1η Μάη

Η ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΜΑΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ!

Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΜΝΗΜΗΣ ΑΛΛΑ ΜΑΧΗΣ ΕΝΑΤΙΑ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – ΤΡΟΙΚΑ!
Η φετινή Πρωτομαγιά δεν είναι μνημόσυνο χαμένων δικαιω-μάτων, αλλά προσκλητήριο μάχης. Ενάντια στον αποτυχημέ-νο και καταστροφικό δρόμο των μνημονίων. Για να σταματήσουμε τις βάρβαρες περικοπές, τις απολύσεις και την διάλυση των συλλογικών συμβάσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Για πλήρη προστασία των 1.5 εκατομμυρίων ανέργων. Για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών ενάντια στο ξεπούλημα των νερών, της ενέργειας, των λιμανιών, των δρόμων κάθε σπιθαμής γης που προωθεί η κυβέρνηση. Για κατάργηση των φορολογικών χαρατσιών για μισθωτούς, συνταξιούχους, αυτοαπασχολούμενους και φορολόγηση του προκλητικού πλούτου του κεφαλαίου. Για δημοκρατία στους τόπους δουλειάς ενάντια στο κύμα διώξεων δεκάδων αγωνιστών.
Για το δυνάμωμα της αντιφασιστικής πάλης ενάντια στον εργοδοτικό κανιβαλισμό και ρατσισμό τύπου Μανωλάδας, και την ναζιστική συμμορία της χρυσής αυγής που τον στηρίζει.
Για την ταξική αγωνιστική ενότητα και αλληλεγγύη ελλήνων και μεταναστών εργαζόμενων.
Η απεργία την πρωτομαγιά πρέπει να αποτελέσει ένα πανίσχυρο μήνυμα ότι τα νέα μέτρα που προωθούν και αυτά ετοιμάζουν τον Ιούνη δεν θα περάσουν! Θα βρουν απέναντί τους έναν πανεργατικό-παλλαϊκό ξεσηκωμό που θα τους ανατρέψει !!
ΔΥΟ ΔΡΟΜΟΙ ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Όπως μας έδειξαν καθαρά τα τρία χρόνια μνημονιακού εφιάλτη αλλά και οι πρόσφατες δραματικές εξελίξεις στην Κύπρο, δύο δρόμοι ανοίγονται για την κοινωνία.
Είτε ο δρόμος της ρήξης και της απελευθέρωσης από τους τραπεζίτες και το κεφάλαιο, τους εγχώριους και διεθνείς τοκογλύφους, το ευρώ και την ΕΕ Είτε υποταγή σε αυτή την πολιτική και συνέχεια της πορείας κοινωνικής καταστροφής.
Ο δρόμος της ρήξης και της ανατροπής σημαίνει ακύρωση των μνημονίων και των ληστρικών δανειακών συμβάσεων. Μονομερή διαγραφή του χρέους. Έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Εθνικοποιήσεις των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημιώσεις. Εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών. Ανάπτυξη των συλλογικών παραγωγικών δυνατοτήτων των εργαζόμενων και της κοινωνίας κόντρα στα κλεισίματα και τα λουκέτα.
Ένας δρόμος που οδηγεί στο να περάσει ο πλούτος και η εξουσία στα χέρια των εργαζόμενων.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
Πάνω από 5 χρόνια και ο καπιταλισμός στην Ελλάδα, την ΕΕ και διεθνώς δεν μπορεί να ξεπεράσει την ιστορική του κρίση, παρά τις τεράστιες κοινωνικές καταστροφές που προκαλεί για να στηρίξει την κερδοφορία των επιχειρήσεων.
Εμπνεόμαστε από τους αγώνες της εργατικής τάξης και των λαών. Από τους καθημερινούς αγώνες για μια αξιοπρεπή ζωή έως τα μεγάλα «επαναστατικά άλματα στον ουρανό», όταν οι εργάτες διεκδίκησαν να χτίσουν μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Κλιμακώνουμε τις σημερινές μάχες ενάντια στο μαύρο μέτωπο κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.
Δεν είναι ο καπιταλισμός, το κέρδος, οι αγορές, όλοι αυτοί που μας οδήγησαν στην σημερινή πρωτοφανή καταστροφή το μέλλον του κόσμου. Παλεύουμε για να οργανώσουμε τη ζωή μας και την κοινωνία χωρίς εργοδότες και αφεντικά, χωρίς τραπεζίτες και τσιφλικάδες. Για να περάσουν στην ιδιοκτησία της εργαζόμενης πλειοψηφίας οι επιχειρήσεις, ο πλούτος και η εξουσία. Για μια σύγχρονη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική που θα δικαιώσουν τους αγώνες και τις θυσίες δυο αιώνων δράσης του κινήματος της εργατικής τάξης.
Το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» θα σφραγί-
σει και πάλι την ταξική πάλη στις μεγάλες εποχές που έρχονται!
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΕΝΩΤΙΚΗ, ΜΕΤΩΠΙΚΗ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει για μια άλλη αριστερά. Ενωτική και μετωπική. Μαχητική και αντικαπιταλιστική. Με πρόγραμμα ρήξης με το «μαύρο μέτωπο» κυβέρνησης-τρόικας-κεφαλαίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείπει την μία μετά την άλλη κάθε ριζοσπαστική διακήρυξη και παλεύει για μια «λύση» χωρίς να θίξει τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα, μέσα στο ευρώ και την ΕΕ, με αναγνώριση του τοκογλυφικού χρέους και –τελευταία- με «αναστολή» των μνημονίων. Αυτή η λογική θα οδηγήσει στα αποτελέσματα της Κύπρου!
Το ΚΚΕ παραπέμπει όλα τα προβλήματα στο μακρινό μέλλον της «λαϊκής εξουσίας». Δεν παλεύει να αναπτυχθεί ένα πολιτικοποιημένο κίνημα ανατροπής σήμερα. Διασπά τους αγώνες κάνοντας πρώτο εχθρό του άλλες δυνάμεις της αριστεράς. Οικοδομεί την «λαϊκή συμμαχία» με τον εαυτό του. Επιμένει στην άκριτη αποδοχή των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει να συσπειρωθούν σε ένα μεγάλο μέτωπο όλες οι δυνάμεις της ανατροπής. Αυτές που παλεύουν για την κατάργηση των μνημονίων και του χρέους, κατά του ευρώ και της ΕΕ. Όσοι βλέπουν ότι χρειάζεται παλλαϊκός πανεργατικός ξεσηκωμός για την ανατροπή της κυβέρνησης και της τρόικας και όχι «κοινοβουλευτική αναμονή» για να πέσει σαν «ώριμο φρούτο». Όσοι παλεύουν για μια σύγχρονη επαναστατική και σοσιαλιστική προοπτική σαν απάντηση στην κρίση ενός συστήματος που κακοφορμίζει
Θέλουμε να αλλάξουμε την αριστερά, γιατί θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία και την ζωή μας!

                                          ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΝΟΜΑΡΧΙΑΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ ΟΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΚΑΙ Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α 

ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 1η ΜΑΗ ΣΤΙΣ 9:30 

Δεν πέφτουν μόνοι τους!

 Γ.  Δελαστίκ

Θα πέσει σύντομα η συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη; Το ερώτημα αυτό έρχεται και επανέρχεται διαρκώς. Στις συζητήσεις μάλιστα, το θέμα αυτό τίθεται με διαρκώς οξύτερο τρόπο, όσο πιο αναιμική γίνεται η δράση του μαζικού κινήματος και όσο μεγαλώνει η απόγνωση του λαού από την ασκούμενη πολιτική. Στο πλαίσιο αυτό υπερδιογκώνεται κάθε εσωτερική διαφωνία στους κόλπους της κυβέρνησης και επιχειρείται να αναχθεί σε παράγοντα καταλυτικών δήθεν εξελίξεων, παρόλο που έχει ήδη αποδειχθεί πάμπολλες φορές ότι κανένας από τους τρεις «Τσολάκογλου» πολιτικούς αρχηγούς δεν αντιστέκεται στην παραμικρή εντολή της τρόικας των επικυρίαρχων της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Η απάντηση είναι κατηγορηματική: Όχι, η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ αποκλείεται να πέσει από μόνη της! Αν δεν αναπτυχθεί ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα για να δημιουργήσει συνθήκες ανατροπής της, η κυβέρνηση αυτή θα βγάλει …τετραετία! Οι λόγοι είναι απλούστατοι. Πρώτον, τόσο ο Σαμαράς όσο και ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης έχουν πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι στις εκλογές τελειώνει οριστικά και αμετάκλητα η πολιτική καριέρα των δύο τελευταίων, αλλά πιθανότατα και του Σαμαρά. Σχηματικά μιλώντας, αν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει πρώτο κόμμα, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης θα καθαιρεθούν την ίδια τη νύχτα των εκλογών προκειμένου τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ (αν τελικά κατορθώσει να μπει στη Βουλή, πράγμα που δεν είναι αδύνατο για την «Αριστερά της προσκολλήσεως») να ετοιμαστούν να προσκολληθούν πολιτικά στον ΣΥΡΙΖΑ για να του δώσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και ο ηττημένος και ατιμασμένος Σαμαράς όμως θα είναι πλέον άχρηστος για τη Δεξιά και πρωτίστως για την αστική τάξη, οπότε και θα πεταχτεί πιθανότατα αμέσως στη χωματερή πολιτικών. Τρελοί είναι επομένως ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης να ρίξουν την κυβέρνησή τους και να αυτοκτονήσουν πολιτικά;
Ο δεύτερος λόγος που αυτή η κυβέρνηση δεν θα καταρρεύσει οικειοθελώς είναι ο αυτοεγκλωβισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πολιτικό αδιέξοδο που τείνει να τον εξουδετερώσει ως απειλή για το σύστημα, χωρίς ταυτόχρονα να έχει ακόμη αποσπάσει την εμπιστοσύνη της αστικής τάξης, ώστε να γίνει αποδεκτός ο ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτική επιλογή του συστήματος για τη διακυβέρνηση της χώρας. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε την πολιτική ευφυΐα να εκφράσει την οργή αλλά και τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού οδηγώντας τον ΣΥΡΙΖΑ από το 4,6% του Οκτωβρίου του 2009 στο 26,9% του Ιουνίου του 2012. Από εκεί και πέρα όμως, είχε την υπεροπτική αφέλεια να νομίσει ότι έχει «δεμένο» αυτό το ποσοστό των αριστερών και των ριζοσπαστικοποιημένων ψηφοφόρων και να επικεντρώσει τις προσπάθειές του στο να πείσει την αστική τάξη ότι δεν είναι επικίνδυνος για τα συμφέροντά της, ώστε να υποστηριχθεί ή έστω να γίνει ανεκτή από τους αστούς η πρωθυπουργοποίησή του. Η τακτική αυτή απέτυχε παταγωδώς. Ανέκοψε σχεδόν πλήρως την ανοδική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, αφού τον απέκοψε από τις λαϊκές μάζες που ριζοσπαστικοποιούνται. Έτσι όμως κατέστησε τον Αλέξη Τσίπρα πολύ λιγότερο «απειλητικό» για την αστική τάξη, η οποία πλέον σαφώς και πιέζεται αντικειμενικά λιγότερο από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες για να έρθει σε συμβιβασμό μαζί του. Τον βλέπει έτσι περισσότερο ως ικέτη που εκλιπαρεί την έγκρισή της παρά ως ισχυρό αντίπαλο που επιβάλλει όρους, οπότε συνεχίζει να τον απορρίπτει.
Ο τρίτος και σοβαρότερος λόγος που αυτή η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ δεν πρόκειται να πέσει από μόνη της είναι το ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή ισχυρό κίνημα λαϊκής αντίστασης παρόλα τα δεινά που έχει επισωρεύσει η ολέθρια κυβερνητική πολιτική στα λαϊκά, τα μεσαία, ακόμη και τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Αυτό δίνει στην αστική τάξη την άνεση να αισθάνεται ότι μπορεί να ρυθμίζει την κατάσταση με βάση τα δικά της συμφέροντα και μόνο, αδιαφορώντας για το λαϊκό παράγοντα. Έτσι όμως μόνο κακές ή χειρότερες λύσεις για τα συμφέροντα των εργαζομένων και των μεσαίων στρωμάτων μπορούν να δοθούν. Επιπροσθέτως, το μόνο που μπορεί να προβλεφθεί με απόλυτη βεβαιότητα στην περίπτωση αυτή είναι η περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης των μισθωτών, των νέων, των συνταξιούχων. Επιδείνωση πολύ σοβαρότερη από εκείνη της μείωσης κατά σοβαρό ποσοστό του πλούτου των Ελλήνων αστών και μάλιστα επιδείνωση συνοδευόμενη από δομικές αλλαγές μόνιμων δυσμενών αλλαγών εις βάρος της εργασίας (κατάλυση κάθε εργασιακού δικαιώματος και κατάκτησης του 20ού αιώνα, τραγικές μειώσεις μισθών και συντάξεων, κτηνώδεις φορολογικές επιβαρύνεις των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων κ.λπ.).
Οι θεσμικές αυτές αλλαγές που προωθεί η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ θα επιτρέψουν στους Έλληνες αστούς να ξαναυξήσουν σταδιακά τον πλούτο τους, ενώ θα συνεχίσουν να ωθούν τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους διαρκώς προς τα πίσω, στις δεκαετίες του 1960 και του 1950. Η αστική τάξη της χώρας μας δεν έχει λοιπόν κανένα λόγο να στερηθεί των υπηρεσιών αυτής της εμετικής συγκυβέρνησης αφήνοντάς την να καταρρεύσει. Παράλληλα, έχει ανακτήσει την αυτοπεποίθηση ότι είναι σε θέση να αποτρέψει πλέον την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα  ΠΡΙΝ

ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ !!!!

Χρυσαυγίτες ναζί βγαίνουν από το Νομαρχιακό Νοσοκομείο Λάρισας με ναζιστικό χαιρετισμό υπό με την προστασία της αστυνομίας και κάτω από την κατακραυγή του κόσμου, μετά από την αποτυχημένη τους προσπάθεια να επιβάλουν στο νοσοκομείο, το αίμα από την σημερινή αιμοδοσία να «διατεθεί» μόνο για τις ανάγκες «ελλήνων» ασθενών.

        Όλα αυτά σήμερα, 27 Απρίλη 2013 , ακριβώς 72 χρόνια από την ημέρα που τα γερμανικά ναζιστικά στρατεύματα έμπαιναν σε μια άδεια Αθήνα. 

Για το αναγκαίο μέτωπο της αντικαπιταλιστικής και ανατρεπτικής αριστεράς

by aristeroblog 

 

Παναγιώτης Μαυροειδής

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ξεκινάμε κατ’ ευθείαν με τη θέση: Το ταχύτερο δυνατό πρέπει να συγκροτηθεί ένα μέτωπο ανατροπής της κανιβαλικής επίθεσης του κεφαλαίου και της ΕΕ. Βάση του δεν μπορεί παρά να είναι  οι αναγκαίοι και ζωτικοί στόχοι της κατάργησης των μνημονίων, της διαγραφής του χρέους, της διπλής εξόδου από ευρωζώνη και Ευρωπαϊκή Ένωση, της εθνικοποίησης των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, της αύξησης των μισθών, της κατάργησης του αντεργατικού οπλοστασίου, της ανάπτυξης νέων θεσμών δημοκρατίας και άλλοι. Ο αγώνας για αυτό το πρόγραμμα, αποτελεί ορόσημο αντίστασης, εφαλτήριο ανατροπής, αλλά και δρόμο που μετατρέπει μια αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική στόχευση στην ελληνική κοινωνία, από απλή επαγγελία και ευχή σε  αγωνιστικά ρεαλιστική προοπτική. Με κριτήριο τα συμφέροντα των εργαζομένων, των ανέργων και των φτωχών. Αλλά και των αγροτών και μικρομεσαίων που ξεκληρίζονται, των νέων που κατά κύματα ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για την ξενιτιά. Με δρόμο υλοποίησης τον εργατικό και παλλαϊκό ξεσηκωμό.

Η αντικαπιταλιστική και η ευρύτερη ανατρεπτική αριστερά, πρέπει να ανασυγκροτηθεί και να παραταχθεί με αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα στη  μάχη. Με όλα της τα όπλα και τα χρώματα. Σηκώνοντας το γάντι στην πρόκληση του κεφαλαίου  και της ΕΕ και των πολιτικών υπηρετών τους.

‘’Βιαζόμαστε! Δεν έχουμε παρά ελάχιστο χρόνο’’, είπε πολύ χαρακτηριστικά ένας καλός σύντροφος σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση που οργανώθηκε από την Πρωτοβουλία κατά του Ευρώ και της ΕΕ, την Τετάρτη 24/4/13 στην Αθήνα. Φαίνεται να αιωρείται ένα αίτημα μετώπου με την αίσθηση του κατεπείγοντος. Και έτσι πρέπει να το δούμε.

Λένε συχνά: ‘’μη τρέχεις αν δεν είσαι σίγουρος για το δρόμο’’. Αλλά υπάρχει και το αντίστροφης σημασίας απόφθεγμα: ‘’μόνο βαδίζοντας, αναγνωρίζεις και χαράζεις το δρόμο’’.

Άρα λοιπόν τι διαλέγουμε;

Πριν δύο χρόνια, όταν γινόταν προσπάθεια να συγκροτηθεί η ‘’Πρωτοβουλία κατά του Ευρώ και της ΕΕ’’, ένας σύντροφος, που τώρα δραστηριοποιείται στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, απηύθυνε –απηχώντας ευρύτερες διαθέσεις- την κατηγορία της αδικαιολόγητης ‘’βιασύνης’’ για την αντι-ΕΕ δράση. Τότε είχαμε διατυπώσει την απάντηση πως ‘’όχι μόνο δε βιαζόμαστε, αλλά αντίθετα αργούμε’’. Και αργήσαμε ιστορικά και διαχρονικά γιατί διστάζαμε να δούμε την ανάγκη της πρόταξης των αναγκαίων πολιτικών στόχων. Διαλέγοντας την άλεσή τους στο μίξερ του τακτικισμού και των περιβόητου ‘’διακυβεύματος της συγκυρίας’’, που τότε ήταν δήθεν το σκέτο ‘’όχι στο μνημόνιο’’. Σήμερα, με την ίδια κατηγορηματικότητα, συχνά και από τους ίδιους ανθρώπους, διατυπώνεται η κατηγορία, όχι πλέον της ‘’βιασύνης’’, αλλά της ‘’άργητας’’. Και έχει αυτό κυρίως θετικό φορτίο και πρέπει να το υποδεχτούμε μεγαλόψυχα.

Δεν είναι η μοναδική μεταστροφή. Δυνάμεις όπως το Μέτωπο Αλληλεγγύης Ανατροπής,   έγιναν γνωστές από την  υποστήριξη- παλιότερα- της ευρωζώνης και της ΕΕ, στο πλαίσιο κάποιων υποθέσεων μιας ‘’ευρωπαϊκής προοδευτικής προοπτικής’’ που διαψεύστηκαν. Σήμερα, αρκετοί ξαφνιάζονται, όταν ο επικεφαλής του θέτει με επιτακτικό τρόπο την ανάγκη για ένα ‘’μέτωπο αποχώρησης από το ευρώ’’. Είναι μια μετατόπιση προς τα αριστερά, που έχει τη σημασία της, ακόμα και αν διατυπώνεται βάσιμη κριτική για πολλές πλευρές του συνολικού προσανατολισμού αυτών των δυνάμεων. Όσο ο ‘’μονόδρομος’’ της ευρωζώνης, αποδεικνύεται σαν ο κατήφορος προς τον γκρεμό, θα έχουμε σαρωτικές και ακόμη πιο ριζοσπαστικές αλλαγές.

Βλέποντας αυτά τα παραδείγματα στη χρονική τους εξέλιξη, θα μπορούσε να επισημανθεί πως καλό είναι να μη βιάζεται κανείς να θέσει την άποψή του ως απόλυτο θέσφατο. Δε σκοπεύουμε να περιοριστούμε σε ηθικολογικές παρατηρήσεις. Αντίθετα, θα υπογραμμίσουμε την ανάγκη της τεκμηριωμένης συζήτησης για τους αναγκαίους στόχους και πρόγραμμα, από την οποία κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να διαφεύγει ασυλλόγιστα και με εύκολα συνθήματα.

Ας μας επιτραπεί μια ακόμη βόλτα λίγο πιο πίσω στο χρόνο.

Το 1999-2000, ήμασταν σε περίοδο πολιτικής προετοιμασίας της ελληνικής αστικής τάξης και αντίστοιχης ιδεολογικής κατεργασίας του κόσμου για το ποιοτικό βήμα στο πλαίσιο της  ΕΕ, που δεν ήταν άλλο από την ενσωμάτωση στην Οικονομική Νομισματική Ένωση και το Ευρώ.

Το ίδιο διάστημα, ένα σύνολο δυνάμεων και αγωνιστών που σήμερα κινούνται στο χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή στην αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, συζητούσαν για ένα πόλο της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Το εγχείρημα δεν στέφθηκε με επιτυχία και η ευθύνη χρεώθηκε, ως συνήθως, στον …σεχταρισμό.

Ποια ήταν τότε η πλέον ζωτική πολιτική διαφωνία; Ακριβώς τη χρονιά του μεγάλου άλματος στο καζάνι της ευρωζώνης, που σήμερα η έξοδος από αυτό, κατανοείται –και σωστά- ως εκ των ουκ άνευ για μια αριστερή πολιτική, τότε, η θέση για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η διατύπωση της ρητής αντίθεσης στην ένταξη στην Ευρωζώνη, θεωρούνταν από τις περισσότερες δυνάμεις αχρείαστη ‘’ιδεολογική θέση’’. Χαρακτηρίζονταν ως διαφυγή από το ‘’ζητούμενο της στιγμής’’, που ήταν το ‘’αντι-νεοφιλελεύθερο μέτωπο’’, στο πλαίσιο και της δράσης του ‘’κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης’’.

Αλήθεια, αν τότε, η αντικαπιταλιστική αριστερά, διαμορφωνόταν με αυτή τη πολιτική φυσιογνωμία, θα είχε άραγε τη δυνατότητα σήμερα, έστω με μεγάλες αδυναμίες και ελλείμματα να θέτει θέμα πάλης κατά του Ευρώ και της ΕΕ; Ή μήπως θα είχε την τύχη της αντίστοιχης ιταλικής που βλέπει τα αντι-ευρώ αισθήματα να περνούν από δίπλα και αυτή να κοιτά μέσα στην εξαφάνισή της την πλάτη του Γκρίλο και ακόμη χειρότερα του Μπερλουσκόνι;

Ας εργαστούμε με σοβαρότητα και πείσμα για το αναγκαίο λοιπόν μέτωπο. Για την αντίσταση, την ανατροπή, την άλλη προοπτική.

Μέτωπο ποιών, με ποιο περιεχόμενο και με ποια στόχευση;

Υποχρεούμαστε να συμμετάσχουμε στην ουσία της πολιτικής συζήτησης, χωρίς προπετάσματα καπνού.

Για αυτό ξεκινήσαμε από την διατύπωση της θέσης στο ξεκίνημα αυτού του σημειώματος, που αποτελεί τον πυρήνα της ενωτικής πολιτικής πρότασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Έχουμε επίγνωση των αντιρρήσεων και των διαφορετικών προγραμμάτων. Τις σεβόμαστε εμβαθύνοντας σε αυτές και αναπτύσσοντας την γόνιμη αντιπαράθεση.

Έχει διατυπωθεί ρητά μια άποψη: ‘’Κοιτάξτε. Το ζήτημα της αποχώρησης από την ΕΕ δεν είναι του παρόντος. Θα το αποφασίσει ο λαός αργότερα. Και πολύ περισσότερο δεν είναι στην ημερήσια διάταξη η συζήτηση για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης. Το κοινό σημείο μας, η τομή, είναι η αποχώρηση από την ευρωζώνη. Άρα αυτό θα είναι και το κοινό πρόγραμμα, μαζί με το στόχο της παραγωγικής ανασυγκρότησης’’.

Πρόκειται για μια πολιτική λογική που έχει σοβαρά προβλήματα και έχει πολύ κοντά ποδάρια.

Με περισσή ευκολία διαχωρίζεται το ζήτημα της αποχώρησης από την ευρωζώνη από αυτό της ρήξης και της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Να διεκδικήσουμε μια θέση στην ΕΕ των 27 αντί της ΕΕ των 17 λοιπόν; Αγνοώντας ότι η ελληνική βιομηχανία και η αγροτική παραγωγή υπέστησαν τον συντριπτικό όγκο της καταβαράθρωσής τους, στην εικοσαετία 1980-2000, δηλαδή πριν το ευρώ, που ήρθε να ‘’κλειδώσει’’ την καταστροφή; Αγνοώντας τη νέα αρχιτεκτονική της ΕΕ, που συστατικά της μέρη είναι το Σύμφωνο για το Ευρώ, το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, η Τραπεζική Ένωση, αλλά και τα μνημόνια για κάθε χώρα; Πια αριστερή και αντικαπιταλιστική πολιτική μπορεί να εφαρμοστεί μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ; Ας σημειώσουμε εδώ και το εξής: Είναι άλλο πράγμα μια χώρα πχ η Βουλγαρία που είναι στην ΕΕ, αλλά όχι ακόμη στην ευρωζώνη και άλλο πράγμα η τύχη μιας χώρας μέλους της ευρωζώνης που αποχωρεί από αυτήν. Οι εξελίξεις θα έχουν απρόβλεπτη δυναμική και ταχύτητα.

Δεν αποτελεί πραγματικό αντεπιχείρημα ο ισχυρισμός ότι αυτό δεν είναι ώριμο σήμερα ή πολύ περισσότερο δεν ωφελεί σε τίποτα το πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα μέσω της πρότασης για δημοψήφισμα. Ούτε και η αποχώρηση από την ευρωζώνη αποτελεί (ακόμη) πλειοψηφικό ρεύμα. Και λοιπόν; Η θέση που θα διατυπώσουμε έχει μεγάλη σημασία. Ο πολιτικός προσανατολισμός που θα θέσουμε είναι κρίσιμος. Οτιδήποτε είναι πολιτικά ανέφικτο σε μια στιγμή, θα είναι ενδεχόμενα εφικτό την επομένη, μόνο αν το έχουμε παλέψει και διεκδικήσει. Αν φυσικά το έχουμε θεωρήσει σωστό και αναγκαίο…

Εκεί όμως που τα πράγματα είναι πιο ανησυχητικά είναι όταν η προηγούμενη πολιτική συλλογιστική, συνοδεύεται με το περιρρέον άγχος μη τυχόν και θεωρηθεί ότι η έξοδος από την ευρωζώνη ή/και την ΕΕ, συνδέεται με ένα αντικαπιταλιστικό επαναστατικό δρόμο ή το σοσιαλισμό. Υπάρχουν πράγματι απόψεις που επί της αρχής υποστηρίζουν μια ποιοτική ή/και χρονική ταύτιση αυτών των στόχων, έχοντας μία συνέπεια, αλλά και μηχανιστικό σκεπτικό. Υπάρχουν άλλες, οι οποίες καιροσκοπικά και υποκριτικά θέτουν το ‘’μείζον’’, αντί του ‘’ελάσσονος’’, αποφεύγοντας έτσι να πάρουν θέση γύρω από το κορυφαίο ζήτημα της αποτίναξης του ιμπεριαλιστικού ζυγού της ΕΕ και της εξόδου από το σφαγείο της ευρωζώνης. Ωστόσο, κάθε άλλο παρά είναι ορθότερες, οι προσεγγίσεις που αντιλαμβάνονται την έξοδο κυρίως ως σωτηρία της χώρας γενικά ή της οικονομίας ουδέτερα, χωρίς να βλέπουν τους όχι απλά διαφορετικούς, αλλά και απολύτως αντίθετους ταξικούς προσανατολισμούς και συμφέροντα σε αυτό το στόχο.

Άραγε μια Ελλάδα εκτός από ΕΕ, τι θέση επιφυλάσσει στους εργάτες γης στη Μανωλάδα και στα αφεντικά τους; Ένα υποτιμημένο νόμισμα, με το εξαγωγικό πλεονέκτημα που θα προσφέρει, μαζί τα καταβαραθρωμένα μεροκάματα και οι ανύπαρκτες καλύψεις (κληρονομιά των μνημονίων), θα είναι τα μπόνους των σημερινών πιστολέρος, για την ‘’ανόρθωση’’ της οικονομίας; Ή μήπως, αντίθετα, ο δικός μας δρόμος περιλαμβάνει υποχρεωτικά αυξήσεις μισθών, δημοκρατία και εργατικό έλεγχο στην παραγωγή, αλλά και προσανατολισμό στην κάλυψη των εσωτερικών διατροφικών και άλλων αναγκών;

Ας πατήσουμε στη γη της καπιταλιστικής κρίσης και πολύ περισσότερο στην έκφραση που αυτή έχει στην Ελλάδα των εκατομμυρίων ανέργων. Με την απειλή της υποβάθμισης ή ακόμη και της εξαφάνισης τμημάτων της ελληνικής αστικής τάξης έναντι της ισχύος των ευρωπαίων ανταγωνιστών τους, η διατήρηση της θέσης τους, έχει σαν αδήριτη και αδιαπραγμάτευτη αναγκαιότητα όχι απλά την άγρια εκμετάλλευση, αλλά κυριολεκτικά την σύληση των εργατικών κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Αυτό άλλωστε δε ζούμε και σήμερα;

Μπορεί κάποιος να μη θέλει να το πει αυτό αντικαπιταλιστικό αγώνα, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Θα είναι αγώνας ζωής και θανάτου μεταξύ των βασικών τάξεων στην ελληνική κοινωνία. Ισχυριζόμαστε, χωρίς ανάπτυξη εδώ, ότι η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ, σε αυτές τις συνθήκες, όχι μόνο δεν μεταθέτει, αλλά αντίθετα επιταχύνει την ταξική διαπάλη και θέτει τελικά το ερώτημα είτε ενός ακόμη πιο φονικού καπιταλισμού, είτε ενός επαναστατικού κύκλου σοσιαλιστικής προοπτικής. Όχι μόνο γιατί ο κόσμος της εργασίας δικαιούται επιτέλους να τα θέλει όλα, αλλά και γιατί ακόμη και για τα στοιχειώδη πρέπει να κλονιστεί η κυριαρχία του κεφαλαίου. Όποιος δεν προετοιμάζεται για αυτή τη διαπάλη, την οποία ο κόσμος της εργασίας την διαισθάνεται, δεν προσφέρει και πολλά. Ενισχύει αντί να σπάζει την ταλάντευση του κόσμου, μπροστά στην πίεση των συστημικών δυνάμεων.

Είναι προφανές, ότι η σύνδεση της διπλής διεξόδου από ευρωζώνη και ΕΕ με ένα άλλο αντικαπιταλιστικό δρόμο, ούτε νομοτέλεια είναι, ούτε μπορεί να συμφωνηθεί με ένα ‘’συμβόλαιο γάμου’’. Είναι όμως αναγκαιότητα, είναι δυνατότητα και πρέπει να είναι στόχος για την αντικαπιταλιστική αριστερά. Πρέπει να γίνει αγώνας προγραμματικός, καθότι έχει σημασία τι λες και τι δεν λες. Πρέπει να γίνει αγώνας κινηματικός και πολιτικά ανατρεπτικός από ένα μέτωπο πολιτικών δυνάμεων που θα συγκροτούνται ως πρωτοπορία και θα θέτουν αυτό το ζήτημα με τεκμηρίωση, μαχητικότητα, αποφασιστικότητα.

Και με τι μέτωπο τι θα γίνει;

Πως θα τα ταιριάξουμε όλα αυτά;

Αν θέλουμε μπορούμε.

Είμαστε σε μάχη με ένα αντίπαλο που είναι συγκεκριμένος και δε μπορούμε να τον κατασκευάσουμε φαντασιακά.

Κανένα μέτωπο δεν συγκροτείται με διατάγματα, ούτε με υποκειμενικές οργανωτικές αποφάσεις. Πρέπει να υπακούει σε ανάγκες και εδώ υποχρεούται ο καθένας να συγκροτήσει και να υποστηρίξει επί της ουσίας τις προτάσεις του και όχι να τις αμολάει σαν τις τιμές του μανάβη στη λαϊκή προς εμπορική διαπραγμάτευση. Δεν γίνονται έτσι συνθέσεις, παρά μόνο διευθετήσεις και κουκουλώματα.

Κανένα μέτωπο δεν είναι εφικτό με υποταγή πολιτικών ρευμάτων και αγωνιστών σε δήθεν ‘’μέγιστους’’ ή ‘’ελάχιστους’’ στόχους. Μέτωπο σημαίνει ότι κοιτάμε στα ίσα τον εχθρό και σημαδεύουμε όλοι απέναντι με στόχο την ανατροπή του. Φέρνοντας ο καθένας το όπλο του. Μη απαιτώντας από τον άλλο να προσαρμοστεί στα δικά του όπλα. Πειθαρχώντας ωστόσο σε ένα ενιαίο σχεδιασμό, συλλογική κουλτούρα  και  ξεκάθαρη στόχευση.

Μέτωπο ανατροπής και νίκης, σημαίνει μαζικότητα, ευρύτερη συγκέντρωση δυνάμεων. Αλλά δε φτάνει, το ξέρουμε. Η νίκη προϋποθέτει και συγκέντρωση πυκνών πυρών, με όξυνση του πολιτικού προγράμματος και ανέβασμα της μαχητικότητας. Μέτωπο ανατροπής προϋποθέτει στρατηγικό σχέδιο,  αλλά και άνοιγμα στον κόσμο και τη δράση του, για να ανακαλύψουμε τις αστείρευτες εφεδρείες του και σπάσιμο του κύκλου της ενδοσκόπησης.

Εδώ θα κριθούμε και μάλιστα πολύ σύντομα…

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: προκήρυξη για την εργατική Πρωτομαγιά

Η τρικομματική κυβέρνηση έβαλε, για μια ακόμα φορά τα συμφέροντα των εργοδοτών και των μεγαλεμπόρων πάνω από την μνήμη και την ιστορία, τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζόμενων…

Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΜΝΗΜΗΣ ΑΛΛΑ ΜΑΧΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – ΤΡΟΙΚΑ!

Η φετινή Πρωτομαγιά δεν είναι μνημόσυνο χαμένων δικαιωμάτων, αλλά προσκλητήριο μάχης. Ενάντια στον αποτυχημένο και καταστροφικό δρόμο των μνημονίων. Για να σταματήσουμε τις βάρβαρες περικοπές, τις απολύσεις και τη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Για πλήρη προστασία των 1.5 εκατομμυρίων ανέργων. Για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών ενάντια στο ξεπούλημα των νερών, της ενέργειας, των λιμανιών, των δρόμων, κάθε σπιθαμής γης που προωθεί η κυβέρνηση. Για κατάργηση των φορολογικών χαρατσιών για μισθωτούς, συνταξιούχους, αυτοαπασχολούμενους και φορολόγηση του προκλητικού πλούτου του κεφαλαίου. Για δημοκρατία στους τόπους δουλειάς ενάντια στο κύμα διώξεων δεκάδων αγωνιστών.

Για το δυνάμωμα της αντιφασιστικής πάλης ενάντια στον εργοδοτικό κανιβαλισμό και ρατσισμό τύπου Μανωλάδας, και την ναζιστική συμμορία της χρυσής αυγής που τον στηρίζει. Για την ταξική αγωνιστική ενότητα και αλληλεγγύη ελλήνων και μεταναστών εργαζόμενων.

Η απεργία την πρωτομαγιά πρέπει να αποτελέσει ένα πανίσχυρο μήνυμα ότι τα νέα μέτρα που προωθούν και αυτά που ετοιμάζουν τον Ιούνη δεν θα περάσουν! Θα βρουν απέναντί τους έναν πανεργατικό-παλλαϊκό ξεσηκωμό που θα τους ανατρέψει !!

ΔΥΟ ΔΡΟΜΟΙ ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Όπως μας έδειξαν καθαρά τα τρία χρόνια μνημονιακού εφιάλτη αλλά και οι πρόσφατες δραματικές εξελίξεις στην Κύπρο, δύο δρόμοι ανοίγονται για την κοινωνία.

Είτε ο δρόμος της ρήξης και της απελευθέρωσης από τους τραπεζίτες και το κεφάλαιο, τους εγχώριους και διεθνείς τοκογλύφους, το ευρώ και την ΕΕ

Είτε υποταγή σε αυτή την πολιτική και συνέχεια της πορείας κοινωνικής καταστροφής.

Ο δρόμος της ρήξης και της ανατροπής σημαίνει ακύρωση των μνημονίων και των ληστρικών δανειακών συμβάσεων. Μονομερή διαγραφή του χρέους. Έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Εθνικοποιήσεις των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημιώσεις. Εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών. Ανάπτυξη των συλλογικών παραγωγικών δυνατοτήτων των εργαζόμενων και της κοινωνίας κόντρα στα κλεισίματα και τα λουκέτα.

Ένας δρόμος που οδηγεί στο να περάσει ο πλούτος και η εξουσία στα χέρια των εργαζόμενων.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Πάνω από 5 χρόνια και ο καπιταλισμός στην Ελλάδα, την ΕΕ και διεθνώς δεν μπορεί να ξεπεράσει την ιστορική του κρίση, παρά τις τεράστιες κοινωνικές καταστροφές που προκαλεί για να στηρίξει την κερδοφορία των επιχειρήσεων.

Εμπνεόμαστε από τους αγώνες της εργατικής τάξης και των λαών. Από τους καθημερινούς αγώνες για μια αξιοπρεπή ζωή έως τα μεγάλα «επαναστατικά άλματα στον ουρανό», όταν οι εργάτες διεκδίκησαν να χτίσουν μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Κλιμακώνουμε τις σημερινές μάχες ενάντια στο μαύρο μέτωπο κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.

Παλεύουμε για να οργανώσουμε τη ζωή μας και την κοινωνία χωρίς εργοδότες και αφεντικά, χωρίς τραπεζίτες και τσιφλικάδες. Για να περάσουν στην ιδιοκτησία της εργαζόμενης πλειοψηφίας οι επιχειρήσεις, ο πλούτος και η εξουσία. Για μια σύγχρονη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική που θα δικαιώσουν τους αγώνες και τις θυσίες δυο αιώνων δράσης του κινήματος της εργατικής τάξης.

Το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» θα σφραγίσει και πάλι την ταξική πάλη στις μεγάλες εποχές που έρχονται!

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΕΝΩΤΙΚΗ, ΜΕΤΩΠΙΚΗ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει για μια άλλη αριστερά. Ενωτική και μετωπική. Μαχητική και αντικαπιταλιστική. Με πρόγραμμα ρήξης με το «μαύρο μέτωπο» κυβέρνησης-τρόικας-κεφαλαίου. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείπει την μία μετά την άλλη κάθε ριζοσπαστική διακήρυξη και παλεύει για μια «λύση» χωρίς να θίξει τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα, μέσα στο ευρώ και την ΕΕ, με αναγνώριση του τοκογλυφικού χρέους και –τελευταία- με «αναστολή» των μνημονίων. Αυτή η λογική θα οδηγήσει στα αποτελέσματα της Κύπρου!

Το ΚΚΕ παραπέμπει όλα τα προβλήματα στο μακρινό μέλλον της «λαϊκής εξουσίας». Δεν παλεύει να αναπτυχθεί ένα πολιτικοποιημένο κίνημα ανατροπής σήμερα. Διασπά τους αγώνες κάνοντας πρώτο εχθρό του άλλες δυνάμεις της αριστεράς. Οικοδομεί την «λαϊκή συμμαχία» με τον εαυτό του.. Επιμένει στην άκριτη αποδοχή των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει να συσπειρωθούν σε ένα μεγάλο μέτωπο όλες οι δυνάμεις της ανατροπής. Αυτές που παλεύουν για την κατάργηση των μνημονίων και του χρέους, κατά του ευρώ και της ΕΕ. Όσοι βλέπουν ότι χρειάζεται παλλαϊκός πανεργατικός ξεσηκωμός για την ανατροπή της κυβέρνησης και της τρόικας και όχι «κοινοβουλευτική αναμονή» για να πέσει σαν «ώριμο φρούτο». Όσοι παλεύουν για μια σύγχρονη επαναστατική και σοσιαλιστική προοπτική σαν απάντηση στην κρίση ενός συστήματος που κακοφορμίζει

Θέλουμε να αλλάξουμε την αριστερά, γιατί θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία και την ζωή μας!

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!

Όπως θα πυροβολήσουν κι εσένα αύριο

Submitted by aristeroblog 

Γιάννης Κυριακάκης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

«Αμάν πια μ’ αυτή τη Μανωλάδα! Μας ζαλίσανε. Αυτό ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Στο κάτω – κάτω της γραφής εμείς δεν είμαστε από το Μπαγκλαντές! Ας πούμε κάτι πιο ευχάριστο. Κάτι πιο καθημερινό.»

Το περασμένο καλοκαίρι ένα ζευγάρι πάμπλουτων Ινδών, η Φάρα και ο Σαγκάρ, τέλεσε το γάμο του στη Μύκονο. «Πανάκριβα κοσμήματα, μεταξωτά σάρι, ασήμι, σαμπάνιες, διαμάντια, σεκιούριτι, πριβέ συναυλίες». Ο γάμος κόστισε 1 εκατ. ευρώ. Οι νεόνυμφοι ναύλωσαν τσάρτερ κι έφεραν 500 καλεσμένους από το Ντουμπάι και το Νέο Δελχί. Το γλέντι κράτησε τέσσερις μέρες.

Κανείς δεν ενοχλήθηκε, κανείς δεν τους ενόχλησε, ούτε παραξενεύτηκε για το χρώμα τους και  την εθνικότητά τους. Παρ’ ότι ήταν Ινδοί και μαυριδεροί ήταν παντού ευπρόσδεκτοι.

Λίγες μέρες νωρίτερα τέσσερις συμπατριώτες τους, Ινδοί εργάτες περίμεναν το λεωφορείο στο Σφακάκι Ρεθύμνου, 5:30 το πρωί, για να πάνε στη δουλειά. Εκεί τους επιτέθηκαν νεαροί Ρεθυμνιώτες που τους χτύπησαν και τους μαχαίρωσαν όλους! Γιατί; Μα γιατί ήταν μαυριδεροί, Ινδοί και περίμεναν στη στάση για να πάνε στη δουλειά.

Ο Ναγκίμπ Σαουίρις, Αιγύπτιος μεγιστάνας κι από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο,  μπαινόβγαινε στη χώρα μας ότι ώρα ήθελε, αγόραζε και πουλούσε τη Wind και την Tellas, συναντιόταν με υπουργούς, ήταν παντού ευπρόσδεκτος.

Αιγύπτιος ήταν και ο 25χρονος εργάτης στα Χανιά, που στις 19 Ιούνη 2012 δέχτηκε επίθεση από 4 «λεβεντόπαιδα» που  τον χτύπησαν με σιδερολοστούς, με αποτέλεσμα να χάσει το νεφρό του. Αυτός δεν είχε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας μάλλον δεν είχε ούτε κινητό τηλέφωνο. Πήγαινε νύχτα να βρει καρτοτηλέφωνο για να τηλεφωνήσει στην πατρίδα του. Έτσι είναι άμα είσαι εργάτης και  δεν είσαι ο Ναγκίμπ Σαουίρις.

Αν είσαι αλγερινός και σε λένε Τζιμπούρ σε δοξάζει η κερκίδα, σε προσκυνούν όλοι, σε φωνάζουν τρομοκράτη ακόμη κι οι εθνικιστές των συνδέσμων  φιλάθλων δε χαλιούνται. Τι πως είσαι άραβας, μαυριδερός και παλιοχαρακτήρας. Αρκεί που βάζεις γκολ με το τσουβάλι.

Αν όμως είσαι αλγερινός και κουβαλάς τσουβάλια, τότε θα πρέπει να σου βγει η ψυχή να βγάλεις το μεροκάματο, θα τρέμουν τα πόδια σου από την πείνα, θα πρέπει να κρύβεσαι και να ζεις σαν αγρίμι και κανείς δε θα αναρωτηθεί αν είσαι καλό παιδί και συμπατριώτης του Τζιμπούρ.

Αν είσαι ο πρίγκιπας Αχμάντ Αλ Σαγιέντ από το Κατάρ ή ο σεΐχης Χαμάντ Μπιν Χαλίφα Αλ Τάνι από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα σε παρακαλάνε να έρθεις στην Ελλάδα, ν’ αγοράσεις το Ελληνικό, κανένα νησάκι, έστω καμιά ομάδα, κάτι τέλος πάντων. Αράζεις στον Αστέρα Βουλιαγμένης, συναντιέσαι με υπουργούς και τον πρωθυπουργό  και απ’ όπου περνάς με τη θωρακισμένη λιμουζίνα σου  κλείνουν όλοι οι δρόμοι. Κανείς δε θυμάται ότι είσαι μουσουλμάνος.

Αν όμως είσαι πακιστανός εργάτης  και πας με το ποδηλατάκι σου στη δουλειά, δεν κλείνουν οι δρόμοι. Αν εσύ κλείσεις το δρόμο σε κανένα ψευτοπατριώτη,  θα σε σφάξει σαν  αρνί, σαν τον 27χρονο Σαχζάτ  Λουκμάν που έσφαξαν στην Καλλιθέα δυο χρυσαυγίτες δολοφόνοι. Και τότε θα βρεθούν κάποια «άνθρωποι» να πούνε «και τι έγινε, ένας μουσουλμάνος λιγότερος».

Έτσι γίνεται κι αλλού.

Αν είσαι από το Μαρόκο και σε λένε Ρούμπι, κάνεις μπούνγκα – μπούνγκα και ανοίγει ακόμη και η πόρτα του Ιταλού Πρωθυπουργού, εισπράττεις 47.000 ευρώ την εβδομάδα κι ας μην έχεις χαρτιά κι ας είσαι ανήλικη και λαθραία στη χώρα.

Αν είσαι από το Μαρόκο και δουλεύεις καθαρίστρια, λαντζιέρα ή οπουδήποτε αλλού και βγάζεις το ψωμί σου με τον ιδρώτα σου, δε θα βγάλεις 47.000 ευρώ  κι ο Αλλάχ ο ίδιος να κατεβεί στη γη.

Έτσι είναι ο κόσμος μας.

Για την ακρίβεια οι κόσμοι μας. Δυο κόσμοι διαφορετικοί, αντίθετοι, βαθιά χωρισμένοι.

Υπάρχουν και ζουν στην Αθήνα Αιγύπτιοι, Παλαιστίνιοι, Πακιστανοί, Άραβες μεγαλοεπενδυτές, μεγαλέμποροι, επιχειρηματίες. Μένουν σε επαύλεις στα ΒΠ, έχουν ιδιωτικές φρουρές, στέλνουν τα παιδιά τους σε καλά ιδιωτικά σχολεία, πάνε διακοπές στη Μύκονο, ζουν και συναναστρέφονται με πλούσιους Έλληνες και Ευρωπαίους, είναι παντού ευπρόσδεκτοι.

Οι άλλοι, οι Αφγανοί που βομβαρδίστηκαν τα χωριά τους από το ΝΑΤΟ, οι Παλαιστίνιοι που εκδιώχθηκαν από το Ισραηλινό στρατό, οι Ιρακινοί που ξεσπιτώθηκαν από τους Αμερικάνους, οι Σύριοι και οι Λίβυοι που η «πολιτισμένη δύση» τους οδήγησε στον εμφύλιο, έρχονται εδώ, πιο φτωχοί από εμάς τους φτωχούς, πιο δυστυχισμένοι από εμάς τους δυστυχισμένους και μοιραζόμαστε τη φτώχεια μας.

Οι πατριδέμποροι της Χρυσής Αυγής δε θα τα βάλλουν με τους πρώτους. Αυτοί βλέπεις είναι επιχειρηματίες, επενδυτές κι η μαγκιά εξαντλείται στους κακομοίρηδες. Με τους ισχυρούς τα πράγματα είναι ζόρικα. Μ’ αυτούς ας τα βάλουν τα κορόιδα οι αριστεροί.  

Τους μετανάστες τους «έφερε» το κεφάλαιο για να ρίξει τα μεροκάματα, να εξαρθρώσει τις εργασιακές σχέσεις, να ξηλώσει  καταχτήσεις, να «χορτάσει» κέρδη, να κάνει τους Ολυμπιακούς αγώνες, να χτίσει την ισχυρή Ελλάδα.

Δούλεψαν και δουλεύουν σα σκλάβοι, ανασφάλιστοι, απλήρωτοι συχνά, κυνηγημένοι, παράνομοι. Η παρανομία υπήρξε επιλογή του ελληνικού κράτους, επιλογή διάσωσης του κεφαλαίου, εξόντωσης της εργατικής τάξης, κήρυξης εμφυλίου πολέμου στο εσωτερικό της.

Όσο για τη Μανωλάδα ας αφήσουν κατά μέρος τα περί ρατσιστικού εγκλήματος. Γιατί ρατσιστικό έγκλημα παρακαλώ; Μήπως τους πυροβόλησαν επειδή ήταν από το Μπαγκλαντές; Μήπως επειδή ήταν μαυριδεροί; Μήπως επειδή μιλούσαν τη γλώσσα τους; Μήπως επειδή τελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα; Τίποτα από όλα αυτά.

Όλα ήταν ανεκτά όσο δε μιλούσαν. Δούλευαν απλήρωτοι και ζούσαν μέσα σε θερμοκήπια. Τους πυροβόλησαν μόλις ζήτησαν τα λεφτά τους. Όπως θα πυροβολούσαν κι εσένα κι ας είσαι ομοεθνής τους. Τους πυροβόλησαν όταν αντέδρασαν στην άφιξη απεργοσπαστών, που ήταν ομοεθνείς τους!

Όπως θα πυροβολήσουν κι εσένα αύριο κι ας μην είσαι από το Μπαγκλαντές.

Γιατί το έγκλημα ήταν ταξικό. Γιατί είναι έγκλημα διαρκείας κι ας μην πέφτουν σφαίρες κάθε μέρα.

Γιατί οι εργάτες της Μανωλάδας είναι αδέλφια μας όχι γιατί είναι ξένοι αλλά γιατί είναι εργάτες και φτωχοί. Όπως κι εμείς άλλωστε! Κι ας ζούμε προς το παρόν λίγο καλύτερα απ’ αυτούς. Τα ίδια όπλα μας σημαδεύουν όλους μας.

Υ.Γ. «Συγκλόνισε» το πανελλήνιο η … αποκάλυψη του συναδέλφου των επιστατών, που δουλεύει ως δημοσιογράφος στο ΣΚΑΙ, ότι οι εργάτες που μαζεύουν τις φράουλες δεν πλένουν τα χέρια τους αφού ουρήσουν κι εμείς τρώμε λερωμένες φράουλες. Αίσχος! Προτείνω να σταλεί, αυτός και μερικοί ακόμη συνάδελφοί του, στα φραουλοχώραφα της  Μανωλάδας για  να τους την …τινάζουν αφού ουρήσουν. Έτσι  και η παραγωγικότητα δε θα  πέφτει και με καθαρά χέρια θα συλλέγονται οι φράουλες. Τουλάχιστον θα κάνουν κάτι πιο τίμιο απ’ αυτό που κάνουν σήμερα.

                                                                                      Γιάννης Κυριακάκης

                                                                                               Χανιά

Ο Μαρξ, το κεφάλαιο και οι μηχανές

 aristeroblog 

Θανάσης Μπαντές

Οι Μοντέρνοι Καιροί είναι μια κινηματογραφική ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν που γυρίστηκε το 1936. Στην ταινία εμφανίζεται ο γνωστός αλητάκος με το χαρακτηριστικό καπέλο και μουστάκι, ο οποίος αγωνίζεται να επιβιώσει στον μοντέρνο, βιομηχανοποιημένο κόσμο. Το φιλμ έχει φόντο το μεγάλο οικονομικό και χρηματηστηριακό κραχ του 1929 και αποτελεί ένα σχόλιο στην απεγνωσμένη εύρεση εργασίας σε μια κοινωνία με τεράστια ανεργία καθώς και στην οικτρή οικονομική κατάσταση των ανθρώπων.

Όταν το 1735 ο Τζον Ουάιατ έφερε στο φως την πρώτη κλωστική μηχανή, δεν εγκαινίασε απλώς αυτό που ονομάζουμε βιομηχανική επανάσταση, αλλά κυριολεκτικά άλλαξε την πορεία της ανθρωπότητας, όχι τόσο με την έκρηξη της παραγωγής, όσο με την ολοκληρωτική προσαρμογή του ανθρώπου στη νέα εποχή της μηχανής. Η μηχανή, ως διαμεσολαβητής της παραγωγής, επέβαλε εργασιακούς όρους σιδερένιας υπακοής, ανατρέποντας συθέμελα όχι μόνο την παγκόσμια οικονομία, αλλά την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση. Ο βιομηχανικός εργάτης βρέθηκε αντιμέτωπος με πελώρια μηχανήματα, που καθόριζαν όλες του τις κινήσεις. Η συγκεκριμένη λειτουργία της μηχανής, ως αμετάκλητη πραγματικότητα, υποχρέωσε τον εργάτη σε εξίσου μηχανιστικές, επαναλαμβανόμενες κινήσεις καθιστώντας τον προέκταση της μηχανής, μετατρέποντάς τον δηλαδή σε μηχάνημα. Υπό αυτή την έννοια περισσότερο ο άνθρωπος προσαρμόστηκε στη μηχανή παρά η μηχανή στον άνθρωπο. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αναπολούμε την εποχή του χαλκού ή τη δουλοκτητική παραγωγή της Αιγύπτου. Η μηχανή σαφέστατα διευκόλυνε όλες τις ανθρώπινες εργασίες, αλλά η προσφορά κάθε αντικειμένου δεν κρίνεται μόνο από το αποτέλεσμα, αλλά και από την ίδια του τη χρήση.

Η μηχανή, ως αποκλειστικά κεφαλαιοκρατικό εργαλείο παραγωγής, ούτε μείωσε το ωράριο του εργάτη, ούτε ανέβασε το βιοτικό του επίπεδο. Τα τεράστια κέρδη που επέφερε αφορούσαν τον εργοστασιάρχη, γιατί η παραγωγή – ή καλύτερα η υπερπαραγωγή – αποτελούσε προσωπική του περιουσία που, φυσικά, δεν όφειλε να την μοιραστεί με κανένα. Χωρίς λοιπόν να μειώνεται η υπεραξία της παραγωγής που κερδίζει ο εργοστασιάρχης, μειώνεται το εργατικό προσωπικό – η μηχανή αντικαθιστά κερδοφόρα τον άνθρωπο – εντείνεται ο ρυθμός της παραγωγής, μειώνονται τα λειτουργικά έξοδα, φτηναίνει το προϊόν και γίνεται πιο ανταγωνιστικό, δημιουργείται πληθώρα αγαθών που περιμένουν την κατανάλωση και το κυριότερο δημιουργεί το αίσθημα του ακόρεστου τόσο για κατανάλωση, όσο και για κέρδη. Ο Μαρξ, στο θρυλικό του Κεφάλαιο περιγράφει την εισβολή της μηχανής με τα μελανότερα χρώματα. Οι εργοστασιάρχες βλέποντας τα ασύλληπτα κέρδη που δημιουργούνταν όχι μόνο δεν ελάττωσαν το ωράριο, αλλά έκαναν τα πάντα για να το αυξήσουν. Προχωρώντας σε απολύσεις, μείωσαν τους μισθούς αφήνοντας να δουλεύουν οι απολύτως απαραίτητοι σε αριθμό, τους οποίους απομυζούσαν για 12, 15 και 18 ώρες. Η παραγωγή, πολλαπλασιαζόταν με εξωφρενικούς ρυθμούς, παρασύροντας μαζί της και τη διάθεση για κέρδος. Η μηχανή, τυποποιώντας την εργασία, απαξίωσε τον εξειδικευμένο εργάτη – μάστορα, αφού πλέον οι υπηρεσίες του αχρηστεύτηκαν. Ο εργάτης έχασε κάθε υπόσταση, αφού εκπαιδευόταν σε ελάχιστο χρόνο λειτουργώντας περισσότερο ως προέκταση της μηχανής, ξεπέφτοντας δηλαδή στην αναλωσιμότητα του ανειδίκευτου. Αυτό ανέβασε στα ύψη τη ζήτηση γυναικών και παιδιών στις βιομηχανίες, επειδή, φυσικά, κόστιζαν λιγότερο. Ο Μαρξ παραθέτει ολόκληρη αγγελία της εποχής: «Ζητούνται 12 ως 20 νέοι που να περνάνε για 13 χρονών. Μισθός 4 σελίνια την εβδομάδα….» και σχολιάζει: «Αυτό έχει σχέση με το γεγονός ότι, σύμφωνα με το νόμο για τα εργοστάσια, παιδιά κάτω από 13 χρονών επιτρέπεται να εργάζονται μόνο έξι ώρες………Κάθε Δευτέρα και Τρίτη γίνεται ανοιχτό παζάρι στην Μπένθελ Γκρην, την πιο κακόφημη συνοικία του Λονδίνου, όπου παιδιά και των δύο φύλλων από 9 χρονών και πάνω μισθώνονται μόνα τους στις μανουφακτούρες μεταξιού». Οι γονείς, εξαθλιωμένοι από τη φτώχεια, μίσθωναν τα παιδιά τους, το φθηνότερο – κι ως εκ τούτου προτιμότερο εργατικό δυναμικό – στο δουλεμπόριο της ελεύθερης οικονομίας. Ο Μαρξ παραθέτει αναλυτικά στατιστικά παιδικής θνησιμότητας.

Ο Τσάρλι Τσάπλιν σκηνοθέτησε αλλά και έγραψε το σενάριο του φιλμ, ενώ πρωταγωνίστησε υποδυόμενος τον αλητάκο, ο οποίος εμφανίζεται για τελευταία φορά σε κινηματογραφική ταινία. Πολλοί συμφωνούν ότι οι Μοντέρνοι Καιροί αποτελούν μια από τις σπουδαιότερες ταινίες όλων των εποχών.

Η μηχανή κατάφερε να αυξήσει την παραγωγικότητα όχι μόνο με τις, έτσι κι αλλιώς, τρομακτικές παραγωγικές της δυνατότητες, αλλά και με την εντατικοποίηση της εργασίας που επέφερε: «Η ταχύτητα περιστροφής των αδραχτιών στο λεπτό αυξήθηκε κατά 500 φορές στις κλωστικές μηχανές βάτερ και κατά 1000 στροφές στις μηχανές μιούλ, δηλαδή η ταχύτητα της περιστροφής των αδραχτιών βάτερ, που το 1839 ήταν 4500 στροφές το λεπτό, έφτασε τώρα (1862) τις 5000 στροφές και των αδραχτιών μιούλ από 5000 που ήταν έφτασε τώρα τις 6000 στροφές το λεπτό……..», με δυο λόγια οι εργάτες υποχρεούνταν διαρκώς να χορεύουν στο ρυθμό των μηχανών. Το ξέφρενο της μηχανιστικής εργασίας σε συνδυασμό με το απάνθρωπο ωράριο οδηγούν τον εργάτη στην τρέλα. Όσο για τα ατυχήματα ή τις αποζημιώσεις, δεν χρειάζεται να γίνεται λόγος. Ο Μαρξ παραθέτει περιπτώσεις εργατών που τους ταΐζουν στο στόμα ενώ αυτοί συνεχίζουν να δουλεύουν στη μηχανή. Διατρέφονται με την ίδια λογική που γρασάρεται η μηχανή, όντας μηχανές και οι ίδιοι. Ο Ένγκελς γράφει: «Η θλιβερή μονοτονία ενός ατέλειωτου μαρτυρίου της δουλειάς, όπου επαναλαμβάνεται διαρκώς το ίδιο μηχανικό προτσές, μοιάζει με το μαρτύριο του Σίσυφου. Το βάρος της δουλειάς πέφτει συνεχώς ξανά και ξανά σαν το βράχο του Σίσυφου πάνω στον αποκαμωμένο εργάτη». Η τυποποίηση αυτή μετατρέπει τον άνθρωπο σε ζώο. Ο εργάτης δουλεύει διαρκώς και κοιμάται σε άθλιες παράγκες. Τον ελεύθερο χρόνο που μπορεί να έχει μεθοκοπά σε ταβέρνες. Κάθε πνευματικότητα καθίσταται περιττή κι εδώ ακριβώς ξεκινά η νεύρωση του σύγχρονου πολιτισμού. Πάνω από 150 χρόνια από τις μαρξιστικές αναλύσεις περί κεφαλαίου παρακολουθούμε το σύγχρονο άνθρωπο εγκλωβισμένο στις μεγαλουπόλεις να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ μπερδεύοντας την εκτόνωση με την απόλαυση. Οι τερατουπόλεις λειτουργώντας ως τεράστια μηχανή φιλοξενούν τον ανθρώπινο πανικό που καλπάζει κρατώντας στα χέρια άλλες μηχανές. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι η τέλεια μηχανή κι αυτό είναι η αγριότερη όψη της βίας. Η μηχανοποίηση του ανθρώπου δεν είναι τίποτε άλλο από τον πολιτισμό της ταχύτητας, δηλαδή του εφήμερου που κάνει τα πάντα αναλώσιμα. Η μετατροπή του ανθρώπου σε νευρόσπαστη μαριονέτα υποβαθμίζει τα θεμέλια της ίδιας της ύπαρξης, δηλαδή της ανθρώπινης υπόστασης. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ευχαριστηθεί γιατί οι μηχανές δεν ευχαριστιούνται. Ο άνθρωπος καταναλώνει γιατί οι μηχανές καταναλώνουν. Ο άνθρωπος εργαλείο δεν έχει ταυτότητα. Δεν έχει δηλαδή την ελάχιστη αυτογνωσία. Η πνευματικότητά του ταυτίζεται με το ξέφρενο κι ακόμα και η τέχνη οφείλει να προσαρμοστεί σ’ αυτό. Η κλασική λογοτεχνία δεν έχει θέση στο σύγχρονο πολιτισμό, γιατί, πολύ απλά δεν διαθέτει ταχύτητα. (Ποιος μπορεί να ανεχθεί τις ολοσέλιδες ντοστογεφσκικές περιγραφές;) Η σύγχρονη μουσική λειτουργεί εκτονωτικά με επαναλαμβανόμενους νευρωτικούς ηλεκτρονικούς ρυθμούς που θυμίζουν τη βιομηχανική παραγωγή. Ο ηλεκτρονικός χορός δεν είναι τίποτε άλλο από την τυποποιημένη επανάληψη των μηχανών. Μουσική από μηχανές, με μηχανικούς ρυθμούς, για ανθρώπους μηχανές. Μηχανοποιημένη τέχνη, μηχανοποιημένη διατροφή, μηχανοποιημένη εκπαίδευση. Όλα χορεύουν δαιμονισμένα στις 6000 στροφές των μηχανών μιούλ από το 1800. Οι λουδίτες έμπαιναν στα εργοστάσια κι έσπαζαν τις μηχανές. Φυσικά, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από αυτό. Ο Μαρξ τους χλευάζει τονίζοντας ότι το πρόβλημα δεν είναι η μηχανή, αλλά η κεφαλαιοκρατική της χρήση. Σήμερα θα λέγαμε ότι το πρόβλημα είναι η υποταγή του ανθρώπου στη μηχανή, δηλαδή αδυναμία του να τη διαχειριστεί. Η τεχνολογία τον ξεπερνάει, δημιουργώντας μια νέα μορφή δουλείας. Τη δουλεία της κατανάλωσης.

Στην ταινία Μοντέρνοι καιροί γίνονται ειρωνικές αναφορές για την έντονη βιομηχανοποίηση και την επιρροή που κατά τον Τσάπλιν έχει αυτή στις συνθήκες εργασίας (πχ λωρίδα παραγωγής).

Οι μηχανές στην παραγωγή έριξαν κατά πολύ το κόστος των προϊόντων. Τα προϊόντα έγιναν πιο φτηνά στην αγορά, δηλαδή πιο προσβάσιμα κι αυτό είναι το μεγαλύτερο επιχείρημα του κεφαλαίου. Ο Μαρξ, μπροστά σ’ αυτό γίνεται έξαλλος. Ονομάζοντας τις καθημερινές ανάγκες του εργάτη μέσα συντήρησης καθιστά σαφές ότι η μισθοδοσία είναι πάντα ανάλογη με τις τιμές των μέσων συντήρησης. Αν μειωθεί το κόστος των μέσων συντήρησης τότε θα μειωθεί και ο μισθός. Η κεφαλαιοκρατική παραγωγή του κέρδους δεν ενδιαφέρεται για το βιοτικό επίπεδο του εργάτη, αλλά μόνο για την επιβίωσή του. Για τον κεφαλαιοκράτη, η ευζωία του εργάτη είναι άσκοπη πολυτέλεια, δηλαδή διαφυγόντα κέρδη. Αν έρθουμε στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική παραγωγή βλέπουμε το νόμο αυτό να επαληθεύεται με τις χειρότερες προϋποθέσεις. Οι καπιταλιστές οικονομολόγοι αν και προπαγάνδιζαν υπέρ του δέοντος την πτώση των τιμών με την παγκοσμιοποίηση παρέλειψαν να αναφέρουν την μισθολογική συρρίκνωση που θα έφερνε. Στην Ελλάδα οι μισθοί έχουνε φτάσει να είναι κατώτεροι των μέσων συντήρησης. Τα ενοριακά βοηθήματα που αναφέρει ο Μαρξ δεν είναι παρά τα συσσίτια που βλέπουμε στην Αθήνα. Η πτώση των τιμών σε ηλεκτρικά είδη ή είδη ρουχισμού δεν έχουν καμία αξία, αφού η καθημερινή διαβίωση ξεπερνά τα εισοδήματα. Το δήθεν ενδιαφέρον του καπιταλισμού που θέλει τον κόσμο να έχει λεφτά για να μπορεί να καταναλώνει και να κινεί την οικονομία, απογυμνώνεται οριστικά μπροστά στο σύγχρονο απάνθρωπο καπιταλισμό που τα θέλει όλα. Τα καπιταλιστικά συνθήματα της πρώτης βιομηχανικής φάσης με την υπερεργασία και την πτώση του ημερομίσθιου γίνονται πιο επίκαιρα από ποτέ κι αυτό είναι η επίθεση σε κάθε εργασιακό δικαίωμα. Οι όροι ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα κτλ, είναι ακριβώς αυτό. Η παγκοσμιοποίηση που συνίσταται τόσο στην παραγωγή και εμπορία αγαθών όσο και στη διακίνηση κεφαλαίων – με όλα τα χρηματιστηριακά παρατράγουδα – σηματοδοτούν τη δεύτερη μεγάλη τομή του κεφαλαίου μετά την εμφάνιση της μηχανής. Αν η μηχανή ήταν επί της ουσίας η έναρξη της καπιταλιστικής παραγωγής, η παγκοσμιοποίηση είναι ο άξιος συνεχιστής της. Και βέβαια η παγκοσμιοποίηση δεν είναι τωρινή επινόηση, αλλά καπιταλιστικό όραμα αιώνων. Όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

 

πηγή:  eranistisnet

όταν κοιμάσαι στη δημοκρατία τους... ...ξυπνάς στη δικτατορία τους!

Κίνηση για τις Ελευθερίες και τα Δημοκρατικά Δικαιώματα της Εποχής μας (Κ.Δ.Δ.Ε)

Μπροστά στην επέτειο της 21ης Απριλίου, 46 χρόνια μετά, και ενώ έχει λήξει το διάλειμμα της Μεταπολίτευσης, το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», ταυτισμένο με την εξέγερση του Νοέμβρη του ’73, είναι επίκαιρο όσο ποτέ.

Βιαστήκαμε να μιλήσουμε για άνοιξη των λαών πριν από δύο χρόνια. Η άνοιξη, όμως, σήμερα δεν έχει επικρατήσει. Εναλλάσσεται με το βαρύ χειμώνα. Σε αυτό τον άστατο καιρό, δεν φτάνει να λες «Η χούντα δεν τελείωσε το ’73», δεν φτάνει να βγεις στο δρόμο. Τώρα που η επίθεση στο ψωμί, στην παιδεία, την ελευθερία παίρνει τρομακτικές διαστάσεις, τώρα που δεν έχουμε ανοιχτή δικτατορία αλλά ανάπηρη δημοκρατία, πρέπει να βρούμε τρόπο να μιλήσουμε για τα πάντα χωρίς να γίνουμε φλύαροι. Να αμυνθούμε χωρίς να γίνουμε αμυντικοί. Να επιτεθούμε χωρίς να χάσουμε την ψυχή μας. Να φωνάξουμε χωρίς να χάσουμε τη φωνή μας.


Δεν είναι μόνο το ψωμί που λείπει απ’ το τραπέζι. Ταυτόχρονα βάλλεται η ελευθερία του να σκέφτεσαι ελεύθερα, οι δημοκρατικές ελευθερίες με πρωτεύουσες τις συνδικαλιστικές και τις πολιτικές που επίσης θρυμματίζονται με έναν ανηλεή θεσμικό αρχικά πόλεμο που καταλήγει στην πράξη σε βάρος των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους.

Οι «δημοκρατικά» εκλεγμένες κυβερνήσεις, όπως η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, δεν είναι παρά διαπραγματευτές που ξεπουλούν τα κάθε είδους δικαιώματά μας ως εργαζόμενοι και πολίτες στους κάθε είδους «δανειστές». 

Ο φασισμός, που σηκώνει κεφάλι διαφημιζόμενος από τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, εξασφαλίζει μόνο αίμα, ποταμούς αίματος για τους λαούς και κέρδη για τα μονοπώλια. Από κοντά και η κρατική καταστολή με όλα τα δύσμορφα πρόσωπά της που αναδεικνύονται όταν στραγγαλίζουν την ελεύθερη ενημέρωση και, κυρίως, την αντίθετη γνώμη στον έντυπο ή και στον ηλεκτρονικό τύπο κατασκευάζοντας μια πλασματική πραγματικότητα που δεν έχει καμιά σχέση με τη ζωή που μας αξίζει. Αναδεικνύονται μέσα από τις καταδίκες συνδικαλιστών αγωνιστών μόνο και μόνο επειδή επιμένουν να μην είναι «κρατικοί» συνδικαλιστές – υπηρέτες, αναδεικνύονται μέσα από τα μέτρα που στοχεύουν να μετατρέψουν τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης σε… γυρολόγους που θα διδάσκουν, όπου τοποθετηθούν κάθε φορά σε όσους μαθητές μπορούν να στοιβαχτούν σε μια αίθουσα, και για απεριόριστο αριθμό ωρών γιατί η «πατρίδα των δανειστών» έχει ανάγκη υποταγμένους και πειθήνιους πολίτες. Στα νοσοκομεία, στις δομές πρόνοιας, στα κέντρα απεξάρτησης, παντού εμφανίζεται το πρόσωπο του τέρατος.

Και η επίθεση συνεχώς εντείνεται αφού μόνο για την Ελλάδα αριθμούνται 1,5 εκατ. άνεργοι ενώ στην πραγματική ζωή οι εργαζόμενοι επιβιώνουν χωρίς δικαιώματα, χωρίς περίθαλψη, συχνά απλήρωτοι και κατά κανόνα, «χάρη» στα αλλεπάλληλα μνημόνια, με μισθούς πείνας. Ταυτόχρονα δρομολογείται το νομικό οπλοστάσιο που θα νομιμοποιήσει την απεργοσπασία, το λοκ άουτ, αλλά και πιο «προχωρημένα» μέτρα όπως οι διαδηλώσεις σε μια μόνο λωρίδα ή στο πεζοδρόμιο! Διαδηλώσεις μακριά από το κέντρο των πόλεων, με στόχο οι εργαζόμενοι που αγωνίζονται για τα αιτήματά τους να περιθωριοποιούνται από τον κοινωνικό κορμό των συμπολιτών τους και να απομαζικοποιείται το κίνημα.

Έχουμε κάθε λόγο λοιπόν, αλλά και υποχρέωση να διασφαλίσουμε τις συνθήκες μαζικοποίησης του κοινωνικού κινήματος που θα σαρώσει κάθε είδους τρόικες που απεργάζονται την ήττα μας. Εμείς έχουμε το δίκιο, εμείς θα βάλουμε και τους όρους. Οι θεσμικές ρυθμίσεις, νόμοι, διατάγματα, δικαστικές αποφάσεις για απεργίες παράνομες και καταχρηστικές «πέφτουν» στους δρόμους όταν τις παρασύρει το ποτάμι της κοινωνικής οργής των λαών.

Δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα μεταξύ μας, ούτε με τους μετανάστες, ούτε με τους πρόσφυγες οικονομικούς ή πολιτικούς δεν μας χωρίζουν, όσα κατά καιρούς ανάγουν οι κάθε λογής εξουσίες σε ιδεολογήματα, όπως σύνορα, φύλο, χρώμα, επίπεδο εκπαίδευσης, σεξουαλικές διαφοροποιήσεις ή θρησκεία και άλλα παρόμοια.
Αντίθετα μας ενώνει το άδικο που μας πνίγει, αυτή είναι και η δύναμη μας τη στιγμή που μας επιτίθενται οι διεθνείς οργανισμοί των μονοπωλίων μαζί με το πολιτικό προσωπικό που παριστάνει πως κυβερνά τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σέρνοντας μαζί του έναν ολοκληρωτισμό με κοινοβουλευτικό μανδύα και ενώ ουσιαστικά, η χώρα έχει κηρυχθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, η οποία τείνει να μετατραπεί σε μόνιμο καθεστώς…
Μιλάνε για επενδύσεις, για ανάκαμψη, για θέσεις εργασίας. Την ώρα που ξεπουλάνε τα πάντα. Τη γη, το έδαφος, το υπέδαφος, τα νερά.

Ξέρουν καλά οι πολίτες που αγωνίζονται για το δικαίωμά τους στη ζωή, στην εργασία, στην ελεύθερη έκφραση, στον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, έχουν «εισπράξει» τοις μετρητοίς την κρατική καταστολή (την ανοιχτή, τη γυμνή βία της αστυνομίας, των στρατών, των μπράβων, των φασιστών, της δικαστικής εξουσίας, τη βία της φυλακής). Ο κατάλογος είναι μακρύς: η Λευκίμμη, η Κερατέα και πρόσφατα οι Σκουριές στη Χαλκιδική όπου οι κινητοποιήσεις των κατοίκων αντιμετωπίστηκαν από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς με όλα τα μέσα (δακρυγόνα, ξυλοδαρμούς, συλλήψεις, εισβολές, απαγωγές, φυλακίσεις αγωνιστών κ.ά.) Προχτές στη Μανωλάδα της Ηλείας φάνηκε η πιο ακραία μορφή της εργοδοτικής βίας.Οι αγορές, το κέρδος, η εκμετάλλευση δεν είναι το μέλλον μας, όλοι εμείς θα γίνουμε οι νεκροθάφτες τους και όχι τα άβουλα θύματά τους. Δεν τρομοκρατούμαστε, δεν συμβιβαζόμαστε, δεν υποχωρούμε ΑΛΛΑ έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας και τα αυτιά μας και αφουγκραζόμαστε το καινούργιο που φέρνουμε με τους αγώνες μας.
Καλούμε, σε αυτή τη δυσμενή συγκυρία, καθεμιά και καθέναν από όλους όσοι υφιστάμεθα την ολομέτωπη επίθεση του καπιταλισμού να συσπειρωθούμε, να συντονιστούμε, να αναδείξουμε όσα μας ενώνουν και να αποκρούσουμε την επίθεση των μηχανισμών που σημαδεύουν τη ζωή του εργαζόμενου ανθρώπου και τα δικαιώματά του, τις ελευθερίες του, τον πολιτισμό του.

Έχουμε την πεποίθηση ότι οι ρωγμές που ήδη έχουν επιφέρει οι λαοί στο αυταρχικό οικοδόμημα της Ε.Ε. και στις κυβερνήσεις που προωθούν τη βαρβαρότητα μπορούν να διευρυνθούν. Tώρα είναι ο καιρός να θέσουμε ως προτεραιότητα την ανυποχώρητη αντίσταση στον εκφοβισμό, στον εκφασισμό, στον περιορισμό των ελευθεριών μας, στην κρατική καταστολή και τρομοκρατία, στην παραπληροφόρηση και στη χειραγώγηση.

Η «Κίνηση για τις Ελευθερίες και τα Δημοκρατικά Δικαιώματα της Εποχής μας» εκτιμά πως το εργατικό λαϊκό κίνημα έχει μνήμη και γνώση και συνάμα γνωρίζει από πρώτο χέρι τη διαφορά ανάμεσα στη «δημοκρατία» και τη «δικτατορία». Έτσι επιβάλλεται να μην κοιμόμαστε στη δημοκρατία τους για να μην ξυπνήσουμε σε δικτατορία.

«ΦΡΑΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑ» ΣΤΗ ΝΕΑ ΜΑΝΩΛΑΔΑ!

Δήλωση στελεχών & αιρετών ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ηλείας για τη Μανωλάδα

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΖΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΓΗΣ – ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΓΚΑΓΚΣΤΕΡΙΚΕΣ - ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ!

Αποτροπιασμό, οργή και αγανάκτηση σε κάθε εργαζόμενο και σκεπτόμενο δημοκράτη άνθρωπο προκαλεί η πρωτοφανής δολοφονική επίθεση που έγινε χτες στη Νέα Μανωλάδα. Μπράβοι γνωστού μεγαλοεργοδότη – φραουλοπαραγωγού – μεγαλέμπορου της λαχαναγοράς, πυροβόλησαν με καραμπίνες εναντίον 200 φτωχών Μπαγκλαντέζων – εργατών γης που ήταν απλήρωτοι και δικαιολογημένα ζητούσαν τα δεδουλευμένα τους 6 μηνών. Οι αδίστακτοι μπράβοι τραυμάτισαν με τους πυροβολισμούς 30 από αυτούς, οι οποίοι νοσηλεύονται σε νοσοκομεία της περιοχής (αρκετοί σε πολύ σοβαρή κατάσταση). Είναι οι ίδιοι μπράβοι που είχαν πρωταγωνιστήσει και πέρυσι σε ωμό ρατσιστικό επεισόδιο (σέρνοντας με αγροτικό αυτοκίνητο μέσα στη Νέα Μανωλάδα έναν φτωχό Μπαγκλαντέζο εργάτη)!

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ την πρωτοφανή δολοφονική – ρατσιστική – εργοδοτική επίθεση και απαιτούμε την σύλληψη και παραδειγματική τιμωρία όλων των ενόχων.

ΕΚΦΡΑΖΟΥΜΕ την αλληλεγγύη μας στους Μπαγκλαντέζους εργάτες γης και απαιτούμε την άμεση πληρωμή των μεροκάματων τους και τον πλήρη και έμπρακτο σεβασμό όλων των δικαιωμάτων των εργατών γης από τους εργοδότες.

ΚΑΛΟΥΜΕ τους εργαζόμενους, τους φτωχομεσαίους αγρότες και τη νεολαία σε κοινή δράση ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία, το ρατσισμό και την ξενοφοβία, για την υπεράσπιση και κατοχύρωση ίσων οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων σε όλους τους μετανάστες που εργάζονται στην περιοχή μας και στη χώρα μας.

ΠΗΓΗ: antarsya.g

Φοιτητικές εκλογές 2013

Πτώση των παρατάξεων των μνημονίων , σημαντική ενίσχυση της ΕΑΑΚ !

Πρώτα συμπεράσματα από το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών 2013

1. Χαιρετίζουμε τους χιλιάδες νέους και νέες που και μέσα από την ψήφο τους έστειλαν μήνυμα αγώνα, αντίστασης και ανατροπής, δυναμώνοντας τις αντικαπιταλιστικές ιδέες, δυναμώνοντας την Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Η μαχόμενη πτέρυγα του φοιτητικού κινήματος, η ΕΑΑΚ, συνεχίζει στην ανοδική πορεία των τελευταίων χρόνων, που την καθιστά βασικό πόλο συσπείρωσης των αγωνιστικών δυνάμεων στις σχολές. Εμφανίζει σαφή άνοδο σε ψήφους και ποσοστά με ιδιαίτερη πλευρά την δυναμική της παρουσία και στα ΤΕΙ.  Η ενισχυμένη θέση μας, ορίζει νέα ανώτερα καθήκοντα για τις δυνάμεις της ΕΑΑΚ και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
2. Οι φετινές φοιτητικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν σε μια περίοδο που οι συνέπειες της πενταετούς επιβαλλόμενης αστικής πολιτικής συσσωρεύονται με εφιαλτικό τρόπο στις πλάτες του λαού. Αποτέλεσαν έτσι και φέτος μάχη με ιδιαίτερο πολιτικό χαρακτήρα για τη σπουδάζουσα νεολαία, εντείνοντας ξεκάθαρα το ρήγμα ανάμεσα στην πολιτική των μνημονίων, της φτώχειας και της κοινωνικής καταστροφής από τη μία και στην πάλη για την ανατροπή του σύγχρονου κοινωνικού μεσαίωνα από την άλλη. Η σπουδάζουσα νεολαία όντας στο στόχαστρο της αστικής πολιτικής σε εκπαίδευση και εργασία κλήθηκε να πάρει θέση για το αν θα αποτελέσει γενιά της ανεργίας και της μετανάστευσης ή τη γενιά που θα πάρει την κατάσταση στα χέρια της, διεκδικώντας τη ζωή που της αξίζει.
3. Σε μια περίοδο χτυπήματος των συλλογικών και οργανωμένων μορφών του νεολαιίστικου και εργατικού κινήματος, η εμφανής προσπάθεια από την πλευρά του συστήματος να υπονομεύσει και να καταστείλει το φοιτητικό κίνημα και κάθε αγωνιστική έκφραση στα πανεπιστήμια έπεσε στο κενό. Οι φοιτητικές εκλογές, παρά τη προσπάθεια των καθεστωτικών δυνάμεων να περιοριστούν στα κοινοβουλευτικά τους χαρακτηριστικά, παρά τις παρακρατικές επιθέσεις απέναντι σε αγωνιστές φοιτητές σε ώρες αιχμής όσον αφορά την προσέλευση του κόσμου, σημαδεύτηκαν από το μαζικό κίνημα και τη δράση του. Γι’ αυτό και βασικοί πυλώνες της αστικής πολιτικής σε ΑΕΙ και ΤΕΙ αποδυναμώθηκαν εκ νέου. Η ΠΑΣΠ σημειώνει σημαντική καθίζηση, χάνοντας την τελευταία 3ετία το 40% των δυνάμεων της. Αυτή η πτώση αλλά και η ανάδειξη της ΔΑΠ σαν τον ουσιαστικά μοναδικό εκφραστή του «άλλου πόλου» στις σχολές, της μνημονιακής πολιτικής και της διαπλοκής με το καθηγητικό κατεστημένο και το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο , είναι το έδαφος της διατήρησης των ποσοστών της Η συνεχιζόμενη φθορά των εκφραστών της αστικής πολιτικής στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ πρέπει να αποτελέσει σταθμό για τη ριζική αντεπίθεση των εργαζομένων και της νεολαίας , για τη συνολική ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης κυβέρνησης – τρόικας.
4. Η ΠΚΣ καταγράφει άνοδο για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, στο πλαίσιο της αυξανόμενης αντίθεσης του φοιτητικού σώματος στην επιβαλλόμενη αντεργατική – αντιεκπαιδευτική πολιτική. Αν δε θέλει να αρκεστεί σ’ αυτό, αν στοχεύει ανώτερα από τη μετα-συνεδριακή συσπείρωση θα πρέπει να σταματήσει να βλέπει σαν κύριο εχθρό της στις σχολές την ΕΑΑΚ και να βάλει πλάτη στην υπόθεση της οικοδόμησης ενός ενωτικού, μαζικού, στηριγμένου στις διαδικασίες του μαζικού κινήματος, φοιτητικού κινήματος ικανού να σταθεί απέναντι στις προκλήσεις της εποχής.
5. Η ΑΡΕΝ, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ σημειώνει πτώση στα ποσοστά και στους ψήφους της, μένοντας πολύ μακρυά από τα εκλογικά ποσοστά του Κόμματός της. Η γραμμή της διαχείρισης και της διαπραγμάτευσης δεν μπορεί να εμπνεύσει τη νεολαία και όταν δεν μπαίνει υπό τη μορφή εκβιαστικού διλήμματος, ιδιαίτερα σε χώρους,  όπου το φοιτητικό κίνημα μπορεί και ορίζει το έδαφος πραγματικών αντιδιαχειριστικών και αντι-ΕΕ αγώνων, ηττάται.
6. Αξίζει να σημειωθεί, ότι παρά τη συστηματική προσπάθεια από τον αστικό τύπο προεξόφλησης της εμφάνισης ψηφοδελτίων της ΧΑ στα ελληνικά πανεπιστήμια, οι διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος συνεχίζουν να αποτελούν εχθρικό και ξένο έδαφος για τις δυνάμεις της ΧΑ σε πείσμα της συνολικής τους στήριξης από τις δυνάμεις του συστήματος. Οι Φασίστες δε προσέγγισαν τις σχολές.
7. Την μέρα των φοιτητικών εκλογών, όχι σε κάποια μακρινή χώρα που καταγγέλλει ο ΟΗΕ, αλλά στην Ελλάδα της ΕΕ και της ΟΝΕ, τα σκυλιά των αφεντικών άνοιξαν πυρ σε μετανάστες που ζητούσαν το ξεροκόμματο για το οποίο δούλεψαν σα σκλάβοι. Επομένως, δεν υπάρχει η πολυτέλεια της θριαμβολογίας και του εφησυχασμού. Ούτε λεπτό χαμένο, όλοι στον αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και του κοινωνικού εκφασισμού.

 

Το γραφείο τύπου του ΚΣ της νΚΑ

http://nka.gr/content/%CF%86%CE%BF%CE%B9%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82-2013

''...γιατί τούτη η κολασμένη θύελλα που σκοτώνει, καθώς λένε, και νεκρούς;''

Submitted by aristeroblog on Mon, 2013-04-15 13:33

Παναγιώτης Μαυροειδής

Το συνέδριο του ΚΚΕ τελείωσε και μάλιστα λίγο πριν την ώρα του. Οι γνώμες για τη συζήτηση που έγινε εκεί, ποικίλουν. Το ίδιο και η στάση απέναντι στη μια ή την άλλη άποψη που διατυπώθηκε  στον δημόσιο ή υπόκωφο διάλογο της ιστορικότερης δύναμης κομμουνιστικής αναφοράς. Υπάρχει όμως και μια διαπίστωση που θα αποδεικνύεται όλο και πιο κοινή: Όλα αυτά, δε βγήκαν από το πουθενά, αλλά από την απαιτητική σημερινή πραγματικότητα που απαιτεί, προσβλέπει, αλλά και θα κρίνει πολύ αυστηρά την αριστερά, πολύ δε αυστηρότερα την επαναστατική.

 Όλες αυτές οι αντιπαραθέσεις, θαρρείς και στροβιλίζονται και αποκτούν επικίνδυνη δυναμική  μέσα  σε μια χύτρα, πάνω σε μια φωτιά ολοκόκκινη και βουερή που ρωτάει δυνατά:

«Μα πως εσείς κομμουνιστές και επαναστάτες για τη μεγάλη ώρα, αυτή ακριβώς τη στιγμή, φοβάστε να αναμετρηθείτε με το απαιτητικό παρόν και αναζητείτε παρηγοριά είτε στο ‘’παλιό καλό παρελθόν’’ είτε στο ‘’σίγουρα φωτεινό μέλλον’’;»  

Και είναι μια κοινωνική φωτιά, πάνω σε ένα ευρύτερο πυρακτωμένο έδαφος κοινωνικής καταστροφής και κρίσης, που νομίζεις πως μπορεί εξ ίσου να προσδώσει μια απίστευτη ενέργεια απογείωσης στις αριστερές απελευθερωτικές ιδέες, όσο και να κάψει όσους μιλούν στο όνομά τους, αλλά φοβούνται να αναμετρηθούν με τις απαιτήσεις και προϋποθέσεις τους.

Στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μικρότερη η ένταση της συζήτησης. Σφιγμένα  τα στομάχια και εκεί, κάθε φορά που είναι να μιλήσει ένας επώνυμος και να αρχίσει να αραδιάζει περί αριστερής δημοσιονομικής προσαρμογής, πετυχημένης πολιτικής Ομπάμα, σώφρονος εκσυγχρονιστικής γραμμής Καραμανλή και εσχάτως για το ενιαίο αντιμνημονιακό μέτωπο με τον Καμένο. Γιατί αλήθεια,  όσο ψηλώνει εκλογικά αυτή η μεταρρυθμιστική αριστερά, άλλο τόσο κονταίνει η αύρα της και λειαίνεται το δόρυ της;

Μα και στην αντικαπιταλιστική αριστερά, παρά την πείσμονα αντοχή της και επιμονή της στον επαναστατικό δρόμο, δεν περισσεύουν τα χαμόγελα… Φαίνεται ολοκάθαρα πως η κατάδειξη της ανθρωποβόρας κρίσης του σύγχρονου καπιταλισμού, δεν δικαιώνει αυτόματα ένα αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, αλλά με εξίσου πιεστικό τρόπο ωθεί αγωνιστές σε κρυφά μονοπάτια ‘’επιβίωσης και σωτηρίας’’, έως ότου περάσει η μπόρα. Η ομολογημένη  στρατηγική αδυναμία της  κοινοβουλευτικής -και εν τέλει συστημικής αριστεράς-, κάθε άλλο παρά σηματοδοτεί απαραίτητα την αντεπίθεση της επαναστατικής πολιτικής και των ανατρεπτικών ιδεών, αλλά  διαμορφώνει και το υπόστρωμα των μειωμένων προσδοκιών και αναδεικνύει για άλλη μια φορά την τέχνη του εφικτού και του ελάχιστου, με την απαραίτητη καταδίκη μιας φαντασιακής ‘’καθαρότητας’’.

Δε θα έπρεπε λοιπόν η κοινωνία να εξεγερθεί και μαζί της δεν είναι άραγε ‘’φυσικός νόμος’’, οι κοινωνικές και πολιτικές πρωτοπορίες, να τραβάνε, η κάθε μία με τον τρόπο της, όλο και πιο αριστερά; Πως γίνεται, εν μέσω ενάμισι εκατομμυρίων ανέργων, άπειρων φτωχών και ταπεινωμένων και μιας βαθειάς κρίσης ενός καπιταλισμού που είναι όλο και πιο κατονομάσιμος για τις ευθύνες του και αναγνωρίσιμος στις βάρβαρες μεθόδους του, η αριστερά, να αγκομαχά να βρει τον ''εύκολο δρόμο'' που θα προσπερνά την τραχύτητα του εργατικού λαϊκού ξεσηκωμού και να γλιστρά συνεχώς στο μονοπάτι της προσαρμογής στους συσχετισμούς και της ανυποληψίας;

Η συζήτηση αναγκαία πάνω σε αυτά. Η ενοχοποίηση των απαντήσεων αχρείαστη. Ο διάλογος πρέπει να είναι ευρύς, συντροφικός, χωρίς απαγορευμένες ζώνες και αυτολογοκρισία.

Ας μας επιτραπεί να επιστρατεύσουμε λίγο τον Μπέρτολτ Μπρέχτ και τον μαγικό του τρόπο να συζητάει θέτοντας τα ερωτήματα.

Αναρωτιέται λοιπόν σε ένα πολιτικό του κείμενο ο μεγάλος στοχαστής, που φέτος αναστήθηκε πολλαπλά και πάλι στις θεατρικές αίθουσες, μέσα από διάφορα έργα του:

‘’Δεν θα έπρεπε η ανθρωπότητα, μπροστά στις τόσες μηχανές και τεχνικές προόδους που της ευκολύνουν τη ζωή, να νιώθει το ρόδινο φως, το δροσερό πρωινό αγέρι να σημαίνει τον ερχομό ευλογημένων εποχών; Γιατί, λοιπόν, είναι όλα τριγύρω τόσο γκρίζα, γιατί τούτη η κολασμένη θύελλα που σκοτώνει, καθώς λένε, και νεκρούς;’’

Ευθύς αμέσως θα δώσει την δική του απάντηση:

‘’Όταν η κυρίαρχη τάξη σαπίζει, τότε η σαπίλα κυριαρχεί.’’

Ο ορισμός της απαισιοδοξίας ή μήπως ένα βολικό άλλοθι; Και οι δύο αναγνώσεις μπορούν κάλλιστα να υπάρξουν, μαζί και με πολλές άλλες. Ο Μπρεχτ όμως δεν αφίσταται ποτέ από  τις δεσμευτικές και στρατευμένες απαντήσεις, παίρνοντας όλο το ρίσκο. Σκαλίζει και βαθαίνει τα ερωτήματα, προτιμά  να διαβάσει αντί να παραγγείλει την πραγματικότητα, καλεί σε αυτοκριτική εξέταση και αναστοχασμό  πάνω στους δρόμους δράσης για να έρθουν οι ‘’ευλογημένες μέρες’’, κόντρα στην ‘’κολασμένη θύελλα’’.

Γράφοντας σε μια συγκεκριμένη εποχή όπου:

«κανένας υλιστής δεν θα περίμενε, πως οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές θέσεις του προλεταριάτου θα μπορούσαν να ανατραπούν τόσο βίαια, όπως τις ανέτρεψε ο φασισμός και οι ιδέες των προλετάριων, οι ιδέες που δημιουργούνται από την κοινωνική τους θέση, θα έμεναν άθικτες»,

δεν διστάζει να διαπιστώσει:

«Βέβαια, ούτε ένας ακέραιος επαναστάτης δεν αποπροσανατολίστηκε με την επικράτηση του φασισμού - ούτε ένας όμως δεν άφησε και τις απόψεις του χωρίς επανεξέταση. Πιο ανεπηρέαστοι μπορεί να έμειναν εκείνοι που θεωρούσαν τον εαυτό τους οικοδόμο του κομμουνισμού, που περίμεναν τον κομμουνισμό σαν «επόμενο» κοινωνικό σχηματισμό και θεωρούσαν το προλεταριάτο σαν την τάξη που θα τον «πραγματοποιούσε». Είδαν το φασισμό - να λοιπόν που ο κομμουνισμός δεν ήταν «ο επόμενος» σχηματισμός! Το περίμεναν λοιπόν να έρθει. Από προφήτες του αύριο έγιναν, απλούστατα, του μεθαύριο».

Σήμερα, δεν είναι σε πρώτο πλάνο, η πολιτική μορφή του φασισμού, ως βασική έκφραση της αστικής στρατηγικής για εκμηδενισμό της εργατικής τάξης και του κινήματός της, παρά το γεγονός ότι οι φασίστες έχουν σκάσει μύτη. Ζούμε όμως στο κοινωνικό πεδίο ένα κανιβαλισμό επιστροφής στο 1900 και σε πολιτικό επίπεδο μια απόλυτη υπε-αντιδραστική στροφή σε όλες τις σφαίρες της δημόσιας ζωής. Μια πραγματική κοινωνική και πολιτική αντεπανάσταση βάθους. Είναι μια εποχή στην οποία  αναπτύσσεται ξανά και θα δοκιμαστεί σκληρά η χρόνια θεωρία του ιδιότυπου αριστερού ‘’κοινωνικού αυτοματισμού’’: Αφού έχουμε κρίση και όξυνση των προβλημάτων, ο κόσμος εκφράζει δυσαρέσκεια και  η δυσαρέσκεια δε μπορεί παρά να πάει προς τα αριστερά. Μαζικά, αυθόρμητα, καθολικά, πλειοψηφικά, ειρηνικά. Με σχεδόν αναπόδραστη εξέλιξη μια πολιτική στροφή, με αξιοποίηση των ίδιων των σημερινών πολιτικών θεσμών του συστήματος και πάνω από όλα του κοινοβουλίου και της κυβέρνησης.  Από το μικρό στο μεγάλο και από εκεί στο μεγαλύτερο, από ρήξη σε ρήξη, λίγο- λίγο αρχικά, μισό -μισό στη συνέχεια, ώσπου να αλλάξουν καθολικά τα πράγματα, όταν οι ποσοτικές σωρευτικές αλλαγές, θα οδηγήσουν ώριμα  σε μια ποιοτική μεταβολή, χωρίς επαναστατικές περιπέτειες. Αυτή περίπου είναι η συλλογιστική και ξεχειλίζει από παντού μέσα στην συζήτηση της αριστεράς.

Εδώ η προαναφερθείσα σκέψη του Μπρέχτ, είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη, όταν μάλιστα  θέτει προκλητικά το ερώτημα:

‘’Εκείνοι όμως, που πρότειναν τον κομμουνισμό, απλούστατα, σαν λύση πολύ συγκεκριμένων προβλημάτων, και σκέφτονταν να τον εφαρμόσουν αξιοποιώντας υπαρκτές, πολύ συγκεκριμένες δυνατότητες, αναγκάστηκαν να βάλουν στον εαυτό τους το ερώτημα: μήπως παράβλεψαν ορισμένες άλλες διεξόδους; Μήπως δεν πρόσεξαν ορισμένες άλλες δυνατότητες; Μήπως λοιπόν απατήθηκαν στο ερώτημα, ποιες είναι οι βασικές δυνάμεις που κινούν τους λαούς;’’.

Δεν πέρασε πολύ καιρός από τότε που κυρίαρχη αντίληψη ήταν το ‘’ναι ή όχι στο μνημόνιο;’’, βάζοντας κάτω από το χαλί τα ερωτήματα που αφορούσαν τη θέση της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ που επέβαλλε τα μνημόνια, αλλά και τις διπλά αρνητικές συνέπειες μιας αδυσώπητης καπιταλιστικής κρίσης και αντιδραστικής αναδόμησής του συστήματος,  που σαρώνει καταχτήσεις αιώνων. ‘’Θα έρθουν αυτά στην ώρα τους, ήταν η απάντηση’’… Το λιγότερο είναι που αυτή περιορισμένη οπτική δεν διέκρινε τον κίνδυνο του εγκλωβισμού σε μια πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, που αναζητεί να τετραγωνίσει σήμερα τον κύκλο. Οι  λύσεις διαπραγμάτευσης ‘’εκτός των μνημονίων και εντός ευρωζώνης’’, γελοιοποιήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ στην Κύπρο εκπαραθυρώνοντας μια ‘’αριστερή κυβέρνηση’’ και ξεφτιλίζοντας τη συντηρητική διάδοχή της. Το σπουδαιότερο και διδακτικότερο είναι να βλέπεις αυτές τις ‘’άλλες διεξόδους’’, στο πρόσωπο της αντισυστημικής αντικοινοβουλευτικής αντι-μνημονιακής ρητορείας της ναζιστικής Χρυσής Αυγής και στα κούφια αντι-μερκελικά λόγια του Γ. Τράγκα. Θα αντικαταστήσουμε σήμερα την προηγούμενη  φενάκη με το ‘’ναι ή όχι στο ευρώ;’’, θεωρώντας το αντικαπιταλιστικό πρόταγμα αχρείαστο; Ή μήπως, ακόμη χειρότερα, θα αναβάλουμε για μια ακόμη φορά το πάντα άλυτο ζήτημα της οργάνωσης των εργαζομένων, του προσανατολισμού για  άνοδο της ταξικής πάλης σε πολιτικό επίπεδο με στόχευση την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, στο όνομα μιας άμεσης λύσης ‘’αντιμνημονιακής’’ κυβερνητικής λύσης; Το έχει μάλλον τάμα η ελληνική αριστερά, να θεωρεί απώτατη έκφραση της στρατηγικής της το ζήτημα της κυβέρνησης, ενώ  το ζήτημα της εξουσίας, μονίμως να το θεωρεί ‘’εκτός ατζέντας’’, να αρνείται τη συζήτηση στον παρόντα χρόνο και διαρκώς να κάνει αυτοκριτική για χαμένες ευκαιρίες στο παρελθόν…

Είναι πραγματικά παράδοξο σε εποχή ανοιχτής αστικής αντεπανάστασης απέναντι ακόμη και στα  βήματα της αστικής τάξης  του προηγούμενου αιώνα, να θεωρείται άτοπη η αναζήτηση μιας επαναστατικής πολιτικής ή να αντικαθίσταται η τελευταία με την επαναστατική επαγγελία του αψεγάδιαστου μέλλοντος έναντι της βρομοδουλειάς του παρόντος.

Εδώ, θα μας χρειαστεί και πάλι ο Μπρέχτ, που θα μας υπενθυμίσει ότι η επανάσταση δεν είναι θέμα φράσης, αλλά σύνθετη κοινωνική και πολιτική διαδικασία, που απαιτεί  σκεπτόμενους μαχητές και όχι ντελάληδες, επαναστατικές πρωτοπορίες της ευρύτερης κοινωνικής κίνησης και όχι αποσπασμένους τηλεγραφητές.

Ας δούμε ορισμένες πολύτιμες σκέψεις του.

‘’Καθένας  που έχει μελετήσει μια επαναστατική εξέγερση, γνωρίζει πόσες εσωτερικές δυσκολίες μια μάζα συναντά για να εξεγερθεί. Μόνο στην ανάγκη ρίχνεται ο άνθρωπος στο άγνωστο. Η μεγαλόπρεπη φράση «το προλεταριάτο δεν έχει να χάσει παρά τις αλυσίδες του» ισχύει σαν ιστορική προοπτική και για ολόκληρη την εργατική τάξη συνολικά. Ομως, η εσωτερική ιστορία μιας επανάστασης δεν βρίσκεται τάχα ακριβώς στο ότι το προλεταριάτο - οι προλετάριοι δηλαδή - αποφασίζουν να δράσουν σαν τάξη; Στη διαδικασία αυτή πολλά έχουν να χάσουν, και πολλά να ριψοκινδυνέψουν. Αξιοπρόσεκτο είναι, πως εδώ η ίδια η ζωή θεωρείται το πιο τελευταίο, το λιγότερο σημαντικό από όλα. Συχνά την βάζουν σε κίνδυνο πολύ πιο εύκολα, παρά ένα φτωχικό σπιτάκι. Οταν η άρχουσα τάξη κλονίζεται, συνήθως οι καταπιεζόμενοι κλονίζονται, στην αρχή, μαζί της. (…) Γι' αυτό, πρέπει η ίδια η εξέγερση να πάρει κάποιον επιχειρησιακό χαρακτήρα. Να γίνει μια οργανωμένη επιχείρηση, όπου οι μάζες θα αναγνωρίσουν στοιχεία της καθημερινής τους ζωής. Να γίνει λοιπόν λογική, για να τις αγκαλιάσει.’’

Να λοιπόν που η επαναστατική φωνασκία δεν αποτελεί, στην πραγματική ζωή και ταξική πάλη, το αντίδοτο, στον τακτικισμό, στον καιροσκοπισμό και στην αναζήτηση ‘’εύκολων λύσεων’’ εντός συστήματος ‘’ως πρώτο βήμα και έχει ο θεός’’. Το ερώτημα δεν είναι ‘’τακτική ή στρατηγική;’’ σα να διαλέγεις μενού, αλλά ‘’ποια τακτική, ποια στρατηγική, ποια η σύνδεσή τους, ποια επαναστατική πολιτική;’’ τελικά. Η διαμόρφωση μιας αντικαπιταλιστικής πολιτικής στρατηγικής ως ενότητας βασικών στόχων και μέσων επιβολής της, είναι ο σκληρός δρόμος της διαμόρφωσης του κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου ανατροπής και αντικαπιταλιστικής επανάστασης προς μια σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική. Έτσι ώστε η επαναστατική προοπτική να φαίνεται ‘’λογική’’ και σε αυτήν  οι εργαζόμενοι να ‘’αναγνωρίσουν στοιχεία της καθημερινής τους ζωής’’.

Ογδόντα περίπου χρόνια πριν αυτά τα γραπτά του Μπρεχτ, ένας άλλος δάσκαλος, ο Κάρλ Μάρξ, συνέταξε μαζί με γερμανούς συντρόφους τους ένα  πρόγραμμα- μόλις μίας σελίδας!- για τις ‘’απαιτήσεις του κομμουνιστικού κόμματος στη Γερμανία’’, με άμεσα συνολικά και οικονομικά μέτρα καθολικής ισχύος. Στον επίλογο σημείωνε:

‘’Είναι προς το συμφέρον του γερμανικού προλεταριάτου, της μικροαστικής και της αγροτικής τάξης, να εργαστούν με όλη την ενέργεια τους για την επιβολή των αναφερθέντων μέτρων. Διότι μόνο μέσα από την πραγματοποίηση τους μπορούν τα εκατομμύρια [ανθρώπων], τα οποία μέχρι τώρα στη Γερμανία υπόκειντο σε εκμετάλλευση από έναν μικρό αριθμό και τα οποία θα επιδιωχθεί να παραμείνουν υπό καθεστώς καταπίεσης, να καταλήξουν στο δικαίωμα τους και σ' εκείνη τη δύναμη η οποία τους οφείλεται ως τους παραγωγούς όλου του πλούτου.’’

Ας αντιπαραβάλλουμε αυτή τη συλλογιστική με την αλαζονική και απερίσκεπτη άρνηση των κομβικών αντικαπιταλιστικών και αντι-ιμπεριαλιστικών στόχων στην εποχή μας ή την άρνηση ένταξης τους στην επαναστατική προοπτική. Ο τακτικισμός/μεταρρυθμισμός και ο επαναστατικός διακηρυκτισμός, άραγε θα συνεχίσουν αέναα να  αλληλο-απαξιώνονται αναπαράγοντας τα κρισιακά φαινόμενα στην αριστερά και απομακρύνοντας τις ‘’ευλογημένες μέρες’’ της επαναστατικής τομής και της κοινωνικής χειραφέτησης;

ΥΓ: Οι αναφορές στα κείμενα του Μπρέχτ  βασίζονται  στο ένθετο του «Κυριακάτικου Ριζοσπάστη» Ιστορία  στις 14/4/2013, τη μέρα λήξης του 19^ου Συνεδρίου του. Πραγματική απόδειξη ότι, ακόμα και σε εποχές έλλειψης ή περιορισμού  του ανοιχτού διαλόγου,  τα ανοιχτά και αληθινά ερωτήματα δεν μπορούν να μπουν σε ντουλάπες, αλλά θα είναι πάντα παρόντα, βασανιστικά και  δημιουργικά.