Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Δεν αποφεύχθηκε τελικά η χρεοκοπία Ενυπόθηκες εγγυήσεις προβλέπει το άρθρο 9 του τελικού ανακοινωθέντος

ΛΕΩΝΙΔΑΣ  ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ   εφημ."ΠΡΙΝ" Μέχρι πρόσφατα είχαμε να λέμε για την ορχήστρα του Τιτανικού που ενώ το πλοίο βυθιζόταν αυτή συνέχιζε απερίσπαστη το… ρυθμό της. Στο εξής θα λέμε για την κυβέρνηση Παπανδρέου που ενώ η χώρα χρεοκοπούσε – και επισήμως! – τα μέλη της εν χορώ άνοιγαν σαμπάνιες και καμάρωναν δημοσίως για τον άθλο που πέτυχαν! Η συμφωνία των ηγετών της ευρωζώνης την προηγούμενη Πέμπτη ισοδυναμεί με οικονομική καταστροφή, με παράταση της οικονομικής κατοχής για 30 ολόκληρα χρόνια ακόμη και με νέα βάρη για του εργαζόμενους.
Η «σωτήρια» συμφωνία σε αδρές γραμμές περιλαμβάνει τα εξής: Νέα χρηματοδότηση ύψους 109 δισ. ευρώ με την εθελοντική συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα που θα λάβει την μορφή της ανταλλαγής ομολόγων που λήγουν το προσεχές διάστημα με νέα που θα έχουν χαμηλότερο επιτόκιο και μεγαλύτερες προθεσμίες λήξης και επίσης την επαναγορά ομολόγων με μια έκπτωση της τάξης του 20% περίπου επί της ονομαστικής τους τιμής. Ακόμη, γενναίες χρηματοδοτήσεις προς τις τράπεζες ώστε να μείνουν ανεπηρέαστες από πιθανές αναταράξεις και τέλος την μετατροπή του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο με δυνατότητα αγοράς ομολόγων από την δευτερογενή και χορήγησης δανείων σε κυβερνήσεις.
Η συμφωνία που επήλθε στις Βρυξέλλες, μετά από έντονο παρασκήνιο λόγω της αρχικής απροθυμίας της Γερμανίας, είναι καταδικασμένη να αποτύχει επειδή φτιάχτηκε με τα ίδια, αποτυχημένα και ραδιενεργά σε βαθμό θανατηφόρο υλικά του πρώτου Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου και του Εφαρμοστικού, όλων αυτών δηλαδή των σχεδίων «σωτηρίας» της ελληνικής οικονομίας, που όχι απλά δεν απέτρεψαν την χρεοκοπία αλλά κάθε φορά την έφερναν και πιο κοντά. Ούτε επίτηδες να το έκαναν! Το ότι αποτελεί αδιάσπαστο μέρος τους φαίνεται πεντακάθαρα από την αρχή κιόλας του ανακοινωθέντος, όπου τονίζεται: «επικροτούμε τα μέτρα που έλαβε η ελληνική κυβέρνηση με στόχο τη σταθεροποίηση των δημόσιων οικονομικών και τη μεταρρύθμιση της οικονομίας, καθώς και τη νέα δέσμη μέτρων συμπεριλαμβανομένων των ιδιωτικοποιήσεων». Θαυμάστε θράσος και κοροϊδία! Επικροτούν τα μέτρα σταθεροποίησης, αποφασίζοντας καινούργια για να αποτρέψουν την χρεοκοπία και το ναυάγιο που έφεραν τα προηγούμενα…
Οι Ευρωπαίοι έχουν κάθε λόγο να καμαρώνουν από τη στιγμή που το ανακοινωθέν θέτει και επίσημα ζήτημα ενυπόθηκων εγγυήσεων που θα σημάνουν το ξεπούλημα κάθε δημόσιας περιουσίας και φυσικού πλούτου. Αναφέρεται συγκεκριμένα στο εδάφιο 9 ότι «θα τεθούν συμφωνίες ενυπόθηκων εγγυήσεων ώστε να καλυφθεί ο κίνδυνος που δημιουργείται για κράτη μέλη της ευρωζώνης». Κι ας έσκιζε τα ιμάτιά του μόλις πριν δύο εβδομάδες ο πρωθυπουργός ότι δεν πρόκειται να δεχθεί να μπει ενέχυρο δημόσια περιουσία.
Χονδροειδές ψέμα είναι επίσης και η δήλωση του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών ότι το δημόσιο χρέος έγινε με αυτό τον τρόπο βιώσιμο, δηλαδή διαχειρίσιμο. Ευσεβείς πόθοι… Οι ηγέτες της ευρωζώνης (ακόμη και ο ίδιος ο έλληνας πρωθυπουργός που δεν έχει κανέναν ηθικό ενδοιασμό να λέει την μια μπαρούφα την μια μέρα για να διαψευστεί την επομένη) απέφυγαν να προβούν σε μια σαφή πρόβλεψη για την μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο παρεμπιπτόντως από 115% του ΑΕΠ τον Σεπτέμβρη του 2009 όλοι μαζί οι “σωτήρες” το έχουν ως προς το παρόν στείλει στο 160% του ΑΕΠ. Και πως άλλωστε είναι δυνατόν να μειωθεί όταν όχι μόνο αυξάνεται ο δανεισμός με επιπλέον 60 δισ. ευρώ (δεδομένου ότι τα υπόλοιπα δισ. επί της ουσίας προέρχονται από το περυσινό δάνειο των 110 δισ.) αλλά και μειώνεται το ΑΕΠ λόγω παρατεταμένης λιτότητας;
Κι αυτό ακριβώς, η παρατεταμένη λιτότητα, είναι που δεν ομολογήθηκε από καμιά πλευρά. Το γεγονός δηλαδή ότι η ενεργοποίηση του νέου δανείου έχει ως αυστηρή προϋπόθεση την ψήφιση ενός νέου Μνημονίου και νέων δρακόντειων μέτρων περικοπών κοινωνικών παροχών και λιτότητας που θα διαρκέσουν 30 χρόνια.
Η απόσταση που χωρίζει την πραγματικότητα της νέας συμφωνίας από τις κυβερνητικές, καθησυχαστικές δηλώσεις φάνηκε σε λιγότερο από 24 ώρες από τη στιγμή που έπεσαν οι τελικές υπογραφές, όταν ένας εκ των τριών οίκων αξιολόγησης έσπευσε να δηλώσει πως θα θέσει το μακροπρόθεσμο χρέος της Ελλάδας σε καθεστώς «περιορισμένης χρεοκοπίας». Το γεγονός ότι δεν τους βγαίνουν ούτε και αυτά τα νούμερα φάνηκε από την αδυναμία της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας και των αξιωματούχων της ΕΕ να απαντήσουν με ένα καθαρό τρόπο στο ερώτημα, πότε πρόκειται να βγει η Ελλάδα στις αγορές; Με το πρώτο Μνημόνιο (που επιβλήθηκε κάτω από το εκβιαστικό δίλημμα Μνημόνιο ή χρεοκοπία) υποτίθεται ότι θα επέστρεφε στις αγορές το 2012. Προχθές ο πρωθυπουργός, Άβερελ Τσολάκογλου, δήλωνε περιχαρής ότι η χρηματοδότηση της Ελλάδας είναι εξασφαλισμένη μέχρι το 2020! Επομένως τα επόμενα 9 χρόνια δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μπορέσει η Ελλάδα να διακόψει την μηχανική υποστήριξη… Πως να μην τους χαρακτηρίζουν χρεοκοπημένους οι οίκοι αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας;
Ιδιαίτερη πολιτική σημασία έχει ότι η ΕΕ επίσημα κι εδώ και καιρό πλέον δεν αποτελεί μέρος της λύσης, όπως θέλει να πιστεύει η κοσμοπολίτικη Αριστερά των ευρωλιγούρηδων, αλλά μέρος του προβλήματος. Η επίσημη χρεοκοπία, το νέο Μνημόνιο διάρκειας 30 ετών και η αρπαγή της δημόσιας περιουσίας και του φυσικού πλούτου από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν προωθείται από κάποιες σκοτεινές κι άγνωστης ταυτότητας δυνάμεις αλλά ενορχηστρώνεται στο φως της ημέρας εντός των συνόδων κορυφής της ΕΕ και περιγράφεται με κάθε λεπτομέρεια στα τελικά ανακοινωθέντα της. Απέναντί μας επομένως δεν έχουμε μόνο την κυβέρνηση Παπανδρέου αλλά και μια ΕΕ που αναλαμβάνει την βρόμικη δουλειά να επιβάλλει τις πιο αντιλαϊκές πολιτικές. Πτώση λοιπόν της κυβέρνησης Παπανδρέου και έξοδος από την ΕΕ, είναι οι προϋποθέσεις για να δούμε άσπρη μέρα!

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Η ‘’ευρωπαϊκή λύση’’ φωτιά και δηλητήριο. Ή μήπως και αφετηρία αντι-ΕΕ αφύπνισης της αριστεράς και του λαού;


Παναγιώτης Μαυροειδής

Το πιο πετυχημένο και σωστό που γράφηκε για τις  χθεσινές αποφάσεις της συνόδου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι πως αυτές ‘’είναι τόσο θετικές όσο μια επιτυχημένη χημειοθεραπεία σε ένα ετοιμοθάνατο καρκινοπαθή’’!
Δυστυχώς, είναι ακριβώς έτσι… Μόνο που πρέπει να δούμε, ποια ακριβώς θα είναι η θεραπεία, ποιος είναι ο ασθενής και ποιος είναι ο εκτελεστής του.
Όπως πάντα, υπάρχει η ανάγκη της  …μετάφρασης σε όσα λέγονται από τους εκπροσώπους της κυβέρνησης και τα παπαγαλάκια της στα ΜΜΕ. Διότι, φυσικά και δεν λέγονται όλα και κυρίως δεν αναδεικνύονται τα σπουδαιότερα.
Έχουμε και λέμε λοιπόν.
Είδηση πρώτη:  Η  ‘’ευρωπαϊκή λύση’’ είναι φωτιά και δηλητήριο για τα λαϊκά συμφέροντα.
Η πολυαγαπημένη μας  Ευρωπαϊκή Ένωση, διαψεύδει όλους τους αφελείς ή πονηρούς που θέλουν να αποκοιμίζουν τον λαό, για την δήθεν ‘’ευρωπαϊκή λύση’’ που θα μπορούσε δήθεν να δοθεί, ως εναλλακτική λύση έναντι του  αιμοβόρου ΔΝΤ και των δήθεν ανωνύμων  μακιαβελικών ‘’αγορών’’.  Χρειάζεται ένα σχόλιο από τον κ. Τσίπρα (και όχι μόνο)  επί αυτού. Ελπίζουμε η απάντηση να μην είναι σε ένα νέο περισπούδαστο κάλεσμα για ‘’έκδοση ευρωομόλογου’’, στο οποίο ‘’είμαστε ακόμη πιο κοντά’’, όπως είπε ο πρωθυπουργός.
Είδηση δεύτερη: Η ΕΕ και το ευρώ της ζουν και βασιλεύουν, πατώντας επί πτωμάτων και δικαιωμάτων
 Η Ευρωπαϊκή Ένωση προχωράει σε βίαιη και ταχύτατη οικονομική και πολιτική ενοποίηση με όρους τόσο απεχθείς για τους λαούς που μπροστά τους  ωχριούν 100 Μάαστριχτ και 1000 Λισσαβώνες. Η ουσία των αποφάσεων έγκειται στην ‘’προστασία του ευρώ’’ και όρος για αυτό είναι το γονάτισμα του ελληνικού λαού, η καταστροφή των κοινωνικών δικαιωμάτων
Είδηση τρίτη: Θα φορτωθούμε άλλα 109 δις χρέος!
Το πρόσθετο πακέτο ‘’βοήθειας’’, αποφεύγουν όλοι να το πούν με το όνομα του: είναι ένα νέο δάνειο (έστω με μικρότερο επιτόκιο). Επιβεβαιώνεται ακόμη μια φορά ότι το  οικονομικό και πολιτικό παιχνίδι που παίζουν  η ΕΕ, η διεθνής κεφαλαιοκρατία και  ο αστικός συνασπισμός εξουσίας στην Ελλάδα σημαίνει απλά:  Όσο εμείς  πληρώνουμε  το χρέος, αυτό μεγαλώνει και αυτοί θησαυρίζουν. Να που ήρθε και η ώρα να δούμε ‘’ τι εστί βερίκοκο’’ με τις προτάσεις ακόμη και ‘’ανοιχτόμυαλων’’ αριστερών για λύσεις περί αναδιαπραγμάτευσης με επιμήκυνση του χρέους


Είδηση τέταρτη: Νέος πακτωλός χρημάτων στις ελληνικές τράπεζες
Οι έλληνες άνεργοι μπορούν να κοιμούνται …ήσυχοι (έστω και κάτω από τις γέφυρες). Οι μισθωτοί των 500 ευρώ, οι εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι με τους μειωμένους μισθούς, οι μικρομεσαίοι με τα κλειστά μαγαζιά, πρέπει να αισθάνονται …ασφαλείς. Οι ελληνικές τράπεζες θα πάρουν και άλλα χρήματα και θα σωθούν. Και μαζί τους η χώρα από την χρεωκοπία. Διότι Ελλάδα στα μυαλά και την γλώσσα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας στη χώρα, όπως και των γελωτοποιών της, είναι το τραπεζικό σύστημα και γενικότερα  οι μεγάλες  καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Και μάλιστα, όσο πιο μεγάλες είναι και όσο πιο υψηλά κέρδη είχαν  την προηγούμενη δεκαετία αφαιμάσσοντας το λαϊκό εισόδημα και το δημόσιο χρήμα, τόσο πιο επιλέξιμες είναι προς σωτηρία.
Είδηση πέμπτη: Το νέο σχέδιο Μάρσαλ, θα σημάνει επιχειρηματικό τοπίο που θα μοιάζει με αυτό της κινεζικής ακτής
Η Ευρωπαϊκή  Ένωση, όπως και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι έλληνες ‘’έχοντες και κατέχοντες,  δεν διαλέγουν  ούτε την σωτηρία, ούτε την χρεωκοπία, ούτε της Ελλάδας ούτε άλλης χώρας, γενικά και αόριστα.  Αυτά, για αυτούς, είναι άσχετοι ηθικοί όροι και πολιτικές λέξεις που χρησιμοποιούνται αναλόγως την περίπτωση.  Ο  γνωστός σε όλους μας Χένρυ Φορντ, Αμερικανός βιομήχανος   ιδρυτής της αυτοκινητοβιομηχανίας Ford Motor είχε πει ειλικρινέστατα πριν δεκαετίες: ‘’Βασικά δεν θέλω να κάνω αυτοκίνητα, αλλά να κάνω πολλά λεφτά’’. Το  ίδιο ισχύει και με το νέο σχέδιο Μάρσαλ  και τους μηχανισμούς χρηματοδοτικής ενίσχυσης των επιχειρήσεων  από την ΕΕ, με υποτιθέμενο στόχο την ανάπτυξη. Στους παλιότερους σχέδιο Μάρσαλ θυμίζει Μακρόνησο. Δεν είναι τραβηγμένη σκέψη με αυτά που είδαμε  στο Σύνταγμα και την καθολική επίθεση του κρανοφόρου ΜΑΤοβαμμένου κράτους κατά των πολιτών. Ταυτόχρονα όμως, σιγά σιγά οι κυρίαρχοι αποκαλύπτουν τον κοινωνικό και πολιτικό στόχο τους: η ‘’νέα ανάπτυξη’’, μετά την καταστροφή που σκόπιμα προκάλεσαν, θα έχει τρία κυρίαρχα στοιχεία: διάλυση εργασιακών σχέσεων, κατάργηση κάθε έννοιας δημόσιων κοινωνικών πολιτικών, εκποίηση και αρπαγή του δημόσιου κοινωνικού πλούτου. Η  ‘’Νέα Ελλάδα’’  του Γιώργου Παπανδρέου θα μοιάζει με την Κινεζική ακτή: οι επιχειρήσεις θα δουλεύουν έξω από τις προβλέψεις κάθε έννοιας νόμου και δικαίου και τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα θα είναι εκτός νόμου. Μια ματιά στον εφαρμοστικό νόμο του μεσοπρόθεσμου, πείθει εύκολα για αυτό….
Είδηση έκτη: τα καύσιμα της  ‘’λύσης’’ που δόθηκε, είμαστε εμείς
Αυτό που κρύβει η αντιδραστική χούντα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, της  ΕΕ και του ΔΝΤ, είναι ότι στόχος και προϋπόθεση για το νέο διακανονισμό είναι μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, πλήρης διάλυση των εργασιακών σχέσεων,  απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, αποδιάρθρωση των κοινωνικών υποδομών, περισσότεροι  φόροι για την κοινωνική πλειοψηφία, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και του φυσικού πλούτου έναντι πινακίου φακής. Για όλα αυτά σήμερα δεν λέγεται κουβέντα. Τον Σεπτέμβρη θα ακούσουμε και θα δούμε πάρα πολλά.
Ένα συμπέρασμα:  η επιβίωση και αξιοπρέπεια προϋποθέτει την αγώνα για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ τους τώρα
Για την μαχόμενη κοινωνική πλειοψηφία, τους ληστευμένους εργαζόμενους και  ανέργους, ξεκληρισμένους αγρότες και μικρομεσαίους, νεολαίους με υποθηκευμένο μέλλον, σε μια χώρα που δίνεται για αντιπαροχή, η μόνη απάντηση είναι ΑΝΑΤΡΟΠΗ με λαϊκή εξέγερση,  εδώ και τώρα. ΌΛΩΝ όσων έχουμε   απέναντι. Και απέναντι είναι η ελληνική κυβέρνηση και η ΕΕ. Και ο ΣΕΒ που τρίβει τα χέρια του με αυτή τη συμμαχία.  Κάτω η Κυβέρνηση. Έξω από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Στάση πληρωμών-διαγραφή του χρέους. Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε. Αγώνας για μια αντικαπιταλιστική πορεία με νέα λαϊκά όργανα εργατικής και λαϊκής δημοκρατίας. Η αριστερά ή βλέπει αυτή την ανάγκη ή αυτοκτονεί.  Η ‘’ενότητα της αριστεράς’’ για να εξασφαλιστεί η πολιτική επιβίωση σε ένα άθλιο και χιλιομουντζωμένο από το λαό πολιτικό σύστημα, είναι καταστροφική ψυχολογία ήττας  και μιζέριας. Η περιφρούρηση περίκλειστων κομματικών φρουρίων, είναι αναχωρητισμός χειρίστου είδους και υπονόμευση της λαϊκής δράσης. Ο στόχος είναι επανένωση της αριστεράς με τον σκοπό της, για τα δικαιώματα της κοινωνικής  εργαζόμενης πλειοψηφίας και την συνολική της χειραφέτηση σε μια νέα εργατική και κομμουνιστική προοπτική. Προϋπόθεση η ήττα των λογικών της ταξικής συναλλαγής, της ευρωλαγνείας, του κυβερνητισμού, του ελέγχου επί του κινήματος, της δουλικής προσκόλλησης στον κοινοβουλευτισμό και τους αστικούς θεσμούς.  Όπλο και μέσο το σμίξιμο, η συγχώνευση αλλά και η πρωτοπόρα επίδραση με τις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις που βγαίνουν στο αγωνιστικό προσκήνιο, με συνολικούς πολιτικούς όρους. Δρόμοι πολλοί  και ανοιχτοί μπροστά μας…

Το εθνικό ζήτημα στη μυλόπετρα της κρίσης*




Του Δημήτρη Γρηγορόπουλου

Στις μέρες της κρίσης η εθνικοφροσύνη φαίνεται να αναβιώνει. Μας κατακλύζει ένας ποταμός εθνικών εκφράσεων και παραινέσεων: Εθνική σωτηρία, εθνική συναίνεση, εθνικό καθήκον, εθνικό συμφέρον κ.ο.κ. Αυτή βέβαια
η πλειοδοσία εθνικών συνθημάτων δεν έχει σχέση με τον πατριωτισμό (αγάπη για την πατρίδα), αλλά είναι έκφραση του αστικού εθνικισμού, που χρησιμοποιεί την έννοια του εθνικού συμφέροντος, για τη συγκάλυψη των ιδιοτελών συμφερόντων της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών.
Η επίκληση και πρόταξη του «κοινού» εθνικού συμφέροντος, δεν είναι βέβαια καινοφανής. Είναι παραδοσιακό εργαλείο στις αποσκευές της αστικής ιδεολογίας. Σήμερα όμως υπάρχουν δύο νέα στοιχεία - σημεία των καιρών. 

Πρώτο: Η υιοθέτηση από το ΠΑΣΟΚ, της εθνικής συνθηματολογίας και η αποποίηση της παραμικρής φραστικής αναφοράς στο σοσιαλισμό, επιβεβαιώνουν τη μη αναστρέψιμη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ σε αστικό κόμμα (και μάλιστα σκληρά νεοφιλελεύθερο). Τα κροκοδείλια δάκρυα («δεν πράττουμε αυτά που θέλει η ψυχή μας») κανένα δεν πείθουν, αφού η πολιτική τους δεν αποτελεί απλώς παρέκκλιση από το πρόγραμμα και τις αρχές τους, αλλά διαμετρικά αντίθετη πολιτική (το «κεϋνσιανό» προεκλογικό πρόγραμμα αντικαταστάθηκε από ανάλγητο νεοφιλελευθερισμό). Δεύτερο: Νέο στοιχείο στο πολιτικό μας σύστημα αποτελεί και η εμμονή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ελληνικού κεφαλαίου για εθνική συναίνεση των δύο πόλων του δικομματισμού (ήδη προθύμων δορυφόρων) με ιδανική εξέλιξη της συγκυβέρνησης (κατά το πρότυπο του «μεγάλου συνασπισμού» Γερμανίας και την εθνική συναίνεση στην Πορτογαλία, Ιρλανδία και Ισπανία).
Αυτή η εξέλιξη είναι νέα για το δικομματισμό (τουλάχιστον στη μορφή), αφού λόγω της ισχυρής παρουσίας (κοινωνικής και πολιτικής) της Αριστεράς στην ελληνική κοινωνία, ο «προοδευτικός» πόλος του δικομματισμού στηριζόταν σε μια αντιδεξιά κινδυνολογία, για να υποκλέπτει τις ψήφους αριστερών πολιτών (ΠΑΣΟΚ ή Δεξιά). Αντίστοιχα, ο συντηρητικός πόλος αξιοποιούσε τα αριστερά, φοβικά σύνδρομα, αποδίδοντας στο ΠΑΣΟΚ ή τουλάχιστον σε μια μερίδα του, αριστερές αντιλήψεις. Αυτή η αντιπαλότητα ήταν βέβαια φαινομενική (με δευτερεύουσες αντιθέσεις) αλλά αποτελεσματική, αφού αποτελούσε συνθήκη ύπαρξης και ευδοκίμησης για το δικομματισμό, από τη δεκαετία του 1920 ως σήμερα. Όμως ο παροξυσμός της κρίσης του καπιταλισμού στη χώρα μας και διεθνώς καθιστά μη ανεκτή έστω αυτή την επιδερμική αντιπαλότητα, αν και είναι αναγκαία για την αναπαραγωγή του δικομματικού συστήματος. Άραγε, πάσχει από πολιτική μυωπία η Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν κατανοεί αυτήν την ανάγκη του συστήματος; Όχι βέβαια, αλλά τη διακατέχει τόση ανασφάλεια για την εφαρμογή της βίαιης λιτότητας, ώστε φοβάται ότι η φραστική έστω διαφοροποίηση της ΝΔ από τα μνημόνια, παρά την ουσιαστική συμφωνία της, μπορεί να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου και να ενισχύει άθελά της, τη λαϊκή αντίθεση στην ακολουθούμενη πολιτική. Γι’ αυτό η Ευρωπαϊκή Ένωση πιέζει ασφυκτικά για εθνική ενότητα, ώστε να εγκλωβιστούν ευρύτερες μάζες, στο δικομματισμό και να μείνουν απρόσβλητες από τη ριζοσπαστική πολιτική.
Σε πλατιές μάζες πολιτών έχει αναπτυχθεί αυθόρμητα αγανάκτηση και απέχθεια για την υποταγή στα κελεύσματα των Βρυξελλών. Αν και πολλοί υπερτονίζουν το εθνικό στοιχείο και το αυτονομούν από το ταξικό, η ανησυχία τους έχει αντικειμενική βάση και αν αποκτήσει κοινωνικό περιεχόμενο και στραφεί κατά του αστικού εθνικισμού, η παρέμβασή τους θα συμβάλει στην απόκρουση αυτής της πολιτικής. Ο ακροδεξιός εθνικισμός προσπαθεί να διαβρώσει αυτό το ρεύμα. Παρά όμως την εθνικιστική ρητορεία του, αποδέχεται το ιμπεριαλιστικό πλαίσιο και πραγματικός στόχος του είναι το λαϊκό κίνημα και η Αριστερά. Εξάλλου, παραδοσιακά στρέφεται στον ξένο παράγοντα για να πλήξει τον κομμουνισμό, διαπράττοντας εθνικά εγκλήματα (συνεργασία με κατακτητές στην κατοχή, προδοσία Κύπρου κ.ά.). Από την άλλη μεριά, η κοσμοπολίτικη Αριστερά ταυτίζει γενικά τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό και αναζητά τη λύση στον υπερεθνικό σχηματισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την «επανίδρυσή» του.
Η εργατική τάξη και η ριζοσπαστική Αριστερά δεν δαιμονοποιούν ούτε θεοποιούν το εθνικό. Συνδέουν το εθνικό συμφέρον με το ταξικό συμφέρον των εργαζομένων και το αντιπαραθέτουν στον αστικό εθνικισμό και τον ιμπεριαλισμό. Γι’ αυτό όχι μόνο υπερασπίζουν τα εθνικά δικαιώματα, αλλά και τα θεωρούν κρίκο στην επαναστατική διαδικασία. Στο πλαίσιο της παγκόσμιας κρίσης εντείνεται η κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και για ενδογενείς λόγους (πτώση μέσου ποσοστού κέρδους) αλλά και λόγω των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για επέκταση της ακτίνας δράσης τους και της κερδοφορίας. Η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να συμβάλει στην αντιμετώπιση της κρίσης ενισχύει το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, το πολυκλαδικό - πολυεθνικό κεφάλαιο διευρύνοντας την εξαγωγική δράση και την κερδοφορία τους με λυσσαλέα επίθεση κατά των εργαζομένων (πολύχρονη λιτότητα –ακόμη και στη Δ. Γερμανία– κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, ακύρωση των δικαιωμάτων). Στο πλαίσιο αυτής της αναδιανομής, προωθείται και η πρωτοφανής μεταφορά υπεραξίας από τον «άσωτο» Νότο στο «σώφρονα» Βορρά. Έτσι, οξύνεται η αντίθεση Βορρά - Νότου στην Ευρωπαϊκή Ένωση με την απομύζηση πλούτου μέσω του μηχανισμού του χρέους.
Αλλά η κρίση Βορρά - Νότου οξύνεται και σε πολιτικό επίπεδο. Αν και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει εξελιχθεί σε ενιαίο κράτος, συγκροτεί ένα συγκεντρωτικό και αυταρχικό πολιτικό μηχανισμό, μέσω του οποίου επιβάλλει ασφυκτικό έλεγχο στον κρατικό προϋπολογισμό των κρατών, μετατρέποντας τις εθνικές κυβερνήσεις σε πειθήνιους εντολοδόχους. Βέβαια, η καπιταλιστική Ελλάδα ήδη από την εποχή της ένταξης στην ΕΟΚ έχει ουσιαστικά απεμπολήσει την εθνική αυτεξουσιότητα, αλλά σήμερα στις συνθήκες της κρίσης χάνονται και τα τελευταία ψήγματα της εθνικής κυριαρχίας. Για παράδειγμα, στο πλαίσιο του δεύτερου Μνημονίου, ασκείται ασφυκτική πίεση στα αστικά κόμματα για εθνική συναίνεση, αν και το δικομματικό σύστημα προϋποθέτει τη σχετική διαφοροποίησή τους. Μάλιστα, σ’ ένα παραλήρημα καισαρισμού, ο Zαν Kλοντ Γιουνκέρ κυνικά ξεκαθάρισε ότι η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας θα περιοριστεί δραστικά. Αυτή η όξυνση της αντίθεσης ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και ελληνικού καπιταλισμού έχει μια σχετικότητα. Ο ελληνικός καπιταλισμός είχε μια μικρο-ιμπεριαλιστική επέκταση στην ενδοχώρα των Βαλκανίων. Αυτή όμως η επέκταση δεν είχε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα και η Ελλάδα δεν αναδείχτηκε σε περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη, όπως η Τουρκία. Η εθνική αντίθεση είναι υπαρκτή αλλά δευτερεύουσα σε σχέση με την ταξική αντίθεση. Σε κάποιες όμως ιστορικές συνθήκες (αποικιοκρατία, ξένη κατοχή, ασφυκτική εξάρτηση) μπορεί να αποκτήσει προτεραιότητα και να ηγεμονεύσει στον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού.
Η εθνική μορφή κοινωνίας (έθνος) συγκροτείται από πολιτιστικές σχέσεις (γλώσσα, παραδόσεις, ήθη και έθιμα, αγάπη για την πατρίδα κ.ά.) και από σχέσεις οικονομικές και πολιτικές (οικονομία και κράτος έθνους στην εξέλιξή του). Παρά τους δεσμούς των μελών του, το έθνος δεν είναι κοινότητα με ομοιογενή συμφέροντα, όπως διατείνεται η αστική ιδεολογία και προπαγάνδα. Το έθνος αποτελείται από ανταγωνιστικές τάξεις. Στον καπιταλιστικό σχηματισμό κυριαρχεί η αντίθεση εργατικής και αστικής τάξης, άρα η διαμόρφωση και η εξέλιξή του εξαρτάται από τις σχέσεις (συνεργασία ή πάλη) αυτών των δύο βασικών τάξεων, όπως και η δράση του σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο.
Η αστική τάξη μετά την προοδευτική της περίοδο (και τότε όχι χωρίς αντιφάσεις) στον αγώνα κατά των θεσμών της φεουδαρχίας και για τη δημιουργία ανεξάρτητου εθνικού κράτους, υιοθέτησε την ιδεολογία του αστικού εθνικισμού. Στο εθνικό επίπεδο, εκφράζεται με το προσωπείο του κοινού εθνικού συμφέροντος, για να συγκαλύψει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των άλλων τάξεων και άρα για να τις κρατήσει σε σχέση υποταγής και στο διεθνές επίπεδο (ιδίως στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, όταν η ενισχυόμενη αστική τάξη γίνεται ανοιχτά επιθετική) για να νομιμοποιήσει ακριβώς στο όνομα της πατρίδας, την επιθετικότητα κατά άλλων εθνών. Στον αντίποδα, η εργατική τάξη προωθώντας τη χειραφέτηση από την εξουσία του κεφαλαίου, δεν ενδιαφέρεται μόνο για τη δική της απελευθέρωση αλλά για την απελευθέρωση και των καταπιεζομένων τάξεων του έθνους της αλλά και των άλλων εθνών.
Η προτεραιότητα της αντίθεσης εργασίας - κεφαλαίου προσδιορίζει λοιπόν και τον ταξικό χαρακτήρα της αντίθεσης εθνικού - διεθνικού. Γι’ αυτό η αντίθεση εθνικού - διεθνικού δεν ταυτίζεται εν προκειμένω με την αντίθεση ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού από τη μία πλευρά και ελληνικού έθνους από την άλλη, αλλά με την αντίθεση ιμπεριαλισμού, Ευρωπαϊκής Ένωσης και ελληνικών μονοπωλίων από τη μία πλευρά και εργατικής τάξης και λοιπών εργαζομένων από την άλλη. Η ελληνική αστική τάξη δεν είναι εθνική αστική τάξη (όπως ήταν στην πάλη κατά της φεουδαρχίας ή σε αντιαποικιοκρατικές επαναστάσεις) ώστε να ταχθεί κατά του ιμπεριαλισμού, αλλά έχει συμμαχήσει μαζί του, για να προωθεί τα ιδιαίτερα συμφέροντά της, σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες, η αντίθεση της εργατικής τάξης στον ελληνικό καπιταλισμό είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αντιπαράθεση κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την αποδέσμευση απ’ αυτήν και αντικειμενικά συνιστά κρίκο υπονόμευσης του συστήματος Ευρωπαϊκής Ένωσης - ελληνικών μονοπωλίων. Δεν είναι απλή διαχείριση βελτίωσης του καπιταλισμού, όπως διατείνεται ο αριστερός κοσμοπολιτισμός, αλλά παράγοντας της ανατροπής του. Όμως ο ταξικός καθορισμός της αντίθεσης εθνικού - διεθνικού δεν συνεπάγεται αυτόματα τον ακριβή καθορισμό αυτής της αντίθεσης.
Η αντίθεση με το πλέγμα ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, η πάλη κατά του εντεινόμενου αυταρχισμού, τα οξυμμένα λαϊκά προβλήματα καθορίζονται από τη βασική αντίθεση του καπιταλισμού. Η λύση τους όμως δεν είναι ανάγκη να συμπέσει με την επαναστατική κατάργηση του καπιταλισμού. Απεναντίας, επειδή τα παραπάνω προβλήματα συνδέονται άμεσα με την καθημερινότητα, άρα, είναι πιο προσιτά στη συνείδηση του εργαζόμενου, επειδή ακόμη η επανάσταση δεν είναι μονόπρακτο, αλλά προϋποθέτει μεταβατικούς στόχους για την πραγματοποίηση και την επιτυχία της (τακτική), αναγκαίο είναι τέτοιοι οξυμμένοι μεταβατικοί στόχοι να μην συγχωνεύονται με το σοσιαλισμό, ούτε να αποτελούν ομαλή σταδιολογία χωρίς επανάσταση, αλλά να αποτελούν μεταβατικούς κρίκους για την επαναστατική διαδικασία. Η υλοποίηση τέτοιων στόχων από τα πρώτα στάδια θα κλονίζει τη δύναμη Ευρωπαϊκής Ένωσης - ελληνικού καπιταλισμού, αλλά και θα πείθει τους εργαζόμενους μέσα από την πείρα των αλλαγών, ότι η αντικατάσταση του καπιταλισμού από το σοσιαλισμό και δυνατή είναι και αναγκαία.
Πρέπει να σημειώσουμε ακόμη ότι η εθνική αντίθεση και συνείδηση έχουν σχετική αυτοτέλεια. Παρά τον καθορισμό τους από την αστική ή εργατική συνείδηση, μπορεί να μην ταυτίζονται ούτε με τη μια ούτε με την άλλη. Για παράδειγμα, η αγάπη για την πατρίδα μπορεί να μην ταυτιστεί ούτε με τον αστικό εθνικισμό ούτε με τον προλεταριακό πατριωτισμό ή να επηρεαστεί κι από τους δύο, χωρίς να κυριαρχηθεί ούτε από τον έναν ούτε από τον άλλο. Η διαπίστωση αυτής της σχετικής αυτοτέλειας είναι αναγκαία, για να μην ταυτίζει κανείς αβασάνιστα έναν εθνικά ευαίσθητο μ’ έναν αντιιμπεριαλιστή ή μ’ έναν εθνικιστή.
Πατριωτική ρητορική και υποκλίσεις στην ΕΕ
Η μεταφορά των κέντρων λήψης αποφάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση συνδυάζεται με την έξαρση της πατριωτικής ρητορικής από τα κόμματα του αστικού μετώπου. Αυτό το οξύμωρο εξηγείται από τη χρεοκοπία της σοσιαλδημοκρατικής και της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης κι από την ανάγκη επομένως, μιας «μεγάλης αφήγησης» για την ιδεολογική χειραγώγηση των μαζών στην πολιτική των μνημονίων. Έτσι, προκρίθηκε το δοκιμασμένο ιδεολογικό όπλο της αστικής τάξης, ο εθνικισμός, η «σωτηρία της πατρίδας», δηλαδή η σωτηρία των συμφερόντων των διεθνών χρηματοπιστωτικών οίκων και της αστικής τάξης της χώρας μας. Για τη σωτηρία της χώρας αναγκαία θεωρείται και η εθνική συναίνεση των πολιτικών κομμάτων, πρωταρχικά του δικομματισμού. Όποιος δεν συναινεί στη συναίνεση, χαρακτηρίζεται εθνικά ανεύθυνος. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συμφωνούν στην πολιτική του Mνημονίου, στο πλαίσιο όμως της σχετικής τους αυτοτέλειας, επιδιώκουν το κάθε κόμμα για τον εαυτό του την ηγεμονία σε αυτή την «εθνική προσπάθεια», επιδίωξη που εξηγεί τις επιμέρους διαφοροποιήσεις της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ παρά τις πατριωτικές κορώνες, αναγνωρίζει την εκχώρηση της εθνικής ανεξαρτησίας στα ευρωπαϊκά ή και τα παγκόσμια ιμπεριαλιστικά κέντρα. Θεωρεί αναγκαία όμως αυτή την εκχώρηση, για να ορθοποδήσει οικονομικά η χώρα και να ανακτήσει την εθνική διαχείριση. Η ΝΔ ως αντιπολίτευση, φορά τη λεοντή του ασυμβίβαστου που δεν υποκύπτει στις πιέσεις των Βρυξελλών και καταψηφίζει τα μνημόνια επί της αρχής τους, ενώ υπερψηφίζει τα περισσότερα νομοσχέδιά τους.
Το ΛΑΟΣ καταψήφισε το νέο Mνημόνιο, ενώ υπερψήφισε το πρώτο. Παρά τη ρητορεία του, συμφωνεί με τη μνημονιακή πολιτική, υπερθεματίζει για την εθνική συναίνεση, προωθώντας μιαν οικουμενική κυβέρνηση στην οποία επιδιώκει να συμμετάσχει για να αναβαθμίσει το ρόλο του. Η «πατριωτική» πολιτική του δηλητηριάζεται ισχυρά από το μικρόβιο του ρατσισμού, αφού φορτώνει τα αίτια της κρίσης στις πλάτες των μεταναστών, στα δισεκατομμύρια ευρώ που εξάγουν από τη χώρα μας! Την εθνική συναίνεση και τη συγκρότηση «εθνικής» κυβέρνησης υιοθετεί και η Δημοκρατική Συμμαχία, πλειοδοτώντας στις επιθέσεις κατά των συντεχνιών του συνδικαλιστικού κινήματος.
Ο Συνασπισμός παρά την αντίθεσή του στο Mνημόνιο, υποτιμά τις εθνικές - ταξικές αντιθέσεις και ουσιαστικά αναθέτει τη λύση τους στον εξωτερικό παράγοντα, την Ευρωπαϊκή Ένωση που με την «επανίδρυσή» της θα θεραπεύσει την ελληνική παθογένεια στο πλαίσιο μιας συνολικής ευρωπαϊκής λύσης. Την προσπάθεια μάλιστα αποδέσμευσης μιας χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση τη χαρακτηρίζει εθνικισμό, αφού υποσκάπτει την κοινή προσπάθεια για την επανίδρυση της Ευρώπης. Αυτή όμως η «κοσμοπολίτικη» πολιτική είναι σε προφανή αναντιστοιχία με την εντεινόμενη αντιδραστικοποίηση της Ευρώπης (υποταγή στις αγορές, ένταση του συγκεντρωτισμού και αυταρχισμού, βίαιη αναδιανομή σε βάρος των εργαζομένων). Στον ίδιο κοσμοπολίτικο αστερισμό κινείται και η Δημοκρατική Aριστερά, καταφάσκοντας όμως στην εθνική συναίνεση και στη συμμετοχή της σε κυβερνήσεις συνεργασίας στην πλατφόρμα ενός «άλλου» Mνημονίου.
Τέλος, ένα αυθόρμητο πατριωτικό ρεύμα, με αιχμή κατά του Mνημονίου και της εθνικής υποτέλειας συσπειρώνεται γύρω από τη «Σπίθα» του Μίκη Θεοδωράκη ή παραμένει ανένταχτο. Το ρεύμα αυτό δεν πρέπει να χαρίζεται στον εθνικισμό, αλλά να αντιμετωπίζεται ως ταλαντευόμενη δύναμη, που αν μπολιαστεί με το ταξικό στοιχείο, μπορεί να στοιχηθεί στο προοδευτικό μέτωπο και να απεμπλακεί από τον εθνικισμό ή τη συμπαράταξη με αστικές δυνάμεις (προερχόμενες κυρίως από το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ) που επιδιώκουν ένα εθνικά ανεκτό Mνημόνιο.
Για τη σχέση προλεταριάτου και έθνους υπάρχει μια γνωστή διαστρέβλωση και από την αστική ιδεολογία και από μια αριστερή, δογματική αντίληψη με επίκληση της φράσης του Mαρξ από το Kομμουνιστικό Mανιφέστο «Oι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα». Όποιος έχει την υπομονή να διαβάσει το σχετικό κείμενο, θα διαπιστώσει ότι ο Mαρξ συμπληρώνει αυτή τη φράση: «Όπως εννοούν την πατρίδα οι αστοί». Διευκρινίζει επίσης ότι οι γενικές αρχές και οι στόχοι του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη είναι κοινοί στο περιεχόμενο (ανατροπή της αστικής τάξης, κοινωνική ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής) αλλά εθνικοί στη μορφή, προσαρμόζονται δηλαδή στις ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας «αφού το προλεταριάτο πρέπει να ξεμπερδεύει, πριν απ’ όλα με τη δική του αστική τάξη». Αυτή η θέση έχει ως βάση την αντίληψη ότι το εθνικό συνδέεται με το ταξικό και σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο.
ΕΕ: Διεθνής συμμαχία του κεφαλαίου
 Η αστική τάξη μετά την επαναστατική της περίοδο (1776 Αμερική, 1789 Γαλλία, 1848 Γαλλία, Γερμανία) υποτάσσει το εθνικό συμφέρον στο ταξικό της συμφέρον και χρησιμοποιεί την ψευδώνυμη εθνική ενότητα, για να κρατά σε υποταγή την εργατική τάξη και τις άλλες καταπιεζόμενες τάξεις. Παράλληλα χρησιμοποιεί την επίκληση του εθνικού συμφέροντος με την αντιδραστική έννοια (εθνικισμός, σοβινισμός) για να δικαιολογείται στο λαό και να τον παρασύρει σε επιθετική δράση εναντίον άλλων εθνών. Στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, η αστική επιθετικότητα λαμβάνει καθαρή μορφή και στρέφεται όχι μόνον εναντίον ανίσχυρων κρατών αλλά και εναντίον των άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών (στο όνομα της υπεράσπισης του εθνικού συμφέροντος) με αποτέλεσμα τους δύο παγκόσμιους πολέμους. Στην εποχή μας κυριαρχεί η ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση, που θεωρεί το έθνος ξεπερασμένη κοινωνική μορφή και προωθεί την παγκόσμια σύγκλιση, ενώ στην πραγματικότητα υποτάσσει πιο ασφυκτικά τα κράτη στα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη και τις ολόκληρώσεις τους. Στον αντίποδα, η εργατική τάξη, από την ίδια τη θέση της στο καπιταλιστικό σύστημα, συνδέει με διαμετρικά αντίθετο τρόπο το εθνικό και το ταξικό. Γίνεται υπερασπιστής των καταπιεζομένων τάξεων του έθνους, αφού για να απελευθερωθεί η ίδια από την αστική τάξη, πρέπει να βοηθήσει και τις άλλες εκμεταλλευόμενες τάξεις να απελευθερωθούν.
Παράλληλα, η εργατική τάξη επειδή είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίζει και τη διεθνή συμμαχία του κεφαλαίου, είναι αναγκαίο να συμπαρατάσσεται με τη διεθνή εργατική τάξη κατά του κεφαλαίου (προλεταριακός διεθνισμός) και να αποκρούει την υποταγή και εκμετάλλευση ενός έθνους από άλλο, αλλά και την καταπίεση μιας μειονότητας στο πλαίσιο εθνικού κράτους.
Δηλαδή το εθνικό συνδέεται με το ταξικό και σε εθνικό επίπεδο αλλά και σε διεθνές. Ο προλεταριακός πατριωτισμός και ο διεθνισμός έχουν προοδευτικό μεν χαρακτήρα, αλλά δεν προκύπτουν με παρθενογένεση. Ορισμένα στοιχεία τους δυνάμει (για παράδειγμα εθνική υπερηφάνεια, αίσθημα πολιτιστικής ανωτερότητας) μπορεί να εξελιχθούν σε εθνικιστική παρέκκλιση (ο Λένιν είχε στηλιτεύσει το 1923 το μεγαλορώσικο σοβινισμό). Αυτές οι εγγενείς τάσεις καταστέλλονται, όσο μεγαλώνει η επιρροή του σοσιαλιστικού στοιχείου πάνω στο εθνικό. Στο βαθμό μάλιστα που το εθνικό (πατριωτικό) στοιχείο συνυφαίνεται με το ταξικό (σοσιαλιστικό) ενισχύεται και η σύνδεση του εθνικού με την επαναστατική διαδικασία. Αυτή η σύνδεση είναι προϊόν της εντεινόμενης αντιλαϊκής επίθεσης από την άρχουσα τάξη σε σύμπλευση με ιμπεριαλιστικά κέντρα αλλά και της ισχυρής παρέμβασης του υποκειμενικού παράγοντα. Έτσι βαθμιαία συνειδητοποιείται ότι η λύση των οξυμμένων εθνικών ζητημάτων θα αποτελέσει κρίκο της αντικαπιταλιστικής πολιτικής και θα τη διευκολύνει (για παράδειγμα αντικαπιταλιστική ανατροπή στο πλαίσιο της ΕΕ να είναι αδύνατη). Η εργατική τάξη όχι μόνο δεν απαξιώνει το εθνικό στοιχείο, αλλά το ανάγει και σε κρίκο μετάβασης (ο αδύνατος κρίκος κατά Λένιν). Η ικανότητά της να λύσει αυτό το πρόβλημα (και άλλα οξυμμένα) εξασφαλίζει στην εργατική τάξη την ιδιότητα της ηγεμονίας στους κόλπους των εργαζομένων σε αντιδιαστολή με την αποδεδειγμένη ανικανότητα της αστικής τάξης να λύσει παρόμοια ζητήματα.
Δεν είναι τυχαίο ότι στο στάδιο του ιμπεριαλισμού η συρρίκνωση ή και απώλεια της εθνικής αυτοτέλειας αλλά και η καταστροφικότητα του ιμπεριαλισμού σε βάρος των λαών, ενέταξαν το εθνικό πρόβλημα και την αντίσταση στον ιμπεριαλισμό και τους εθνικούς συνεργάτες του στην επαναστατική διαδικασία (Οκτωβριανή Επανάσταση 1917, κινέζικη 1949, Βιετνάμ 1954, Κούβα 1959, ΕAMική αντίσταση στη χώρα μας που συνδύασε τον απελευθερωτικό αγώνα με φύτρα κοινωνικού μετασχηματισμού). Αλλά και σήμερα στη χώρα μας, η προώθηση μιας ανατρεπτικής πολιτικής είναι αδιανόητη στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η εργατική τάξη στον αγώνα της για χειραφέτηση δεν αντιμετωπίζει μόνο τη δική της αστική τάξη, αλλά και την αντίδραση του διεθνούς κεφαλαίου. Αυτή η αντίδραση ασφαλώς θα είναι πολλαπλάσια για το κίνημα μιας χώρας ενταγμένης σε ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση.
(*δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 17/7/2011)

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Κείμενο Θέσεων του Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη

ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Κείμενο Θέσεων του Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη PDF Print E-mail
Friday, 15 July 2011 19:08
Α. ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
 Η οργή κατεβαίνει στους δρόμους και τις πλατείες της εξέγερσης! 
1. Το τελευταίο διάστημα ζήσαμε μια εντυπωσιακή κλιμάκωση της εργατικής και λαϊκής πάλης. Ουσιαστικά, τέθηκε σε εξέλιξη ένας πραγματικός λαϊκός ξεσηκωμός, μια δυνάμει λαϊκή κι εργατική εξέγερση, που βάζει γενικότερα την απαίτηση να ανατραπεί το αποκρουστικό Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, να ακυρωθούν όλα τα προηγούμενα αντιλαϊκά μέτρα, να φύγουν τα μνημόνια, η κυβέρνηση και η Τρόικα. Ήταν ένας ξεσηκωμός που ολοένα και περισσότερο αναζητούσε την ανατροπή της αντιδραστικής επίθεσης του κεφαλαίου και αμφισβητούσε συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα. Σε αυτό τον ξεσηκωμό συμμετείχαν πρώτα και κύρια οι δυνάμεις της εργασίας, οι άνεργοι, οι νέοι αλλά και οι αυτοαπασχολούμενοι και οι συνταξιούχοι, ήταν δηλαδή ένας ξεσηκωμός των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων, με πρωταγωνιστικό ρόλο των εργαζομένων.

Camping Αναιρέσεις 2011 29/7-7/8


Camping Αναιρέσεις 2011

Στο Χορευτό του Πηλίου θα γίνει φέτος το πολιτικό και πολιτιστικό camping της νΚΑ και του ΝΑΡ από τις 29 Ιούλη μέχρι τις 7 Αυγούστου

Camping ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ 2011- Kάλεσμα

Στα ερείπια του κόσμου που γκρεμίζεται…

Η γενιά μας μεγάλωσε περιστοιχισμένη από τους ύμνους για την Ισχυρή Ελλάδα της ΟΝΕ, του χρηματιστηρίου, της Ολυμπιάδας. Με τον μύθο της Θεάς Αγοράς, που τάχα είχε περιορίσει την πολιτική, τις ιδεολογίες, την συλλογική πάλη και τα συλλογικά οράματα στον αιώνα που έφευγε και κρατούσε για τον αιώνα που ξεκινούσε, όλους τους πρωταγωνιστικούς ρόλους για πάρτη της.
Ποιά ήταν η υπόσχεση και το όραμα που μας έδιναν; Μια ζωή ρυθμισμένη από την καταναλωτική ευδαιμονία. Όσο πιο πολύ θα καταναλώναμε, τόσο πιο ευτυχισμένοι θα είμασταν. Για αυτό έπρεπε να τελειώσουμε ή να παρατήσουμε το σχολείο, να σπουδάσουμε ή να μη σπουδάσουμε, να μάθουμε μια τέχνη ή μια επιστήμη: Για να βγούμε μπροστά από τον διπλανό μας στην κούρσα του ανταγωνισμού της αγοράς εργασίας, να είμαστε πιο έτοιμοι, για να πιάσουμε την καλή.
Σήμερα, η καπιταλιστική κρίση, που δεν είναι αποτέλεσμα λαθών, όπως τα παπαγαλάκια του συστήματος προσπαθούν να μας πείσουν, αλλά βασική πλευρά του καπιταλιστικού συστήματος, κάνει τους πάλαι ποτέ λαλίστατους να σιωπούν. Αυτοί που χαρακτήριζαν αναχρονιστή όποιον έλεγε οτι η κρίση είναι σύμφυτη ένοια με τον καπιταλισμό και φτιάχναν μια ιδεολογική καραντίνα για κάθε συλλογικότητα που τον αμφισβητούσε και μίλαγε για την ανάγκη υπέρβασης του.
Τι έχουν σήμερα να να μας υποσχεθούν;
Την διάλυση της δημόσιας δωρεάν παιδείας, την ιδιωτικοποίηση της υγείας, το ξεπούλημα κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής στο μεγάλο κεφάλαιο, την ανεργία ή την πολυτέλεια του μισθού των 500 ευρώ. “Δε σας ανήκει τίποτα” μας εξηγούν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΣΕΒ, η ΕΕ και το ΔΝΤ “…μονάχα το δημόσιο χρέος”. Δικά τους τα κέρδη, δικά μας τα χρέη!

…  Να χτίσουμε τον κόσμο που γεννιέται

Ο καπιταλισμός και το πολιτικό του προσωπικό όμως δε προχωρούν ανεμπόδιστοι. Σε όλο τον κόσμο ξανεγεννιέται η ελπίδα της ανατροπής της κυριαρχίας τους. Το 2011 ήδη συμπυκνωνει γεγονότα που θα χωρούσαν σε ολόκληρες δεκαετίες της πρόσφατης Ιστορίας! Τους μεγάλους εργατικούς αγώνες “μες στο στόμα του λύκου” στο Ουισκόνσιν των ΗΠΑ, τις ηρωικές εξεγέρσεις της Τυνησίας, της Λιβύης και της Αιγύπτου, την επανεμφάνιση του λαικού παράγοντα ως δρων και καθοριστικό ιστορικό υποκείμενο στις πλατείες της Ισπανίας και της Ελλάδας.
Χιλιάδες άνθρωποι σ’ ολόκληρο τον κόσμο μαθαίνουν την ομορφιά του αγώνα, της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης. Ανοίγουν τον δρόμο προχωρόντας, αποφασισμένοι. Έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με την ωμή κρατική καταστολή, μαθαίνουν οτι όταν γίνονται πολιτικά επικίνδυνοι η αστική δημοκρατία από «αξία», γίνεται άλλοθι.
Αυτή η ελπίδα που γεννιέται, για να πάρει σάρκα και οστά, για να γίνει δύναμη ανατροπής, πρέπει να πολιτικοποιηθεί και να ριζοσπαστικοποιηθεί ανώτερα. Για να απαντήσει στα ανώτερα ερωτήματα που θέτει η κοσμογονικη ιστορική καμπή που ζούμε: Μπορούν να νικήσουν οι αγώνες και πως; Υπάρχει εναλλακτικός δρόμος απέναντι στον Καπιταλισμό; Είναι ο Σοσιαλισμός και ο Κομμουνισμός εκτός επό επιτακτική αναγκαιότητα της εποχής μας και υλική δυνατότητα;
Σ’ αυτή την συζήτηση, στη νεολαία Κομμουνιστικη Απελεθέρωση και το Νέο Αριστερό Ρεύμα νιώθουμε το χρέος να συμβάλουμε αποφασιστικά. Όχι μόνο στο επίπεδο της θεωρίας, αλλά και της πράξης. Για αυτό διοργανώνουμε τις πολιτικές-πολιτιστικές εκδηλώσεις ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ κάθε χρόνο, για να συζητάμε και να μοιραζόμαστε τις σύγχρονες απελευθερωτικες και κομμουνιστικες ιδέες με τους εργαζόμενους και την νεολαία, αλλα και να φέρνουμε στιγμιότυπα από το μέλλον της συλλογικής μας ζωής στο σήμερα. Γι αυτό τον λόγο διοργανώνουμε και το Καμπινγκ «Αναιρέσεις» για πέμπτη συνεχή χρονιά.
Φέτος όμως βάζουμε τον πήχη ψηλότερα! Δεν διαλέγουμε απλά να μοιραστούμε τις διακοπές σ’ ένα κοινό χώρο, αλλά να τον οργανώσουμε συλλογικά εμείς οι ίδιοι. Σε όλα τα επίπεδα, από το φαγητό μέχρι το γλέντι, κι από την καθαριότητα μέχρι την προστασία του δάσους, χωρίς εργοδότες, εργαζόμενους και καταναλωτες.
Στο καμπινγκ του Δήμου Χορευτού, στο καταπράσινο Πήλιο, δίπλα στην παραλία, σ’ ένα χώρο που εδώ και εδώ και κάποια χρόνια είναι εκτός λειτουργίας, οι ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ κάνουν μια πρόταση διακοπών που στηρίζεται συνολικά ένα άλλο πολιτικό και πολιτιστικό πρότυπο. Με την διοργάνωση πολιτικών εκδηλώσεων, συναυλιών, προβολών, πολιτιστικών δρώμενων αλλά και αθλητικων τουρνουά για να πλαισιώνουμε την ξεκούραση με την δημιουργικότητα. Εν μέσω της κρίσης μάλιστα, είναι μια πρόταση που απεθύνεται σ’ όλη την σκληρά δοκιμαζόμενη από τα οικονομικά μέτρα νεολαία , με την  συμμετοχή του καθενός στα έξοδα του κάμπινγκ, να καθορίζεται μόλις στα 3 ευρώ ημερησίως.
Σ’ όσους γνωριστήκαμε στους δρόμους του αγώνα, αλλά και σ’ αυτούς που μένει να γνωριστούμε: Σας περιμένουμε!
Τηλέφωνα επικοινωνίας : 6940807546, 6984237547

Camping στο Χορευτό Πηλίου- Πρόγραμμα

Πρόγραμμα πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων

Παρασκευή 29/7

10.00 και 15.00: Αναχώρηση των πούλμαν από Αθήνα – Θεσσαλονίκη
20.00 Καλωσόρισμα από την οργανωτική επιτροπή και παρουσίαση της οργάνωσης του κάμπινγκ

Σάββατο 30/7

19.00 Εκδήλωση-εργαστήρι για το Πανελλαδικό Σώμα του ΝΑΡ για το Επαναστατικό Υποκείμενο
21.30 Συναυλία με τους Paint it blue και τα Τοξικά Απόβλητα

Κυριακή 31/7

11.00 Εκδήλωση-Αφιέρωμα από ομάδα εργασίας της νΚΑ στα «Ιουλιανά» του 1965
19.30 Εκδήλωση:  140 χρόνια από την Παρσινή Κομμούνα. Ιστορικά συμπεράσματα μπροστά στις νέες εφόδους στον Ουρανό. Εισηγητής Σ. Μαρκέτος

Δευτέρα 1/8

10.00 Εκδρομή στην Άνω Κερασία (πυρπολημένο χωριό από τους Ναζί) και στο μνημείο του 54ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ.
20.00 Συζήτηση (μετά ζωντανης μουσικής) για την τέχνη στα ελεύθερα βουνά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ

Τρίτη 2/8

11.00 Εκδήλωση από ομάδα εργασίας της νΚΑ: Για την σχέση της ανάπτυξης των επιστημών και της Φιλοσοφίας.
19.00 Εκδήλωση απο ομάδα εργασίας της νΚΑ: H λογική του Μετώπου στο Κομμουνιστικό Κίνημα. Η πορεία της από την Οκτωβριανή Επανάσταση ως τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η μεταφορά της στο σήμερα.
22.00 Συναυλία με τους Meanwhile in mexico

Τετάρτη 3/8

19.30 Συζήτηση με τον Σάββα Κωφίδη: Η ταξική προέλευση του ποδοσφαίρου και η πολιτική αξιοποίηση του σύγχρονου επαγγελματικού αθλητισμού.
22.00 Συναυλία με τους Social End Products

Πέμπτη 4/8

11.00 Αφιέρωμα στο αμερικανικό λαικό-εργατικό τραγούδι. Εισήγηση Μ. Παπαμακάριος
19.00 Εκδήλωση από ομάδα εργασίας της νΚΑ: Οι Λένιν, Γκραμσι και Λούκατς για το Κράτος, την αστική και την εργατική Δημοκρατία
22.00 Παραδοσιακή βραδιά από τους πολιτιστικούς συλλόγους του Δήμου Ζαγοράς

Παρασκευή 5/8

11.00 Εκδήλωση: Η νέα επίθεση στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και τα καθήκοντα του φοιτητικού κινήματος
19.30 Εκδήλωση: Η Μεσόγειος φλέγεται: Επαναστάσεις, εξεγέρσεις και συγκρούσεις στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης. Οι εξελίξεις σε Τυνησία, Αίγυπτο, Τουρκία και Ελλάδα. Πάνελ από τις διεθνείς αποστολές στο κάμπινγκ 
22.00 Λαικό Γλέντι με την Φωτεινή Βελεσιώτου και την ορχήστρα της. Θα ακολουθήσει η Ρεμπέτικη Κομπανία της νΚΑ

Σάββατο 6/8

19.00 Κεντρική Πολιτική εκδήλωση του Νέου Αριστερού Ρεύματος και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση για τις πολιτικές εξελίξεις της περιόδου.
22.00 Συναυλία με τους Yianneis

Kυριακή 7/8

16.00 Αναχώρηση των πούλμαν
ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

Στη Μεσόγειο θάλασσα
όπου γεννήθηκε η κουλτούρα-μας
έγιναν ελεύθερες εκλογές
ανάμεσα στη Σκύλλα
και τη Χάρυβδη

Ψιθυριζόταν βέβαια πως οι δυό-τους
είχαν συμμαχήσει κρυφά μεταξύ-τους
αλλ' ωστόσο οι περισσότεροι
ψήφισαν τη μια
ή την άλλη

Περιέργως
κανένας-τους δεν έμεινε
ζωντανός
έκτος απ τον Οδυσσέα
Αυτός δεν αναγνώρισε τις εκλογές

Έριχ Φρηντ

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Παναθηναική εκδήλωση-συνέλευση ΑΝΤΑΡΣΥΑ

ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Παναθηναική εκδήλωση-συνέλευση ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Σάββατο 16 Ιούλη PDF Print E-mail

 






































Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οργανώνει μεγάλη ανοιχτή παναθηναική εκδήλωση-συνέλευση το Σάββατο 16 Ιούλη, στις 7.00 μ.μ. στο Πεδίο του Άρεως (Θέατρο Οικονομίδη).
Η διαδικασία αυτή σηματοδοτεί το άνοιγμα της διαδικασίας προς την 1η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στα πλαίσιά της θα παρουσιαστούν οι Θέσεις για την Συνδιάσκεψη και θα ακολουθήσει συζήτηση τόσο  επάνω στα κείμενα των Θέσεων, όσο και πάνω στην πολιτική  συγκυρία και στην πλούσια εμπειρία από την συμμετοχή μας στις μεγάλες μάχες του προηγούμενου διαστήματος.  Τέλος θα εκλεγεί "επιτροπή διαλόγου" για την καλύτερη οργάνωση του διαλόγου και θα καθοριστούν τα επόμενα βήματά μας για την παρέμβαση στην μάχες του επόμενου διαστήματος. 
Για την καλύτερη οργάνωση της σημαντικής αυτής διαδικασίας θα εκδοθεί προπαγανδιστικό υλικό, αφίσα και προκήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Συνεχίζουμε για την ανατροπή!

Συνεχίζουμε για την ανατροπή! PDF Εκτύπωση E-mail
10.07.11
apergia_29_6.gifΔιεκδικούμε το «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» της εποχής μας ενάντια στη «χούντα» κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου.
 
Μετά από όλες τις εξελίξεις των τελευταίων ιδιαίτερα 40 ημερών, το μαζικό κίνημα και η Αριστερά πρέπει να θέσουν τον πολιτικό στόχο της άμεσης ανατροπής της άθλιας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, της ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής, των Μνημονίων, τρόικας, χρέους, της ΕΕ και του ΔΝΤ, με μια πανεργατική και παλλαϊκή εξέγερση. Ο αγώνας μας θα είναι διαρκής και παρατεταμένος γιατί οι εργαζόμενοι, ο λαός, η νεολαία μπορούν και πρέπει να παλέψουν για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της συνολικής επίθεσης του κεφαλαίου. Γιατί η βάρβαρη πολιτική των κυρίαρχων είναι αποτέλεσμα της κρίσης του καπιταλισμού και όχι μιας κρίσης χρέους ή μιας επιλογής πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων.  Η ανατροπή δεν θα επιτευχθεί με εκλογές και δημοψηφίσματα, με το δρόμο της διαχείρισης όπως μεθοδεύουν για την εκτόνωση της λαϊκής πάλης, αλλά με την εξέγερση του λαού και την ανάδειξη νέων οργάνων επιβολής της εργατικής και λαϊκής θέλησης, νέων οργάνων του μαζικού κινήματος. Συνεχίζουμε, στις πλατείες, σε κάθε χώρο δουλειάς, στις γειτονιές, με κινητοποιήσεις, λαϊκές συνελεύσεις, απεργίες, συλλαλητήρια, με διάρκεια και αποφασιστικότητα, γιατί:
Δε χρωστάμε! όχι μόνο γιατί το ληστρικό χρέος δεν είναι δικό μας και ζητάμε να διαγραφεί. Δεν οφείλουμε τίποτα σε μια κυβέρνηση, ένα κράτος, ένα σύστημα, που απομυζά το αποτέλεσμα της κοινωνικής εργασίας για να το αναδιανείμει υπέρ του κεφαλαίου. Δεν χρωστάμε στους κλέφτες του κοινωνικού πλούτου και της ζωής μας, ίσα ίσα διεκδικούμε πίσω τα κλεμμένα, παλεύουμε για ριζική ανακατανομή του πλούτου προς όφελος των εργαζομένων και σε βάρος του κεφαλαίου.
Δεν πουλάμε! Όχι μόνο γιατί χωρίς δημόσια υγεία, παιδεία, δημόσιες τηλεπικοινωνίες, ταχυδρομεία, παραγωγή ρεύματος, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα αξιοπρεπούς κοινωνικής οργάνωσης που δεν θα βλέπει τους πάντες ως καταναλωτές. Είναι και γιατί, όλα αυτά είναι δικό μας δημιούργημα, του κόσμου της εργασίας, είναι δημόσια περιουσία. Δεν θα δεχτούμε να γίνουν όλα εμπόρευμα, από τον καπιταλισμό που μαγαρίζει τα πάντα.
Δεν πληρώνουμε! όχι μόνο τα διόδια του κάθε Άκτορα ή τα εισιτήρια, αλλά συνολικά τη φορολογική και κάθε είδους αφαίμαξη που ανακοίνωσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι μόνο στάση άμυνας και προστασίας του εισοδήματος. Είναι κυρίως πολιτική στάση μαζικής κοινωνικής απειθαρχίας. Στάση μέγιστης κοινωνικής υπευθυνότητας γιατί σηματοδοτεί την αντίσταση της κοινωνίας απέναντι στην εμπορευματοποίηση των πάντων και στην ληστρική εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας.
Και για όλα αυτά ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΜΕ την κυβέρνηση και την κυρίαρχη πολιτική, διεκδικούμε το «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» της εποχής μας, ενάντια στη «χούντα» του σύγχρονου κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού.
 
Η ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής προϋποθέτει τη ρήξη με το χρέος και το ευρώ – ΕΕ. Η μονομερής παύση πληρωμών στους τοκογλύφους και η διαγραφή του χιλιοπληρωμένου χρέους και η ρήξη – έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, αποτελούν πολιτικά αγκωνάρια ενός άλλου δρόμου προς όφελος των εργαζόμενων. Για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, μείωση των ωρών εργασίας και των χρόνων δουλειάς, πέρασμα στο δημόσιο των τραπεζών (χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο) απαγόρευση της εξόδου κεφαλαίων και διασφάλιση των λαϊκών καταθέσεων, πέρασμα στο δημόσιο όλων των ΔΕΚΟ, των υποδομών, των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και αυτών που κλείνουν, απαγόρευση των απολύσεων, προστασία των ανέργων, δραστική αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου (και όχι μείωση όπως προτείνει η ΝΔ) και μεγάλη μείωση της φοροκλοπής των εργαζομένων, δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας και όσων βαρύνονται με κλοπή δημόσιου πλούτου ή οδηγούν μεγάλες επιχειρήσεις σε πτώχευση, κατάργηση της κρατικής οικονομικής ενίσχυσης των κομμάτων και των προκλητικών προνομίων των βουλευτών, ισότιμη υποστήριξη στο δικαίωμα του εκλέγεσθαι για όλους κλπ.
 
Το μαζικό λαϊκό εργατικό κίνημα μπορεί να διαμορφώσει μια «Βουλή των κάτω», ένα όργανο που θα συναντηθούν όλα τα πρωτόλεια όργανα και συνελεύσεις που δημιουργούνται. Το πολιτικό εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα και τα όργανα λαϊκής θέλησης που θα αναπτύσσονται αποτελούν αξιόμαχα όπλα απέναντι σε κάθε κυβέρνηση και στην αστική εξουσία, και όχι οι αυταπάτες για αριστερή, αντιμνημονιακή, εργατική ή άλλου είδους κυβέρνηση ή για λαϊκή εξουσία – διακυβέρνηση χωρίς επανάσταση.
Θεμέλιο των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών του λαού είναι το δικαίωμα του να αποφασίζει για την τύχη του, το δικαίωμα στη λαϊκή κυριαρχία, ενάντια στην ιερή συμμαχία ελληνικής αστικής τάξης - διεθνούς κεφαλαίου/ιμπεριαλισμού, η οποία με κύριο φορέα υλοποίησης την ΕΕ επιβάλλει τα συμφέροντά τους με τον ωμό, άμεσο και απροκάλυπτο τρόπο. Η απώλεια «εθνικής κυριαρχίας» για την οποία μιλούν με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο ο Γιούνκερ και οι κομισάριοι της ΕΕ, ο Παπανδρέου και οι τραπεζίτες είναι πάνω απ’ όλα η απώλεια της δυνατότητας του «έθνους των εργαζομένων» να παλέψει για τα δικαιώματά του, να χειραφετηθεί τελικά. Απ’ αυτή την άποψη παλεύουμε με ταξικό αντικαπιταλιστικό διεθνιστικό τρόπο.

Συμμετοχή ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο κάλεσμα της Πρωτοβουλίας "ενα καραβι για την Γάζα"

Πορεία αλληλεγγύης στη Γάζα PDF Print E-mail
Tuesday, 12 July 2011 09:30
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμμετέχει στο κάλεσμα της Πρωτοβουλίας «Ένα Καράβι για τη Γάζα» που μαζί με άλλες αλληλέγγυες συλλογικότητες και οργανώσεις καλεί σε συγκέντρωση στα Προπύλαια και πορεία στην Βουλή την Τρίτη 12 Ιούλη στις 7 μμ.



- Για να καταγγείλουμε την απαράδεκτη τακτική και θέση της ελληνικής κυβέρνησης που απαγόρευσε τον απόπλου του στόλου της ελευθερίας για τη Γάζα από τα ελληυνικά λιμάνια.
- Για να δηλώσουμε την έμπρακτη συμπαράσταση και αλληλεγγύη μας στην διεθνή πρωτοβουλία για την άρση του αποκλεισμού της Γάζας και την διεθνιστική μας αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό.

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Αστυνομικό κράτος για ΠΑΣΟΚ στην Λάρισα


 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ



Αστυνομικό κράτος έστησε η κυβέρνηση σήμερα στην πόλη μας. Εκατοντάδες πάνοπλες μονάδες της αστυνομίας για να αντιμετωπίσουν τις διαδηλώσεις και λαϊκές διαμαρτυρίες στην σύσκεψη του ΠΑΣΟΚ Θεσσαλίας στο ξενοδοχείο IMPERIAL.Δεν επιτρεπόταν ούτε καν η προσέγγιση. Στις διαμαρτυρίες μας η αστυνομία απαντούσε άνωθεν εντολές.
Αυτή δεν είναι δημοκρατία, είναι κοινοβουλευτικό πραξικόπημα  του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Η δημοκρατία τους είναι ανύπαρκτη, όσο ανύπαρκτη είναι και η νομιμοποίηση αυτής της κυβέρνησης και των αποφάσεων που παίρνει.
Είναι γελασμένοι εάν νομίζουν ότι ξεμπέρδεψαν.
Το μαχητικό πνεύμα των απεργιών, η επιμονή των πλατειών, οι νέες μορφές συλλογικότητας και πολιτικοποίησης, το πνεύμα της ρήξης με την ΕΕ και το αστικό πολιτικό σύστημα, το «μικρόβιο» της απειθαρχίας και της ανυπακοής απέναντι στις αγορές και τους νόμους του κέρδους θα στοιχειώνει το επόμενο διάστημα σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε μέτωπο, σε κάθε μέτρο που θα επιχειρούν να περάσουν, σε κάθε γειτονιά και σχολή, σε κάθε πλατεία. Εκεί θα ψηφίζει ο μαχόμενος λαός κάθε μέρα.
Εκεί θα καταλάβουν πως το ρήγμα που άνοιξε δεν κλείνει εύκολα. Η κανιβαλική τους πολιτική θα περπατά σε κοινωνικό ναρκοπέδιο. Ο αγωνιζόμενος λαός δεν είναι διατεθειμένος να αφήσει στη μέση τον αγώνα που ξεκίνησε μήνες τώρα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Ο γύψος που θέλει να βάλει στα λαϊκά δικαιώματα και τις ελευθερίες η χούντα κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ, ΣΕΒ θα σαρωθεί από το κίνημα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της κοινωνικής χειραφέτησης.

7 / 7 / 2011


ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΛΑΡΙΣΑΣ


Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Απολύσεις αγωνιστών και αριστερών στον Όμιλο Μπόμπολα

ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Απολύσεις αγωνιστών και αριστερών στον Όμιλο Μπόμπολα PDF Print E-mail

Πογκρόμ εκδίωξης κάθε δημοσιογράφου που αντιστέκεται έμπρακτα στον κανιβαλισμό των εργοδοτών και στο σφαγείο κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ υλοποιεί ο όμιλος Μπόμπολα, ο οποίος προχώρησε σήμερα σε δύο νέες απολύσεις, αυτή τη φορά από την «Ημερησία»: του Κώστα Σαρρή, στελέχους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και εκλεγμένου στο συνέδριο της ΠΟΕΣΥ με την «Πρωτοβουλία για την Ανατροπή» και της Σόνιας Χαϊμαντά, υποψήφιας με το ψηφοδέλτιο της «Συσπείρωσης – Δούρειος Τύπος». Η στοχοποίηση και επιλεκτική απόλυση δημοσιογράφων με αριστερή πολιτική τοποθέτηση και ασυμβίβαστη στάση υπέρ των συλλογικών αγώνων, δείχνει ότι ο όμιλος Μπόμπολα επιλέγει την κλιμάκωση της επίθεσης ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων, με τον πιο άγριο τρόπο. Επιδιώκει να «καθαρίσει το τοπίο» από κάθε ενοχλητική φωνή για να προχωρήσει σε νέες μαζικές απολύσεις, ακρωτηριασμούς μισθών και δικαιωμάτων.
Έχουν ήδη προηγηθεί η απόλυση της Πόπης Χριστοδουλίδου και της Παρασκευής Βονάτσου, υποψηφίων της «Δημοσιογραφικής Συνεργασίας» (ΠΑΜΕ) από το «Έθνος», απολύσεις που εντάσσονται στην ίδια τακτική. Την ώρα που η κυβέρνηση και η τρόικα κτυπούν με τον πιο βάρβαρο τρόπο (χημικά, ΜΑΤ κλπ.) το λαό και τους απεργούς που διαδηλώνουν ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική των αλλεπάλληλων μνημονίων, οι μεγαλοεκδότες και οι μεγαλοεργολάβοι που στηρίζουν τη λαίλαπα, προσπαθούν να επιβάλλουν υποταγή και σιγή νεκροταφείου μέσα στα «μαγαζιά» τους.
Οι εργαζόμενοι που παλεύουν για να ανατραπεί η επίθεση του κεφαλαίου και για να σπάσει η μονοφωνία των κυρίαρχων ΜΜΕ υπέρ της πολιτικής της εξαθλίωσης, είναι στο πλευρό των μαχόμενων, εργαζόμενων δημοσιογράφων και απαιτούν την ανάκληση των απολύσεων, το σταμάτημα του «Μνημονίου στα ΜΜΕ». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταδικάζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις απολύσεις και απαιτεί την ανάκλησή τους.  

συμφωνίες Γερμανών-Βενιζέλου-Σάφα για το ξεπούλημα των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά!

Τρομερές αποκαλύψεις του Σωματείου ΤΡΙΑΙΝΑ για τις συμφωνίες Γερμανών-Βενιζέλου-Σάφα για το ξεπούλημα των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά!

Η Επιστολή-βόμβα του Σωματείου Εργαζομένων "ΤΡΙΑΙΝΑ" των ΕΝΑΕ προς την ΓΣΕΕ, αποκαλύπτει την ύπαρξη ενός δυσώδους παρασκηνίου για την πώληση των ΕΝΑΕ μεταξύ του τότε υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευ.Βενιζέλο και του Αναπληρωτή Π.Μπεγλίτη, τη γερμανική TKMS και τον Ισκαντάρ Σάφα. Πλήθος παρανομιών, συμφωνιών κάτω από το τραπέζι, περίεργων όρων αγοράς που οδήγησαν στο φιάσκο της καταγγελίας της σύμβασης ναυπήγησης των δύο νέων υποβρυχίων Type 214, αλλά που κυρίως παραπλάνησαν τους εργαζόμενους και το σύνολο της κοινωνίας. 
συνέχεια του κειμένου εδώ

Η Ελλάδα δεν είναι μια φτωχή χώρα!

Η Ελλάδα δεν είναι μια φτωχή χώρα!


1ος μύθος: “Η πτωχή, πλην τίμια Ελλάς”
Η Ελλάδα δεν είναι μια φτωχή χώρα!
Από τις αρχές της δεκαετίας του 60, μέχρι και τις αρχές της κρίσης, ο πλούτος της χώρας συνεχώς μεγάλωνε, με αποτέλεσμα, με βάση την κατάταξη της Παγκόσμιας Τράπεζας, η Ελλάδα να παράγει ετησίως ένα εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) που την κάνει να κατέχει την αξιοζήλευτη 27η θέση, σε ένα κατάλογο 180 χωρών! (2009)
(http://siteresources.worldbank.org/DATASTATISTICS/Resources/GDP.pdf).
2ος μύθος: “Η Ελλάδα δεν παράγει”
Μας λένε οι δηµοσιογράφοι ότι δεν παράγουµε τίποτα.
Δείτε εδώ τις…
εξαγωγικές »πρωτιές» της χώρας μας:
Μαγνήσιο: Ο µαγνησίτης που εξάγει η χώρα µας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.
Αλουµίνιο: Εδώ και µερικά χρόνια η Γαλλία ελάττωσε την παραγωγή της σε αλουµίνιο και η Ελλάδα πλέον είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή του αλουµινίου, µε χιλιάδες εφαρµογές.
Βωξίτης: Η Ελλάδα είναι η µεγαλύτερη ßωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο ßωξίτης χρησιµοποιείται και στην κατασκευή αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, µεταλλικών κατασκευών και αλλού.
Σµηκτίτες: Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα στον κόσµο µετά τις Ηνωµένες Πολιτείες στην εξόρυξη σµηκτιτών, οι οποίοι έχουν µεγάλο εύρος εφαρµογών, όπως η διάθεση αποßλήτων, τα φάρµακα, τα καλλυντικά και άλλα.
Νικέλιο: H Ελλάδα είναι η µοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως µε σηµαντικά κοιτάσµατα νικελίου στο υπέδαφός της. Υπάρχει ένα συγκρότηµα παραγωγής νικελίου, του µεγαλυτέρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εξάγεται στο εξωτερικό όπως και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα όσα εξορύσσονται.
Είμαστε παγκοσμίως:
3η χώρα σε παραγωγή ελιάς και λαδιού
3η χώρα σε παραγωγή κρόκου (saffron)
5η χώρα σε εξαγωγές σπαραγγιών
7η χώρα σε εξαγωγές ßαµßακιού
17η χώρα σε αφίξεις τουριστών (18,2 εκ.) ανάμεσα σε 165 χώρες και 21η σε έσοδα. Η Συνεισφορά στο ΑΕΠ είναι 15,9% και στην απασχόληση 18%
16η χώρα σε εξαγωγές τυροκοµικών προϊόντων
και φυσικά, είµαστε η ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ χώρα στην παγκόσµια ναυτιλία,
Η Ελλάδα “παράγει”!
Μέχρι το 2009, ήταν πρώτη στον παγκόσμιο εμπορικό στόλο.
Το 2010 έγινε δεύτερη, κατέχοντας το 14,8% του συνόλου της παγκόσμιας εμπορικής ναυτιλίας. Όμως, αν συνυπολογιστεί και ο στόλος άλλων, μικρότερων πλοιοκτητών, φτάνουμε στο 20% περίπου του παγκόσμιου στόλου!
Ο υπό ελληνική σημαία στόλος είναι πέμπτη δύναμη στον κόσμο και πρώτος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κατέχοντας το 39,7% του συνόλου.
Αυτές όλες ενεργούν σε όλο τον κόσμο με έδρα την Ελλάδα. Να σημειώσουμε ότι σ’ αυτές δεν περιλαμβάνονται τραπεζικές και ναυτιλιακές εταιρείες.
Είμαστε απο τους μεγαλύτερους τουριστικούς προορισμούς στην κόσμο.
Ο τουρισμός «δίνει» στην Εθνική οικονομία περισσότερα απο 38δις ετησίως, όσα η βιομηχανία σε χώρες όπως η Αυστρία και η Ολλανδία και η Δανία!.
http://www.sete.gr/default.php?pname=FAQ&la=1
Υπεράκτιες (off shore) εταιρείες: Ένας ολόκληρος ανεξέλεγκτος κόσμος επιχειρήσεων, όπως φάνηκε από τα σκάνδαλα της τελευταίας περιόδου. Δρουν ασύδοτα, με την ανοχή ή και κάλυψη των κυβερνήσεων και του καθεστώτος, προστατεύοντας τομείς της επιχειρηματικής δραστηριότητας από τη φορολόγηση, ξεπλένοντας «βρόμικο» χρήμα από τομείς μαφιόζικης καπιταλιστικής δραστηριότητας (ναρκωτικά, όπλα, trafficing κ.λπ.).
Στην Ελλάδα εδρεύει η INTRALOT, δεύτερη εταιρεία στον κόσμο στον τομέα τυχερών παιχνιδιών. Όλα της τα τερματικά και άλλα μηχανήματα, αλλά και το λογισμικό, είναι ελληνικής τεχνολογίας και παράγονται από την INTRACOM των 2.500 εργαζομένων.
Η 3Ε COCA COLA είναι η δεύτερη σε κύκλο εργασιών μετά την πρώτη στις ΗΠΑ. Ελληνικής ιδιοκτησίας και με εργοστάσια σε πάνω από 30 χώρες, με πάνω από 30 εταιρείες σε χώρες με συνολικό πληθυσμό περίπου 500 εκατ. ανθρώπων.
Οι ελληνικές χαλυβουργίες παράγουν πάνω από 2,5 εκατ. τόνους χάλυβα το χρόνο, καλύπτοντας τις ανάγκες της ελληνικής αγοράς αλλά και εξάγοντας στο εξωτερικό. Αναφέρουμε το συγκρότημα της ΒΙΟΧΑΛΚΟ με 90 εταιρείες σε πολλές χώρες.
Η τσιμεντοβιομηχανία ΤΙΤΑΝ βρίσκεται σε πολλές χώρες, μεταξύ αυτών και οι ΗΠΑ, παράγοντας τσιμέντο από 7 εργοστάσια.
Αλλά και επιχειρήσεις με ισχυρή μετοχική συμμετοχή του Δημοσίου δραστηριοποιούνται σε πολλές χώρες και κατέχουν δεκάδες άλλες επιχειρήσεις. Αναφέρουμε τον ΟΤΕ (κατέχει πολλές εταιρείες τηλεπικοινωνιών – τηλεφωνίας σε όλα τα Βαλκάνια), τα ΕΛΠΕ κ.λπ. Πρέπει να υπογραμμίσουμε τη σημασία του ενεργειακού κλάδου, με την παρουσία της ΔΕΗ, της ΔΕΠΑ, της ΔΕΣΦΑ κ.λπ., αλλά και με τη συμμετοχή σε σημαντικά ενεργειακά δίκτυα πετρελαίου και φυσικού αερίου.
3ος μύθος: “Η Ελλάδα μια φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους”
Στην Ελλάδα, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Σε πρόσφατη έρευνα του ο καθηγητής του ΤΕΙ Αθήνας Χ. Φράγκος, αποδεικνύει, ότι στην Ελλάδα, τα τελευταία 50 χρόνια “η απόσταση μεταξύ πλουσίων και φτωχών συνεχώς αυξάνεται, καθώς οι πρώτοι είτε διατηρούν είτε αυξάνουν τα εισοδήματά τους, εν αντιθέσει με τους δεύτερους των οποίων τα εισοδήματα βαίνουν συνεχώς μειούμενα”.
(http://www.infospoudes.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=196:panepistimiaki-erevna-gia-tin-anisokatanomi-eisodimatos-stin-ellada-pos-gineme-koinonia-ton-2-akron&catid=24615:ekpaidefsi&Itemid=1031 )
Το 20% του πλουσιότερου πληθυσμού της χώρας, από το 43,5% (5,32 δισ. δρχ.) του συνολικού εισοδήματος που κατείχε το 1960, έχει φτάσει να κατέχει το 48,77% του εισοδήματος το 2009 ή 43,38 δισ. ευρώ.” Έτσι, το 2006 η Ελλάδα εμφανίζει το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό φτώχειας στην ΕΕ-27 μετά τη Λετονία. 1 στους 5 κατοίκους στην χώρα μας (20,1%) βρίσκεται κάτω από το όριο φτώχειας. Το ποσοστό μακροχρόνιας φτώχειας ανέρχεται στο 14% (δεύτερο μεγαλύτερο στην ΕΕ-15).
Η σύγκριση του επιπέδου φτώχειας μεταξύ των χωρών της ΕΕ αποκρύπτει τις τεράστιες διαφορές στο επίπεδο διαβίωσης όταν γίνεται με βάση τις εθνικές γραμμές σχετικής φτώχειας. Υιοθετώντας, π.χ., τη γραμμή φτώχειας της Δανίας καταλήγουμε ότι περισσότερο από το 40% των Ελλήνων είναι φτωχοί!
4ος μύθος: “Καταναλώνουμε περισσότερα από ότι παράγουμε”
Προφανώς όχι.
Η “παραγωγή πλούτου” στη χώρα δεν γίνεται με σκοπό την κάλυψη των αναγκών μας, αλλά την παραγωγή κέρδους.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια σειρά από ανάγκες να μην καλύπτονται (γιατί δεν παράγονται αρκετά προϊόντα να καλύψουν αυτές τις ανάγκες, ενώ θα μπορούσαν) και έτσι να εμφανίζονται ελλείμματα τα οποία καλύπτονται με τις εισαγωγές.
Γιατί όμως δεν παράγονται αυτά τα προϊόντα;”, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος καλοπροαίρετα. Γιατί, για παράδειγμα, “ενώ θα μπορούσαμε να παράγουμε κρέας, εντούτοις ξοδεύουμε, σαν χώρα, δισεκατομμύρια ετησίως για εισαγωγές;”
Η απάντηση είναι πάλι απλή: Γιατί η εισαγωγή κρέατος αποφέρει περισσότερα κέρδη! Όπως και η εισαγωγή παπουτσιών, ρούχων κλπ. Και από την στιγμή που ο εισαγωγέας κρέατος, μπορεί να κερδίσει περισσότερα με αυτόν τον τρόπο, γιατί να μπει στην διαδικασία να παράγει;
και τελικά ο 5ος μύθος: “Μαζί τα φάγαμε”
Από το 1997 μέχρι το 2007 η Ελλάδα είχε, από τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρωζώνη με αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση του ΑΕΠ κατά 44%. Με σταθερούς τους υπόλοιπους παράγοντες (κρατικά έσοδα, δαπάνες κλπ.) έπρεπε να επέλθει σημαντική μείωση του χρέους ως % του ΑΕΠ (αφού αυτό ορίζεται πάντα ως ποσοστό επί του ΑΕΠ).
Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη λόγω της τεράστιας μείωσης των φορολογικών συντελεστών στα κέρδη του κεφαλαίου και στη μεγάλη περιουσία, με τη φορολογία επί των αδιανέμητων κερδών να μειώνεται από 35% το 2004 (40-45% το 1981) σε 24% το 2009 και 20% σήμερα, και την εισαγωγή μίας πλειάδας φοροαπαλλαγών.
Π.χ. οι Έλληνες εφοπλιστές, απολαμβάνουν 58 φοροαπαλλαγές, με τελικό αποτέλεσμα να πληρώνουν στο κράτος ετησίως μόλις 12 εκ. ευρώ, έναντι 50 εκ. που πληρώνουν οι μετανάστες με τα παράβολά τους .
Οι φόροι που πλήρωσαν οι μισθωτοί και τα άλλα φυσικά πρόσωπα αυξήθηκαν από 5,6 δις ευρώ το 2004 στα 11 δις ευρώ το 2008. Αντίθετα οι ανώνυμες εταιρείες και τα άλλα νομικά πρόσωπα πλήρωσαν το 2004 4,8 δις ευρώ (4.775 εκ. ευρώ) και το 2008 κατά τι λιγότερο και συγκεκριμένα 4,705 εκ. ευρώ.
Αν η άμεση φορολογία στην Ελλάδα βρισκόταν απλά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο κατά την περίοδο 2000-2008, το Δημόσιο θα είχε εισπράξει στο διάστημα αυτό φορολογικά έσοδα της τάξεως των 95 δις ευρώ.
Συνυπολογίζοντας τα έτη 2009 και 2010, προκύπτει ότι το ελληνικό Δημόσιο παραιτήθηκε υπέρ των ψηλών εισοδημάτων από έσοδα που αντιστοιχούν στο δάνειο που έλαβε η χώρα από την Τρόικα
Τα παραμύθια τους πρέπει να τα σταματήσουμε!
Αυτή είναι η αλήθεια για την “φτωχή Ελλάδα” για την “Ελλάδα που δεν παράγει”, για το ότι “είμαστε φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους” για το “καταναλώνουμε περισσότερα από ό,τι παράγουμε” και για το “μαζί τα φάγαμε”!
Τώρα που την ξέρεις, σταμάτα να τους πιστεύεις!
Πες το και σε άλλους.
Τα παραμύθια τους πρέπει να τα σταματήσουμε!