Αυτόνομα στις εκλογές η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το «όχι μέχρι τέλους» ενάντια σε χρέος και μνημόνια, κεφάλαιο - ΕΕ - ΔΝΤ

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μετά τη συνεδρίαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου στις 30/8, με την παράλληλη διεξαγωγή δεκάδων τοπικών και κλαδικών συνελεύσεων των επιτροπών σε όλη την Ελλάδα, αποφάσισε να δώσει αυτόνομα τη μάχη των εκλογών της 20^η Σεπτέβρη.

Σε αυτή την περίοδο η ελληνική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι: από τη μια ο δρόμος των φρικτών μνημονίων, της ανεργίας, της διαρκούς επιτροπείας και από την άλλη ο δρόμος της ρήξης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Ένας δρόμος έξω από ευρώ – ΕΕ, χωρίς χρέος και μνημόνια, με την πεποίθηση ότι δεν μπορεί να υπάρξει «ενδιάμεση» πρόταση, πρόταση «φιλολαϊκής διαχείρισης» μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης, της ΕΕ και του καπιταλιστικού μονόδρομου. Αυτός είναι ο πραγματικός δρόμος του «όχι μέχρι τέλους».

Με το πρόγραμμα, το ψηφοδέλτιο, την προεκλογική της εξόρμηση, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα παλέψει για να ανοίξει αυτός ο άλλος δρόμος από ένα μαχητικό, μαζικό και οργανωμένο λαϊκό κίνημα, με καρδιά και πυρήνα το μαχόμενο κόσμο της δουλειάς.

·         Ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ

·         ΟΧΙ υποταγή σε μνημόνιο, χρέος, ευρώ και ΕΕ

·         Σύγκρουση και ανατροπή κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ

Απόφαση της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την εκλογική – πολιτική συνεργασία, 27/8

Απόφαση της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την εκλογική – πολιτική συνεργασία, 27/8

Απόφαση της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την εκλογική – πολιτική συνεργασία
Στην κρίσιμη περίοδο μετά το σαρωτικό ΟΧΙ και την ψήφιση του Μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατέθεσε πρόταση εκλογικής και πολιτικής συνεργασίας προς αριστερές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης και της ΛΑ.Ε .
Πρόταση πάνω σε ένα πλαίσιο συγκεκριμένου πολιτικού και ταξικού προσδιορισμού των δύο δρόμων που συγκρούονται στην ελληνική κοινωνία:  από την μια ο δρόμος των φρικτών μνημονίων, της ανεργίας, της διαρκούς επιτροπείας και από την άλλη ο δρόμος της ρήξης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Ένας δρόμος έξω από ευρώ – ΕΕ, χωρίς χρέος και μνημόνια, με την πεποίθηση  ότι δεν μπορεί να υπάρξει «ενδιάμεση» πρόταση, πρόταση «φιλολαϊκής διαχείρισης» μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης, της ΕΕ και του καπιταλιστικού μονόδρομου.
Μια πρόταση που περιέχει συγκεκριμένο πλαισίο στόχων που περιλαμβάνει: ανατροπή όλων των μνημονίων νέων και παλιών και των εφαρμοστικών τους νόμων καθώς και όποιας κυβέρνησης επιχειρήσει να τα εφαρμόσει, άμεση, «μονομερής» ικανοποίηση των αιτημάτων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, εθνικοποίηση  του τραπεζικού συστήματος και στρατηγικών επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο, παύση πληρωμών στους δανειστές τοκογλύφους, μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους, άμεση έξοδο από την ευρωζώνη, ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, έξοδο από το ΝΑΤΟ - σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό, υπεράσπιση και διεύρυνση των εργατικών και λαϊκών δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Στο βαθμό που υπήρχε συμφωνία πάνω στο παραπάνω πρόγραμμα, η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αφορούσε μια εκλογική συνεργασία δύο μετώπων και όχι προσχώρηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο μέτωπο της ΛΑ.Ε. Μια εκλογική συνεργασία ισότιμη, που θα αποτυπωνόταν στο όνομα (ΛΑΕ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ), στην κατάρτιση των ψηφοδελτίων και την εκλογή αντιπροσώπων και στις ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες συγκρότησης. 
Από την όλη συζήτηση προέκυψαν επιπλέον ορισμένα σημαντικά ζητήματα όπως η στάση της ΛΑΕ σε ενδεχόμενη έλλειψη κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ ή η δυνατότητα κατάργησης των μνημονίων μέσα στα πλαίσια της ΕΕ.
Μετά τις συναντήσεις που έγιναν με την ΛΑ.Ε πήραμε τις παρακάτω απαντήσεις:
α) Το πρόγραμμα της εκλογικής συνεργασίας έχει ολοκληρωθεί για τη ΛΑ.Ε και είναι αυτό που  έχει αποσταλεί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν υπάρχει δυνατότητα ουσιαστικών αλλαγών στην φάση αυτή, ούτε θα υπάρξει «άλλο πρόγραμμα της εκλογικής συνεργασίας». Είναι, κατά τη γνώμη τους, επαρκές πρόγραμμα για μια «αντιμνημονιακή - δημοκρατική - πατριωτική συνεργασία».
β) Σ’ αυτή τη βάση, η θέση και οι διατυπώσεις για την ΕΕ δεν μπορούν να αλλάξουν, παραμένει η θέση «ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές και πολιτικές της ΕΕ».
γ) Θα μπορούσαν να υπάρχουν κάποιες επιπλέον αναφορές στο ρόλο του οργανωμένου λαού και των κινημάτων στην υλοποίηση του προγράμματος.
δ) Στο ερώτημα  για τη στάση της ΛΑ.Ε σε περίπτωση έλλειψης αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ, απάντησε ότι δεν θα υπάρξει σε καμία περίπτωση συνεργασία με μνημονιακή κυβέρνηση .
ε) Στις εκλογές θα κατέβει η ΛΑ.Ε, η οποία είναι μετωπικό σχήμα και όχι κόμμα. Δεν υπάρχει περίπτωση εκλογικής συνεργασίας που θα περιλαμβάνει το όνομα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή άλλης συλλογικότητας στον τίτλο.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τοποθετήθηκε κριτικά πάνω στο προγραμματικό πλαίσιο  που προτάθηκε από την ΛΑ.Ε. Σε γενικές γραμμές το πλαίσιο της ΛΑ.Ε κινείται σε κατεύθυνση «προοδευτικής, ριζοσπαστικής, διαχείρισης και διακυβέρνησης», παρά τις όποιες θετικές ή αρνητικές διατυπώσεις -που κι αυτές έχουν την σημασία τους. Ο χαρακτήρας του μετώπου που προτείνεται ορίζεται ως «αντιμημονιακό, δημοκρατικό, πατριωτικό», πράγμα που δεν εκφράζει τον ριζοσπαστισμό, την ταξικότητα και το πολιτικό βάθος του ΟΧΙ. Επιπλέον, η συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου αν δεν έχει δημοκρατική οργάνωση κινδυνεύει να διαμορφώσει χαρακτηριστικά συγκεντρωτισμού, αρχηγισμού, επιστροφής στις χειρότερες παραδόσεις της αριστεράς που πρέπει να ξεπεραστούν
Με βάση τα παραπάνω η εισήγηση της ΚΣΕ προς τις συνελεύσεις και το ΠΣΟ είναι ότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για εκλογική συνεργασία με την ΛΑ.Ε.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα ολοκληρώσει τον κύκλο των επαφών της με τις δυνάμεις στις οποίες απευθύνθηκε και θα πάρει στο ΠΣΟ της Κυριακής 30/8 την οριστική απόφαση για την εκλογική της παρέμβαση.
Με το βλέμμα στραμμένο στις ιστορικές προκλήσεις και δυνατότητες που ανοίγονται και με την πεποίθηση ότι η ενότητα και η ενίσχυση του μετώπου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις.

Αθήνα 27/08/15
 http://antarsya.gr/node/3238

Ανοιχτό κάλεσμα πολιτικής συνεργασίας

ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ

Συναγωνιστές / σύντροφοι,

Στις 5 του Ιούλη οι εργαζόμενοι και ο λαός είπαν ένα μεγαλειώδες ΟΧΙ δείχνοντας ότι έχουν την θέληση και την δύναμη να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.

Λίγες μέρες μετά η κυβέρνηση ψήφισε το τρίτο επαχθές μνημόνιο, με το οποία κλιμακώνεται η επίθεση του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ με στόχο το ξεπέρασμα της κρίσης του καπιταλισμού σε βάρος των εργαζόμενων και του λαού.

Το μνημόνιο προωθεί τις αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» και την πιο σκληρή εκμετάλλευση της εργατική τάξης με την μόνιμη λιτότητα, την αντιασφαλιστική καταιγίδα, την βάναυση φορολεηλασία, την μονιμοποίηση των μισθών πείνας και της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων. Την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας. Την αντιδραστικοποίηση της δημόσιας διοίκησης. Την ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεις σε βάρος των μικρομεσαίων και των λαϊκών συμφερόντων, την συντριβή της μικρής και μεσαίας αγροτιάς. Αυτό είναι το πρόγραμμα της κοινωνικής καταστροφής που προωθείται.

Η συμφωνία αυτή αποτελεί μια κατάφωρη παραβίαση κάθε δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας, μια σύγχρονη αποικιοκρατία των υπερεθνικών μηχανισμών της ΕΕ και των πολυεθνικών. Οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές επιπτώσεις αυτής της εξέλιξης, αν δεν ανατραπούν θα είναι πολύ βαριές.

Μέσα από τις μάχες των τελευταίων μηνών και πρώτα από όλα την μεγαλειώδη μάχη του ΟΧΙ φάνηκε καθαρά ότι:

• Οι ΕΕ–ΕΚΤ–ΔΝΤ αποτελούν μια λυκοσυμμαχία οικονομικών δολοφόνων εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή λύση μέσα σε ευρωζώνη και ΕΕ, ούτε «έντιμος συμβιβασμός» με τις δυνάμεις αυτές. Κατέρρευσε η λογική «ούτε ρήξη-ούτε υποταγή».
• Σύσσωμη η ελληνική αστική τάξη, με τα κόμματά της, τα επιμελητήρια και τα ΜΜΕ της, έχει συνδέσει τα συμφέροντά της με την προσκόλληση στα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως απέδειξε το αρραγές αστικό μέτωπο του ΝΑΙ και η λυσσαλέα και με όλα τα μέσα προσπάθεια για την επιβολή του.
• Δεν υπάρχει αριστερά που να υπογράφει και να ψηφίζει μνημόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ διάβηκε το Ρουβίκωνα. Η κυβέρνησή του αντικειμενικά ανήκει στο αντίπαλο στρατόπεδο. Η ψήφιση του 3ου μνημονίου δημιουργεί τον ιστορικό κίνδυνο να ταυτιστεί η Αριστερά με τη μνημονιακή πολιτική στα μάτια του κόσμου της εργασίας. Για αυτό επιβάλλονται αναβαθμισμένα καθήκοντα για τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, για όλες τις ανατρεπτικές δυνάμεις της κοινωνίας.

Το ΚΚΕ με την αδιέξοδη στάση του αδυνατεί να συμβάλλει στον λαϊκό ριζοσπαστισμό. Αρνείται την ανάγκη ρήξης εδώ και τώρα με την ευρωζώνη και την ΕΕ ενισχύοντας αντικειμενικά την προπαγάνδα των συστημικών δυνάμεων. Με την βαθιά λαθεμένη στάση του στο δημοψήφισμα γύρισε την πλάτη στις λαϊκές διαθέσεις, και στον αγώνα για ένα όχι του λαού.

Για αυτό σήμερα είναι αναγκαία μια «άλλη αριστερά», που θα τιμήσει το μεγάλο λαϊκό ΟΧΙ, εξοπλίζοντας τον λαό με τα πολιτικά εφόδια που χρειάζεται για να πάει αυτόν τον αγώνα μέχρι τέλους. Μια αριστερά που δεν θα φοβάται να μιλήσει καθαρά για τις ρήξεις και ανατροπές που θα χρειαστούν για να αποτινάξουμε τη μνημονιακή βαρβαρότητα της ΕΕ, του ΔΝΤ και του μεγάλου κεφαλαίου.



ΑΝΑΓΚΗ ΒΑΘΙΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

Σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ πιστεύουμε ότι η βαθιά δομική κρίση του καπιταλισμού και η μνημονιακή κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει ένα πολύ μεγάλο πλούτο στρατηγικών ερωτημάτων κρίσιμων για την ίδια την ύπαρξη της αριστεράς.

Η χαρακτήρας της κρίσης και της απάντησης σε αυτή, ο χαρακτήρας των σημερινών ιμπεριαλιστικών μηχανισμών της ΕΕ και η δυνατότητα ή όχι της μεταρρρύθμισής τους, ο «αριστερός κυβερνητισμός», η σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική είναι μερικά από αυτά.

Από πολλές πλευρές και από χιλιάδες αγωνιστές την περίοδο αυτή μπαίνουν παρόμοια και άλλα ερωτήματα και επιχειρούνται σημαντικές απαντήσεις. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πιστεύει ότι πρέπει να ανοίξει ένας τέτοιος πλατύς διάλογος, με κατά το δυνατό οργανωμένο τρόπο συνεισφέροντας σε αυτόν, στο μέτρο των δυνάμεών της, με τις επεξεργασίες της για τον αντικαπιταλιστικό αγώνα, τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό της εποχής μας.



ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΟΥ ΟΧΙ ΤΗΣ ΡΗΞΗΣ

Παράλληλα οι συγκλονιστικές εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος, το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ στο στρατόπεδο του μνημονίου και η ανεπάρκεια του ΚΚΕ, κάνουν επιτακτικά τα αναγκαία βήματα για μια άλλη αριστερά. Μια αριστερά που θα τιμήσει το μεγάλο λαϊκό ΟΧΙ, ενάντια στην ΕΕ, το ΔΝΤ και το κεφάλαιο «μέχρι το τέλος».

Το δικό μας ΟΧΙ στο δημοψήφισμα είναι ένα μεγάλο ΝΑΙ στη ρήξη. Για έναν άλλο δρόμο χωρίς μνημόνια και χρέος, χωρίς ευρώ και ΕΕ. Για μια αντεπίθεση των λαϊκών αγώνων.

Σήμερα απαιτείται αγώνας για να μην περάσουν τα νέα μνημόνια και οι νέες αποικιοκρατικές δανειακές συμβάσεις.Απαιτείται η πιο πλατιά εργατική και λαϊκή ενότητα για την ανατροπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και όποιας κυβέρνησης εφαρμόζει μνημονιακή πολιτική, με όποιο «χρώμα» και σύνθεση. Ρήξη με τους δανειστές, την ΕΕ και τις δυνάμεις του κεφαλαίου, απέναντι στην νέα «εθνική συναίνεση» της υποταγής.

Βήμα σε αυτό είναι η δημιουργία λαϊκών συνελεύσεων και επιτροπών του «ΟΧΙ της ρήξης» σε χώρους δουλειάς σε συνδικάτα στις γειτονιές, για να οργανωθεί ο λαός. Παράλληλα απαιτούνται θαρραλέα βήματα στην συγκρότηση ενός άλλου ταξικά ανασυγκροτημένου εργατικού κινήματος. Για το ξεπέρασμα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ, που στήριξε το ντροπιαστικό ΝΑΙ, την κοινή δράση και συντονισμό των κινημάτων και των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς. Για μια νέα άνοιξη των αγώνων των εργαζόμενων ,της νεολαίας, των άνεργων, των αγροτών, του λαού μας.

Πιστεύουμε πως συνολικά μπροστά στον λαό ανοίγονται καθαρά δύο δρόμοι: Από την μια ο δρόμος των φρικτών μνημονίων, της ανεργίας, της διαρκούς επιτροπείας. Και από την άλλη ο δρόμος της ρήξης με ΕΕ, ΔΝΤ, με τις πολυεθνικές και τους τραπεζίτες, έξω από ευρώ – ΕΕ, χρέος και μνημόνια. Ο δρόμος της ανατροπής της αντιδραστικής πολιτικής σήμερα, με προοπτική και στρατηγικό στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού, και του μετασχηματισμού της κοινωνίας σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.



Η ιστορική εμπειρία του προηγούμενου διαστήματος έδειξε καθαρά ότι αυτοί οι δύο δρόμοι είναι ασύμβατοι. Ότι δεν μπορεί να υπάρξει «ενδιάμεση» πρόταση, πρόταση «φιλολαϊκής διαχείρισης» μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης, της ΕΕ και του καπιταλιστικού μονόδρομου.



Άμεσοι πολιτικοί στόχοι είναι:

• ανατροπή όλων των μνημονίων νέων και παλιών και των εφαρμοστικών τους νόμων, και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η όποιας άλλης κυβέρνησης, με όποια «χρώμα» και σύνθεση προωθεί την εφαρμογή και υλοποίησή τους.
• άμεση, «μονομερής» ικανοποίηση των αιτημάτων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, όπως η προστασία των ανέργων, οι αυξήσεις των μισθών, των συντάξεων και του λαϊκού εισοδήματος, η διεκδίκηση των δικαιωμάτων της νέας γενιάς, η υπεράσπιση των μικρομεσαίων στρωμάτων και της φτωχής και φτωχομεσαίας αγροτιάς από την μνημονιακή καταστροφή.
• εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και στρατηγικών επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. 
• παύση πληρωμών στους δανειστές τοκογλύφους, την μη αναγνώριση και τη διαγραφή του χρέους.
• άμεση έξοδο από το ευρωζώνη, την ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.
• υπεράσπιση και διεύρυνση των εργατικών και λαϊκών δημοκρατικών δικαιωμάτων ενάντια στην εργοδοτική βία, την κρατική καταστολή, τον μνημονιακό εξευτελισμό της Βουλής, στη δικτατορία των μιντιοκρατών, τη συρρίκνωση των συνδικαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την αστυνομοκρατία και το νεοφασισμό.

Αυτό το πρόγραμμα μπορεί να επιβληθεί από ένα πλατύ μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων στηριγμένο στη δύναμη και το κίνημα του οργανωμένου, αγωνιζόμενου και ενωμένου λαού, της εργατικής τάξης και της μαχητικής νεολαίας..

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνει κάλεσμα πολιτικής συνεργασίας στις ριζοσπαστικές δυνάμεις που έδωσαν την μάχη για το «όχι της ρήξης» και το «όχι μέχρι το τέλος». Σε όλες τις δυνάμεις με αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντιΕΕ και ανατρεπτικό προσανατολισμό. Στους αγωνιστές/ες που μάτωσαν κυριολεκτικά στα κινήματα τα προηγούμενα χρόνια. Τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που συγκρούονται με τη αστική μνημονιακή πολιτική, την κυβέρνηση και το κόμμα που την εφαρμόζει. Σε αυτούς που ασφυκτιούν από την άγονη γραμμή του ΚΚΕ.

Καλούμε κάθε οργάνωση και συλλογικότητα της αριστεράς που κατανοεί την κρισιμότητα των στιγμών σε ένα συντροφικό διάλογο, για μια πολιτική και κινηματική συνεργασία που θα μπορέσει να δώσει πραγματική ελπίδα, που δεν θα προδώσει τη λαϊκή εντολή του σαρωτικού 62%, για τερματισμό όλης αυτής της βάρβαρης πολιτικής. Που θα υπερασπίσει την αριστερά που «σηκώνει το γάντι», τιμά τις λαϊκές προσδοκίες, ανοίγει δρόμους αγώνα και χειραφέτησης.

Απόφαση Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής ΑΝΤΑΡΣΥΑ, 19/8/2015

ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ


1. Το έγκλημα κατά των εργαζομένων και του λαού με την υπερψήφιση από την πλειοψηφία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με αυτούς των ΑΝΕΛ, της ΝΔ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ του 3ου μνημονίου.


Με το 3ο μνημόνιο, κλιμακώνεται η επίθεση κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ κατά του λαού, βαθαίνει η εκμετάλλευση των εργαζομένων, αναπτύσσεται η φτώχεια και την ανεργία, προωθούνται ιδιαίτερα οι αντιδραστικές αστικές αναδιαρθρώσεις, ενισχύονται οι μεγάλοι όμιλοι σε βάρος των μικρομεσαίων και των λαϊκών συμφερόντων, συντρίβεται η μικρομεσαία αγροτιά, γενικεύονται οι ιδιωτικοποιήσεις και η αρπαγή του δημόσιου πλούτου από τις πολυεθνικές, κλιμακώνεται η φορολεηλασία των λαϊκών στρωμάτων και μετατρέπονται οι συντάξεις σε επιδόματα κηδείας.


Το 3ο μνημόνιο καταργεί κάθε έννοια δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας. Επικυρώνει το πραξικόπημα ΕΕ-ΔΝΤ-κυβέρνησης και αστικών κομμάτων ενάντια στο μεγαλειώδες λαϊκό ΟΧΙ.

Αποδεικνύει πως δεν μπορεί να υπάρχει πολιτική προς όφελος του λαού εντός του ευρώ και της ΕΕ, χωρίς ρήξη και ανατροπή του καπιταλιστικού μονόδρομου.


2. Η ψήφιση του 3ου μνημονίου αποτελεί μια ιστορική χρεοκοπία της ρεφορμιστικής αριστεράς, των πιο βασικών πολιτικών και ιδεολογικών παραδοχών της. Η λογική «ούτε ρήξη, ούτε υποταγή», η κατάργηση των μνημονίων και η αναζήτηση φιλολαϊκών λύσεων εντός της ευρωζώνης, της ΕΕ και του καπιταλιστικού μονόδρομου, χωρίς σύγκρουση με την αστική τάξη και τις επιλογές της, ο «αριστερός κυβερνητισμός», το «αντινεοφιλελεύθερο» και «αντιμνημονιακό» μέτωπο σε αντίθεση με τον συνολικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και μέτωπο είναι μερικά από τα ζητήματα τα οποία πρέπει να ανοίξουν σε μια πλατιά συζήτηση μέσα στον αριστερό κόσμο


3. Από σήμερα κιόλας ξεκινά ο αγώνας για την ανατροπή του 3ου μνημονίου, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ και όποιας κυβέρνησης επιχειρεί να τα εφαρμόσει, της δανειακής του σύμβασης, των προηγούμενων μνημονίων. Για την διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών και δικαιωμάτων των εργαζόμενων και της νεολαίας.


Η ολόπλευρη όξυνση των κοινωνικών και των πολιτικών αντιθέσεων το επόμενο διάστημα, δημιουργεί την δυνατότητα αγώνων για ρήγμα και ανατροπή της αντιδραστικής επίθεσης του κεφαλαίου. Παρά την ολόπλευρη στήριξη των κέντρων του συστήματος στην κυβέρνηση η πολυπόθητη για το σύστημα πολιτική σταθερότητα δεν θα έρθει. Το σαρωτικό ΟΧΙ έχει ανοίξει βαθύ ρήγμα και δεν μπορεί εύκολα να ανακοπεί. Αντίθετα και ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπει σε φάση απαξίωσης και φθοράς.


4. Στην κατεύθυνση αυτή απαιτείται αντεπίθεση του μαζικού εργατικού λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, με τη συμβολή και την κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική Αριστερά, μέχρι το ΚΚΕ και τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που θα επιλέξουν την ρήξη με την μνημονιακή πολιτική και την έμπρακτη συμβολή στο κίνημα.


5. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα στηρίξει με όλες της τις δυνάμεις την ελπιδοφόρα διαδικασία δημιουργίας λαϊκών πρωτοβουλιών για το ΟΧΙ, που ήδη υπάρχουν σε πολλές γειτονιές και πόλεις και της «πρωτοβουλίας για το ΟΧΙ μέχρι το τέλος». Παλεύουμε για την ανάπτυξή τους, την συμβολή τους στην οργάνωση του λαού, τηνανασύνταξη του κινήματος, τον τοπικό και πανελλαδικό τους συντονισμό.


ΟΧΙ μέχρι το τέλος σημαίνει συνολικό ΟΧΙ στα μνημόνια παλιά και νέα, ΟΧΙ στο χρέος – παύση πληρωμών και διαγραφή του, ΟΧΙ κι έξοδος από ευρώ και από ΕΕ, ΟΧΙ κι επίθεση στα εγχώρια μεγάλα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου, των τραπεζών και των ΜΜΕ. Η λογική του ΟΧΙ μέχρι το τέλος θα είναι το πολιτικό νεύρο ενός μεγάλου εργατικού λαϊκού αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής του νέου μνημονίου και της κυβέρνησής του.


6. Στις συνθήκες που δημιουργούνται νέες δυνάμεις και ρεύματα αγωνιστών αναζητούν σε αντικαπιταλιστική ανατρεπτική κατεύθυνση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί το δυναμικό αυτό να την ενισχύσει, να ενταχθεί στις γραμμές της, να δυναμώσει το μέτωπο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς.


Μια ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να συμβάλει θετικά στις σοβαρές ανακατατάξεις που βρίσκονται σε εξέλιξη. Να συμβάλει στην πολιτική συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς, κοινωνικών και πολιτικών, εργατικών και νεανικών, που έδωσαν την μάχη για το ΟΧΙ μέχρι το τέλος, με στόχο την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης.


Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνει κάλεσμα πολιτικής συνεργασίας στις ριζοσπαστικές δυνάμεις που έδωσαν την μάχη για το «όχι της ρήξης» και το «όχι μέχρι το τέλος», και όλους όσους στηρίζουν τις αντίστοιχες πρωτοβουλίες. Σε όλες τις δυνάμεις με αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντιΕΕ και ανατρεπτικό προσανατολισμό. Στους αγωνιστές/ες που μάτωσαν κυριολεκτικά στα κινήματα τα προηγούμενα χρόνια. Τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που συγκρούονται με τη αστική μνημονιακή πολιτική, την κυβέρνηση και το κόμμα που την εφαρμόζει. Σε αυτούς που ασφυκτιούν από την άγονη γραμμή του ΚΚΕ.


Πολιτική βάση αυτής της συνεργασίας αποτελούν το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ, η κοινή δήλωση – κάλεσμα που συνυπέγραψαν προ λίγων ημερών η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΜΑΡΣ, η Κίνηση Κομμουνιστών “Εργατικός Αγώνας” και το κίνημα “Δεν Πληρώνω”.


Το αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο, όπως αποτυπώνεται στο ανοιχτό κάλεσμα της ΚΣΕ προκύπτει από τους πολιτικούς κόμβους που αναδεικνύει η επίθεση του ταξικού αντίπαλου, η κοινωνική καταστροφή που αντιμετωπίζει ο λαός, από το προχώρημα στις λαϊκές συνειδήσεις στην συγκλονιστική περίοδο του δημοψηφίσματος.


7. Η ΚΣΕ καλεί τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να οργανώσουν την δράση τους το αμέσως επόμενο διάστημα. Να μπουν μπροστά στην λαϊκή πάλη. Να αναπτύξουν τον ειλικρινή και συντροφικό διάλογο. Να ενισχύσουν την ενότητα και την αλληλεγγύη. Όλο και μεγαλύτερα κομμάτια εργαζόμενων και νεολαίας κοιτάνε προς την πλευρά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πρέπει και μπορούμε να ανταποκριθούμε στα καθήκοντα που μας αντιστοιχούν.


ΚΣΕ 20.08.15.

Για τη συγκυρία μετά το τέλος των ψευδαισθήσεων

Γράφει ο Γιώργος Καλημερίδης (απο pandiera.gr)

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ έχει ήδη ψηφίσει με διαδικασίες εξπρές το τρίτο Μνημόνιο ως απόρροια της συμφωνίας στις 12 Ιούλη. Το τρίτο Μνημόνιο, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από και τα δύο προηγούμενα, δεν αποτελεί απλά ένα σύνολο μεμονωμένων αντιλαϊκών μέτρων λιτότητας, αλλά ένα συνολικό και ολοκληρωμένο πρόγραμμα νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης του ελληνικού καπιταλισμού. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα ολοκληρωτικής ανάπλασης του ελληνικού καπιταλισμού που αγγίζει κάθε διάσταση της κοινωνικής ζωής: από τη μορφή των εργασιακών σχέσεων και τον τρόπο λειτουργίας του αστικού κράτους και των κοινωνικών του υπηρεσιών μέχρι τη φαινομενικά αθώα πώληση του γάλακτος και του ψωμιού. Δεν υπάρχει επομένως διάσταση της κοινωνικής ζωής που να μη μετασχηματίζεται από το νέο μνημονιακό πρόγραμμα.

Όσοι προσπαθούν, από τη μεριά της κυβέρνησης, να κατακερματίσουν το πρόγραμμα και να μονώσουν τις επιμέρους πλευρές του ανάμεσα στη “δύσκολη” δημοσιονομική διάσταση και στην “ελπιδοφόρα” αναπτυξιακή, απλά αποκρύπτουν τον ενιαίο και ολοκληρωτικό χαρακτήρα του και κυρίως την πολύ συγκεκριμένη πολιτική στόχευσή του: την προσπάθεια, δηλαδή, υπέρβασης της κρίσης από τη μεριά των δυνάμεων του κεφαλαίου μέσα από το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Οι διάφορες πλευρές του Μνημονίου απλά αλληλοτροφοδοτούνται, υπηρετώντας πιστά την καπιταλιστική επίθεση στον κόσμο της εργασίας και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα.

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα και με ανοικτές τις πολιτικές εξελίξεις εν όψει εκλογών και ευρύτερης ανασυγκρότησης του πολιτικού συστήματος είναι αναγκαίο για τον κόσμο του κινήματος να αποτιμήσει, όσο το δυνατόν πιο αναλυτικά, το πώς φθάσαμε στην τόσο γρήγορη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και της ηγετικής του ομάδας από ένα κόμμα μεταρρυθμιστικό ασφαλώς, αλλά αριστερών κινηματικών αναφορών σε βασικό εκφραστή σήμερα των πιο επιθετικών καπιταλιστικών συμφερόντων και σε κύριο εγγυητή της μνημονιακής πολιτικής σταθερότητας. Θεωρώ, εξαρχής, ότι είναι λάθος η συζήτηση να περιοριστεί μόνο στη συγκυρία του δημοψηφίσματος και στην γρήγορη μετάβαση από το ηρωικό ΌΧΙ του ελληνικού λαού στην κατάπτυστη συμφωνία στις 12 Ιούλη. Ούτε είναι απολύτως σωστό να περιοριστεί η συζήτηση στην πορεία της διαπραγμάτευσης από τις 25 Γενάρη και μετά .

Η γνώμη μου είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο πορεύθηκε πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 και μετά, τουλάχιστον, σε μεγάλο βαθμό προδιέγραψε και το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής του και το τελικό αποτέλεσμα της λεγόμενης διαπραγμάτευσης με το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κέντρο. Αυτή η αναγκαιότητα του αναστοχασμού των τριών τελευταίων χρόνων προκύπτει όχι από τη διάθεση μιας εκ των υστέρων πολιτικής δικαίωσης των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά από τις πολιτικές ανάγκες της νέας περιόδου. Αποτελεί και σωστά κοινός τόπος σε όλες τις δυνάμεις του κινήματος και σε εκείνη την Αριστερά που δεν έχει παραδοθεί στη θατσερική πεποίθηση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση ότι το κύριο καθήκον της νέας περιόδου είναι να εκφραστεί και να βαθαίνει πολιτικά το ωστικό ριζοσπαστικό κύμα που δημιούργησε το δημοψήφισμα στις 5 Ιούλη.

Ένας τέτοιος αναστοχασμός είναι αναγκαίος διότι υπάρχει ο σοβαρός κίνδυνος να επιδιώξουμε να εκφράσουμε και να συνεχίσουμε το ΌΧΙ του ελληνικού λαού, αναπαλαιώνοντας ή ανακυκλώνοντας ότι ακριβώς χρεοκόπησε τελικά στις 12 Ιούλη με την υπογραφή της συμφωνίας. Στις 12 Ιούλη δεν χρεοκόπησαν απλά οι πολιτικές αυταπάτες της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ένα σύνολο πολιτικών αντιλήψεων και πρακτικών που ηγεμόνευσαν σε όλο το “σύστημα ΣΥΡΙΖΑ” και συχνά και πολύ πιο πέρα από αυτόν, διαπερνώντας ευρύτερες δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του κινήματος.

Θα επικεντρωθώ σε δύο μόνο διαστάσεις που κατά τη γνώμη μου χρεοκόπησαν με τον πιο ηχηρό τρόπο με την υπογραφή της συμφωνίας στις 12 Ιούλη και τη ψήφιση τελικά του τρίτου Μνημονίου.

α. Ο ευρωπαϊσμός ως ιδεολογία και πολιτική αντίληψη

Με τον πιο εμφανή και δραματικό τρόπο αποδείχτηκε πως η διαπραγμάτευση πάνω στο έδαφος της ευρωζώνης και η προσδοκία φιλολαϊκών λύσεων χωρίς ρήξη με την Ε.Ε ήταν επικίνδυνες πολιτικές αυταπάτες που γρήγορα κατέρρευσαν. Ο ευρωπαϊσμός όμως τμημάτων της ριζοσπαστικής διανόησης που κυριαρχούν στο πολιτικό σκηνικό της Αριστεράς ξεπερνά το ζήτημα απλά του νομίσματος ή της ενδεχόμενης αναγνώρισης του ταξικού χαρακτήρα της Ε.Ε.

Ο αριστερός ευρωπαϊσμός, εδώ και δύο δεκαετίες, βασίζεται στην πολύ ευρύτερη ιδεοληψία ότι η πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι μια διαδικασία ιστορικά μη αντιστρέψιμη, ανεξάρτητα από το ταξικό της περιεχόμενο και κατά συνέπεια κάθε διαδικασία ρήξης ενός κοινωνικού σχηματισμού με αυτήν δεν μπορεί παρά να οδηγεί στον εθνικό απομονωτισμό, την όξυνση των εθνικών αντιπαραθέσεων και την κυριαρχία ανορθολογικών πολιτικών ιδεολογιών. Η συμμετοχή στην Ε.Ε, υπό μια έννοια, συμβολίζει τη συμμετοχή μας σε ένα προοδευτικό ευρωπαϊκό πολιτιστικό και πολιτικό κεκτημένο που ξεκινάει από το Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση και φτάνει μέχρι τον Γκράμσι και τις καλύτερες στιγμές του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος. Ρήξη επομένως, στα πλαίσια αυτού του προβληματισμού, σημαίνει και ρήξη με αυτό το κεκτημένο.

Το συγκεκριμένο ρεύμα σκέψης, ενώ με μεγάλη ευκολία είναι πρόθυμο να αναγνωρίσει το “εθνικό” ως μια απλή διανοητική κατασκευή της κυρίαρχης τάξης αποδέχεται πλήρως την έννοια της “Ευρώπης”, όχι πλέον ως ιδεολογική κατασκευή αλλά ως μια οικουμενική υπερβατική πραγματικότητα. Ο σωβινισμός της ευρωπαϊκής ιδεολογίας που έχει υιοθετηθεί έστω και με προσπάθειες ριζοσπαστικής νοηματοδότησής του από τη ελληνική αριστερή διανόηση καταλήγει τελικά στον ελιτισμό του κοσμοπολιτισμού και στη διευκόλυνση της ακροδεξιάς ρητορικής.

Αυτή η ιδεολογία κατέρρευσε οριστικά το φετινό Ιούλη. Από το 2010 και μετά αποδεικνύεται περίτρανα πως η συμμετοχή στην Ε.Ε οδηγεί στην επιβεβαίωση των χειρότερων πολιτικών φόβων όλων των ευρωπαϊστών, αριστερών και μη, με την κυριαρχία των ακροδεξιών πολιτικών ιδεολογιών σε όλη την Ευρώπη, την υιοθέτηση από την ίδια την Ε.Ε ακροδεξιών πολιτικών ιδεολογημάτων (θεωρία των δύο άκρων – εξίσωση συχνά ακόμη και της Γαλλικής Επανάστασης με τον ολοκληρωτισμό), την ενίσχυση των εθνικών ανταγωνισμών των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών χωρών και την προσπάθεια οικοδόμησης μιας γερμανικής Ευρώπης. Η Ε.Ε δεν θυμίζει τον κόσμο του Καντ, αλλά ένα καρλσμιτιανό καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, μια σύγχρονη καπιταλιστική Βαστίλη που επιδιώκει να τσακίσει κάθε δημοκρατική διεκδίκηση και λαϊκό αίτημα.

Τα παραπάνω έχουν μια τρέχουσα πολιτική χρησιμότητα. Η πεποίθηση ότι η ρήξη με την Ε.Ε συνιστά πράξη απομονωτισμού και εθνικολαϊκισμού δεν χαρακτηρίζει μόνο την ηγετική ομάδα Τσίπρα-Δραγασάκη, αλλά και πολλές τάσεις της σημερινής αριστερής αντιπολίτευσής της. Αντίστοιχα, η αποδοχή της ευρωπαϊκής ενοποίησης ως δεδομένης και αναμφισβήτητης με κάποια επιθυμητή ανεξαρτησία στη νομισματική πολιτική και με παρεμβάσεις νεοκεϋνσιανού τύπου περισσότερο ή λιγότερο ριζοσπαστικές, με στόχο γενικά την “ανάπτυξη” είναι κοινός τόπος όλου του συγκεκριμένου χώρου. Είναι ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος, με την ευρεία έννοια του όρου που προώθησε τον ευρωπαϊσμό ως πολιτική ιδεολογία στο εργατικό κίνημα τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Και εδώ είναι το κρίσιμο. Χωρίς να υποτιμούσε τη ρήξη με την ευρωζώνη είναι εξίσου σημαντικό να αναρωτηθούμε σε πιο βαθμό ο γενικός ευρωπαϊσμός του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου νομιμοποίησε, διευκόλυνε και προδιέγραψε την τελική πορεία του αριστερού κυβερνητικού εγχειρήματος και τις πολιτικές επιλογές που κυριάρχησαν το τελευταίο εξάμηνο.

Αντίστοιχα, ο αναλυτικός διαχωρισμός συμμετοχή στην Ε.Ε/αποχώρηση από την ευρωζώνη κρύβει μεγάλες αυταπάτες και για το σχεδιασμό της ελληνικής άρχουσας τάξης αλλά και για τους πολιτικούς και οικονομικούς σχεδιασμούς του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Η θέση ότι μέσα στην Ε.Ε του Δημοσιονομικού Συμφώνου, των στοχευμένων ευρωπαϊκών δράσεων και της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής μπορεί να υπάρξει παραγωγική ανασυγκρότηση δεν απέχει πολύ από την πεποίθηση μιας αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας στο όνομα της κοινής ευρωπαϊκής μας πορείας.

Εν συντομία, στο ζήτημα της σχέσης με την Ε.Ε ήταν καθοριστικό στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία και στον τρόπο διαχείρισής της. Η προσπάθεια οικοδόμησης μιας αντι-νεοφιλελεύθερης νησίδας μέσα στην Ε.Ε , με ή χωρίς ευρώ, αποτέλεσε και αποτελεί τον κοινό πολιτικό τόπο όλων των τάσεων της κυβερνητικής Αριστεράς. Αυτή η θέση θεωρούμε ότι χρεοκόπησε οριστικά και δεν μπορεί να ανακυκλωθεί με νέους πολιτικούς όρους.

β. Ο κυβερνητισμός

Ο κυβερνητισμός είναι η δεύτερη διάσταση που ενοποίησε όλες τις τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία προς την εξουσία από το 2012 και μετά. Με την έννοια του κυβερνητισμού εννοούμε την υποτίμηση των κοινωνικών αγώνων στο όνομα του εκλογικού σχεδιασμού και των κυβερνητικών λύσεων, τη διαμόρφωση “ιδιόμορφων” πολιτικών συμμαχιών με τμήματα του παλιού πολιτικού κατεστημένου με στόχο τη διεύρυνση της εκλογικής επιρροής, τη στρογγυλοποίηση του πολιτικού λόγου, προκειμένου να διασφαλιστεί ο αναγκαίος πολιτικός ρεαλισμός και κυρίως τη συνδιαλλαγή με τα ποικίλα αστικά κέντρα εξουσίας ως το αναγκαίο τίμημα για την πολιτική βιωσιμότητα της αριστερής διακυβέρνησης.

Η πολιτική πορεία από “το καμιά θυσία για το ευρώ” προς το μινιμαλιστικό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που νομιμοποιούσε ποικίλες όψεις του μνημονιακού κεκτημένου μέχρι την τελική παράδοση στον κανιβαλισμό του Τρίτου Μνημονίου δεν ήταν απλά το αποτέλεσμα της ηγεμονίας της ομάδας Τσίπρα-Δραγασάκη, αλλά το αναγκαίο σύμπτωμα του κυβερνητισμού που διαπερνούσε όλες τις τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ . Ο ίδιος ο αυτοπεριορισμός της αριστερής κριτικής στην πορεία προς το Γενάρη του 2015 στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι ενδεικτικός της απόλυτης ηγεμονίας του κυβερνητισμού. Είναι ο κυβερνητισμός που διευκόλυνε την κυριαρχία των δεξιών σοσιαλφιλελεύθερων πολιτικών τάσεων και όχι κάποια φανταστική εκτροπή από το δημοκρατικό κομματικό κεκτημένο. Μια πραγματικότητα που έχει επαναληφθεί και με τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 80, απλά σήμερα η μεγάλη ταχύτητα της πολιτικής ενσωμάτωσης στον αστισμό είναι ένδειξη του βαθμού αντιδραστικοποίησης του καπιταλισμού της εποχής μας.

Αλλά και μετά την ανάληψη των κυβερνητικών καθηκόντων και μολονότι η συμφωνία στις 20 Φλεβάρη αποτελούσε ισχυρή πολιτική ένδειξη για το πού θα οδηγηθεί η διαπραγμάτευση αυτό που πρυτάνευσε ως κυρίαρχη πολιτική λογική ήταν η υπεράσπιση της αριστερής κυβέρνησης και όχι η πάλη του εργατικού κινήματος. Όσοι /ες δρούμε στο μαζικό κίνημα αυτό που συναντούσαμε από το Γενάρη και μετά ήταν η λυσσαλέα προσπάθεια πολλών, οι οποίοι σήμερα διαφοροποιούνται από τα αριστερά, να περιορίσουν το κίνημα και τις διεκδικήσεις του στα όρια της υπάρχουσας κυβερνητικής διαχείρισης. Το “μη βιάζεστε ας περιμένουμε το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης” και “μη θέτετε μαξιμαλιστικούς στόχους που θα επαναφέρουν το μαύρο μέτωπο” ήταν οι βασικές πολιτικές θέσεις του χώρου ΣΥΡΙΖΑ στο κοινωνικό πεδίο.

Η λογική της ανάθεσης, η επικέντρωση στο κοινοβουλευτικό επίπεδο και στα ατελείωτα Eurogroup, η μείωση των προσδοκιών και των στόχων πάλης και η αποφυγή να ανοίξει στο λαό οποιαδήποτε δύσκολη συζήτηση διαμόρφωναν ένα πεδίο ευρύτερων πολιτικών συγκλίσεων. Ακόμη και σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της κριτικής περιορίζεται στενά στους κυβερνητικούς χειρισμούς και όχι στην παντελή απουσία συγκεκριμένης πολιτικής γραμμής στο μαζικό κίνημα.

Υπάρχει όμως και μια άλλη πολύ πιο σημαντική διάσταση του κυβερνητισμού ως πολιτικής θέσης και αντίληψης. Ο κυβερνητισμός είχε ως άμεση συνέπεια την κυριαρχία μιας αντίληψης για την “ανάπτυξη”, η οποία ορίζεται ως μια ουδέτερη κοινωνική διαδικασία οικονομικής μεγέθυνσης και δημιουργίας απασχόλησης, από την οποία θα κερδίσει όλη η κοινωνία. Το δίπολο ανάπτυξη / ύφεση διαπερνά τον επίσημο λόγο της κυρίαρχης Αριστεράς και επιβάλλει την πεποίθηση ότι η Αριστερά παλεύει γενικά για την “ανάπτυξη” σε αντιπαράθεση με την υφεσιακή πολιτική του κουαρτέτου. Με αυτό τον τρόπο, η αντιπαράθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας μεταμφιέζεται σε αντιπαράθεση της χώρας γενικά με τον ξένο παράγοντα, με συνέπεια την ανάγκη διαμόρφωσης ενός εθνικού σχεδίου απεμπλοκής από τα Μνημόνια. Αυτή η στρατηγική στόχευση ενοποίησε όλο το συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, ανεξάρτητα από τις διαφοροποιήσεις στο πεδίο της τακτικής.

Η διάσταση αυτή αποτυπώνεται και στις πιο ριζοσπαστικές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ συχνά η ρήξη με την ευρωζώνη δεν γίνεται αντιληπτή από την οπτική της εργατικής χειραφέτησης, της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά από την οπτική των αναπτυξιακών προοπτικών που θα προκύψουν από την ανάκτηση του εθνικού νομίσματος. Συνεπώς η ρήξη γίνεται αντιληπτή όχι ως ένα πολιτικό πρόγραμμα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, με σαφή αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, αλλά ως ένα διαταξικό σχέδιο οικονομικής ανάκαμψης που καθιστά, τελικά, αδιαφανή τον ίδιο τον καπιταλισμό.

Ο τρόπος με τον οποίο κινήθηκε η αστική τάξη την εβδομάδα του δημοψηφίσματος αποδεικνύει περίτρανα πως οποιοδήποτε διαδικασία ρήξης με το ευρωπαϊκό κεκτημένο από την μεριά των εργαζομένων θα αντιμετωπιστεί με το πιο λυσσαλέο και επιθετικό τρόπο. Υπό αυτή την έννοια δεν έχει νόημα να μιλάμε για σχέδιο α ή β της χώρας, αλλά για την αναγκαία εργατική-λαϊκή απάντηση στην καπιταλιστική επίθεση.

Συμπερασματικά

Με βάση τα παραπάνω μια -δυο σκέψεις . Είναι πραγματικά εντυπωσιακή, μετά τις 12 Ιούλη, η απουσία οποιασδήποτε αυτοκριτικής για ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού δυναμικού που συμμετείχε στο ΣΥΡΙΖΑ. Εννοώ, πιο συγκεκριμένα, την έλλειψη μιας ουσιαστικής συζήτησης για την πορεία του συγκεκριμένου εγχειρήματος και τις πολιτικές του αντιφάσεις που οδήγησαν τελικά και στη σημερινή κατάρρευσή του ως κόμμα τουλάχιστον της ριζοσπαστικής Αριστεράς, καθώς έχει μέλλον ακόμη ως φορέας της πολιτικής των Μνημονίων. Τη στιγμή που γίνονται εκ νέου σχέδια για τη συγκρότηση νέων παναριστερών πολιτικών μετώπων, καλό και διδακτικό θα ήταν να αποτιμηθεί σε βάθος η κατάρρευση μιας συγκεκριμένης εκδοχής ενότητας της Αριστεράς.

Οφείλουμε να θυμηθούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν προϊόν μιας πλατιάς ενότητας της Αριστεράς από την αριστερή σοσιαλδημοκρατία μέχρι τις οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς, μαοϊκών ή τροτσκιστικών αναφορών και του κόσμου των κοινωνικών κινημάτων. Ο αντισεκταρισμός του, η ικανότητα της μαζικής απεύθυνσης, η σύγκλιση πάνω στο μίνιμουμ αναγκαίο πρόγραμμα και η αξιοποίηση των καλύτερων ιστορικών παραδόσεων της Αριστεράς (ΕΑΜ-ΕΔΑ) αποτελούσαν τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα σε σχέση με τον υποτιθέμενο αριστερισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον ιδιότυπο σεκταρισμό του ΚΚΕ. H λογική της απλής άθροισης οργανώσεων και πολιτικών δυνάμεων και η επικέντρωση στο κοινοβουλευτικό πεδίο, υπό την ηγεμονία του ευρωπαϊσμού- κυβερνητισμού αποδείχτηκαν τελικά ότι δεν επαρκούσαν. Μετά τη βίαιη ωρίμανση όλων μας το τελευταίο 6μηνο καλό είναι να αποφύγουμε γνωστές αλλά σε μεγάλο βαθμό αποτυχημένες πολιτικές πρακτικές.

Η ανάγκη να βρει, με μαζικούς όρους, αριστερή ριζοσπαστική έκφραση το 61% του ελληνικού λαού που τόλμησε να αμφισβητήσει την τρομοκρατία του κεφαλαίου απαιτεί μια διαφορετική πορεία από αυτήν που διαμόρφωσε το ΣΥΡΙΖΑ, διαφορετικά η σημερινή τραγωδία μπορεί να μετατραπεί σε φάρσα. Απαιτεί μια Αριστερά με σαφή θέση για την Ε.Ε, με κινηματικό -εργατικό χαρακτήρα πέρα από τα όρια του κυβερνητισμού και με μια ξεκάθαρη θέση για τη ρήξη και την αποδέσμευση με την Ε.Ε και το ευρώ από την οπτική του αντικαπιταλιστικού προγράμματος, της αντικαπιταλιστικής πάλης, της εργατικής εξουσίας και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Σε αυτό το πλαίσιο η μετωπική συμπόρευση όλου του αγωνιστικού δυναμικού του κόσμου της Αριστεράς, των ριζοσπαστικών πολιτικών ρευμάτων, και των ανένταχτων αγωνιστών των κινημάτων μπορεί να φέρει την πραγματική ελπίδα.

πηγή : http://www.pandiera.gr

Ο λαός θα Ο λαός θα αταργήσει την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου

Ο λαός θα καταργήσει την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου

Αμέσως μετά την ψήφιση του 3ου μνημονίου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προχώρησε στο ξεπούλημα των 14 περιφερειακών αεροδρομίων, υλοποιώντας την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων που κατήγγειλε μέχρι τώρα.

Η πολιτική των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και του υπόλοιπου μνημονιακού μπλοκ έγινε «μονόδρομος» για την κυβέρνηση Τσίπρα μετά την επιλογή να πληρώσει το ληστρικό χρέος. Πρώτη συνέπεια η τήρηση των μνημονιακών δεσμεύσεων και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου για χάρη της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου σε Ελλάδα και Ευρώπη, όπου δεσπόζει το γερμανικό. Αυτό που διασφάλισε σε «τιμή ευκαιρίας» τα 14 αεροδρόμια επωφελούμενο από τα μνημόνια και το καθεστώς επιτροπείας της χώρας από ΕΕ και ΔΝΤ.

Αυτές είναι οι «μεταρρυθμίσεις» των μνημονίων. Ξεπούλημα που βαφτίζεται επένδυση από τα γερμανικά συμφέροντα που βάζουν στο χέρι υποδομές τεράστιας αξίας που χτίστηκαν με το υστέρημα του λαού. Φτηνή προπαγάνδα τα περί προβληματικού δημοσίου, όταν η ΦΡΑΠΟΡΤ που άρπαξε τα αεροδρόμια ελέγχεται από το γερμανικό δημόσιο.

Το ξεπούλημα υποδομών που είναι αναγκαίες για την καθημερινή ζωή και πηγή δημόσιου πλούτου δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Ο εξευτελισμός του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ δε δεσμεύει το λαό. Τώρα αρχίζει ο αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις των αεροδρομίων. Για την ακύρωσή τους, για να δώσουν λόγο όλοι όσοι τις μεθόδευσαν, για το πέρασμα τους σε δημόσια ιδιοκτησία και τη λειτουργία τους με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο και με βάση τις ανάγκες του λαού.

Να σταματήσει κάθε δίωξη και να δικαιωθούν οι απλήρωτοι ναυτεργάτες της ΝΕΛ

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει τη μαζική προσαγωγή την Τρίτη 18/8 των διαμαρτυρόμενων απλήρωτων ναυτεργατών της ΝΕΛ έξω από το Μαξίμου όπου ζητούσαν συνάντηση με εκπροσώπους της κυβέρνησης. Τελικά παρά τις διαβεβαιώσεις για συνάντηση, τους επιτέθηκε η αστυνομία γιατί «ενοχλούσαν» με τη διαμαρτυρία τους ενοίκους του Μαξίμου!

Οι αγωνιζόμενοι ναυτεργάτες, απλήρωτοι εδώ και έξι μήνες, πέρα από τη βρόμικη και άθλια τακτική της εργοδοσίας έχουν να αντιμετωπίσουν και την κρατική καταστολή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Τα όργανα και οι μηχανισμοί ενός κράτους που επιτρέπει την εργοδοτική ασυδοσία με νόμιμους και παράνομους τρόπους, δείχνουν ότι εχθρός είναι ο εργαζόμενος λαός.

Η κυβέρνηση Τσίπρα συνεχίζει την αντεργατική πολιτική της καταστολής και της αστυνομικής βαρβαρότητας των προκατόχων της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, γιατί αυτή είναι προϋπόθεση για να επιβάλλει το τρίτο αντιλαϊκό μνημόνιο που συμφώνησε με ΕΕ-ΔΝΤ.

Να σταματήσει τώρα κάθε δίωξη των εργαζομένων της ΝΕΛ, να σταματήσει η ασυλία της εργοδοσίας και να πληρωθούν οι εργαζόμενοι, με παράλληλη διασφάλιση της εργασίας τους.

Για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση των ναυτιλιακών εταιριών η οριστική λύση είναι δημόσιος φορέας ναυτικών συγκοινωνιών, με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο, λειτουργία με βάση τις κοινωνικές ανάγκες, τα εργασιακά δικαιώματα και το σεβασμό στο περιβάλλον.

Για την Αριστερά του ΟΧΙ μέχρι το τέλος

Αγώνας για την ανατροπή του 3ου μνημονίου, της επίθεσης κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ και της κυβέρνησης Τσίπρα που την υλοποιεί.
Συσπείρωση για μια Αριστερά που θα πάει μέχρι το τέλος και όχι (ξανά) μέχρι την μέση του δρόμου
Γιάννης Ελαφρός
Το έγκλημα κατά των εργαζομένων και του λαού ολοκληρώθηκε κοινοβουλευτικά σήμερα με την υπερψήφιση από την πλειοψηφία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ (32 ψήφισαν “Όχι”, 11 δήλωσαν “παρών” και ένας απείχε) μαζί με αυτούς των ΑΝΕΛ, της ΝΔ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ του 3ου μνημονίου. Το 3ο μνημόνιο, πάνω στα κοινωνικά συντρίμμια των δύο προηγούμενων, κλιμακώνει την επίθεση κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ κατά του λαού, βαθαίνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων, αναπτύσσει την φτώχεια και την ανεργία, προωθεί ιδιαίτερα τις αντιδραστικές αστικές αναδιαρθρώσεις, ενισχύει τα μονοπώλια σε βάρος των μικρομεσαίων και των λαϊκών συμφερόντων, γενικεύει τις ιδιωτικοποιήσεις και την αρπαγή του δημόσιου πλούτου από τις πολυεθνικές, κλιμακώνει την φορολεηλασία των λαϊκών στρωμάτων και μετατρέπει τις συντάξεις σε επιδόματα κηδείας.
Το 3ο μνημόνιο καταργεί κάθε έννοια δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας, ξεφτιλίζει το κοινοβούλιο μετατρέποντάς το -όπως και τα δύο προηγούμενα- σε γραφείο πρωτοκολλήσεως αποφάσεων κυβέρνησης και ΕΕ και κυρίως επιχειρώντας να πετάξει στα σκουπίδια το μεγαλειώδες εργατικό, νεολαιίστικο και λαϊκό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη. Το 3ο μνημόνιο κρατά τον λαό μας αλυσοδεμένο στην μέγγενη του χρέους και των τοκογλυφικών δανειακών συμβάσεων, στην φυλακή του ευρώ και της ΕΕ, στον κοινωνικό μεσαίωνα της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Αποδεικνύει πως δεν μπορεί να υπάρχει πολιτική προς όφελος του λαού εντός του ευρώ και της ΕΕ, χωρίς ρήξη και ανατροπή του καπιταλιστικού μονόδρομου. Είναι γελασμένοι όμως όσοι νομίζουν πως υπάρχουν ακατάλυτα δεσμά. Οι αλυσίδες είναι για να σπάνε, το ΟΧΙ του λαού μας δεν πρόκειται να γίνει ντροπιαστικό Ναι ή καλύτερα Για, Γιες, Ουί. Όσοι έσπειραν αντιλαϊκές αστραπές, θα θερίσουν κοινωνικές θύελλες.

Η ψήφιση του 3ου μνημονίου γίνεται ακόμα πιο οδυνηρή γιατί γίνεται από ένα κυβερνητικό κόμμα που μιλούσε στο όνομα της αντιμνημονιακής πάλης και της Αριστεράς. Η ήττα και η χρεοκοπία της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ, που οδηγεί στη θλιβερή αντιδραστική του μετάλλαξη σε κύριο κορμό προώθησης και υλοποίησης της αστικής πολιτικής στην Ελλάδα, θέτει μπροστά σε όλους τους αγωνιστές και τις τάσεις της Αριστεράς -και ιδιαίτερα σε εκείνους και εκείνες που είτε εντάχθηκαν είτε συμπορεύτηκαν είτε σιγοντάρησαν το πολιτικό του σχέδιο- την ανάγκη του αναστοχασμού όλης της προηγούμενης πορείας, της βαθιάς κριτικής και αυτοκριτικής, της απόφασης να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη. Αναδείχνεται σε καθοριστικό για το κίνημα ζήτημα η ανάγκη της πολιτικής, προγραμματικής και οργανωτικής ρήξης με τον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός των ανοικτά απολογητικών του μνημονίου τάσεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ξανά μια λογική επιδιόρθωσης, αναζήτησης “αριστερής πολιτικής” εντός της καταστροφής του νέου μνημονίου (χαρακτηριστικές οι παρεμβάσεις εκπροσώπων της τάσης των 53). Πρόκειται για μια Αριστερά που αντιλαμβάνεται τον εαυτό της σαν ΜΚΟ στον κοινωνικό πόλεμο και τελικά δίνει άλλοθι στην αστική διαχείριση.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν ανάγκη σήμερα την επιστροφή στον “καλό ΣΥΡΙΖΑ του 11-12”, στο “παλιό καλό ΚΚΕ” ή στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά της αυτάρκειας. Η εργατική τάξη, η νεολαία και ο λαός αναζητούν νέες απαντήσεις, δεν μπορούν να γίνουν στο ίδιο έργο θεατές, με λογικές πολιτικής εκπροσώπησης του ΟΧΙ (χωρίς αυτούς αλλά γι’ αυτούς), με ένα στενό αντιμνημονιακό πλαίσιο ξεκομμένο από την ταξική ανατρεπτική πάλη. Αποτελεί στρατηγικό λάθος η επιμονή ή η υποχώρηση στην αυταπάτη πως μπορεί να υπάρχει αριστερή πολιτική εντός της Ευρωπαϊκής Ένωση, χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, πολύ δε περισσότερο σε συνεργασία με τμήματα τους. Με στόχο ξανά μια “αριστερή κυβέρνηση”, όταν αποδείχθηκε τραγικά με την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πως η επιβολή ρωγμών και η νίκη απέναντι στο κεφάλαιο και την εξουσία του απαιτεί ανώτερα όπλα: οργανωμένο λαό στηριγμένο σε ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα. Ισχυρή μετωπική ανατρεπτική Αριστερά εξοπλισμένη με το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Και σύγχρονο κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, για να μπει η στρατηγική στο τιμόνι και να αναπτυχθεί η επαναστατική τακτική.
Από σήμερα κιόλας ξεκινά ο αγώνας για την ανατροπή του 3ου μνημονίου, της δανειακής του σύμβασης, μαζί με την πάλη για κατάργηση των προηγούμενων μνημονίων, για τη συνολική ανατροπή της επίθεσης κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, από τη σκοπιά της επιβολής των εργατικών – λαϊκών – νεολαιίστικων δικαιωμάτων για δουλειά, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, απελευθέρωση από την ταπεινωτική ευρω-επιτροπεία. Ο λαϊκός αγώνας στρέφεται ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ κι απαιτεί την άμεση πτώση της. Δεν είναι κυβέρνηση αριστερή, είναι κυβέρνηση αντιλαϊκή και εχθρική προς το κίνημα και την μαχόμενη Αριστερά. Δεν δίνει καμία ψήφο εμπιστοσύνης, ούτε ανοχής, αντιπαλεύει κάθε κυβέρνηση που μπορεί να προκύψει για να αναλάβει την υλοποίηση της μνημονιακής και καπιταλιστικής επιδρομής.
Απαιτείται η αντεπίθεση του μαζικού εργατικού λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, με τη συμβολή και την κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική Αριστερά, μέχρι το ΚΚΕ και τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που θα επιλέξουν την ρήξη με την μνημονιακή πολιτική και την έμπρακτη συμβολή στο κίνημα.
Ιδιαίτερη σημασία έχει η αγωνιστική και πολιτική προοπτική του εργατικού λαϊκού και νεολαιίστικου ΟΧΙ, που δεν μπορεί να φιμωθεί. Η ελπιδοφόρα δημιουργία λαϊκών πρωτοβουλιών για το ΟΧΙ μέχρι το τέλος σε πολλές γειτονιές και πόλεις μπορεί να γενικευθεί, ως μια αυθεντική διαδικασία οργάνωσης του λαού και ανασύνταξης του κινήματος σε τοπικό και κλαδικό επίπεδο. Οι λαϊκές πρωτοβουλίες και οι αγωνιστές που έδωσαν την μάχη του ΟΧΙ, οι εκατοντάδες που υπέγραψαν το κείμενο για το “ΟΧΙ μέχρι το τέλος”, μπορούν να προχωρήσουν το συντονισμό και την οργάνωσή τους, δεν αναζητούν βεβαίως έτοιμους “αρχηγούς” κι εκπροσώπους. Γιατί αυτή τη φορά το ΟΧΙ πρέπει να πάει και θα πάει μέχρι το τέλος, δεν θα μείνει ξανά στην “μέση” της διαδρομής, έτσι ώστε να κινδυνεύει με οδυνηρό πισωγύρισμα. ΟΧΙ μέχρι το τέλος σημαίνει συνολικό ΟΧΙ στα μνημόνια παλιά και νέα, ΟΧΙ στο χρέος – παύση πληρωμών και διαγραφή του, ΟΧΙ κι έξοδος από ευρώ και από ΕΕ, ΟΧΙ κι επίθεση στα εγχώρια μεγάλα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου, των τραπεζών και των ΜΜΕ. Η λογική του ΟΧΙ μέχρι το τέλος θα είναι το πολιτικό νεύρο ενός μεγάλου λαϊκού αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής του νέου μνημονίου και της κυβέρνησής του.
Στις νέες συνθήκες, με την ρευστότητα και την αστάθεια του πολιτικού σκηνικού, τις ανακατατάξεις στην Αριστερά και τις τάσεις διαφοροποίησης από την κυβερνητική υποταγή, αποκτά επιτακτική σημασία η συσπείρωση και η πολιτική συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς, κοινωνικών και πολιτικών, εργατικών και νεανικών, που έδωσαν την μάχη για το ΟΧΙ μέχρι το τέλος. Υπάρχει επείγουσα αναγκαιότητα γι αυτό (η πάλη ενάντια στο νέο μνημόνιο, αλλά και ο αγώνας για να υψωθεί η σημαία της Αριστεράς, που η κυβέρνηση Τσίπρα πετά στον βούρκο), αλλά και νέες δυνατότητες, κυρίως λόγω της κοινωνικής ταξικής δυναμικής που έφερε το ΟΧΙ στην επιφάνεια, της αναζήτησης πολύ κόσμου για πραγματικά ανατρεπτικές απαντήσεις και της αποκάλυψης του ρόλου της ΕΕ, του σύγχρονου καπιταλισμού και της διαχειριστικής αστικοποιημένης Αριστεράς.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση έχουν απευθύνει κάλεσμα πολιτικής συνεργασίας σε όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς, όλες τις τάσεις με αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντιΕΕ και ανατρεπτικό προσανατολισμό. Εχουν γίνει ήδη βήματα, μικρά αλλά ελπιδοφόρα, σε αυτή την κατεύθυνση, με την συνεργασία και το πολιτικό πρόγραμμα ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ (Μετωπική Αριστερή Συμπόρευση), με την προσπάθεια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για συσπείρωση δυνάμεων όλο το προηγούμενο εξάμηνο και στην κρίσιμη μάχη του δημοψηφίσματος για το ΟΧΙ μέχρι το τέλος, με την κοινή δήλωση – κάλεσμα που συνυπέγραψαν προ λίγων ημερών η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΜΑΡΣ, η Κίνηση Κομμουνιστών “Εργατικός Αγώνας” και το “Δεν πληρώνω”. Το αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο της συνεργασίας προκύπτει από τους πολιτικούς κόμβους που αναδείχνει η επίθεση του ταξικού αντίπαλου και η κοινωνική καταστροφή που αντιμετωπίζει ο λαός, δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μικροπολιτικών ή ιδεολογικών επιλογών για τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή ή τον μέγιστο κοινό διαιρέτη.
Δεν αρκεί σήμερα μια αντιμνημονιακή πάλη, αν και η κατάργηση όλων των μνημονίων αποτελεί συστατικό στοιχείο του αγώνα. Καταρχήν, η Αριστερά του ΟΧΙ μέχρι το τέλος έχει ταξική μεροληψία, δηλαδή διεκδικεί την βελτίωση εδώ και τώρα της ζωής των εργαζομένων και του λαού, της εργατικής τάξης, των φτωχών, των ανέργων, των νέων και των φτωχοποιημένων μεσαίων στρωμάτων, των αυτοαπασχολούμενων. Να μπει τέρμα στην υπερεκμετάλλευση, στους μισθούς 350 – 400 ευρώ, στην απλήρωτη εργασία, στον εργαζόμενο – λάστιχο, στη σύγχρονη δουλεία. Ακριβώς γι’ αυτό απαιτεί να χάσει το κεφάλαιο και τα μονοπώλια σε κέρδη, πλούτο, δύναμη και εξουσία.
Δεύτερο, απαιτεί να μην δοθεί ούτε ευρώ στους τοκογλύφους – δυνάστες δανειστές, παύση πληρωμών – διαγραφή του χρέους.
Τρίτο, σηκώνει το γάντι και παλεύει για την διπλή έξοδο από ευρώ και ΕΕ, για την αποδέσμευση από την ευρωφυλακή, αλλά και κάθε ιμπεριαλιστική συμφωνία (ΝΑΤΟ, υπό διαμόρφωση ΤΙΡΡ).
Τέταρτο, παλεύει για την εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και υπό εργατικό έλεγχο όλων των τραπεζών, των ΔΕΚΟ και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, των υποδομών, αλλά και κάθε επιχείρησης (κοινωνικά αξιοποιήσιμης) που εγκαταλείπεται από τους ιδιοκτήτες του.
Πέμπτο, αγωνίζεται για την κατάκτηση των σύγχρονων δημοκρατικών δικαιωμάτων κι ελευθεριών που έχουν καταργηθεί από τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, τον εργοδοτικό δεσποτισμό και την ευρω-αποικιοκρατία. Για την απελευθέρωση από κάθε ντόπιο και ξένο δυνάστη.
Οι πολιτικές αυτές ορίζουσες αποτελούν βεβαίως μόνο βασικά όσο κι αναντικατάστατα στοιχεία ενός ευρύτερου αναγκαίου πολιτικού πλαισίου συνεργασίας, το οποίο πρέπει να συνδέεται με τον στόχο της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού και τη σύγχρονη σοσιαλιστική – κομμουνιστική προοπτική. Καθώς προκύπτουν μέσα από τις ανάγκες της ταξικής πάλης σήμερα, δεν μπορεί παρά να ζητούν τοποθέτηση από κάθε δύναμη που μιλά στο όνομα της Αριστεράς, από το ΚΚΕ (παρά τις άκυρες επιλογές του στο κίνημα και στο δημοψήφισμα) μέχρι τους διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ (παρά τις ευθύνες τους για την μέχρι τώρα πορεία).

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει τοποθετηθεί έμπρακτα υπέρ μιας τέτοιας επιλογής. Στις νέες συνθήκες το μέτωπο της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής και σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς, η μαχητική ΑΝΤΑΡΣΥΑ της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, βρίσκεται μπροστά στην ανάγκη τολμηρών επιλογών. Αφενός για την ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με νέες δυνάμεις και την επανεκκίνησή της για να ανταποκριθεί πολιτικά, προγραμματικά, οργανωτικά στις νέες συνθήκες, με ριζική αναβάθμιση της αυτοτέλειας, της δημοκρατίας και της συλλογικότητάς της. Αφετέρου για την ανάληψη φιλόδοξων πρωτοβουλιών για την αντεπίθεση του κινήματος, τη συσπείρωση των κοινωνικο-πολιτικών δυνάμεων του ΟΧΙ μέχρι το τέλος, την πολιτική συνεργασία της Αριστεράς που σηκώνει το γάντι και τραβάει το ΟΧΙ μέχρι τη νίκη και την ανατροπή. Κι αυτό μπορεί να το κάνει συνολικά και συλλογικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με την συμβολή της ΜΑΡΣ και άλλων δυνάμεων της αντιΕΕ και ανατρεπτικής Αριστεράς. Το εγχείρημα της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς είναι ανάγκη και μπορεί να υπερβεί πολιτικά και ενωτικά τις όποιες επιλογές που στο όνομα αυριανών άνευρων – θολών μετώπων, τείνουν να επιφέρουν ρήγμα στο αντικαπιταλιστικό μέτωπο σήμερα.
Ζούμε ιστορικές στιγμές, με μεγάλες δυνατότητες αλλά και μεγάλους κινδύνους, καθώς δίπλα στη ριζοσπαστικοποίηση αναπτύσσεται όχι μόνο ο κίνδυνος της απογοήτευσης ή της εναπόθεσης ξανά της ελπίδας σε εύκολες και μισές απαντήσεις, αλλά και η απειλή της φασιστικής ακροδεξιάς. Μόνο μια Αριστερά που δεν μασά τα λόγια της, που δεν λέει μισές αλήθειες και δεν μένει (ξανά;) στην μέση (όπως για παράδειγμα να λέει έξω από το ευρώ αλλά όχι από την ΕΕ), που δεν επαγγέλλεται την λαϊκή εξουσία αρνούμενη μια πολιτική ρήξης στο σήμερα, μπορεί να ανταποκριθεί στις σημερινές συνθήκες ακραίας κοινωνικής και ταξικής πόλωσης που ανέδειξε και το δημοψήφισμα.
Το ερώτημα είναι εάν θα έχουμε την τόλμη να αγωνιστούμε, την τόλμη να νικήσουμε!

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εξαθλιώνει τους συνταξιούχους και ισοπεδώνει τα ασφαλιστικά δικαιώματα

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εξαθλιώνει τους συνταξιούχους και ισοπεδώνει τα ασφαλιστικά δικαιώματα

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μειώνει την κατώτατη σύνταξη που ήταν μόλις 486 ευρώ στα 392,7. Αρπάζει δηλαδή από το πενιχρό εισόδημα των πιο φτωχών απομάχων της δουλειάς 94,3 ευρώ το μήνα! Η σχετική εγκύκλιος που υπέγραψε παραμονή Δεκαπενταύγουστου ο υφυπουργός Π. Χαϊκάλης, σε εφαρμογή των μνημονιακών ασφαλιστικών νόμων Λοβέρδου-Κουτρουμάνη, δεν είναι  παρά το πρώτο βήμα σε μια σειρά από ριζικές μειώσεις των συντάξεων, ξεκινώντας από τις χαμηλότερες. Έδαφος για να πατήσουν αυτά τα βάρβαρα μέτρα είναι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ από το 1990 και μετά.

Το σκληρό αυτό χτύπημα στη δυνατότητα επιβίωσης των φτωχών λαϊκών στρωμάτων είναι αποτέλεσμα του τρίτου επαίσχυντου μνημονίου που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Έρχεται σαν άμεση συνέπεια της επιλογής να πληρωθεί το ληστρικό χρέος και να μείνει η χώρα σε ευρωζώνη και ΕΕ. Εδώ μας οδηγεί η δογματική επιμονή στο λεγόμενο «ευρωπαϊκό πλαίσιο» που απαιτούν τα μεγάλα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Αέρας κοπανιστός αποδείχτηκαν οι δεσμεύσεις του Α. Τσίπρα και της κυβέρνησης ότι δεν θα πειραχτούν οι συντάξεις, ότι η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης θα είναι προτεραιότητα. Την ίδια αξία έχουν οι δηλώσεις ότι το κόστος του μνημονίου θα πληρώσουν οι πλούσιοι.

Το δικαίωμα σε αξιοπρεπή ζωή, ασφάλιση, σύνταξη και ο τερματισμός της καταλήστευσης των ασφαλιστικών εισφορών προϋποθέτουν το ξήλωμα των αντιασφαλιστικών νόμων και των μνημονικών δεσμεύσεων. Όχι μόνο για να σταματήσει η αδικία όσων δούλεψαν μια ζωή ή έχουν ανάγκη την κοινωνική μέριμνα. Είναι πλήγμα σε βάρος των δικαιωμάτων των σημερινών εργαζόμενων και των μελλοντικών γενιών που προορίζονται να γίνουν άνθρωποι β' κατηγορίας. Η ανατροπή του αντιασφαλιστικού εκτρώματος είναι υπόθεση όχι μόνο των συνταξιούχων και των μαζικών τους οργανώσεων, αλλά του λαϊκού και εργατικού κινήματος συνολικά.

Άμεσοι αγωνιστικοί στόχοι είναι:

• Η ριζική αύξηση των συντάξεων, η πλήρης κοινωνική ασφάλιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους.
• Αποκατάσταση των απωλειών από το PSI και ο καταλογισμός των ποινικών ευθυνών για την κατάσταση των ταμείων.
• Μείωση των δυσβάσταχτων εργατικών εισφορών, με αύξηση των εργοδοτικών και κρατικών εισφορών. Όχι στην κατάργηση των εισφορών “υπέρ τρίτων” για τα ταμεία. Να αποδοθούν οι οφειλές του κράτους και της εργοδοσίας.
• Κατάργηση της μαύρης, αδήλωτης και ελαστικής εργασίας, της εισφοροδιαφυγής του κεφαλαίου. Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων και των καταστροφικών μνημονιακών μέτρων.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Για την Αριστερά του ΟΧΙ μέχρι το τέλος

Αγώνας για την ανατροπή του 3ου μνημονίου, της επίθεσης κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ και της κυβέρνησης Τσίπρα που την υλοποιεί.

Συσπείρωση για μια Αριστερά που θα πάει μέχρι το τέλος και όχι (ξανά) μέχρι την μέση του δρόμου

Γιάννης Ελαφρός

Το έγκλημα κατά των εργαζομένων και του λαού ολοκληρώθηκε κοινοβουλευτικά σήμερα με την υπερψήφιση από την πλειοψηφία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ (32 ψήφισαν “Όχι”, 11 δήλωσαν “παρών” και ένας απείχε) μαζί με αυτούς των ΑΝΕΛ, της ΝΔ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ του 3ου μνημονίου. Το 3ο μνημόνιο, πάνω στα κοινωνικά συντρίμμια των δύο προηγούμενων, κλιμακώνει την επίθεση κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ κατά του λαού, βαθαίνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων, αναπτύσσει την φτώχεια και την ανεργία, προωθεί ιδιαίτερα τις αντιδραστικές αστικές αναδιαρθρώσεις, ενισχύει τα μονοπώλια σε βάρος των μικρομεσαίων και των λαϊκών συμφερόντων, γενικεύει τις ιδιωτικοποιήσεις και την αρπαγή του δημόσιου πλούτου από τις πολυεθνικές, κλιμακώνει την φορολεηλασία των λαϊκών στρωμάτων και μετατρέπει τις συντάξεις σε επιδόματα κηδείας.

Το 3ο μνημόνιο καταργεί κάθε έννοια δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας, ξεφτιλίζει το κοινοβούλιο μετατρέποντάς το -όπως και τα δύο προηγούμενα- σε γραφείο πρωτοκολλήσεως αποφάσεων κυβέρνησης και ΕΕ και κυρίως επιχειρώντας να πετάξει στα σκουπίδια το μεγαλειώδες εργατικό, νεολαιίστικο και λαϊκό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη. Το 3ο μνημόνιο κρατά τον λαό μας αλυσοδεμένο στην μέγγενη του χρέους και των τοκογλυφικών δανειακών συμβάσεων, στην φυλακή του ευρώ και της ΕΕ, στον κοινωνικό μεσαίωνα της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Αποδεικνύει πως δεν μπορεί να υπάρχει πολιτική προς όφελος του λαού εντός του ευρώ και της ΕΕ, χωρίς ρήξη και ανατροπή του καπιταλιστικού μονόδρομου. Είναι γελασμένοι όμως όσοι νομίζουν πως υπάρχουν ακατάλυτα δεσμά. Οι αλυσίδες είναι για να σπάνε, το ΟΧΙ του λαού μας δεν πρόκειται να γίνει ντροπιαστικό Ναι ή καλύτερα Για, Γιες, Ουί. Όσοι έσπειραν αντιλαϊκές αστραπές, θα θερίσουν κοινωνικές θύελλες.

Η ψήφιση του 3ου μνημονίου γίνεται ακόμα πιο οδυνηρή γιατί γίνεται από ένα κυβερνητικό κόμμα που μιλούσε στο όνομα της αντιμνημονιακής πάλης και της Αριστεράς. Η ήττα και η χρεοκοπία της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ, που οδηγεί στη θλιβερή αντιδραστική του μετάλλαξη σε κύριο κορμό προώθησης και υλοποίησης της αστικής πολιτικής στην Ελλάδα, θέτει μπροστά σε όλους τους αγωνιστές και τις τάσεις της Αριστεράς -και ιδιαίτερα σε εκείνους και εκείνες που είτε εντάχθηκαν είτε συμπορεύτηκαν είτε σιγοντάρησαν το πολιτικό του σχέδιο- την ανάγκη του αναστοχασμού όλης της προηγούμενης πορείας, της βαθιάς κριτικής και αυτοκριτικής, της απόφασης να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη. Αναδείχνεται σε καθοριστικό για το κίνημα ζήτημα η ανάγκη της πολιτικής, προγραμματικής και οργανωτικής ρήξης με τον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός των ανοικτά απολογητικών του μνημονίου τάσεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ξανά μια λογική επιδιόρθωσης, αναζήτησης “αριστερής πολιτικής” εντός της καταστροφής του νέου μνημονίου (χαρακτηριστικές οι παρεμβάσεις εκπροσώπων της τάσης των 53). Πρόκειται για μια Αριστερά που αντιλαμβάνεται τον εαυτό της σαν ΜΚΟ στον κοινωνικό πόλεμο και τελικά δίνει άλλοθι στην αστική διαχείριση.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν ανάγκη σήμερα την επιστροφή στον “καλό ΣΥΡΙΖΑ του 11-12”, στο “παλιό καλό ΚΚΕ” ή στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά της αυτάρκειας. Η εργατική τάξη, η νεολαία και ο λαός αναζητούν νέες απαντήσεις, δεν μπορούν να γίνουν στο ίδιο έργο θεατές, με λογικές πολιτικής εκπροσώπησης του ΟΧΙ (χωρίς αυτούς αλλά γι’ αυτούς), με ένα στενό αντιμνημονιακό πλαίσιο ξεκομμένο από την ταξική ανατρεπτική πάλη. Αποτελεί στρατηγικό λάθος η επιμονή ή η υποχώρηση στην αυταπάτη πως μπορεί να υπάρχει αριστερή πολιτική εντός της Ευρωπαϊκής Ένωση, χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, πολύ δε περισσότερο σε συνεργασία με τμήματα τους. Με στόχο ξανά μια “αριστερή κυβέρνηση”, όταν αποδείχθηκε τραγικά με την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πως η επιβολή ρωγμών και η νίκη απέναντι στο κεφάλαιο και την εξουσία του απαιτεί ανώτερα όπλα: οργανωμένο λαό στηριγμένο σε ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα. Ισχυρή μετωπική ανατρεπτική Αριστερά εξοπλισμένη με το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Και σύγχρονο κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, για να μπει η στρατηγική στο τιμόνι και να αναπτυχθεί η επαναστατική τακτική.

Από σήμερα κιόλας ξεκινά ο αγώνας για την ανατροπή του 3ου μνημονίου, της δανειακής του σύμβασης, μαζί με την πάλη για κατάργηση των προηγούμενων μνημονίων, για τη συνολική ανατροπή της επίθεσης κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, από τη σκοπιά της επιβολής των εργατικών – λαϊκών – νεολαιίστικων δικαιωμάτων για δουλειά, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, απελευθέρωση από την ταπεινωτική ευρω-επιτροπεία. Ο λαϊκός αγώνας στρέφεται ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ κι απαιτεί την άμεση πτώση της. Δεν είναι κυβέρνηση αριστερή, είναι κυβέρνηση αντιλαϊκή και εχθρική προς το κίνημα και την μαχόμενη Αριστερά. Δεν δίνει καμία ψήφο εμπιστοσύνης, ούτε ανοχής, αντιπαλεύει κάθε κυβέρνηση που μπορεί να προκύψει για να αναλάβει την υλοποίηση της μνημονιακής και καπιταλιστικής επιδρομής.

Απαιτείται η αντεπίθεση του μαζικού εργατικού λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, με τη συμβολή και την κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική Αριστερά, μέχρι το ΚΚΕ και τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που θα επιλέξουν την ρήξη με την μνημονιακή πολιτική και την έμπρακτη συμβολή στο κίνημα.

Ιδιαίτερη σημασία έχει η αγωνιστική και πολιτική προοπτική του εργατικού λαϊκού και νεολαιίστικου ΟΧΙ, που δεν μπορεί να φιμωθεί. Η ελπιδοφόρα δημιουργία λαϊκών πρωτοβουλιών για το ΟΧΙ μέχρι το τέλος σε πολλές γειτονιές και πόλεις μπορεί να γενικευθεί, ως μια αυθεντική διαδικασία οργάνωσης του λαού και ανασύνταξης του κινήματος σε τοπικό και κλαδικό επίπεδο. Οι λαϊκές πρωτοβουλίες και οι αγωνιστές που έδωσαν την μάχη του ΟΧΙ, οι εκατοντάδες που υπέγραψαν το κείμενο για το “ΟΧΙ μέχρι το τέλος”, μπορούν να προχωρήσουν το συντονισμό και την οργάνωσή τους, δεν αναζητούν βεβαίως έτοιμους “αρχηγούς” κι εκπροσώπους. Γιατί αυτή τη φορά το ΟΧΙ πρέπει να πάει και θα πάει μέχρι το τέλος, δεν θα μείνει ξανά στην “μέση” της διαδρομής, έτσι ώστε να κινδυνεύει με οδυνηρό πισωγύρισμα. ΟΧΙ μέχρι το τέλος σημαίνει συνολικό ΟΧΙ στα μνημόνια παλιά και νέα, ΟΧΙ στο χρέος – παύση πληρωμών και διαγραφή του, ΟΧΙ κι έξοδος από ευρώ και από ΕΕ, ΟΧΙ κι επίθεση στα εγχώρια μεγάλα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου, των τραπεζών και των ΜΜΕ. Η λογική του ΟΧΙ μέχρι το τέλος θα είναι το πολιτικό νεύρο ενός μεγάλου λαϊκού αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής του νέου μνημονίου και της κυβέρνησής του.

Στις νέες συνθήκες, με την ρευστότητα και την αστάθεια του πολιτικού σκηνικού, τις ανακατατάξεις στην Αριστερά και τις τάσεις διαφοροποίησης από την κυβερνητική υποταγή, αποκτά επιτακτική σημασία η συσπείρωση και η πολιτική συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς, κοινωνικών και πολιτικών, εργατικών και νεανικών, που έδωσαν την μάχη για το ΟΧΙ μέχρι το τέλος. Υπάρχει επείγουσα αναγκαιότητα γι αυτό (η πάλη ενάντια στο νέο μνημόνιο, αλλά και ο αγώνας για να υψωθεί η σημαία της Αριστεράς, που η κυβέρνηση Τσίπρα πετά στον βούρκο), αλλά και νέες δυνατότητες, κυρίως λόγω της κοινωνικής ταξικής δυναμικής που έφερε το ΟΧΙ στην επιφάνεια, της αναζήτησης πολύ κόσμου για πραγματικά ανατρεπτικές απαντήσεις και της αποκάλυψης του ρόλου της ΕΕ, του σύγχρονου καπιταλισμού και της διαχειριστικής αστικοποιημένης Αριστεράς.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση έχουν απευθύνει κάλεσμα πολιτικής συνεργασίας σε όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς, όλες τις τάσεις με αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντιΕΕ και ανατρεπτικό προσανατολισμό. Εχουν γίνει ήδη βήματα, μικρά αλλά ελπιδοφόρα, σε αυτή την κατεύθυνση, με την συνεργασία και το πολιτικό πρόγραμμα ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ (Μετωπική Αριστερή Συμπόρευση), με την προσπάθεια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για συσπείρωση δυνάμεων όλο το προηγούμενο εξάμηνο και στην κρίσιμη μάχη του δημοψηφίσματος για το ΟΧΙ μέχρι το τέλος, με την κοινή δήλωση – κάλεσμα που συνυπέγραψαν προ λίγων ημερών η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΜΑΡΣ, η Κίνηση Κομμουνιστών “Εργατικός Αγώνας” και το “Δεν πληρώνω”. Το αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο της συνεργασίας προκύπτει από τους πολιτικούς κόμβους που αναδείχνει η επίθεση του ταξικού αντίπαλου και η κοινωνική καταστροφή που αντιμετωπίζει ο λαός, δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μικροπολιτικών ή ιδεολογικών επιλογών για τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή ή τον μέγιστο κοινό διαιρέτη.

Δεν αρκεί σήμερα μια αντιμνημονιακή πάλη, αν και η κατάργηση όλων των μνημονίων αποτελεί συστατικό στοιχείο του αγώνα. Καταρχήν, η Αριστερά του ΟΧΙ μέχρι το τέλος έχει ταξική μεροληψία, δηλαδή διεκδικεί την βελτίωση εδώ και τώρα της ζωής των εργαζομένων και του λαού, της εργατικής τάξης, των φτωχών, των ανέργων, των νέων και των φτωχοποιημένων μεσαίων στρωμάτων, των αυτοαπασχολούμενων. Να μπει τέρμα στην υπερεκμετάλλευση, στους μισθούς 350 – 400 ευρώ, στην απλήρωτη εργασία, στον εργαζόμενο – λάστιχο, στη σύγχρονη δουλεία. Ακριβώς γι’ αυτό απαιτεί να χάσει το κεφάλαιο και τα μονοπώλια σε κέρδη, πλούτο, δύναμη και εξουσία.

Δεύτερο, απαιτεί να μην δοθεί ούτε ευρώ στους τοκογλύφους – δυνάστες δανειστές, παύση πληρωμών – διαγραφή του χρέους.

Τρίτο, σηκώνει το γάντι και παλεύει για την διπλή έξοδο από ευρώ και ΕΕ, για την αποδέσμευση από την ευρωφυλακή, αλλά και κάθε ιμπεριαλιστική συμφωνία (ΝΑΤΟ, υπό διαμόρφωση ΤΙΡΡ).

Τέταρτο, παλεύει για την εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και υπό εργατικό έλεγχο όλων των τραπεζών, των ΔΕΚΟ και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, των υποδομών, αλλά και κάθε επιχείρησης (κοινωνικά αξιοποιήσιμης) που εγκαταλείπεται από τους ιδιοκτήτες του.

Πέμπτο, αγωνίζεται για την κατάκτηση των σύγχρονων δημοκρατικών δικαιωμάτων κι ελευθεριών που έχουν καταργηθεί από τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, τον εργοδοτικό δεσποτισμό και την ευρω-αποικιοκρατία. Για την απελευθέρωση από κάθε ντόπιο και ξένο δυνάστη.

Οι πολιτικές αυτές ορίζουσες αποτελούν βεβαίως μόνο βασικά όσο κι αναντικατάστατα στοιχεία ενός ευρύτερου αναγκαίου πολιτικού πλαισίου συνεργασίας, το οποίο πρέπει να συνδέεται με τον στόχο της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού και τη σύγχρονη σοσιαλιστική – κομμουνιστική προοπτική. Καθώς προκύπτουν μέσα από τις ανάγκες της ταξικής πάλης σήμερα, δεν μπορεί παρά να ζητούν τοποθέτηση από κάθε δύναμη που μιλά στο όνομα της Αριστεράς, από το ΚΚΕ (παρά τις άκυρες επιλογές του στο κίνημα και στο δημοψήφισμα) μέχρι τους διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ (παρά τις ευθύνες τους για την μέχρι τώρα πορεία).

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει τοποθετηθεί έμπρακτα υπέρ μιας τέτοιας επιλογής. Στις νέες συνθήκες το μέτωπο της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής και σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς, η μαχητική ΑΝΤΑΡΣΥΑ της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, βρίσκεται μπροστά στην ανάγκη τολμηρών επιλογών. Αφενός για την ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με νέες δυνάμεις και την επανεκκίνησή της για να ανταποκριθεί πολιτικά, προγραμματικά, οργανωτικά στις νέες συνθήκες, με ριζική αναβάθμιση της αυτοτέλειας, της δημοκρατίας και της συλλογικότητάς της. Αφετέρου για την ανάληψη φιλόδοξων πρωτοβουλιών για την αντεπίθεση του κινήματος, τη συσπείρωση των κοινωνικο-πολιτικών δυνάμεων του ΟΧΙ μέχρι το τέλος, την πολιτική συνεργασία της Αριστεράς που σηκώνει το γάντι και τραβάει το ΟΧΙ μέχρι τη νίκη και την ανατροπή. Κι αυτό μπορεί να το κάνει συνολικά και συλλογικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με την συμβολή της ΜΑΡΣ και άλλων δυνάμεων της αντιΕΕ και ανατρεπτικής Αριστεράς. Το εγχείρημα της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς είναι ανάγκη και μπορεί να υπερβεί πολιτικά και ενωτικά τις όποιες επιλογές που στο όνομα αυριανών άνευρων – θολών μετώπων, τείνουν να επιφέρουν ρήγμα στο αντικαπιταλιστικό μέτωπο σήμερα.

Ζούμε ιστορικές στιγμές, με μεγάλες δυνατότητες αλλά και μεγάλους κινδύνους, καθώς δίπλα στη ριζοσπαστικοποίηση αναπτύσσεται όχι μόνο ο κίνδυνος της απογοήτευσης ή της εναπόθεσης ξανά της ελπίδας σε εύκολες και μισές απαντήσεις, αλλά και η απειλή της φασιστικής ακροδεξιάς. Μόνο μια Αριστερά που δεν μασά τα λόγια της, που δεν λέει μισές αλήθειες και δεν μένει (ξανά;) στην μέση (όπως για παράδειγμα να λέει έξω από το ευρώ αλλά όχι από την ΕΕ), που δεν επαγγέλλεται την λαϊκή εξουσία αρνούμενη μια πολιτική ρήξης στο σήμερα, μπορεί να ανταποκριθεί στις σημερινές συνθήκες ακραίας κοινωνικής και ταξικής πόλωσης που ανέδειξε και το δημοψήφισμα.

Το ερώτημα είναι εάν θα έχουμε την τόλμη να αγωνιστούμε, την τόλμη να νικήσουμε!

πηγη : http://prin.gr/?p=7980

Όχι στο νέο εξοντωτικό μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και δανειστών

11.8.2015

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ έκλεισε το νέο εξοντωτικό και ντροπιαστικό μνημόνιο με την τετράδα των δανειστών. Το νέο αυτό μνημόνιο οδηγεί: στην πείνα τους συνταξιούχους. Στην ουσιαστική κατάργηση του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος μέσα από σύνολο μέτρων (αύξηση των χρόνων συνταξιοδότησης, τρομακτική μείωση των συντάξεων, κατάργηση των εισφορών υπέρ τρίτων κ.λπ.). Σε μείωση των μισθών και του διαθέσιμου εισοδήματος μέσα από τη φορολεηλασία. Σε μαζικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μέσα από το νέο υπερ-ΤΑΙΠΕΔ. Σε κατασχέσεις μισθών και πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Στη συντριβή των μικρομεσαίων στρωμάτων, της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς.

Η κυβέρνηση αυτοεξευτελίζεται όταν δέχεται ουσιαστικά να πάρει πίσω δικές της ψηφισμένες ρυθμίσεις. Η ψήφιση των μέτρων μέσα στο Δεκαπενταύγουστο δείχνει μια βαθιά αντιδραστική νοοτροπία, αντάξια των προκατόχων της Σαμαρά Βενιζέλου. Η επιτροπεία και τα μνημόνια έχουν σαν απαραίτητο συμπλήρωμα τον πιο βαθύ αυταρχισμό ανεξαρτήτως χρώματος κυβέρνησης. Η οικουμενική στήριξη των νέων μνημονίων μας δείχνουν ότι η νέα "εθνικής συναίνεση" υπέρ των μνημονίων και της αστικής τάξης χτίζεται με κέντρο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ.

Οι αιτιάσεις της κυβέρνησης για τα «θετικά σημεία της συμφωνίας» δεν είναι μόνο «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε». Δείχνουν και τον ξεκάθαρα ταξικό χαρακτήρα της συμφωνίας. Αποκαλύπτουν ότι η κυβέρνηση «διαπραγματεύτηκε» για την αστική τάξη, όχι για το λαό. Η «μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων» και το λεγόμενο πακέτο Γιούνκερ (που άλλωστε δεν είναι τίποτα παραπάνω από τα ήδη ψηφισμένα ευρωπαϊκά κονδύλια), η λεγόμενη διεκδίκηση «δημοσιονομικού χώρου» δείχνει ότι απλά ήθελε να αποδεσμεύσει ορισμένους πόρους για την καπιταλιστική ανάπτυξη πάνω στο έδαφος της διάλυσης και της συντριβής των εργατικών δικαιωμάτων και των λαϊκών στρωμάτων.

Η επονείδιστη αυτή συμφωνία δεν πρόκειται να σταθεροποιήσει το πολιτικό σύστημα. Η φτώχεια και η δυστυχία θα απλωθεί στο λαό. Όλο και περισσότερο θα γίνεται κατανοητό από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα ότι για να ζήσουν μια αξιοβίωτη ζωή, για να βρεθούν δουλειές απαιτείται οριστική ρήξη με την ΕΕ, τις δυνάμεις του κεφαλαίου και τον καπιταλιστικό μονόδρομο, το άνοιγμα του δρόμου για μια κοινωνία με το τιμόνι στους εργαζόμενους.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί όλες τις μαχόμενες δυνάμεις του λαϊκού κινήματος και της Αριστεράς, όλον τον κόσμο που ψήφισε και τίμησε το ΟΧΙ να δώσουν την μάχη μέσα στους αγώνες για να επιβάλλουν την ανατροπή της συμφωνίας, την άμεση βελτίωση της ζωής, το άνοιγμα ενός άλλου δρόμου χωρίς χρέος και μνημόνια ευρώ και ΕΕ.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Κοινή δήλωση πολιτικών οργανώσεων και συλλογικοτήτων

- ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΟΥ ΤΟ ΥΛΟΠΟΙΕΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ «ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ» ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ

ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, ΤΟΥ «ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ».

ΡΗΞΗ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΕ, ΤΟ ΔΝΤ, ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ. ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΥΡΩ – ΕΕ, ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑ



Στις 5 Ιούλη ο λαός μας σήκωσε το ανάστημά του για να φωνάξει ένα μεγάλο ΟΧΙ στα παλιά και νέα μνημόνια.

Στις 12 του Ιούλη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ανέτρεψε αυτό το μεγαλόπρεπο ηχηρό ΟΧΙ και μαζί με τα λαομίσητα μνημονιακά πολιτικά κόμματα το μετέτρεψε σε υποταγή στα συμφέροντα των τοκογλύφων δανειστών και του κεφαλαίου συμφωνώντας σε ένα μεγάλο ΝΑΙ στο χειρότερο μνημόνιο. Με αυτό το πρωτόγνωρο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που οργανώθηκε στις Βρυξέλλες από τους οικονομικούς δολοφόνους της τρόικα με την συνευθύνη και την συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης, του πρωθυπουργού και της «συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης», ανέτρεψαν το ΟΧΙ του λαού.

Το μνημόνιο που συμφωνήθηκε αποτελεί μια βαθιά αντιδραστική τομή, υπηρετεί την αστική απάντηση στην κρίση του καπιταλισμού και έχει στόχο την υπέρβαση της σε βάρος των εργαζομένων με την κατάργηση των όποιων δικαιωμάτων, τις αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις», την πιο σκληρή εκμετάλλευση. Εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας στους δανειστές, και αντιδραστικοποίηση της δημόσιας διοίκησης, αντιασφαλιστική καταιγίδα, βάναυση φορολεηλασία για τον λαό, μονιμοποίηση των μισθών πείνας και της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, συντριβή των μικρομεσαίων στρωμάτων και των αγροτών, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας νόμοι ενάντια στα συνδικάτα, απελευθέρωση των κατασχέσεων. Αυτό είναι το πρόγραμμα της κοινωνικής καταστροφής που προωθείται.

Η συμφωνία αυτή αποτελεί μια κατάφωρη παραβίαση κάθε δημοκρατίας, ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας. Πρόκειται για σύγχρονη αποικιοκρατία των υπερεθνικών μηχανισμών της ΕΕ και των πολυεθνικών για την συνολική επέκταση της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων του λαού από τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, και τον πλήρη έλεγχο της οικονομικής και πολιτικής ζωής. Οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές επιπτώσεις αυτής της εξέλιξης, αν δεν ανατραπούν θα είναι πολύ βαριές..

Το τελευταίο χρονικό διάστημα οι εργαζόμενοι και η νεολαία έβγαλαν, από την ίδια τους την πείρα πολύτιμα συμπεράσματα.
Οι ΕΕ–ΕΚΤ–ΔΝΤ αποτελούν μια λυκοσυμμαχία οικονομικών δολοφόνων εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή λύση μέσα σε ευρωζώνη και ΕΕ, ούτε «έντιμος συμβιβασμός» με τις δυνάμεις αυτές.
Σύσσωμη η ελληνική αστική τάξη, με τα κόμματά της, τα επιμελητήρια και τα ΜΜΕ της, έχει συνδέσει τα συμφέροντά της με την προσκόλληση στα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως απέδειξε το αρραγές αστικό μέτωπο του ΝΑΙ και η λυσσαλέα και με όλα τα μέσα κινδυνολογίας, ψευδολογίας και τρομοκράτησης προσπάθεια για την επιβολή του.
Δεν υπάρχει αριστερά που να υπογράφει και να ψηφίζει μνημόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ διάβηκε το Ρουβίκωνα. Η κυβέρνησή του αντικειμενικά ανήκει στο αντίπαλο στρατόπεδο.

Το ΚΚΕ με την αδιέξοδη στάση του αδυνατεί να συμβάλλει στον λαϊκό ριζοσπαστισμό. Αρνείται την ανάγκη ρήξης εδώ και τώρα και την πάλη για τους πολιτικούς στόχους της ανατροπής, τους οποίους παραπέμπει για «μετά την λαϊκή εξουσία». Δηλώνοντας πως η έξοδος από το ευρώ σήμερα θα είναι καταστροφή ενισχύει την προπαγάνδα κυβέρνησης, ΕΕ και συστημικών δυνάμεων. Με την απαράδεκτη στάση του στο δημοψήφισμα γύρισε την πλάτη στις λαϊκές διαθέσεις, και στον αγώνα για ένα όχι του λαού.



ΤΟ ΟΧΙ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΚΑΙΩΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ.

Το δικό μας ΟΧΙ είναι ένα μεγάλο ΝΑΙ στη ρήξη. Για έναν άλλο δρόμο χωρίς μνημόνια και χρέος, χωρίς ευρώ και ΕΕ. Για μια αντεπίθεση των λαϊκών αγώνων, για την κατάκτηση των δίκαιων εργατικών αιτημάτων.

Σήμερα απαιτείται αγώνας για να μην περάσουν τα νέα μνημόνια και οι νέες αποικιοκρατικές δανειακές συμβάσεις. Απαιτείται η πιο πλατιά εργατική και λαϊκή ενότητα για την ρήξη με τους δανειστές, την ΕΕ και τις δυνάμεις του κεφαλαίου, απέναντι στην νέα «εθνική συναίνεση» της υποταγής. Με την δημιουργία λαϊκών συνελεύσεων και επιτροπών του «ΟΧΙ της ρήξης» σε χώρους δουλειάς σε συνδικάτα στις γειτονιές, για να οργανωθεί ο λαός.



Απαιτούνται θαρραλέα βήματα στην συγκρότηση ενός άλλου ταξικά ανασυγκροτημένου εργατικού κινήματος. Για το ξεπέρασμα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ, την κοινή δράση και συντονισμό των κινημάτων και των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς. Για μια νέα άνοιξη των αγώνων των εργαζόμενων ,της νεολαίας, των άνεργων, των αγροτών, του λαού μας που θα αντλούν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από την δύναμη της οργάνωσής τους .

Οι συγκλονιστικές εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος, το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ στο στρατόπεδο του μνημονίου και η ανεπάρκεια του ΚΚΕ, κάνουν επιτακτικά τα αναγκαία βήματα για μια άλλη αριστερά. Μια αριστερά που θα τιμήσει το μεγάλο λαϊκό ΟΧΙ, ενάντια στην ΕΕ, το ΔΝΤ και το κεφάλαιο «μέχρι το τέλος».

Σήμερα μπροστά στον λαό ανοίγονται καθαρά δύο δρόμοι: Από την μια ο δρόμος των φρικτών μνημονίων, της ανεργίας, της διαρκούς επιτροπείας. Και από την άλλη ο δρόμος της ρήξης με ΕΕ, ΔΝΤ, με τις πολυεθνικές και τους τραπεζίτες, έξω από ευρώ – ΕΕ, χρέος και μνημόνια. Ο δρόμος της ανατροπής της αντιδραστικής πολιτικής σήμερα, με προοπτική και στρατηγικό στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού, και του μετασχηματισμού της κοινωνίας σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.



Οι δυνάμεις που υπογράφουν αυτό το κείμενο θα συμβάλλουν για μια μετωπική αριστερά, που θα παλέψει για ένα πρόγραμμα ρήξης με βασικά σημεία:
άμεση, «μονομερή» ικανοποίηση των αιτημάτων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, όπως την προστασία των ανέργων, τις αυξήσεις των μισθών, των συντάξεων και του λαϊκού εισοδήματος, σε πλήρη αντίθεση με όλα τα μνημονικά μέτρα νέα και παλιά, την διεκδίκηση των δικαιωμάτων της νέας γενιάς, την υπεράσπιση των μικρομεσαίων στρωμάτων και της φτωχής και φτωχομεσαίας αγροτιάς από την μνημονιακή τους καταστροφή.
να μην περάσει και να ανατραπεί το τρίτο, ακόμη πιο βάρβαρο μνημόνιο, της κοινωνικής καταστροφής και της επιτροπείας.
εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και στρατηγικών επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο.
την παύση πληρωμών στους δανειστές τοκογλύφους, την μη αναγνώριση και τη διαγραφή του χρέους.
την άμεση έξοδο από το ευρωζώνη, την ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.
Την υπεράσπιση και διεύρυνση των εργατικών και λαϊκών δημοκρατικών δικαιωμάτων ενάντια στην εργοδοτική βία, την κρατική καταστολή, τον μνημονιακό εξευτελισμό της Βουλής, στη δικτατορία των μιντιοκρατών, τη συρρίκνωση των συνδικαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την αστυνομοκρατία και το νεοφασισμό.



Αυτό το πρόγραμμα μπορεί να επιβληθεί από ένα πλατύ μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, στηριγμένο στη δύναμη τουοργανωμένου, αγωνιζόμενου και ενωμένου λαού, της εργατικής τάξης και της μαχητικής νεολαίας.. Τώρα είναι η ώρα ευθύνης. Καλούμε να πάρουν θέση όλες οι δυνάμεις και οι αγωνιστές της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος που κατανοούν την ανάγκη της δημιουργίας του. Για να δικαιωθεί το μεγάλο λαϊκό ΟΧΙ. Για να ανοίξουμε δρόμους για την ζωή που να μας αξίζει.

το κείμενο υπογράφεται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την ΜΑΡΣ, τον "ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ", το "ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ"