ΑΝΤΑΡΣΥΑ Λάρισας

Οχι στις ιδιωτικοποιήσεις, την ελαστική εργασία και την ανεργία

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΛΙΜΕΝΕΡΓΑΤΕΣ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ, 6.00 μ.μ., Σταθμός ΗΣΑΠ Πειραιά ΕΞΩ Η COSCO ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ – ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο πλευρό των εργαζόμενων ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και την ανεργία. Χαιρετίζουμε την απόφαση των λιμενεργατών για 48ωρη απεργία.Είναι ένα βήμα για να δοθεί αποφασιστική απάντηση στη κυβέρνηση που κάνει πλάτη στην COSCO και τους επιχειρηματίες για να διαλύσουν τις εργασιακές σχέσεις με κατάργηση της συλλογικής σύμβασης και απολύσεις. Στέλνει συνολικά το μήνυμα ότι θα είναι ώρα για αντίσταση διότι στον ενα μήνα που έχει περάσει από την ανάδειξη της νέας κυβέρνησης και όλα δείχνουν ότι βαδίζει στα χνάρια της παλιάς. Η αρχή έγινε από το λιμάνι, όπου οι κορώνες για ‘αποικιοκρατική σύμβαση’ έγινε ‘επαναδιαπραγμάτευση’ για την παραμονή της COSCO. Έτσι η τωρινή κυβέρνηση επιδιώκει να ολοκληρώσει το έγκλημα της ιδιωτικοποίησης του λιμανιού που ξεκίνησε η προηγούμενη. Στου Σκαραμαγκά οι σωτήρες της THYSSEN έχουν ήδη υπογράψει προσύμφωνο με την κυβέρνηση και τον ιδιώτη πρώην διευθύνοντα σύμβουλο του Σκαραμαγκά χαρίζοντας του προίκα τις υπόλοιπες δουλειές των υποβρυχίων . Οι εργαζόμενοι της Ζώνης απέναντι στην απόγνωση και τα δίκαια αιτήματά τους συνάντησαν τα ΜΑΤ. Ενώ χιλιάδες συμβασιούχοι στα stage, και όχι μόνο, απλά απολύονται! Τα πρώτα βήματα της κυβέρνησης είναι οι εκστρατείες του Χρυσοχοίδη ενάντια στη νεολαία στα Εξάρχεια και τους μετανάστες αντί να ξηλώνονται οι επιθέσεις στα δικαιώματα που μας κληρονόμησε η ΝΔ φεύγοντας. Η κυβέρνηση με την συνέχιση της ίδιας πολιτικής φορτώνει τα βάρη της κρίσης στην εργατική τάξη και το λαό, καρατομεί τις δημόσιες δαπάνες σύμφωνα και με τις οδηγίες της Ε.Ε. και παραχωρεί τη δημόσια περιουσία στο κεφάλαιο ελληνικό και ξένο. Ας αφήσουν τα ψευτοεπιχειρήματα ‘τι να κάνουμε, δεν υπάρχουν δουλειές’. Δεν δημιουργήσαμε εμείς την κρίση, δεν θα την πληρώσουμε εμείς. Την κρίση την δημιούργησαν οι κυβερνήσεις ‘φιλελεύθερες’ ή ‘κεντροαριστερές’ που ορκίζονταν τόσα χρόνια στο όνομα της ελευθερίας των αγορών, των ιδιωτικοποιήσεων, της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων, που έκαναν θεό τους το κέρδος. Με αυτήν την πολιτική και αυτά τα συμφέροντα πρέπει να συγκρουστούν οι εργαζόμενοι. Οι εργαζόμενοι δεν θα υποκύψουν στις εκκλήσεις για θυσίες για να βγούμε τάχα από την παγκόσμια κρίση ή στα λόγια περί ‘κοινωνικού συμβολαίου’ όταν βλέπουν τον τεράστιο πλούτο που συσσωρεύεται γύρω τους να φτάνει σε όλο και πιο λίγα χέρια, ενώ για αυτούς δεν επιφυλάσσεται παρά μόνο νέες θυσίες.