Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Ανακοίνωση για τις απολύσεις στην Hellas On Line



Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει απερίφραστα την απόλυση 460 εργαζομένων του τηλεφωνικού κέντρου της Hellas On Line (HOL). Η διοίκηση της εταιρίας συμφερόντων Σ. Κόκκαλη και θυγατρική της ΙΝΤΑΡΚΟΜ προχώρησε σε αιφνιδιαστική εκκένωση του τηλεφωνικού κέντρου την Τετάρτη το βράδυ και εκβιάζει τους 460 από τους 800 εργαζόμενους να αποδεχθούν εντός 48 ωρών ατομικές συμβάσεις, με χαμηλότερο μισθό και μεταφορά σε άγνωστη νεοσυσταθείσα εταιρία.
Η απόλυση πριν από έναν χρόνο του 55χρονου συνδικαλιστή και πατέρα δύο παιδιών, όπως και άλλων πρωτοπόρων συναδέλφων του, είχε δείξει τις προθέσεις και τον δρόμο της αδίστακτης εργοδοσίας. Είναι η ίδια εργοδοσία που περήφανα ανακοινώνει τις οικονομικές επιτυχίες της εταιρίας. Αύξησε τα έσοδά της κατά 6,6%, την λειτουργική κερδοφορία της κατά 7,9% (54εκ € σε σχέση με 49εκ € πέρυσι), τους πελάτες της κατά 4,2%, μείωσε τον τραπεζικό δανεισμό κατά 11,3εκ €. Αύξησε την κερδοφορία της κατά 2,4εκ €. (link)
Η ασυδοσία του κεφαλαίου δεν έχει προηγούμενο. Στην Ελλάδα της κρίσης και της υποτιθέμενης επερχόμενης ανάπτυξης, οι κυβερνήσεις των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και όλων των προθύμων που τους συνοδεύουν, η ΕΕ και το ΔΝΤ δουλεύουν για τον ίδιο σκοπό. Το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου δουλεύει για να αξιοποιήσει την «κρίση ως ευκαιρία». Να, λοιπόν, πώς αξιοποιείται, τίνων ευκαιρία είναι και ποια είναι η ανάπτυξη που μας σερβίρουν.
Εργασιακός μεσαίωνας με μισθούς πείνας, ωράρια και ρυθμός εργασίας σκλάβου και ταυτόχρονη διάλυση κάθε συλλογικής διεκδίκησης.
Με αντι - εργοδοτικό αλλά και αντικυβερνητικό, συνολικό πολιτικό και ενάντια στην ΕΕ αγώνα, οι εργαζόμενοι οφείλουν να βάλουν ταφόπλακα στα σχέδια των κυρίαρχων.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει τα συνδικάτα των εργαζομένων του κλάδου και θα συμβάλλει με όλες της τις δυνάμεις για να νικήσουν οι αγώνες τους και συνολικά τα εργατικά συμφέροντα, με συντονισμένο πανεργατικό ξεσηκωμό.

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΣΤΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΗΣ 18.12.2013 ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΠΟΛΤΙΚΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ


Τοποθέτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη σύσκεψη που έγινε με πρόσκληση του Σχεδίου Β στις 18/12
Πραγματοποιήθηκε στις 18/12/2013 σύσκεψη στην οποία συμμετείχαν οι συλλογικότητες ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΧΕΔΙΟ Β, Κ.Ο. Ανασύνταξη, σύντροφοι από την Ομάδα "Λογική της Ιστορίας" και από τους Ομίλους Επαναστατικής Θεωρίας, καθώς και ανένταχτοι αγωνιστές της Αριστεράς. Στη σύσκεψη αποτυπώθηκε η κοινή βούληση για τη μετωπική συμπόρευση στη βάση ενός αναγκαίου προγράμματος. Αποφασίστηκε να συνεχιστεί η συζήτηση, με τρόπο συλλογικό και συντροφικό, στην προοπτική νέας σύσκεψης την πρώτη εβδομάδα του Γενάρη.
Τη σύσκεψη παρακολούθησε και συμμετείχε στη συζήτηση αντιπροσωπία του Συλλόγου "Γιάννης Κορδάτος".
Στην σύσκεψη αυτή η αντιπροσωπεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τοποθετήθηκε πάνω στο ζήτημα της μετωπικής συμπόρευσης καταθέτοντας το παρακάτω κείμενο :
ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΣΤΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΗΣ 18.12.2013 ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΠΟΛΤΙΚΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση συμμετοχής στη σύσκεψη που κάλεσε το Σχέδιο Β΄ για τη μετωπική πολιτική συμπόρευση, λαμβάνοντας υπόψη το πλαίσιο που πρότεινε για τη συζήτηση, τοποθετήθηκε στη συζήτηση γραπτά, με το κείμενο που ακολουθεί:
«Αγαπητές συντρόφισσες και σύντροφοι,
Λάβαμε την πρόσκληση σας για τη συμμετοχή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη σύσκεψη που οργανώνετε την 18.12.2013 για την μετωπική πολιτική συμπόρευση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θεωρεί θετική κάθε πρωτοβουλία που έχει σαν στόχο την προώθηση της υπόθεσης αυτής. Όπως  γνωρίζετε, ήδη από το καλοκαίρι με απόφαση της Συνδιάσκεψής της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει αναλάβει σχετική πρωτοβουλία, η οποία είναι σε εξέλιξη. Μετά από ένα πρώτο γύρο επαφών και συζητήσεων με δυνάμεις της συμπόρευσης που ολοκληρώθηκε με την σύσκεψη στις 3 Οκτώβρη και το Σχέδιο Κοινής Δήλωσης που προτάθηκε από τη μεριά μας, δηλώσαμε δημόσια ότι επιθυμούμε να προχωρήσουμε άμεσα σε μια νέα σύσκεψη - και αν είναι δυνατό και σε επιμέρους επαφές πιο πριν -  με στόχο την ειλικρινή και συντροφική συζήτηση πάνω σε όλα τα ζητήματα που έχουν προκύψει.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Για να μπορέσει να συγκροτηθεί η μετωπική πολιτική συμπόρευση με σταθερότητα, και προοπτική, για να εμπνεύσει, και να συμβάλλει στην υπόθεση των εργαζόμενων και των αγώνων τους, απαιτείται πρώτα απ’ όλα η κοινή δράση μέσα στους κρίσιμους αγώνες που ξεδιπλώνονται σήμερα και η συμφωνία πάνω σε ένα πρόγραμμα που να εκφράζει τα εργατικά - λαϊκά συμφέρονται και ανάγκες και να κινείται σε λογική σύγκρουσης  με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, της ΕΕ και του ΔΝΤ που επιβάλλουν έναν κοινωνικό, εργασιακό και πολιτικό μεσαίωνα.
Μια τέτοια πολιτική βάση, χρειάζεται να σφραγίζεται από μια ενιαία πολιτική λογική, που να περιλαμβάνει, κατά τη γνώμη μας, τουλάχιστον  τα παρακάτω βασικά σημεία:
1. Την εκτίμηση για τον χαρακτήρα της κοινωνικής - ταξικής σύγκρουσης που βρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη στην ελληνική κοινωνία και του κεντρικού πολιτικού διακυβεύματός της, καθώς και τον ρόλο των πολιτικών δυνάμεων σε αυτήν. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκτιμά ότι από την μια πλευρά έχουμε, τις δυνάμεις του κεφαλαίου και της ΕΕ, την τρόικα και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, δηλαδή την  δικομματική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και την ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής που επιδιώκουν να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης του καπιταλισμού και τα αδιέξοδα της ευρωζώνης και της ΕΕ στην εργαζόμενη πλειοψηφία οδηγώντας την στην φτώχια, την μαζική ανεργία και την μετανάστευση, καταλύοντας κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας. Και από την άλλη, την εργαζόμενη πλειοψηφία, την εργατική τάξη, τους υπαλλήλους, τα αυτοασπαχολούμενα και μικροαστικά στρώματα, την μικρή και μεσαία αγροτιά, που για να επιβιώσουν και να ζήσουν με αξιοπρέπεια έχουν ανάγκη και συμφέρον την ανατροπή αυτής της πολιτικής.  Άρα ο βασικός πολιτικός  στόχος στην σημερινή φάση πρέπει να είναι η  ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου και της δικομματικής κυβέρνησης που την εφαρμόζει, και κάθε κυβέρνησης με αντιλαϊκή πολιτική.

2. Ο αγώνας αυτός απαιτείται να διεξάγεται από τις θέσεις ενός προγράμματος που βάζει πάνω από όλα τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, και στρέφεται ενάντια  στα συμφέροντα του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, των τραπεζιτών, των δανειστών, της ευρωζώνης και της ΕΕ και έχει σαν βασικούς στόχους:
- Την μονομερή κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων καθώς και όλων των νόμων και ρυθμίσεων που επιβλήθηκαν με βάση τα μνημόνια.
- Την παύση πληρωμών στους δανειστές, την μη αναγνώριση και την άμεση διαγραφή του χρέους.
- Την έξοδο από το ευρώ, τη ρήξη  και αποδέσμευση από την ΕΕ που αποτελεί ένα ιμπεριαλιστικό σύστημα οικονομικής ολοκλήρωσης. Η ρήξη και η αποδέσμευση από την ΕΕ αποτελούν αναγκαίο όρο και συμβολή των εργαζομένων και του λαού μας στον γενικότερο διεθνιστικό αγώνα για την  διάλυση της ΕΕ και τη δημιουργία ενός άλλου πλαισίου συνεργασίας  στην Ευρώπη σε όφελος των λαών και όχι των πολυεθνικών και των τραπεζιτών.
- Τις εθνικοποιήσεις όλων των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση και με εργατικό-λαϊκό έλεγχο.
- Τη ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου, υπέρ της εργασίας και σε βάρος του κεφαλαίου, με ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, προστασία των συλλογικών συμβάσεων και σταθερές σχέσεις εργασίας, για την αποκατάσταση και διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων.
-Το κλείσιμο των ξένων βάσεων, την έξοδο από το ΝΑΤΟ, την υπεράσπιση της ειρήνης, την διεθνιστική συνεργασία  των λαών στην περιοχή μας και σε όλο τον κόσμο.
- Την αξιοποίηση των μεγάλων παραγωγικών δυνατοτήτων και της δημιουργικότητας του κόσμου της εργασίας υπέρ της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, με πρώτη προτεραιότητα την πάλη για την προστασία των ανέργων και την αντιμετώπιση της ανεργίας
- Τη νομιμοποίηση των μεταναστών και το άσυλο για τους πρόσφυγες, την έξοδο από τις συνθήκες Σένγκεν, για να σταματήσει το αίσχος εγκλημάτων που γεννά η Ευρώπη-φρούριο των κλειστών συνόρων, όπως αυτό της Λαμπεντούζα.  Για να συντριβούν οι φασιστικές συμμορίες και ο ρατσισμός, που αποτελεί βασικό όπλο των κυρίαρχων τάξεων για τη διαίρεση και την εκμετάλλευση των εργαζόμενων, ντόπιων και μεταναστών.
- Την πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες του εργαζόμενου λαού, την απαλλαγή από κάθε είδους επιτροπεία, την λαϊκή κυριαρχία, τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο σε ολόκληρη την κοινωνία.
3.  Το πρόγραμμα αυτό απευθύνεται στους εργαζόμενους και το λαό, στο εργατικό-λαϊκό κίνημα που είναι ο πρωταγωνιστής των αλλαγών και των ανατροπών. Μπορεί να  επιβληθεί με τη δύναμη του πανεργατικού-παλλαϊκού ξεσηκωμού, από ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό και λαϊκό κίνημα, με κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, που θα υπερβεί της συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες των ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ.
Στο βαθμό που η πάλη για την επιβολή του προγράμματος αυτού γίνεται υπόθεση του θα δημιουργούνται υποκειμενικές και αντικειμενικές προϋποθέσεις και συσχετισμοί  ώστε να  ανοίξει ο δρόμος για βαθύτερες επαναστατικές αλλαγές σε ρήξη με τον καπιταλισμό, σε μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική.
4. Δεν αποτελεί ουσιαστική λύση υπέρ των εργαζόμενων μια πολιτική και μια κυβέρνηση, εντός της ευρωζώνης και της ΕΕ, συνολικότερα μια πολιτική και μια κυβέρνηση διαχείρισης του συστήματος και της κρίσης του, σαν αυτή που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια τέτοια πολιτική δεν μπορεί  ούτε την ζωή των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων να βελτιώσει ουσιαστικά, ούτε σταθερές και μόνιμες κατακτήσεις να εξασφαλίσει.
5. Επίσης, χρειάζεται να ξεκαθαρίζει ότι δεν δίνει προοπτική στους εργαζόμενουςη πρακτική του ΚΚΕ, που παρά την επαναστατική ρητορεία υποτιμά τις ανατρεπτικές δυνατότητες της εποχής, αρνείται να θέσει πολιτικούς στόχους πάλης για την ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης, θεωρεί ότι δεν υπάρχει δυνατότητα ρηγμάτων και κατακτήσεων και αρνείται την ενωτική δράση, υπονομεύοντας τους αγώνες.

Αγαπητές συντρόφισσες και σύντροφοι,
H ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν από την πλευρά της για να πετύχει η υπόθεση της μετωπικής συμπόρευσης. Έδωσε, δίνει και θα δώσει βάρος στην ενιαιομετωπική κοινή δράση μέσα στους αγώνες και παράλληλα στην ουσιαστική συζήτηση, στην κατανόηση και διευκρίνηση των διαφορετικών απόψεων που είναι φυσιολογικό να υπάρχουν, για να τις υπερβούμε προωθητικά και συνθετικά.
Επίσης, εκτιμούμε ότι σε αυτές τις διαδικασίες πρέπει να παίρνουν μέρος, χωρίς αποκλεισμούς, όλες οι δυνάμεις που εκδήλωσαν την αρχική πρόθεση και δεν απέρριψαν τη συμμετοχή τους στο διάλογο για τη μετωπική συμπόρευση και σε αυτές συμπεριλαμβάνεται τουλάχιστον και το ΕΕΚ, όπως επίσης ανένταχτοι αγωνιστές που επιδιώκουν ειλικρινά και συνθετικά να προωθήσουν την υπόθεση. Να είναι ανοικτές μπροστά στον κόσμο, να οδηγεί σε συλλογική δέσμευση κ όχι σε «διαπραγμάτευση», και «κοπτοραπτική».
Πιστεύουμε τέλος, ότι η οποιαδήποτε πολιτική συμφωνία πάνω στο αναγκαίο πλαίσιο για μια μετωπική συμπόρευση πρέπει να εκφραστεί άμεσα με μια δημόσια πολιτική δήλωση, η οποία και θα αποτελέσει το πρώτο βήμα για έναν μονιμότερο συντονισμό και συνεργασία στους αγώνες και την στις πολιτικές μάχες της ερχόμενης περιόδου, την συνέχιση και εμβάθυνση της προγραμματικής συζήτησης.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς,
η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ»

"Η ζωή στους Βράχους" μια ταινία από την τριλογία της Αλίντας Δημητρίου

"Η ζωή στους Βράχους" μια ταινία από την τριλογία της Αλίντας Δημητρίου θα προβληθεί από την τοπική ΑΝΤΑΡΣΥΑ ,θα γίνει εισαγωγικά μια βιογραφική αναφορά στην εκλιπόντα πρόσφατα αγωνίστριας σκηνοθέτριας

Προδότες ή εκπρόσωποι της τάξης τους; (σχόλιο για τους φραγκάτους της αριστεράς)


του Παναγιώτη Μαυροειδή
Δε θα κουράσουμε με νούμερα επαναλαμβάνοντας τα εισοδήματα του Στουρνάρα που μετρούνται με 100άδες χιλιάδες  ή τα δεκάδες ακίνητα του Βενιζέλου και τόσων άλλων. Για να το πούμε απλά ο κόσμος ζαλίστηκε με ότι διάβασε σχετικά με το πόθεν έσχεςτων βουλευτών και των κυβερνώντων: Πολλά τα μηδενικά!  Με ελάχιστες εξαιρέσεις. Όσο πιο πολλοί κράζουν και διατάζουν για λιτότητα κάποιοι, τόσο περισσότερο πλούτο κατέχουν  οι ίδιοι.
Λιγότερο όμως συζητήθηκε το παραπάνω, όσο το γεγονός ότι σε αυτούς με τα εισοδήματα πολλών μηδενικών βρέθηκαν αρκετοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη περισσότερο, την προσοχή τράβηξαν οι δύο υπεύθυνοι οικονομίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με μετοχές εκατοντάδων χιλιάδων στην Blackrock και την JPMorgan.
O ΣΥΡΙΖΑ βιάστηκε να μιλήσει για προσπάθεια σπίλωσης των στελεχών του. Αρκετοί από αυτούς επιχείρησαν να υπερασπίσουν τον εαυτό τους, επαναλαμβάνοντας όλα τα κλασσικά επιχειρήματα του αστικού κόσμου και κυρίως ότι κατέχουν νόμιμα ότι κατέχουν ή τέλος πάντων δεν φταίνε αυτοί αν τα κληρονόμησαν από τον μπαμπά τους, ούτε γνωρίζουν πως αυτός τα βρήκε.
Οι απλοί άνθρωποι, μη έχοντες καμιά σχέση με μαρξισμό ή πολλά οικονομικά,  ξέρουν καλά  κάποια πράγματα.
Για να ζήσεις μόνο από τη δουλειά σου, όσο ικανός και να είσαι,  πρέπει να σου βγει ο κώλος, μα και να κάνεις το σκατό σου παξιμάδι.  Αυτό το ξέρει πολύ πικρά ο εργάτης. Το διαπιστώνει με πόνο ο μικροβιοτέχνης και αγρότης που ξεκληρίζεται μετά από κόπο και αυταπάτες δεκαετιών. Το γνωρίζει και ο στιχουργός όταν γράφει ‘’η ταξική προέλευση κρατάει για αιώνες’’.
Πολύ περισσότερο, για να μαζέψεις   λεφτά, ας πούμε  της τάξης του ενός εκατομμυρίου ευρώ που τόσοι βουλευτές έχουν για πλάκα, σημαίνει ότι πρέπει επί σαράντα χρόνια να βάζεις στην άκρη κάπου 2.500 ευρώ το μήνα. Επί σαράντα χρόνια σταθερά και αδιαλείπτως  και μάλιστα από τον πρώτο μήνα!  Υπολογίστε ποιος θα είναι ο μισθός, αφού προφανώς πρέπει και να ξοδεύει κανείς.
Άρα πως προκύπτουν τα …αποθεματικά, αν όχι από τίμια εργασία;
Απλά τα πράγματα.
Η μια περίπτωση  είναι να πρόκειται για κλεμμένη δουλειά και  εκμετάλλευση κόπου άλλων. Σύμφωνοι,  ‘’απόσπαση υπεραξίας’’ το λέμε αυτό.  Για να συμβεί όμως τούτο, δεν αρκεί ο χωροφύλακας και ο εργοδοτικός δεσποτισμός. Είναι απαραίτητο, για να ειπωθεί λαϊκά ‘’να πουλήσεις τη μάνα σου και τον πατέρα σου’’. Να προσπεραστούν πολλά ηθικά και ανθρώπινα όρια και σε αυτό ακριβώς έχει διαπρέψει ο καπιταλισμός.
Η άλλη περίπτωση είναι να σου τα ‘’έδωσαν’’  άλλοι. Ποιος και γιατί; Λεφτά για πλάκα  δεν μοιράζει κανένας. Αυτά τα χρήματα είναι βέβαιο ότι θα είναι βρώμικα. Όχι παράνομα απαραίτητα. Όπως έλεγε και ο πρώην Υπουργός της ΝΔ Β. Βουλγαράκης:  ‘’το νόμιμο, είναι και ηθικό’’. Έτσι, καθόλα νόμιμα, μια τράπεζα έδωσε στον πρόεδρο της ΟΤΟΕ 800.000 ευρώ, αλλά όχι και χωρίς λόγο…
Μα αυτοί οι νόμοι είναι υπεράνω όλων; Και ποιος τους έφτιαξε; Ήρθαν από τον ουρανό; Ένας νόμος, όπως το μνημόνιο που ορίζει να τσακιστούν οι μισθοί και οι καλύψεις και να χαριστεί δημόσια περιουσία σε επιχειρηματίες, πρέπει να χαίρει της αναγνώρισης και του σεβασμού; Ή μήπως η καρδιά του νομικού συστήματος, έχει ακριβώς μια ταξική στόχευση, διαιώνισης της κοινωνικής ανισότητας και προστασίας του υφιστάμενου εκμεταλλευτικού καθεστώτος;
Καμία επίθεση δε γίνεται στο ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο σε όσους βουλευτές του βρέθηκαν με γεμάτη τσέπη. Οι εκπρόσωποι του συστήματος, όλοι αυτοί που μιλούν για ‘’αριστερούς με δεξιές τσέπες’’, ούτε το ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να στηλιτεύουν επειδή έχει φραγκάτους, ούτε τους έπιασε ο πόνος για τις απολύσεις που κάνει το ΚΚΕ στο Ριζοσπάστη. Τον εαυτό τους θέλουν να δικαιώσουν, ειδικά σήμερα που ο κόσμος είναι οργισμένος και μισεί όσους ‘’κατέχουν χίλιες φορές το περιττό’’.
Να τι γράφει πολύ παραστατικά ο Στέφανος Κασιμάτης στην Καθημερινή στις 19/12/2013, μιλώντας για τις περιπτώσεις Τσακαλώτου και Σταθάκη:
‘’Δεν υπάρχει τίποτε το μεμπτό σε αυτό – το λέω ειλικρινά. Η επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος είναι κανόνας της ανθρώπινης φύσης. Το πρόβλημα είναι μάλλον της Αριστεράς εν γένει, που δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με αυτήν την απλή πραγματικότητα της ζωής και επιμένει να ονειρεύεται ότι μπορεί να την αλλάξει ριζικά’’.
Αν υπάρχει ένας αποπροσανατολισμός σε αυτή τη συζήτηση, αυτός βρίσκεται αλλού.
Ποιοι αλήθεια μπορούν να είναι βουλευτές σήμερα;
Ποια είναι η εικόνα κατά’ αρχήν: Σε μια Ελλάδα όπου οι εργατοϋπάλληλοι (εργαζόμενοι ή άνεργοι), είναι κοντά στο 60% και μαζί με τους  αγρότες διαμορφώνεται ένα ποσοστό κοντά στο 70%, δεν υπήρξε καμία Βουλή στην Ελλάδα, όπου να υπήρχε μια αντιπροσώπευση αυτών των  κοινωνικών τάξεων, πάνω από 2%! Οι βουλευτικές έδρες καταλαμβάνονται κατά κανόνα από αστούς και κυρίως εκπροσώπους τους: Μεσοαστούς και τεχνοκράτες στην υπηρεσία των αστών. Συνήθως από τα ανώτατα κλιμάκια δικηγόρων και  οικονομολόγων. Συνήθως μάλιστα όλοι αυτοί αντλούνται από συγκεκριμένες οικογένειες ανά την Ελλάδα.
Πως γίνεται και ‘’τυχαίνει’’ αυτό;
Δύσκολα θα πειστεί κανείς πως η Λίτσα που δουλεύει στο supermarket και πρέπει να βάλει κατσαρόλα για τέσσερα άτομα, θα βρει το χρόνο να διαβάσει ή θα έχει την άνεση να πει στο αφεντικό της ‘’συγνώμη, αλλά αύριο θα αργήσω λίγο’’, καθότι θα πεταχτώ  για μια πολιτική ομιλία σε ένα εργοστάσιο.
Η πολιτική, με την στενή έννοια τουλάχιστον, προϋποθέτει όχι απλά διαθέσιμο χρόνο, αλλά χρόνο ελεύθερο από καταναγκασμό και απειλές, ανεπηρέαστο από το άγχος της επιβίωσης, της κατσαρόλας και της επόμενης μέρας. Και όλα αυτά δεν ευδοκιμούν καθόλου στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπου ο καλός εργάτης που ίσωςθα έχει το κεφάλι του ήσυχο, είναι αυτός που δεν τα αποζητά αυτά. Αλλιώς τον τρώει η μαρμάγκα…
Θα γελάσει όποιος ακούσει  ότι ο Χάρης που απολύθηκε από την Χαλυβουργία, μιας και πλέον έχει χρόνο, θα περάσει μια βόλτα από τον Πρετεντέρη για να βγει στην τηλεόραση διαλαλώντας τις απόψεις του ή άμα δεν του κάνουν τη χάρη θα βγάλει μια εφημερίδα δική του, για να συναγωνιστεί άλλους.
Η δήθεν ελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία, απαιτεί τεράστιο διαθέσιμο εισόδημα, για να αγοραστεί πρόσβαση. Και αυτό δεν το έχουν βέβαια οι φτωχοί.
Δύο τρόποι υπάρχουν για να βρεθούν στη Βουλή εργαζόμενοι μισθωτοί.
Ο ένας είναι να ανήκουν στην κατηγορία των ακολούθων του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Τόσοι και τόσοι Πρόεδροι της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, της ΟΛΜΕ, της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, ακολούθησαν αυτό το δρόμο, καταλαμβάνοντας μάλιστα υπουργικούς θώκους ή/και θέση στις διοικήσεις του ΙΚΑ και άλλων ασφαλιστικών ταμείων. Πρόκειται για κλασσικό ρόλο γενίτσαρων… Ο Τσουκαλάς από εκεί πρόκυψε.
Ο άλλος τρόπος ήταν μέσω της εκπροσώπησης των αριστερών κομμάτων. Και εδώ όμως, ελάχιστες ήταν οι τιμητικές  περιπτώσεις, όπου μπορούσες να μιλήσεις πραγματικά για εργάτες ή υπαλλήλους. Κυρίως γινόταν λόγος για επαγγελματικά μισθωτά στελέχη επί δεκαετίες στους κομματικούς μηχανισμούς ή απαλλαγμένους συνδικαλιστές και τίποτα περισσότερο.
Η αλήθεια είναι πάντα λιγότερο συναρπαστική από όσο νομίζουμε: Στην αστική δημοκρατία, η εργατική τάξη και τα συμφέροντά της, είναι αποκλεισμένα, όχι μόνο λόγω του εγγενώς αντιδραστικού χαρακτήρα των θεσμών της, αλλά και μέσα στους ίδιους τους φορείς της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Ως δια μαγείας, και εδώ κυριαρχούν, οι δημοσιογράφοι, οι οικονομολόγοι, οι καλλιτέχνες, οι καθηγητές πανεπιστημίου και φυσικά τα σχεδόν μόνιμα επαγγελματικά στελέχη.
Αν το ΚΚΕ μυρίζει κυρίως γραφειοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχείται σχεδόν απόλυτα από αστικά και μικροαστικά στοιχεία στην εκπροσώπησή του.  Τα απολογητικά επιχειρήματα είναι λίγο ως πολύ γνωστά: ‘’Αυτό που παίζει ρόλο είναι η στράτευση στις ιδέες’’, μέχρις και το πολυφορεμένο  ‘’ο πλούσιος σε μας βουλευτής, μας κοσμεί, γιατί είναι προδότης της τάξης του’’. Τέτοιος άλλωστε δεν ήταν και ο Ένγκελς;
Αν σε κάτι όμως σίγουρα δεν διαψεύστηκε ποτέ ο φίλος του Ένγκελς Καρλ Μαρξ, είναι ακριβώς ότι εν τέλει, στη γενική περίπτωση, τη συνείδηση και την πολιτική συμπεριφορά, την καθορίζει το είναι και το ‘’έχειν’’ του καθενός, τα ταξικά του συμφέροντα.
Θα μπορούσε άραγε ποτέ ο Τσουκαλάς να είναι υπέρ των ‘’άγριων απεργιών’’; Ή μήπως ο Σταθάκης υπέρ της διαγραφής ολόκληρου του χρέους, διακινδυνεύοντας το ‘’κούρεμα’’ των επενδύσεών του; Θα μπορούσε ο Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ με τα 150.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα να ανατρέψει τα μνημόνια; Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι θα πεί να δουλεύεις με ”μπλοκάκι”, που δεν έχουν ιδέα από εργοδοτική τρομοκρατία ή την ταπείνωση και απαξία της απόλυσης, θα συνεπάρουν τους εργαζόμενους ή τους ανέργους;
Δεν είναι μόνο ζήτημα εικόνας ή ηθικής γενικά, αν και δεν πρέπει να υποτιμάται αυτή η πλευρά. Ούτε πρόκειται για στάση προσωπικής μομφής στο ένα ή στο άλλο πρόσωπο της αριστεράς.
Ας το πιάσουμε από την αρχή: το εργατικό κίνημα δεν είναι ενάντια στους αστούς ως πρόσωπα με αφηρημένο τρόπο και με κυρίαρχη την ηθική διάσταση.  Όσο και αν αντλεί ορμή από αυτό, δεν αποκτά επαναστατική και απελευθερωτική διάσταση από αυτό το δρόμο.  Συγκροτείται, αντίθετα, ενάντια στο αστικό σύστημα, ως σύστημα που αναπαράγει και προϋποθέτει την ταξική εκμετάλλευση και βία, μαζί με την κοινωνική ανισότητα.
Αντίστροφα τώρα: Όταν το εργατικό κίνημα, ως πολιτικό κίνημα επαναστατικής τομής, ‘’κοιτάζει’’ τον εαυτό του, δεν αναζητεί σωτήρες σε πρόσωπα που ‘’γνωρίζουν’ ή ‘’μιλάνε καλά’’. Αντίθετα, έχει κυρίως ανάγκη, από δομές, που από άποψη υλικών ‘’αντικειμενικών’’ όρων, θα έχουν το μεγαλύτερο βαθμό ανεξαρτησίας από την αστική τάξη, την πιο οργανική -αλλά και αντιθετική- θέση εντός του συστήματός της  και συνεπώς τη μεγαλύτερη ικανότητα για το σκληρό αγώνα, καθώς και για την επαναστατική τομή.
Να γιατί σε αυτό το δύσκολο και συχνά σισύφειο δρόμο αναζητήθηκε η συγκρότηση εργατικών κομμουνιστικών κομμάτων, μα και ανεξάρτητων από την αστική τάξη και την επιρροή της εργατικών συνδικάτων ή διεκδικήθηκε η ενότητα της εργατικής τάξης ως προϋπόθεση και δύναμη για κάθε κοινωνική συμμαχία ανατροπής.
Για να το πούμε αλλιώς: Όταν οι  φραγκάτοι της αριστεράς δεν αποτελούν την ταπεινή εξαίρεση αλλά το θορυβώδη κανόνα, είναι δύσκολο μα και υποκριτικό να μιλεί κανείς για ‘’προδότες της (αστικής) τάξης τους’’, στην υπηρεσία των φτωχών, αλλά μάλλον για εκπροσώπους της πολιτικής της,  μέσα σε όσους από τους δεύτερους παραμένουν ευκολόπιστοι.