ΑΝΤΑΡΣΥΑ Λάρισας

Κρίση και Αριστερά

Τελικά η κυβέρνηση σε πλήρη εναρμόνιση με την ΕΕ, επέλεξε να εναποθέσει τη λύση του πραγματικού και κάθε άλλο παρά προσχηματικού προβλήματος του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους της χώρας, στους συνεργαζόμενους διεθνείς θεσμικούς τοκογλύφους, ή κατά Μπρεχτ διεθνής ληστές , που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Γιώργος Ρούσης


Πρόκειται για μια κρίσιμη για το λαό μας απόφαση η οποία θα οδηγήσει στο ξεπούλημα του τόπου, σε σκληρότατα αντιλαϊκά μέτρα, και τη συνεπαγόμενη με αυτά ύφεση , και θα βυθίσει τη χώρα όλο και βαθύτερα στα χρέη, αντί να λύσει το πρόβλημα της εξυπηρέτησης τους.

Δια του λόγου το αληθές, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Δημήτρης Καζάκης, ενώ «την τελευταία δεκαετία (2000-2009) το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε στους δανειστές του περίπου 450 δις ευρώ[….]το δημόσιο χρέος της χώρας όχι μόνο δεν συγκρατήθηκε, αλλά αυξήθηκε την ίδια δεκαετία κατά 155 δις ευρώ» και αυτό παρόλο που τότε το ύψος των επιτοκίων δανεισμού ήταν το ίδιο με εκείνο της Γερμανίας.

Απέναντι σε αυτήν την ιστορική απόφαση, τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, πέρα από ορθούς μεν, γενικούς δε, αφορισμούς του τύπου «να πληρώσει η πλουτοκρατία», ή από αποσπασματικές προτάσεις του τύπου «εθνικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας», δεν έχουν διατυπώσει καμιά ολοκληρωμένη πρόταση.

Όχι ως ειδικός που δεν είμαι, αλλά ως κομμουνιστής που προσπαθώ να είμαι, προσωπικά θα προέκρινα να υιοθετούσε η Αριστερά τη στάση που πρώτες το 1776 υιοθέτησαν οι νεοσύστατές τότε ΗΠΑ απέναντι στην Μεγάλη Βρετανία, τη στάση που το 1914 υιοθέτησε ο μεγάλος επαναστάτης Ζαπάτα για το Μεξικό , τη στάση των μπολσεβίκων όταν κλήθηκαν να πληρώσουν τα τσαρικά δάνεια , τη στάση την οποία το 1985 πρότεινε ο Κάστρο να ακολουθήσουν οι υπερχρεωμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής. Ποια είναι αυτή; Απλή και ριζοσπαστική: «ακύρωση (σβήσιμο) των δανείων» , δηλαδή στάση πληρωμών. Και τούτο με το σκεπτικό του Μαρξ δηλαδή, ότι «το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου […] που ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος.» !!!!

Βεβαίως μια τέτοια απόφαση, συνεπάγεται άμεση έξοδο, τουλάχιστον από το ευρώ και την ΟΝΕ και συνδυασμό με μια φιλολαϊκή οικονομική πολιτική, κάτι που προφανώς είναι αδιανόητο να ακολουθήσουν τα αστικά κόμματα, όχι όμως και μια αριστερή λαϊκή κυβέρνηση.

Για ποιους λόγους λοιπόν η Αριστερά δεν προτείνει αυτήν τη λύση σαν τη δική της εναλλακτική πρόταση, ή εν πάση περιπτώσει δεν διαμορφώνει κάποια άλλη λύση τύπου Ισημερινού, Αργεντινής, Ντουμπάι …ή όποια άλλη κρίνει η ίδια ;

Είναι προφανές ότι για ένα τμήμα της αυτό οφείλεται κυρίως στην εσωτερική του πολιτική ανομοιογένεια και στο γεγονός ότι ακόμη και η πιο ριζοσπαστική μερίδα του δεν έχει αποφασίσει να τα σπάσει με την ΕΕ .

Για το υπόλοιπο τμήμα της όμως, που εμφανώς τουλάχιστον είναι μονολιθικό, τάσσεται ενάντια στην ΕΕ και δηλώνει αντικαπιταλιστικό, ποια ερμηνεία μπορεί να δοθεί; Μήπως τελικά αρνείται εν τη πράξει και αυτό μια ριζοσπαστική διέξοδο και αρκείται σε συνδικαλιστικού τύπου διεκδικήσεις με σοσιαλιστικό περιτύλιγμα; Ή μήπως αδυνατεί να επεξεργαστεί μια συγκροτημένη θέση, λόγω της συνειδητής υποτίμησης της θεωρίας και των θεωρητικών και αρκείται σε γενικολογίες, οι οποίες δεν απαιτούν ούτε γνώση, ούτε σοβαρή επεξεργασία για να διαμορφωθούν και να στηριχτούν …..;

Στην κάθε περίπτωση, η απουσία πρότασης της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, πέρα του ότι , έχει σαν συνέπεια να διευκολύνει την εμφάνιση των κυβερνητικών επιλογών ως μονόδρομο, κάτι σαν το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, πλήττει την φερεγγυότητα της ίδιας της Αριστεράς ως εναλλακτικής λύσης, ενώ αποτελεί μια ακόμη απόδειξη των εγγενών αδυναμιών της, οι οποίες γίνονται ακόμη πιο επώδυνες για το λαϊκό κίνημα, κάτω από τις παρούσες κρίσιμες συνθήκες.


Κατά την Eurostat το έλλειμμα του 2009 εκτιμάται στο 13,6% και το χρέος στο 115,1% του ΑΕΠ..

Όπως διατείνεται ένα τμήμα της Αριστεράς.

Ο Μπρεχτ στην «Όπερα της Πεντάρας» διερωτάται «τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της».

Τα οποία όπως προκύπτει από την εμπειρία των χωρών στις οποίες ενεπλάκη το ΔΝ,Τ θα είναι μεταξύ άλλων, απολύσεις ακόμη και μονίμων υπαλλήλων στο δημόσιο, απεριόριστες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, μείωση μισθών στο δημόσιο, αλλά και στο ιδιωτικό τομέα, μείωση συντάξεων , δραστική συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών , ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας…κλπ

Βλέπε Δημήτρη Καζάκη «Τι σημαίνει στάση πληρωμών και γιατί είναι αναγκαία,» εφημερίδα «Πριν», 11-4-2010

Βλέπε Committee for the Abolition of Third Word Debt στο http://www.cadtm.org/Les-annulations-de-dette-et

Βλέπε «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού» η οποία επικυρώθηκε από το III Πανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ και έγινε , Διάταγμα της ΠΚΕΕ της 21ης του Γενάρη (3 Φλεβάρη) 1918. Στο Λένιν, Άπαντα , «Σύγχρονη Εποχή», τόμος 35, σελίδα 222. και τόμος 37, σελίδα 583, υποσημείωση 72 .

Tη θέση αυτή τεκμηριώνει με τον καλύτερο τρόπο, ο Δημήτρης Καζάκης, και στο προαναφερόμενο άρθρο του, αλλά και σε μια σειρά άλλα, τα περισσότερα των οποίων δημοσιεύτηκαν στα τελευταία τεύχη της εφημερίδας το «Ποντίκι».

Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο» Εκδόσεις ‘Σύγχρονη Εποχή’ 1978,τόμος πρώτος σελίδα 779

Στον Ισημερινό το 2008 η κυβέρνηση Κορέα αποφάσισε να διακόψει την εξόφληση ενός τμήματος των δανείων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Η Αργεντινή κηρύσσοντας πτώχευση είδε άσπρη μέρα ,ενώ το Ντουμπάι επέλεξε την προσωρινή διακοπή εξυπηρέτησης του χρέους του..