Έξοδος από τα πορνεία ευρωζώνης και ΕΕ

Submitted by aristeroblog on Sun, 2013-03-31 17:54

Γιώργος Ρούσης

 

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       Από τα τραγικά για τον κυπριακό λαό τελευταία συμβάντα, εκτιμώ ότι μπορούμε αβίαστα να βγάλουμε τα ακόλουθα πέντε σταράτα συμπεράσματα:

1. Όπως με την τουρκική εισβολή το 1974 αποδείχτηκε ότι η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ δεν διασφαλίζει καμία κυριαρχία, σήμερα αποδεικνύεται με τον πλέον ηχηρό τρόπο ότι η συμμετοχή στην ΕΕ ούτε την ευημερία ούτε βεβαίως την κυριαρχία των λαών διασφαλίζει.

2. Όταν μια Αριστερή κυβέρνηση διαμορφώνει μια οικονομία όπως η κυπριακή της οποίας η αναλογία του ΑΕΠ της με τις καταθέσεις των τραπεζών της είναι εντόνως δυσανάλογη υπέρ των δεύτερων, όταν αφήνει ασύδοτους τους τραπεζίτες να τζογάρουν επικίνδυνα, και όταν θεωρεί επίτευγμα την εισροή μαύρου χρήματος, φουσκώνει μια φούσκα η οποία αργά η γρήγορα θα σκάσει.

3. Είναι αδύνατον όπως μας προτρέπει να πράξουμε ο ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές φιλοευρώ δυνάμεις, να παραμένεις μέσα στα πορνεία του ευρώ και της ΕΕ και ταυτόχρονα να θεωρείς ότι μπορείς να διαπραγματευτείς με τους νταβάδες αυτών των πορνείων την μη εκπόρνευση σου.

Εξηγούμαι: Είτε πλανώνται πλάνη οικτρά, είτε είναι συνειδητά υπηρέτες του Γερμανικού ιμπεριαλιστικού κέντρου, όλοι εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι είναι δυνατόν να βρεθεί φιλολαϊκή διέξοδος στην κρίση εμμένοντας στην παραμονή μιας χώρας στην ευρωζώνη και στην ΕΕ, και μάλιστα διακηρύσσοντας ότι είναι οι καλύτεροι θεματοφύλακες τους.

Βεβαίως ακόμη χειρότεροι είναι εκείνοι οι αδίστακτοι ψεύτες όπως ο πρόεδρος της Κύπρου, Αναστασιάδης οι οποίοι είτε αποδέχονται είτε προτείνουν –λίγη σημασία έχει- την άμεση κλοπή του λαού τους για να ικανοποιήσουν τους τοκογλύφους του.

4. Όσα μας έλεγαν οι υπερασπιστές της παραμονής στην ευρωζώνη ότι θα συμβούν αν φύγουμε από αυτήν, κι’ ακόμη όσα μας έλεγαν ότι θα πράξουν οι κομμουνιστές όταν πάρουν την εξουσία, συμβαίνουν και μάλιστα με το παραπάνω εντός ευρωζώνης εν πλήρη κυριαρχία του καπιταλισμού .

Εξηγούμαι και πάλι: Πέρα από τα καύσιμα που δεν έχουμε γιατί δεν μπορούμε να τα αγοράσουμε , πέρα από τα φάρμακα που όλο και περισσότερο λείπουν και δεν μπορούμε να πληρώσουμε, πέρα από το ότι οι ιδιοκτήτες των σπιτιών μέσω των χαρατσιών μετατράπηκαν σε νοικάρηδες, πέρα από το ότι τα κρατικά ομόλογα τα οποία υποτίθεται ότι ήταν για τους κοινούς θνητούς οι πλέον φρόνιμες τοποθετήσεις αποδείχτηκαν κουρελόχαρτα, ήλθε και το επιστέγασμα:

Οι ίδιες οι τράπεζες, αυτοί οι ναοί του Μαμωνά , οι οποίες παρόλα αυτά και συνεχίζουν μαζί με τα χρηματιστήρια σε Ευρώπη και ΗΠΑ να αντιμετωπίζονται ως η ατμομηχανή των οικονομιών τους, και ως εκ τούτου να τροφοδοτούνται με χρήμα πριν και πάνω απ’ όλους, αποδείχτηκαν ο πλέον αφερέγγυος μηχανισμός του συστήματος.

5. Αν πράγματι θέλουμε να βοηθήσουμε τον κυπριακό λαό και τους ίδιους μας τους εαυτούς, η μόνη λύση είναι όσο πιο γρήγορα γίνεται να σταθούμε μπροστάρηδες σε ένα μετωπικό κίνημα ρήξης με το ευρώ και την ΕΕ , που αν το ακολουθήσουν και άλλοι λαοί, οι οποίοι απ’ ότι φαίνεται από πρόσφατες δημοσκοπήσεις αρχίζουν να συνειδητοποιούν αυτήν την αναγκαιότητα, τότε αντί να μας τρέχουν θα τους τρέχουμε εμείς συνθλίβοντας τα πορνεία που κατασκεύασαν για να εκμεταλλεύονται τους λαούς.

Μόνο αν το ΝΑΙ σε όλα του Αναστασιάδη, και το λειψό ΟΧΙ της Κυπριακής Βουλής, μετατραπεί και από τους Κύπριους και από μας, και από τους άλλους λαούς της Ευρώπης σε άμεσο –και όχι του Αγίου σοσιαλισμού- ΟΧΙ στο ευρώ και στην ΕΕ, αλλά και σε κάθε άλλο ιμπεριαλιστή δυνάστη όπως οι ΗΠΑ, ή η Ρωσία μπορούμε να σωθούμε .

Όσο γρηγορότερα λοιπόν το βροντοφωνάξουμε αυτό το ΟΧΙ τόσο το καλύτερο και για τους Κύπριους αδελφούς μας και για μας τους ίδιους.

Η Τσαριτσάνη έδειξε τον δρόμο

Τα τελευταία γεγονότα στην Τσαριτσάνη με τον αποκλεισμό της Χ.Α από την εκδήλωση για την εθνική αντίσταση, που με την παρουσία της εκεί ήθελε να δολοφονήσει ξανά τα θύματα του φασισμού-ναζισμού, μας δείχνουν το δρόμο! Από το ‘41 έως το ‘44 και ενώ ο ελληνικός λαός με την εποποιία της αντίστασης (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ) γινόταν για πρώτη φορά κυρίαρχος στον τόπο του, τα Τάγματα Ασφαλείας, οι ράλληδες και η ομάδα Χ του Γρίβα χτυπούσαν τους Έλληνες αγωνιστές και τον λαό μαζί με τις κατοχικές δυνάμεις.

Το ‘44 με την αλλαγή φρουράς και την επικυριαρχία των Άγγλων, οι ίδιες ομάδες τα ίδια άτομα, πήραν άφεση αμαρτιών και υπό την ηγεσία των νέων αφεντάδων τους χτυπούσαν τον επαναστατημένο λαό της Αθηνάς και έσπερναν την τρομοκρατία σε όλη τη χωρά.

Αυτούς θέλει να «τιμήσει» η φασιστική οργάνωση της  Χρυσής  Αυγής στην πόλη μας στις 31/3 και αυτών το έργο συνεχίζει.

Επίσης προσπαθούν να στήσουν έναν μύθο αλληλεγγύης κάνοντας κατά καιρούς διανομή τροφίμων σε ελάχιστο κόσμο μπροστά σε κάμερες με κύριο σκοπό την προβολή και διαφήμισή τους.

Πού ήταν όμως στον αγώνα ενάντια στα χαράτσια της ΔΕΗ, στα διόδια, στις διανομές τροφίμων χωρίς μεσάζοντες, σε συσσίτια, κοινωνικά ιατρεία, εργατικές λέσχες; Δηλώνουν διαρκώς αντισυστημικοί χωρίς να λένε ή να κάνουν τίποτα εναντίον του συστήματος. Το αντίθετο, επιδοτούνται παχυλά από το κράτος από τα χρήματα της φορολογίας μας και όπως όλα τα κόμματα υπόσχονται εξυπηρετήσεις και βόλεμα σε όσους τους ψηφίζουν και τους στηρίζουν.

Το ΔΝΤ η ΕΕ και όλος ο ελληνικός καπιταλισμός μαζί με τους ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ μας έχουν τσακίσει. Προσπαθούν να ξεπεράσουν την κρίση τους πάνω στις πλάτες των εργαζόμενων. Χαράτσια, φόροι, περιορισμός των κοινωνικών παροχών σε παιδεία και υγεία έχουν οδηγήσει το 1/3 του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας. Η χρυσή αυγή όμως θεωρεί ότι ο εχθρός είναι άλλος και στοχοποιεί τους πλέον ευάλωτους, κυνηγημένους και καταπιεζόμενους, τους μετανάστες.

Η φασιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής βαδίζει επακριβώς στα βήματα των πολιτικών της προκατόχων, των Γκοτζαμάνηδων και των ταγματασφαλιτών. Πραγματικός τους στόχος είναι η εξαφάνιση κάθε διαφορετικής φωνής, οι δολοφονικές επιθέσεις στην Αριστερά και σε όποιον αγωνίζεται ενάντια στην πολιτική της Τρόικας και των μνημονίων. Δεν υπάρχει τίποτα το αντισυστημικό σε μια συμμορία που ως αντικειμενικό της σκοπό έχει να μεριμνά για να μείνουν αλώβητα τα συμφέροντα των αφεντικών και προστατών της.

Όλοι/ες στην Αντιφασιστική Πορεία την Κυριακή 31/3 στις 10:30 στην συγκέντρωση στην κεντρική Πλατεία Λάρισας.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Κύπρος: Μπροστά στην ιστορική αναγκαιότητα της ανατροπής

 aristeroblog 

 

 Ειρήνη Ηλιοπούλου, Κωνσταντίνος  Κωνσταντίνου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία, η Κύπρος βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας όχι λόγω του <<Κυπριακού>> αλλά για τη θέση της στο ντόμινο της κρίσης του καπιταλισμού. Για πρώτη φορά στην κορυφή της ατζέντας στο δημόσιο πολιτικό λόγο είναι η οικονομία και όχι το εθνικό ζήτημα ή όπως το’ πε κι ένας φίλος στη Λευκωσία, ζούμε τις μέρες του <<Κυπριακού Νο.2>>. Κάποιοι είπαν πως ξαφνικά ξημέρωσε η 16η του Μάρτη και η Κύπρος βρέθηκε στο στόχαστρο των Τροϊκανών με τις τράπεζες κλειστές και τις καταθέσεις δεσμευμένες ενώ κάποιοι άλλοι έβλεπαν πως οι εργαζόμενοι στην Κύπρο δε θα γλίτωναν αργά ή γρήγορα από τη βάρβαρη επίθεση. Τι γίνεται όμως αυτές τις μέρες στη Λευκωσία; Τι προηγήθηκε του “όχι” από τη Βουλή; Ποια “ναι” έρχονται μετά το σημαντικό “όχι”; Ποια είναι η στάση της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος; Σημειώνουμε κάποιες σκέψεις με την επίγνωση πως ο ιστορικός χρόνος για τον τόπο είναι πυκνός και άρα η εξέλιξη των πραγμάτων μπορεί να κάνουν το κείμενο ελλιπές την ίδια ώρα που γράφεται.

Μετά την ανακοίνωση του κουρέματος των καταθέσεων και το άνοιγμα της συζήτησης περί διάσωσης της Κυπριακής οικονομίας, μια κεντρική ιδέα συνθέτει το κυρίαρχο πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ξεδιπλώνεται τόσο ο λόγος όσο και τα διάφορα σχέδια της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου: η Κυπριακή οικονομία είναι μια εξαμβλωματική οικονομία, του διογκωμένου τραπεζικού συστήματος, των τεράστιων ροών κεφαλαίου, του χαμηλού εταιρικού φόρου, των off-shore, και του ξεπλύματος και άρα εύλογα θα υποστεί τις συνέπειες της φούσκας που έφτιαχνε μέσα στα χρόνια στην κατεύθυνση της “εξυγίανσης”. Έτσι η οικονομία μιας χώρας αποφασίζεται με ωμό κυνισμό να καταστραφεί μέσα σε μια νύχτα.

Βέβαια αυτό που αφήνεται επιμελώς απ’ έξω είναι πως τα ίδια στόματα από τη δεκαετία του ’80 κι έπειτα χαρακτήριζαν την ίδια οικονομία το <<οικονομικό θαύμα>> της συμβολής των τριών Ηπείρων, όπου μεγαλοεπενδυτές κυρίως από τη Ρωσία και τη Μέση Ανατολή αποθήκευαν τεράστια κεφάλαια στον φορολογικό τους παράδεισο. Κυβερνήσεις, τραπεζίτες και μεγάλο κεφάλαιο έκλειναν συμφέρουσες συμφωνίες μετατρέποντας την Κύπρο σε χρηματοοικονομικό κέντρο του χαμηλού φόρου και του ψηλού επιτοκίου χαρίζοντας με όρους αγοράς τους αλματώδεις ρυθμούς ανάπτυξης στον Κυπριακό Νότο. Είναι αυτή η ανάπτυξή τους που από καμάρι των αγορών γίνεται σήμερα αγκάθι-μίασμα για το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα ενώ τα διάφορα σχέδια και οι απειλές που τα συνοδεύουν μοιάζουν περισσότερο με <<ξεκαθάρισμα λογαριασμών>> μιας μαφίας σε κρίση. Αλλά το <<μίασμα>>, δεν είναι παρά λεία. Με τον βασικό πυλώνα της οικονομίας να καταρρέει, ξεδιπλώνεται ένα σκληρό παζάρι ανταγωνιστικών δυνάμεων για τον τραπεζικό πλούτο και τα γεωπολιτικά πλεονεκτήματα, ωστόσο ένα είναι το σίγουρο: όπου και να καθίσει εν τέλει η μπίλια στη ρουλέτα του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, εκείνος που θα πληρώσει τη ζημιά θα είναι ο Κυπριακός λαός.

Κι εδώ ερχόμαστε σε μια άλλη συνιστώσα του κυρίαρχου λόγου, μιας ηθικολογίας που αναπαράγεται έντονα αυτές τις μέρες, ως εικόνα για έναν λαό που <<καλά να πάθει>> αφού τόσα χρόνια απολάμβανε τους καρπούς της ανάπτυξης χτίζοντας σπίτια, παίρνοντας τραπεζικά δάνεια, φορτώνοντας τις πιστωτικές κάρτες, κυκλοφορώντας με ακριβά αυτοκίνητα και επενδύοντας στην κατανάλωση και το εύκολο χρήμα. Αυτός ο λόγος δε διαφέρει βέβαια από τα λεγόμενα περί <<τεμπέληδων Ελλήνων του φραπέ που ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους>>, αλλά ας διαβάσουμε ανάμεσα στις γραμμές.

Μετά τον πόλεμο του ’74 ο τόπος βρέθηκε τσακισμένος όχι μόνο από τη διαίρεση και το θάνατο αλλά και από σοβαρή οικονομική καταστροφή με την ανεργία και την πείνα στα ύψη. Η δημιουργία του <<οικονομικού θαύματος>> τα επόμενα χρόνια μετά τον πόλεμο δεν είναι μια ουρανοκατέβατη σύμπτωση αλλά μια σειρά επιλογών και κοινωνικών συμμαχιών για την προώθηση των καπιταλιστικών συμφερόντων σε έναν τόπο διαλυμένο με εξαιρετική γεωπολιτική σημασία. Αν επιχειρούσαμε να δώσουμε μια σύντομη εικόνα θα λέγαμε πως όντως το παζλ της οικονομίας της Κύπρου μεταπολεμικά συντίθεται από την εισροή κεφαλαίων από τη Μέση Ανατολή και κυρίως τον Λίβανο και στη συνέχεια από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης μετά την κατάρρευση και κυρίως από τη Ρωσία και την πρώην Γιουγκοσλαβία.

Αυτή όμως είναι η μια μεριά του νομίσματος. Η άλλη πλευρά δεν ξεχνά ότι το κεφάλαιο είναι μια κοινωνική σχέση και ότι <<εισροή κεφαλαίων>> δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για την συσσώρευση πλούτου και την ανοικοδόμηση μιας χώρας αν στην άλλη άκρη της σχέσης δεν υπάρχει ο ιδρώτας και ο κόπος της εργατικής τάξης: τα δουλεμένα μεροκάματα της φτηνής εργατικής δύναμης των Ελληνοκυπρίων προσφύγων από τον Βορρά μετά το ’74, τα μεγάλα κύματα μετανάστευσης στο εξωτερικό για δουλειά στη βιομηχανία, το τσάκισμα της αγροτικής παραγωγής προς όφελος του real estate και της τουριστικής ανάπτυξης, τη χρόνια και άγρια εκμετάλλευση των μεταναστών και εν τέλει την επιλογή της αστικής τάξης να φτιάξει μια φούσκα εξυπηρέτησης των συμφερόντων της μοιράζοντας εφήμερα κόκαλα ευημερίας σ’ έναν λαό που λίγα χρόνια μετά την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας βίωσε μια από τις σκληρότερες στιγμές στην ιστορία του με τη διαίρεση του τόπου, του δυναμικού και των πηγών του.Και είναι ο ίδιος λαός που τώρα ονοματίζεται ισάξια συνυπεύθυνος για τη σκανδαλώδη ανάπτυξη και τη μοιραία κατάρρευση, καλούμενος να πληρώσει τα αμαρτήματα των πολιτικών και οικονομικών επιδιώξεων της αστικής τάξης.

Κι έτσι, ερχόμαστε στο σήμερα και όπως η 5η Μάη του 2010 είναι το ιστορικό ορόσημο για την είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ και την ελληνική κρίση, η 16η του Μάρτη είναι ο Κυπριακός ιστορικός σταθμός. Το πρωινό του Σαββάτου ανακοινώνεται το κούρεμα των καταθέσεων και ακολουθεί σοκ, πανικός, ουρές στα ΑΤΜ, το ιστορικό <<όχι>> από τη Βουλή των Αντιπροσώπων και πλέον πάνω από μια βδομάδα καθημερινών διαδηλώσεων στην πόλη της Λευκωσίας. Η μαζικότητα των συγκεντρώσεων έξω από τη Βουλή, το Προεδρικό Μέγαρο και τα γραφεία της ΕΕ είναι εικόνες που δε βλέπει συχνά η Κύπρος και όπως αναφέραμε και αρχικά είναι πρωτοφανείς ως προς το περιεχόμενό τους. Μιλάμε για χιλιάδες διαδηλωτών σε καθημερινό επίπεδο με την Αριστερά να είναι εκείνη που δίνει κυρίαρχα το στίγμα σ’ ένα πολιτικό εύρος από το ΑΚΕΛ και την ΕΔΟΝ, την ΠΕΟ και τις πρωτοβουλίες ενάντια στο μνημόνιο και τις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι το μπλοκ του ευρύτερου ριζοσπαστικού χώρου (ΑΝΤΑΡΤΕΣ Κύπρου, ΕΡΑΣ- Επιτροπή για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση, Συσπείρωση Ατάκτων, μαθητική ομάδα Σκαπούλα, Σύριζα Κύπρου, ΚΚΕ Κύπρου, ΝεΔΑ- Νέα Διεθνιστική Αριστερά).

Μέσα στο κλίμα του έντονου παλμού από τους διαδηλωτές έξω από τη Βουλή, την Τρίτη 19 του Μάρτη, η Κυπριακή Βουλή απέρριψε το σχέδιο για κούρεμα των καταθέσεων. Κι όμως η ιστορική ατάκα του Δ. Χριστόφια για το σχέδιο Ανάν <<λέμε ΟΧΙ για να τσιμεντώσουμε το ΝΑΙ>> φαίνεται να επαναλαμβάνεται έστω κι αν πρόσωπο και ερώτημα είναι πια άλλα. Όμως οι αποφάσεις του eurogroup, η στάση και οι θέσεις του κυβερνητικού επιτελείου και των κομμάτων, ο ρόλος της ελληνικής κυβέρνησης και του ελληνικού κεφαλαίου (βλ. εξαγορά υποκαταστημάτων της Λαϊκής από την Πειραιώς) και οι διεθνείς ανταγωνισμοί έχουν αναλυθεί και γνωρίζουμε πολύ καλά πως τα <<τελευταία επώδυνα μέτρα>> είναι πάντα προάγγελος άλλων πιο επώδυνων.

Εμείς, κατοικώντας στη Λευκωσία θέλουμε να μοιραστούμε τι σημαίνει τούτη η εβδομάδα του σκληρού παζαρέματος για την πραγματική ζωή του κόσμου, που επιμελώς οι ιδεολογικοί μηχανισμοί και τα ΜΜΕ διεθνώς αποκρύπτουν και στρεβλώνουν με προπαγανδιστικές μεθόδους και τίτλους όπως αναφέρθηκαν στην αρχή του κειμένου. Στις περιόδους που ο ιστορικός χρόνος είναι πυκνός, οι μεταβολές είναι απότομες και άρα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Στην Κύπρο, μια βδομάδα ήταν αρκετή για να αλλάξει το σκηνικό ομαλότητας της προηγούμενης περιόδου. Από τη μια η εικόνα των επιχειρήσεων που κλείνουν, των ιδιωτικοποιήσεων, των μαζικών απολύσεων, της ανεργίας, του φόβου και του πανικού και από την άλλη οι καθημερινές συγκεντρώσεις. Η κουβέντα μονοπωλείται από τις προσωπικές επιπτώσεις σε κάθε οικογένεια ενώ η αίσθηση πως βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή είναι γενικευμένη. Και είναι ακριβώς σε αυτό το σημείο όπου τα σχέδια και οι εναλλακτικές φαίνονται να οδηγούν όλα στο ίδιο καταστροφικό σημείο, που η απουσία συγκροτημένου ριζοσπαστικού λόγου είναι εκκωφαντική. Τώρα που η ΕΕ δείχνει ξανά τις αδίστακτες προθέσεις της παρακάμπτοντας οποιαδήποτε στοιχειώδη δημοκρατική διαδικασία δηλώνοντας πως η απόφαση του eurogroup δε χρειάζεται να εγκριθεί από την Κυπριακή Βουλή, τώρα που οι διεθνείς συμμαχίες και ανταγωνισμοί παζαρεύουν την τύχη ενός λαού, τώρα που η Κυπριακή κυβέρνηση λίγες μέρες μετά τις προεδρικές εκλογές αλλάζει αντιδιαμετρικά τις δεσμεύσεις της, η συγκρότηση ενός πλειοψηφικού, ριζοσπαστικού ρεύματος και σχεδίου δεν είναι μια εγκεφαλική εμμονή αλλά η μόνη ελπίδα να αλλάξει η ροή των πραμάτων.

Δεν μπορεί αυτή τη στιγμή η Αριστερά να αναπαράγει το σύνθημα “κάτω τα χέρια από τις καταθέσεις ΜΑΣ” συμβάλλοντας στη ρητορική περί “διαταξικού εθνικού αγώνα”, όπου όλοι πλήττονται όμοια και όλοι μοιράζονται κοινά συμφέροντα. Δεν υπάρχει περιθώριο η Αριστερά να ταλαντεύεται ως προς το ρόλο της ΕΕ και των τραπεζών της, τη στιγμή που ο Κυπριακός λαός δέχεται τελεσίγραφα υποταγής στους νόμους του κέρδους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Χαρακτηριστική είναι η διατύπωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ για την ΕΕ: “Με ιδιαίτερη ανησυχία αλλά και αισθήματα αγανάκτησης, παρακολουθούμε τις τελευταίες δυο βδομάδες την Τρόικα και ορισμένα κράτη μέλη της Ε.Ε. να προβάλλουν συνεχώς και νέες απαράδεχτες απαιτήσεις νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα…”. Δεν μπορεί η Αριστερά να πέφτει στην παγίδα της διαχείρισης ποσοτικοποιώντας τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού σε κατώτατα και ανώτατα όρια κουρέματος. Δεν μπορεί, η Αριστερά να φλερτάρει με τις <<καλύτερες λύσεις>> εντός του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού ψάχνοντας για συμμάχους ανάμεσα στις μαφίες των ολιγαρχών. Δεν μπορεί να αναγνωρίζει <<λάθη>> της Ε.Ε. που <<αντικρούουν τις αρχές της>>, ουσιαστικά κατηγορώντας την ότι δεν διαχειρίζεται σωστά την κρίση ξεχνώντας πως καπιταλισμός δεν είναιη τάδε ή δείνα τράπεζα, το τάδε ή δείνα χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αυτοί δεν είναι παρά φορείς του κεφαλαίου, για χάρη του οποίου κάλλιστα μπορεί να καταστραφούν. Δεν μπορεί να λείπουν από την ανάλυσή της για την πραγματικότητα α) οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί που εποφθαλμιούν κεφάλαια και ορυκτό πλούτο, β) το αντίστοιχο της κοινής αγροτικής πολιτικής σε χρηματοπιστωτικό επίπεδο, δηλαδή η επιβολή της Ε.Ε. περί <<συγκριτικού πλεονεκτήματος>> και καταμερισμού εργασίας, γ) ο <<νόμος>> συγκέντρωσης πλούτου και κεφαλαίου σε όλο και πιο λίγα χέρια, που επιβάλλεται τόσο στον χρηματοπιστωτικό τομέα όσο και στις πολλές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις του νησιού που θα καταστραφούν ή θα απορροφηθούν.

Δεν υπάρχει τέλος περιθώριο για μετριοπάθεια εκ μέρους του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος, το οποίο τούτη τη στιγμή θα έπρεπε να πρωτοστατεί με απεργιακές κινητοποιήσεις, συνελεύσεις και αγώνα σε κάθε εργασιακό χώρο.

Το κενό είναι αισθητό αλλά και η ανάγκη αμείλικτη για έναν ριζοσπαστικό πολιτικό φορέα που κόντρα στις απειλές περί απομόνωσης και καταστροφής στο ενδεχόμενο εξόδου από το Ευρώ, κόντρα στην τρομοκρατία της ανεργίας, της φτώχειας και των ιδεολογικών μηχανισμών θα προτάσσει αιτήματα για το συμφέρον του κόσμου της εργασίας. Έχουμε περάσει το σημείο χωρίς επιστροφή. Η ιστορική ανάγκη και το μέλλον του λαού στην Κύπρο και όχι μόνο επιβάλλουν τον ξεσηκωμό και τον κοινό αγώνα των εργαζομένων για την αποδέσμευση από την πιο μελετημένη κομπίνα που λέγεται ΕΕ και Ευρώ, για τη διαγραφή του χρέους και για να απολαμβάνουν εν τέλει τον πλούτο εκείνοι που τον παράγουν. Με οδηγό το λαϊκό συμφέρον για την ανατροπή όλου του ενιαίου συστήματος εκμετάλλευσης, πολέμου και τρομοκρατίας, θα συναντήσουμε και τα αδέρφια μας στον Τουρκοκυπριακό Βορρά μετατρέποντας και το εθνικό ζήτημα σε λαϊκό αίτημα απελευθέρωσης από σύνορα και στρατούς.

Το κείμενο δεν μπορεί παρά να τελειώσει με αποσιωπητικά κάπου εδώ, ένδειξη προσμονής και δρόμου…

Διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον κυπριακό λαό σε Αθήνα – Θεσσαλονίκη

Συγκέντρωση στα Προπύλαια και πορεία στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης πραγματοποιήθηκε χτες (22/3) στην Αθήνα σε ένδειξη αλληλεγγύης στον κυπριακό λαό.

Στη συγκέντρωση καλούσαν οργανώσεις και κινήσεις της αριστεράς: ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής (ΜΑΑ), ΟΚΔΕ και ΚΚΕ (μ-λ).

Οι τέσσερις πρώτες σε κοινή ανακοίνωσή τους αναφέρουν:

«Η πρωτοφανής απόφαση του Eurogroup για τη λεηλασία των καταθέσεων του κυπριακού λαού αναδεικνύει το πόσο αδίστακτοι είναι η ΕΕ και το ΔΝΤ. Για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου που εκπροσωπούν δεν διστάζουν να ισοπεδώσουν μέσα σε μια νύχτα τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζόμενων.

Ταυτόχρονα καταδείχνουν το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης και του οικοδομήματος της ΕΕ που αδυνατεί να ξεπεράσει τα οξυμένα προβλήματά της και παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις. Η συγκεκριμένη απόφαση εντάσσεται στο πλαίσιο της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και συνδέεται με τον ενεργειακό και ευρύτερο γεωπολιτικό ανταγωνισμό που εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για τους λαούς της περιοχής.

Η ελληνική κυβέρνηση είναι υπόλογη για την πλήρη συμφωνία της στην απόφαση του Eurogroup, που ήδη προκαλεί κινητοποιήσεις του κυπριακού λαού και ανάγκασε το πολιτικό προσωπικό της Κύπρου στην καταψήφιση της απόφασης.

Ο ελληνικός και κυπριακός λαός έχουν κοινούς εχθρούς που δεν είναι άλλοι από το κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Κοινός πρέπει να είναι και ο αγώνας για την ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων, της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Για να ζήσουν οι λαοί ειρηνικά, ελεύθεροι και με δικαιώματα πρέπει να συγκρουστούν με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.»

Η πορεία ξεκίνησε από τα Προπύλαια γύρω στις 7.30’ και ακολουθώντας τη διαδρομή Σταδίου-Σύνταγμα –Όθωνος – Αμαλίας –Βασ. Σοφίας κατευθύνθηκε στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι διαδηλωτές παρέμειναν αρκετή ώρα εκεί φωνάζοντας συνθήματα μπροστά στα ΜΑΤ και στη συνέχεια κατευθύνθηκαν στα Προπύλαια όπου και διαλύθηκαν.

Μερικά πλάνα από την πορεία και μια γεύση από τα συνθήματα μπορείτε να δείτε στα βίντεο που παραθέτουμε.  Το πρώτο δίνει μια εικόνα της πορείας ενώ το δεύτερο παρουσιάζει μερικά συνθήματα που ακούστηκαν έξω από τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Βασικά συνθήματα που φωνάχτηκαν ήταν:

«Ελλάδα – Κύπρος, έξω απ’ την ΕΕ, πάρε την κατάσταση στα χέρια σου λαέ», «Εμπρός λαέ, έξω απ’ την ΕΕ», «Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν», «Ευρώπη των μνημόνιων και του ρατσισμού, αυτό είναι το πρόσωπο του καπιταλισμού»,  «Ούτε ΔΝΤ, ούτε και ΕΕ, πάρε την κατάσταση στα χέρια σου λαέ», «Έξω η Ελλάδα από την ευρωζώνη», «Η ΕΕ δεν είναι το σπίτι των λαών, είναι το σφαγείο των πολυεθνικών», «Εμπρός λαέ, ξεσηκωμός παντού, να διώξουμε κυβέρνηση ΕΕ και ΔΝΤ» κ. ά.

Όσο είναι αλήθεια ότι θα μπορούσε πράγματι η σημερινή κινητοποίηση να είναι μαζικότερη, άλλο τόσο ισχύει ότι είχε τους συμβολισμούς και τη σημασία της καθώς οι αρκετές εκατοντάδες διαδηλωτών κατέγραψαν με την παρουσία τους ευρύτερες διαθέσεις του κόσμου της εργασίας.

Έστειλαν μήνυμα αντίστασης και αλληλεγγύης στον κυπριακό λαό που δοκιμάζεται και αυτός –και θα δοκιμαστεί περισσότερο στο μέλλον όπως δείχνουν τα πράγματα, όπως δοκιμάζεται σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση ο κόσμος της εργασίας στον οποίο το κεφάλαιο επιχειρεί να φορτώσει την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Ενός συστήματος που καθώς «τελειώνουν τα ψωμιά του», δείχνει όλο και πιο ξεκάθαρα το αποκρουστικό του πρόσωπο και γι’ αυτό το επόμενο διάστημα πρέπει να μας βρει όλους στους δρόμους της αντίστασης και του αγώνα.

Ανάλογη κινητοποίηση έγινε και στη Θεσσαλονίκη όπου η συγκέντρωση έγινε στο άγαλμα του Βενιζέλου και η πορεία περνώντας μέσα από κεντρικούς δρόμους κατέληξε στο προξενείο της Κύπρου στη Λεωφόρο Νίκης.

Συνδικάτα και αγώνες ρήξης και ανατροπής της επίθεσης για τη ζωή και το μέλλον που μας αξίζει

 Διακήρυξη συνδικαλιστών

Οι εκατομμύρια εργαζόμενοι και άνεργοι της χώρας οδηγούνται άρδην στον εργασιακό μεσαίωνα, βλέπουν τη ζωή τους να χειροτερεύει με όρους πολεμικών συνθηκών. Ο πόλεμος που εξαπολύουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου, το συνασπισμένο και συντονισμένο μπλοκ εργοδοτών-κυβερνήσεων-ΕΕ και ΔΝΤ αντιμετωπίζεται μόνο με εργατική αντεπίθεση, με ένα μαχητικό, μαζικό και ανατρεπτικό μέτωπο των εργαζόμενων, των άνεργων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας.

Την περίοδο αυτή, πραγματοποιούνται τα περισσότερα συνέδρια των μεγάλων ομοσπονδιών και της ΓΣΕΕ. Συνέδρια που αρνούνται να συζητήσουν και να θέσουν προσανατολισμό για τον εξοπλισμό και την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος και την αντεπίθεσή του, αλλά αναπαράγουν τον παραταξιακό, γραφειοκρατικό και υποταγμένο συνδικαλισμό. Από τις εμπειρίες και τους αγώνες μας, ιδιαίτερα τις σκληρές ταξικές μάχες των 3 τελευταίων χρόνων, ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα είναι αναντίστοιχο, -κυρίως από άποψη πολιτικής κατεύθυνσης και στόχων, αλλά και από άποψη δομής και μορφών συγκρότησης-, με τη σφοδρότητα της κρίσης, με την αναδιάρθρωση του καπιταλισμού, τη ραγδαία διάλυση των όρων ζωής και εργασίας που είχε κατακτήσει η εργατική τάξη. Ο χαρακτήρας της ταξικής συνδιαλλαγής που σφράγισε επί 30 τουλάχιστον χρόνια το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα μπαίνει σε κρίση. Αδυνατίζει ο κομματικός παραταξιακός συνδικαλισμός των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ που διαμόρφωσε τις σημερινές μορφές γραφειοκρατικής εκπροσώπησης, που καλλιέργησε τη λογική της «εξαίρεσης» των επιμέρους κλάδων από πολιτικές, τους αγώνες διαμαρτυρίας για μια συνδιαλλαγή-διάλογο μετά. Ο συνδικαλισμός του κοινωνικού εταιρισμού τελειώνει. Δυστυχώς, όχι ακόμα από την τάξη. Αλλά από τον άλλο «εταίρο», το κεφάλαιο, που αφού τον χρησιμοποίησε για να αποδυναμώσει και να ενσωματώσει το συνδικαλιστικό κίνημα, τώρα τον πετά στη γωνία, θέλοντας την εργατική τάξη πλήρως ανοργάνωτη και κάθε εργαζόμενο, πρόβατο που θα διαπραγματεύεται μόνο με τους λύκους. Κι όμως, οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, των περισσότερων ομοσπονδιών και μεγάλων συνδικάτων, αυτοπροσδιορίζονται ως «κοινωνικοί εταίροι», δηλαδή συνεργάτες, σήμερα της τρόικα, όπως και της κάθε κυβέρνησης και της εργοδοσίας, στα πλαίσια τους συστήματος της εκμετάλλευσης. Αποδέχονται έτσι την «εθνική οικονομία», δηλαδή την απρόσκοπτη κερδοφορία των εργοδοτών, κάνοντας διαπραγμάτευση εντός των ορίων της. Συσπειρώνουν όλο και μικρότερο τμήμα εργαζόμενων, διαμορφώνοντας μάλιστα όρους σκληρής ιεραρχίας, κλειστών δομών και «αντιπροσώπευσης», μακριά από τη βάση των εργαζομένων. Έχουν άμεση σχέση με πολιτικούς-κρατικούς φορείς, εξάρτηση από νομικούς θεσμούς και οικονομικές πηγές του συστήματος.

Χρειαζόμαστε συνδικάτα μαζικής δράσης και μαχητικής ρήξης

Σήμερα, ωριμάζει -και σαν αναγκαιότητα και σαν δυνατότητα- μια τομή στο συνδικαλιστικό κίνημα. Δυναμώνει η τάση για ανεξάρτητους και μαχητικούς εργατικούς αγώνες, δημιουργούνται διάφοροι συντονισμοί σωματείων, κλάδων και αγώνων, εντείνονται οι αναζητήσεις στόχων και μορφών έκφρασης των συμφερόντων των εργαζομένων.

Ένα αποτελεσματικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι απαραίτητο να συσπειρώσει το τεράστιο τμήμα της εργατικής τάξης που είναι ασυνδικάλιστο, τα νέα τμήματα εργαζομένων και μορφών εργασιακών σχέσεων. Να βρει δρόμους οργάνωσης των εκατομμύρια ανέργων. Πάνω από όλα, να αυτοπροσδιορίζεται σαν αντίπαλος της εργοδοσίας, του κεφαλαίου, των πολιτικών του εκπροσώπων. Να έχει σαν μοναδικό κριτήριο δράσης του τις εργατικές ανάγκες και δικαιώματα. Να έχει ανεξαρτησία από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου, τις επιχειρήσεις και το κράτος. Να βασίζεται στη δύναμη και την απόφαση των ίδιων των εργαζομένων, στη δημοκρατία του αγώνα. Η εμφάνιση ενός τέτοιου συνδικαλιστικού κινήματος, δεν μπορεί να γίνει χωρίς ρήξη με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, χωρίς διαπάλη σε όλα τα επίπεδα με τον υποταγμένο συνδικαλισμό.

Στα πραγματικά «συνέδρια» και τις διαδικασίες των συνδικάτων πρέπει να συζητήσουμε πώς ο συνδικαλισμός θα ξαναποκτήσει το ρόλο του για την οργάνωση νικηφόρων αγώνων, πώς η ενότητα και η συλλογική διεκδίκηση θα μπει στην πρώτη επιλογή των εργαζομένων ενάντια στην υποταγή, την ανημπόρια, τις αυταπάτες, τις αναθέσεις, τις κοινοβουλευτικές-εκλογικές «λύσεις», τις ατομικές, ακόμα και φασιστικές «λύσεις».

Σε αυτό θέλουμε και πρέπει να συμβάλλουμε: Με ποιους στόχους και αιτήματα, ποιες μορφές, και εργαλεία θα συμβάλλουμε στην οργάνωση των εργατικών αγώνων και του κινήματος που έχει ανάγκη η εποχή μας; Πώς το εργατικό κίνημα θα βρει τους σύγχρονους τρόπους πραγματικού εργατικού και απεργιακού εκβιασμού με μετρήσιμες νίκες, που θα δημιουργούν πραγματικό πρόβλημα στην κυβέρνηση και στην κάθε εργοδοσία; Ποια στοιχεία πρωτότυπων μορφών αγώνα εμφανίζονται; Πώς οι επιμέρους αντιστάσεις θα συνενωθούν και πώς οι εργαζόμενοι θα δημιουργούν τα δικά τους αποφασιστικά όργανα αγώνα; Για να σπάσει στην πράξη η ηγεμονία των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών όχι μόνο στα τριτοβάθμια όργανα αλλά και σε σωματεία και σε κλάδους. Οι ταξικές δυνάμεις οφείλουν να πάρουν πρωτοβουλίες για την υπέρβαση της σημερινής κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να ρίξουν το βάρος στην ανασυγκρότηση των συνδικάτων, στην συμμετοχή των εργαζομένων, στις γενικές συνελεύσεις. Να παλέψουν για την ταξική ενότητα των εργαζομένων πάνω σε ένα πρόγραμμα ενοποίησης της πάλης για την ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης και όχι «εξαίρεσης» ή διαμαρτυρίας. Nα υπερβούμε τους διαχωρισμούς δημόσιου ιδιωτικού τομέα. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που ελέγχουν τις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα δεν μπορούν, και κυρίως δεν θέλουν, να κάνουν ταξικό και μαχητικό αγώνα. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να τις ξεπεράσει με δημιουργία συντονισμών πρωτοβάθμιων σωματείων σε όσο το δυνατόν περισσότερους κλάδους και πόλεις, με παράλληλη προσπάθεια για την αγωνιστική τους συνάντηση σε κοινές πρωτοβουλίες.

Για να ζήσουμε πρέπει να τους ανατρέψουμε. Παλεύουμε για τη ζωή και το μέλλον μας και όχι για τα «ψίχουλα» και το «μικρότερο κακό».

Αντίθετα με τον υποταγμένο συνδικαλισμό, που μιλάει για κάποιες «ανάλγητες» πολιτικές και «διεκδικεί» το λιγότερο κάθε φορά κακό, εμείς ξέρουμε ότι σήμερα το ζήτημα τίθεται απλά: στην κρίση και την προσπάθεια υπεραντιδραστικής ανασυγκρότησης του καπιταλισμού, ή θα σωθούν τα κέρδη ή θα σωθούν οι εργαζόμενοι. Για να δουλέψουν οι 1,5 εκατ. άνεργοι, για να πληρωθούν οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, για να ζούμε αξιοπρεπώς, πρέπει να χάσει πλούτο και δύναμη το κεφάλαιο. Το εργατικό κίνημα πρέπει να ξαναμιλήσει για την εκμετάλλευση, που σήμερα εντείνεται στο έπακρο μέσα από τους μηχανισμούς του χρέους και του ευρώ. Να θέσει στο κέντρο του την «εργατική γενοκτονία» της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Ή θα διεκδικήσουμε τον πλούτο που παράγουμε και την ανατροπή τρόικας-κυβέρνησης-μνημονίων ή θα οδηγούμαστε από ήττα σε ήττα, σε διάλυση και εξαθλίωση. Η αντίσταση πρέπει να συνδεθεί με τη διεκδίκηση των πιο άμεσων και βασικών αναγκών μας. Να βάλουμε τα εργατικά συμφέροντα μπροστά! Απαιτώντας να σταματήσουν οι απολύσεις, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, επίδομα ανεργίας για όλους τους άνεργους, πλήρη ασφάλιση για όλους. Ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις. Να σταματήσει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, οι ιδιωτικοποιήσεις και η διάλυση των κοινωνικών αγαθών. Υγεία, Παιδεία, Ασφάλιση, νερό, ρεύμα κ.ο.κ. πρέπει να είναι αποκλειστικά Δημόσια Αγαθά. Να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι το ληστρικό χρέος. Να μην υπακούσουμε στις απαιτήσεις της ΕΕ και της τρόικα που μας θέλουν δούλους του 21^ου αιώνα, χωρίς δικαιώματα, εξαθλιωμένους. Να αρνηθούμε να γίνουμε η «καύσιμη ύλη» για να ξεπεράσουν την κρίση τους και να διατηρήσουν τα κέρδη τους. Να ανατρέψουμε την πολιτική και την επίθεση κυβερνήσεων-ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου. Να πάρουμε πίσω τον πλούτο που μας κλέβουν και την αξιοπρέπειά μας. Αυτά πρέπει να βρίσκονται στις σημαίες ενός σύγχρονου μαχητικού συνδικαλιστικού κινήματος. Γι’ αυτά θα συμβάλλουμε σε κάθε σωματείο, χώρο δουλειάς, συνέλευση, επιτροπή και γειτονιά.

Υπογραφές:

 

1. Κοιλάκου Σύλβια, αντιπρόσωπος στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, πρ. μέλος Δ.Σ. ΕΚΑ
2. Ξιφαρά Μαρία, αντιπρόσωπος στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, μέλος Γ.Σ. ΟΤΟΕ, μέλος Δ.Σ. ΣΥΕΤΕ

3.Αγαπητός Θανάσης, Δ.Σ. Β΄ Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Θεσ/νίκης- Μέλος Ε.Ε. Ν/Τ ΑΔΕΔΥ-ΕΔΟΘ
4.Αδαμόπουλος Νίκος, μέλος Ε.Ε. ΠΟΕ-ΟΤΑ
5.Αδάμου Αντώνης, γραμ. Δ.Σ. σωμ. Συνταξιούχων Ελασσόνας
6.Αθανασίου Μανόλης, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου εργαζόμενων ΑΣΠΡΟΦΩΣ
7.Αλμυρούδη Μαριώτα, μέλος 5μελους ΕΙΝΑΠ Σισμανόγλειου Νοσοκομείου
8.Αντάρας Λάμπρος, μέλος ΔΣ Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών Μακεδονίας
9.Αντωνίου Νίκος, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής
10.Αντωνόπουλος Παύλος, Μέλος ΔΣ Ε΄ ΕΛΜΕ Αθήνας, πρ. μέλος ΔΣ ΟΛΜΕ και ΓΣ ΑΔΕΔΥ
11.Αριστείδης Σγατζός, Δάσκαλος, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Λέσβου ¨Μίλτος Κουντουράς
12.Βάρτζελη Νάγια, μέλος Γ.Σ. ΑΔΕΔΥ
13.Βάσιλας Θανάσης, αντιπρόσωπος Γ.Σ. Εργατικού Κέντρου Πρέβεζας (Σωμ. ιδ. υπάλληλων)
14.Βελονάκης Γιώργος, μέλος 5μελους ΕΙΝΑΠ ΑΤΤΙΚΟΥ Νοσοκομείου
15.Βουγέλης Στρατής,  πρόεδρος Συλλόγου Εργαζομένων Νοσοκομείου Πρέβεζας
16.Βουραζέρης Στράτος, γεωπόνος, μέλος συνέλευσης αντιπροσώπων ΓΕΩΤΕΕ
17.Βουρεκάς Κώστας, μέλος Δ.Σ. Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών
18.Βουρτσάκη Βάνα, Δ.Σ. Γ” Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ
19.Βρατσίστας Γιώργος, μέλος Δ.Σ. σωματείου Γεωπόνων Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ηπείρου (σωματ. επιτροπή Άρτας)
20.Γαλατάς Ζώης, μέλος Δ.Σ συλλόγου εργαζομένων ΟΤΑ Ιωαννίνων
21.Γεωργάκης Δημήτρης, μέλος ΔΣ Σωματείου Εργαζομένων ΟΑΚΑ
22.Γκόβας Δημήτρης, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής
23.Γκουντουβά Δέσποινα, μέλος Δ.Σ. Συνδ. Οικοδόμων Λάρισας
24.Δασκαλάκης Μάρκος, μέλος Δ.Σ. Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών
25.Δημητούλης Δημήτρης, μέλος Δ.Σ. Α ΕΛΜΕ δυτικής Αττικής (Περιστέρι)
26.Δινοπούλου Ευαγγελία, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου ΠΕ «Σωκράτης», Β΄ Ανατολική Αττικής
27.Ζαμπουλάκης Νίκος, μέλος ΔΣ συλλόγου εκπαιδευτικών Π.Ε. Νομού Ηρακλείου «Δ. Θεοτοκόπουλος», & Αντιπρόεδρος Νομαρχιακού τμήματος ΑΔΕΔΥ Νομού Ηρακλείου
28.Ζήκα Αριστέα, μέλος του Δ.Σ Συλλόγου Εργαζομένων Νοσοκομείου Πρέβεζας
29.Ηλίας Νίκος, μέλος Δ.Σ Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων, σωματείο Μετάλλου Ιωαννίνων
30.Ηλίας Στάθης, πρόεδρος Σωματείου Μετάλλου Ιωαννίνων
31.Ιωαννίδου Γιώτα, αντιπρόεδρος Α ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής (Ελευσίνα)
32.Καζάνης Νεκτάριος, συνδικαλιστής καθηγητής Δ.Ε. Αχαΐα
33.Κακαρούμπας Βασίλης, συνδικαλιστής δάσκαλος, Αχαΐα
34.Καλιαμπάκος Σωτήρης, μέλος Δ.Σ. Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών
35.Καλούσης Ακρίτας, Γ. Γραμματέας συλλόγου εκπαιδευτικών Π.Ε. Νίκαιας
36.Καπακτσής Αλέξανδρος, μέλος Δ.Σ. συλλόγου εκπαιδευτικών Π.Ε. Υπαίθρου Θεσσαλονίκης
37.Καραβασίλης Άγης, αντιπρόσωπος Γ.Σ Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων (εργαζ. Εμπορικής Τράπεζας)
38.Κατσιόλα Λίνα, συνδικαλίστρια βιβλιοϋπάλληλος, πρ. πρόεδρος σωματείου υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Θεσσαλονίκης
39.Κλωνιζάκης Μάρκος, μέλος Ε.Γ. ΟΕΝΓΕ
40.Κοβιός Γιώργος, πρόεδρος Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών (ΣΜΤ)
41.Κοκκινάκη Αναστασία, αντιπρ. Γ.Σ. Εργατικού Κέντρου Πάτρας, συνδ. Αγροτικής Τράπεζας
42.Κώτσης Παναγιώτης, αντιπρόσωπος Γ.Σ Ομοσπονδίας Γεωπόνων Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος (σωματείο Ηπείρου)
47.Κωτσιόπουλος Νίκος, μέλος Γεν. Σ. Συνδικάτου Οικοδόμων Λάρισας
48.Λαδικός Ηλίας, μέλος Δ.Σ. ΣΕΤΕΕ
49.Λαθήρα Βάσω, γραμματέας Δ.Σ. Συλλόγου Π.Ε. «Θεόφιλος Καϊρης» (Άνδρου Κέας Κύθνου Σερίφου)
50.Λαθήρα Γιάννα, Γραμματέας Γ” ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης
51.Λαθήρας Γιάννης, Δ.Σ. Γ” ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης
52.Λέκκας Παναγιώτης, Οργανωτικός Γραμματέας ΕΛΜΕ Χαλκιδικής
53.Μανίκας Σταύρος, μέλος Δ.Σ. Συνδικάτου Εργαζομένων ΕΘΕΛ-ΟΑΣΑ
54.Μανώλης Χάρης, μέλος Δ.Σ. Σωματείου εργαζομένων «Ελληνικής Χαλυβουργίας», απολυμένος
55.Μασούρας Κωστής μέλος Δ.Σ. ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ και Αντιπροσωπεία ΤΕΕ
56.Μαστραπά Δώρα, μέλος Δ.Σ. Β΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας
57.Μένιος Καλογριάς, Γραμματέας Σωματείου εργαζομ. Νοσοκ. Άγ. Παύλος, Μέλος ΓΣ ΠΑΣΟΝΟΠ και ΕΔΟΘ
58.Μιλτσακάκης Μιχάλης,  μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Π.Ε. Ροζα Ιμβριώτη
59.Μιχάλης Κιτσώνας, μέλος Δ.Σ. ΣΕΦΚ
60.Μπακόλας Δημήτρης, μέλος Δ.Σ σωματείου Γεωπόνων ιδιωτικών υπαλλήλων Ηπείρου (σωματ. επιτροπή Ιωαννίνων)
61.Μπαρτζώκας Γιώργος, μέλος Γ.Σ αντιπροσώπων Εργατικού Κέντρου Πρέβεζας (συνεταιριστικοί υπάλληλοι)
62.Μπαχούρου Βάσω, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής
63.Μπαχτή Άννα, πρόεδρος Ε ΕΛΜΕ Αν. Αττικής
64.Μπελεζόνης Θεόδωρος, συνδικαλιστής στο δημόσιο τομέα, Πάτρα
65.Νάνος Βαγγέλης, μέλος Δ.Σ. Εργατικού Κέντρου Πρέβεζας (γεωπόνοι ιδ. Υπάλληλοι)
66.Ντόμαλης Αποστόλης, μέλος Δ.Σ. σωμ. Τύπου-Χάρτου Λάρισας
67.Ντούρος Στάθης, μέλος προσωρινής Δ.Ε. Σωματείου Συμβασιούχων Εργαζομένων σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου Μή Κερδοσκοπικού Χαρακτήρα (εργαζόμενος σε πρόγραμμα «κοινωφελούς εργασίας» του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ), Βόλος
68.Ξανθοπούλου Αθηνά, μέλος προσωρινής Δ.Ε. Σωματείου Συμβασιούχων Εργαζομένων σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου Μή Κερδοσκοπικού Χαρακτήρα (εργαζόμενη σε πρόγραμμα «κοινωφελούς εργασίας» του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ), Βόλος
69.Ξοπλίδης Παναγιώτης, Γενικός Γραμματέας Σωματείου Υπαλλήλων Βιβλίου-χάρτου Θεσ/νικης
70.Οικονόμου Χάρης, αντιπρ. Γ.Σ. Εργατικού Κέντρου Πάτρας, Σωματείο Μισθωτών Τεχν. Αχαΐας
71.Πανόπουλος Θοδωρής, μέλος Δ.Σ. σωματείου ΙΜΑΣ ΑΕ, αντιπρόσωπος στο Εργ. Κέντρο Βόλου
72.Παπαγεωργίου Πάνος, μέλος Δ.Σ. ΠΟΕΔΗΝ
73.Παπαγιάννης Πάνος, αντιπρόσωπος Γ.Σ. ΟΣΜΕ (Ομοσπονδία Μεταφορών) και Εργατικού Κέντρου Πρέβεζας
74.Παπαδόπουλος Δημήτρης, αντιπρ. Δ.Σ. Ε.Λ.Μ.Ε. Λάρισας
75.Παπαδόπουλος Τάσος, συνδικαλιστής εφοριακός, Θεσσαλονίκη
76Παπαδόπουλος  Δημήτρης,  αντιπρόεδρος  ΕΛΜΕ  Λάρισας
77.Παπανικολάου Πάνος, μέλος Δ.Σ. ΕΙΝΑΠ, Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου και Συλλόγου Εργαζομένων Γεν. Νοσοκ. Νίκαιας – Πειραιά
78.Παπαπέτρου Πέτρος, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής
79.Παπασπυρίδης Αλέκος, αντιπρόσωπος στο συνέδριο ΕΚΑ, μέλος Αντιπροσωπείας ΤΕΕ
80.Παπασωτηρίου Θάνος, ταμίας Σωματείου ΣΕΛΜΑ (σωματείο Αττικό Μετρό)
81.Παρασκευάς Σωτήρης, μέλος  Δ.Σ. Σωματείου Εργαζομένων ΑΤΤΙΚΟΥ Νοσοκομείου
82.Πασσιάς Χρήστος, πρόεδρος τριμελούς επιτροπής εργαζ. PRAKTIKER Ιωαννίνων
83.Πατσούρας Χρήστος, συνδικαλιστής μηχανικός ΤΕΕ Ηπείρου
84.Παυλίδης Αλέξης, μέλος του συνδικάτου μετάλλου Βόλου «Μήτσος Παπαρήγας»
85.Πολυχρονιάδης Δημήτρης, μέλος Δ. Σ. Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π. Ε. Αμαρουσίου – Αιρετός ΠΥΣΠΕ Β’  Αθήνας
86.Ράπτης Σταύρος, αντιπρόσωπος Γ.Σ. Εργατικού Κέντρου Πρέβεζας (ιδ. Υπάλληλοι)
87.Ρεβύθης Σπύρος, αντιπρόεδρος Σωματείου ΣΕΛΜΑ (σωματείο Αττικό Μετρό)
88.Ρέππα τίνα, πρόεδρος συλλόγου εκπ/κών Π.Ε. «Αριστοτέλης»
89.Ρέππας Χρήστος, πρόεδρος Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε  νησιών  Αργοσαρωνικού
90.Ρίζος Μιχάλης, γραμματέας Σωματείου Εργαζομένων ΑΤΤΙΚΟΥ Νοσοκομείου
91.Ρίζου Ντορέτα, μέλος Γ.Σ. αντιπροσώπων Ομοσπονδίας Διοικητικών Υπαλλήλων ΑΕΙ
92.Σαιτάκη Εύα, πρόεδρος  Δ.Σ. Σωματείου εκπαιδευτικών στην ιδιωτική εκπαίδευση Ηρακλείου Κρήτης
93.Σαφάκας Γιώργος, πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων ΚΤΕΛ Πρεβέζης -οδηγών φορτηγών και Γ.Σ  Ε.Κ. Πρεβέζης
94.Σεβαστίδου Όλγα, μέλος προσωρινής Δ.Ε. Σωματείου Συμβασιούχων Εργαζομένων σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου Μή Κερδοσκοπικού Χαρακτήρα (εργαζόμενη σε πρόγραμμα «κοινωφελούς εργασίας» του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ)
95.Σιούτης Σπύρος, μέλος Δ.Σ συλλόγου εργαζομένων Περιφέρειας Ηπείρου (Π.Ε Πρέβεζας)
96.Σκαφίδα Αναστασία, μέλος 5μελους ΕΙΝΑΠ Τζανείου Νοσοκομείου
97.Σμήλιος Ηλίας, μέλος Γ.Σ ΑΔΕΔΥ. μελος Δ.Σ. Ζ΄ Συλλογου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Θεσσαλονίκης
98.Σουνάπογλου Θωμάς, αντιπρόεδρος Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών Μακεδονίας
99.Σοφουλάκη Κατερίνα, μέλος Δ.Σ. Σωματείου εκπαιδευτικών στην ιδιωτική εκπαίδευση Ηρακλείου Κρήτης
100.Σταματόπουλος Αντώνης, πρόεδρος Σωματείου ΣΕΛΜΑ (σωματείο Αττικό Μετρό)
101.Σταχούλης Σπύρος, μέλος Δ.Σ Οδοντιατρικού Συλλόγου Ιωαννίνων
102.Στεργιοπούλου Γιώτα, μέλος Δ.Σ. εργαζ. Αποκεντρωμένης διοίκησης Νοτιοδυτικής Ελλάδας
103.Στεριούλα Δήμητρα, μέλος προσωρινής Δ.Ε. Σωματείου Συμβασιούχων Εργαζομένων σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου Μή Κερδοσκοπικού Χαρακτήρα (εργαζόμενη σε πρόγραμμα «κοινωφελούς εργασίας» του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ), Βόλος
104.Στεφανής Γιώργος,  μέλος Δ.Σ. ΠΕΤ-ΟΤΕ
105.Συλαϊδής Βασίλης, Μέλος ΔΣ ΕΚΑ, μέλος Δ.Σ. Σωματείου Εργαζομένων ΙΝΤΡΑΚΟΜ
106.Ταλαχούπης Νίκος, μέλος Δ.Σ. Συνδικάτου Οικοδόμων Λάρισας
107.Τζουβελέκης Δημήτρης, Γ. Γραμματέας ΔΣ Ενιαίου Συλλόγου Εργαζομένων  ΟΤΑ Ν, Βοιωτίας
108.Τζούμας Θανάσης, μέλος Δ.Σ ΕΛΜΕ Ιωαννίνων
109.Τζώρας Αναστάσιος, μέλος Δ.Σ. Συνεταιριστικών Υπαλλήλων Πρέβεζας
110.Τζωρτζιώτης Σταύρος, μέλος Δ.Σ. ΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας
111.Τουλγαρίδης Κώστας, πρόεδρος Συλλόγου εκπ/κων ΠΕ  «Κ. Σωτηρίου»
112.Τουμπέλης Βασίλης, πρ. πρόεδρος ΟΣΝΙΕ
113.Τσαγκαράτου Αιμιλία, γραμματέας συλλόγου εκπαιδευτικών Π.Ε. «Παρθενώνας»
114.Τσάκος Μάνθος, γεν. γραμματέας Σωματείου ΣΕΛΜΑ (σωματείο Αττικό Μετρό)
115.Τσουκαράκης Γιάννης, μέλος ΔΣ Συλλόγου Τεχνικών Επιστημόνων Βιομηχανίας (ΣΤΕΒ)
116.Τσουραμάνης Θανάσης, μέλος Δ.Σ. Κλαδικού σωματείου εργαζ. ΟΤΑ ν. Αχαΐας
117.Φουντούκας Μιχάλης, αν. γραμματέας Σωματείου ΣΕΛΜΑ (Αττικό Μετρό)
118.Χαντζή Μαρία, μέλος ΔΣ σωματείου Εκπαιδευτικών Φροντιστηρίων Ιδιωτικής Εκπαίδευσης (ΣΕΦΙΕ) Θεσσαλονίκης
119.Χαρίτος Γιώργος, μέλος Δ.Ε. Παραρτήματος Κρήτης Συλλόγου Εκτάκτων Αρχαιολόγων
120.Χριστίδου Χριστίνα, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Εργαζομένων στη ΜΟΔ Α.Ε.
121.Χριστογιάννης Χριστόφορος, πρόεδρος Συλλόγου Εργαζομένων Πρόνοιας Ηπείρου
122.Χρυσαφόπουλος Κώστας,  μέλος  ΔΣ  ΕΛΜΕ Ν.  Βοιωτίας.
123.Χρυσοχόου Ανδρέας, μέλος Δ.Σ. Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων (σωματείο PRAKTIKER)
124.Χτενάς Κώστας, μέλος Γεν. Σ. Συνδικάτου Οικοδόμων Λάρισας

Η Κύπρος, το ευρώ, το ψωμί και το παντεσπάνι

Παναγιώτης Μαυροειδής

 

Το 1978, ήμουν μαθητής,  άρον άρον μεταφερμένος στην Αθήνα, σε απόλυτη φτώχεια, αλλά  και μέλος της ΚΝΕ,  με αλαζονική  σιγουριά για το μέλλον. Δούλευα εκείνο το καλοκαίρι σε μια από τις πρώτες  εταιρείες πληροφορικής, όταν  διαπίστωσα με μεγάλη μου έκπληξη πως ένα από τα  αφεντικά της εταιρείας διάβαζε το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και ήταν  οπαδός ή μέλος του ΚΚΕ. Όταν ξεθάρρεψα και τον ρώτησα ‘’μα πως συμβιβάζονται αυτά;’’, πήρα μια απάντηση έτοιμη από καιρό. Ίσως επειδή η ερώτηση ήταν συχνή... ‘’Γιατί όχι αγαπητέ; Είναι θέμα αρχών. Γιατί άλλοι να τρώνε ψωμί και άλλοι παντεσπάνι; Παρότι εγώ προσωπικά μάλλον έχω συνηθίσει στο παντεσπάνι, θα ήθελα αυτό να μοιράζεται. Φυσικά,  τότε πια,  δε θα είναι ακριβώς  παντεσπάνι, αλλά σίγουρα θα είναι ένα γλυκό ψωμί για όλους’’.

Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η απάντηση. Η απλή της διατύπωση, με ωραία λόγια,  στερέωνε τη δική μου επιλογή για κομμουνιστική στράτευση. Αλλά και κάτι παραπάνω: Αφού ακόμη και το αφεντικό που είχε συνηθίσει στο παντεσπάνι, διάλεγε για λόγους αρχών τον κομμουνισμό, εγώ, που μετά βίας μοιραζόμουν το ψωμί με τα αδέρφια μου, σίγουρα θα είχα εκατό λόγους παραπάνω, να βαδίσω τον ίδιο δρόμο. Όχι μόνο για λόγους αρχών, αλλά και από ανάγκη.

Σήμερα, 35 ολόκληρα χρόνια αργότερα, διαβάζουμε ότι  οι 84 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου έγιναν το 2012 ακόμη  πιο πλούσιοι, με το σύνολο των περιουσιών τους να αυξάνεται κατά 241 δισ. και να φθάνει τα 1,9 τρισ. δολάρια.. Με λίγα λόγια μόνο το  …εισοδηματάκι μιας και μόνο χρονιάς, μόλις 84 ανθρώπων,  είναι μεγαλύτερο από το καταβαραθρωμένο ελληνικό ΑΕΠ και πάνω από 41 φορές μεγαλύτερο από τα 5,8 δις. Ευρώ για τα οποία η ΕΕ διέλυσε την Κυπριακή οικονομία και απαίτησε να ληστέψει και τις καταθέσεις των πολιτών της!

Θα έφτανε λοιπόν αυτός ο λόγος, για να πει κάποιος, ‘’ναι, θα επιλέξω ένα  δρόμο έξω από το άδικο καπιταλιστικό σύστημα, για να μοιραστεί αυτός ο πλούτος’’. Είναι μια δίκαιη και λογική τοποθέτηση, λαμβάνοντας υπόψη ότι και ο πλούτος αυτός σίγουρα δεν αυγάτισε από μόνος του, αλλά δημιουργήθηκε από αυτούς που δουλεύουν ατέλειωτες ώρες και ψωμοζούν.

Σίγουρα, στην εποχή μας, μια γενικευμένη κοινοκτημοσύνη των κοινωνικών αγαθών, ένας νέος κομμουνισμός, θα είχε περιθώριο για κάτι παραπάνω από ένα γλυκό ψωμί και δροσερό νερό για όλους, αν όχι για το περιβόητο παντεσπάνι.

Αυτό είναι μια  πεποίθηση που επανέρχεται στη συζήτηση μεταξύ κάποιων στρατευμένων. Δικαιούται και οφείλει να δυναμώσει, να τεκμηριωθεί, να μετασχηματιστεί σε πρόγραμμα κοινωνικού και πολιτικού αγώνα, για να νικήσει.

Εκτός όμως από μια αναγεννημένη ελπίδα κάποιων μυημένων, που πολύ διστακτικά βγαίνουν από τα πολιτικά λαγούμια τους, φαίνεται πως είναι και κάτι άλλο.

Είναι και μια ερώτηση, που ανθίζει όλο και πιο μαζικά, αν και με πολύ διαφορετικούς χρωματισμούς, ανάμεσα σε όσους αγωνίζονται και γνωρίζονται στο πεζοδρόμιο, ενώ στην πολυκατοικία δεν είχαν αλλάξει κουβέντα: Γιατί αλήθεια πρέπει να σωθούν οι τράπεζες, το ευρώ και τα καπιταλιστικά κέρδη και όχι οι μισθοί, οι δουλειές, οι συντάξεις, οι κοινωνικές πολιτικές;

Είναι και ο φόβος του αναλυτή στη σοσιαλδημοκρατική γερμανική εφημερίδα Ντι Τσάιτ, η οποία  υπογράμμιζε στις 7/3/2013: «Ξαφνικά θυμάται κανείς ότι μια μεγάλη κρίση δεν αφορά απλώς τα οικονομικά στοιχεία και τη μοίρα ιδιωτών, δεν προκαλεί μόνο κοινωνικές αλλαγές, αλλά επιπλέον στην κρίση βρίσκεται εν υπνώσει ένα καταστροφικό ή επαναστατικό πολιτικό δυναμικό (…) Είναι πραγματικά εκπληκτικό το ότι σε καμία από τις χώρες που έχουν πληγεί από την κρίση δεν έχει σημειωθεί μέχρι τώρα αναβίωση του κομμουνισμού. Πόσο μακριά θα πάει το ζήτημα του συστήματος, το οποίο έχει τεθεί στην Ευρώπη και στο οποίο πρέπει να απαντήσει μέσα στα επόμενα χρόνια; Πόσο ριζοσπαστικά θα οξυνθεί το ζήτημα αυτό;».

Άραγε, δεν γνωρίζει αυτός ο κύριος  ότι ο Χριστόφιας με την ‘’αριστερή κυβέρνησή’’ του άνοιξε στην Κύπρο το δρόμο στην τρόικα και έστρωσε το τραπέζι για να σφάξει τον κόσμο ο δεξιός Αναστασιάδης; Δεν έχει υπόψη του, ότι η ηγεμονική (εκλογικά) ευρωπαϊκή  αριστερά στην Ελλάδα, δηλώνει πως θα κάνει ότι μπορεί να σώσει το ευρώ,  το οποίο θεωρεί ‘’το εθνικό μας νόμισμα’’;

Το γνωρίζουν αυτό και με το παραπάνω. Όπως γνωρίζουν, ακόμη καλύτερα, ότι  η επαναστατική κομμουνιστική αριστερά, στις πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ, είναι σχεδόν ανύπαρκτη ή σίγουρα πολύ αδύνατη.

Τότε προς τι οι ανησυχίες ή μήπως πρόκειται για απλή κινδυνολογία;

 Η απάντηση βρίσκεται στην ωμή πραγματικότητα, που έχει τη δική της δυναμική και στις ‘’νύχτες, που είναι γκαστρωμένες’’. Είναι που έχουμε ενάμιση εκατομμύριο ανέργους στην Ελλάδα, άπειρους φτωχούς και αστέγους, παππούδες χωρίς φάρμακα, νεολαία χωρίς μέλλον και αγκαλιά με τη βαλίτσα του ξενιτεμού. Είναι που γίνεται ‘’πατείς με, πατώσε’’, για μια τσάντα πατάτες στην Αθήνα και όχι μόνο.

Στην Ελλάδα, όπως στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία, χρειάστηκε  να ψηφιστούν τρία μνημόνια. Να βγουν λόγοι για τη ‘’σωτηρία της πατρίδας’’ και της ‘’κοινής  ευρωπαϊκής προοπτικής’’. Να φουντώσει η στρατιά των απολυμένων, να νεκρώσουν οι βιοτεχνίες και τα χωράφια. Να βγουν νόμοι και παρά-νόμοι για τις ιδιωτικοποιήσεις, τα χαράτσια και τις μειώσεις των μισθών. Να διοριστούν εγκάθετες κυβερνήσεις και να ξελαρυγγιαστούν ο Πρετεντέρης, ο Παπαδημητρίου και η Τρέμη. Να βγουν από τον υπόνομο οι φασίστες.  Να αδειάσει η αστυνομία από χημικά και δακρυγόνα. Και όλα αυτά γιατί; Για να μεταφερθεί πλούτος, χρόνος και μέλλον, από τους πολλούς στους λίγους. Για να ταϊστεί ένα καπιταλιστικό σύστημα σε βαθειά κρίση και να αναστηλωθεί μια Ευρωζώνη που είναι στο χείλος του γκρεμού.

Στην Κύπρο, σαν από λήθαργο ξυπνά ο κόσμος και συνειδητοποιεί ότι τα προσχήματα δεν είναι καθόλου απαραίτητα. Όχι, εδώ θα γίνει πιο απλά το πράγμα. Θα γίνει ένα νέο πείραμα. Τίποτα από τα προηγούμενα δε χρειάζεται, αποφάσισε το Eurogroup. Η απόφαση ήταν εξαιρετικά λιτή: ‘’Φέρτε τα βιβλιάρια, να πάρουμε ότι έχετε στην άκρη’’! Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, η ‘’εμπιστοσύνη’’ της συναλλαγής, η εγγύηση των καταθέσεων, πέταξαν σαν πουλάκια, χωρίς πολλές εξηγήσεις. Δεν έχει σημασία αν αυτό τώρα, μετά και την αρνητική απόφαση της Κυπριακής Βουλής, δε θα γίνει. Το ζήτημα τέθηκε. Η Ευρωζώνη δεν αστειεύεται.

Το να βλέπεις κανείς αγριεμένους Κύπριους διαδηλωτές, δεν είναι και τόσο συνηθισμένο. Δείγμα, μιας εποχής που αλλάζει, μιας πολιτικής κρίσης και μεταβολής που έρχεται αδυσώπητη, ακόμη πιο άγρια και από την οικονομική κρίση. Γιατί η κυπριακή οικονομία, δύσκολα θα αναρρώσει.

''Μα δεν καταλαβαίνουν ότι παίζουν με τη φωτιά; Μήπως ήταν λάθος τους που μπορεί να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου για την ευρωζώνη;''.  Λογικά τα ερωτήματα. Φανερώνουν όμως και την άγνοιά μας για το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης και ειδικότερα της κρίσης της ευρωζώνης.

Η καπιταλιστική κρίση, δεν είναι επιλογή και απόφαση του ‘’Πολιτικού Γραφείου’’ των καπιταλιστών και των τραπεζιτών. Δεν είναι κόλπο για να ρίξουν τα μεροκάματα και ας είναι βέβαιο ότι το επιχειρούν πάντα. Είναι εγγενές χαρακτηριστικό αυτού στου συστήματος και της βασικής του λειτουργίας. Όσο πάει από κρίση σε ανάπτυξη και από ανάπτυξη σε κρίση, ο καπιταλισμός, δεν είναι ποτέ ο ίδιος. Αντίθετα, γίνεται όλο και πιο αποκρουστικός, δηλαδή είναι όλο και πιο εκμεταλλευτικός, όλο και πιο αντιδραστικός. Αυτό δεν είναι αφηρημένο, αλλά μετριέται συγκεκριμένα με κοινωνικές καταστροφές. Στην  Ελλάδα  με τα  μνημόνια, στην Κύπρο με την  ωμή τραπεζική καπιταλιστική ληστεία, σε άλλες χώρες αντίστοιχα. Παντού όμως υπάρχει ένα κοινό εφιαλτικό χαρακτηριστικό: Η θάλασσα της ανεργίας, με την πρόβλεψη για πάνω από δύο εκατομμύρια στο τέλος του 2013 στην Ελλάδα, αλλά και με  27 εκατομμύρια ανέργους στην ΕΕ.

Μπορούν όμως να δώσουν λύση, έστω και αντιδραστική, όπως τάζει ο Σαμαράς;

Για να επανέλθει στην Ελλάδα η ανεργία στα επίπεδα προ μνημονίων (περίπου 7,5%), χρειάζεται ανάπτυξη με ρυθμούς κοντά στο 4% επί 10 χρόνια! Πιστεύει κανείς ότι αυτό μπορεί στα αλήθεια να συμβεί;

Πιστεύει κανείς στα αλήθεια, ότι οι όποιες  επενδύσεις γίνουν,  με γλίσχρους μισθούς και άθλιες εργασιακές σχέσεις, θα μπορούν να   απορροφήσουν  αυτά τα πλήθη ανέργων;

Δεν λείπουν τα κεφάλαια και οι επενδυτές. Με ένα παγκόσμιο ΑΕΠ κοντά στα 60 τρις, τα λιμνάζοντα κεφάλαια, που δεν τοποθετούνται σε επενδύσεις, επειδή το ποσοστό κέρδους βαίνει μειούμενο, είναι πάνω από 600 τρις! Ούτε θα τραβήξουν τις επενδύσεις οι καταβαραθρωμένοι μισθοί και η θεσμοθέτηση της απόλυτης ασυδοσίας των επενδυτών. Με μια χαλυβουργία όπου το εργατικό κόστος είναι ήδη στο 10%, ακόμη και μια μείωση των αποδοχών κατά 50%, θα οδηγούσε σε εξοικονόμηση μόλις κατά 5%. Φαίνεται μακάβριο, μα είναι έτσι. Ο καπιταλισμός, υπονομεύει τα περιθώρια ανάταξής του, ακριβώς επειδή έχει αναπτυχθεί υπέρμετρα και έχει κλονίσει τα θεμέλια του.  Έχει βγάλει μεγάλη μάζα της εργασίας έξω από την παραγωγή ή την έχει καθηλώσει κοντά στο φυσικό όριο επιβίωσης.  Το κριτήριο του μεγέθους της αγοράς είναι ακόμη ισχυρότερο σε ότι αφορά τον τόπο των επενδύσεων. Το 70% των άμεσων Ξένων Επενδύσεων στα τελευταία 10  χρόνια, κατευθύνθηκε ακριβώς στις  εννέα πιο μεγάλες και πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Το σαφάρι των Γερμανών και των Αμερικανών στην Κίνα, δε γίνεται μόνο επειδή τα μεροκάματα είναι χαμηλά, αλλά επειδή είναι και μια τεράστια αγορά.

Η αλήθεια είναι ωμή, εφιαλτική, δυσάρεστη, αλλά και απαιτητική: Στο δοσμένο σύστημα-και ειδικά μέσα στην ΕΕ- όχι μόνο δεν θα ξαναδούμε το παλιό εισόδημα, αλλά δε θα δημιουργηθούν ξανά οι χαμένες θέσεις εργασίας. Όσο πορευόμαστε στο πλαίσιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας, ο τελευταίος όχι μόνο παντεσπάνι δεν μοιράζει, αλλά ούτε και ψωμί, ούτε καν και παξιμάδι.

Τη ροπή προς την κατάχτηση αυτής της αλήθειας, είναι που τρέμουν οι τραπεζίτες, οι κεφαλαιοκράτες και όσοι τους υπηρετούν.

Οι σύγχρονες κοινωνίες για να ζήσουν πρέπει να κινηθούν και θα κινηθούν, ενάντια στον καπιταλισμό. Όχι μόνο επειδή οι κομμουνιστές θα σηκώσουν ξανά τη σημαία της ισότητας και της ισοκατανομής, διεκδικώντας παντεσπάνι. Αλλά, γιατί οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί, πρέπει να διασφαλίσουν το ψωμί και την επιβίωση. Γι’ αυτό και θα βαδίσουν και σε δρόμους που οι ‘’δοσμένοι’’ κομμουνιστές, θα θεωρούν αλλόκοτους.

Δεν είναι μικρή μεταβολή αυτή. Η αριστερά, τα συνδικάτα, ειδικά στην Ευρώπη θεώρησαν την μεταπολεμική πορεία αδιατάρακτη. Την ανάπτυξη του, άνιση, άδικη, ταξική,  αλλά δεδομένη. Να που δεν είναι έτσι. Για να ζήσει ο λαός σήμερα, πρέπει να χάσει πλούτο, εισόδημα και  ιδιοκτησία το κεφάλαιο. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ, μαζί με την άρνηση του ληστρικού χρέους, είναι το σπάσιμο του κελιού. Δεν αρκεί.  Μόνο με ένα τρόπο απαντιέται το ζήτημα της απασχόλησης. Οι άνεργοι που είναι στα αζήτητα, να θέσουν σε κίνηση τον παραγωγικό ιστό  που σκουριάζει ή υπολειτουργεί. Η ανάγκη των εθνικοποιήσεων αργά ή γρήγορα, θα τίθεται όλο και πιο δραματικά επί τάπητος. Όχι μόνο των τραπεζών, ούτε μόνο των πρώην ΔΕΚΟ, αλλά όλων των ζωτικών παραγωγικών κλάδων. Το ίδιο και η συνεταιριστική ανασυγκρότηση της αγροτικής παραγωγής, των νέων μεσαίων επαγγελμάτων της πόλης και της βιοτεχνίας.

Η πλευρά αυτή, η αναγκαία ζωτική μεταβολή στο ζήτημα της ιδιοκτησίας,  δεν αποτελεί   το 1/5 ή το 1/10 ενός αθροίσματος στόχων, αλλά τη Λυδία λίθο μιας αριστερής αντικαπιταλιστικής μάχιμης πολιτικής.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, ανακούφιση με παρέμβαση στον τομέα της διανομής και μόνο, δεν μπορεί να υπάρξει, τουλάχιστον  στην Ελλάδα.  Γι’ αυτό και είναι εκ προοιμίου καταδικασμένη κάθε πολιτική που επενδύει απλά σε μια μεγαλύτερη φορολογία επί του κεφαλαίου. Χρειάζεται να μπει χέρι στην παραγωγή, να αφαιρεθεί η ‘’κουτάλα’’. Και αυτό είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για την αστική τάξη και δε θα κριθεί σε καμία κοινοβουλευτική κάλπη, ούτε σε δεκάρικους στη Βουλή. Προϋπόθεση της εργατικής λαϊκής νίκης σε αυτό τον αγώνα δεν είναι μόνο ένα συνεκτικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, αλλά και η ταξική παράταξη δυνάμεων, ο έμπρακτος εργατικός αντικαπιταλιστικός αγώνας, με πυρήνα ένα ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα που θα αγγίζει το ζήτημα της ανατροπής. Όσο αργούμε, τόσο δυσκολεύει αυτός ο δρόμος και η καταστροφή βαθαίνει…