματος», έχουν μεγάλη σημασία γιατί εκφράζουν τη μεταστροφή που συντελέστηκε στη στάση ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων απέναντι στην ΕΕ.

- Πώς ερμηνεύεις και αξιολογείς το ενδιαφέρον που υπάρχει στο εξωτερικό και ιδίως από την Αριστερά για τις εξελίξεις στην Ελλάδα;

- Όπως είπα και προηγουμένως, το ενδιαφέρον «από τα κάτω» είναι εντυπωσιακό. Η Ελλάδα είναι μια αναφορά και μια ελπίδα για τα κινήματα και την προοδευτική κοινή γνώμη διεθνώς. Αυτό είναι κάτι που το είχαμε ήδη διαπιστώσει, ως Ελληνες της διασποράς, τον Δεκέμβρη του 2008, με τις δεκάδες εκδηλώσεις αλληλεγγύης ανά τον κόσμο και τη δίψα για ενημέρωση και συζήτηση για τα γεγονότα.

Η εικόνα είναι δυστυχώς λιγότερο ενθαρρυντική όταν στρέφουμε το βλέμμα στα κόμματα και τις οργανώσεις της Αριστεράς. Θα δώσω δύο μόνο παραδείγματα, από την πρόσφατη προσωπική μου εμπειρία σε δύο ευρωπαϊκές χώρες. Στη Γαλλία, το ΚΚ μάζευε την άνοιξη υπογραφές για ένα κείμενο συμπαράστασης στον ελληνικό λαό με το εξής αίτημα: Τη μείωση του επιτοκίου του δανείου, που προβλέπει ο ονομαζόμενος «μηχανισμός στήριξης» και την ευθυγράμμισή του με το επιτόκιο με το οποίο δανειοδοτούνται οι ιδιωτικές τράπεζες. Δηλαδή με χαμηλότερο επιτόκιο, και ίσως το «κούρεμα» ενός μέρους του. Η αφαίμαξη του ελληνικού λαού προς χάρην της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, δηλαδή των γαλλογερμανικών τραπεζών που είναι οι κύριοι κάτοχοι των τίτλων αυτού του χρέους, μπορεί να συνεχίζεται στο διηνεκές με τη σύμφωνη γνώμη του ΚΚ Γαλλίας!

Στην Πορτογαλία τώρα, οι βουλευτές του Μπλόκου της Αριστεράς, που θυμίζω ότι δημιουργήθηκε από τη σύγκλιση δύο βασικών συνιστωσών της άκρας αριστεράς (τροτσκιστές και, κυρίως, μαοϊκοί) και εκπροσωπεί πάνω από 10% του εκλογικού σώματος, ψήφισαν στο κοινοβούλιο υπέρ του μνημονίου. Είχα πάει τον Μάιο στη Λισαβόνα και μίλησα με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμματος, που είναι από τη μαοϊκή συνιστώσα, και με τον υποψήφιό στις τελευταίες προεδρικές εκλογές, Φρανσίσκο Λούσα, που είναι μέλος της 4ης Διεθνούς. Οταν τους είπα ότι σε διάφορους χώρους της Αριστεράς στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου τμήματος του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, συζητούνται προτάσεις του τύπου στάση πληρωμών και έξοδος από το ευρώ, πραγματικά σοκαρίστηκαν. «Αυτά είναι καθαρή τρέλα» μου είπαν επί λέξει.

Το περίεργο εδώ είναι ότι αυτά που φαίνονται «καθαρή τρέλα» σε έναν πορτογάλο μαοϊκό και έναν τροτσκιστή αποτελούν πολύ σοβαρές προτάσεις για μετριοπαθείς κεϋνσιανούς άλλων χωρών, ιδιαίτερα στον αγγλόφωνο κόσμο. Θα αναφέρω εδώ τα ονόματα των Στίγκλιτς και Κρούγκμαν. Όχι πως συμφωνούν αλλά ξέρουν ότι κάτι αντίστοιχο μπορεί να εξαναγκασθούν να κάνουν ακόμη και αστικές κυβερνήσεις, όπως αυτή του Κίρχνερ στην Αργεντινή, όταν είναι αντιμέτωπες με την πραγματικότητα μιας διαλυμένης οικονομίας και την εξέγερση μιας κοινωνίας σε απόγνωση. Πώς εξηγείται αυτό; Πολύ απλά από το γεγονός ότι αυτοί οι κεϋνσιανοί δεν είναι τυφλωμένοι από τα ιδεολογήματα του ευρωπαϊσμού, στα οποία φοβάμαι ότι έχει παραδοθεί η πλειοψηφία της Αριστεράς στην Ευρώπη, ακόμη και οι πιο ριζοσπαστικές της τάσεις.

"Προέχει ο αγώνας σε εθνικό επίπεδο."

– Αυτά που λες είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά. Θεωρείς ότι υπάρχει κίνδυνος απομόνωσης του αγώνα του ελληνικού λαού ενάντια στο μνημόνιο;

– Όπως είπα και προηγουμένως υπάρχει μια μεγάλη αντίφαση ανάμεσα στη διεθνή απήχηση του λαϊκών αντιστάσεων, όπως εκδηλώνονται στην Ελλάδα, και στην τοποθέτηση των κομμάτων, και κυρίως των ηγεσιών τους. Πρέπει να στηριχθούμε στο πρώτο για να αλλάξουμε το δεύτερο. Για να το πω διαφορετικά, πιστεύω πως ο αντίκτυπος μελλοντικής κοινωνικής αναταραχής στην Ελλάδα μπορεί να ταρακουνήσει την προοδευτική κοινή γνώμη διεθνώς και να βγάλει κόμματα και οργανώσεις από το σημερινό τους λήθαργο. Χρειάζεται βέβαια και να σπρώξουν κάπως τα πολιτικά υποκείμενα, οι συνιστώσες της ελληνικής Αριστεράς και τα συνδικάτα. Η αναθέρμανση κοινωνικών αγώνων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ενάντια σε παρόμοιες πολιτικές, έστω και σε λιγότερο επιθετική εκδοχή, μπορεί επίσης να συμβάλει σημαντικά.

Υπάρχει εδώ ένα πρόβλημα καθοριστικής σημασίας, και πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα βασικό σημείο: Ο αγώνας δίνεται πρώτα στο εθνικό πλαίσιο, γιατί εκεί είναι που θα κριθεί η ικανότητα του κινήματος να ανατρέψει τις επιλογές της κυβέρνησης με τις πλάτες του ΔΝΤ και της ΕΕ. Δίνεται όμως και στο διεθνές πεδίο, της ΕΕ και ευρύτερα. Οι συμμαχίες με τα κινήματα, τις αριστερές κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις των άλλων ευρωπαϊκών χωρών είναι πρωτίστης σημασίας για την έκβαση αυτής της μάχης, σε όλες τις φάσεις της διαμόρφωσης του συσχετισμού δύναμης. Αποτελεί συστατικό στοιχείο της πάλης για την ανατροπή του μνημονίου στην Ελλάδα, η κατανόηση της φύσης του από την κοινή γνώμη των χωρών της ΕΕ.

Ο ρόλος των συμμαχιών σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο γίνεται βέβαια απόλυτα καθοριστικός στην προοπτική ανόδου στην εξουσία ενός διαφορετικού πολιτικού και κοινωνικού μπλοκ, μιας λαϊκής κυβέρνησης που θα υλοποιήσει τις προτάσεις που αναφέραμε: στάση πληρωμών, έξοδος από το ευρώ, εθνικοποίηση των τραπεζών κ.λπ. Εδώ χρειάζονται ευθύς εξ’ αρχής διεθνή στηρίγματα. Ας κοιτάξουμε την πρόσφατη σχετική εμπειρία: ο Τσάβες, ο Μοράλες, ο Κορέα στο Εκουαδόρ, ακόμη και ο Κίρχνερ όταν έκαναν μερική στάση πληρωμών, ήξεραν ότι δεν μπορούν να προχωρήσουν στο εσωτερικό τους μέτωπο χωρίς στηρίγματα πρώτα απ’ όλα στο φυσικό τους χώρο, τη Λατινική Αμερική, και κατόπιν στον υπόλοιπο κόσμο. Γι’ αυτό και αναπτύσσουν αυτή την πολυσχιδή εξωτερική πολιτική που καλύπτει όλα τα πεδία, από τα Κοινωνικά Φόρουμ, τις σχέσεις μεταξύ κομμάτων, π.χ. η πρόταση του Τσάβες για νέα Διεθνή, την οικονομία και τον πολιτισμό (με τη δημιουργία κοινής τράπεζας και τηλεόρασης σε πέντε χώρες της Λατινικής Αμερικής), έως τις διακρατικές συμφωνίες και ενώσεις.

Κάτι αντίστοιχο χρειάζεται και για τη Γηραιά Ηπειρό μας: Τα βασικά προβλήματα είναι κοινά, το σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης το ίδιο. Σε αντίθεση με μας όμως οι αντίπαλοί μας είναι γερά συντονισμένοι μεταξύ τους και ξέρουν να παραμερίζουν τις διαφορές τους όταν αισθάνονται να απειλούνται. Αυτή είναι η αντικειμενική βάση ενός νέου διεθνισμού, που δεν έχει βέβαια καμιά σχέση με την αποδοχή του πλαισίου της ΕΕ. Είναι ακριβώς το αντίθετο μάλιστα: Σε αντίθεση με τα ατέλειωτα ευχολόγια και την πολιτική ανημπόρια του «αριστερού ευρωπαϊσμού», ο νέος διεθνισμός θα διαμορφωθεί μέσα στους αγώνες για την αποσύνδεση απ’ αυτό το πλαίσιο, με στόχο τη διάλυσή του. Αυτός είναι και ο όρος για τη δημιουργία μιας πραγματικά διαφορετικής Ευρώπης. Είναι άμεση ανάγκη όσες δυνάμεις στρατεύονται σε μια τέτοια προοπτική να αναλάβουν σχετικές πρωτοβουλίες. Πιστεύω πως το συνέδριο που θα οργανώσει τον Οκτώβρη στην Αθήνα το Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς μαζί με την Πρωτοβουλία Καλλιτεχνών και Διανοουμένων ενάντια στο ΔΝΤ, με πλούσιες διεθνείς συμμετοχές, θα είναι ένα πρώτο βήμα σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Θα αναφέρω επίσης την ιστοσελίδα που φτιάξαμε, μια μικρή ομάδα πανεπιστημιακών και φοιτητών με έδρα το Λονδίνο, το Greek Left Review, που προβάλλει υλικό στην αγγλική γλώσσα για την Ελλάδα γραμμένο από αριστερή σκοπιά. Φανταστείτε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε αν είχαμε τις πλάτες ενός οργανωμένου φορέα!